Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ!

Κ

ατά τους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του χριστιανισμού ως νέα θρησκεία διωγμοί απίστευτοι λάμβαναν χώρα στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εναντίον των χριστιανών με αποτέλεσμα το 313 μ.χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος να θεσπίσει το Διάταγμα των Μεδιολάνων (όπου Μεδιόλανα το σημερινό Μιλάνο) το οποίο επέτρεπε την ανεξιθρησκεία και την νομιμοποίηση της Χριστιανικής Εκκλησίας. Με αυτή την κίνηση δεν έγινε ο Χριστιανισμός επίσημη θρησκεία του Κράτους, απλώς ο Κωνσταντίνος εγγυήθηκε την ανοχή του κράτους έναντι των χριστιανών, όμως οι διωγμοί σταμάτησαν μετά από 11 χρόνια που ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας και έτσι στο μεταβατικό στάδιο, ο καθένας μπορούσε να πιστεύει είτε στη νέα θρησκεία, είτε στις παλαιότερες του δωδεκάθεου ή της Ανατολής.

Με το πέρασμα των χρόνων ο Χριστιανισμός  ισχυροποιήθηκε και άρχισαν οι απαγορεύσεις σε ότι αφορούσε άλλα δόγματα με αποκορύφωμα την απαγόρευση της λατρείας του δωδεκάθεου από τον Θεοδόσιο με μια μικρή ανοχή λόγω της Ακαδημίας Αθηνών που συνέχιζε από την κλασική εποχή και αποτελούσε προπύργιο της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας σε συνδυασμό με την φιλοσοφία η οποία στηριζόταν στις παλιές διδαχές και καθόλου στις χριστιανικές αρχές. Ώσπου έφθασε η βασιλεία του Ιουστινιανού, του μεγάλου αυτού αυτοκράτορα που έπραξε τα βέλτιστα και τα χείριστα. Αποφάσισε λοιπόν να τελειώσει με τα κατάλοιπα της Αρχαίας Ελλάδας. Με την συνδρομή της ανερχόμενης χριστιανικής Εκκλησίας και κάτω από το πέπλο του θρησκευτικού φανατισμού, εκδίδει το 529 αυτοκρατορικό διάταγμα με το οποίο κλείνει την Ακαδημία Αθηνών, δημεύει υπέρ του Δημοσίου την περιουσία της και απαγορεύει την διδασκαλία της φιλοσοφίας σε όλη την επικράτεια. Αυτό ήταν το “κύκνειο άσμα” της Ακαδημίας, αυτού του παγκόσμιου λίκνου της φιλοσοφίας.

Με μια σειρά νόμων αποφάσισε καθετί Ελληνικό να περνάει στην παρανομία, και στον περίφημο Ιουστινιάνειο Κώδικα υπάρχουν φράσεις όπως “ελληνική πλάνη”, “νόσος της ελληνικής μανίας”, “ελληνική ψευδοδοξία”. Οι  φράσεις αυτές δείχνουν ένα απίστευτο μίσος και προκατάληψη οτιδήποτε θύμιζε αρχαία Ελλάδα. Οι πολίτες της αυτοκρατορίας διατάζονται, εντός τριών μηνών, να βαπτιστούν διαφορετικά χάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα καθώς και το δικαίωμα να κληροδοτούν ή να κληρονομούν. Ο θάνατος αποτελούσε τιμωρία σε όποιον δεν συμμορφωνόταν και η Εκκλησία απέκλειε από τα συσσίτια τους μη χριστιανούς. Με αυτά και αυτά και βλέποντας το εχθρικό κλίμα που επικρατούσε  πάνω από όλη την αυτοκρατορία, οι τελευταίοι επτά σοφοί πήραν των ομματιών τους και πήγαν στον βασιλιά της Περσίας Χοσρόη Α΄, ο οποίος ήταν λάτρης του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και δη πλατωνικός.

Όμως θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε στην συμβολή του Ιουστινιανού, πιθανώς και άθελα του, στην διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας καθιερώνοντας την ως επίσημη του κράτους. Μέσω των νόμων που θέσπισε και ονόμασε Νεαρές καθόρισε την Ελληνική γλώσσα ως επίσημη πολιτική και θρησκευτική γλώσσα του Βυζαντίου.

Τα παραπάνω  δείχνουν τον πνευματικό  Μεσαίωνα στον οποίο περιήλθε ο Ελληνισμός και την καταστροφή συγγραμμάτων μέσα στη λαίλαπα του χριστιανικού φανατισμού και τον ρόλο της Εκκλησίας που δρούσε πάντα παρασκηνιακά και θα αποτελέσει και στο μέλλον (σχίσμα του 1054) την απαρχή για την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και την βύθιση του Ελληνισμού στο σκοτάδι και την αμορφωσιά του Οθωμανού κατακτητή.

Αθάνατο Ελληνικό πνεύμα τι Συμπληγάδες έχεις περάσει!