Κολοκοτρώνα, Κολοκοτρώνα! Έτσι λέγανε οι Τούρκοι, μικροί και μεγάλοι, και κοβότανε το αίμα τους από τον τρόμο. Τον είχανε φανταστεί τεράστιο γίγαντα με τρία μάτια. Το μεσαίο πελώριο απάνω απ' την μύτη. Τριχωτό σαν αρκούδα με δόντια κάπρου, μεγάλα και κοφτερά. Στην πραγματικότητα ο Γέρος όμως ήταν εντελώς το αντίθετο. Κοντός με μεγάλη περιφέρεια, μαυριδερός, με γαμψή μύτη, και έντονα φρύδια που σκέπαζαν τα μαύρα του διαπεραστικά μάτια. Στήθος μεγάλο και τριχωτό που ζέσταινε μέσα του μια μεγάλη καρδιά που θα χωρέσει στην πορεία του βίου του όλη την Ελλάδα.
" Λάμπει ο ήλιος στα βουνά, και στα λαγκάδια
έτσι λάμπει κ' η κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι
πώχουν τ' ασήμια τα πολλά, τις ασημένιες πάλες,
Όπου δεν καταδέχονται τη γης να την πατήσουν.
Καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε,
καβάλα παίρν' αντίδερο απ' του παπά το χέρι.
Ρίχνουν φλωριά στην Παναγιά, φλωριά και στους αγίους
και στον αφέντη τον Χριστό τις ασημένιες πάλες."
(Δημοτικό τραγούδι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου