Ηλείοι Αγωνιστές του '21: Αλέξιος Μοσχούλας!

Ο Αλέξιος Μοσχούλας ήταν αγωνιστής του ’21 από την Αγουλινίτσα και με μεγάλη συμμετοχή στις πρώτες κρίσιμες μάχες του Αγώνα. Πρόκριτος και υπερασπιστής της Αγουλινίτσας αλλά και των ευρυτέρων περιοχών. Ωραίος άντρας, ψηλός με μαύρα διαπεραστικά μάτια, πυκνή κώμη και μεγάλο μουστάκι. Μεγάλος πατριώτης  με απαράμιλλο ηρωισμό και πρωτοφανή ανιδιοτέλεια.

Στις 2/4/1821μαζί με 70 Αγουλιτσάνους και με συνεπικουρία  Πυργιωτών και Τριφυλίων απώθησε τους γνωστούς πολεμοχαρείς Λαλαίους Τούρκους επί οκτώ ώρες και στην συνέχεια ταμπουρώθηκε στην Αγουλινίτσα μαζί με τον Αμβρόσιο Φραντζή και μετά από ολοήμερη μάχη κατάφερε να τους απωθήσει. Οι Λαλαίοι πήγαιναν προς ενίσχυση των κάστρων Μεθώνης και Κορώνης και η πράξη των αγωνιστών έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία αφού και φόβητρο ήταν οι Λαλαίοι για τους Έλληνες και αν έφταναν προς βοήθεια των, αποκλεισμένων στα κάστρα Τούρκων, η έκβαση του Αγώνα θα μπορούσε να έχει διαφορετική τροπή. Συμμετείχε στις 7/6/1821 στην μάχη του Λάλα και στην πολιορκία της Πάτρας. Στην θέση Κλειδί στον Καϊάφα απώθησε τον Ιμπραήμ και  καθυστέρησε  την προέλασή του προς το Ναβαρίνο αφού αναγκάστηκε να φύγει μέσω Φαναρίου.

Ο Αλέξιος άφησε έναν γιό τον Δημήτριο ο οποίος εξελέγη  πληρεξούσιος Ολυμπίας στην Β’ Εθνική Συνέλευση (1863-1864).

«Μάχη Ἀγουλινίτσης, πρωτευούσης τοῦ Δήμου Βώλακος τῆς Ἐπαρχίας Ὀλυμπίας, καὶ φυγὴ τούρκων. Μέρος ἐν αὐτῇ ἔλαβον ἐκ μὲν τῶν Ἑλλήνων ὁπλαρχηγῶν οἱ Μοσχούλας καὶ Ἀμβρ. Φραντζῆς ἐκ δὲ τῶν τούρκων ὁ Μουσταφάμπεης».

Ο έξ’ Αγουλινίτσης Αλέξιος Μοσχούλας (ανήρ φιλοπατρίς, άξιος καθ’ όλα, και δραστήριος) άμα πληροφορηθείς τα περί της μελετουμένης των Λαλαίων εκστρατείας, έγραψεν ευθύς είς Κυπαρισσίαν προς τον Πρωτοσύγκελον τον σκοπό των Λαλαίων, και ότι αναγκαίως είπετο να προκαταλάβωσιν οι Αρκάδιοι την θέσιν Κλειδί καλουμένην, ως οχυράν και δύσβατον, κείμενην δε παραλίως κατά την αυτήν οδόν, δι’ ής έμελλον να διελθώσιν οι Λαλαίοι μεταξύ των επαρχιών Αρκαδίας και Φαναρίου.

 Επιτομή της Ιστορίας της Αναγεννηθείσης Ελλάδος, υπό Αμβροσίου Φραντζή

Ὁ Ἀλέξιος Μοσχούλας ἀναφερόμενος στὸ Ἐκτελεστικὸ Σῶμα τὴν 29ην Ἀπριλίου 1823 ἀπὸ τὴν Ἀγουλινίτσα (ΓΑΚ. Ἀρχεῖον Γιάννη Βλαχογιάννη. Φ. 59, ἀριθ. ἐγγρ. 22.) ἀναφέρει: « Ὑπερτάτη Διοίκησις Σήμερον ἐκράχθημεν παρὰ τὴν Σεβασμίαν Ἐπιτροπήν, καὶ κατὰ τὸ χρέος ἔκαμαν ἔρευναν ἡμῶν καὶ τῶν ἀντιφερομένων μερῶν Λυσάνδρου Βιλαέτου, Λυκούργου Κρεστενίτη, καὶ Ἀναστασίου Κοτούλα. Οὗτοι καθὸ ἀγενεῖς καὶ μικροῦ χαρακτῆρος ἄνθρωποι ἄρχισαν μὲ τὴν συνηθισμένην των κακοήθειαν νὰ μᾶς ἐπισσωρεύουν τόσας αἰσχρολογίας καὶ ὕβριτας, ὅσας ὁ κάθε φιλότιμος ἄνθρωπος νὰ ὑποφέρῃ δὲν δύναται. Ἂς ἐρευνήσῃ λοιπὸν ἡ ὑπερτάτη διοίκησις καὶ βέβαια ἄλλο δὲν θέλει πληροφορηθῆ εἰμή, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἕνας ἀπὸ τοὺς τιμίους πατριώτας, καὶ ὅτι μὲ τοὺς πατριώτας ὅλους ἐν γένει τῆς κωμοπόλεώς μας Ἀγουλινίτζας εὑρέθην εἰς ὅλας τὰς ἐκδουλεύσεις τῆς πατρίδος, καὶ ἐνῶ ἐπυρπόλουν οἱ Λαλαῖοι τὸν Πύργον, ἡ Ἀγουλινίτζα ἀντιπαρετάχθη εἰς ὅλας τὰς καθημερινὰς ὁρμὰς τῶν ἐχθρῶν. Στρατεύματα Ἀρκαδίας καὶ Φαναρίου ἐθρέψαμεν, στρατιώτας ἐφωδιάσαμεν, καὶ τελευταῖον ἕως ὥρας μὲ τὸν ἴδιον καὶ τὸν αὐτὸν ζῆλον εὑρισκόμεθα καὶ μὲ τὴν ὑποταγὴν ἐκείνην τὴν ἰδίαν ὁποὺ ὁ κάθε τίμιος καὶ φιλόπατρις πολίτης χρεωστεῖ νὰ φυλάξῃ εἰς τὴν διοίκησιν καὶ εἰς τὸ στερέωμα αὐτῆς ὡς εἶναι πασίδηλον. Ἀντὶ διὰ ἀμοιβὴν λοιπὸν τῶν τοιούτων ἐκδουλεύσεών μας νὰ καταντήσωμεν εἰς προσωπικὴν ὕβριν ἀπὸ τὸν Λύσανδρον εἶναι πρᾶγμα δεινόν! Αὐτοὶ ἔκαμαν καταχρήσεις. Γεννήματα Ἐθνικὰ διὰ νυκτὸς ἔκλεψαν μάρτυρ (sic) δὲ εἰς τοῦτο εἶναι ὁ κύριος Γεώργιος Καλαμογδάρτης, καὶ ὁ κύριος Σταμάτης Ψαρούλης ἀποσταλμένοι τότε ἀπὸ τὴν κεντρικὴν διοίκησιν. Ὀσπήτιον τιμίου ἀνθρώπου μέσα εἰς Πύργον ἐλαφυραγώγησαν καὶ ἐκατέκαυσαν. Μάρτυς ὢν ὁ Ἱεροκήρυξ Ἰωάσαφ. Ἑταιρείαν μυστικὴν καὶ ἐπιβουλευτικὴν εἰς Ἀγουλινίτζαν ἐναντίον μου ἐνήργησαν (ὡς βλέπετε τὸ ἐσώκλειστον ἀντίγραφον). Ὦ ὑπερτάτη διοίκησις ἂς ὑπερασπίζωνται τὸ δίκαιον τῶν τιμιοφρονούντων καὶ οἱ ἐκδουλεύσαντες τὴν πατρίδα. Λαμβάνω τὴν τιμὴν καὶ ὑποσημειοῦμαι μὲ σέβας βαθύτατον.

Τῇ 29 Ἀπριλίου 1823, Τριπολιτζᾶ. Δοῦλός Σας Ἀλέξιος Μοσχούλας». 

Πύαρ ή πρωτόγαλα, το δώρο της δημιουργίας!

Πύαρ (Αρχαία Ελληνικά), Colostrum(Λατινικά), Πρωτόγαλα (Δημοτική), το δώρο της δημιουργίας!

Το πρωτόγαλα παράγεται σε όλα τα θηλαστικά που κατοικούν πάνω στον πλανήτη. Για να είναι διαθέσιμο  για τα βρέφη, μια ολόκληρη διαδικασία διενεργείται ήδη από την τέταρτη εβδομάδα της εγκυμοσύνης. Ο ρόλος του σημαντικός και πολύπλευρος αφού υψώνει ασπίδα προστασίας στο ευαίσθητο και επιρρεπή σε όλα, νεογέννητο. Το πρωτόγαλα διαθέτει πάμπολλα ιχνοστοιχεία, υδατάνθρακες και μέταλλα. Είναι ο πρώτος και βασικότερος πόλος άμυνας του οργανισμού ενάντια σε μικρόβια, βακτήρια, ιούς και μύκητες. Είναι το υπέρτατο και φυσικό δώρο της δημιουργίας.

Στην αρχαία Αίγυπτο το θεωρούσαν ως δώρο του θεού Ρα στους ανθρώπους, συλλέγονταν σε χρυσούς αμφορείς και βρίσκονταν στην αποκλειστική διάθεση του Φαραώ. Στην αρχαία Ελλάδα είχε ιδιαίτερη σημασία το βρέφος να θηλάσει όσον το δυνατόν περισσότερο αφού θεωρούσαν πως αναπτύσσει σώμα και ευφυή νου. Επίσης ήταν το ύψιστο δυναμωτικό των αθλητών πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες.  Οι Κέλτες έκαναν ένα είδος φίλτρου με πρώτη ύλη το πρωτόγαλα το οποί έδιναν ως δυναμωτικό στους αιματοβαμμένους πολεμιστές τους. Οι Ίνκας το θεωρούσαν ως δώρο της δράκαινας θεάς Πατσαμάμα, θεάς της μητρότητας και της γονιμότητας.

Το 1928 ο περίφημος Αλεξάντερ Φλέμινγκ ανακάλυψε την πενικιλίνη και παράλληλα εντόπισε στο πρωτόγαλα το ένζυμο ζυσοζύμη. Από τότε μέχρι και τώρα πολλές εργαστηριακές μελέτες εξυψώνουν  ακόμη περισσότερο το θείο δώρο, ενώ παράλληλα μεγάλο ενδιαφέρον έχει  προκαλέσει τα τελευταία χρόνια με την μεταστροφή του ανθρώπου στην υγιεινή διατροφή και στα «ψαγμένα σκευάσματα».

Στην Ελλάδα είναι γνωστή η κολόστρα ή γαλόστρα που μαζεύεται τις πρώτες δώδεκα ώρες από το νεογέννητο  θηλαστικό ζώο και γίνεται η εύγευστη πίτα (ή τυρόπηγμα) στο τηγάνι. Στο Μπιτζιμπάρδι αποτελούσε κατά τα παιδικά μας χρόνια ένα εύγευστο έδεσμα του Γενάρη και το τιμούσαμε δεόντος.

“Έλληνας” Η λέξη που απαγορευόταν 1500 χρόνια με ποινή θανάτου!

Η μεγαλύτερη καταστροφή του ελληνισμού –χωρίς αμφιβολία– έγινε κατά τη διάρκεια του 4ου μ.Χ. αιώνα. Από τότε και για τα επόμενα 1500 χρόνια ακόμη και το όνομα Έλληνας απαγορεύτηκε τελείως να χρησιμοποιείται. Στη διάρκεια αυτών των 1500 ετών ψάξτε να βρείτε το όνομα Έλληνας σε ό,τι έμεινε γραπτό στην ελληνική γλώσσα. Δεν υπάρχει. Έγινε καταπιεστικά Ρωμαίος ή Ρωμιός και η Ελλάδα και οι Έλληνες ξεχάστηκαν για πάντα.

Το όνομα Έλληνας ήταν απαγορευμένο επί ποινή ΘΑΝΑΤΟΥ.

Συκοφαντήθηκε ανελέητα και κακόβουλα και έγινε συνώνυμο του ειδωλολάτρη, μία λέξη ειδικά κατασκευασμένη για τους έλληνες μόνο με «πνευματική» μανία.

Κατά το υπόλοιπο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα χρόνια του Βυζαντίου και κατά την τουρκοκρατία, ο ραγιάς Ρωμιός είχε ξεχάσει τελείως την Ελλάδα, την ελληνικότητά του και το ίδιο το όνομά του. Τον έκαναν να απεχθάνεται τον έλληνα και για αυτό έγινε ρωμιός και μάλιστα να είναι υπερήφανος για αυτό. Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν πέταξε το όνομά του για να πάρει το όνομα του κατακτητή. Θλιβερό κατάντημά μας. Έμεινε, όμως,

Περίεργα και Ενδιαφέροντα!

üΗ πρώτη βόμβα που έπεσε στην Γερμανία  στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο σκότωσε τον μοναδικό ελέφαντα του ζωολογικού κήπου του Βερολίνο.

ü Ο Χίτλερ ψηφίστηκε  «άντρας της χρονιάς» από το περιοδικό Time Magazine το 1938.

ü Το πρώτο βραβείο Νόμπελ απονεμήθηκε το 1901, ενώ από το 1895 είχαν θεσπιστεί στην μνήμη του περίφημου Σουηδού εφευρέτη Άλφρεντ Νομπέλ.

ü Στην μεγάλη φωτιά του Λονδίνο το 1666 σκοτώθηκαν μόνο 6 άνθρωποι.

ü Στην Μεσαιωνική Ιταλία αν ένας άντρας φιλούσε μια γυναίκα δημόσια, ήταν αυτόματα υποχρεωμένος να την παντρευτεί είτε ήθελε, είτε όχι.

ü Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Δομητιανός είχε ως υπέρτατη ευχαρίστηση να κλειδώνεται επί ώρες στο δωμάτιο του και να κυνηγά μύγες καρφώνοντάς τες με την μύτη ενός μολυβιού.

Ο Εθνομάρτυρας και Φιλικός επίσκοπος Μεθώνης Γρηγόριος Παπαθεοδώρου!

Γεννήθηκε στη Μίνθη (Αλβενα) στις 12 Νοεμβρίου 1770 κατά την περίοδο των Ορλωφικών. Την ίδια χρονιά στο Ραμοβούνι της Τριφυλίας γεννήθηκε και ο Κολοκοτρώνης.

Ηταν γιος του Θεόδωρου Παπαθεοδώρου και της Αναστα- σίας από το γένος των Σακελαρίων.

Τα πρώτα γράμματα έμαθε στο χωριό του, συμπλήρωσε δε τις γνώσεις τους στη μονή της Βυτίνας η οποία τότε διέθετε πλούσια βιβλιοθήκη.

Κατά τον Γρηγοριάδη "ήτο ανήρ παιδείας μεν μεγάλης και κάτοχος τριών γλωσσών, της τουρκικής, της αραβικής και της γαλλικής, γνωρίζων δε και ολίγον την ιταλικήν.."

Εχων κλίση προς την εκκλησία ακολούθησε το ιερατικό στάδιο. Χειροτονήθηκε διάκονος στις 16 Μαϊου 1800, πρεσβύτερος και Πρωτοσύγκελος στις 9 Απριλίου 1806  

στη Μητρόπολη Χριστιανουπόλεως (σήμερα Τριφυλίας & Ολυμπίας).

Στις 12 Αυγούστου 1816 έγινε επίσκοπος Μεθώνης.

Η προτομή του στον τόπο του μαρτυρίου του

Μυήθηκε στη Φιλική εταιρεία από τον Καρυτινό γιατρό Αντώνη Πελοπίδα στις 22 Οκτωβρίου 1818 ενώ κατ'άλλους στις 26 Δεκεμβρίου 1819 από τον Αναγνωσταρά Παπα- γεωργίου. Ως φιλικός ανέπτυξε ζηλευτή δραστηριότητα.

Κατήχησε και μύησε πολλούς πατριώτες στα μυστικά της Φιλικής εταιρείας και στους καταλόγους των μελών της Φιλικής Εταιρείας (Αρχείο Σέκερη) φαίνεται ότι πρόσφερε 25 γρόσια και άλλα 150 τα αδέλφια του Αντώνης, Νικόλαος και Κωνσταντίνος.

Οταν κηρύχθηκε η επανάσταση τέθηκε επικεφαλής και με 150 Νεοκαστρίτες και Μεθωνίους πολιόρκησε τα φρούρια της Μεθώνης και του Νιόκαστρου.

Στις 7 Αυγούστου 1821, ο γενικός αρχηγός των Τουρκικών δυνάμεων Μουσταφά Αλή Μπάσογλου αναγκάστηκε να παραδώσει τα κλειδιά του κάστρου της Μεθώνης στο γενικό αρχηγό του ελληνικού στρατοπέδου Μεθώνης ΓΡΗΓΟΡΙΟ όπως μαρτυρεί το σχετικό συμφωνητικό με ημερομηνία 7 Αυγούστου 1821.

Στις 29 Μαρτίου 1823 υπογράφει το Α' Πρακτικό της Εθνοσυνελεύσεως του Αστρους δεύτερος στη σειρά μετά τον Βρεσθένη Θεοδώρητο.

Το 1824 όταν εκδηλώθηκε ο διχασμός ο Μεθώνης Γρηγόριος εξελέγη πρόεδρος του Βουλευτι- κού και απηύθυνε εν ονόματι στου Σώματος προς το Πανελλήνιον την ιστορική διακήρυξιν με ημερομηνία 24 Φεβρουαρίου 1824 (ΚΟΚΚΙΝΟΣ Τομ. 4 σελ. 370) και καλούσε το λαό με θέρμη σε ομόνοια.

Το 1825 ο Ιμπραήμ απειλεί το Μοριά. Ο Μεθώνης Γρηγόριος κάνει άλλη μια φορά το καθήκον του. Κινητοποιεί τους Μεσσήνιους αρχηγούς και στις 26 Απριλίου καταλαμβάνει το Ναυαρίνο.  Ο Ιμπραήμ έχοντας ως συμβούλους και ξένους αξιωματικούς πολιορκεί το κάστρο από στεριά και από θάλασσα και εμποδίζει τον ανεφοδιασμό σε νερό και πολεμοφόδια των αμυνομένων. Στις 29 Απριλίου ο Ιμπραήμ έσφιξε την τανάλια της πολιορκίας και οι αμυνόμενοι αναγκάστηκαν να εξέλθουν τη νύχτα. Λίγοι σώθηκαν. Πολλοί αιχμαλωτίστηκαν και ανάμεσά τους και ο Μεθώνης Γρηγόριος. Κλείστηκε σε σκοτεινό και ανήλιαγο μπουντρούμι στο κάστρο της Μεθώνης.

Ο Ιμπραήμ ύστερα από σκληρή δοκιμασία ημερών κάλεσε τον αιχμάλωτο Δεσπότη Γρηγόριο

να προσκυνήσει. Αυτός αρνήθηκε λέγοντας:

"Ο Δεσπότης της Μεθώνης δυό πράγματα στον κόσμο προσκυνάει

  Τον παντοδύναμο θεό και τη μητέρα του πατρίδα".

Η δοκιμασία του συνεχίστηκε όλο το Μάη και όλο το καλοκαίρι. Το μαρτύριο του κράτησε ένα εξάμηνο. Οι άθλιες συνθήκες της μακράς φυλακίσεώς του, τα βασανιστήρια και η πανώλης επιφέρουν τέλος του. Παραδίδει το πνεύμα του στις 22 Οκτωβρίου 1825 ημέρα Πέμπτη.  Οι Τούρκοι το χολεριασμένο του κορμί τόριξαν στη θάλασσα μα σαν έπεσε αυτό στην άπλα της το κύμα το παρέσυρε και το σφήνωσε στο στόμιο θαλάσσιου σπηλαίου. Εκεί το βρήκε αργότερα ο Κεφαλονίτης πλοίαρχος Διονύσιος Φωκάς και το πήγε στην  Οδησσό, όπου τόθαψε με τιμές.

Η Μητρόπολη Μεσσηνίας έστησε την προτομήν του στον τόπο του μαρτυρίου τη Μεθώνη. Στις 29 Ιουνίου 1960 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του από τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο (Δασκαλάκη) ο οποίος εξεφώνησε και επίκαιρο λόγο.

Μακάρι να αξιωθεί και η γενέτειρά του να πράξει το ίδιο.

http://www.minthi-alvena.gr/

ΧΟΥΑΝ ΚΟΝΤΕΡΧ – Ο Καταλανός που δημοσιογραφεί στα αρχαία ελληνικά!

Όποιος είπε ότι τα Αρχαία Ελληνικά είναι µια νεκρή γλώσσα, είναι βέβαιο ότι δεν έχει υπόψη του τον κ. Χουάν Κόντερχ: τον Ισπανό καθηγητή του Πανεπιστηµίου St. Andrews στη Σκωτία, που δηµιούργησε ένα site µε τις διεθνείς ειδήσεις στα Αρχαία Ελληνικά!

Στο site Akropolis World News µπορεί κανείς να διαβάσει τις εξελίξεις από τον θάνατο του «Μιχαήλ Ιάξωνος» -του Μάικλ  Τζάκσον µέχρι ποδοσφαιρικές ανταποκρίσεις της Μπαρτσελόνα, σε άπταιστη αττική διάλεκτο του 5ου αιώνα π.Χ.

Γεννηµένος στην Καταλονία, σπούδασε Κλασική Φιλολογία πριν µεταβεί στην Αγγλία για ακαδηµαϊκή καριέρα. ∆ίδαξε για πέντε χρόνια Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά στο Πανεπιστήµιο της Οξφόρδης και συνέχισε στη Σκωτία ως επίκουρος καθηγητής. Εκτός από Λατινικά, Ελληνικά, Ισπανικά και Αγγλικά, µιλάει Γερµανικά και Ρωσικά, ενώ δηλώνει και λάτρης του κλασικού µαραθωνίου!

Ο Χουάν Κόντερχ µιλά στο «ΘΕΜΑ» για την αγάπη του στα Αρχαία Ελληνικά και τα µελλοντικά του σχέδια.

Πώς σκεφτήκατε να δηµιουργήσετε ένα site µε διεθνείς ειδήσεις στα Αρχαία Ελληνικά;

Υπήρχαν δύο sites που δηµοσίευαν ειδήσεις στα Λατινικά. Κανένα όµως που να είναι στα Αρχαία Ελληνικά. Ετσι, πριν από επτά χρόνια περίπου αποφάσισα να δηµιουργήσω εγώ ένα.

- Υπάρχει ενδιαφέρον για τα Αρχαία Ελληνικά σήµερα; Τι εισπράττετε από τους επισκέπτες του Akropolis World News και από τους φοιτητές σας στο πανεπιστήµιο;

Το ενδιαφέρον για την Κλασική Φιλολογία ήταν πάντα το ίδιο. Μπορεί να εκφράζουµε παράπονα ότι ο κόσµος θα έπρεπε να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον ή ακόµα και να φοβόµαστε ότι στο µέλλον αυτή η πολιτιστική κληρονοµιά µπορεί να χαθεί, αλλά στην πραγµατικότητα παραµένουµε όλοι στις θέσεις µας. Συνεχίζουµε να µαθαίνουµε και να διδάσκουµε στην επόµενη γενιά τις κλασικές σπουδές. Νοµίζω έτσι θα γίνεται πάντα. Στο Πανεπιστήµιο του St. Andrews µάλιστα ο αριθµός των φοιτητών που ενδιαφέρονται για τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά παρουσιάζει αύξηση.

- Υπάρχει κάποιος λόγος να µάθει κάποιος Αρχαία Ελληνικά σήµερα ή είναι µια περιττή γνώση;

Το να γνωρίζεις τη γλώσσα ενός πολιτισµού που έπαιξε τόσο µεγάλο ρόλο στη διαδικασία διαµόρφωσης του σύγχρονου κόσµου και στην οποία έχουν γραφεί τόσο υπέροχα έργα αρκεί ως επιχείρηµα. Οταν ακούω κάποιον να θεωρεί τα Αρχαία Ελληνικά «περιττή γνώση», θυµάµαι ότι όταν ήµουν καθηγητής σε λύκειο υπήρχαν µαθητές που επέλεγαν Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά για να αποφύγουν τη Φυσική και τα Μαθηµατικά. Ηταν δύσκολο να τους εξηγήσω πόσο ωφέλιµο είναι να γνωρίσουµε τις ρίζες του πολιτισµού µας και να κατανοήσουν το νόηµα της φράσης «Οσο πιο πολύ κοιτάζουµε στο παρελθόν, τόσο πιο ικανοί γινόµαστε να κοιτάξουµε το µέλλον». Οταν όµως µου κάνει αυτήν την ερώτηση κάποιος ενήλικος αποφεύγω να απαντήσω, γιατί θεωρώ ότι όποιος ρωτά δεν έχει το απαραίτητο επίπεδο για να καταλάβει την απάντηση.

-  Εχετε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα και, αν ναι, ποιος είναι ο αγαπηµένος σας προορισµός;

Εχω επισκεφτεί πέντε φορές την Ελλάδα. Από τα αρχαιολογικά αξιοθέατα προτιµώ τις Μυκήνες. Τα νησιά όµως είναι τόσο όµορφα που µου είναι αδύνατον να τα ξεχάσω. Οσο πιο µικρά είναι τόσο πιο όµορφα µου φαίνονται.

- Πιστεύετε ότι οι «µικρές γλώσσες», όπως τα Ελληνικά, κινδυνεύουν να εξαφανιστούν;

∆εν το νοµίζω. Φυσικά κατά τη διάρκεια της Ιστορίας αρκετές γλώσσες που είχαν λίγους οµιλητές εξαφανίστηκαν, αλλά δεν νοµίζω να συµβεί αυτό σε µια επίσηµη γλώσσα – ενός κράτους και µάλιστα ευρωπαϊκού. Πάρε για παράδειγµα τα Λουξεµβουργιανά. Μια γλώσσα που τη µιλούν ελάχιστοι άνθρωποι, σε µια πολύ µικρή περιοχή, και παρ’ όλα αυτά είναι ζωντανή.

- Κάποιο συγκεκριµένο έργο που θα θέλατε να µεταφράσετε στα Αρχαία Ελληνικά;

Εχω µεταφράσει ήδη µια ιστορία του Σέρλοκ Χολµς, την «Ιστορία των τριών µαθητών». Στην ιστορία αυτή τρεις µαθητές πρέπει να µεταφράσουν ένα κείµενο του Θουκυδίδη και όποιος κάνει την καλύτερη µετάφραση θα κερδίσει µία υποτροφία. Ο καθηγητής τους ξέρει ότι ένας από αυτούς έχει δει από πριν το κείµενο, αλλά δεν ξέρει ποιος. Αυτό αναλαµβάνει να ανακαλύψει ο Σέρλοκ Χολµς. Είναι ιδανικό κείµενο για να µεταφραστεί στα Αρχαία Ελληνικά. Εχω µεταφράσει και µια ιστορία του Ντον Καµίλο του Γκουαρέσκι, µια χιουµοριστική ιστορία ενός συντηρητικού ιερέα και ενός κοµµουνιστή δηµάρχου σε ένα µικρό ιταλικό χωριό.

- Ποια θεωρείτε τη µεγαλύτερη προσφορά της αρχαίας Ελλάδας στη σύγχρονη Ευρώπη;

Τη ∆ηµοκρατία. Φυσικά θα µπορούσα να πω και «φιλοσοφία» ή «τέχνη» και τα λοιπά. Αλλά νοµίζω πως είναι ξεκάθαρο ότι µε τη ∆ηµοκρατία άλλαξαν όλα.

– Ποια είναι τα σχέδιά σας για το µέλλον;

Σκοπεύω να παραµείνω στο πανεπιστήµιο και να ασχοληθώ µε τη σταδιοδροµία µου. Μου έχει ανατεθεί οτιδήποτε αφορά στη διδασκαλία Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών. Οι συνάδελφοί µου µε έχουν βοηθήσει πολύ αυτά τα πρώτα δύο χρόνια. Σχεδιάζω τα πάντα που έχουν σχέση µε τις κλασικές σπουδές, από τις εξετάσεις, το εκπαιδευτικό υλικό µέχρι συµβουλές στους αποφοίτους για τη σωστή διδασκαλία τους.

- Θέλετε να απευθύνετε έναν χαιρετισµό στους αναγνώστες;

Θα µπορούσα να πω ένα «Chairete!». Θα πω όµως ότι εγώ χαίροµαι που απευθύνθηκα στο ελληνικό κοινό και ελπίζω να βρω υποστηρικτές σε αυτήν τη δραστηριότητα που συνεχίζεται για αιώνες, την προώθηση των Αρχαίων Ελληνικών. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται για νεκρή γλώσσα, αλλά για αθάνατη γλώσσα.

Πηγή : Πρώτο Θέμα

Ιπποκράτης: «Τις ασθένειες δεν τις στέλνουν οι Θεοί με κατάρες, αλλά φυσικά αίτια».

Οι πραγματείες του Ιπποκράτη έθεσαν τα θεμέλια τη δυτικής ιατρικής. Τρεις γενικές αρχές τους έχουν διαμορφώσει την ιατρική πρακτική εδώ και αιώνες. Η πρώτη εξακολουθεί να βρίσκεται πίσω από την ιατρική επιστήμη μας: είναι η ακλόνητη πεποίθηση ότι οι άνθρωποι νοσούν εξαιτίας “φυσικών” αιτιών που έχουν λογικές εξηγήσεις. Πριν από τους ιπποκρατικούς, στην Ελλάδα και στις γειτονικές περιοχές της η νόσος θεωρούνταν συμβάν με υπερφυσικές διαστάσεις. Νοσούμε γιατί προσβάλαμε τους Θεούς ή γιατί κάποιος με υπερφυσικές δυνάμεις μας έκανε μάγια ή είναι δυσαρεστημένος μαζί μας. Και, αφού οι νόσοι προκαλούνταν από μάγισσες, μάγους και Θεούς, ήταν προτιμότερο να αφήνεται στους ιερείς και τους μάγους. Οι ιπποκρατικοί δεν ήταν διά πίστεως θεραπευτές. Ήταν γιατροί που πίστευαν ότι η νόσος ήταν ένα φυσικό, φυσιολογικό συμβάν. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε μία πραγματεία με τίτλο “Περί Ιερής Νόσου”. Το σύντομο αυτό έργο αφορά την επιληψία, μια συνηθισμένη διαταραχή τότε αλλά και τώρα. Πιστεύεται ότι από αυτήν έπασχαν τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος όσο και ο Ιούλιος Καίσαρας.

Οι επιληπτικοί παρουσιάζουν κρίσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων μπορεί να χάσουν τις αισθήσεις τους, να βιώσουν μυϊκές συσπάσεις και το σώμα τους να παραμορφωθεί. Μερικές φορές, ουρούν πάνω τους. Η κρίση υποχωρεί σταδιακά και ο ασθενής επανακτά τον έλεγχο του σώματός του και των νοητικών λειτουργιών του. Όσοι σήμερα υποφέρουν από επιληψία τη θεωρούν ένα “φυσιολογικό”, αν και ενοχλητικό, συμβάν. Παρ’ όλα αυτά, η εικόνα ενός ατόμου σε επιληπτική κρίση είναι μάλλον αρκετά δυσάρεστη, ώστε θεωρούσαν ότι πίσω από αυτήν κρυβόταν κάποια θεϊκή αιτία. Γι’ αυτό και την αποκαλούσαν “ιερή νόσο”. Ο ιπποκρατικός συγγραφέας της πραγματείας είχε άλλη άποψη.

Στη διάσημη εναρκτήρια πρότασή της δηλώνει απερίφραστα: “Δεν πιστεύω καθόλου πως η “ιερή νόσος” είναι πιο θεϊκή ή ιερή από τις άλλες νόσους, αλλά ότι, αντιθέτως, διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μια φυσική αιτία. Παρ’ όλα αυτά, επειδή είναι εντελώς διαφορετική από τις άλλες νόσους, οι άνθρωποι, από άγνοια και απορία, θεωρούν ότι τη στέλνουν οι Θεοί”. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη ιατρική θεωρία, η νόσος προκαλείται από την παρεμπόδιση του φλέγματος στον εγκέφαλο. Όπως έχει συμβεί με τις περισσότερες θεωρίες στις φυσικές επιστήμες και την ιατρική, η εν λόγω θεωρία αντικαταστάθηκε αργότερα από καλύτερες. Όμως, η ξεκάθαρη δήλωση ότι δεν μπορούμε να πούμε πως μια νόσος έχει υπερφυσικά αιτία απλώς επειδή είναι ασυνήθιστη ή μυστηριώδης ή δυσεξήγητη, μπορεί να θεωρηθεί ως η καθοδηγητική αρχή της επιστήμης εδώ και αιώνες. Η θέση αυτή του Ιπποκράτη αποτελεί για μας κληρονομιά με μεγάλη διαχρονική αξία.

ΠΗΓΗ: http://www.mixanitouxronou.gr

Αλή Μουλάς - Δελγιώτης, Ιστορικό Διήγημα!

ΑΛΗ ΜΟΥΛΑΣ

Υπό Αγησίλαου Τσελάλη

Το παρακάτω διήγημα του  Αγησίλαου Τσελάλη είναι στον Α’ τόμο των Ολυμπιακών Χρονικών του 1970, που εκδίδονταν από τον Σύλλογο Ολυμπίων. Η παράξενη για εμάς ορθογραφία είναι η πρωτότυπη και δεν θέλησα να αλλάξω την ομορφιά της γραφής του περίφημου συμπατριώτη μας. Θα το παραθέσω τμηματικά λόγω του όγκου και ελπίζω να ταξιδέψουμε στην πρωτεύουσα της Επαρχίας Ολυμπίας λίγο πριν την πρώτη μάχη της Ελληνικής Επάνάστασης στα στενά του Αγίου Αθανασίου.

Καθόταν, μαχμουρλής, ραχατιλίτικα, στον οντά του σαραγιού του, σταυροπόδι πάνω στον παχύ τάπητα και τα μεταξωτά πουπουλένια μαξιλάρια ο Αλή Μουλάς – Δελγιώτης κι΄έπινε γουλιά – γουλιά τον καφέ του μ’ εύραση, ξένοιαστος και σίγουρος για όλα. Έβλεπε τους Μουρτάτες Τούρκους Φαναρίτες που περνοδιάβαιναν, ανεβοκατέβαιναν, σεργιάναγαν καμαρωτοί στους δρόμους. Και καμάρωνε και τους καμάρωνε που τους κρυφοκαμάρωναν με φλογερούς πόθους και γλυκούς καϋμούς οι χανούμισες πίσω από τα καφασωτά χαγιάτια. Εχάιδευε η ματιά του στοργική τα’ αγαπημένο του Φανάρι, το κατάρρυτο και καρπερό, με τα καλά σαράγια τα πολλά τζαμιά και τα περιβόλια με τις ροδιές, τις περγολιές, τις ροδακινιές, τις αμυγδαλιές και τις αναδενδράδες.

Βούιζε ο Κέλαδος, το Φαναρίτικο ποτάμι, κι’ έτρεχε κελαριστα στις γραφικές Φαναρίτικες κοιλάδες. Κινούσε τους μύλους, δροσοπότιζε της Αλιφείρας τα χωράφια και χυνόταν βουερός στον Αλφειό. Κάτω απλώνονται οι κάμποι οι ευφορώτατοι της Παρασίας και οι λόφοι του Αιπίου. Πέρα μακριά προς τη θάλασσα η ερατεινή Αρήνη με το Σαμικό, ο ωραίος Σκιλλούντας και το Επιτάλιο με τις σταφίδες, τις λεϊμονοπορτοκαλιές και τις εληές.

Φάνταζε στο βάθος η κορφή της Μίνθης, όπυ εδοξάζονταν ο Ηρακλής κι’ έστεκε το ξακουστό Αράκλοβο που δόξασε ο ηράκλειος Δοξαπατρής. Απέναντι στα Γορτυνιακά βουνά, χωρια και λόφοι, ο Λάδων και ο Ερύμανθος. Και πέρα η Φολόη με το Λάλα, όπου αφέντευαν τα τ’ αδερφοξαδέρφια της γυναίκας του Αλή Μουλά. Ανάμεσα κατεβαίνει από τις Αρκαδικές χαράδρες γαλήνιος ο Αλφειός και χύνεται στο Ιόνιο, Πάνω από το Φανάρι η Ζακούκα, με τον Αγιολιά.

Σ’ όλη αυτή την παραδεισένια επαρχία, όπου εβασίλευε παλαιά ο Νέστορας με το μελίρρυτο στόμα κι έζησε ο Ξενοφών με την μελιστάλακτη του πέννα, αφέντευε τώρα ο Αλή Μουλάς Μπούκουρας Δελγιώτης, βοϊβόντας και ζαπίτης.

Χιλιάδες ραγιάδες έσκαφταν κι’ έσκυφταν σ’ αυτόν. Μυριάδες γιδοπρόβατα έβοσκαν στα λειβάδια. Κατοσταριές τα βοϊδάλογα, τα γαϊδουρομούλαρα έβοσκαν και θρέφονταν και γεννοβολούσαν κι’ αύξαιναν και πλήθαιναν κι’ ώργωναν και κουβάλαγαν τα’ αγαθά τούτης της γης, της καρπερής. Και γέμιζαν τις αποθήκες του Μουλά. Οι σκλάβοι σώρευαν τα σιτηρά, τυριά και μελοβούτυρα, λάδια, καρυδομύγδαλα, φουντούκια. Οι σπαήδες του γέμιζαν το σεντούκι του με γρόσια και στόλιζαν το χαρέμι του με τις πιο γκιουζέλ χανούμ.

-         Έτυχε βλέπεις - το κισμέτ – κι’ επήρε ο Τούρκος το ραχάτι και και το ζάπι κι’ έχει ο Ρωμηός το ράι και τη δουλειά. Δουλεύει ο Γιάννης και τρώει ο Σουλεϊμάνης. ¨έτσι ώρισε ο Αλλάχ. Δουλεύουν τ’ άλογα και τρώνε τά γαϊδούρια.

Χίλιοι οπλοφόροι και τα κεφάλια των προεστών εγγύηση ασφάλιζαν το ντοβλέτι του. Κι ο κατής έκρινε κι έδερνε, έλυε κι έδενε και κρέμαγε κατά την κρίση και το κέφι του Μουλά.

-         Πέκεϊμ, εφέντη μου, πέκεϊμ…

Το μισοφέγγαρο στον ουρανό είχε μεγαλώσει κι έλαμπε, ορθό. Το ζωγραφιστό στην κόκκινη σημαία, που κυμάτιζε στου σαραγιού τον πύργο, καμάρι των Τούρκων, μαράζι των Ελλήνων έπαλε ζωηρό.

-         Δόξα στο μεγάλο Πατισάχ…

Ρούφηξε μια γουλιά καφέ, μια καπνό ο Αλή Μουλάς κι έγυρε νωχελικά στ’ αφράτα μαξιλάρια. Κι έξαφνα ήρθε τρέχοντα κι εστάθη κοντά του με κομμένη ανάσα τρέμοντα η Εμινέ η μπάς χανούμ, η κόρη του Κορμπάγα.

-         Μπέη μου, έρδε Μόσκοβο!...Αλή μου, ήρθε ο Φράγκος!... Ίκινι…Να φύγουμε…Στην Τρίπολη, στο Λάλα…

Έδειξε καταφοβισμένη στην κορυφή του Κεραύσιου, προς τη Ζακούκα, που έστεκε γίγαντας φρουρός πάνω από το Φανάρι. Απόρησε ο αγάς, την κύταξε περίεργος κι αντεσηκώθη, παίρνει το κιάλι και κυττάει, στον Αγιολιά αγναντεύει. Βλέπει και ανηφόραγε, συναζώτανε λαός. Χαμογέλασε.

-         Μωρή, είναι οι ραγιάδες μας και φέρνουν το χαράτσι…

Την ησύχασε ήσυχος, ανάγυρε, σταύρωσε τα πόδια πάνω στο παχύ χαλί, κτυπησε τις παλάμες του και διάταξε γαήνιος και πρόσχαρος.

-         Μπίρ καφέ, τσιοκ καϊμακλί, τσουμούκ – τσαμπούκ…

Άπλωσε το καταστόλιστο με δαχτυλίδια αφράτο χέρι του να χαϊδέψει την πεντάμορφη Εμινέ. Δεν πρόφτασε. Δυνατές φωνές, γεμάτες φόβο και αγωνία δόνησαν τα’ αυτιά του και τάραξαν τα σπλάχνα της χανούμ.

-         «Κολοκοτρώνα!.... Κολοκοτρώνοι!... Ίκινι … Ίκινι … Να φλυγουμε … Οι Έλληνες ζώνουν το Φανάρι!... Γέμισαν τα βουνά μας Κλεφτουρια!...»

Τέλος Α’ Μέρους

Το φαράγγι της Γύρας!

Γιγάντια πλατάνια, ανοιχτοπράσινες πεύκες, ολομύριστες δάφνες, δρυς, αρωματικά θυμάρια, σκίντα και πουρνάρια γίνονται προφήτες του μεγαλείου του φαραγγιού. Δέντρα προαιώνια όλα, παρθένο δάσος που δεν το μόλυνε το ανθρώπινο χέρι. Δέντρα που με την σκιά τους δεν την διέκοψε ο πανδαμάτορας Ήλιος και δεν ζέστανε τα παγωμένα νερά της Τσεμπερούλας. Απερίγραπτη η ομορφιά και το θέλγητρο του τοπίου, άγριο και επιβλητικό έκανε τους ντόπιους να αναφέρονται με δέος και να πλάθουν ιστορίες φόβου και μύθους μαγεμένους για την Γύρα.

Το αιώνιο δάσος έκανε θόλο με τα κάθε λογής κλαδιά του,  που σκύβοντας προς τα κάτω, αποτελούσαν φόρο τιμής στην πανέμορφη και συνάμα μαγική, νύμφη του ποταμού. Παγερός ο άνεμος, διαπερνά το δάσος και τον μαιανδρικό ρου της Τσεμπερούλας, τα νερά σπάζουν στα βράχια και αντίλαλος εκκωφαντικός δημιουργείται λες και είναι οι κεραυνοί του παμμέγιστου Δία που προστατεύει την ευρύτερη περιοχή της γενέτειρας του. Ο γκρεμός των, περίπου, 140 μέτρων και η εντύπωση που αποκομίζεται είναι υπέρτατο δέος και συνάμα τρόμος φοβερός. Στον στενό αυτόν λαιμό της Γύρας ο ήλιος ανατέλλει και δύει μέσα σε λίγη ώρα, προλαμβάνοντας μετά βίας να απλώσει το χρυσοκίτρινο φως του και να στολίσει με χίλια μύρια χρώματα την αέναη βλάστηση, και η επικρατούσα αντίθεση του ημίφως αναδεικνύει μια παραδεισένια όψη.

Ενώπιον των θαυμαστών αυτών εικόνων ο τρόμος συνδυάζεται με τον θαυμασμό, και εμείς οι νεώτεροι ακολουθούμε με ποιητική διάθεση της ψυχής, απωθώντας την σκέψη και τον λογισμό. Οι αρχαιότεροι, όπως οι πρόγονοί μας, διακατέχονταν από θρησκευτικό φόβο, είναι άλλωστε γνωστή η μήνη των θεών και ημίθεων της ελληνικής υπαίθρου στην αρχαία Ελλάδα, έναντι της χαράδρας που προκαλεί ίλιγγο δια της αβύσσου, της παγερότητας και του αέναου ρόχθου. Η σκηνή αυτή είχε εξάψει την φαντασία τους, πως πνεύματα και φοβερές θεότητες κατοικούσαν εκεί, με αποτέλεσμα να περνά από γονιό σε παιδί και να φτάσει ως και τις μέρες μας με κάποια εξασθένηση βέβαια, αφού το μυαλό ΄΄άνοιξε΄΄ σε νέους ορίζοντες, σε αυτούς της λογικής και όχι της θρησκοληψίας, και του συναισθήματος.

Καλύτερα ή χειρότερα δεν μπορώ να πω, ο καθένας το αντιλαμβάνεται κατά το δοκούν.

Σημείωση: το παραπάνω κείμενο αναφέρεται στην εικόνα του γράφοντος πριν τις καταστροφικές φωτιές του Αυγούστου του 2007, οι οποίες κατέστρεψαν το δάσος και μαζί την αρχέγονη μαγεία που περίκλειε το φαράγγι, την Γύρα μας.

      Λεξιλόγιο

·       Θέλγητρο: ελκτική δύναμη που διαθέτει και που ασκεί κάποιος ή κάτι .

·       Αέναος: αυτός που είναι ή γίνεται από πάντα, διαρκώς και για πάντα, αιώνιος.

·       Μήνη: από το μένος που σημαίνει θυμός.

·       Θρησκοληψία: η υπερβολική προσήλωση σε κάθε είδους θρησκευτικές αντιλήψεις και προλήψεις.

·       Δοκούν: κατά την κρίση ή κατά την προτίμηση κάποιου. 

Η ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΣ!

Εdward Dodwell Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα

Οι καλλιτεχνικοί θησαυροί που δημιουργήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα, στους Ελληνιστικούς χρόνους, στην Ρωμαϊκή κυριαρχία στον τόπο, αλλά κατά τον Μεσαίωνα στην περιοχή της επαρχίας Ολυμπίας, ήταν απαράμιλλης ομορφιάς και τέχνης. Ο πανδαμάτορας χρόνος, οι φυσικές καταστροφές και οι ανθρώπινες ληστρικές επιδρομές κατέστρεψαν μνημεία μεγάλης ιστορικής και πνευματικής κληρονομιάς. Στην πρώτη περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε και πολλά αφού κανείς, στην ιστορία του ανθρώπου πάνω στην γη,  δεν έχει μπορέσει να τα βάλει με την φύση αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση συνέβαλλε στην διάσωση της Ολυμπίας αφού κατά τον καθηγητή Andreas Vött, του ινστιτούτου Γεωγραφίας του πανεπιστημίου του  Mainz, ένα τεράστιο τσουνάμι καταπλάκωσε όλη την περιοχή τον 5ο αιώνα μ.χ. με αποτέλεσμα να περάσουν 14 αιώνας έως ότου ο μεγάλος  γερμανός αρχαιολόγος Ερνέστος Κούρτιους έφερε στην επιφάνεια την κοιτίδα του Ολυμπισμού και της ευγενούς άμιλλας.

Όσον αφορά στην συμμετοχή βέβηλων ανθρώπων στην ληστεία και την καταστροφή των μνημείων θα εστιάζαμε στην εξ αμαθείας ορμή αυτών, στην μισαλλοδοξία και στα συμφέροντα από την πώληση των συληθέντων. Οι ξένοι επιδρομείς σκύλεψαν τους ελληνικούς θησαυρούς μπροστά στα μάτια των, ανήμπορων να αντιδράσουν, Ελλήνων και σε πολλές των περιπτώσεων συμμετείχαν παρά την θέληση τους ή μέσα στην άγνοια τους για την σημασία  και το κάλλος των μνημείων δεν έδιναν και πολύ ενδιαφέρον.

Παραδόξως το μεγαλύτερο έγκλημα διετελέστει από Ευρωπαίους γυρολόγους που πίσω από το προσωπείο του περιηγητή και λάτρη του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, διέπραξαν περισσότερο κακό ακόμα και από αυτούς, τους κατά καιρούς επιδρομείς βαρβάρους. Η καταστροφή άρχισε κατά την Ρωμαιοκρατία στην οποία πάμπολλα μνημεία συλήθηκαν (βλέπε Σύλας) και μεταφέρθηκαν στην Ρώμη είτε να στολίζουν δημόσια κτίρια, είτε πολυτελείς επαύλεις πλουσίων και αξιωματούχων του κράτους. Επί βυζαντινοκρατίας τα περισσότερα καταστράφηκαν μέσα στην υπέρμετρη θρησκοληψία που επικρατούσε, ως παγανιστικά (βλέπε άγαλμα του Δία), 'όπως επίσης και παύση των ολυμπιακών αγώνων, κλείσιμο φιλοσοφικών σχολών κ.α.

Στην δύση του βυζαντινού κράτους , έρχονται οι σταυροφόροι και διάφοροι άλλοι τυχοδιώκτες της παπικής εκκλησίας να συνεχίσουν  την αρπαγή, με συλλέκτες πολύτιμων να επιδίδονται στην συλλογή πολύτιμων αντικειμένων και πώληση τους σε πλούσιους ηγεμόνες της Δύσης που επιθυμούσαν να γεμίσουν είτε την συλλογή τους, είτε μουσεία, ανύπαρκτων  πολιτιστικά και ιστορικά, χωρών.

Στην Οθωμανοκρατία, όπως προείπαμε, στίφη περιηγητών και πνευματικών ανθρώπων κυρίως Άγγλων και Γάλλων, χωρίς να υστερούν οι υπόλοιποι, με την πρόφαση της λατρείας του αρχαίου κόσμου δίνουν το τελειωτικό χτύπημα  από άκρη σε άκρη όλης της Ελλάδας. Ο παρανοϊκός μοναχός Φουρμόντ καταστρέφει ότι αρχαίο βρει μπροστά του, ο Κοκερέλ μαζί με τον Στάλκεμπεργκ και τον Γκρόπιους "ξηλώνουν" κυριολεκτικά τον ναό του Επικούρειου Απόλλωνος στις Βάσσες και τον μεταφέρουν στο Παρίσι και στο Λονδίνο και την Βαυαρία.

Μετά τα μάρμαρα του Παρθενώνα, τα αντίστοιχα του δίδυμου ναού στις Βάσσες, πήραν την θέση τους στο μουσείο του Λονδίνου και αποτελούν τα δεύτερα σε αξία και ποσότητα μετά αυτών του ανυπέρβλητου λαού της Ακροπόλεως των Αθηνών. Οι ελληνικές αρχαιότητες εκλάπησαν και η Ελλάδα παρατηρούσε ανήμπορη να τις προστατεύσει. Η κληρονομιά του ελληνισμού πήρε θέση σε μουσεία χωρών που αγνοείται η ύπαρξη τους μέσα στην ιστορία την εποχή που αυτοί οι θησαυροί σμιλεύονταν στα εργαστήρια Ελλήνων δεξιοτεχνών. Η Αγγλία δώρισε γύψινα αντίγραφα στην Ελλάδα, πόσο γενναιότητα θα έδειχνε αν κάποια στιγμή τα επέστρεφε εκεί που ανήκουν, εφαρμόζοντας τον ηθικό και άγραφο νόμο.