ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.9: Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλητήριους Έλληνες!

 "Επειδή μερικοί συνελήφθησαν, αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάπτισμα, διακατεχόμενοι από την πλάνη των ανόσιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν το φιλάνθρωπο θεό... Αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των Χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά, ας γνωρίζουν ότι, αν παραμελήσουν να το κάνουν, δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κινητής, ούτε ακίνητης. ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και, επιπλέον, θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από τη νόσο και τη μανία των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μην μπορούν πια να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν φανεί κάποιος τέτοιος άνθρωπος και δεν τρέξει στις εκκλησίες μας, μαζί με όλους τους συγγενείς και τους οικείους του, θα τιμωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές. 

Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά, όταν είναι σε μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, όσοι δε είναι μεγαλύτεροι στην ηλικία, πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μας και να διδάσκονται τις θείες γραφές και τους κανόνες. Αφού δε εννοήσουν και αποβάλλουν την παλαιά τους πλάνη, θα μπορέσουν να δεχθούν το βάπτισμα και, στη συνέχεια, να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των Ορθόδοξων Χριστιανών.
Όσοι δε, έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα ή μεγάλη περιουσία και για να κρατήσουν τα προσχήματα ήλθαν ή πρόκειται να έλθουν να βαπτισθούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά δικαιώματά τους και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες, αφού είναι φανερό ότι πήραν το βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη. Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλητήριους Έλληνες (ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.10)."

 

Οι εκπρόσωποι του χωριού στις εκλογές 2014!

Στις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές της 18^ης Μαΐου, στο Μπιτζιμπάρδι θα κατέβουν ως υποψήφιοι ,για την εκπροσώπηση του χωριού στον Καλλικρατικό  Δήμο Ανδρίτσαινας-Κρεστένων, ο Νίκος Κ. Ρήγας με τον Τάσο Ν.Κουτσογιαννάκη που θα συμπορευθούν με την παράταξη του Διονυσίου Μπαλιούκου, καθώς και η Σωτηρία Θ. Νικολακοπούλου με τον Αθανάσιο Ν. Τζίβα που θα παραταχθούν στο πλευρό της Αθανασίας Κουσκουρή. Κατ΄αρχην θα τους ευχηθώ καλή επιτυχία στην επίτευξη των στόχων τους και μακάρι οι στόχοι αυτοί να έχουν απώτερο σκοπό το καλό του χωριού. Οι υποσχέσεις ( ανεπίτευκτες τις περισσότερες φορές)  και οι μεγάλες κουβέντες δεν συνάδουν με το παραμελημένο, γεμάτο προβλήματα χωριό μας και η προσδοκίες είναι πολλές από τους υποψηφίους.

Ο υποψήφιος θα πρέπει να έχει ατσάλινο στομάχι, σιδερένια νεύρα και μεγάλη καρδιά. Η εκπροσώπηση  θα πρέπει να είναι με  γνώμονα την ανάπτυξη και το καλύτερο αύριο του τόπου μας χωρίς σκοπιμότητες και προσωπικά οφέλη, καθώς και χωρίς ‘’χρωματικές’’ αντιπαραθέσεις. Ευχής έργον θα ήταν να υπήρχε κοινή εκπροσώπηση στην κεντρική διοίκηση, χωρίς παρατάξεις που το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η ανάπτυξη των ορεινών και απομακρυσμένων, από τα ΄΄κέντρα΄΄, χωριών!
Καλή επιτυχία και στους τέσσερις.

"Μπιτζιμπαρδαίος"

Πώς και γιατί μπλόκαραν οι γερμανικές αποζημιώσεις!

Σε εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα -ενδεχομένως και ενδοκυβερνητικό- τείνει να εξελιχθεί το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων μετά την αποκαλυφθείσα άρνηση των Γερμανών ακόμη και να συζητήσουν το σχετικό ζήτημα.

Η ενδεχόμενη δυσάρεστη εσωτερική εξέλιξη του συγκεκριμένου ζητήματος προκαλείται πρώτον από το γεγονός ότι το αποκάλυψε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Βενιζέλος και δεύτερον διότι ως υπουργός Εξωτερικών «πάγωσε» όλες τις διαδικασίες που είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του Δημήτρης Αβραμόπουλος!

Πράγματι πριν από την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική, η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να διεκδικήσει τις οφειλόμενες γερμανικές αποζημιώσεις μέσω μιας δικαστικής διαδικασίας που ήταν προετοιμασμένη να ακολουθήσει. Τις αίθουσες δε των διεθνών δικαστηρίων είχε επιλέξει η κυβέρνηση προκειμένου να υπερβεί τις όποιες νομικές δυσκολίες προέβαλε η Γερμανία προκειμένου να μη φανεί ασυνεπής προς τις υποχρεώσεις της.

Είναι δε χαρακτηριστικό της τελεσίδικης, τότε, απόφασης της κυβέρνησης να διεκδικήσει τα οφειλόμενα το γεγονός ότι περιέβαλε την απόφαση αυτή με κάθε επισημότητα, αφού ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Αβραμόπουλος είχε επισκεφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, ο οποίος έχει ιδιαίτερη ευαισθησία για το συγκεκριμένο θέμα και τον είχε ενημερώσει λεπτομερώς για τις διαδικασίες που η κυβέρνηση θα ακολουθούσε καθώς και για τα στάδια των διαδικασιών αυτών.

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

. Πράγματι, με εντολή του κ. Αβραμόπουλου η Νομική Υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών είχε συλλέξει όλα τα ιστορικά στοιχεία που υπήρχαν στα Αρχεία του υπουργείου με τις παντοειδείς ζημίες σε βάρος της Ελλάδας με δράστη την Γερμανία, τόσο κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και κατά τον Δεύτερο. Απο τα αρχεία εκείνα είχαν απομονωθεί τα στοιχεία τα οποία λόγω της αξιοπιστίας τους θα μπορούσαν να θεμελιώσουν και στο Διεθνές Δικαστήριο την βασιμότητα των σχετικών ελληνικών αξιώσεων. Σημειώνεται δε -προκειμένου να αποκαλυφθεί η έμφαση που είχε δοθεί στις σχετικές ενέργειες- ότι τα συλλεγέντα στοιχεία και τα συμπεράσματα που προέκυπταν από την αξιολόγησή τους είχαν προωθηθεί στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Πηγές του υπουργείου Εξωτερικών ανέφεραν στα «Π» ότι υπολείπονταν και ένα ή δύο σημεία ακόμη επί των οποίων μπορούσε ανέτως να θεμελιωθεί νομικώς η σχετική ελληνική απαίτηση ώστε στη συνέχεια να προσφύγει η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο, αιτουμένη την καταβολή των όσων της αναλογούν.

ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ. 

Όλη αυτή η περατωμένη διαδικασία -διεξοδικά ερευνητική και νομικώς θεμελιωμένη- ήταν έτοιμη για τον διάδοχο του κ. Αβραμόπουλου στο υπουργείο Εξωτερικών, δηλαδή τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος όμως ουδέν έπραξε προφανώς για να μη δυσαρεστήσει την γερμανική πλευρά. Άλλωστε σε όλα σχεδόν τα Μέσα, έντυπα ή διαδικτυακά, η αποκάλυψη από τον κ. Βενιζέλο ότι έθεσε το ζήτημα των αποζημιώσεων στην κ. Μέρκελ, σχολιάστηκε ως μία προσωπική του πρωτοβουλία προκειμένου να μην εμφανισθεί ως απλός κομπάρσος στην επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου.

Η αποστολή από τον κ. Αβραμόπουλο, στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, των στοιχείων που απομονώθηκαν από τα Αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών δεν είχε γίνει τυχαίως. Απέβλεπε στην ισχυρή νομική κατοχύρωση των ελληνικών επιχειρημάτων, δοθείσης της αυστηρής προσήλωσης στο γράμμα του Νόμου που συνήθως κάνει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Το συγκεκριμένο Δικαστήριο, σημειωτέον, είχε κάνει αποδεκτή την προσφυγή της Γερμανίας εναντίον της Ιταλίας για την υπόθεση των θυμάτων του Διστόμου. Είχε προηγηθεί απόφαση Ιταλικού δικαστηρίου που επιδίκαζε αποζημιώσεις στις οικογένειες 218 θυμάτων της γερμανικής θηριωδίας στο Δίστομο, τον Ιούνιο του 1944. Τις σχετικές αγωγές είχαν καταθέσει οι οικογένειες των θυμάτων και οι κληρονόμοι Ιταλών που είχαν μεταφερθεί σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταξύ Σεπτεμβρίου του 1943 και Μαΐου του 1945. Τα ιταλικά δικαστήρια είχαν

εγκρίνει κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου!

Αποδεκτό το δικαίωμα της ετεροδικίας

Το Δικαστήριο της Χάγης είχε κάνει αποδεκτό το δικαίωμα της ετεροδικίας της Γερμανίας που σήμαινε ότι είχε το δικαίωμα να μη δικάζεται ως κράτος από δικαστήρια άλλων χωρών. Κάτι που της έδινε το δικαίωμα να μην αναγνωρίζει η Γερμανία τις αποφάσεις των ξένων δικαστηρίων ειδικώς για τις περιπτώσεις που αυτά κρίνουν ότι η Γερμανία πρέπει να πληρώσει αποζημιώσεις για τις θηριωδίες των Ναζί.

Στο σημείο όμως αυτό οφείλουμε να επισημάνουμε ότι το Δικαστήριο της Χάγης απέρριψε απόφαση ξένου δικαστηρίου σε βάρος της Γερμανίας, ενώ η προσφυγή της Ελλάδος στο Διεθνές Δικαστήριο δεν αφορά επικύρωση απόφασης δικού της δικαστηρίου. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι, από νομικής πλευράς, το Δικαστήριο θα κληθεί να αποφασίσει πρωτογενώς και εξ υπαρχής την ελληνική αξίωση, βάσει των δικών της νομικών επιχειρημάτων. Που σημαίνει ότι ούτε αυτό το επιχείρημα μπορεί να δικαιολογήσει την αδράνεια του σημερινού υπουργού των Εξωτερικών για ένα θέμα όχι μόνο ηθικής τάξης αλλά και εξέχουσας οικονομικής σημασίας για την Ελλάδα.

ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ, Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!

Ο Περικλής γεννήθηκε στο Δήμο Χολαργού της Αττικής. Πατέρας του ήταν ο Ξάνθιππος, υπό την αρχηγία του οποίου οι Αθηναίοι είχαν νικήσει τους Πέρσες στη Μυκάλη το 479 π.χ. ο Ξάνθιππος ήταν πλούσιος και καταγόταν από το ιερατικό γένος των Βουζύγων. Είχε παντρευτεί την Αγαρίστη, ανιψιά του Αλκμεωνίδη Κλεισθένη, του θεμελιωτή της Αθηναϊκής δημοκρατίας.
Ο Περικλής μεγάλωσε σε εκλεπτυσμένο οικογενειακό περιβάλλον και έλαβε άριστη μόρφωση. Δάσκαλοί του ήταν ο μουσικός Δάμων και οι φιλόσοφοι Ζήνων ο Ελεάτης και Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος. Ιδιαίτερα ο τελευταίος απάλλαξε τον Περικλή από τις δεισιδαιμονίες, αφού τον δίδαξε να αντιμετωπίζει τα φυσικά φαινόμενα ορθολογικά και τις αντιξοότητες της ζωής με ψυχραιμία.
Μολονότι καταγόταν από πλούσια οικογένεια ο Περικλής προτιμούσε, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, τους πολλούς και τους φτωχούς από τους λίγους και τους πλούσιους. Η πρώτη ενασχόληση του Περικλή με τα κοινά ήταν το 472 π.Χ., όταν έγινε χορηγός της τριλογίας του Αισχύλου από την οποία έχει διασωθεί η τραγωδία Πέρσες.
Στην πολιτική ζωή της Αθήνας ο Περικλής άρχισε να λαμβάνει ενεργά μέρος το 463 π.Χ. με την παράταξη των δημοκρατικών, κατηγορώντας τον ολιγαρχικό Κίμωνα ότι είχε εμπλέξει τους Αθηναίους στον τρίτο Μεσσηνιακό Πόλεμο (464 π.Χ.) ως «φιλολάκων» και «μισόδημος». Ο Κίμων εξορίστηκε και στην Αθήνα επικράτησαν οι δημοκρατικοί με αρχηγό τον Εφιάλτη, το γιο του Σοφωνίδη, τον οποίο όμως δολοφόνησαν οι ολιγαρχικοί δύο χρόνια αργότερα.
Η δολοφονία του Εφιάλτη άνοιξε το δρόμο στον Περικλή, ο οποίος έγινε ο νέος ηγέτης των δημοκρατικών. Επιδέξιος και ελκυστικός ρήτορας, ο Περικλής επονομάστηκε «Ολύμπιος» επειδή είχε την ευχέρεια να εντάσσει φιλοσοφικές έννοιες στους λόγους του με τρόπο κατανοητό στο λαό. Γρήγορα έγινε δημοφιλής και άρχισε να εκλέγεται στο αξίωμα του στρατηγού.
Η ενδυνάμωση της δημοκρατίας
Πολιτική ιδιοφυΐα αλλά και φιλότεχνος, ο Περικλής κατέστησε την

Μπιτζιμπάρδι 1853 : εξαγγελία εκλογών από τον τότε "πάρεδρο"!

Τα στοιχεία ,όσον αφορά το χωριό μας για τους προηγούμενους αιώνες, είναι λιγοστά και μόλις  βρίσκεσαι μπροστά στην ανακάλυψη κάποιου εγγράφου ή πληροφορίας θαρρείς πως βρίσκεις κομμάτι της ιστορίας που ήταν θαμμένο χρόνια και  το αίσθημα ικανοποίησης είναι ανείπωτο.

Ένα τέτοιο είναι και το παρακάτω, που αφορά την προκήρυξη εκλογών το 1853 υπογεγραμμένο από τον τότε πρόεδρο του χωριού μας. Η ορθογραφία και η σύνταξη λίγο ρόλο παίζουν, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ιστορική του αξία και όχι το συντακτικό. Θα το μεταφέρω αυτούσιο για να μη αλλοιώσω το ύφος και την εποχή.

…δηλοποιώ  ο υποφαινόμενος ηδικός πάρεδρος του χωριου ΜπητζηΜπάρδι του Δήμου αλιφείρας ότι έλαβον αντίγραφον της από 20 τρέχοντος Μηνός υπ΄αρίθ. 9571 διακυρήξεος της Β΄νομαρχείας Μεσινείας περί ενάρξεως, της Βουλευτικής εκλογής και προσδιωρισμού του χρόνου και του τόπου της πληροφορίες επήσης έλαβον και απόσπασμα του βουλευτικού καταλόγου περιέχον τον υπό την δικαιοδωσίαν μου ψηφοφόρους τα οποία εδιμωσίευσα πληρέστατα διααναγνώσεος  επεκλησίας και δια τοιχοκολίσεος εις τα πλέον διμοσιότερα μέρι ώστε έλαβων πλίρη γνώση αυτών έπαντες και εις ένδιξην.

Εν Μπιτζη Μπάρδι την 23 8βρίου 1853

           

                       ο   πάρεδρος

                  Φώτης Πανόπουλος

Κάτι που δεν γνωρίζουμε για την ελληνική γλώσσα !

Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία… Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο. Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα. Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν στην Αρμονία (Μουσική στα νεοΕλληνικά).

Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός. Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν. Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας. Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία(μουσική) και η αστρο-νομία (αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη (=εκ -του- έλικος, DNA) του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό. Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών. 27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500.

ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1

ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1

ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου

Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την Ελληνική γλώσσα.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.

Η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα. Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου.

Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)

Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει για τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας τα οποία είναι τα εξής:

1. ομιλών

2. Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)

3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)

-Το πρώτο είναι η ομιλία

-Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω

-Το τρίτο είναι το διάστημα (απόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα Αθηνά) ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)

Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).

Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:

1. Αριθμοί (μαθηματικά)

2. Σχήματα (Γεωμετρία)

3. Μουσική (Αρμονία)

4. Αστρονομία

Οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες.

1.Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρα αστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.

2.Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.

Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.

Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.

ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει…

Όμως η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).

Πριν όμως από το «Κρύπτον» υπάρχει το «Σημαίνον», δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών. Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική. Πως θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.

Παράδειγμα: Η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το «κρακ» ή «καρ», ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο.

Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.

Το μουσικό – αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο – μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;

Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»

ΠΗΓΗ: http://www.hellasforce.com/

Τι σημαίνει η φράση «Μολών Λαβέ»

Έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι η φράση «Μολών Λαβέ» ήταν η ειρωνική απάντηση του βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα στην αίτηση του βασιλιά των Περσών να παραδώσει τα όπλα, κατά τη μάχη των Θερμοπυλών. Μεταφράζεται μάλιστα ως «έλα να τα πάρεις». …Ας δούμε όμως την πραγματική ετυμολογία της. Και έναν μικρό ιστορικό πρόλογο. Φτάνοντας ο Ξέρξης στις Θερμοπύλες, έστειλε διαπραγματευτές να πείσουν τον Λεωνίδα όχι να παραδοθεί φυσικά (ήταν άλλα τα ήθη του πολέμου της εποχής) αλλά να τον αφήσει να περάσει και να μην γίνει αιματοχυσία. Του υποσχόταν μάλιστα να τον κάνει και Σατράπη της Ελλάδας. Ο Λεωνίδας από την πλευρά του, έχοντας κάνει πολεμικό συμβούλιο με τους στρατιωτικούς αρχηγούς όλων των Ελλήνων (ήταν Πανελλήνια η παρουσία των στρατευμάτων στις Θερμοπύλες, πλην Μακεδόνων που είχαν κατακτηθεί ως άμεσος στόχος του περάσματος των Περσών από την Ασία στην Ευρώπη) αποφασίζει να αποδεσμεύσει όλο το στράτευμα των Ελλήνων διότι ως μαχητής στρατηγός γνωρίζει ότι οι Πέρσες θα περάσουν, όντως πολυαριθμότεροι. Μάλιστα, δικαιολογεί την απόφασή του λέγοντας ότι πιο κάτω πρέπει να κρατηθεί η άμυνα (εννοώντας τον ισθμό της Κορίνθου) όπου και πάλι οι Έλληνες, με μεγαλύτερες δυνάμεις θα έπρεπε να δώσουν συντεταγμένη μάχη υπολογίζοντας ο Λεωνίδας τόσο στην συνήθη ηθική υπεροχή των Ελλήνων μπροστά στον εχθρό όσο και στο γεγονός ότι ο οπλισμός τους είναι κατάλληλος για μάχη πεδιάδας (ελαφρύτερος των Περσών) κάτι που θα τους επέτρεπε καλύτερους τακτικούς ελιγμούς. Διώχνει μάλιστα και τους Σπαρτιάτες, για τον ίδιο λόγο. Για να μην θυσιαστούν άδικα και μείνει η Σπάρτη και η Ελλάδα χωρίς υπερασπιστές. Κρατά κοντά του ένα άγημα τριακοσίων, κατά άλλους ανύπαντρων (που δεν θα άφηναν δηλαδή ορφανά) και κατά άλλους πατέρων (γιατί τα ορφανά τους ούτως ή άλλως θα αναλάμβανε η Πόλις) και εξηγεί πως δεν μένει τόσο για να καθυστερήσει τον Πέρση όσο γιατί εκεί τον έστειλε ο νόμος της Πόλεως ο οποίος είναι δράκος και κανείς δεν επιτρέπεται να τον αψηφά, πόσο μάλλον ο βασιλέας. Μένουν μαζί του και 700 Θεσπιείς λέγοντάς του ότι αυτοί δεν έχουν περιθώριο να «αμυνθούν παρακάτω» όπως οι άλλοι Έλληνες γιατί ο τόπος τους είναι αμέσως μετά τις Θερμοπύλες. Οι κήρυκες των Περσών χρησιμοποιούν όλη τη διπλωματική τους τέχνη για να τον πείσουν. Του λένε ότι τα ξίφη των Λακεδαιμονίων είναι κοντύτερα για να πάρουν την απάντηση ότι «έτσι θα σας βλέπουμε από πιο κοντά». Του λένε ότι οι τοξότες είναι τόσο πολλοί που τα μυριάδες βέλη τους θα σκιάσουν τον ήλιο για να πάρουν την απάντηση ότι «οι Έλληνες θα έχουν έτσι την ευκαιρία να πολεμήσουν υπό σκιάν». Τέλος του λένε ότι είναι κρίμα να χαθούν άδικα τόσο γενναίοι πολεμιστές και ότι δεν θέλουν στα μάτια των υπολοίπων Ελλήνων να υποστούν ειδικά οι Σπαρτιάτες μια συντριβή. Ο πόλεμος λοιπόν εξελίσσεται πρώτα σε ψυχολογικό επίπεδο. Ο Λεωνίδας ξέρει ότι όσο μακρυγορούν οι συζητήσεις εμπρός στους υπερασπιστές, με αυτά που ακούγονται, κινδυνεύει το φρόνημα. Με το σπαρτιατικό λοιπόν λακωνίζειν (που περικλείει φιλοσοφία) κλείνει τις διαπραγματεύσεις με το περίφημο «Μολών Λαβέ». Ας δούμε τι είπε με αυτές τις λέξεις ο βασιλιάς της Σπάρτης:
- Το μολών είναι μετοχή Αορίστου του ρήματος βλώσκω (βλώσκω, έβλωσκον, μολούμαι, έμολον). – Επειδή δεν υπάρχει ανωμαλία στην τέλεια ελληνική γλώσσα αλλά διορθωτικές νότες (είναι μουσική η γλώσσα μας) όπως διέσεις, υφέσεις, αναιρέσεις κλπ ας δούμε από που προέρχεται η ρίζα μολ. – Το ρήμα λοιπόν είναι «βλώσκω» και προέρχεται από το μλώσκω. – Η μουσικότητα της ελληνικής γλώσσας δεν ανέχεται όμως ποτέ ένα μ μπροστά από ένα υγρό σύμφωνο όπως το λ. (Γι΄αυτό ο μαλακός-μλαξ λέγεται βλαξ, ο μετέχων εις μοίραν, ο άνθρωπος δηλαδή, ο μρωτός λέγεται βρωτός κ.ο.κ.) – Το μλώσκω με τη σειρά του προέρχεται από το ρήμα μολίσκω (που σημαίνει έρχομαι αλλά μετά κόπου). – Το μολίσκω προέρχεται από το μόλις που χρησιμοποιούμε και σήμερα. – Το μόλις προέρχεται από το μόγις (επίρρημα: κοπιαστικότατα, μετά μεγάλου κόπου). – Το μόγις προέρχεται από το μόγος (μέγας κόπος).
Λοιπόν πάλι προς τα πίσω: Μόγος –> μόγις (ηχητικά το γ μετατρέπεται σε ένα κάπως παχύ και μακρόσυρτο λ που ακόμη και σήμερα ακούγεται στην προφορά λέξεων στις ντοπιολαλιές Θεσσαλίας, Πελοποννήσου κ. ά.) –> μόλις.
Πράγματι, σήμερα λέμε: «μόλις πρόλαβα να κάνω κάτι» και ο αλλοιωμένος και ανεκπαίδευτος γραμματικά πλέον εγκέφαλός μας το μεταφράζει αυτό το «μόλις» ως χρονικό επίρρημα ενώ το ορθόν είναι ότι πρόκειται περί τροπικού επιρρήματος: «πώς πρόλαβα;» – «μόλις» : «με μεγάλο κόπο» !!
Από το μόλις λοιπόν γίνεται ένα καινούργιο ρήμα: μολίσκω –> μλώσκω –> βλώσκω. Στον Αόριστο όμως που δεν έχουμε την γειτνίαση των συμφώνων μ – λ (που χάριν ευηχίας όπως γράφτηκε πριν μετατρέπεται σε β – λ), μπορεί να μείνει έμολον. Η μετοχή Αορίστου λοιπόν είναι μολών.
Στην ουσία δηλαδή ο Λεωνίδας τι είπε; «Κόπιασε πολύ για να τα πάρεις» (και που μου τα ζητάς τα όπλα μου – δηλαδή την υποχώρησή μου, μην νομίζεις ότι θα σου δοθούν εύκολα – ότι θα συντρέξω δηλαδή τους σκοπούς σου, θα κοπιάσεις πολύ για να πάρεις τα όπλα μου – αυτή τη θέση δηλαδή που υπερασπίζομαι).
Δεν του πούλησε δηλαδή ο Λεωνίδας του Ξέρξη φτηνό τσαμπουκά αλάνας γειτονιάς (come and get them! ρε να δούμε ποιός θα τις φάει…) αλλά του είπε με δυο λέξεις όλο το νόημα της ελληνικής αμυντικής φιλοσοφίας: ξέρω ότι η προσπάθειά μου είναι απέλπιδα γιατί είστε πολυαριθμότεροι αλλά μην νομίσεις ότι θα είναι εύκολη υπόθεση για σένα…
Μολών Λαβέ : Θα κοπιάσεις πολύ για να τα πάρεις ! (δηλαδή, όχι χωρίς συνέπειες).

