ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ!

Είναι γεγονός ότι οι  ¨Έλληνες  χαρακτηρίζονται, από αρχαιοτάτων χρόνων, με πολλά στοιχεία που ζηλεύουν άλλο λαοί, όμως η ‘’κοντή’’ και επιλεκτική μνήμη είναι ένα χαρακτηριστικό που κυριαρχεί, επί των πλείστων στην πολιτική σκηνή του τόπου και στην ανάδειξη αντιπροσώπων του λαού, είτε πρόκειται για την Κεντρική πολιτική σκηνή, είτε για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Συγκεκριμένα τα τελευταία χρόνια αποτελούν έρμαιο στις ορέξεις των ανθρώπων που οι ίδιοι εκλέγουν και αδυνατούν να τους αποκαθηλώσουν όταν βλέπουν πως ο δρόμος τους παρεκκλίνει από τον αρχικό σκοπό της κοινωνικής, ευρύτερα οικονομικής  και πολιτιστικής ανάπτυξης.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην επαρχία, ακολουθώντας τον δρόμο που χάραξε το σχέδιο Καλλικράτης συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες και έγινε προσωποκεντρική, σε συνδυασμό με την παρασκηνιακή συμμετοχή των κομμάτων, και απόμακρη από τον πολίτη και τα προβλήματα του. Οι Δήμαρχοι κινούν τα νήματα, ως άλλοι βασιλείς, και περιβάλλονται από αυλοκόλακες και ‘’ ευνούχους’’ χωρίς καμιά συμμετοχή στα τεκταινόμενα και στα προβλήματα του απλού πολίτη. Η συγκεκριμένη κατάσταση έχει ευνοήσει τις πόλεις, τις κωμοπόλεις και τα μεγάλα χωριά, αφού η συμμετοχή τους στην εκλογική μερίδα είναι μεγάλη, και έχει αφήσει στο έλεος του θεού τα απομακρυσμένα  από την κεντρική διοίκηση, μικρά και ορεινά χωριά που το μόνο που καταφέρνουν είναι να μαραζώνουν και να μειώνεται ο πληθυσμός τους από την φυγή προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Οι Κοινότητες και οι πρόεδροι αυτών, δεν έχουν κανένα απολύτως ρόλο στην πολιτική σκηνή του τόπου τους και ξεχασμένες για τρία χρόνια και έντεκα μήνες αποτελούν έρμαιο στις ορέξεις του εκάστοτε Δημάρχου. Επανέρχονται στο προσκήνιο για ένα μήνα πριν τις εκλογές με επισκέψεις υποψηφίων, με παχιά λόγια και φρούδες ελπίδες για ανάπτυξη και ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο. Οι εκλογές περνούν, επανέρχονται στην πρότερη κατάσταση της λήθης και της απαξίωσης και συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος του πολιτικού μεσαίωνα.

Οι κάτοικοι, των μικρών και ορεινών χωριών, της επαρχίας θα πρέπει να καταλάβουν πως πρέπει να διαχειριστούν την, έστω μικρή, δύναμη της ψήφου τους, να μην υπάρχουν υποψήφιοι διαφορετικών παρατάξεων σε ένα χωριό της τάξης των 200-300 ψηφοφόρων και οι εκλεγμένοι να λειτουργούν ως συνειδητοποιημένοι αντιπρόσωποι των συγχωριανών τους και όχι ως κολαούζοι των εκάστοτε ισοβίων δημάρχων.

Οι παρατάξεις και τα ‘’χρώματα’’ δεν χωράνε στις ευνουχισμένες, πολιτικά, τοπικές κοινωνίες.