ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

ΚΟΡΟΙΒΟΣ Ο ΗΛΕΙΟΣ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ!

Ο Κόροιβος ο ολυμπιονίκης ήταν ένας ταπεινός φούρναρης και αθλητής από την Ήλιδα, που κέρδισε τον αγώνα δρόμου ενός σταδίου στους πρώτους καταγεγραμμένους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 776 π.Χ.. Ο αγώνας αυτός αποτελούσε το μοναδικό αγώνισμα στίβου στις πρώτες 13 Ολυμπιάδες και ο Κόροιβος υπήρξε ο πρώτος καταγεγραμμένος ολυμπιονίκης. Ο τάφος του βρισκόταν στα σύνορα της Ήλιδας και πάνω του υπήρχε επιγραφή αναφερόμενη στη νίκη του αυτή.Τάφος που έχει ανασκαφεί, κοντά στην συμβολή Αλφειού και Ερύμανθου νότια του χωριού Άσπρα Σπίτια, εικάζεται ότι ήταν ο τάφος του Κοροίβου.
Ο Κόροιβος αυτός ταυτίζεται κάποτε με τον Κόροιβο τον ήρωα, πρόσωπο της ελληνικής μυθολογίας.
Ο απλός αγώνας δρόμου, το «στάδιον» ήταν το πρώτο αγώνισμα που καθιερώθηκε. Μέχρι τους 15ους Ολυμπιακούς αγώνες οι αθλητές που έπαιρναν μέρος φορούσαν μια μικρή ποδιά, ενώ αργότερα αγωνίζονταν εντελώς γυμνοί έμπνευση του Όρσιππου από τα Μέγαρα νικητή των 15ων Ολυμπιακών Αγώνων( 720πχ), επιδεικνύοντας την επίδοσή τους στο πολεμικό βάδισμα και τρέξιμο. Τέρμα ήταν το σημείο που βρίσκονταν το βραβείο, ενώ οι θεατές στέκονταν δεξιά και αριστερά κατά μήκος της αμμώδους διαδρομής που είχε μήκος εξακοσίων Ολυμπιακών ποδιών (περ. 192 μέτρα). Οι αθλητές ανταγωνίζονταν σε ομάδες τεσσάρων. Οι επί μέρους νικητές ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, επίσης σε ομάδες τεσσάρων.
Μέρος της αγωγής των νέων ήταν η συνεχής εξάσκηση στον δρόμο που ελάμβανε χώρα στο «ξυστό» ή στην «παραδρομίδα» του γυμνασίου, σε έναν δηλαδή μακρό διάδρομο ο οποίος ήταν χωρίς ανωμαλίες, λείος (ξυστός) και αρκετά φαρδύς για να χωρά σειρά αθλουμένων νέων.
Ως τη 13η Ολυμπιάδα (728 π. Χ.) το στάδιο ήταν το μοναδικό αγώνισμα στην Ολυμπία.
  Η σημασία του ήταν τόσο μεγάλη ώστε η εκάστοτε Ολυμπιάδα ελάμβανε την ονομασία της από τον νικητή σταδιοδρόμο. Ετσι, π.χ., ο Κόροιβος, ο πρώτος σταδιονίκης από την Ηλιδα, χάρισε το όνομά του στην πρώτη Ολυμπιάδα το 776 π.Χ. (Κοροιβιάς).
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ηρακλής ­ πρόγονος του γενάρχη των Ηλείων ­ ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα του αγωνίσματος της ταχύτητας δρόμου. Ο ίδιος όρισε το μήκος του σταδίου στην Ολυμπία σε 600 πόδια, έβαλε τους αδελφούς του, τους Κουρήτες, να συναγωνισθούν και στεφάνωσε τον νικητή με κλαδί αγριελιάς.
Η παράδοση αυτή φυσικά οδηγεί στον Ιδαίο Ηρακλή της Κρήτης αφού αδέλφια του είναι οι Κούρητες και χαρακτηρίζει την αρχαιότητα του αθλήματος στην προϊστορική εποχή. Ο Ομηρος (Ιλ. Ψ 740 κ.εξ.) αναφέρει το αγώνισμα του δρόμου ανάμεσα στους αγώνες που διεξήγαγαν οι Αχαιοί και στους οποίους νικητής αναδείχθηκε ο Οδυσσέας.
Στο πέρασμα των αιώνων πολλά στοιχεία ξεχάστηκαν, όχι όμως και ο τεράστιος Ολυμπιονίκης Κόροιβος ο οποίος αποτέλεσε έμπνευση αθλητικού ιδεώδες σε πολλά σωματεία με μεγαλύτερο παράδειγμα ο Ολυμπιακός Πειραιώς που στο εμβλημά του απεικονίζεται ο Κόροιβος  έμπνευσης ενός εκ των ιδρυτών του, του αεροπόρου ήρωα Νότη Καμπέρου.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ

Στήν ηρεμία ενός μακρινού καλοκαιρινού ταξιδιού πρίν από χρόνια , κάπου στον απέραντο Ωκεανό ,
νεαρός γραμματικός εγώ τότε, κουβεντιάζαμε με τον Κύπριο καπετάνιο μας σχετικά
μέ την κριτική πού δεχόμασταν οι Έλληνες από τούς Ευρωπαίους για τις αντιδράσεις ,
τις πορείες , τις φασαρίες .
Προέβλεψε ο καπετάνιος μας από τότε ,ότι σε είκοσι χρόνια αυτά και άλλα  θά μεταφερθούν
μέσα στίς αυλές των Ευρωπαίων .

Καπτάν Αντρέα , η πρόβλεψη σου ήταν ήπια , κι εδώ πήγαμε χειρότερα αλλά πολύ χειρότερα συμβαίνουν στην Ευρώπη (βλέπε Νορβηγία) ,
άσε την Αμερική πού σκοτώνονται μέσα στα σχολεία !
Στήν δέ πολιτισμένη Γάνδη ,καπετάνιο μου , μιά καί δέν έχουν ήλιο ,γαλανή θάλασσα, Παρθενώνα καί αρχαία αγάλματα να δείξουν , επιδεικνύουν
τούς τρόπους καί τά όργανα βασανιστηρίων καί εισπράττουν καί εισιτήριο από τούς τουρίστες !!!

Καλές καί γαλήνιες θάλασσες σέ σένα καί όσους ταξιδεύουν


Στέλιος Συκιώτης

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Μια διαχρονική προφητεία για τον Ελληνισμό που επαληθεύεται!


“Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”
Όταν στις αρχές του 2ου προχριστιανικού αιώνα ο πολύπειρος Αρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην,είδε τη διάθεση για εμπλοκή στα ελληνικά πράγματα του Ρωμαίου υπάτου Φλαμινίκου,κατάλαβε πως οι Έλληνες βρισκόταν μπροστά σε τεράστιες περιπέτειες.
Ο Φιλοποίμην αποφάσισε τότε να συμβουλευτεί το Μαντείο των Δελφών για το μέλλον της Ελλάδας.
Η Πυθία έδωσε τον εξής χρησμό-και ταυτόχρονα τον απόλυτο ορισμό της Ελλάδας που εδώ και 22 αιώνες επιβεβαιώνεται στο ακέραιο:  “Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”
Η ιέρεια των Δελφών παρομοίασε,δηλαδή,την Ελλάδα με φουσκωμένο ασκί στο φουρτουνιασμένο πέλαγος,που κλυδωνίζεται μεν λόγω των κυμάτων,αλλά που δεν πρόκειται να βυθιστεί ποτέ!
Και πράγματι.. Οι Ρωμαίοι-επιβεβαιώνοντας τους φόβους του Φιλοποίμενα-ήρθαν.Οι Γότθοι ήρθαν.Οι  Άβαροι ήρθαν.Οι Φράγκοι ήρθαν.Οι Τούρκοι ήρθαν.Οι Άραβες ήρθαν. Οι Γερμανοί ήρθαν.Σύμμαχοι ήρθαν,προδότες ήρθαν,χρεωκοπίες ήρθαν,μνημόνια ήρθαν...
Αλλά ο ασκός,σε πείσμα όλων αυτών και πολλών άλλων,"μηδεποπωτε βυθίζεται"!
ΒΙΣΑΛΤΗΣ

ΑΡΧΑΙΑ ΗΛΙΔΑ : ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ραντεβού  με την  Ιστορία είχε προχθές 26 Αυγούστουη Αρχαία Ήλιδα όσον αφορά την ενταξή της στα μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.Η εκδήλωση έλαβε χώρα στο αίθριο του Αρχαιολογικού Μουσείου της Αρχαίας Ήλιδαςόπου ειδικοί έθεσαν τις βάσεις και παρουσίασαν τον τρόπο που θα πρέπει να δημιουργηθεί ο φάκελος υποψηφιότητος που θα κατατεθεί στην UNESCO ,που σημειοτέον θα είναι έτοιμος του χρόνου τέτοιον καιρό.

