ΤΑΚΗΣ ΔΟΞΑΣ

O Τάκης Δόξας (1913-1976 ήταν ποιητής, συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας. Το πραγματικό όνομα του ήταν Παναγιώτης Λαμπρινόπουλος
O 'Τάκης Δόξας' γεννήθηκε στον Πύργο και σπούδασε στη Σχολή Συνεταιριστών στην Αθήνα. Θα αναφερθώ στον αριστοτέχνη του λόγου τον άνθρωπο με την ακατάβλητη ζωτικότητα, το νεανικό σφρίγος, τη ζηλευτή αισιοδοξία τον εκλεκτό κι ακαταμάχητο πνευματικό εργάτη που όλη του τη ζωή τη διάβηκε μέσα από τριβόλους και παγίδες μέσα από τα αγκάθια της πικρής αγνωμοσύνης και τα κώνεια της αδιαφορίας, αλλά μέσα στην καθολική αναγνώριση από το ανώνυμο πλήθος τον απλό χωρικό, το μαθητή , το φοιτητή, τον επαγγελματία, τον εργάτη, τον βιομήχανο, από όλα τα στρώματα του λαού.
Ο Τάκης Δόξας, το λαμπρό παιδί της μυθικής Ήλιδας και της πανανθρώπινης Ολυμπίας είχε γίνει ο αγαπημένος ποιητής του λαού που τα έργα του μυστικά και μαστορεμένα γίνονταν τροφή και ζωογόνο νερό από τη δική του ανεξάντλητη κρουσταλλένια νερομάνα.
Ο ποιητής μας μπορούσε να μεταδίδει γόνιμα τους εσωτερικούς κραδασμούς και κρατούσε αδιαφιλονίκητα τη μυστική ακτινοβολία του λόγου και της τέχνης.
Ο Δόξας ήταν κυρίως πεζογράφος και καλλιέργησε όλα τα είδη του πεζού λόγου: Διήγημα, Μυθιστόρημα, Νουβέλα, Δοκίμιο κ.λ.π.
Ως ποιητής φανερώθηκε το 1938 με την ποιητική συλλογή «ΛΕΥΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ». Μ’ αυτή τη συλλογή έμπαινε με το σπαθί του στο χώρο της ποίησης όπως νωρίτερα είχε μπει επίσης επάξια στον πεζό λόγο με τα έργα του «Οι ίδιες πάντα ιστορίες», 1932. Η απολογία του Καμπούρη» 1936 «Μαρία Πολυδούρη» 1937.
Από εκείνη την ώρα που ο Τάκης Δόξας έμπαινε στην ποίηση είχε στα χέρια, από το δρόμο της εσωτερικής και εξωτερικής γοητείας, την καρδιά και το νου του αναγνώστη και από τότε ακριβώς κέρδισε την ωραία μάχη της πνευματικής ευθανασίας
Με την ποίησή του έδινε στο συνάνθρωπό του ότι καλύτερο έκρυβε ο εσωτερικός του κόσμος και δενότανε γερά με τους κόσμους της πιο άδολης ανθρώπινης αγάπης και προχωρούσε στο άπειρο θεϊκό κάλλος.
Η αγάπη είναι μια δικαίωση της ανθρώπινης αποστολής στη γη και τούτο το συναίσθημα δονούσε κάθε στιγμή κάθε ώρα την ψυχή του ποιητή και τον έκανε να πάσχει και να συμπάσχει με τις αγωνίες και τις προσδοκίες της επαρχίας ειδικότερα.
Γεννημένος και ριζωμένος στον Πύργο έμεινε πιστός στον τόπο που τον γέννησε, στον τόπο που πέρασε πικρές κι ευχάριστες στιγμές γιατί έτσι πραγματικά είναι το μωσαϊκό της επαρχίας πολλές φορές κακότεχνο και υπερβολικά πολλές φορές φορτωμένο με τα ψηφίδια της πίκρας.
Παρ΄ ότι η πίκρα της μοναξιάς και η πλήξη της επαρχίας τον μάστιζε, ο Τάκης Δόξας έμεινε το μετερίζι των πνευματικών του αγώνων στον Πύργο και από εδώ γράφει για την επαρχιακή πλήξη στο ποίημα του «ΕΠΑΡΧΙΑ 1951»

Πόσο πλήξαμε σ΄αυτό τον τόπο
Με μια θλιμμένη νεραντζιά π΄ανθίζει και πεθαίνει
Με μια καρδιά που περιπατεί
Ίδιο σκυφτή φθινόπωρο ίδιο σκυφτή στον ήλιο.
Μας κούρασε κι ο δρόμος
Να σέρνεται με τα άλογα τα’ αστέρια τους ανθρώπους
Πρόσωπα τόσο γνώριμα μες΄του καιρού τη σκόνη
Φτηνά ξεπερασμένα.
Είναι κι ένα βιβλίο
Που μείναμε διαβάζοντας την πρώτη του σελίδα
Μια ιστορία που εξέφτησε αμέσως.
Κι απάνω μας ο ουρανός
Με τα μαγουλά του στα δυο του χέρια
Σάμπως να σκέφτεται την ξέρα την απέραντη
Που μήτε μια ώρα δεν εκάρπισε
Κι ούτε μια προσδοκία δεν φυτρώνει.
Αλήθεια η επαρχία του Τάκη Δόξα μήτε μιαν ώρα δεν εκάρπισε ούτε μια προσδοκία δεν φυτρώνει.

Υπηρέτησε στο πρωτοδικείο του Πύργου ενώ το 1954 διορίστηκε διευθυντής της δημόσιας βιβλιοθήκης της ίδιας πόλης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Το 1957 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο Πελοποννησιακής Πεζογραφίας από την ΑΚΑΔΗΜΊΑ ΑΘΗΝΩΝ. Με την διαθήκη του κληροδότησε 6.466 τόμους βιβλίων στη δημόσια βιβλιοθήκη.