Ο Ήλειος πιλότος Σπύρος Καραβίδας από τη Βαρβάσαινα!

 

Ο Σπύρος Καραβίδας ή Αμερικανιστί Spiros Karavedas καταγόταν από την Βαρβάσαινα. Υπηρέτησε στο  τμήμα αεροπορικών καταδρομών 58thFG και πετούσε με ένα P-47D στο οποίο είχε ζωγραφίσει έναν εύζωνα που φώναζε «αέρα» και το είχε ονομάσει "The Greek Guerilla" που σημαίνει: «Ο Έλληνας Αντάρτης». Ο Καραβίδας πολέμησε στο μέτωπο του Νότιο-Δυτικού Ειρηνικού, εκτελώντας αναρίθμητες αποστολές πολυβολισμού/βομβαρδισμού, εναντίον Ιαπωνικών επίγειων στόχων.

https://www.history-point.gr/

Abbey d' Isova (Αββαείο της Ίσοβας).

 

Ο μεγάλος Ήλειος του κινηματογράφου, Σπύρος Σκούρας.

 

Ο Σπύρος Σκούρας γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1893 στο Σκουροχώρι Ηλείας. Ο πατέρας του ήταν ένας φτωχός βοσκός, o οποίος είχε να θρέψει ακόμη 9 παιδιά. Οι συνθήκες δεν προδιέγραφαν ένα λαμπρό μέλλον για τον μικρό Σπύρο. Η μοίρα όμως είχε διαφορετικά σχέδια. Σε ηλικία μόλις 7 ετών έφυγε μαζί με δύο από τα αδέρφια του, τον Κάρολο και τον Γιώργο, για το Μιζούρι της Αμερικής, αποβλέποντας σε ένα καλύτερο μέλλον.

Τα πρώτα χρόνια στην Αμερική

Τα τρία αδέρφια δυσκολεύτηκαν πολύ να μάθουν τη γλώσσα και για να βγάλουν τα προς το ζην έκαναν κάθε είδους δουλειά. Εργάστηκαν ως σερβιτόροι σε μπαρ και ξενοδοχεία και ζούσαν για αρκετό καιρό με πολλές στερήσεις. Η μόνη τους διασκέδαση ήταν να πηγαίνουν κάθε Κυριακή στον κινηματογράφο. Αγαπούσαν τόσο τη «μεγάλη οθόνη», που διέθεταν εκεί τις ελάχιστες οικονομίες τους. Μειώνοντας στο ελάχιστο τα έξοδά τους και δουλεύοντας μέρα-νύχτα κατάφεραν μέσα σε τέσσερα χρόνια να συγκεντρώσουν 3.500 δολάρια και σε συνεργασία με δύο ακόμη Έλληνες έφτιαξαν ένα δικό τους κινηματογράφο, τον «Olympia». Σιγά-σιγά, άρχισαν να αγοράζουν και άλλες κινηματογραφικές αίθουσες της περιοχής και μέσα σε λίγα χρόνια κατέληξαν να κατέχουν το σύνολο των κινηματογράφων του Σεντ Λούις. Σε πολλούς από αυτούς, ο Σκούρας, για να προσελκύσει περισσότερους πελάτες, έβαλε ορχήστρα να παίζει μουσική κάτω από την οθόνη του βωβού σινεμά.

Το 1926 τα αδέρφια Σκούρα κατασκεύασαν το «Ambassador», ένα τεράστιο κτιριακό συγκρότημα κινηματογράφων, το οποίο πούλησαν μαζί με όλες τις άλλες αίθουσες που κατείχαν στη Warner Bros. Το «Ambassador» ήταν ένα μεγαθήριο 17 ορόφων και θεωρείται προπομπός των πολυ-κινηματογράφων. Με τα χρήματα που πήραν, αγόρασαν...

Οι διώξεις των σοφών στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο.

 

Είναι γνωστό τοις πάσι πως η αρχαία ελληνική φιλοσοφία έθεσε τις βάσεις για την δημοκρατία, τις επιστήμες, την διεύρυνση του νου κ.α. Μνημονεύεται διαρκώς από τους λαούς όλης της γης και, είναι γεγονός, πως συνέβαλλε στην αποχώρηση του ανθρώπου από την αμάθεια και την άγνοια, και την διείσδυσή του στην σκέψη και την πνευματική καλλιέργεια. Για να φθάσει σε αυτό το σημείο πέρασε από μεγάλες δυσκολίες και ανυπέρβλητα εμπόδια, αφού θα πρέπει να αναλογιστούμε την διάταξη του ελλαδικού χώρου με τις πόλεις- κράτη που αυτό σημαίνει αυτομάτως και την διαφορετικότητα μεταξύ των σε πολιτεύματα, αντιλήψεις και ιδέες.

Η Αθήνα, κυρίαρχος δύναμη με ότι αυτό συνεπάγεται, υπήρξε ανεκτική σε «νέες ιδέες» εν αντιθέσει με την εσωστρεφή Σπάρτη που απαγόρευε δια σπάθης την φιλοσοφία. Η αντιμετώπιση της δεύτερης κρίνεται ως τιμιοτέρα αυτής των Αθηνών, λόγω της ευθύτητας και της ανάληψης της ευθύνης πως ο δρόμος που έπρεπε να χαράξει περνούσε μέσα από τα όπλα και όχι μέσω του πνεύματος. Για την Αθήνα όμως τα πράγματα χαρακτηρίζονται πιο περίπλοκα καθώς προείπαμε για την διαλλακτικότητα που επέδειξε προς τους «σοφούς», όμως σε καμιά περίπτωση δεν διατείνονταν να παραμερίσει τις αξίες των προγόνων για χάρη νέων ιδεών. Αυτό συνέβαινε και στις πόλεις-κράτη φίλα προσκείμενες στην μεγάλη δύναμη της εποχής, αφού αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση. Έτσι όταν τα πράγματα ξεπερνούσαν τα όρια που είχαν τεθεί, κατά το δοκούν, καταδικάζονταν κάθε παρέκκλιση.

Ο σύγχρονος κόσμος θαυμάζει την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τους εκπροσώπους της, όμως τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά από ότι φανταζόμαστε σήμερα. Το σύνολο των ανθρώπων στις πόλεις-κράτη παρέμενε προσκολλημένο στις δεισιδαιμονίες, στον κατεστημένο συντηρητισμό και στις καθημερινές απολαύσεις. Οι σοφοί δεν έχαιραν της εκτίμησης των συμπολιτών τους, χλευάζονταν και αντιμετωπίζονταν με σκεπτικισμό. Οι σοφοί απείχαν από την λατρεία στους θεούς και, για πρώτη φορά, εστίασαν στον άνθρωπο. Επέκριναν διαρκώς τις θρησκευτικές αντιλήψεις της εποχής τους ως καθαρά μυθολογικές και αφελείς και αναζητώντας την ουσία έρχονταν αντιμέτωποι με καθιερωμένες δεισιδαιμονίες και το ιερατείο. Οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι εκκεντρικοί, μοναχικοί και αντικοινωνικοί. Ξεχώριζαν από τους υπολοίπους,

Ελλάδα, το έθνος-Φοίνικας που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του. (Μέρος Β', Οι επαναστάσεις που προηγήθηκαν - Κροκόνδειλος Κλαδάς)

 

Το λάβαρο του Κανδά

Η Βενετία όμως, επίσης εξαντλημένη από τον προηγηθέντα μακροχρόνιο πόλεμο, ξεκαθάρισε τη θέση στον σουλτάνο, δηλώνοντας ότι ουδεμία σχέση είχε με το κίνημα και ήταν μάλιστα πρόθυμη να βοηθήσει στην κατάπνιξη του.

Ως δείγμα καλής θέλησης απέναντι στον Μωάμεθ, ο Ενετός διοικητής της Κορώνης Νικολό Κονταρίνι, συνέλαβε την σύζυγο και τα παιδιά του Κλαδά, τα οποία ο Έλληνας επαναστάτης είχε αφήσει για ασφάλεια εκεί.

