Η ελληνική επανάσταση και η πρώτη πράξη υποτέλειας!

Με αφορμή την Γαλλική Επανάσταση και τις πράξεις του Ναπολέοντα, στις αρχές του 19ου αιώνα, οι μεγάλες δυνάμεις θέσπισαν την Αρχή της Νομιμότητας, δηλαδή την αρχή που αναγνώριζε κάθε τι παλαιό καθεστώς που επικρατούσε στην Ευρώπη και απαγόρευε οτιδήποτε νέο και επαναστατικό. Θεμελιωτής της υπήρξε ο Αυστριακός Μέτερνιχ ο οποίος αποτέλεσε και το αγκάθι για την μετέπειτα προσπάθεια των Ελλήνων για αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Η Αρχή αυτή καθιερώθηκε στο συνέδριο της Βιέννης (1814-1815) και την υπερασπίστηκε μετά ζήλου η Ιερή Συμμαχία. Το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης του 1821 προκάλεσε έκπληξη, αιφνιδιασμό  και καχυποψία, εν μέρει, στις ευρωπαϊκές αυλές. Αρχικά ομόφωνα την καταδίκασαν και ήλπιζαν ότι θα αποτελούσε γι΄ αυτούς μια «στιγμιαία ενόχληση». Προχώρησαν, μάλιστα, και σε ιδεολογική τεκμηρίωση  της ομόφωνης καταδίκης τους υποστηρίζοντας  ότι η σκλαβιά σ΄ένα δυνάστη, τον Σουλτάνο στην περίπτωσή μας, είναι ευλογημένη από τον Θεό, ενώ η διεκδίκηση της εθνικής ελευθερίας-ανεξαρτησίας έργο του σατανά!

Η παρουσία του Γεωργίου Κάνιγκ στο υπουργείο εξωτερικών της Αγγλίας, στις αρχές του 1823, άλλαξε την αντιμετώπιση των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στο ελληνικό ζήτημα. Αυτός ουσιαστικά με τις διπλωματικές του επιλογές και πρωτοβουλίες δημιουργεί στην ευρωπαϊκή διπλωματία το Ελληνικό Ζήτημα. Μία από τις πρώτες του ενέργειες είναι να διακηρύξει την ουδετερότητα της Αγγλίας (25-3-1823) μεταξύ των δύο εμπολέμων, Ελλήνων και Τούρκων, χωρίς ταυτόχρονα να κλείνει την πόρτα στα ανακτοβούλια της Ευρώπης για την από κοινού επίλυση του ελληνικού ζητήματος.
Η κακή πορεία της ελληνικής επανάστασης μετά το 1823, η σύμπραξη του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου (1769-1849) με τον Σουλτάνο και η αποβίβαση του Ιμπραήμ πασά (1789-1848) με στρατό στην Πελοπόννησο,  θα υποχρεώσουν τους Έλληνες σε πολιτικό επαναπροσανατολισμό, που θα οδηγήσει στην δημιουργία των πρώτων κομμάτων με ξενικό όνομα -αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό- και «εξωτερικό προσανατολισμό». Με τον τρόπο αυτό οι επαναστατημένοι Έλληνες διευκόλυναν τις μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις να παρεμβαίνουν και να επηρεάζουν τις υποθέσεις τους,  τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής. Τον Σεπτέμβριο του 1825, ελληνική αποστολή θα παραδώσει στον Κάνιγκ "Πράξη Υποτέλειας" (Act of submission) την οποία είχαν υπογράψει όλη η τότε στρατιωτική, πολιτική και θρησκευτική ηγεσία, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Ανδρέας Μιαούλης, ο Ανδρέας Ζαΐμης, ο Κ. Δεληγιάννης  και  ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτας Πορφύριος. Η πράξη έλεγε: ...ο Κλήρος, οι Παραστάται, οι Αρχηγοί, Πολιτικοί και Στρατιωτικοί ξηράς και θαλάσσης, του ελληνικού έθνους …. δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της ιδίας αυτού ελευθερίας, ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Α. Μ. του Γεωργίου Δ΄.
Ο Άγγλος Υπουργός Εξωτερικών όμως δεν έδειξε τον αναμενόμενο ενθουσιασμό, αφού υποστήριξε ενώπιον των Ελλήνων αντιπροσώπων ότι τόσο οι συνθήκες μεταξύ Αγγλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και τα συμφέροντα τής χώρας του στην περιοχή -οικονομικά και πολιτικά- δεν του επιτρέπουν να παραβιάσει την ουδετερότητα και να συμπαραταχθεί με το μέρος των Ελλήνων.
Το Σχέδιο εθελοδουλείας των Ελλήνων και Άγγλων αλλά «ό,τι αποφάσισαν όμως Άγγλοι και Μαυροκορδάτος, τους τα γκρέμισαν οι Τούρκοι, που δεν δέχτηκαν καμία συζήτηση, γιατί οι πρώτες επιτυχίες του Ιμπραήμ είχαν δημιουργήσει στην Πύλη τη βεβαιότητα ότι η Ελληνική περιπέτεια θα τελείωνε με ολοσχερή κατάπνιξη της επαναστάσεως».
Βέβαια, για διαφορετικούς λόγους, το Σχέδιο αυτό «που είχε διαστάσεις εθνική προδοσίας από την κυβέρνηση του Μαυροκορδάτου» δεν πήρε τις υπογραφές όλων και μάλιστα αποδείχτηκε «με ντοκουμέντα ότι πολλές υπογραφές πλαστογραφήθηκαν».
Όμως, το Σχέδιο αυτό συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στους φιλελληνικούς κύκλους.
Από  τους πρώτους Έλληνες του εξωτερικού, ο Αδαμάντιος Κοραής, αντέδρασε εγγράφως, ζητώντας εξηγήσεις «από τινάς, πως και δια ποίαν κατεπείγουσαν ανάγκην απεφασίσθη η καταφυγή εις την είτε υπεράσπισιν, είτε προστασίαν των Άγγλων», ενώ οι απεσταλμένοι από τις φιλελληνικές εταιρείες, Γάλλος στρατηγός Ρος και ο Αμερικανός Γεώργιος Ουάσιγκτον, σε επιστολή τους προς την Ελληνική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκαν ακαριαίως γράφοντας: «…άτομα τινά, μόνον ως απλοί πολίται, έλαβον την τόλμην να γίνωσιν αρχηγοί μιας φατρίας και ενατνίον των καθεστηκότων νόμων της πατρίδος των, υπέγραψαν και παρεκίνησαν και άλλους να υπογράψωσι μίαν αναφοράν όλως δι’ όλου υβριστικήν εις τον χαρακτήρα των εθνών…»
Ουσιαστικά όμως θα αποτελέσει το έναυσμα για την εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων στο ελληνικό ζήτημα με αποκορύφωμα την ναυμαχία του Ναβαρίνου και τις ενέργειες του Μαιζών που, ουσιαστικά, έσωσε την ήδη αποτυχημένη Ελληνική Επανάσταση.

Κολοκοτρώνα, Κολοκοτρώνα και το αίμα πάγωνε!

Κολοκοτρώνα, Κολοκοτρώνα! Έτσι λέγανε οι Τούρκοι, μικροί και μεγάλοι, και κοβότανε το αίμα τους από τον τρόμο. Τον είχανε φανταστεί τεράστιο γίγαντα με τρία μάτια. Το μεσαίο πελώριο απάνω απ' την μύτη. Τριχωτό σαν αρκούδα με δόντια κάπρου, μεγάλα και κοφτερά. Στην πραγματικότητα ο Γέρος όμως ήταν εντελώς το αντίθετο. Κοντός με μεγάλη περιφέρεια, μαυριδερός, με γαμψή μύτη, και έντονα φρύδια που σκέπαζαν τα μαύρα του διαπεραστικά μάτια. Στήθος μεγάλο και τριχωτό που ζέσταινε μέσα του μια μεγάλη καρδιά που θα χωρέσει στην πορεία του βίου του όλη την Ελλάδα.

