Ο Κλέφτης κατά τον Κολοκοτρώνη!

Το κλέφτης ήταν καύχημα, έλεγε: " είμαι κλέφτης, και η ευχή των πατέρων ήτο να γίνει κλέφτης. Το <<κλέφτης>> εβγήκε από την εξουσία. Εις του πατρός μου τον καιρό, ήτν ιερό πράγμα να πειράζουν Έλληνα. Και όταν οι κλέπται ήρχοντο εις συμπλοκή με τους Τούρκους, όλοι οι γεωργοί άφηναν το ζευγάρι, και επάγαιναν να βοηθήσουν τους κλέπτας. Είς τας ημέρας μου επειράζοντο και Έλληνες ομοφρονούντες με τους Τούρκους. Όταν ήρθε ο Ανδρούτσος, πατέρας του Οδυσσέως, εγνωρίσθηκα εις την Μάνη, και τον εσυντρόφευσα έως την Κόρινθο. Εις τον κατατρεγμό μας, δια δεκαπέντε ημέρες ούτε εκοιμώμεθα ούτε ετρώγαμε, ασώσαμε τα φουσέκια, καθημέρα πόλεμο".

Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες (Κλέφτικο τραγούδι)

Μαύρη, μωρέ, πικρή ζωή που κάνουμε
Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες, εμείς
οι μαύροι κλέφτες
Ποτέ, μωρέ, ποτέ μας δεν αλλάζουμε, ποτέ μας δεν αλλάζουμε
και δεν ασπροφορούμε
Όλη, μωρέ, όλη μερούλα πόλεμο
Όλη μερούλα πόλεμο το βράδυ καραούλι, το βράδυ καραούλι
Κοντά, μωρέ, κοντά, στα ξημερώματα
Κοντά στα ξημερώματα γυρίζω να πλαγιάσω, γυρίζω να πλαγιάσω
Το χε- μωρέ, το χέρι μου προσκέφαλο και το σπαθί μου στρώμα, και το σπαθί μου στρώμα
Το κα’μωρέ, καριοφίλι μ΄αγκαλιά
Τι καριοφίλι μ΄ αγκαλιά σαν το παιδί την μάνα, σαν το παιδί τη μάνα.

Κολοκοτρώνα, Κολοκοτρώνα και το αίμα πάγωνε!

Κολοκοτρώνα, Κολοκοτρώνα! Έτσι λέγανε οι Τούρκοι, μικροί και μεγάλοι, και κοβότανε το αίμα τους από τον τρόμο. Τον είχανε φανταστεί τεράστιο γίγαντα με τρία μάτια. Το μεσαίο πελώριο απάνω απ' την μύτη. Τριχωτό σαν αρκούδα με δόντια κάπρου, μεγάλα και κοφτερά. Στην πραγματικότητα ο Γέρος όμως ήταν εντελώς το αντίθετο. Κοντός με μεγάλη περιφέρεια, μαυριδερός, με γαμψή μύτη, και έντονα φρύδια που σκέπαζαν τα μαύρα του διαπεραστικά μάτια. Στήθος μεγάλο και τριχωτό που ζέσταινε μέσα του μια μεγάλη καρδιά που θα χωρέσει στην πορεία του βίου του όλη την Ελλάδα.

" Λάμπει ο ήλιος στα βουνά, και στα λαγκάδια
 έτσι λάμπει κ' η κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι
 πώχουν τ' ασήμια τα πολλά, τις ασημένιες πάλες,
Όπου δεν καταδέχονται τη γης να την πατήσουν.

Καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε,
καβάλα παίρν' αντίδερο απ'   του παπά το χέρι.
Ρίχνουν φλωριά στην Παναγιά, φλωριά και στους αγίους
και στον αφέντη τον Χριστό τις ασημένιες πάλες."
                                                 (Δημοτικό τραγούδι)

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, Η ΑΡΧΗ ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Μέσα στα Ορλωφικά γεννήθηκε ο μικρός Θοδωρής Κολοκοτρώνης ή Τσεργίνης (ή Τζεργίνης)ή Μπεθακούρας, στις 3 του Απρίλη κάτω από ένα δέντρο στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Οι Κολοκοτρωναίοι, παλιά γενιά στον Μοριά, κλέφτες από τους λίγους είχαν διαρκώς διαμάχες με τους Τούρκους και βρίσκονταν συνεχώς σε κίνηση. Πότε στη Αρκαδία, πότε στην Μεσσηνία και πότε στην Μάνη. Το 1880 ο Καπετάμπεης σκοτώνει τον Κωσταντή  Κολοκοτρώνη και ο μικρός Θοδωρής μένει ορφανός. Στα 15 του χρόνια παίρνει τα βουνά και γίνεται κλέφτης. Σε λίγα χρόνια για να τον καλοπιάσουν οι Τούρκοι τον κάνουν Αρματολό στα μέρη του Λεονταριού, παντρεύτηκε την κόρη του προεστού και έκανε μεγάλη περιουσία σε ηλικία 20 χρόνων. Μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας το πέρασε στην Μάνη και δασκαλεύτηκε από τον αρχικλέφτη Ζαχαριά, ενώ έκανε φιλίες με τον Μούρτζινο, τον Κουμουντουράκη και τον Κωσταντή Λουράκη. Οι τούρκοι βλέποντας ότι δυναμώνει τον κυνηγούν, ξαναβγαίνει στο κλέφτικο και πηγαίνει την οικογένειά του στην Μάνη. Μετά από παρότρυνση του Δεληγιάννη παίρνει την οικογένειά του και έρχεται στα μέρη της Καρύταινας και συγκεκριμένα στην Στεμνίτσα. Το 1802 βγαίνει φερμάνι να τον "χαλάσουν" μαζί με τον Πετμεζά, με την βοήθεια του Γερο-Κόλια τους κατατροπώνει στα Μαγούλιανα. Η κλεφτουριά υποφέρει και το 1805 περνάει στην Ζάκυνθο. Ο τσάρος Αλέξανδρος θέλει να καταταγούν στον Ρωσικό στρατό, οι οπλαρχηγοί ζητούν την βοήθεια του να ελευθερώσουν την πατρίδα, ο ίδιος όμως έχει άλλα σχέδια να καταταγούν εναντίον του Ναπολέοντα. Ο Κολοκοτρώνης αποκρίνεται: " Όσον δια το μέρος μου δεν εμβαίνω εις την δούλευσιν. Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε όμως στρατιώτας, δια να ελευθερώσομεν την πατρίδα μας σε υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδας στρατιώτας. Μια φορά εβαπτισθήκαμεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μίαν με το αίμα και άλλην μίαν δια την ελευθερία της πατρίδος μας". Κατεβαίνει πάλι στον Μοριά ξαναπιάνει το κλέφτικο και ξαναβγαίνει στην Ζάκυνθο. Μπαρκάρει και γίνεται "ναυτικός" για λίγο καιρό, ξαναβγαίνει στον Μοριά για να βοηθήσει τον φίλο του Αλή Φαρμάκη που τον κυνηγούσε ο Βελή Πασάς με παρότρυνση του Δεληγιάννη. Επανέρχεται στην Ζάκυνθο που εν τω μεταξύ έχει περάσει στα χέρια των Άγγλων, με επικεφαλής τον ταγματάρχη Τζώρτζ με τον οποίον θα τον συνδέσει φιλία μιας ζωής. Ο ίδιος έλεγε: " Γεννήθηκα στα 1770. Όταν εγλύτωσα από την Καστάνιτσα ήμουν χρονών δέκα. Διαμονή Μάνης χρόνια δύο. Εις την Αλωνίσταινα χρόνια τρία . Εις τα Σαμπάζικα χρόνια δώδεκα. Εποχή της νεότητος, πέντε χρόνια ανύπανδρος, και άλλους εφτά χρόνους υπανδευμένος. Είκοσι εφτά χρόνους είχα όταν με επρωτοκυνήγησαν. Αρματολός και κλέφτης αλληλοδιαδόχως χρόνια πέντε. Φερμάνι βασιλικό δια εμένα και τον Πετιμεζά στα 1802
(χρόνος) ένας. Το δεύτερο φερμάνι τον Ιανουάριο 1806, και το Πατριαρχικό Συνοδικό τρία. Τριανταέξι χρονών ήμουν όταν επήγα εις την Ζάκυνθο, πενήντα χρόνους είχα όταν εβγήκα εις την επανάσταση".
Το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του ήταν αυτό που συνέβη στην Τρίπολη, μικρός πουλούσε ξύλα και ο γάιδαρος του λέρωσε έναν τούρκο αξιωματούχο ο οποίος τον χαστούκισε. Το χαστούκι που δέχτηκε έμελλε να αποτελέσει το έναυσμα να ανάψει η φωτιά μέσα του  για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Η φωτιά ήταν τόσο μεγάλη που έκαψε ένα ολόκληρο έθνος.

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ!

Ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τον μοναδικό, καθ' όλη την διάρκεια του Αγώνα, που δεν έκανε πίσω και που πίστεψε όσο κανένας άλλος το όραμα της απελευθέρωσης, Γέρο του Μοριά θα εκθέσω ιστορίες, περιστατικά και αποφθέγματα. Η περιληπτική αναφορά δεν μειώνει την σημασία των λόγων και των γεγονότων, όμως έχουν γραφτεί τόμοι ιστορίας από σημαντικότατους συγγραφείς και αφορούν τον Κολοκοτρώνη με βάση πρωτογενείς πηγές που δεν αφήνουν περιθώρια πλέον σχολιασμού και συμπλήρωσης. Ο αντικειμενικός μου σκοπός είναι η αναμόχλευση ψηγμάτων της εποχής του '21 για να συμπληρώσω την απλή αναφορά των σχολείων που διδάσκουν τα απιδιά μας. Δεν είναι υπερβολή ότι πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν την σημασία της 25ης Μαρτίου, σημάδι, και αυτό, της παγκοσμιοποίησης και της αλλοτρίωσης της εθνικής μας συνείδησης.

Θάμα, καθαρά ελληνικό, ισορροπίας και μέτρου, μέσα από αντιφάσεις, διόλου υπεράνθρωπος, άνθρωπος σ΄όλη την έννοια του όρου, από τα σπλάχνα μέσα του λαού, δεμένος μαζί του από χίλιες μεριές, αρετές και αδυναμίες...
Έξω από τους γενικούς χαρακτήρες της ράτσας και τους προσωπικούς του, αποκορυφώνονται στη φυσιογνωμία του, ιστορία κι αγώνες πέντε αιώνων κι ανοίγει το κεφάλαιο άλλων τόσων που έρχονται. Φτάνει να συλλογιστεί κανένας πως είναι το σύνορο του κλέφτη και του θεμελιωτή λεύτερου λαού...
 (Σπύρος Μελάς, "Ο Γέρος του Μοριά"-Επίλογος)

Περί Κολοκοτρώνη!

Ως ελάχιστο φόρο τιμής στην μεγαλύτερη προσωπικότητα της, Αναγέννησης του Έθνους, Ελληνικής Επανάστασης και πρωτεργάτη της ανάτασης του ηθικού του χιλιοταλαίπωρου Ρωμιού, του Αρχιστράτηγου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη θα ξεκινήσω μια στήλη με λόγια, γεγονότα και έργα από τον βίο και την πολιτεία του. Ότι και όσα, αν γράψεις για την ζωή και τις πράξεις του Γέρου δεν μπορούν να σκιαγραφήσεις ούτε στο ελάχιστο την ανυπέρβλητη προσωπικότητα του, το ήθος του και τον πατριωτισμό του. Από τα πρώτα του χρόνια και κουβαλώντας την τεράστια κληρονομιά από την γενιά του αποδείχτηκε ανώτερος των περιστάσεων και αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο τόσο για την προετοιμασία του έθνους, όσο και να πρωτοστατήσει όταν "άναψε το φυτίλι".
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.
Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα. Φεύγοντας από την Ζάκυνθο για την Μάνη είπε στα παιδιά του:
"Σας βάφτισα στο λάδι, σας προσμένω να σας βαφτίσω και στην φωτιά", Δεκέμβρης 1820.