ΞΕΝΙΤΙΑ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ!

«Αφιερωμένο στους όλους τους Μπιτζιμπαρδαίους της ξενιτιάς»

 

Από την αρχαιότητα, οι Έλληνες ξενιτεύονταν για διάφορους λόγους. Οι πόλεμοι, το άγονο έδαφος και η οικονομική

 δυσχέρεια ορισμένων περιοχών, κυρίως την επαρχία, καθώς και τα πολιτικά πάθη οδήγησαν πολλούς να εγκαταλείψουν

 την χώρα και τον Στέλιο Καζαντζίδη να τραγουδά:

"...το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό,

     το νερό της θολό,

     και το στρώμα σκληρό.

  Τα λεφτά που αποκτάς τα βλαστημάς,

    υποφέρεις, πονάς,

    την πατρίδα ζητάς."

Η ξενιτιά προκαλεί αφαίμαξη της πατρίδας μας και έγκειται στη νεολαία που, κατά κύριο λόγο, έφυγε για τα ξένα.

Το χωριό μας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση και κατά τις δεκαετίες του '60 και '70 παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη φυγή για ένα καλύτερο αύριο, για βοήθεια στην οικογένεια που έμεινε πίσω και για καλύτερα στερνά.

Καημός η ξενιτιά, πόνος για την μάνα που, παλιότερα, άφηνε το παιδί στην μάνα ή την πεθερά, έκανε την οικογένεια κομμάτια.

Παλαιότερα μόνο ένα γράμμα ήταν η επαφή με το χωριό, αργότερα τα πράγματα έγιναν καλύτερα. Γονείς δεν γνώρισαν, δεν έζησαν

με τα παιδιά τους, παππούδες δεν έπαιξαν με τα εγγόνια τους, αδέρφια χάθηκαν. Κάποιοι από τους ξενιτεμένους δεν γύρισαν

 ή δεν θα γυρίσουν ποτέ καθώς η ξενιτιά, ως άλλη Κίρκη, τους κράτησε για πάντα κοντά της.

Όμως οι χώρες που φιλοξενούν τους συγχωριανούς μας, τους έδωσαν ασφάλεια , οικονομική ευχέρεια, διοικητική οργάνωση,

άμεση εξυπηρέτηση χωρίς γραφειοκρατία και σύγχρονο οδικό δίκτυο. Η υγεία είναι βασικό μέλημα και παίρνεις αυτό ακριβώς

που πληρώνεις, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Τα παιδιά έχουν μέλλον μέσω της οργανωμένης και σύγχρονης

εκπαίδευσης και θα μπουν στον στίβο της ζωής πλήρης εφοδίων και γνώσεων.

 Η ζωή, βέβαια, είναι ρουτίνα χωρίς την ευχέρεια να ξεσκάσεις καθώς όλα κινούνται με την ακρίβεια ρομπότ,

ο καιρός ξένος, με πολύ κρύο, προς τους Έλληνες που έχουμε συνηθίσει τον ήλιο και την θάλασσα το καλοκαίρι.

 Είναι γεγονός πως θέλει πολύ δύναμη και κουράγιο να ανταπεξέλθεις στην ξενιτιά. Δάκρυα, πολλά δάκρυα, όσα και τα

τραγούδια που έχουν γραφεί για την ξενιτιά και αγαπημένα πρόσωπα εκεί.

ο Μεγαρέας ποιητής Θέογνις, κατά τον 5ο αι.π.χ. έγραψε τόσο παραστατικά για την ξενιτιά:

Ήλθον μεν γαρ έγωγε και εις Σικελήν ποτε γαίαν,

    ήλθον δ' Ευβοίης αμπελόεν πεδίον,

Σπάρτην τ' Ευρώτα δονακοτρόφου αγλαόν άστυ

και μ' εφίλευεν προφόνως πάντες επρχόμενον

αλλ' ούτις μοι τέρψις επί φρέναςήλθεν εκείνων.

Ούτως ουδέν αρ'ήν φίλτερον άλλο πάτρης.