" Λάμπει ο ήλιος στα βουνά, και στα λαγκάδια
 έτσι λάμπει κ' η κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι
 πώχουν τ' ασήμια τα πολλά, τις ασημένιες πάλες,
Όπου δεν καταδέχονται τη γης να την πατήσουν.

Καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε,
καβάλα παίρν' αντίδερο απ'   του παπά το χέρι.
Ρίχνουν φλωριά στην Παναγιά, φλωριά και στους αγίους
και στον αφέντη τον Χριστό τις ασημένιες πάλες."
                                                 (Δημοτικό τραγούδι)

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, Η ΑΡΧΗ ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Μέσα στα Ορλωφικά γεννήθηκε ο μικρός Θοδωρής Κολοκοτρώνης ή Τσεργίνης (ή Τζεργίνης)ή Μπεθακούρας, στις 3 του Απρίλη κάτω από ένα δέντρο στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Οι Κολοκοτρωναίοι, παλιά γενιά στον Μοριά, κλέφτες από τους λίγους είχαν διαρκώς διαμάχες με τους Τούρκους και βρίσκονταν συνεχώς σε κίνηση. Πότε στη Αρκαδία, πότε στην Μεσσηνία και πότε στην Μάνη. Το 1880 ο Καπετάμπεης σκοτώνει τον Κωσταντή  Κολοκοτρώνη και ο μικρός Θοδωρής μένει ορφανός. Στα 15 του χρόνια παίρνει τα βουνά και γίνεται κλέφτης. Σε λίγα χρόνια για να τον καλοπιάσουν οι Τούρκοι τον κάνουν Αρματολό στα μέρη του Λεονταριού, παντρεύτηκε την κόρη του προεστού και έκανε μεγάλη περιουσία σε ηλικία 20 χρόνων. Μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας το πέρασε στην Μάνη και δασκαλεύτηκε από τον αρχικλέφτη Ζαχαριά, ενώ έκανε φιλίες με τον Μούρτζινο, τον Κουμουντουράκη και τον Κωσταντή Λουράκη. Οι τούρκοι βλέποντας ότι δυναμώνει τον κυνηγούν, ξαναβγαίνει στο κλέφτικο και πηγαίνει την οικογένειά του στην Μάνη. Μετά από παρότρυνση του Δεληγιάννη παίρνει την οικογένειά του και έρχεται στα μέρη της Καρύταινας και συγκεκριμένα στην Στεμνίτσα. Το 1802 βγαίνει φερμάνι να τον "χαλάσουν" μαζί με τον Πετμεζά, με την βοήθεια του Γερο-Κόλια τους κατατροπώνει στα Μαγούλιανα. Η κλεφτουριά υποφέρει και το 1805 περνάει στην Ζάκυνθο. Ο τσάρος Αλέξανδρος θέλει να καταταγούν στον Ρωσικό στρατό, οι οπλαρχηγοί ζητούν την βοήθεια του να ελευθερώσουν την πατρίδα, ο ίδιος όμως έχει άλλα σχέδια να καταταγούν εναντίον του Ναπολέοντα. Ο Κολοκοτρώνης αποκρίνεται: " Όσον δια το μέρος μου δεν εμβαίνω εις την δούλευσιν. Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε όμως στρατιώτας, δια να ελευθερώσομεν την πατρίδα μας σε υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδας στρατιώτας. Μια φορά εβαπτισθήκαμεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μίαν με το αίμα και άλλην μίαν δια την ελευθερία της πατρίδος μας". Κατεβαίνει πάλι στον Μοριά ξαναπιάνει το κλέφτικο και ξαναβγαίνει στην Ζάκυνθο. Μπαρκάρει και γίνεται "ναυτικός" για λίγο καιρό, ξαναβγαίνει στον Μοριά για να βοηθήσει τον φίλο του Αλή Φαρμάκη που τον κυνηγούσε ο Βελή Πασάς με παρότρυνση του Δεληγιάννη. Επανέρχεται στην Ζάκυνθο που εν τω μεταξύ έχει περάσει στα χέρια των Άγγλων, με επικεφαλής τον ταγματάρχη Τζώρτζ με τον οποίον θα τον συνδέσει φιλία μιας ζωής. Ο ίδιος έλεγε: " Γεννήθηκα στα 1770. Όταν εγλύτωσα από την Καστάνιτσα ήμουν χρονών δέκα. Διαμονή Μάνης χρόνια δύο. Εις την Αλωνίσταινα χρόνια τρία . Εις τα Σαμπάζικα χρόνια δώδεκα. Εποχή της νεότητος, πέντε χρόνια ανύπανδρος, και άλλους εφτά χρόνους υπανδευμένος. Είκοσι εφτά χρόνους είχα όταν με επρωτοκυνήγησαν. Αρματολός και κλέφτης αλληλοδιαδόχως χρόνια πέντε. Φερμάνι βασιλικό δια εμένα και τον Πετιμεζά στα 1802
(χρόνος) ένας. Το δεύτερο φερμάνι τον Ιανουάριο 1806, και το Πατριαρχικό Συνοδικό τρία. Τριανταέξι χρονών ήμουν όταν επήγα εις την Ζάκυνθο, πενήντα χρόνους είχα όταν εβγήκα εις την επανάσταση".
Το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του ήταν αυτό που συνέβη στην Τρίπολη, μικρός πουλούσε ξύλα και ο γάιδαρος του λέρωσε έναν τούρκο αξιωματούχο ο οποίος τον χαστούκισε. Το χαστούκι που δέχτηκε έμελλε να αποτελέσει το έναυσμα να ανάψει η φωτιά μέσα του  για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Η φωτιά ήταν τόσο μεγάλη που έκαψε ένα ολόκληρο έθνος.

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ!

Ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τον μοναδικό, καθ' όλη την διάρκεια του Αγώνα, που δεν έκανε πίσω και που πίστεψε όσο κανένας άλλος το όραμα της απελευθέρωσης, Γέρο του Μοριά θα εκθέσω ιστορίες, περιστατικά και αποφθέγματα. Η περιληπτική αναφορά δεν μειώνει την σημασία των λόγων και των γεγονότων, όμως έχουν γραφτεί τόμοι ιστορίας από σημαντικότατους συγγραφείς και αφορούν τον Κολοκοτρώνη με βάση πρωτογενείς πηγές που δεν αφήνουν περιθώρια πλέον σχολιασμού και συμπλήρωσης. Ο αντικειμενικός μου σκοπός είναι η αναμόχλευση ψηγμάτων της εποχής του '21 για να συμπληρώσω την απλή αναφορά των σχολείων που διδάσκουν τα απιδιά μας. Δεν είναι υπερβολή ότι πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν την σημασία της 25ης Μαρτίου, σημάδι, και αυτό, της παγκοσμιοποίησης και της αλλοτρίωσης της εθνικής μας συνείδησης.

Θάμα, καθαρά ελληνικό, ισορροπίας και μέτρου, μέσα από αντιφάσεις, διόλου υπεράνθρωπος, άνθρωπος σ΄όλη την έννοια του όρου, από τα σπλάχνα μέσα του λαού, δεμένος μαζί του από χίλιες μεριές, αρετές και αδυναμίες...
Έξω από τους γενικούς χαρακτήρες της ράτσας και τους προσωπικούς του, αποκορυφώνονται στη φυσιογνωμία του, ιστορία κι αγώνες πέντε αιώνων κι ανοίγει το κεφάλαιο άλλων τόσων που έρχονται. Φτάνει να συλλογιστεί κανένας πως είναι το σύνορο του κλέφτη και του θεμελιωτή λεύτερου λαού...
 (Σπύρος Μελάς, "Ο Γέρος του Μοριά"-Επίλογος)

Δασικοί χάρτες...και νέο αισχροκερδικό μέσο!

