Οι Έλληνες Αλχημιστές των ελληνιστικών χρόνων.

Η ενότητα της φύσεως προκύπτει σε όλα και για όλα τα στοιχεία (μικρ. 17ου αιώνα)

Ως Αλχημεία  αποκαλούμε την αποκρυφιστική επιστημονική τέχνη και πρακτική που έλαβε χώρα κατά τους αρχαίους χρόνους κυρίως, αλλά και κατά τον Μεσαίωνα. Η στοχευμένη πρακτική είχε δύο παραμέτρους, αυτόν της μετατροπής μη πολύτιμων μετάλλων σε χρυσό και αυτόν της παρασκευής του ελιξιρίου της ζωής που θα παρείχε αθανασία στον εκάστοτε λαβόντα. Ξεκίνησε από τους ελληνιστικούς χρόνους, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη πιο πριν, από τους Έλληνες που προσπάθησαν να εξηγήσουν την φύση και τις διάφορες εκφάνσεις της στην κοσμογονία αλλά και στην καθημερινότητα του ανθρώπου.
Οι Έλληνες διανοούμενοι από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και εντεύθεν, είχαν την ευχέρεια της πρόσβασης σε όλα τα ελληνιστικά βασίλεια της νοτιανατολικής μεσογείου και της Ανατολής, των οποίων οι βασιλείς πρόθυμα παραχωρούσαν "γη και ύδωρ", τα οικονομικά, δηλαδή, μέσα για να ιδρυθούν επιστημονικά εργαστήρια και βιβλιοθήκες, εξασφαλίζοντας άνετο βίο στου σοφούς που ήθελαν να ασχοληθούν με την συστηματική και επιστημονική έρευνα. Ο σκοπός βέβαια μεταξύ των δύο πλευρών απείχε παρασάγγας αφού οι παρέχοντες των μέσων οδηγούνταν είτε από απληστία, είτε από ματαιοδοξία.
Στις αυλές της Αντιοχείας, της Περγάμου, της Αλεξανδρείας και άλλων ελληνιστικών κρατιδίων, μεταξύ των ποιητών και πεζογράφων, ξεπηδούν και μεγάλοι μαθηματικοί, αστρονόμοι, μηχανικοί και φυσικοί. Ο Ευκλείδης έβαλε σε μια τάξη τις μαθηματικές παρατηρήσεις και με τα "Στοιχεία" του έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη των Μαθηματικών και κυρίως της Γεωμετρίας. Ο Αρχιμήδης ο Συρακούσιος (285-212 π.χ.) είναι ο "πατέρας" της μηχανικής και ο πρώτος που διατύπωσε την θεωρία της Υδροστατικής: "παν σώμα εβαπτιζόμενον εντός υγρού υφίσταται άνωσιν, ήτις είναι ίση προς το βάρος του εκτοπιζόμενου υγρού". Ο Απολλώνιος ο Περγαίος ανέλυσε τα κωνικά σχήματα  και δημιούργησε την Τριγωνομετρία. Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (320-250 π.χ.), μαθητής του φιλοσόφου Στράτωνος, δίδαξε πρώτος πως " η γη κινείται περί τον ήλιον" και διατύπωσε συστηματικά την θεωρία  του ηλιοκεντρισμού με αποτέλεσμα να προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις με κορυφαία αυτή του στωϊκού φιλοσόφου Κλεάνθη που υποστήριξε πως πρέπει να παραπεμθεί ο Αρίσταρχος στο δικαστήριο "επί ασεβεία". Ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος (272-195π.χ.) πρώτος σχεδίασε με καταπληκτική ακρίβεια την περίμετρο της γης και τον πρώτο τεκμηριωμένο χάρτη της. Ο Ίππαρχος (190-120 π.χ.) ανακάλυψε εκατοντάδες αστέρια καθώς και την χρήση της Τριγωνομετρίας στους αστρονομικούς υπολογισμούς.
 Στην Μηχανική ονομαστοί έμειναν ο Κτησίβιος και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, ο οποίος γνώριζε την δύναμη του ατμού, του αέρα και του ύδατος κατασκευάζοντας πλήθος μηχανών. Παράλληλα αναπτύχθηκε και η Φυσιογνωστική, η επιστήμη μελέτης φυτών, ζώων και ανθρώπων. Ο Θεόφραστος (372-287 π.χ.) έγραψε την Περί φυτών ιστορία και την Περί φυτών ατίαι. Διάσημοι ιατροί εμφανίζονται όπως ο πατέρας της ανατομίας Ηρόφιλος και Ερασίστρατος ο Κώος ο οποίος ξεχώρισε τα κινητήρια από τα αισθητήρια νεύρα και περιέγραψε τις έλικες του εγκεφάλου και την παρεγκεφαλίτιδα.
Ενώ οι μεταγενέστεροι αλχημιστές του Μεσαίωνα ερευνούσαν περισσότερο ουτοπικά πράγματα, οι Έλληνες Προσωκρατικοί φιλόσοφοι είχαν εντοπίσει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, ήδη, από το Ζ΄ π.χ. αιώνα. Αυτά ήταν η γη, το πυρ, το ύδωρ και ο αήρ. Ο Θαλής δίδαξε για το ύδωρ πως ήταν η Δημιουργός Θεότης ενώ ο Αναξιμένης υποστήριζε πως αυτό ήταν ο αήρ. Ο Ξενοφάνης ισχυρίζονταν πως η γη  ήταν η αρχή των πάντων ενώ ο Ηράκλειτος πίστευε πως το σπέρμα της δημιουργίας του σύμπαντος βρίσκονταν στο πύρ. ο Εμπεδοκλής συνέδεσε όλα τα παραπάνω και θεώρησε πως τα τέσσερα στοιχεία συνυπάρχουν σε καθορισμένη αναλόγία και υπό προϋποθέσεις δίνουν τις ποικίλες μορφές του κόσμου όλου. Μέχρι του τέλους της Αναγέννησης η μελέτη των κοσμικών προτύπων υπήρξε  ο πυρήνας της γενικότερης προσπάθειας των φιλοσόφων να κατανοήσουν την ομαδική συμπεριφορά των ανθρώπων και να προβλέψουν την προοπτική του εκάστοτε συλλογικού πεπρωμένου των μικρών και των μεγάλων κοινωνικών ομάδων.