ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΚΛΕΙΝΟΝ ΑΣΤΥ

Μετά από τις διακοπές το πιο δύσκολο είναι να προσαρμοστείς στα δεδομένα και τις υποχρεώσεις που χαρακτηρίζουν τις πόλεις καθώς και τους λογαριασμούς που έχουν γεμίσει οι ταχυδρόμοι τις εισόδους των οικιών.Μετά από τόσα μπάνια , κατανάλωση μπύρας και ψητής γουρνοπούλας αν μη τι άλλο δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να έρθεις και να κλειστείς μέσα σε τέσσερις τοίχους.

Θα δανειστώ μια φράση από κάποιας τάξης Ανθολόγιο Δημοτικού που χαρακτηρίζει την όλη κατάσταση μετά το πέρας των καλοκαιρινών διακοπών: "ευτυχισμένο καλοκαίρι πότε θα 'ρθεις πάλι;".

Καλή επιστροφή στους εναπομείναντες και καλό Φθινόπωρο σε όλους!

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΙΣ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.

ΒΟΥΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ  ΓΙΑ ΖΑΧΑΡΩ!!!!!!!!!

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ:ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΤΣΗΣ

Ο Ιωάννης Σ. Λάτσης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1910 στο παραθαλάσσιο Κατάκoλο του Νομού Ηλείας, όντας το δέκατο τέταρτο από τα 15 παιδιά της οικογένειας  του Σπύρου Λάτση και της Αφροδίτης Ευθυμίου. Ο πατέρας του ήταν ψαράς, μικροκαλλιεργητής και βαρκάρης. Προερχόμενος από μια φτωχή και ιδιαίτερα μεγάλη οικογένεια, η ανάγκη να βρει τον δρόμο του και να δραπετεύσει από την οικονομική ανέχεια τον ανάγκασε να δουλέψει σκληρά από μικρή ηλικία.

ΙΘΑΚΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Η Ιθάκη είναι το μικρότερο μετά τους Παξούς νησί  των Επτανήσων  και βρίσκεται στα νότια της Λευκάδας και στα βορειοανατολικά της Κεφαλονιάς, από την οποία χωρίζεται με τον ομώνυμο πορθμό. Πρόκειται για επίμηκες νησί με έκταση 96 τ.χ.μ και πληθυσμό 3.084 κατοίκους. Μαζί με άλλα μικρότερα νησιά αποτελεί την επαρχία Ιθάκης που ανήκει στο νομό Κεφαλληνίας και Ιθάκης.

Η Ιθάκη παρουσιάζει πλούσιο διαμελισμό στις ανατολικές ακτές, που χαρακτηρίζονται από πολλούς κόλπους και ακρωτήρια. Το βορειότερο άκρο του νησιού αποτελεί το ακρωτήριο Μέλισσα ενώ το νοτιότερο το ακρωτήριο Άγιος Ανδρέας. Ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα παρεμβάλλονται ο όρμος Φρικών, το ακρωτήριο Μαυρωνάς, το ακρωτήριο Άγιος Ηλίας, ο κόλπος Μώλου, το ακρωτήριο Σχοίνος και άλλα ακρωτήρια. Το μήκος των ακτών φτάνει συνολικά τα 101 κ.λ.μ. Στο νησί δεν υπάρχει εξ ορισμού κάποιο βουνό, αλλά υπάρχουν οι λόφοι  Νηρίτο Όρος (806 μέτρα) και το Μεροβίγλι (669 μέτρα).

Χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα άγονα εδάφη του και η λειψυδρία, που εμποδίζουν την ανάπτυξη γεωργίας. Το νησί στηρίζεται οικονομικά κυρίως από τον τουρισμό  και την αλιεία. Το όνομα του νησιού είναι γνωστό από την αρχαιότητα, καθώς αναφέρεται στην Οδύσσεια, κάποιες νεότερες μελέτες όμως αμφισβητούν κατά πόσο η σημερινή Ιθάκη ταυτίζεται με την Ομηρική. Η γενική εκτίμηση των ειδικών δέχεται την ταύτιση της σημερινής με την ομηρική Ιθάκη, εξηγώντας ότι οι διαφορές από την περιγραφόμενη τοπογραφία στην Οδύσσεια προέκυψαν είτε λόγω άγνοιας της τοπογραφίας του νησιού από τον ποιητή, είτε λόγω «ποιητικής αδείας».

ΤΟΠΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ

Μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι και οι τροφές από τα γενετικά εργαστήρια κυριαρχούν, η Ιθάκη αντιστέκεται. Το νησί αποτελεί σήμερα κυριολεκτικά ένα ορυχείο διατήρησης και συντήρησης ελληνικής προέλευσης πανάρχαιων ποικιλιών φυτών και φυλών ζώων. Εκατοντάδες στρέμματα των ντόπιων ποικιλιών καλλιεργούνται με τις μεθόδους της βιολογικής γεωργίας χωρίς την χρήση χημικών λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων και τα προϊόντα που παράγονται είναι πιστοποιημένα από τους οργανισμούς πιστοποίησης ΔΗΩ και ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ.
Η ομάδα βιοκαλλιεργητών Ιθάκης αριθμεί 22 άτομα και υπάρχουν συνολικά 700 στέμματα βιολογικής καλλιέργειας ελιάς και αμπελιού στο νησί.
Αξίζει να δοκιμάσετε το αγνό παρθένο ελαιόλαδο Ιθάκης που προέρχεται από την ντόπια ποικιλία ελαιόδεντρου Θιακό και τις δύο ποικιλίες κρασιού την μαυροδάφνη και το λευκό (πιστοποιημένα βιολογικά προϊόντα), καθώς επίσης και τη μεγάλη ποικιλία γλυκών κουταλιού. Γλυκό κυδώνι, γλυκό κούμαρο, γλυκό αχλάδι, μαρμελάδες, ραβανί, μέλι αλιφασκιάς και άλλα πολλά. Μην διστάσετε να δοκιμάσετε τα τοπικά ροφήματα, το χαμομήλι, το τσάι, τη μέντα και ιδιαίτερα τον Αίσωπο ο οποίος είναι ευεργετικός για το αίμα λόγω της πλούσιας περιεκτικότητάς του σε σίδηρο.
Τις τοπικές γεύσεις συμπληρώνουν το τυρί φέτα και το κρέας από την ντόπια φυλή ζώων ερυθρωπό πρόβατο της οποίας τα χαρακτηριστικά μοιάζουν με αυτά της Συριακής φυλής προβάτου που αποτελεί τον κοινό πρόγονο όλων των φυλών ζώων της Ν.Α Ευρώπης και της Μ. Ανατολής.
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΣΤΕΛΙΟ ΣΥΚΙΩΤΗ ΠΟΥ Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥΣ ΕΦΕΡΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΝΗΣΙ!
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΥΣΙΑ ΔΑΝΕΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΥΚΙΩΤΗ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΗΛΕΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ

Ὁ Ἀνδρέας Καρκαβίτσας εἶναι ἀπὸ τοὺς κύριους πεζογράφους τῆς ἑλληνικῆς λογοτεχνίας, ποὺ θεμελίωσε τὸ διήγημα μαζὶ μὲ τὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὸν Κονδυλάκη καὶ ἐκπροσώπησε τὴν περίοδο τῆς ἠθογραφίας μὲ πλῆθος ἔργα.
Γεννήθηκε στὰ Λεχαινὰ τῆς Ἠλείας τὸ 1866. Σπούδασε γιατρὸς καὶ ὑπηρέτησε ὡς στρατιωτικὸς γιατρός, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐμπορικὰ καράβια. Κατὰ διάφορα ἐπίσης διαστήματα ὑπηρέτησε ἐκτάκτως στὴ δημοσιογραφία, ἀναλαμβάνοντας διάφορες ἀποστολὲς καὶ περιοδεῖες.
Οἱ ἀπασχολήσεις αὐτὲς τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ γνωρίσει καλὰ τὸ ἑλληνικὸ ὕπαιθρο, τὴ ζωὴ τῶν χωρικῶν, τὰ ἐπαρχιακὰ ἤθη καὶ τὸν κόσμο τῆς θάλασσας. Γνώρισε δηλαδὴ τὴ ζωντανὴ Ἑλλάδα τῆς ἐποχῆς, κι αὐτὴν μᾶς ἀπεικονίζει πιστὰ καὶ μὲ ἐνάργεια στὶς σελίδες του.
Ὁ Καρκαβίτσας μᾶς δίνει στὰ βιβλία του μιὰ Ἑλλάδα ταπεινὴ καὶ βασανισμένη, μὲ τοὺς καημοὺς καὶ τὴ φτώχεια της, τὶς χαρὲς καὶ τὶς πίκρες της. Γίνεται ὁ ἀπαράμιλλος ζωγράφος της. Καὶ κερδίζοντας ὁλοένα σὲ πεῖρα καὶ τεχνική, κυκλώνει τὰ θέματά του ἀπὸ παντοῦ, κεντάει τὴ λεπτομέρεια, τραγουδάει μὲ τὸ διάλογο, ξεδιπλώνει τὴν περιγραφή, εἰσδύει στὰ μύχια τῶν ἀνθρώπων καὶ συλλαμβάνει τὰ μυστικὰ παλέματα τῆς ψυχῆς τους. Γλαφυρός, παραστατικός, νευρώδης καὶ φωτεινός, δίνει τὸν καλύτερο ἑαυτό του στὰ ἔργα του: Λόγια τῆς πλώρης, καὶ Ὁ Ζητιάνος - ἕνα δροσερὸ πλοῦτο φωτοσκιάσεων στὸ πρῶτο, ποὺ ἀποθεώνει τὴ ναυτική μας ζωή, ἕναν ἄτεγκτο ρεαλισμὸ στὸ δεύτερο, πού, γιὰ μερικούς, συμβολίζει τὴν ἴδια τὴν Ἑλλάδα.
Γράφοντας ἀρχικὰ στὴν καθαρεύουσα, δὲν ἄργησε νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ δημοτικὴ ἔπρεπε νὰ ἐπικρατήσει (ὅπως στὴν ποίηση) καὶ στὸν πεζὸ λόγο. Κατάκτησε ἔτσι μιὰ ἐπίζηλη θέση στὴ μόλις διαμορφούμενη πεζογραφία μας, καὶ πέτυχε μιὰ θελτικὴ ἀπεικόνιση τῶν ἠθῶν τῆς Ἑλληνικῆς ζωῆς, μέσα σε ἠθογραφικὰ πλαίσια.
Ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχολογικὴ ἀποτύπωση τῶν ἡρῴων του ἀποδείχτηκε ἐπίσης δεξιοτέχνης. Ἐξέδωσε τὶς συλλογές: Διηγήματα, Παλιὲς ἀγάπες, Λόγια τῆς Πλώρης, Ὁ Ζητιάνος, Ἡ Λυγερή, Ὁ Ἀρχαιολόγος, ποὺ γνώρισαν πολλὲς ἐπανεκδόσεις. Τὰ Ἅπαντα τοῦ Καρκαβίτσα ἐκδόθηκαν τὸ 1966.
Οἱ κακουχίες τῶν πολέμων καὶ οἱ διάφορες κατὰ καιροὺς ἀρρώστιες, εἶχαν σκάψει σιγὰ-σιγὰ τὴν ὑγεία του. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1917 νοσηλεύτηκε γιὰ λίγο καιρὸ στὸ σανατόριο τῆς Πεντέλης. Ἀπ᾿ τὸ 1918 εἶχε ἀποσυρθεῖ σὲ κακὴ κατάσταση ἀπὸ τὴ φυματίωση, στὸ Μαρούσι, ὅπου καὶ πέθανε στὶς 24 Ὀκτωβρίου τοῦ 1922.

Ἐργογραφία

Συλλογές Διηγήματα (1892) Τὰ λόγια της πλώρης (1899) Παλιὲς ἀγάπες (1900) Διηγήματα του γυλιού (1922) Διηγήματα γιὰ τὰ παλληκάρια μας (1922)

Νουβέλες Ἡ Λυγερή (1896) Ὁ ἀρχαιολόγος (1905) Ο ζητιανος (1897) http://users.uoa.gr

---

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ (ΜΕΡΟΣ Δ'):ΜΝΗΜΕΙΑ

Ο Ναός του Διός, 470 - 456 π.Χ.

Ο Ναός της Ήρας, τέλος του  7ου αιώνος π.Χ.

Η Παλαίστρα.

Η κυρία Είσοδος των αθλητών και δικαστών στο Στάδιον.

Το Στάδιον όπως είναι σήμερα χρονολογείται από τον 4ον αιώνα π.Χ.
Είναι το τρίτο κατά σειρά που κτίσθηκε. Το πρώτο ανήκε στην Αρχαϊκή
περίοδο και τον 5ον αιώνα π.Χ. μετακινήθηκε ανατολικά.
Το στάδιο όπου οι αθλητές αγωνίζονταν γυμνοί, είχε μήκος 192 μέτρα
 και πλάτος 30 μέτρα. Σύμφωνα με την παράδοση τα μέτρα τα είχε
προσδιορίσει ο ίδιος ο Ηρακλής.

Το εργαστήριο του Φειδία, όπου κατασκεύασε το χρυσελεφάντινο
άγαλμα του Διός.

                       Το Θησαυροφυλάκιο της Σικυώνος.
Ένα από τα δύο καλύτερα διατηρηθέντα θησαυροφυλάκια
στην Ολυμπία, είναι της Σικυώνος. Είχε αφιερωθεί από τον
αδελφό του Ορθαγόρα, Μύρωνα, στην 33η Ολυμπιάδα, το
648 π.Χ., για να τιμήσει την νίκη του στην αρματοδρομία.
Ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι είδε δύο θαλάμους, έναν
Δωρικό και έναν Ιωνικό, οι οποίοι είχαν κατασκευασθεί από
μπρούντζο και το βάρος τους ήταν 500 τάλαντα, σύμφωνα
με την επιγραφή στον μικρότερο θάλαμο. Μέσα στους
θαλάμους υπήρχαν προσφορές, όπως το ξίφος του
Πέλοπος με την χρυσή λαβή, το ελεφαντένιο κέρας της
Αμαλθείας, μία ξύλινη εικόνα του Απόλλωνα, του οποίου
το κεφάλι ήταν επιχρυσωμένο, μία μπρούτζινη ασπίδα
διακοσμημένη με ζωγραφική, και πολλά άλλα. 

http://www.sikyon.com

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ (ΜΕΡΟΣ Γ'):ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Αναπαράσταση του ανατολικού αετώματος του ναού του Διός στην Ολυμπία, το οποίο ξεκίνησε ο Ηλείος Λιβών το 572 π.Χ. και τελείωσε γύρω στο 450 π.Χ.  Απεικονίζει τον μύθο της αρματοδρομίας μεταξύ του Πέλοπος και Οινόμαου, με τον  Δία να στέκεται ανάμεσα των δύο παρατάξεων. Το σχέδιο φιλοτέχνησε ο Παιώνιος.

Αναπαράσταση του δυτικού αετώματος του ναού του Διός στην Ολυμπία.  Απεικονίζει την μάχη μεταξύ των Κενταύρων και Λαπήθων. Οι Κένταυροι ήταν  καλεσμένοι στον γάμο του ήρωα των Λαπήθων Πειρίθους, και μετά την μέθη  προσπάθησαν να απαγάγουν την νύφη Δειαδάμια και τις άλλες γυναίκες. Στο μέσο  στέκεται ο Απόλλωνας, ενώ ο Πειρίθους και ο Θησέας μάχονται τους Κένταυρους. Το σχέδιο φιλοτέχνησε ο Αλκαμένης της Αθήνας. Αναπαράσταση του χρυσελεφάντινου αγάλματος του Διός στην Ολυμπία. Το άγαλμα κατασκευάσθηκε από τον Φειδία γύρω στο 432 π.Χ. και είχε ύψος περίπου 12 μέτρα (επτά φορές το ύψος του κανονικού ανθρώπου). Ο Δίας καθόταν επάνω σε θρόνο, ο οποίος ήταν κατασκευασμένος από χαλκό, χρυσό, ελεφαντοστούν και διάφορες πολύτιμες πέτρες. Ο θρόνος ήταν διακοσμημένος από τους μαθητές του, Πάναινο και Κολώτη, με μυθολογικές παραστάσεις. Το γυμνό σώμα του Διός ήταν φτιαγμένο από ελεφαντοστούν και η ρόμπα του ήταν καλυμμένη από χρυσά φύλλα, διακοσμημένα με κρίνους και ζωδιακές σκηνές. Τα σανδάλια του ήταν χρυσά. Το κεφάλι ήταν στεφανωμένο με ασημένιο στεφάνι ελιάς και τα μαλλιά του και η γενειάδα του ήταν από χρυσό. Στο δεξί του χέρι κρατούσε την Νίκη, φτιαγμένη από χρυσό και ελεφαντοστούν και στο αριστερό του κρατούσε σκήπτρο, φτιαγμένο από όλα τα γνωστά μέταλλα εκείνων των χρόνων, με αετό στην κορυφή, Το πρόσωπο ήταν επιβλητικό, και όταν ο ανιψιός του (ή αδελφός του) Πάναινος ρώτησε τον Φειδία από που το εμπνεύσθηκε, αυτός απήντησε με τους στίχους της Ιλιάδος του Ομήρου, που περιγράφουν το μέτωπο και τα μαλλιά του Δία. Ο Παυσανίας γράφει, ότι όταν τελείωσε το έργο, ο Φειδίας ρώτησε τον Δία αν ήταν ευχαριστημένος και ο θεός απάντησε με ένα κεραυνό που διαπέρασε τον ναό, χωρίς να καταστρέψει τίποτα. Στο σημείο που χτύπησε ο κεραυνός, τοποθετήθηκε μια χάλκινη υδρία. Ήταν ντροπή να πεθάνει κανείς χωρίς να επισκεφθεί την Ολυμπία για να δει το άγαλμα. Ο Δίων Χρυσόστομος, σε ομιλία του μπροστά στον Ναό το 97 μ.Χ., είπε: "Αν ένας άνθρωπος, με βαριά καρδιά από τις στεναχώριες και λύπες της ζωής, βρεθεί μπροστά στο άγαλμα, τα ξεχνάει όλα". Το άγαλμα βρισκόταν στην Ολυμπία μέχρι το 393 μ.Χ.  Αργότερα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου καταστράφηκε στην μεγάλη φωτιά του Λαυσείου, το 476 μ.Χ.

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ (ΜΕΡΟΣ Β'): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ

Οι πρώτοι Πανελλήνιοι αγώνες έγιναν κατά τον Τρωικό πόλεμο, προς τιμή του νεκρού Πάτροκλου, από τον φίλο του Αχιλλέα, ερυθρόμαυρος κρατήρας, 500 π.Χ.

Κάθε τέσσερα χρόνια μία πανελλαδική εκεχειρία αναγγέλλονταν και άνθρωποι από όλη την Ελλάδα έρχονταν στην Ολυμπία για να λάβουν μέρος και να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Το έπαθλο του νικητή ήταν ο κότινος, ένα στεφάνι από αγριελιά. Η Ολυμπία ήταν ιερό μέρος, όσο και οι Δελφοί. Η ιερή περιοχή ήταν στην πεδιάδα του ποταμού Αλφειού, στην περιοχή Πισάτις και στον περίβολο του Άλτη, "το ωραιότερο μέρος της Ελλάδος", στην βόρειο-δυτική Πελοπόννησο. Αν και οι αγώνες ιστορικά αρχίζουν από το 776 π.Χ., ημερομηνία που θεωρείται ως η πρώτη Oλυμπιάδα, ελάμβαναν μέρος εδώ από τους πανάρχαιους χρόνους και σύμφωνα με την παράδοση ένας από τους ανακαινιστές τους ήταν ο ήρωας Ηρακλής. Σ' αυτό το ενοποιητικό γεγονός, μόνον ελεύθεροι Έλληνες επιτρέπονταν να λάβουν μέρος. Έλληνες από τις Πύλες του Ηρακλέους, την Κασπία Θάλασσα και την Αφρική έρχονταν να αγωνισθούν και να παρακολουθήσουν τους αγώνες, μεταξύ αυτών φιλόσοφοι, σοφοί, ήρωες και φημισμένοι άνδρες. Δεν είναι τυχαίο γεγονός, ότι η Ελλάς για πρώτη φορά στην ιστορία έκανε τους αγώνες. Αυτό ήταν ένα ιδιαίτερο γεγονός, προϊόν υψηλού πολιτισμού, στο οποίο ο κόσμος τιμούσε την φυλή του και τους Θεούς, που τους είχαν ευνοήσει με αρετή, δύναμη και χάρη.                                                                                                                                                                          Ολυμπιονίκες της Ηλείας Ήταν ο Όρσιππος από τα Μέγαρα, ο νικητής του αγώνος δρόμου το 720 π.Χ., ο οποίος διακρίθηκε σαν ο πρώτος Έλληνας που έτρεξε γυμνός στην Ολυμπία και επαινέθει για την πράξη του, γιατί έτσι άνοιξε τα σύνορα της πατρίδος του, ενώ οι εχθροί της προσπαθούσαν να τα μικρύνουν. Κόροιβος Στάδιον 776 π.Χ.                                                        Αισχίνης Στάδιον 760 π.Χ. Πολυνείκης (ή Πολυνίκης) Στάδιον παίδων 632 π.Χ. Άγις Στάδιον 572 π.Χ. Απελλαίος Στάδιον 540 π.Χ. Αγιάδας Πυγμαχία παίδων 488 π.Χ. Πυθοκλής Πένταθλον 452 π.Χ. Χαρμίδης Πυγμαχία παίδων 444 π.Χ. Παντάρκης Πάλη παίδων 436 π.Χ. Λυκίνος Πάλη παίδων 432 π.Χ. Αμέρτας Πάλη παίδων 420 π.Χ. Ευαγόρας Συνωρίς 408 π.Χ. Σύμμαχος Πάλη 404 π.Χ. Τίμων Τέθριππον 400 π.Χ. Αρχέδαμος Πάλη παίδων 396 π.Χ. Ευπόλεμος (ή Εύπολις) Στάδιον 396 π.Χ. Κράτης Αγώνας κηρύκων 396 π.Χ. Τίμαιος Αγώνας σαλπιγκτών 396 π.Χ. Αριστόδημος Πάλη 388 π.Χ. Κλεογένης Κέλης 388 π.Χ. Ύσμων Πένταθλον 384 π.Χ. Δεινόλοχος Στάδιον παίδων 380 π.Χ. Ίππος Πυγμαχία παίδων 380 π.Χ. Στόμιος Πένταθλον 376 π.Χ. Τρωίλος Άρμα πωλικόν 372 π.Χ. Τρωίλος Συνωρίς 372 π.Χ. Ασάμων Πυγμαχία 340 π.Χ. Σάτυρος Πυγμαχία 332 π.Χ. Σάτυρος Πυγμαχία 328 π.Χ. Πύτταλος Πυγμαχία παίδων 320 π.Χ. Χοιρίλος Πυγμαχία παίδων 316 π.Χ. Θεότιμος Πυγμαχία παίδων 308 π.Χ. Κάλλων Πυγμαχία παίδων 304 π.Χ. Νίκανδρος Δίαυλος 304 π.Χ. Ιππόμαχος Πυγμαχία παίδων 300 π.Χ. Νίκανδρος Δίαυλος 300 π.Χ. Τιμοσθένης Στάδιον παίδων 300 π.Χ. Αρχίδαμος Τέθριππον 296 π.Χ. Επέραστος Οπλίτης δρόμος 292 π.Χ. Τηλέμαχος Τέθριππον 292 π.Χ. Παραβάλλων Δίαυλος 280 π.Χ. Νίκαρχος Πάλη 272 π.Χ. Αλεξίνικος Πάλη παίδων 268 π.Χ. Άγνωστο όνομα Πένταθλον 252 π.Χ. [...]ς Άγνωστο αγώνισμα 248 π.Χ. Ευρυάδης Άγνωστο αγώνισμα 248 π.Χ. Λαστρατίδας Πάλη 248 π.Χ. Ευανορίδας Πάλη Παίδων 240 π.Χ. Πάνταρκος Κέλης 228 π.Χ. Θρασωνίδης Ιπποδρομία πώλων 216 π.Χ. Παιάνιος Πάλη 216 π.Χ. Κάπρος Πάλη 212 π.Χ. Κάπρος παγκράτιον 212 π.Χ. Τίμων Πένταθλον 200 π.Χ. Λύσιππος Πάλη παίδων 164 π.Χ. [...]ς Πάλη 148 π.Χ. Αντιγένης Συνωρίς πωλική 096 π.Χ. Αριστόδαμος άγνωστο αγώνισμα 096 π.Χ. Φίλιστος Συνωρίς 084 π.Χ. (Πραξ)αγόρας Τέθριππον 084 π.Χ. Στρωγιανός Κέλης 084 π.Χ. (Τ)ηλέμαχος Κέλης 084 π.Χ. Θεοδότα Τέθριππον πωλικόν 084 π.Χ. Τιμαρέτα Συνωρίς 084 π.Χ. Λασθένης Κέλης 076 π.Χ. Άγνωστο όνομα Τέθριππον 076 π.Χ. Φιλόνικος Στάδιον 076 π.Χ. Αριστόλοχος Τέθριππον 072 π.Χ. Ελλάνικος Τέθριππον πωλικόν 072 π.Χ. Ελλάνικος Συνωρίς 072 π.Χ. Ηγήμων Κέλης 072 π.Χ. Κάλας παγκράτιον παίδων 072 π.Χ. Κάλλιππος Κέλης πωλικός 072 π.Χ. Κλητίας Συνωρίς πωλική 072 π.Χ. Σωτήριχος Πυγμαχία παίδων 072 π.Χ. Μενέδημος Συνωρίς 060 π.Χ. Χάρωψ Ιπποδρομία πώλων 056 π.Χ. Αγίλοχος Ιπποδρομία πώλων 052 π.Χ. [...]χος Αγώνας πώλων (Τέθριππον ή Σνωρίς) 048 π.Χ. Άγνωστο όνομα άγνωστο αγώνισμα 048 π.Χ. Θαλλίαρχος Πυγμαχία παίδων 040 π.Χ. Λυκομήδης Κέλης 036 π.Χ. Θαλλίαρχος Πυγμαχία 032 π.Χ. Πολύκτωρ Πάλη παίδων 012 π.Χ. Αρχιάδας Ιπποδρομία πώλων 001 μ.Χ. Δαμαιθίδας Συνωρίς πωλική 001 μ.Χ. Κάλλιππος Πεισαίος Ιπποδρομία πώλων   53 μ.Χ. Τιβέριος Κλαύδιος Αφροδείσιος Κέλης   53 μ.Χ. Κασίας Μ(νασιθέας) Τέθριππον πωλικόν 153 μ.Χ.                                                                                                                                     ΠΗΓΗ:www.sikyon.com

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΙΛΑΕΤΗΣ (Ο ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ 1821)

Ο Χαράλαμπος Βιλαέτης καταγόταν απο σπουδαία οικογένεια του Πύργου η οποία ήταν απο τις πρώτες που κατοίκησαν την περιοχή του Πύργου. Γεννήθηκε το 1781 και υπηρέτησε το 1806 στη Ζάκυνθο με τον βαθμό του λοχαγού δίπλα στο Κολοκοτρώνη. Ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας.
Το 1821αναγνωρίστηκε αρχηγός των Ελλήνων στην Ηλεία Ήταν αυτός ο οποίος σήκωσε τη Ελληνική Σημαία και κήρυξε την επανάσταση στον Πύργο.
Ο Χαράλαμπος Βιλαέτης επινόησε πρώτος την ιδέα για αποκλεισμό των Τούρκων του Λάλα.Οχυρώθηκε στην θέση Στρέφι με 100 συντρόφους του. Στη μάχη τραυματίστηκε, αλλά παρ'ολα αυτα δεν διστασε να ορμήξει σε έναν Μπέη και να τον σκοτώσει. Όμως ένας υπηρέτης του Μπέη τον πυροβόλησε πισώπλατα και τον σκότωσε. Οι Τούρκοι πήραν το κεφάλι του ως λάφυρο. Όταν πέθανε ήταν 40 χρονών.

Οι ιστορικοί γράφουν για τον Χαράλαμπο Βιλαέτη:
Γράφει για τον Χαράλαμπο Βιλαέτη ο επιφανής Ηλείος ιστορικός Δημήτριος Οικονομόπουλος:
«Βιλαέτης Χαράλαμπος. Υπήρξεν ο διαπρεπέστερος της οικογενείας Βιλαέτη. Ούτος μετά του αδελφού του Νικολάου κατά τους διωγμούς της κλεφτουριάς της Πελοποννήσου το έτος 1805 κατόρθωσε να διασωθεί εις Ζάκυνθον. Εκεί υπηρέτησε μετά του Θ. Κολοκοτρώνη μετά του οποίου είχε συνδεθεί στενότατα ως αξιωματικός εις τα συσταθέντα Ρωσικά, Γαλλικά και κατόπιν Αγγλικά τάγματα της Επτανήσου υπό τον Αγγλον φιλέλληνα στρατηγόν Ριχάρδον Τζώρτζ με τον βαθμόν του λοχαγού.
Ο Τζώρτζ εις ιδιαιτέραν έκθεσιν του (αρχείον αγωνιστών αριθ. 17253) πιστοποιεί ότι υπήρξεν εκ των ικανοτέρων λοχαγών του Συντάγματος και κρίνει ιδιαιτέρως την συμμετοχήν ως ηρωικήν εις την άλωσιν του φρουρίου της Λευκάδος το έτος 1810.
Μυηθείς μετά του αδελφού του Νικολάου την 20η Οκτωβρίου 1818 υπό του Α.Τζοχαντάρη εις τα της Φιλικής Εταιρείας εις Ζάκυνθον, παρέμεινεν εις αυτήν μέχρι των παραμονών του Αγώνος. Μόλις εξερράγη η Επανάστασις, εντολή της Επιτροπής Ζακύνθου διεκομίσθη, μετά του αδελφού του Νικολάου και εκατόν πεντήκοντα Πελοποννησίων, υπό του πλοιάρχου Λουκά Ακρατόπουλου, αγωνιστού εκ Καλαβρύτων μετερχομένου τον εμποροπλοίαρχον εν Ζακύνθω προ του αγώνος, παρά το Ακρωτήριον Κόρακα του Πύργου και εκείθεν ενωθείς μετά του Γ. Σισίνη εξήγειραν όλην την Ηλείαν εις την Επανάστασιν και ανεγνωρίσθη αμέσως αρχηγός των όπλων.
Οι εν Γαστούνη εγκατεστημένοι Τούρκοι φοβηθέντες την εξέγερσιν ανεχώρησαν εξ αυτής και επορεύοντο εις Λάλα προς εξασφάλησιν των. Εν ώ δε ευρίσκοντο καθ’ οδόν, οι εν Λάλα τουρκαλβανοί τους ειδοποίησαν, ότι δεν θα τους δεχθούν και εκ τούτου ηναγκάσθησαν να επιστρέψουν και να κλειστούν εις το φρούριον Χλουμούτσι. Την 27η Μαρτίου 1821 ο Γ.Σισίνης και ο Χ.Βιλαέτης τους επολιόρκησαν, επελθόντες όμως οι Λαλαίοι έλυσαν την πολιορκίαν και απέστειλαν τους πολιορκημένους εις τας Πάτρας. Επειδή έκτοτε οι Λαλαίοι ενήργουν εκ περιτροπής επιδρομάς κατά του Πύργου και διαφόρων άλλων χωρίων της Ηλείας, ο Βιλαέτης ως ο μόνος στρατιωτικός εξ επαγγέλματος εις την περιφέρειαν του μεταξύ των αγωνιστών, διοργάνωσε θαυμασίως τους αγωνιστάς, ίδρυσε στρατόπεδον και ημύνετο εις διάφορα σημεία προξενών ζημίας εις τους Λαλαίους, οίτινες γενναίοι όντες ετίμων την ανδρείαν του αποκαλούντες αυτόν « Φραγκοπαλλικάρι» ως υπηρετήσαντα εις τα τάγματα της Ευρώπης.
Την 10ην Μαΐου 1821 εξεστράτευσεν κατά των Λαλαίων μετά των οποίων συνεπλάκη εις την πεδιάδα του χωρίου Σμύλα. Επί πέντε ώρας διεξήγετο η μάχη πεισματωδώς, τέλος ο Βιλαέτης εφονεύθη υπο τινός ιπποκόμου μπέη, τον οποίον είχε φονεύσει εις την μάχην ο Βιλαέτης. Εις την μάχην αυτήν εφονεύθησαν και εικοσιπέντε σύντροφοι του και οι γενναίοι τριφύλιοι οπλαρχηγοί Δημ.Κινάς, Αναγ. Δονάς και οι εκ Ζακύνθου αδελφοί Καμπασαίοι ηρωικώς αγωνισθέντες. Οι Τούρκοι απαλλαγέντες του φοβερού τούτου εχθρού κατενθουσθιάσθησαν και αποκόψαντες την κεφαλήν του ήρωος επέστρεψαν θριαμβευτικώς εις Λάλα, όπου οι Αγάδες διέταξαν εορτάς, την δε κεφαλήν αυτού εκρέμασαν εις τον, παρά το τζαμί των, πλάτανον».
Ο επιφανής ακαδημαϊκός Δ. Κόκκινος εις το περισπούδαστον ιστορικόν έργον του γράφει δια τον Χ.Βιλαέτην: « ο ηρωισμός του και η αυτοθυσία του κατά την μάχην του Λαντζοίου ενθυμίζουν τον Αθ. Διάκον εις την Αλαμάναν και τον Αθαν.Καρπενισιώτην εις το Σκουλένι. Ηρνήθη να εγκαταλείψη το πεδίον της μάχης και έμεινε με τους ολίγους άνδρας του μαχόμενος και αποφασισμένος να αποθάνη. Καταλέγεται μεταξύ των ανδρών, των οποίων ο θάνατος κατά την αρχήν της Επαναστάσεως εστέρησε τον πολυετή αγώνα πολυτίμων αρχηγών».
Η απόφασις του Βιλαέτη και η επιμονή του να μείνη προ του προφανεστάτου κινδύνου κατηγορήθη από όλους, διότι άλλως θα ηδύνατο να προσφέρη μεγάλας υπηρεσίας εις τον Αγώνα. Ο ιστορικός Φιλήμων γράφει ότι «αν το παράτολμον θάρρος του δεν τον εξώθει εις την φοβεράν μάχην του Σμύλα, η Πελοπόννησος θα επεδείκνυε και έτερον ήρωα και γίγαντα».