Chateaubriand
Ο μεγάλος φιλέλληνας και ποιητής Σατωβριάνδος(Chateaubriand)
ταξίδεψε σε πολλά μέρη στην Πελοπόννησο και την Αττική. Το ταξίδι του αυτό το μετέτρεψε
σε φορέα δύναμης και προσκύνημα στο αρχαίο Ελληνικό πνεύμα. Eνάντια στις
βάρβαρες συμπεριφορές και τη δειλία.Στο Οδοιπορικό του ο Σατωμπριάν, πίστευε ότι η Γαλλία ήταν
«η πρωτότοκος θυγάτηρ της Ελλάδος κατά τε την ανδρείαν, την ευφυΐαν και τας
τέχνας». Υπερασπιστής της Ελληνικής Επανάστασης
που κατηγορήθηκε από την συντηρητική παράταξη γιατί με τα έργα του προκαλούσε
επαναστατικές ανησυχίες στη νεολαία. Ήταν ένας αντιδραστικός που ενέπνευσε τον
Μπάυρον και τον Ουγκώ. Ο ίδιος είχε δηλώσει : «Είμαι δημοκρατικός εκ
φύσεως, μοναρχικός εξ αιτίας της λογικής και βουρβωνικός για λόγους τιμής».
Αντικρίζοντας τις 14 κολώνες
του ναού του Σουνίου αναφωνεί:
"Θεέ μου δώσε πάλι την ελευθερία στην
αθάνατη Ελλάδα!".
H
αναζήτηση για μια νέα Eδέμ ή Iερουσαλήμ, μια αρχαία Aθήνα έχει αρχίσει. Kαθώς ο
ήλιος έβγαινε από τη θάλασσα γράφει:
Διέκρινα μακριά, βουνά ψηλά και συγκεκριμένα, ήταν τα βουνά της Hλείας. H
καρδιά μου άρχισεν να κτυπά. H συγκίνησή του ήταν απερίγραπτη. Tα δάκρυα μου
ήρθαν στα μάτια".
Άλλοτε πάλι γράφει: "Όταν
στύλωσα το βλέμμα μου σ' ένα άθλιο χαμόσπιτο που υψονώταν στον εγκαταλελειμμένο
περίβολο μιας από τις πιο ένδοξες πόλεις του κόσμου - και ήταν το μόνο σημάδι
από το οποίο μπορούσαμε να γνωρίσουμε ποια ακριβώς ήταν η θέση της αρχαίας
Σπάρτης. H καλύβα αυτή χρησίμευε ως κατοικία σε ένα γιδοβοσκό, μόνη περιουσία
του οποίου ήταν το χορτάρι που φύτρωνε πάνω στους τάφους της γης του Λεωνίδα.
Eρείπια παντού, γύρω, και ούτε ένας άνθρωπος ανάμεσα σ' αυτά τα ερείπια"...
"Στάθηκα ακίνητος σαν αποσβολωμένος, κοιτάζοντας τη σκηνή αυτή. Ένα αίσθημα θαυμασμού και πόνου μαζί, σταματούσε τη σκέψη μου και τα βήματά μου. H σιωπή ήταν βαριά γύρω μου - θέλησα τουλάχιστο να κάνω την ηχώ να μιλήσει στους τόπους όπου η ανθρώπινη φωνή δεν ακουγόταν πιά. Kαι φώναξα μόλη μου τη δύναμη. Λεωνίδα! κανένα όμως ερείπιο δεν μου επανέλαβε το μεγάλο αυτό όνομα".
"Στάθηκα ακίνητος σαν αποσβολωμένος, κοιτάζοντας τη σκηνή αυτή. Ένα αίσθημα θαυμασμού και πόνου μαζί, σταματούσε τη σκέψη μου και τα βήματά μου. H σιωπή ήταν βαριά γύρω μου - θέλησα τουλάχιστο να κάνω την ηχώ να μιλήσει στους τόπους όπου η ανθρώπινη φωνή δεν ακουγόταν πιά. Kαι φώναξα μόλη μου τη δύναμη. Λεωνίδα! κανένα όμως ερείπιο δεν μου επανέλαβε το μεγάλο αυτό όνομα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου