Τα στρατοδικεία των, Ανδρούτσου και Καραϊσκάκη!

Οι αγωνιστές του ΄21 δεν ήταν οι προσωπικότητες χωρίς ψεγάδι, όπως μάθαμε από τα βιβλία ιστορίας. Ήταν άνθρωποι και ως άνθρωποι διακατέχονταν από πάθη και αδυναμίες, με ήθος αλλά και φιλοδοξίες. Τους παρομοίαζαν σαν τα ψηλά βουνά που όσο πιο ψηλά τόσο πιο βαθιές και οι χαράδρες τους που βυθίζονταν στα ταλαίπωρα κορμιά τους.

Οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της Ελληνικής επανάστασης ήταν τρεις. Ο Κολοκοτρώνης ως αρχιστράτηγος και οι Ανδρούτσος και Καραϊσκάκης στην ανατολική  και δυτική Στερεά αντίστοιχα. Οι δεύτεροι έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους. Ήταν ατίθασοι πολύ, αυτόνομοι και δεν έμπαιναν κάτω από διαταγές των νεοφερμένων ξένων αξιωματικών ή της ελληνικής κυβέρνησης η οποία βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα. Επίσης ήταν αγροίκοι και ελαφρώς αιμοβόροι, πώς να μην ήταν άλλωστε επανάσταση έκαναν, τον Τούρκο είχαν απέναντι τους.

Ήταν για πολλά

χρόνια στο αρματολίκι ως καπεταναίοι και είχαν συνηθίσει να κάνουν ότι θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και έτσι έκαναν μέχρι το τέλος του σύντομου βίου τους, στην επανάσταση. Όταν ο Ανδρούτσος έπιασε τον χορό με τους άλλους και κλείστηκε στο χάνι της Γραβιάς έκανε κάτι μοναδικό και εξαιρετικά ηρωικό που έσωσε μεν την επανάσταση αλλά αντιτίθονταν στις στρατηγικές του τακτικού στρατού. Πήγαινε ολοταχώς προς τον θάνατο χωρίς να το πολυσκεφτεί, πράγμα που έκανε τον Ομέρ Βρυώνη να το ξανασκεφτεί και να μην κατέβει νοτιότερα με τα πολυάριθμα στρατεύματα του. Και όμως αυτόν που έσωσε την συνέχεια της επανάστασης, το 1824 καταδικάστηκε από το στρατοδικείο της πρώτης επαναστατικής κυβέρνησης ως εχθρός της πατρίδος και επικηρύχτηκε με 4000 γρόσια. Στους πρώτους μήνες του 1825 οι κυβερνητικοί έστειλαν τον Γκούρα, που ήταν υπαρχηγός του επί σειρά ετών, και τον συνέλαβε και τον φυλάκισε στην Ακρόπολη. Στις 5 Ιουνίου του 1825 βρέθηκε δολοφονημένος και το κορμί του μαρτυρούσε πως πριν τον πετάξουν μπροστά από τον ναό της Άπτερου Νίκης, τον είχαν βασανίσει άγρια. Η επίσημη θέση της κυβέρνησης ήταν πως προσπάθησε να αποδράσει και γκρεμίστηκε στα απότομα βράχια της Ακρόπολης. Ένας ήρωας δολοφονημένος από ελληνικό χέρι μετά από εντολή της μάστιγας, πολιτικοί γαρ, της χώρας από τότε μέχρι σήμερα.

Ο έτερος Ρουμελιώτης στρατιωτικός, ο Καραϊσκάκης, κλήθηκε στις 2 Απριλίου του 1824  από έκτακτο στρατοδικείο που αποτελούνταν από τους στρατηγούς Στουρνάρα, Μπότζαρη, Γιολδάση, Βλαχόπουλο, Σκαλέσα  και Τσόγκα με την εξής δικαιολογία:

« Επειδή ο Καραϊσκάκης είχε κρυφήν απόκρισιν με τους εχθρούς της πίστεως και της πατρίδος, καλούνται οι Έλληνες να απομακρυνθούν της συναναστροφής του και να τον στοχαστούν ως εχθρό, ενόσω να μετανοήσει και να προσπέσει εις το έλεος του έθνους, επίσης κατηγορείται για την αυθάδεια και την αθυροστομίαν του τις οποίες επιδεικνύει συνεχώς».

Ο Καραϊσκάκης γνώριζε πως όλα αυτά ήταν πλεκτάνη του Μαυροκορδάτου ο οποίος ήθελε απλώς να τον βγάλει από την μέση, έτσι απήντησε στις κατηγορίες διαρρηγνύοντας τα ιμάτια του πως όλες οι κατηγορίες είναι σκευωρία. Παραδέχθηκε πως είναι αθυρόστομος αλλά το μοναδικό που δεν μπορούν να του προσάψουν είναι πως έχει ελλιπή αίσθημα πατριωτισμού, να τον συγχωρέσει η διοίκηση και όλοι οι χριστιανοί και να του αποσταλεί συγχωρητική ευχή από τον αρχιερέα. Η συγχώρεση δόθηκε και ο Καραϊσκάκης ανέλαβε πάλι την διοίκηση της Στερεάς ως και τον ένδοξο θάνατο του που τον τοποθέτησε στο πάνθεον των αγωνιστών της Επανάστασης του΄21.