Κατόπιν εξέδωσε προκήρυξη, με την οποία αποκήρυσσε τον Κλαδά. Οι Ενετοί δεν περιορίστηκαν όμως σ’ αυτά, αλλά επικήρυξαν τον Κλαδά, δίνοντας αμοιβή 10.000 χρυσά νομίσματα σε όποιον παραδώσει στις ενετικές αρχές τον Κλαδά ζωντανό, για να τον παραδώσουν κατόπιν στους Τούρκους.

Έχοντας ησυχάσει από την «ενετική» απειλή, ο Μωάμεθ αποφάσισε να καταστείλει μόνος τους την εξέγερση.

Για τον σκοπό αυτό διέταξε τον μπεηλέρμπεη Αλί Βούμικο να εκστρατεύσει κατά του Κλαδά. Ο Αλί Βούμικος αφού συγκέντρωσε 6.000 επιπλέον άνδρες – οι πηγές δεν αναφέρουν τον ακριβή αριθμό του στρατού του Βούμικου – κίνησε από τον Μυστρά για τη Μάνη. Στις 16 Ιανουαρίου 1481 ο οθωμανικός στρατός εισέβαλε στη Μάνη και επιτέθηκε κατά του πύργου του Τριγοφίλου.

Τον πύργο υπεράσπιζαν τρεις μόνο στρατιώτες, ενώ εντός του είχαν βρει καταφύγιο και 16 άμαχοι, οι οποίοι φυσικά βοήθησαν στην άμυνα. Οι λιγοστοί Έλληνες αντιστάθηκαν όσο μπόρεσαν, αλλά στο τέλος ο πύργος κυριεύθηκε και όλο όσοι αιχμαλωτίστηκαν τεμαχίστηκαν σε μικρά – μικρά κομμάτια. Κατόπιν ο Βούμικος κινήθηκε στα ενδότερα της Μάνης και προσέγγισε το Οίτυλο. Ο Κλαδάς όμως είχε συγκεντρώσει τις δυνάμεις του και δεν δίστασε να δώσει μάχη εκ παρατάξεως με τους αήττητους, έως τότε, Οθωμανούς. Προστατευμένοι στο ορεινό έδαφος, οι πεζοί του Κλαδά, τοξότες στην πλειοψηφία τους, θέρισαν τους σπαχήδες του Βούμικου. Έτσι όταν οι Στρατιώτες (ελαφροί ιππείς) τους Κλαδά αντεπιτέθηκαν, οι Τούρκοι τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας πίσω τους 700 νεκρούς και άγνωστο αριθμό τραυματιών. Ήταν η πρώτη νίκη των Ελλήνων έναντι του κατακτητή, από την άλωση της Πόλης.

Ταπεινωμένος ο οθωμανικός στρατός σταμάτησε τη φυγή του, όταν έφτασε στα τείχη του Μυστρά. Στο μεταξύ...

Ελλάδα, το έθνος-Φοίνικας που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του. (Μέρος Β', Οι επαναστάσεις που προηγήθηκαν)

 