Η κυβέρνηση φαίνεται πως δεν έχει να ασχοληθεί με τίποτε άλλο πιο σοβαρό αλλά με το πως θα εξαθλιώσει περισσότερο το Έλληνα πολίτη και με ποιο τρόπο θα βάλει στο χέρι γη που κανείς δεν ξέρει μετά από λίγα χρόνια που θα «καταλήξει» (sic).

Δημοσιεύτηκαν πριν λίγο καιρό οι δασικοί χάρτες και επειδή το νόμισμα έχει δυο όψεις θα ήθελα να πιστεύω πως η κίνηση αυτή της κυβέρνησης σκοπό έχει να βάλει μια τάξη στην άναρχη εκτός σχεδίου δόμηση, να σταματήσουν οι μελλοντικές καταπατήσεις, να γίνει πλήρης οριοθέτηση των δασών και να σταματήσουν κάθε είδους αμφισβητήσεις περί ιδιοκτησίας στο μέλλον.

Η άλλη όψη όμως δείχνει ένα θολό τοπίο, αβεβαιότητα και δυσπιστία ως προς τις αγαθές προθέσεις της κυβέρνησης του τόπου.

Συγκεκριμένα αν τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά θα διαπιστώσουμε πως αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει δεκαετίες πριν και τα ποσά που δαπανήθηκαν για το Κτηματολόγιο επί υπουργίας Λαλιώτη αυτό τον σκοπό είχε και το αποτέλεσμα ήταν να μείνει ημιτελής. Η σύνταξη το Εθνικού Κτηματολογίου θα είχε σαν βασικό στοιχείο τους Δασικούς χάρτες οι οποίοι θα ολοκληρώνονταν με πλήρη χαρτογράφηση βάσει στοιχείων ανά δεκαετία χωρίς περιθώρια περαιτέρω αμφισβήτησης. Είναι απολύτως προφανές πως οι χάρτες που δημοσιεύτηκαν βρίθουν λαθών και είναι πασιφανές η προχειρότητα με την οποία έχουν συνταχθεί. Παραβιάζουν νόμιμους κατοικημένους χώρους, καταργούν ΝΟΜΙΜΕΣ καλλιεργήσιμες εκτάσεις και καθιστούν παράνομα κτίσματα με άδειες που σε πολλές περιπτώσεις έχουν συνυπογράφει από τις κατά τόπους δασικές υπηρεσίες. Τα τελευταία δύο χρόνια η πολιτεία εισπράττει από τους πολίτες τον οβολό των αγροτών για αγροτεμάχια μέσω του θεσμού του ΕΝΦΙΑ και δεκαετίες τώρα από τις συμβολαιογραφικές πράξεις και την φορολόγηση αυτών των γαιοτεμαχίων.

Έρχεται, λοιπόν τώρα η Πολιτεία και καλεί τους θιγόμενους να αποδείξουν την νομιμότητα των ιδιοκτησιών τους καταβάλλοντας παράβολο ανάλογο του μεγέθους του αγροτεμαχίου και προσφεύγοντας σε ιδιώτη μηχανικό ο οποίος θα συντάξει τοπογραφικά διαγράμματα, υπηρεσία η οποία επίσης θα κοστίσει ένα σημαντικό ποσό.

 Η ευθύνη της κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλη και αποδεικνύει την προχειρότητα του μέτρου. Είναι πασιφανές πως πρόκειται για ΝΕΟ εισπρακτικό μέτρο και προφανώς το ζητούμενο είναι να μπουν μερικά δις από το πουθενά στα δημόσια ταμεία χωρίς κανένα στοιχείο ευνομούμενης Πολιτείας.

Ας ελπίσουμε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, να άρουν το μέτρο και να δοθεί ένα τέλος στο τραγικό μέτρο που με τόση προχειρότητα εφήυραν.