ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Η σκάλα της ζωής του άντρα!



Η "σκάλα" ανήκει σε ομάδα λαϊκών ζωγράφων και κοσμούσε παλαιότερα καφενεία, ταβέρνες και σε λεωφορεία ακόμα. Ας δούμε όμως λεπτομερέστερα την αναπαράσταση αυτή και να ξεδιαλύνουμε το ιδεολογικό της νόημα. Η εικόνα χωρίζεται σε δυο νοηματικούς χώρους, όπου η άνοδος ταυτίζεται με την νεότητα και η κάθοδος με τα γηρατειά. Στην βάση της πυραμίδας υπάρχει το προπατορικό αμάρτημα με τον Αδάμ και την Εύα. Ξεκινώντας από τ΄αριστερά προς τα δεξιά θα δούμε τις τρεις μεγαλύτερες βιολογικές ενότητες-σταθμοί του άντρα που ξεκινά με την γέννηση-μωρό, την ενηλικίωση- ζευγάρωμα-αναπαραγωγή και τα γηρατειά-θάνατο. Με την γέννηση έρχεται το μωρό-αγόρι στον κόσμο φυσικά με την ύπαρξη μητέρας. Εν συνεχεία παρουσιάζεται στην ανέμελη παιδική ηλικία με την παρουσία μητέρας. Στα 20 παρατηρούμε τον άντρα να ερωτεύεται και να απουσιάζει η μητέρα πλέον ως υπόσταση αφού την θέση της παίρνει το "έτερον ήμισυ". Στα 30 έχει πλέον κaκαθιερωθεί στην κοινωνία και αυτό το υποδηλώνει το κοστούμι που φορά, ενώ πλέον έχει μπει στο νέο κύκλο της ζωής με την βιολογική ακολουθία και την απόκτηση τέκνων. Στα 40 και στα 50 η καταξίωση είναι εμφανής τόσο σε κοινωνικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο αλλά ταυτόχρονα αρχίζει και η "κάτω βόλτα". Η κάθοδος θέλει και υποστήριξη και ο πιο κατάλληλος γι΄αυτό είναι ο διάδοχος γιος που θα στηρίξει τον πατέρα, κάτι που θα ενδυναμωθεί με την ύπαρξη του εγγονού στο δεύτερο σκαλί της καθόδου. Ακολουθεί η πιο προχωρημένη ηλικία με την εφημερίδα στο χέρι και το κοστούμι που μας φανερώνει το κύρος της ηλικίας, ενώ στο επόμενο παρατηρούμε την απουσία κοστουμιού την θέση του οποίου έχει πάρει μια ρόμπα και η απαραίτητη ύπαρξη στήριξης από τον γιο ή τον εγγονό. Τέλος στο τελευταίο σκαλί ο άντρας είνα μόνος και ανήμπορος καθισμένος σε μια πολυθρόνα περιμένοντας το τέλος το επίγειου κύκλου του. Η μόνη του παρηγοριά είναι οι αναμνήσεις της ζωής του γιατί άλλη χαρά δεν έχει.
Όλη η ιδεολογία της ζωής του άντρα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία μέχρι και τον προηγούμενο αιώνα, συμπυκνωμένη σε μια εικόνα ενός άσημου καλλιτέχνη που κοσμούσε μέρη εστίασης και διασκέδασης και στιγμάτισε γενιές και γενιάς.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Η προσφορά της Σπάρτης στη φιλοσοφία η βραχυλογία.



(Μιλάει ο Σωκράτης)

Λοιπόν, θα προσπαθήσω να σας αναπτύξω τη γνώμη μου πάνω σ’ αυτή την ωδή, είπα. Δηλαδή, από τις ελληνικές χώρες η φιλοσοφία πρωτοφάνηκε στην Κρήτη και στη Σπάρτη και εκεί είναι περισσότερο απλωμένη· σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν βρίσκονται τόσοι σοφιστές όσοι εκεί.
 Μόνο που εκείνοι δεν το παραδέχονται και κάνουν τον αμόρφωτο, για να μη μάθει όλος ο κόσμος ότι εκείνο που τους κάνει ανώτερους από όλους τους Έλληνες είναι η σοφία (κάτι τέτοιο δεν κάνουν κι οι σοφιστές που μας έλεγε ο Πρωταγόρας;), και να μείνουμε με την εντύπωση ότι η πολεμικότητα και η αντρεία είναι που τους κάνει ανώτερους· κι αυτό, επειδή πιστεύουν ότι, αν οι άλλοι μάθουν τι είναι εκείνο που τους κάνει ανώτερους, όλοι θα επιδοθούν σ’ αυτό, τη σοφία.
 Τώρα όμως, με το να κρατήσουν μυστικό εκείνο, ξεγέλασαν όσους στις άλλες πολιτείες λακωνίζουν· κι έτσι στην προσπάθειά τους να τους μιμηθούν άλλοι σχίζουν τ’ αυτιά τους και τυλίγουν τα πόδια τους με λουριά και καταπιάνονται με τη γυμναστική και φορούν κοντά πανωφόρια, με τη σκέψη πως αυτά βέβαια είναι που κάνουν τους Λακεδαιμονίους πρώτους ανάμεσα στους Έλληνες.
 Οι Λακεδαιμόνιοι όμως, όταν θελήσουν να συζητήσουν ελεύθερα με τους σοφιστές του τόπου τους – βαριούνται βλέπεις πια να συζητούν μαζί τους κρυφά – διώχνουν από τη χώρα τους,  τους ξένους (και τους λακωνίζοντας που αναφέραμε και κάθε άλλον ξένο που βρίσκεται στη χώρα τους) και συζητούν με τους σοφιστές, χωρίς να τους παίρνουν είδηση οι ξένοι· κοντά σ’ αυτά δεν αφήνουν κανέναν νέο να κινήσει για άλλη πόλη – το ίδιο κάνουν και οι Κρήτες – για να μην ξεμάθει την αγωγή που πήρε στην πατρίδα του.
 Σ’ αυτές λοιπόν τις πολιτείες δεν βρίσκονται μονάχα άντρες, αλλά και γυναίκες περήφανες για τη σοφία τους.
 Και για να καταλάβετε ότι τα λόγια μου αυτά είναι αληθινά και ότι οι Σπαρτιάτες έχουν πάρει την καλύτερη μόρφωση πάνω στη φιλοσοφία και τη ρητορική, σας λέω τούτο: αν θελήσει κανείς να συζητήσει με τον τελευταίο από τους Σπαρτιάτες, θα διαπιστώσει πως πάνω στα περισσότερα θέματα αυτός φαίνεται ένα τίποτε· στη συνέχεια όμως, σ’ ένα οποιοδήποτε σημείο της συζήτησης, γυρνά και σου πετά ξαφνικά μια εντυπωσιακή φράση, σύντομη κι όλο νεύρο, σαν φοβερός ακοντιστής, έτσι που ο συνομιλητής του να φαίνεται κοντά του σαν μωρό παιδί, τίποτε περισσότερο.
 Αυτό το έχουν καταλάβει αρκετοί και από τους σημερινούς και από τους παλιούς, δηλαδή ότι καλύτερα λακωνίζει κανείς φιλοσοφώντας παρά ασκώντας τη γυμναστική, αφού παρατήρησαν ότι μόνο ένας άνθρωπος με τέλεια μόρφωση μπορεί να εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο. Σ’ αυτούς ανήκει κι ο Θαλής ο Μιλήσιος κι ο Πιττακός ο Μυτιληναίος κι ο Βίας από την Πριήνη κι ο Σόλων ο συμπολίτης μας κι ο Κλεόβουλος από τη Λίνδο και ο Μύσων από τις Χηνές· έβδομον μαζί τους λογαριάζουν τον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο.
 Όλοι αυτοί ήταν φανατικοί οπαδοί και εραστές και μαθητές της σπαρτιατικής παιδείας. Απόδειξη ότι κάτι τέτοιο ήταν η σοφία τους είναι οι σύντομες φράσεις, οι αξιομνημόνευτες που έχει πει ο καθένας τους και που, αφού συγκεντρώθηκαν όλοι αυτοί, τις έκαναν κοινό αφιέρωμα στον Απόλλωνα, στον ναό του στους Δελφούς, σαν τον πρώτο καρπό της σοφίας τους, χαράζοντας τα επιγράμματα που λέει και ξαναλέει όλος ο κόσμος: «γνώρισε τον εαυτό σου» και «μακριά από τις υπερβολές».
 Τώρα, για ποιο λόγο τα λέω αυτά; Γιατί τον παλιό καιρό μ’ αυτόν τον τρόπο φιλοσοφούσαν: με σύντομες φράσεις, σαν τους Λάκωνες. Έτσι και το ρητό αυτό του Πιττακού περνούσε από στόμα σε στόμα και το εκτιμούσαν ιδιαίτερα, και οι σοφοί το επαινούσαν, δηλαδή το «να ’ναι κανείς καλός είναι δύσκολο».
 http://www.egriechen.info

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Ο Αναστάσιος Παπαλέξης και ο συμβιβασμός με το Ελληνικό δημόσιο!


H οικογένεια Παπαλέξη κατείχε μεταξύ πολλών άλλων τσιφλικιών και τα χωριά Κρέσταινα και Γκρέκα. Στα κατάστιχα "λογιέται" ως κτηματίας Ανδριτσαίνης και είναι ένα ακόμη παράδειγμα της ληστρικής συμπεριφοράς των Ανδριτσάνων να εκμεταλευτούν την απελυθέρωση από τους Τούρκους, έναντι των συμπατριωτών τους Ολυμπίων. Είναι γεγονός πως κατέβηκαν ως και την Αγουλινίτσα (Επιτάλιο) για να καρπωθούν εκτάσεις μεγάλες αφήνοντας στους υπολοίπους ¨ψίχουλα" γαιών. Κατά τη τουρκοκρατία η Κρέσταινα αναφέρεται ως ιδιόκτητη των Αναγνώστη Δεληγιάννη και Αναστ. Παπαλέξη. Φαίνεται πως κατόπιν ο Παπαλέξης αγόρασε το μερίδιο του Δεληγιάννη. Δηλώνεται επίσης ότι ολόκληρη η αγροτική περιοχή εντός των ορίων των χωριών αυτών ανήκει στην οικογένεια.  Τα όρια των κοινοτήτων, που αποτελούσαν τους δήμους, είχαν καθορισθεί στη χώρα μας από τη δεκαετία του 1830, μετά από συμφωνία επιτροπών εκλεκτών κατοίκων των τοπικών δήμων και του δημοσίου.
Το έτος 1864, ο Αναστάσιος, ήγειρε αγωγή κατά του δημοσίου, ζητώντας να αναγνωριστούν στην ιδιοκτησία του, τα δάση και οι συστάδες των δένδρων του δημοσίου, που βρίσκονταν εντός των ιδιόκτητων τσιφλικιών του, Κρέσταινας και Γκρέκα.
Σύμφωνα με την συμβιβαστική παρούσα απόφαση, διακρίνεται ότι το δικαίωμα του Παπαλέξη προέρχεται από τουρκοκρατία και ότι δεν υπήρχε κάποιος πρόσφατος νόμος, περί «αναγκαστικής απαλλοτρίωσης», διαφορετικά το δημόσιο, δεν θα του παραχωρούσε τα δάση.
Πάντως είναι παράδοξο, ότι μετά από 36 χρόνια (δημιουργία του Ελληνικού κράτους το 1828) ζητά ο Παπαλέξης την ιδιοκτησία του, την οποία τελικά έλαβαν οι απόγονοί του το 1887, δηλ. μετά από 23 χρόνια, από την αγωγή και 59 χρόνια από τη πραγματική απαίτηση του 1828, και τούτο με συμβιβασμό, ο οποίος συνίσταται στη πληρωμή των δικαστικών εξόδων τα οποία ανέρχονται σε 5.000 δρχ. (ποσό αρκετά μεγάλο) αλλά συμφέρον δια τον Παπαλέξη διότι ελάμβανε δάση συμβατικής αξίας 10.000 δρχ.    
Θεωρητικά ο Παπαλέξης θα έπρεπε να είχε ζητήσει και την αποζημίωση χρήσης των δασών από το δημόσιο και τούτο από το έτος 1828, αλλά αυτό δεν καταγράφεται στο παρόν έγγραφο.
Η ευνοϊκή, για τους Παπαλεξαίους απόφαση, μάλλον οφείλεται και στη «βοήθεια» κάποιων υψηλά ιστάμενων προσώπων, πιθανότατα συγγενών, κατά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεδομένου ότι οι γιοί του Αναστασίου εκλέχθηκαν βουλευτές, ο μεν Αλέξιος το 1869, ο δε Παναγιώτης το 1874, αλλά και αυτών την έδρα «κληρονόμησε» ο Νικόλαος εκλεγόμενος από το 1887 μέχρι το 1910 αρκετές φορές.  
Παρακάτω θα παραθέσω τον συμβιβασμό του Δημοσίου με τους απογόνους του εκλιπόντος προεστού Αναστασίου Παπαλέξη.

13.7.1888.   Συμβιβασμός Παπαλέξη με το Δημόσιο.    
Αντιγραφή.

Αριθ.  13.892        
Εν Αθήναις σήμερον την δεκάτην τρίτην Ιουλίου του χιλιοστού οκτακοσιοστού ογδοηκοστού ογδόου έτους ημέραν Τετάρτην εν τω συμβολαιογραφείω μου κειμένω εν τη επί της οδού Πλούτωνος  υπ’ αριθ. 6  οικίᾳ των κληρονόμων Ραφαήλ Γάσπαρη ενώπιον εμού του Συμβολαιογράφου και κατοίκου Αθηνών Γρηγορίου Μπαρκά και των γνωστών μοι μαρτύρων Νικολάου Ράδου   δικηγόρου και Σωτηρίου Κανάτου Δημοσίου υπαλλήλου κατοίκων Αθηνών πολιτών Ελλήνων εχόντων τα νόμιμα προσόντα και μή εξαιρετέων ενεφανίσθησαν αφ’ ενός μεν ο κύριος Μιλτιάδης Ράλλης  νομικός Σύμβουλος και πληρεξούσιος του επί των Οικονομικών Υπουργού   εκπροσωπούντος το Δημόσιον δυνάμει του υπ’ αριθ. 68743 της έκτης Ιουλίου 1888 ογδοηκοστού ογδόου έτους εγγράφου του Υπουργού των Οικονομικών  προσαρτομένου εν τω παρόντι  και αφ’ ετέρου ο Κος Νικόλαος Παπαλέξης   κτηματίας κάτοικος Ανδριτσαίνης και διαμένων ενταύθα δι’ εαυτόν και ως πληρεξούσιος της Καλλιρρόης Χήρας Αλεξίου Παπαλέξη   και επιτρόπου των ανηλίκων τέκνων της Αναστασίου, Γεωργίου και Ελένης Αλεξίου Παπαλέξη, κατοίκων απάντων Ανδριτσαίνης δυνάμει του υπ’ αριθ. 2502 της πέμπτης Ιουλίου 1888 ογδοηκοστού ογδόου έτους πληρεξουσίου γενομένου ενώπιον του Συμβολαιογράφου Ανδριτσαίνης Ν. Ι. Τζαννέτου   προσαρτωμένου εν τω παρόντι  και Γεώργιος Δ. Καρυτινός Αρειοπαγίτης    κάτοικος Αθηνών ενεργών ως επίτροπος των ανηλίκων του αποβιώσαντος Παναγιώτου Παπαλέξη τέκνων Αικατερίνης και Δημητρίου κάτοικοι άπαντες Αθηνών και εξέθεσαν τα εξής  γνωστοί  άπαντες,  ο Αναστάσιος Παπαλέξης  ήγειρε κατά του Δημοσίου, μετά προηγουμένην αίτησιν θεραπείας του από Πέμπτης Νοεμβρίου 1864 εξηκοστού τετάρτου έτους,  αγωγήν του ενώπιον των εν Καλάμαις Πρωτοδικών δι’ ής διεξεδίκει τα εντός των ιδιοκτήτων αυτού χωρίων Κρέσταινα και Γκρέκα δάση  και το εν τοις αγροίς αυτών σποραδικώς δένδρα και εζήτη την απόδοσιν τωνεισοδημάτων αυτών από του 1855 πεντηκοστού πέμπτου έτους μέχρι παραδόσεως διαρκούσης της δίκης ταύτης απεβίωσεν, το πρώτον, ο ενάγων Αναστάσιος Παπαλέξης και κληρονομιθείς εξ αδιαθέτου παρά των τέκνων του Αλεξίου, Παναγιώτου και Νικολάου,  κατόπιν απεβίωσαν προσέτι οι Αλέξιος και Παναγιώτης και εκληρονομήθησαν εξ αδιαθέτου υπό των ειρημένων τέκνων των εξ ών τα μεν του Αλεξίου Παπαλέξη επιτροπεύονται υπό της Καλιρρόης χήρας Παπαλέξη τα δε του Παναγιώτου Παπαλέξη υπό του Γεωργίου Καρυτινοῦ  εν τη δίκη ταύτη τη εξακολουθησάση μεταξύ των ειρημένων προσώπων και του Δημοσίου εξεδόθησαν διάφορα διαφόρων Δικαστηρίων αποφάσεις, η τελευταία η υπ’ αριθ. 700 / 58703 / 1887 ογδοηκοστού εβδόμου έτους απόφασις των εν Αθήναις εφετών επί τη βάση αιτήσεως των αντιπροσώπων των κληρονόμων Παπαλέξη προς συμβιβαστικήν λύσιν της διαφοράς,  Ο επί των Οικονομικών Υπουργός προσεκάλεσεν την γνώμιν του νομικού συμβουλίου και λαβών υπ’ όψιν την από 22 Ιουνίου 1888 ογδοηκοστού ογδόου έτους υπ’ αριθ. 190 δοθείσαν έγγραφον γνωμοδότησιν του Νομικού συμβουλίου τούτου ενέκρινεν ταύτην και παρήγγηλε τον ειρημένον Νομικόν σύμβουλον Μιλτιάδην Ράλλην να συνάψη συμβασιν συμβιβασμού περί της προκειμένης διαφοράς, υπό τους όρους τους αναφερομένους εις τε τη ειρημένη γνωμοδοτήσει και τω περιέχοντι την παραγγελίαν ταύτην ειρημένω  πληρεξουσίω εγγράφω υπ’ αριθ. 743 ο Νικόλαος Παπαλέξης και η Καλιρρόη χήρα Αλ. Παπαλέξη ενεργούσα ως επίτροπος των ανηλίκων τέκνων της Αναστασίου, Γεωργίου και Ελένης και τη βάσει της Δικηγορικής γνωμοδοτήσεως του δικηγόρου Αθηνών Γεωργίου Ζάρμα και του διασκέματος καιγνωμοδοτήσεως του συγκενιακού συμβουλίου [10]  των ανηλίκων αυτών του συγκροτηθέντος νομίμως εν Ανδριτσαίνη ενώπιον του αὐτόθι ειρηνοδίκου ως προτίνεται εκ της από πέμπτης Ιουλίου 1888 ογδοηκοστού ογδόου έτους και υπ’ αριθ. εκατόν σαράντα τρία εκθέσεώς του γνωμοδοτείται όπως ενεργήση εις τα ανήλικα ο κάτωθι εκτεθησόμενος συμβιβασμός  και  ο Γεώργιος Καρυτινός ενεργών ως επίτροπος των ορφανών Π. Παπαλέξη Αικατερίνης και Δημητρίου επί τη βάσει της ειρημένης γνωμοδοτήσεως του δικηγόρου Ζάρμα και του διασκέματος της γνωμοδοτήσεως του συγκενιακού συμβουλίου των ανηλίκων αυτών γενομένην νομίμως ενώπιον του ειρηνοδίκου του Β. Ειρηνοδικείου Βορείας πλευράς Αθηνών ως προκύπτει εκ της από ενδεκάτης Ιουλίου 1888 ογδοηκοστού  ογδόου έτους και υπ’ αριθμόν 605 εκθέσεώς του των γνωμοδοτούντων, ότι συμφέρει διά τα ανήλικα ο κατωτέρω συμβιβασμός απεδέχθησαν πάντες την απόφασιν του επί των οικονομικών Υπουργού και  συνομολόγησαν τον ακόλουθον συμβιβασμόν.   Το Δημόσιον αναγνωρίζει εις τους ειρημένους συμβαλλομένους και εκ κληρονομίας διαδόχους του ενάγοντος Αναστασίου Παπαλέξη  κυρίουςτων διεκδικουμένων δασών και δένδρων των περιεχομένων εντός των γνωστών ορίων των ιδιοκτήτων αυτών χωρίων Κρεσταίνης και Γκρέκα των περιγραφομένων εν τη ειρημένῃ από πέμπτην Νοεμβρίου 1864  εξηκοστού  τετάρτου έτους αγωγή ήτοι του μεν χωρίου Κρέσταινα συνορευομένα ανατολικώς με όρια χωρίον Μούνδριζα, δυτικώς με όρια χωρίου Λαδικού και Αλητσελεπή,  μεσημβρινώς με όρια χωρίου Ρισόβου και  αρκτικώς  με όρια του χωρίου Επάνω  και  Κάτω  Μακρύσια,  του δε  Γκρέκα [11]   ανατολικώς με όρια χωρίου Πλατιάνας και Μπρουμάζι  δυτικώς με όρια χωρίων  Μούνδριζα και Σμέρνας και αρκτικώς μετά των χωρίων Μπρουμάζι Ζωνάτου και Μούνδριζας και παραδίδει εις αυτούς την νομήν και κατοχήν τωνειρημένων δασών και δένδρων δικαιούμενοι να εγκατασταθώση αυτοί  ο Νικόλαος Παπαλέξης δι’ εαυτόν καί ως πληρεξούσιος της Καλιρρόης χήρας Αλεξίου Παπαλέξη ως επιτρόπου των προαναφερθέντων τέκνων της και ο Γεώργιος Καρυτινός ως επίτροπος των μνημονευθέντων ανηλίκων τέκνων του Π. Παπαλέξη  αποδέχονται την αναγνώρισιν της κυριότητας αυτών ταύτης παραλαμβάνουσι την κατοχήν των ειρημένων δασών και δένδρων και επιφυλάσσονται να εγκατασταθώσι νομίμως εις την φυσικήν κατοχήν των ειρημένων κτημάτων  παραιτούμενοι δε πάσης κατά του δημοσίου περί αποδόσεως εισοδημάτων και εξόδων αξιώσεών των, αναλαμβάνουσι την υποχρέωσιν να πληρώσωσι προς το δημόσιον δια τα μέχρι τούδε υπ’ αυτού δαπανηθέντα δικαστικά έξοδα δραχμάς πέντε χιλιάδας (αριθ. 5.000) εις δέκα ίσας δόσεις καταβάλλοντες ανά παν έτος και κατά πάσαν πρώτην Σεπτεμβρίου ανά πεντακοσίας δραχμάς μέχρις εξοφλήσεως,  η πληρωμή δε της πρώτης δόσεως γενήσεται την πρώτην Σεπτεμβρίου ενεστώτος έτους, της δευτέρας την πρώτην Σεπτεμβρίου 1889 ογδοηκοστού εννάτου έτους και ούτω καθ’ εξής.  Υπό τας ειρημένας συνθήκας καταργείται η μεταξύ του Δημησίου και των κληρονόμων Παπαλέξη μνημονευομένη ανωτέρω δίκη, συνεπεία της από πέμπτης Νοεμβρίου 1864 εξηκοστού τετάρτου έτους αγωγής του Αναστασίου Παπαλέξη γεννηθείσα.  Η αξία των ανωτέρω αναφερομένων δασών και δένδρων ορίσθη διά τον κανονισμόν του χαρτοσήμου εις δραχμάς δέκα χιλιάδας. Τα ανωτέρω πάντα συνομολόγησαν και παρεδέχθησαν άπαντες οι συμβαλλόμενοι. Διά το υπερβάλλον τέλος χαρτοσήμου εξεδόθη το υπ’ αριθμόν 824 διπλώτυπον εισπράξεως του Β. Κεντρικοῦ υποταμίου εκ δραχμών τριάκοντα και 5 % προσαρτηθέντι τούτου εν τω παρόντι.  Πρός συμπλήρωσιν δε του παρόντος χαρτοσήμου προσετέθη ανάλογος ένσημος χάρτης εκ δραχμών πέντε.  Πρός βεβαίωσιν τουτων συνετάχθη το παρόν όπερ αναγνωσθέν ευκρινώς προς τους συμβαλλομένους προς ούς υπέμνησα τον περί Μεταγραφής Νόμον,  και τους μάρτυρας, υπεγράφη παρ’ απάντων και εμού —.
      Μάρτυρες:  Ν. Ράδος    Σ.  Κανάτος .—
      Οι  Συμβαλλόμενοι:   Μ. Ράλλης,    Γ. Δ. Καρυτινός,  Ν. Παπαλέξης.
      Ο  Συμβολαιογράφος  Αθηνών   (Τ.Σ.)  Γ. Μπαρκάς
Μετεγράφη  εν Αγουλινίτζη  τη 22 Σβρίου του Χιλιοστού οκτακοσιοστού ογδοηκοστού ογδόου  1888  έτους.—
      Ο  επί των μεταγραφών Ειρηνοδίκης
                 (Τ.Σ)  Ο.  Μποσίκης
Αντίγραφον εκ του τόμου δεκάτου τρίτου και αύξοντα αριθμόν  εικοστού τρίτου, του Βιβλίου
Μεταγραφών  του Δήμου  Σκιλλοῦντος.
      Ο Μεταγραφοφύλαξ – Συμβολαιογράφος Κρεσταίνης
                 Κρέσταινα  30  Νβρίου  1924.
                           Ι.  Βούλγαρης