http://www.hellas-spot.gr/

Ο ΕΝ ΦΙΓΑΛΙΑΙΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ!

΄΄ Έν δε τω αυτώ χωρίον εστί καλούμενον Βάσσαι και ο ναός του Απόλλωνος του Επικουρείου, λίθου και αυτός όροφος. Ναών δε όσοι Πελοποννησίοις εστί, μετά γε τον εν Τεγέα, προτιμώτο ούτος αν του λίθου τε ες κάλλος και της αρμονίας ένεκα. Το δε όνομα εγένετο τω Απόλλωνι επικουρησάντι επί νόσω λοιμώδη. Και Ικτίνος ο αρχιτέκτων του εν Φιγαλία ναού, γενόμενος τη ηλικία κατά Περικλέα και Αθηναίοις τον Παρθενώνα κατασκευάσας''.

Παυσανίου Αρκαδικά.

Η μάχη του Άι- Θανάση!

…και τότε οι άλλοι μεν επήγαν  να πολιορκήσουν τα φρούρια της Μεσσηνίας, ο δε Κολοκοτρώνης με 300 Μανιάτας, τους οποίους επήρεν από τον Μούρτσινον και από τον Π. Μαυρομιχάλη, ο Αναγνωσταράς, ο Αρχιμ. Φλέσας και ο Π. Κεφάλας εξεστράτευσαν την 24^η Μαρτίου δια τα Μεσόγεια της Πελοποννήσου δια να γενικεύσουν την επανάστασιν, και κατά το χωρίον Σκάλα εις τον δρόμον έμαθαν ότι οι Τούρκοι του Φαναρίου Ζαχαίοι, Μουτριζάνοι, Ζβουρτσάνοι υπέρ τας 4000 ψυχαίς προετοιμάζοντο να πάνε εις την Τριπολιτσάν. Εχωρίσθη τότε από τον Αρχιμ. Φλέσαν και από τους λοιπούς, οι οποίοι τράβηξαν δια την Αρκαδίαν δια να γενικεύσουν και εις εκείνα τα μέρη την επανάστασιν, και εκείνος τράβηξε κατά το Λεοντάρι και την Καρύταιναν.

Καθώς έβλεπαν οι Έλληνες τας σημαίας και τους στρατιώτας ασήμαιναν των εκκλησιών τα σήμαντρα, και οι μεν ιερείς έβγαιναν ενδυμένοι τα ιερά άμφια και με το Ευαγγέλιον  είς τας χείρας, οι δε χριστιανοί  άνδρες, γυναίκες, παιδία, παρακαλούσαν τον θεόν να τους ενδυναμώνη. Ο  Αρχιμανδρίτης μάλιστα εφορούσε μίαν περικεφαλαίαν, και δια τούτο τον εκύτταζαν με πολλήν περιέργειαν οι άνθρωποι και τον εδέχοντο με μεγάλην υποδοχήν……

….Εις τας 25 Μαρτίου εκατέβηκαν από τα βουνά της Καρύταινας ο Θεοδόσιος Καρδαράς με τους Ζυγοβιστινούς, και ο Κωσταντής Αλεξανδρόπουλος με τους Στεμνιτσιώτας και τους Δημητσανίτας  και άλλους πολλούς από τον κάμπον, με τους καπεταναίους και τα σημαίας των κάθε χωρίον, και ηθέλησαν να πιάσουν τους Τούρκους της Καρύταινας, επήραν από τους κατοίκους και ολίγας τροφάς και τας έμβασαν εις το φρούριον.

Ο Κολοκοτρώνης επήγαινε τον δρόμον του και πριν φθάση εις του Τετέμπεη εις τας 27 Μαρτίου έλαβε γράμμα από τον Βασίλη Μπουδούνα από ταις Καρύταις ότι οι Τούρκοι Φαναρίται εκίνησαν δια την Τριπολιτσάν, ετάχυνε τότε τον δρόμον του, έφθασεν είς την Καρύταινα και εβοήθησε τους πολιορκούντας το παλαιόκαστρον, όπου είχαν, ως είπαμεν, κλεισθή οι Τούρκοι της Καρύταινας.

Την αύτην ημέραν ετράβηξε και επίασε την θέσιν Άγιον  Θανάση και από εκεί έγραψεν είς τους Ανδριτσάνους ότι επίασεν εμπρός να βαρέση τους Τούρκους, όπου έμειναν να κοιμηθούν είς την  Σολδίνα, και αυτοί να έλθουν να κτυπήσουν από πίσω.

Το γράμμα του επήγε νύκτα είς το στρατόπεδον, το οποίον ήτον είς τα Ρόβια, αλλ’ οι Ανδριτσάνοι, δεν εγνώριζαν την υπογραφήν του, δεν επίστευσαν και δια τούτο εκράτησαν τον πεζόν έως ότου εξημέρωσεν, υποπτεύοντες μάλιστα μην ήτον καμμία απάτη εκ μέρους των Τούρκων, και την αυγήν της 28 Μαρτίου άνοιξεν ο πόλεμος και από μπροστά τους εκτύπα ο Κολοκοτρώνης και τους εμπόδιζε τον δρόμον των και από πίσω ο Τσανέτος Χριστόπουλος με τους Ανδριτσάνους και λοιπούς επαρχιώτας του Φαναρίου. Είχεν έλθει τότε εκεί και ο Καφετζής από Λιοδώρα και τους εκτύπα και αυτός από το πισινόν μέρος.

…….ωπισθοδρόμησαν και επέρασαν μέσα από τον ποταμό Ρουφιά είς την θέσιν Χαλούλαγα. Τότε έφθασνα και οι αδελφοι Πλαπούται Δημήτριος και Γεωργάκης με τους Λιοδωρικαίους και ο Σπ. Σπηλιοτόπουλος με τους Δηματσανίτας όλοι έως 300 αυτί ενωθέντες με τους Φαναρίτες έκαμεν ανανέωσιν του πολέμου με περισσότερον θυμόν. Όταν επροσπάθουν οι Τούρκοι να περάσουν τους εκτύπησαν οι Έλληνες γερά και μάλιστα ο Δ. Πλαπούτας δια τούτο οι Τούρκοι έπεσαν είς τον ποταμόν και επνίγησαν  πολλοί και πολλά γυναικόπαιδα και ζώα, αλλά και όχι ολίγοι εσκοτώθησαν. Όσοι δε πέρασαν τον ποταμόν εγλύτωσαν και  και εκόλλησαν κτά το αντίκρυ φρούριο της Καρύταινας….

Φωτάκου Χρυσανθόπουλου,  Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως

Ελληνική Επανάσταση του 1821!

Η Ελληνική Επανάσταση ή Επανάσταση του 1821 ήταν η ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με σκοπό την αποτίναξη της οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία ανεξάρτητου εθνικού κράτους.

Οι απαρχές του ελληνικού εθνικού κινήματος βρίσκονται στην ώριμη φάση του νεοελληνικού Διαφωτισμού, περί το 1800. Η επανάσταση οργανώθηκε από μία συνωμοτική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1814, τη Φιλική Εταιρία. Την άνοιξη του 1821 οι Φιλικοί δημιούργησαν πολλές επαναστατικές εστίες από την Μολδοβλαχία μέχρι την Κρήτη. Οι περισσότερες από αυτές έσβησαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, όμως οι επαναστάτες κατάφεραν να υπερισχύσουν στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και σε πολλά νησιά του Αιγαίου και να κατανικήσουν τις στρατιές που έστειλε εναντίον τους τα δύο επόμενα χρόνια ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄. Οι Έλληνες οργανώθηκαν πολιτικά και συνέστησαν προσωρινή κεντρική διοίκηση, η οποία επέβαλε την εξουσία της στους επαναστατημένους μετά από δύο εμφυλίους πολέμους. Οι οθωμανικές δυνάμεις με τη συνδρομή του Ιμπραήμ πασά της Αιγύπτου κατάφεραν να περιορίσουν σημαντικά την επανάσταση, αλλά η πτώση του Μεσολογγίου το 1826 σε συνδυασμό με το κίνημα του Φιλελληνισμού, συνέβαλαν στη μεταβολή της διπλωματικής στάσης των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων, που είχαν αντιμετωπίσει με δυσαρέσκεια το ξέσπασμα της επανάστασης. Η διπλωματική ανάμιξη της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας και η ένοπλη παρέμβασή τους με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και το ρωσοτουρκικό πόλεμο συνέβαλαν στην επιτυχή έκβαση του αγώνα των Ελλήνων, αναγκάζοντας την Πύλη να αποσύρει τις δυνάμεις της αρχικά από την Πελοπόννησο και έπειτα από τη Στερεά Ελλάδα. Μετά από μια σειρά διεθνών συνθηκών από το 1827 και εξής, η ελληνική ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε το 1830 και τα σύνορα του νέου κράτους οριστικοποιήθηκαν το 1832.

Το σύνθημα της επανάστασης, «Ελευθερία ή θάνατος», έγινε το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας και από το 1838 η 25η Μαρτίου, επέτειος εορτασμού της έναρξής της επανάστασης, καθιερώθηκε ως ημέρα εθνικής εορτής και αργίας.

ΠΗΓΗ: wikipedia

Αμερική και Αμέρικο Βεσπούτσι!

Τ

Ο 1492 Χριστόφορος Κολόμβος ανακαλύπτει μια νέα ήπειρο δυτικά, άθελα του αφού για τις Ινδίες πήγαινε, αλλάζοντας τον τότε γνωστό κόσμο. Κι όμως ο μεγάλος αυτός θαλασσοπόρος μετά από πολλούς κόπους κατάφερε να πείσει την χρηματοδότηση του ταξιδιού που θα οδηγούσε στις Ινδίες από δυτικά, δεν κατάφερε να δώσει ούτε το όνομα του στην νέα ήπειρο και πέθανε φτωχός και περιφρονημένος.

Την δόξα του την έκλεψε ένας Φλωρεντίνος έμπορος ονόματι Αμέριγκο Βεσπούτσι. Ο Βεσπούτσι εργαζόταν σε κατάστημα με ναυτικά όργανα και πορτολάνους, χωρίς να είναι εξερευνητής ούτε καν ναυτικός. Λίγα χρόνια μετά την ανακάλυψη του Κολόμβου αποφάσισε να ταξιδέψει και αυτός στην νέα ήπειρο περισσότερο από περιέργεια και λιγότερο στο να προσφέρει κάτι στις Ευρωπαϊκές αυλές που ζητούσαν ολοένα και νέες ανακαλύψεις. Ως δεινός έμπορος καθώς ήταν κατάφερε να πείσει τον Πορτογαλικό θρόνο να του χρηματοδοτήσει δυο ταξίδια στην νέα ήπειρο με υποσχέσεις για νέες ανακαλύψεις και αμύθητους θησαυρούς.

Ταξίδεψε κατά μήκος των ακτών της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, καταγράφει νέους χάρτες και παρατηρεί την νέα ήπειρο. Με επιστολές του (μάλλον δύο) ενημερώνει για τις παρατηρήσεις του και, προς τέρψιν του αδηφάγου Ευρωπαίου του Μεσαίωνα καθώς και του Πορτογαλικού θρόνου που είχε χρηματοδοτήσει την επιχείρηση, επιδίδεται σε αναφορές με μείγμα λιγότερης αλήθειας και περισσότερο φαντασίας και εντυπωσιακών ψεμάτων. Οι αναφορές αυτές γρήγορα γίνονται ανάρπαστες και μεταφράζονται στα Λατινικά, στα Ισπανικά, στα Πορτογαλικά, στα Γαλλικά, στα Αγγλικά κ.α. Τα  ασύστολα ψέματα δίνουν και παίρνουν και εστιάζονται στους ιθαγενείς τους οποίους τους παρουσιάζει ως κανίβαλους που τρώνε ανθρώπινο ωμό ή παστό ανθρώπινο κρέας και που ζουν εκατόν πενήντα χρόνια. Οι σεξουαλικοί υπαινιγμοί είναι διάσπαρτοι παντού και εξάπτουν την φαντασία των Ευρωπαίων. Η απήχηση είναι μεγάλη και σχεδόν όλη η Ευρώπη μιλά για τον Βεσπούτσι και την ήπειρο του λόγω του πανέξυπνου συνδυασμού περιπέτειας, μυστηρίου και πορνογραφίας. Το 1507 ο  Μάρτιν Βαλντζεεμύλλερ (Martin Waldseemuller) στον παγκόσμιο χάρτη του ονομάζει την νέα ήπειρο Αμερική χάρη στον Βεσπούτσι ο οποίος αυτοαποκαλούνταν   ως "Americus Vespucius" στις επιστολές του στα Λατινικά.

Είναι τραγική ειρωνεία ο Κολόμβος ο οποίος ανακάλυψε την νέα ήπειρο μέσα από πολύ κόπο να πέσει στα στεγανά της ιστορίας και να χάσει την οικειοποίηση της ονομασίας της ανακάλυψης του από έναν καταφερτζή έμπορο από την Φλωρεντία.

Είναι τελικά αποδεδειγμένο ότι τις περισσότερες φορές η ιστορία δεν γράφεται από τους πρωταγωνιστές  της.

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ: ΝΤΙΝΟΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ!

Γεννήθηκε στο Νεοχώρι Ηλείας το 1915 και ήταν γιος του Δημητρίου Ψυχογιού. Τα γυμνασιακά του χρόνια τα πέρασε στην Πάτρα. Το 1940 διορίστηκε ταμειακός υπάλληλος στις Φιλιάτες και στη συνέχεια, με κάποια διακοπή λόγω κατοχής, στην Αμαλιάδα και τα Λεχαινά. Το 1962 με τον βαθμό του διευθυντή μετατέθηκε στον Πειραιά διαμένοντας για κάποια χρόνια στην Αθήνα. Το 1972 μετατέθηκε για πολιτικούς λόγους στα Χανιά για να επιστρέψει τελικώς στην Αθήνα μετά την πτώση της Χούντας. Το 1977, έτος συνταξιοδότησής του, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Νιοχώρι Ηλείας.

Την περίοδο 1933-1935 εξέδωσε ποιήματα σε παιδικά περιοδικά και εφημερίδες του Πύργου και της Ζακύνθου.Το 1949 εξέδωσε την συλλογή «Γεωργικά Ηλείας», η οποία και βραβεύθηκε από την Ελληνική Γλωσσική Εταιρία, ενώ ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε την μελέτη του «Ο Κώδικας της Παναγίας της Λεχαινίτισσας και τα Λεχαινά». Το σημαντικότερο έργο του ήταν η έκδοση του τριμηνιαίου περιοδικού «Ηλειακά», η κυκλοφορία του οποίου ξεκίνησε το 1951, διακόπηκε όμως το 1962 λόγω της μετεγκατάστασής του στην Αθήνα. Το 1977 επανακυκλοφόρησε τα "Ηλειακά" μέχρι το 1982, οπότε και απεβίωσε. Κατά τον ιστορικό Κώστα Τριανταφύλλου, «το λαογραφικό του έργο είναι πολύτιμο και για την επαρχία των Πατρών εκτός από αυτήν της Ηλείας». Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ετοίμαζε ιστορικό λεξικό της Ηλείας, έργο όμως το οποίο δεν ολοκληρώθηκε λόγω του θανάτου του.^[

Αρθρογραφούσε τακτικά στις εφημερίδες Αυγή, Καθημερινή, Πελοπόννησος κ.α. Επίσης είχε εκδώσει τις εξής μελέτες: Ηλειώτικα Παιδοκόμια (Θεσσαλονίκη 1951), Τα πατριαρχικά σιγίλλια της Μονής Βλαχέραινας Ηλείας (Πάτρα 1956), Περί γοητειών και μαντείας (Λεχαινά 1989). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ηλειακών Σπουδών καθώς και μέλος της Εταιρίας Πελοποννησιακών Σπουδών και του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών. Το  2008 επανεκδόθηκαν όλα τα "Ηλειακά" σε δύο τόμους.

Απεβίωσε το 1982 στο Νιοχώρι Ηλείας. Ήταν παντρεμένος με την Διονυσία Μανιάτη και απέκτησαν έξι παιδιά. Την Ιωάννα (Ψυχογιού) Ανδρέου, αρχαιολόγο, την Ελένη Ψυχογιού, λαογράφο και συγγραφέα, τον Δημήτρη Ψυχογιό, δημοσιογράφο, συγγραφέα, καθηγητή πανεπιστημίου και αρθρογράφο του "Βήματος", τη Χλόη Ψυχογιού , φιλόλογο, τον Πάνο Ψυχογιό, πολιτικό μηχανικό, και τη Φανή (Ψυχογιού) Φούντα , αρχιτέκτονα.
ΠΗΓΗ: WIKIPEDIA

ΥΠΑΝΑ - ΙΣΟΒΑ - ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ - ΤΡΥΠΗΤΗ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ!

Ο άνθρωπος από τα αρχαία χρόνια, από την αρχή της γνώσης της ύπαρξης του, δέθηκε με την μάνα γη και έγινε ένα μαζί της και αυτός ο δεσμός στο πέρασμα των αιώνων παρέμεινε αναλλοίωτος λες και είναι ο δεσμός του Προμηθέα από τους Ολύμπιους θεούς για το αμάρτημα του να δώσει την φωτιά στους ανθρώπους. Ο δεσμός αυτός είναι ποικίλος και πολύχρωμος, δυνατός και αέναος και δεν αφήνει μήτε την μια πλευρά, μήτε την άλλη να σύρει το βλέμμα αλλού, είναι τροφοδότης και θρέφει το συναίσθημα του ανθρώπου και την σάρκα της γης χωρίς σταματημό.

Από μικρός ένοιωσα αυτόν τον ιδιόμορφο δέσιμο με τον τόπο που γεννήθηκα, δέσιμο το οποίο δεν μπορεί να κατανοήσει κάποιος που η ζωή του άρχισε σε μια πόλη, και περνώντας τα χρόνια δένομαι ακόμη περισσότερο και θαρρείς πως το δέσιμο αυτό ολοκληρώνεται με την ένωση του καθενός με την μάνα γη, όπου θα επιστρέψουμε. Με ρομαντισμό και ποιητική διάθεση όταν επιστρέφεις στον τόπο σου αγαλλιάζει η ψυχή σου, ευφραίνεται η καρδιά σου και ονειροπολείς τα μέρη που πρωτοπερπάτησες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές ακόμα και αν δεν τις έχεις ζήσει. Ανατριχίλα διαπερνά το κορμί σου καθώς σκέφτεσαι πόσοι και πόσοι προγονοί μας έχουν πατήσει τούτα τα χώματα, πόσοι κοιμήθηκαν κάτω  από βαθύσκιωτα πλατάνια με τις νεράιδες να τους κρατούν συντροφιά και το κελάηδημα των πουλιών σε

συνδυασμό με το κελάρυσμα  κρυστάλλινων νερών που βιαστικά τρέχουν λες και θέλουν να ενωθούν με τον πατέρα Αλφειό, που καρτερικά περιμένει όλα τα παιδιά του αλλά συνάμα βιάζεται να πάει εκεί, κάτω στην

Σικελία να συναντήσει την αγαπημένη του Αρεθούσα.

Κάθε σπιθαμή γης του τόπου σου σε κυριεύει με αγωνία, φωνές σε καλούν και δεν ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις. Μην είναι τα πεύκα μετά την βροχή με τις δροσοσταλίδες στις βελόνες τους, ή τ' αμπέλια ίσως, που πληγωμένα, τρυγημένα προσμένουν τον νέο κύκλο τους αναδύοντας μια θεσπέσια  Διονυσιακή αύρα; Μήπως είναι οι  καταπράσινες χειμωνιάτικες πλαγιές με τους ελαιώνες στις ράχες τους που προσμονούν καρτερικά να  μεστώσουν οι καρποί και να δώσουν το θεϊκό, χρυσαφένιο λάδι ή ο ξεροψημένος καλοκαιρινός τόπος που γεμάτος κάθε  λογίς δημητριακά, σιτάρια, κριθάρια, βρώμες έτοιμα να να θεριστούν αναθερμαίνοντας τις ελπίδες των κατοίκων για επιβίωση των φαμελιών τους μόλις το δρεπάνι ξεκινήσει να κόβει τα χρυσοπλουμιστά στάχυα; Μήπως τα κυπαρίσσια ψηλά, περήφανα και αλύγιστα παραδίδουν στα ρουθούνια σου την έντονη μοσχοβολιά τους ή οι πικροδάφνες με την ευωδιά τους που φέρνει στο πικραμύγδαλο; Μήπως τα μονοπάτια που σε καλούν να τα διαβείς και να γευτείς τις μυρωδιές που αναδύουν τα σκίντα, οι κουμαριές, οι μυρτιές και οι δάφνες κάνοντας το πιο ακριβό εσάνς που θα μπορούσαν να κάνουν οι ειδικοί στην αρωματοποιία Φράγκοι;

Μήπως είναι οι φωνές και τα παραγγέλματα στο Κάστρο, στα Αρχαία Ύπανα, το βορειότερο φυλάκιο του πάνσοφου Νέστορα; Μήπως οι φωνές από προγόνους μας που κατοί-κισαν τα άγια τούτα μέρη και αντίκρισαν τα μάτια τους τόσους και τόσους να έρχονται και να φεύγουν φθάνοντας μέχρι τις μέρες μας. 

Πόσοι αλήθεια πέρασαν, Κάυκωνες, Πελασγοί, Ίωνες, Αχαιοί, Μίνυες, Δωριείς, Ηλείοι, Ρωμαίοι, Σλάβοι, Φράγκοι, Βενετοί ,Τούρκοι, Γερμανοί όλοι πήραν κάτι και πιθανώς να άφησαν και κάτι όμως τόσο ο τόπος όσο και οι άνθρωποι αντιστέκονται σθεναρά και δεν αλλοτριώθηκαν, έμειναν ίδιοι απλοί και ζεστοί, αυθόρμητοι και φιλόξενοι.

Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο και η αγωνία σε κυριεύει.

 Όλα μαζί σε φωνάζουν και θαρρείς πως θα τρελαθείς το τι θα πρωτοδιαλέξεις και συνάμα αγαλλιάζεις από την ανείπωτη ηρεμία, συναισθήματα και οράματα αναμιγνύονται και ταυτόχρονα συγκρούονται και σε κάνουν σοφότερο και ταπεινό συνάμα. Χρέος στη μάνα γη των γόνιμων χωμάτων και της γλυκιάς φύσης που επιδρούν στην ψυχή σου και στο σώμα σου, ακόμα και στους πιο κρυφού σου λογισμούς σαν μουσική.

Άγια, ευλογημένα χώματα.

Από όπου και αν κοιτάξεις μια γνώριμη φιγούρα ενός κτιρίου ξεπροβάλει και σε συνεπαίρνει η μαγεία του. Είναι το μοναστήρι της Παναγίας της Ίσοβας. Ορθώνεται περήφανο ανάμεσα σε πλατάνια, ελιές, ξινά και με μια μυστηριώδη γοητείασε ταξιδεύει πίσω στα μέσα του 13ου αιώνα που μεσουρανούσε, με πλήθος Φραγκοκαλόγερους και ακόμα περισσότερους σιδερόφραχτους ιππότες που με τις γυαλιστερές τους πανοπλίες και τα περήφανα τους άτια, διασταύρωση των δικών τους με τα καρτερούν να προσκυνήσουν. Χτίστηκε από τους Κιστερκιανούς μοναχούς του Κλαιρβώ, οι οποίοι κατάφθάνοντας στην Ίσοβα (μετέπειτα Μπιτζιμπάρδι)  ενθουσιάστηκαν από το τοπίο, τους έφερε στην μνήμη το τοπίο της πατρίδας τους, με τα πλούσια κρυστάλλινα νερά, το απαλό τοπίο με την έντονη οσμή της ρίγανης και της θρούμπας και ονειρευτήκαν ένα Αβαείο που παρόμοιο δεν θα υπάρχει στην Ανατολή, κέντρο του Καθολικισμού και ορμητήριο του δόγματος. Εις μάτην, μόνο λίγα χρόνια κράτησε η δόξα της μονής και Τούρκοι μισθοφόροι το έκαψαν, το ρήμαξαν και έμεινε το κουφάρι του να μας θυμίζει μέρες ακμής, δοξασμένες και χιλιοειπωμένες μέσα από το περίφημο Χρονικό του Μορέως. Στέκεται εκεί για αιώνες πλημμυρισμένο στο φως. Κάθε στιγμή, ενώ μένει το ίδιο, αλλάζει ανάλαφρα, ανανεώνεται δε σε κουράζει. Είναι το Παλάτι μας, είναι η εικόνα όλης της ζωής μας η οποία πρώτη περνά μπροστά από τα μάτια μας όπου και αν είμαστε και θυμόμαστε τον τόπο μας.

περίφημα από την αρχαιότητα της Ανδραβίδας, να

Αρχαία  Ύπανα, Ίσοβα, Μπιτζιμπάρδι, όποια ονομασία και αν διαλέξεις η ουσία δεν αλλάζει είναι ο ίδιος αγαπημένος προορισμός για τον νου και το σώμα, αυτός είναι ο τόπος μας, είναι το Χωριό μας.                                      

ΞΕΝΙΤΙΑ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ!

«Αφιερωμένο στους όλους τους Μπιτζιμπαρδαίους της ξενιτιάς»

 

Από την αρχαιότητα, οι Έλληνες ξενιτεύονταν για διάφορους λόγους. Οι πόλεμοι, το άγονο έδαφος και η οικονομική

 δυσχέρεια ορισμένων περιοχών, κυρίως την επαρχία, καθώς και τα πολιτικά πάθη οδήγησαν πολλούς να εγκαταλείψουν

 την χώρα και τον Στέλιο Καζαντζίδη να τραγουδά:

"...το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό,

     το νερό της θολό,

     και το στρώμα σκληρό.

  Τα λεφτά που αποκτάς τα βλαστημάς,

    υποφέρεις, πονάς,

    την πατρίδα ζητάς."

Η ξενιτιά προκαλεί αφαίμαξη της πατρίδας μας και έγκειται στη νεολαία που, κατά κύριο λόγο, έφυγε για τα ξένα.

Το χωριό μας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση και κατά τις δεκαετίες του '60 και '70 παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη φυγή για ένα καλύτερο αύριο, για βοήθεια στην οικογένεια που έμεινε πίσω και για καλύτερα στερνά.

Καημός η ξενιτιά, πόνος για την μάνα που, παλιότερα, άφηνε το παιδί στην μάνα ή την πεθερά, έκανε την οικογένεια κομμάτια.

Παλαιότερα μόνο ένα γράμμα ήταν η επαφή με το χωριό, αργότερα τα πράγματα έγιναν καλύτερα. Γονείς δεν γνώρισαν, δεν έζησαν

με τα παιδιά τους, παππούδες δεν έπαιξαν με τα εγγόνια τους, αδέρφια χάθηκαν. Κάποιοι από τους ξενιτεμένους δεν γύρισαν

 ή δεν θα γυρίσουν ποτέ καθώς η ξενιτιά, ως άλλη Κίρκη, τους κράτησε για πάντα κοντά της.

Όμως οι χώρες που φιλοξενούν τους συγχωριανούς μας, τους έδωσαν ασφάλεια , οικονομική ευχέρεια, διοικητική οργάνωση,

άμεση εξυπηρέτηση χωρίς γραφειοκρατία και σύγχρονο οδικό δίκτυο. Η υγεία είναι βασικό μέλημα και παίρνεις αυτό ακριβώς

που πληρώνεις, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Τα παιδιά έχουν μέλλον μέσω της οργανωμένης και σύγχρονης

εκπαίδευσης και θα μπουν στον στίβο της ζωής πλήρης εφοδίων και γνώσεων.

 Η ζωή, βέβαια, είναι ρουτίνα χωρίς την ευχέρεια να ξεσκάσεις καθώς όλα κινούνται με την ακρίβεια ρομπότ,

ο καιρός ξένος, με πολύ κρύο, προς τους Έλληνες που έχουμε συνηθίσει τον ήλιο και την θάλασσα το καλοκαίρι.

 Είναι γεγονός πως θέλει πολύ δύναμη και κουράγιο να ανταπεξέλθεις στην ξενιτιά. Δάκρυα, πολλά δάκρυα, όσα και τα

τραγούδια που έχουν γραφεί για την ξενιτιά και αγαπημένα πρόσωπα εκεί.

ο Μεγαρέας ποιητής Θέογνις, κατά τον 5ο αι.π.χ. έγραψε τόσο παραστατικά για την ξενιτιά:

Ήλθον μεν γαρ έγωγε και εις Σικελήν ποτε γαίαν,

    ήλθον δ' Ευβοίης αμπελόεν πεδίον,

Σπάρτην τ' Ευρώτα δονακοτρόφου αγλαόν άστυ

και μ' εφίλευεν προφόνως πάντες επρχόμενον

αλλ' ούτις μοι τέρψις επί φρέναςήλθεν εκείνων.

Ούτως ουδέν αρ'ήν φίλτερον άλλο πάτρης.

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ!

Κ

ατά τους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του χριστιανισμού ως νέα θρησκεία διωγμοί απίστευτοι λάμβαναν χώρα στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εναντίον των χριστιανών με αποτέλεσμα το 313 μ.χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος να θεσπίσει το Διάταγμα των Μεδιολάνων (όπου Μεδιόλανα το σημερινό Μιλάνο) το οποίο επέτρεπε την ανεξιθρησκεία και την νομιμοποίηση της Χριστιανικής Εκκλησίας. Με αυτή την κίνηση δεν έγινε ο Χριστιανισμός επίσημη θρησκεία του Κράτους, απλώς ο Κωνσταντίνος εγγυήθηκε την ανοχή του κράτους έναντι των χριστιανών, όμως οι διωγμοί σταμάτησαν μετά από 11 χρόνια που ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας και έτσι στο μεταβατικό στάδιο, ο καθένας μπορούσε να πιστεύει είτε στη νέα θρησκεία, είτε στις παλαιότερες του δωδεκάθεου ή της Ανατολής.

Με το πέρασμα των χρόνων ο Χριστιανισμός  ισχυροποιήθηκε και άρχισαν οι απαγορεύσεις σε ότι αφορούσε άλλα δόγματα με αποκορύφωμα την απαγόρευση της λατρείας του δωδεκάθεου από τον Θεοδόσιο με μια μικρή ανοχή λόγω της Ακαδημίας Αθηνών που συνέχιζε από την κλασική εποχή και αποτελούσε προπύργιο της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας σε συνδυασμό με την φιλοσοφία η οποία στηριζόταν στις παλιές διδαχές και καθόλου στις χριστιανικές αρχές. Ώσπου έφθασε η βασιλεία του Ιουστινιανού, του μεγάλου αυτού αυτοκράτορα που έπραξε τα βέλτιστα και τα χείριστα. Αποφάσισε λοιπόν να τελειώσει με τα κατάλοιπα της Αρχαίας Ελλάδας. Με την συνδρομή της ανερχόμενης χριστιανικής Εκκλησίας και κάτω από το πέπλο του θρησκευτικού φανατισμού, εκδίδει το 529 αυτοκρατορικό διάταγμα με το οποίο κλείνει την Ακαδημία Αθηνών, δημεύει υπέρ του Δημοσίου την περιουσία της και απαγορεύει την διδασκαλία της φιλοσοφίας σε όλη την επικράτεια. Αυτό ήταν το “κύκνειο άσμα” της Ακαδημίας, αυτού του παγκόσμιου λίκνου της φιλοσοφίας.

Με μια σειρά νόμων αποφάσισε καθετί Ελληνικό να περνάει στην παρανομία, και στον περίφημο Ιουστινιάνειο Κώδικα υπάρχουν φράσεις όπως “ελληνική πλάνη”, “νόσος της ελληνικής μανίας”, “ελληνική ψευδοδοξία”. Οι  φράσεις αυτές δείχνουν ένα απίστευτο μίσος και προκατάληψη οτιδήποτε θύμιζε αρχαία Ελλάδα. Οι πολίτες της αυτοκρατορίας διατάζονται, εντός τριών μηνών, να βαπτιστούν διαφορετικά χάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα καθώς και το δικαίωμα να κληροδοτούν ή να κληρονομούν. Ο θάνατος αποτελούσε τιμωρία σε όποιον δεν συμμορφωνόταν και η Εκκλησία απέκλειε από τα συσσίτια τους μη χριστιανούς. Με αυτά και αυτά και βλέποντας το εχθρικό κλίμα που επικρατούσε  πάνω από όλη την αυτοκρατορία, οι τελευταίοι επτά σοφοί πήραν των ομματιών τους και πήγαν στον βασιλιά της Περσίας Χοσρόη Α΄, ο οποίος ήταν λάτρης του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και δη πλατωνικός.

Όμως θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε στην συμβολή του Ιουστινιανού, πιθανώς και άθελα του, στην διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας καθιερώνοντας την ως επίσημη του κράτους. Μέσω των νόμων που θέσπισε και ονόμασε Νεαρές καθόρισε την Ελληνική γλώσσα ως επίσημη πολιτική και θρησκευτική γλώσσα του Βυζαντίου.

Τα παραπάνω  δείχνουν τον πνευματικό  Μεσαίωνα στον οποίο περιήλθε ο Ελληνισμός και την καταστροφή συγγραμμάτων μέσα στη λαίλαπα του χριστιανικού φανατισμού και τον ρόλο της Εκκλησίας που δρούσε πάντα παρασκηνιακά και θα αποτελέσει και στο μέλλον (σχίσμα του 1054) την απαρχή για την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και την βύθιση του Ελληνισμού στο σκοτάδι και την αμορφωσιά του Οθωμανού κατακτητή.

Αθάνατο Ελληνικό πνεύμα τι Συμπληγάδες έχεις περάσει!