Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, Η ΑΡΧΗ ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Μέσα στα Ορλωφικά γεννήθηκε ο μικρός Θοδωρής Κολοκοτρώνης ή Τσεργίνης (ή Τζεργίνης)ή Μπεθακούρας, στις 3 του Απρίλη κάτω από ένα δέντρο στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Οι Κολοκοτρωναίοι, παλιά γενιά στον Μοριά, κλέφτες από τους λίγους είχαν διαρκώς διαμάχες με τους Τούρκους και βρίσκονταν συνεχώς σε κίνηση. Πότε στη Αρκαδία, πότε στην Μεσσηνία και πότε στην Μάνη. Το 1880 ο Καπετάμπεης σκοτώνει τον Κωσταντή  Κολοκοτρώνη και ο μικρός Θοδωρής μένει ορφανός. Στα 15 του χρόνια παίρνει τα βουνά και γίνεται κλέφτης. Σε λίγα χρόνια για να τον καλοπιάσουν οι Τούρκοι τον κάνουν Αρματολό στα μέρη του Λεονταριού, παντρεύτηκε την κόρη του προεστού και έκανε μεγάλη περιουσία σε ηλικία 20 χρόνων. Μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας το πέρασε στην Μάνη και δασκαλεύτηκε από τον αρχικλέφτη Ζαχαριά, ενώ έκανε φιλίες με τον Μούρτζινο, τον Κουμουντουράκη και τον Κωσταντή Λουράκη. Οι τούρκοι βλέποντας ότι δυναμώνει τον κυνηγούν, ξαναβγαίνει στο κλέφτικο και πηγαίνει την οικογένειά του στην Μάνη. Μετά από παρότρυνση του Δεληγιάννη παίρνει την οικογένειά του και έρχεται στα μέρη της Καρύταινας και συγκεκριμένα στην Στεμνίτσα. Το 1802 βγαίνει φερμάνι να τον "χαλάσουν" μαζί με τον Πετμεζά, με την βοήθεια του Γερο-Κόλια τους κατατροπώνει στα Μαγούλιανα. Η κλεφτουριά υποφέρει και το 1805 περνάει στην Ζάκυνθο. Ο τσάρος Αλέξανδρος θέλει να καταταγούν στον Ρωσικό στρατό, οι οπλαρχηγοί ζητούν την βοήθεια του να ελευθερώσουν την πατρίδα, ο ίδιος όμως έχει άλλα σχέδια να καταταγούν εναντίον του Ναπολέοντα. Ο Κολοκοτρώνης αποκρίνεται: " Όσον δια το μέρος μου δεν εμβαίνω εις την δούλευσιν. Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε όμως στρατιώτας, δια να ελευθερώσομεν την πατρίδα μας σε υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδας στρατιώτας. Μια φορά εβαπτισθήκαμεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μίαν με το αίμα και άλλην μίαν δια την ελευθερία της πατρίδος μας". Κατεβαίνει πάλι στον Μοριά ξαναπιάνει το κλέφτικο και ξαναβγαίνει στην Ζάκυνθο. Μπαρκάρει και γίνεται "ναυτικός" για λίγο καιρό, ξαναβγαίνει στον Μοριά για να βοηθήσει τον φίλο του Αλή Φαρμάκη που τον κυνηγούσε ο Βελή Πασάς με παρότρυνση του Δεληγιάννη. Επανέρχεται στην Ζάκυνθο που εν τω μεταξύ έχει περάσει στα χέρια των Άγγλων, με επικεφαλής τον ταγματάρχη Τζώρτζ με τον οποίον θα τον συνδέσει φιλία μιας ζωής. Ο ίδιος έλεγε: " Γεννήθηκα στα 1770. Όταν εγλύτωσα από την Καστάνιτσα ήμουν χρονών δέκα. Διαμονή Μάνης χρόνια δύο. Εις την Αλωνίσταινα χρόνια τρία . Εις τα Σαμπάζικα χρόνια δώδεκα. Εποχή της νεότητος, πέντε χρόνια ανύπανδρος, και άλλους εφτά χρόνους υπανδευμένος. Είκοσι εφτά χρόνους είχα όταν με επρωτοκυνήγησαν. Αρματολός και κλέφτης αλληλοδιαδόχως χρόνια πέντε. Φερμάνι βασιλικό δια εμένα και τον Πετιμεζά στα 1802
(χρόνος) ένας. Το δεύτερο φερμάνι τον Ιανουάριο 1806, και το Πατριαρχικό Συνοδικό τρία. Τριανταέξι χρονών ήμουν όταν επήγα εις την Ζάκυνθο, πενήντα χρόνους είχα όταν εβγήκα εις την επανάσταση".
Το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του ήταν αυτό που συνέβη στην Τρίπολη, μικρός πουλούσε ξύλα και ο γάιδαρος του λέρωσε έναν τούρκο αξιωματούχο ο οποίος τον χαστούκισε. Το χαστούκι που δέχτηκε έμελλε να αποτελέσει το έναυσμα να ανάψει η φωτιά μέσα του  για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Η φωτιά ήταν τόσο μεγάλη που έκαψε ένα ολόκληρο έθνος.