Πώς και γιατί μπλόκαραν οι γερμανικές αποζημιώσεις!

Σε εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα -ενδεχομένως και ενδοκυβερνητικό- τείνει να εξελιχθεί το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων μετά την αποκαλυφθείσα άρνηση των Γερμανών ακόμη και να συζητήσουν το σχετικό ζήτημα.

Η ενδεχόμενη δυσάρεστη εσωτερική εξέλιξη του συγκεκριμένου ζητήματος προκαλείται πρώτον από το γεγονός ότι το αποκάλυψε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Βενιζέλος και δεύτερον διότι ως υπουργός Εξωτερικών «πάγωσε» όλες τις διαδικασίες που είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του Δημήτρης Αβραμόπουλος!

Πράγματι πριν από την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική, η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να διεκδικήσει τις οφειλόμενες γερμανικές αποζημιώσεις μέσω μιας δικαστικής διαδικασίας που ήταν προετοιμασμένη να ακολουθήσει. Τις αίθουσες δε των διεθνών δικαστηρίων είχε επιλέξει η κυβέρνηση προκειμένου να υπερβεί τις όποιες νομικές δυσκολίες προέβαλε η Γερμανία προκειμένου να μη φανεί ασυνεπής προς τις υποχρεώσεις της.

Είναι δε χαρακτηριστικό της τελεσίδικης, τότε, απόφασης της κυβέρνησης να διεκδικήσει τα οφειλόμενα το γεγονός ότι περιέβαλε την απόφαση αυτή με κάθε επισημότητα, αφού ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Αβραμόπουλος είχε επισκεφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, ο οποίος έχει ιδιαίτερη ευαισθησία για το συγκεκριμένο θέμα και τον είχε ενημερώσει λεπτομερώς για τις διαδικασίες που η κυβέρνηση θα ακολουθούσε καθώς και για τα στάδια των διαδικασιών αυτών.

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

. Πράγματι, με εντολή του κ. Αβραμόπουλου η Νομική Υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών είχε συλλέξει όλα τα ιστορικά στοιχεία που υπήρχαν στα Αρχεία του υπουργείου με τις παντοειδείς ζημίες σε βάρος της Ελλάδας με δράστη την Γερμανία, τόσο κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και κατά τον Δεύτερο. Απο τα αρχεία εκείνα είχαν απομονωθεί τα στοιχεία τα οποία λόγω της αξιοπιστίας τους θα μπορούσαν να θεμελιώσουν και στο Διεθνές Δικαστήριο την βασιμότητα των σχετικών ελληνικών αξιώσεων. Σημειώνεται δε -προκειμένου να αποκαλυφθεί η έμφαση που είχε δοθεί στις σχετικές ενέργειες- ότι τα συλλεγέντα στοιχεία και τα συμπεράσματα που προέκυπταν από την αξιολόγησή τους είχαν προωθηθεί στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Πηγές του υπουργείου Εξωτερικών ανέφεραν στα «Π» ότι υπολείπονταν και ένα ή δύο σημεία ακόμη επί των οποίων μπορούσε ανέτως να θεμελιωθεί νομικώς η σχετική ελληνική απαίτηση ώστε στη συνέχεια να προσφύγει η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο, αιτουμένη την καταβολή των όσων της αναλογούν.

ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ. 

Όλη αυτή η περατωμένη διαδικασία -διεξοδικά ερευνητική και νομικώς θεμελιωμένη- ήταν έτοιμη για τον διάδοχο του κ. Αβραμόπουλου στο υπουργείο Εξωτερικών, δηλαδή τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος όμως ουδέν έπραξε προφανώς για να μη δυσαρεστήσει την γερμανική πλευρά. Άλλωστε σε όλα σχεδόν τα Μέσα, έντυπα ή διαδικτυακά, η αποκάλυψη από τον κ. Βενιζέλο ότι έθεσε το ζήτημα των αποζημιώσεων στην κ. Μέρκελ, σχολιάστηκε ως μία προσωπική του πρωτοβουλία προκειμένου να μην εμφανισθεί ως απλός κομπάρσος στην επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου.

Η αποστολή από τον κ. Αβραμόπουλο, στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, των στοιχείων που απομονώθηκαν από τα Αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών δεν είχε γίνει τυχαίως. Απέβλεπε στην ισχυρή νομική κατοχύρωση των ελληνικών επιχειρημάτων, δοθείσης της αυστηρής προσήλωσης στο γράμμα του Νόμου που συνήθως κάνει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Το συγκεκριμένο Δικαστήριο, σημειωτέον, είχε κάνει αποδεκτή την προσφυγή της Γερμανίας εναντίον της Ιταλίας για την υπόθεση των θυμάτων του Διστόμου. Είχε προηγηθεί απόφαση Ιταλικού δικαστηρίου που επιδίκαζε αποζημιώσεις στις οικογένειες 218 θυμάτων της γερμανικής θηριωδίας στο Δίστομο, τον Ιούνιο του 1944. Τις σχετικές αγωγές είχαν καταθέσει οι οικογένειες των θυμάτων και οι κληρονόμοι Ιταλών που είχαν μεταφερθεί σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταξύ Σεπτεμβρίου του 1943 και Μαΐου του 1945. Τα ιταλικά δικαστήρια είχαν

εγκρίνει κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου!

Αποδεκτό το δικαίωμα της ετεροδικίας

Το Δικαστήριο της Χάγης είχε κάνει αποδεκτό το δικαίωμα της ετεροδικίας της Γερμανίας που σήμαινε ότι είχε το δικαίωμα να μη δικάζεται ως κράτος από δικαστήρια άλλων χωρών. Κάτι που της έδινε το δικαίωμα να μην αναγνωρίζει η Γερμανία τις αποφάσεις των ξένων δικαστηρίων ειδικώς για τις περιπτώσεις που αυτά κρίνουν ότι η Γερμανία πρέπει να πληρώσει αποζημιώσεις για τις θηριωδίες των Ναζί.

Στο σημείο όμως αυτό οφείλουμε να επισημάνουμε ότι το Δικαστήριο της Χάγης απέρριψε απόφαση ξένου δικαστηρίου σε βάρος της Γερμανίας, ενώ η προσφυγή της Ελλάδος στο Διεθνές Δικαστήριο δεν αφορά επικύρωση απόφασης δικού της δικαστηρίου. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι, από νομικής πλευράς, το Δικαστήριο θα κληθεί να αποφασίσει πρωτογενώς και εξ υπαρχής την ελληνική αξίωση, βάσει των δικών της νομικών επιχειρημάτων. Που σημαίνει ότι ούτε αυτό το επιχείρημα μπορεί να δικαιολογήσει την αδράνεια του σημερινού υπουργού των Εξωτερικών για ένα θέμα όχι μόνο ηθικής τάξης αλλά και εξέχουσας οικονομικής σημασίας για την Ελλάδα.

ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ, Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!