Η επανάσταση του ΄21 προκάλεσε κοσμοϊστορικό γεγονός για τα δεδομένα της εποχής. Η "Ιερή Συμμαχία", με πρωτεργάτη τον δαιμόνιο Αυστριακό Μέτερνιχ, και η πολιτισμένη τότε δυτική Ευρώπη δεν ήθελαν, και δεν διανοούνταν, πως θα αλλάξει ο πολιτικός χάρτης της, νωπά τα Ναπολεόντεια γαρ. Η "ανεκτική και δημοκρατική" οθωμανική αυτοκρατορία ήταν πηγή μεγάλων συμφερόντων για όλους και δεν είχαν την βιάση για κερματισμό της. Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν η πρώτη που ξέσπασε από τους Έλληνες ενάντια στην τούρκικη σκλαβιά. Δεκάδες, εάν όχι εκατοντάδες επαναστάσεις έχουν καταγραφεί καθ’ όλη την διάρκεια της οθωμανικής κατοχής, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο επιτυχημένες. Η δίψα των Ελλήνων για την ανάκτηση της προγονικής ελευθερίας και δόξας δεν ήταν δυνατόν να πνιγεί στο αίμα που έχυνε στην ιερή ελληνική γη το τούρκικο γιαταγάνι. Κι όταν ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, μια χούφτα αγράμματων και ταπεινών πολεμιστών αποτίναξε τον βάρβαρο δυνάστη από κάθε σημείο της υπόδουλης πατρίδας, ζωντανεύοντας στο πέλαγος του Αιγέα τις νέες Σαλαμίνες, και στις αδιάβατες κορφές της Πελοποννήσου την κλεφταρματολίτικες Θερμοπύλες.

Όπως έλεγε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά: «Το Γένος ποτέ δεν υποτάχτηκε στον σουλτάνο. Είχε τα πάντα: το βασιλιά του, το στρατό του, τα κάστρα του. Βασιλιάς του, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς. Στρατός του, οι Αρματολοί κι οι κλέφτες. Κάστρα του, η Μάνη και το Σούλι».

Οι Έλληνες πολέμησαν επί 4 αιώνες με τεράστιες απώλειες, όπως είχαν καθήκον και υποχρέωση να πράξουν. Υποχρέωση απέναντι στην μακραίωνη παράδοση του Γένους τους και καθήκον έναντι στην αλυσοδεμένη Πατρίδα. Εβδομήντα τέσσερις επαναστάσεις έχουν καταγραφεί κατά της οθωμανικής τυραννίας, πράγμα που με απλά μαθηματικά σημαίνει, ότι κάθε τετραετία, επί 400 χρόνια, οι Έλληνες έπαιρναν τα όπλα!

Μερικά σημαντικά από αυτά τα κινήματα είναι τα εξής:

1463: Δέκα χρόνια μόνο μετά την άλωση της Πόλης, σημειώνεται επαναστατικό κίνημα σε Σπάρτη, Λακεδαίμονα και Αρκαδία με επικεφαλής τους Πέτρο Μπούα και Μιχαήλ Ράλλη.

1479: Κίνημα στη Μάνη από τον Κορκόδειλο Κλαδά.

1481: Επαναστατεί η Χιμάρα και η Αυλώνα με αρχηγούς τον Κλαδά και τον Ιωάννη Καστριώτη.

1496, 1499: Επανάσταση σε Ήπειρο, Στερεά...

Επικούριος Απόλλωνας. Βίντεο του 1964 από τον Jean-Daniel Pollet.

Οφείλω να ομολογήσω πως η Ολυμπία και ο Επικούρειος είναι τα δυο μέρη που, όσες φορές και αν τα επισκεφτώ, μου προκαλούν την ίδια συγκίνηση την οποία ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω. Μια ακατανόητη τάση διαπερνά τον νου μου και το κορμί μου και η επιθυμία για ένα φανταστικό ταξίδι στον χρόνο γίνεται όλο και μεγαλύτερη…

Είναι το πρώτο φιλμ για το ναό του επικούρειου Απόλλωνα που, κατά πολλούς, έχτισε ο Ικτίνος στην κορυφή ενός βουνού. Ο ναός είναι κτισμένος κυρίως με ασβεστολιθική πέτρα και είναι χωρίς το άγαλμα του θεού Απόλλωνα. Ο σκηνοθέτης (Jean-Daniel Pollet) μαγεύτηκε και είπε ότι αυτός ο ναός υπήρξε το κέντρο του κόσμου για κείνον. Έτσι λοιπόν τον κινηματογράφησε με ρυθμό ιερής τελετουργίας και το αποτέλεσμα αντάμειψε τις προσπάθειες του.

Εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ στη Μονή Βελανιδιάς.

Μέχρι σήμερα έχουμε δει αρκετά ντοκιμαντέρ, αλλά και ταινίες να γυρίζονται για τη συμπλήρωση 200 χρόνων φέτος από την Επανάσταση του 1821. Όμως, αυτό που συμβαίνει από χθες στη Μονή Βελανιδιάς είναι εντελώς ξεχωριστό, καθώς τα γυρίσματα πραγματοποιούνται σε «πραγματικές συνθήκες», με τα όπλα και τις στολές να είναι εκείνης της εποχής. Παράλληλα, συμμετέχουν μέλη συλλόγων ιστορικής αναβίωσης, καθώς και συλλόγων του νομού.

Να υπενθυμίσουμε ότι το ντοκιμαντέρ, που είναι αφιερωμένο στην Επανάσταση στο Μοριά, θα δημιουργήσει το Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, ενώ τα γυρίσματα στη Μεσσηνία θα διαρκέσουν μέχρι και αύριο Κυριακή.

Στόχος του Πολεμικού Μουσείου είναι το ντοκιμαντέρ να είναι έτοιμο στα τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου, ενώ θα έχει διάρκεια μιας ώρας και θα δοθεί σε τηλεοπτικό κανάλι για προβολή...

Ελλάδα, το έθνος-Φοίνικας που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του. (Μέρος Α')

 

Η αναγέννηση της Ελλάδος μέσα από τις σταχτες της ως άλλος Φοίνικας.

Βασιζόμενος σε μία παλαιότερη επιθυμία μου όσον αφορά τα 200 χρόνια από την εξέγερση του έθνους επέλεξα αυτή τη χρονική στιγμή για να ρίξω φως, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε ορισμένα σκοτεινά σημεία του Ελληνισμού και να κατανοήσουμε καλύτερα πώς φτάσαμε να πέσει το πρώτο βόλι. Το άρθρο μου αυτό έχει ξεκινήσει το 2017 με σκοπό κάποια στιγμή να δημοσιοποιήσω αυτά που έχω στο μυαλό μου όσον αφορά, πάντα το 1821.

Η Ελλάδα από το 146 π.χ. μετά τη μάχη της Λευκόπετρας και την υποδούλωση της στους Ρωμαίους διανύει 1967 χρόνια μέσα στο Έρεβος, την ανυποληψία, την βίαιη απόξυρση των θρησκευτικών πιστεύω, στην ανέχεια, στην απαγόρευση εκπαίδευσης και σε πολλά άλλα οδήγησαν έναν περήφανο λαό - έστω και σαν πόλεις-κράτη - ο οποίος έδωσε το φως του σε όλη την ανθρωπότητα, να ζήσει στον ελληνικό προθάλαμο του Μεσαίωνα και να κινδυνεύσει να χάσει την ταυτότητά του. Αν κάτι το απέτρεψε αυτό δεν ήταν άλλο από τις βάσεις που είχαν θέσει οι πρόγονοί μας μέσα από έναν ισχυρό πολιτισμό που πάνω σε αυτόν στηρίχθηκαν νεότεροι και στην υπέροχη ελληνική γλώσσα η οποία αν μη τι άλλο αποτέλεσε την μάνα σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης ακόμα και αυτή τη λατινική.

Για να μην μακρηγορούμε, αυτά τα 1967 χρόνια αποτέλεσαν το κιβούρι του Ελληνισμού και κόντεψαν να σβήσουν το έντονο αποτύπωμά του από τον χάρτη της γης. Όμως το αρχαίο ελληνικό πνεύμα πού διαπότισε την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και μετέπειτα Βυζαντινή καθώς και η γλώσσα η οποία έγινε η επίσημη του νέου κράτους άφησαν υποθήκη, και μία αχτίδα φωτός για το έθνος που πιθανόν να αναγεννιόταν από τις στάχτες του ως άλλος Φοίνικας.

Η σκέψη που με ταλανίζει χρόνια είναι για ποια ελληνικότητα μιλάμε μετά από τόσα χρόνια κατακτήσεων, για ποια ελληνική ταυτότητα και κατά πόσο αυτή η ταυτότητα, που τόσο διαφημίζουμε τελευταία δρέποντας δάφνες του παρελθόντος, έμεινε αναλλοίωτη μέσα στο πέρασμα τόσων αιώνων και τόσων κατακτητών. Τι καθορίζει...

Η "επιστροφή" της Ολυμπίας στο φως μέσα από την αρχαιολογική σκαπάνη.

 

Η συστηματική διερεύνηση της Ολυμπίας άρχισε, όπως είναι γνωστό, ήδη τον περασμένο αιώνα. Το 1874 υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας το συμβόλαιο για τις ανασκαφές στην Ολυμπία. Τον επόμενο χρόνο άρχισαν οι εργασίες υπό τη διεύθυνση του Ernst Curtius ( ελληνιστί Ερνέστος Κούρτιος) . Οι Γερμανοί ανασκαφείς ήλπιζαν ακόμη ότι θα βρουν πολλά από τα χάλκινα αγάλματα που αναφέρει ο Παυσανίας στην λεπτομερέστατη περιγραφή του ιερού. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Παρ' όλα αυτά, η Ολυμπία αποδείχθηκε ένας πολύ αποδοτικός χώρος για πολλούς τομείς του ελληνικού πολιτισμού.

Η πρώτη ανασκαφική περίοδος διήρκεσε από το 1875 ως το 1881. Σε αυτό το εντυπωσιακά σύντομο χρονικό διάστημα αποκαλύφθηκε ολόκληρο το κέντρο του ιερού. Τα κατάλοιπα των οικοδομημάτων και χιλιάδες ευρήματα επέτρεψαν την ανασυγκρότηση της ιστορίας του ιερού και την αναπαράσταση της εξωτερικής μορφής του στα βασικά της χαρακτηριστικά. Από τους πρωτεργάτες των ερευνών στην Ολυμπία θα αναφέρω μόνο μερικά σημαντικά ονόματα: Ernst Curtius, Adolf Furtwängler, Friedrich Adler, Carl Purgold και Wilhelm Dörpfeld.

Ο Wilhelm Dörpfeld ανέλαβε και την πρωτοβουλία για τη δεύτερη ανασκαφική περίοδο στην Ολυμπία. Υπό την καθοδήγηση του έγιναν μεταξύ των ετών 1906 και 1929 διάφορες έρευνες για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα πότε άρχισε η λατρεία στην Ολυμπία. Ο Dörpfeld ήθελε να αποδείξει ότι η Ολυμπία ήταν ένας σημαντικός λατρευτικός χώρος ήδη από τα μυκηναϊκά χρόνια.

Η τρίτη ανασκαφική περίοδος, που διήρκεσε από το 1936 ως το 1966, αφού διακόπηκε από τον καταστρεπτικό πόλεμο, συνδέθηκε με το όνομα του Emil Kunze. Σε αυτόν οφείλεται κατά κύριο λόγο η αποκάλυψη περαιτέρω τομέων του ιερού - υπενθυμίζω ενδεικτικά το στάδιο. Το όνομα του Kunze συνδέεται κυρίως με την εύρεση αναρίθμητων χάλκινων αναθημάτων. Στην ομάδα του Emil Kunze ανήκαν, μεταξύ πολλών άλλων, ο Hans Schleif, ο Richard Eilmann, ο Hans-Volkmar Herrmann, ο Wolfgang Schiering και ο Alfred Mallwitz.

Η «αναδύση» της Ολυμπίας στο φως, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά γεγονότα, στην σύγχρονη ιστορία του ανθρώπου. Έκτοτε αποτελεί πόλο έλξης ανθρώπων από όλες τις άκρες της γης που επιθυμούν να έρθουν κοντά στο κέντρο αθλητικού πνεύματος κατά την αρχαιότητα. Αυτό καθιστά ακόμη πιο σημαντική την σημασία του επιτεύγματος των προγόνων μας, και είναι αμφίβολο αν εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε το μεγαλείο του.