Ο Περικλής γεννήθηκε στο Δήμο Χολαργού της Αττικής. Πατέρας του ήταν ο Ξάνθιππος, υπό την αρχηγία του οποίου οι Αθηναίοι είχαν νικήσει τους Πέρσες στη Μυκάλη το 479 π.χ. ο Ξάνθιππος ήταν πλούσιος και καταγόταν από το ιερατικό γένος των Βουζύγων. Είχε παντρευτεί την Αγαρίστη, ανιψιά του Αλκμεωνίδη Κλεισθένη, του θεμελιωτή της Αθηναϊκής δημοκρατίας.
Ο Περικλής μεγάλωσε σε εκλεπτυσμένο οικογενειακό περιβάλλον και έλαβε άριστη μόρφωση. Δάσκαλοί του ήταν ο μουσικός Δάμων και οι φιλόσοφοι Ζήνων ο Ελεάτης και Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος. Ιδιαίτερα ο τελευταίος απάλλαξε τον Περικλή από τις δεισιδαιμονίες, αφού τον δίδαξε να αντιμετωπίζει τα φυσικά φαινόμενα ορθολογικά και τις αντιξοότητες της ζωής με ψυχραιμία.
Μολονότι καταγόταν από πλούσια οικογένεια ο Περικλής προτιμούσε, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, τους πολλούς και τους φτωχούς από τους λίγους και τους πλούσιους. Η πρώτη ενασχόληση του Περικλή με τα κοινά ήταν το 472 π.Χ., όταν έγινε χορηγός της τριλογίας του Αισχύλου από την οποία έχει διασωθεί η τραγωδία Πέρσες.
Στην πολιτική ζωή της Αθήνας ο Περικλής άρχισε να λαμβάνει ενεργά μέρος το 463 π.Χ. με την παράταξη των δημοκρατικών, κατηγορώντας τον ολιγαρχικό Κίμωνα ότι είχε εμπλέξει τους Αθηναίους στον τρίτο Μεσσηνιακό Πόλεμο (464 π.Χ.) ως «φιλολάκων» και «μισόδημος». Ο Κίμων εξορίστηκε και στην Αθήνα επικράτησαν οι δημοκρατικοί με αρχηγό τον Εφιάλτη, το γιο του Σοφωνίδη, τον οποίο όμως δολοφόνησαν οι ολιγαρχικοί δύο χρόνια αργότερα.
Η δολοφονία του Εφιάλτη άνοιξε το δρόμο στον Περικλή, ο οποίος έγινε ο νέος ηγέτης των δημοκρατικών. Επιδέξιος και ελκυστικός ρήτορας, ο Περικλής επονομάστηκε «Ολύμπιος» επειδή είχε την ευχέρεια να εντάσσει φιλοσοφικές έννοιες στους λόγους του με τρόπο κατανοητό στο λαό. Γρήγορα έγινε δημοφιλής και άρχισε να εκλέγεται στο αξίωμα του στρατηγού.
Η ενδυνάμωση της δημοκρατίας
Πολιτική ιδιοφυΐα αλλά και φιλότεχνος, ο Περικλής κατέστησε την

Μπιτζιμπάρδι 1853 : εξαγγελία εκλογών από τον τότε "πάρεδρο"!

Τα στοιχεία ,όσον αφορά το χωριό μας για τους προηγούμενους αιώνες, είναι λιγοστά και μόλις  βρίσκεσαι μπροστά στην ανακάλυψη κάποιου εγγράφου ή πληροφορίας θαρρείς πως βρίσκεις κομμάτι της ιστορίας που ήταν θαμμένο χρόνια και  το αίσθημα ικανοποίησης είναι ανείπωτο.

Ένα τέτοιο είναι και το παρακάτω, που αφορά την προκήρυξη εκλογών το 1853 υπογεγραμμένο από τον τότε πρόεδρο του χωριού μας. Η ορθογραφία και η σύνταξη λίγο ρόλο παίζουν, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ιστορική του αξία και όχι το συντακτικό. Θα το μεταφέρω αυτούσιο για να μη αλλοιώσω το ύφος και την εποχή.

…δηλοποιώ  ο υποφαινόμενος ηδικός πάρεδρος του χωριου ΜπητζηΜπάρδι του Δήμου αλιφείρας ότι έλαβον αντίγραφον της από 20 τρέχοντος Μηνός υπ΄αρίθ. 9571 διακυρήξεος της Β΄νομαρχείας Μεσινείας περί ενάρξεως, της Βουλευτικής εκλογής και προσδιωρισμού του χρόνου και του τόπου της πληροφορίες επήσης έλαβον και απόσπασμα του βουλευτικού καταλόγου περιέχον τον υπό την δικαιοδωσίαν μου ψηφοφόρους τα οποία εδιμωσίευσα πληρέστατα διααναγνώσεος  επεκλησίας και δια τοιχοκολίσεος εις τα πλέον διμοσιότερα μέρι ώστε έλαβων πλίρη γνώση αυτών έπαντες και εις ένδιξην.

Εν Μπιτζη Μπάρδι την 23 8βρίου 1853

           

                       ο   πάρεδρος

                  Φώτης Πανόπουλος

Κάτι που δεν γνωρίζουμε για την ελληνική γλώσσα !

Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία… Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο. Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα. Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν στην Αρμονία (Μουσική στα νεοΕλληνικά).

Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός. Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν. Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας. Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία(μουσική) και η αστρο-νομία (αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη (=εκ -του- έλικος, DNA) του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό. Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών. 27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500.

ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1

ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1

ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου

Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την Ελληνική γλώσσα.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.

Η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα. Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου.

Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)

Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει για τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας τα οποία είναι τα εξής:

1. ομιλών

2. Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)

3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)

-Το πρώτο είναι η ομιλία

-Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω

-Το τρίτο είναι το διάστημα (απόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα Αθηνά) ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)

Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).

Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:

1. Αριθμοί (μαθηματικά)

2. Σχήματα (Γεωμετρία)

3. Μουσική (Αρμονία)

4. Αστρονομία

Οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες.

1.Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρα αστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.

2.Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.

Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.

Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.

ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει…

Όμως η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).

Πριν όμως από το «Κρύπτον» υπάρχει το «Σημαίνον», δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών. Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική. Πως θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.

Παράδειγμα: Η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το «κρακ» ή «καρ», ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο.

Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.

Το μουσικό – αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο – μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;

Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»

ΠΗΓΗ: http://www.hellasforce.com/

Τι σημαίνει η φράση «Μολών Λαβέ»

Έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι η φράση «Μολών Λαβέ» ήταν η ειρωνική απάντηση του βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα στην αίτηση του βασιλιά των Περσών να παραδώσει τα όπλα, κατά τη μάχη των Θερμοπυλών. Μεταφράζεται μάλιστα ως «έλα να τα πάρεις». …Ας δούμε όμως την πραγματική ετυμολογία της. Και έναν μικρό ιστορικό πρόλογο. Φτάνοντας ο Ξέρξης στις Θερμοπύλες, έστειλε διαπραγματευτές να πείσουν τον Λεωνίδα όχι να παραδοθεί φυσικά (ήταν άλλα τα ήθη του πολέμου της εποχής) αλλά να τον αφήσει να περάσει και να μην γίνει αιματοχυσία. Του υποσχόταν μάλιστα να τον κάνει και Σατράπη της Ελλάδας. Ο Λεωνίδας από την πλευρά του, έχοντας κάνει πολεμικό συμβούλιο με τους στρατιωτικούς αρχηγούς όλων των Ελλήνων (ήταν Πανελλήνια η παρουσία των στρατευμάτων στις Θερμοπύλες, πλην Μακεδόνων που είχαν κατακτηθεί ως άμεσος στόχος του περάσματος των Περσών από την Ασία στην Ευρώπη) αποφασίζει να αποδεσμεύσει όλο το στράτευμα των Ελλήνων διότι ως μαχητής στρατηγός γνωρίζει ότι οι Πέρσες θα περάσουν, όντως πολυαριθμότεροι. Μάλιστα, δικαιολογεί την απόφασή του λέγοντας ότι πιο κάτω πρέπει να κρατηθεί η άμυνα (εννοώντας τον ισθμό της Κορίνθου) όπου και πάλι οι Έλληνες, με μεγαλύτερες δυνάμεις θα έπρεπε να δώσουν συντεταγμένη μάχη υπολογίζοντας ο Λεωνίδας τόσο στην συνήθη ηθική υπεροχή των Ελλήνων μπροστά στον εχθρό όσο και στο γεγονός ότι ο οπλισμός τους είναι κατάλληλος για μάχη πεδιάδας (ελαφρύτερος των Περσών) κάτι που θα τους επέτρεπε καλύτερους τακτικούς ελιγμούς. Διώχνει μάλιστα και τους Σπαρτιάτες, για τον ίδιο λόγο. Για να μην θυσιαστούν άδικα και μείνει η Σπάρτη και η Ελλάδα χωρίς υπερασπιστές. Κρατά κοντά του ένα άγημα τριακοσίων, κατά άλλους ανύπαντρων (που δεν θα άφηναν δηλαδή ορφανά) και κατά άλλους πατέρων (γιατί τα ορφανά τους ούτως ή άλλως θα αναλάμβανε η Πόλις) και εξηγεί πως δεν μένει τόσο για να καθυστερήσει τον Πέρση όσο γιατί εκεί τον έστειλε ο νόμος της Πόλεως ο οποίος είναι δράκος και κανείς δεν επιτρέπεται να τον αψηφά, πόσο μάλλον ο βασιλέας. Μένουν μαζί του και 700 Θεσπιείς λέγοντάς του ότι αυτοί δεν έχουν περιθώριο να «αμυνθούν παρακάτω» όπως οι άλλοι Έλληνες γιατί ο τόπος τους είναι αμέσως μετά τις Θερμοπύλες. Οι κήρυκες των Περσών χρησιμοποιούν όλη τη διπλωματική τους τέχνη για να τον πείσουν. Του λένε ότι τα ξίφη των Λακεδαιμονίων είναι κοντύτερα για να πάρουν την απάντηση ότι «έτσι θα σας βλέπουμε από πιο κοντά». Του λένε ότι οι τοξότες είναι τόσο πολλοί που τα μυριάδες βέλη τους θα σκιάσουν τον ήλιο για να πάρουν την απάντηση ότι «οι Έλληνες θα έχουν έτσι την ευκαιρία να πολεμήσουν υπό σκιάν». Τέλος του λένε ότι είναι κρίμα να χαθούν άδικα τόσο γενναίοι πολεμιστές και ότι δεν θέλουν στα μάτια των υπολοίπων Ελλήνων να υποστούν ειδικά οι Σπαρτιάτες μια συντριβή. Ο πόλεμος λοιπόν εξελίσσεται πρώτα σε ψυχολογικό επίπεδο. Ο Λεωνίδας ξέρει ότι όσο μακρυγορούν οι συζητήσεις εμπρός στους υπερασπιστές, με αυτά που ακούγονται, κινδυνεύει το φρόνημα. Με το σπαρτιατικό λοιπόν λακωνίζειν (που περικλείει φιλοσοφία) κλείνει τις διαπραγματεύσεις με το περίφημο «Μολών Λαβέ». Ας δούμε τι είπε με αυτές τις λέξεις ο βασιλιάς της Σπάρτης:
- Το μολών είναι μετοχή Αορίστου του ρήματος βλώσκω (βλώσκω, έβλωσκον, μολούμαι, έμολον). – Επειδή δεν υπάρχει ανωμαλία στην τέλεια ελληνική γλώσσα αλλά διορθωτικές νότες (είναι μουσική η γλώσσα μας) όπως διέσεις, υφέσεις, αναιρέσεις κλπ ας δούμε από που προέρχεται η ρίζα μολ. – Το ρήμα λοιπόν είναι «βλώσκω» και προέρχεται από το μλώσκω. – Η μουσικότητα της ελληνικής γλώσσας δεν ανέχεται όμως ποτέ ένα μ μπροστά από ένα υγρό σύμφωνο όπως το λ. (Γι΄αυτό ο μαλακός-μλαξ λέγεται βλαξ, ο μετέχων εις μοίραν, ο άνθρωπος δηλαδή, ο μρωτός λέγεται βρωτός κ.ο.κ.) – Το μλώσκω με τη σειρά του προέρχεται από το ρήμα μολίσκω (που σημαίνει έρχομαι αλλά μετά κόπου). – Το μολίσκω προέρχεται από το μόλις που χρησιμοποιούμε και σήμερα. – Το μόλις προέρχεται από το μόγις (επίρρημα: κοπιαστικότατα, μετά μεγάλου κόπου). – Το μόγις προέρχεται από το μόγος (μέγας κόπος).
Λοιπόν πάλι προς τα πίσω: Μόγος –> μόγις (ηχητικά το γ μετατρέπεται σε ένα κάπως παχύ και μακρόσυρτο λ που ακόμη και σήμερα ακούγεται στην προφορά λέξεων στις ντοπιολαλιές Θεσσαλίας, Πελοποννήσου κ. ά.) –> μόλις.
Πράγματι, σήμερα λέμε: «μόλις πρόλαβα να κάνω κάτι» και ο αλλοιωμένος και ανεκπαίδευτος γραμματικά πλέον εγκέφαλός μας το μεταφράζει αυτό το «μόλις» ως χρονικό επίρρημα ενώ το ορθόν είναι ότι πρόκειται περί τροπικού επιρρήματος: «πώς πρόλαβα;» – «μόλις» : «με μεγάλο κόπο» !!
Από το μόλις λοιπόν γίνεται ένα καινούργιο ρήμα: μολίσκω –> μλώσκω –> βλώσκω. Στον Αόριστο όμως που δεν έχουμε την γειτνίαση των συμφώνων μ – λ (που χάριν ευηχίας όπως γράφτηκε πριν μετατρέπεται σε β – λ), μπορεί να μείνει έμολον. Η μετοχή Αορίστου λοιπόν είναι μολών.
Στην ουσία δηλαδή ο Λεωνίδας τι είπε; «Κόπιασε πολύ για να τα πάρεις» (και που μου τα ζητάς τα όπλα μου – δηλαδή την υποχώρησή μου, μην νομίζεις ότι θα σου δοθούν εύκολα – ότι θα συντρέξω δηλαδή τους σκοπούς σου, θα κοπιάσεις πολύ για να πάρεις τα όπλα μου – αυτή τη θέση δηλαδή που υπερασπίζομαι).
Δεν του πούλησε δηλαδή ο Λεωνίδας του Ξέρξη φτηνό τσαμπουκά αλάνας γειτονιάς (come and get them! ρε να δούμε ποιός θα τις φάει…) αλλά του είπε με δυο λέξεις όλο το νόημα της ελληνικής αμυντικής φιλοσοφίας: ξέρω ότι η προσπάθειά μου είναι απέλπιδα γιατί είστε πολυαριθμότεροι αλλά μην νομίσεις ότι θα είναι εύκολη υπόθεση για σένα…
Μολών Λαβέ : Θα κοπιάσεις πολύ για να τα πάρεις ! (δηλαδή, όχι χωρίς συνέπειες).

http://www.hellas-spot.gr/

Ο ΕΝ ΦΙΓΑΛΙΑΙΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ!

΄΄ Έν δε τω αυτώ χωρίον εστί καλούμενον Βάσσαι και ο ναός του Απόλλωνος του Επικουρείου, λίθου και αυτός όροφος. Ναών δε όσοι Πελοποννησίοις εστί, μετά γε τον εν Τεγέα, προτιμώτο ούτος αν του λίθου τε ες κάλλος και της αρμονίας ένεκα. Το δε όνομα εγένετο τω Απόλλωνι επικουρησάντι επί νόσω λοιμώδη. Και Ικτίνος ο αρχιτέκτων του εν Φιγαλία ναού, γενόμενος τη ηλικία κατά Περικλέα και Αθηναίοις τον Παρθενώνα κατασκευάσας''.

Παυσανίου Αρκαδικά.