 Την εκδήλωση διοργάνωσαν η Ζ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτωνκαι ο Δήμος Ήλιδας.
ΠΗΓΗ:εφ.Πατρίς

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΚΛΕΙΝΟΝ ΑΣΤΥ

Μετά από τις διακοπές το πιο δύσκολο είναι να προσαρμοστείς στα δεδομένα και τις υποχρεώσεις που χαρακτηρίζουν τις πόλεις καθώς και τους λογαριασμούς που έχουν γεμίσει οι ταχυδρόμοι τις εισόδους των οικιών.Μετά από τόσα μπάνια , κατανάλωση μπύρας και ψητής γουρνοπούλας αν μη τι άλλο δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να έρθεις και να κλειστείς μέσα σε τέσσερις τοίχους.
Θα δανειστώ μια φράση από κάποιας τάξης Ανθολόγιο Δημοτικού που χαρακτηρίζει την όλη κατάσταση μετά το πέρας των καλοκαιρινών διακοπών: "ευτυχισμένο καλοκαίρι πότε θα 'ρθεις πάλι;".
Καλή επιστροφή στους εναπομείναντες και καλό Φθινόπωρο σε όλους!

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ:ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΤΣΗΣ

Ο Ιωάννης Σ. Λάτσης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1910 στο παραθαλάσσιο Κατάκoλο του Νομού Ηλείας, όντας το δέκατο τέταρτο από τα 15 παιδιά της οικογένειας  του Σπύρου Λάτση και της Αφροδίτης Ευθυμίου. Ο πατέρας του ήταν ψαράς, μικροκαλλιεργητής και βαρκάρης. Προερχόμενος από μια φτωχή και ιδιαίτερα μεγάλη οικογένεια, η ανάγκη να βρει τον δρόμο του και να δραπετεύσει από την οικονομική ανέχεια τον ανάγκασε να δουλέψει σκληρά από μικρή ηλικία.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

ΙΘΑΚΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Η Ιθάκη είναι το μικρότερο μετά τους Παξούς νησί  των Επτανήσων  και βρίσκεται στα νότια της Λευκάδας και στα βορειοανατολικά της Κεφαλονιάς, από την οποία χωρίζεται με τον ομώνυμο πορθμό. Πρόκειται για επίμηκες νησί με έκταση 96 τ.χ.μ και πληθυσμό 3.084 κατοίκους. Μαζί με άλλα μικρότερα νησιά αποτελεί την επαρχία Ιθάκης που ανήκει στο νομό Κεφαλληνίας και Ιθάκης.

Η Ιθάκη παρουσιάζει πλούσιο διαμελισμό στις ανατολικές ακτές, που χαρακτηρίζονται από πολλούς κόλπους και ακρωτήρια. Το βορειότερο άκρο του νησιού αποτελεί το ακρωτήριο Μέλισσα ενώ το νοτιότερο το ακρωτήριο Άγιος Ανδρέας. Ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα παρεμβάλλονται ο όρμος Φρικών, το ακρωτήριο Μαυρωνάς, το ακρωτήριο Άγιος Ηλίας, ο κόλπος Μώλου, το ακρωτήριο Σχοίνος και άλλα ακρωτήρια. Το μήκος των ακτών φτάνει συνολικά τα 101 κ.λ.μ. Στο νησί δεν υπάρχει εξ ορισμού κάποιο βουνό, αλλά υπάρχουν οι λόφοι  Νηρίτο Όρος (806 μέτρα) και το Μεροβίγλι (669 μέτρα).


Χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα άγονα εδάφη του και η λειψυδρία, που εμποδίζουν την ανάπτυξη γεωργίας. Το νησί στηρίζεται οικονομικά κυρίως από τον τουρισμό  και την αλιεία. Το όνομα του νησιού είναι γνωστό από την αρχαιότητα, καθώς αναφέρεται στην Οδύσσεια, κάποιες νεότερες μελέτες όμως αμφισβητούν κατά πόσο η σημερινή Ιθάκη ταυτίζεται με την Ομηρική. Η γενική εκτίμηση των ειδικών δέχεται την ταύτιση της σημερινής με την ομηρική Ιθάκη, εξηγώντας ότι οι διαφορές από την περιγραφόμενη τοπογραφία στην Οδύσσεια προέκυψαν είτε λόγω άγνοιας της τοπογραφίας του νησιού από τον ποιητή, είτε λόγω «ποιητικής αδείας».
ΤΟΠΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
Μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι και οι τροφές από τα γενετικά εργαστήρια κυριαρχούν, η Ιθάκη αντιστέκεται. Το νησί αποτελεί σήμερα κυριολεκτικά ένα ορυχείο διατήρησης και συντήρησης ελληνικής προέλευσης πανάρχαιων ποικιλιών φυτών και φυλών ζώων. Εκατοντάδες στρέμματα των ντόπιων ποικιλιών καλλιεργούνται με τις μεθόδους της βιολογικής γεωργίας χωρίς την χρήση χημικών λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων και τα προϊόντα που παράγονται είναι πιστοποιημένα από τους οργανισμούς πιστοποίησης ΔΗΩ και ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ.
Η ομάδα βιοκαλλιεργητών Ιθάκης αριθμεί 22 άτομα και υπάρχουν συνολικά 700 στέμματα βιολογικής καλλιέργειας ελιάς και αμπελιού στο νησί.
Αξίζει να δοκιμάσετε το αγνό παρθένο ελαιόλαδο Ιθάκης που προέρχεται από την ντόπια ποικιλία ελαιόδεντρου Θιακό και τις δύο ποικιλίες κρασιού την μαυροδάφνη και το λευκό (πιστοποιημένα βιολογικά προϊόντα), καθώς επίσης και τη μεγάλη ποικιλία γλυκών κουταλιού. Γλυκό κυδώνι, γλυκό κούμαρο, γλυκό αχλάδι, μαρμελάδες, ραβανί, μέλι αλιφασκιάς και άλλα πολλά. Μην διστάσετε να δοκιμάσετε τα τοπικά ροφήματα, το χαμομήλι, το τσάι, τη μέντα και ιδιαίτερα τον Αίσωπο ο οποίος είναι ευεργετικός για το αίμα λόγω της πλούσιας περιεκτικότητάς του σε σίδηρο.
Τις τοπικές γεύσεις συμπληρώνουν το τυρί φέτα και το κρέας από την ντόπια φυλή ζώων ερυθρωπό πρόβατο της οποίας τα χαρακτηριστικά μοιάζουν με αυτά της Συριακής φυλής προβάτου που αποτελεί τον κοινό πρόγονο όλων των φυλών ζώων της Ν.Α Ευρώπης και της Μ. Ανατολής.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΣΤΕΛΙΟ ΣΥΚΙΩΤΗ ΠΟΥ Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥΣ ΕΦΕΡΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΝΗΣΙ!
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΥΣΙΑ ΔΑΝΕΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΥΚΙΩΤΗ.

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΗΛΕΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ

Ὁ Ἀνδρέας Καρκαβίτσας εἶναι ἀπὸ τοὺς κύριους πεζογράφους τῆς ἑλληνικῆς λογοτεχνίας, ποὺ θεμελίωσε τὸ διήγημα μαζὶ μὲ τὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὸν Κονδυλάκη καὶ ἐκπροσώπησε τὴν περίοδο τῆς ἠθογραφίας μὲ πλῆθος ἔργα.
Γεννήθηκε στὰ Λεχαινὰ τῆς Ἠλείας τὸ 1866. Σπούδασε γιατρὸς καὶ ὑπηρέτησε ὡς στρατιωτικὸς γιατρός, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐμπορικὰ καράβια. Κατὰ διάφορα ἐπίσης διαστήματα ὑπηρέτησε ἐκτάκτως στὴ δημοσιογραφία, ἀναλαμβάνοντας διάφορες ἀποστολὲς καὶ περιοδεῖες.
Οἱ ἀπασχολήσεις αὐτὲς τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ γνωρίσει καλὰ τὸ ἑλληνικὸ ὕπαιθρο, τὴ ζωὴ τῶν χωρικῶν, τὰ ἐπαρχιακὰ ἤθη καὶ τὸν κόσμο τῆς θάλασσας. Γνώρισε δηλαδὴ τὴ ζωντανὴ Ἑλλάδα τῆς ἐποχῆς, κι αὐτὴν μᾶς ἀπεικονίζει πιστὰ καὶ μὲ ἐνάργεια στὶς σελίδες του.
Ὁ Καρκαβίτσας μᾶς δίνει στὰ βιβλία του μιὰ Ἑλλάδα ταπεινὴ καὶ βασανισμένη, μὲ τοὺς καημοὺς καὶ τὴ φτώχεια της, τὶς χαρὲς καὶ τὶς πίκρες της. Γίνεται ὁ ἀπαράμιλλος ζωγράφος της. Καὶ κερδίζοντας ὁλοένα σὲ πεῖρα καὶ τεχνική, κυκλώνει τὰ θέματά του ἀπὸ παντοῦ, κεντάει τὴ λεπτομέρεια, τραγουδάει μὲ τὸ διάλογο, ξεδιπλώνει τὴν περιγραφή, εἰσδύει στὰ μύχια τῶν ἀνθρώπων καὶ συλλαμβάνει τὰ μυστικὰ παλέματα τῆς ψυχῆς τους. Γλαφυρός, παραστατικός, νευρώδης καὶ φωτεινός, δίνει τὸν καλύτερο ἑαυτό του στὰ ἔργα του: Λόγια τῆς πλώρης, καὶ Ὁ Ζητιάνος - ἕνα δροσερὸ πλοῦτο φωτοσκιάσεων στὸ πρῶτο, ποὺ ἀποθεώνει τὴ ναυτική μας ζωή, ἕναν ἄτεγκτο ρεαλισμὸ στὸ δεύτερο, πού, γιὰ μερικούς, συμβολίζει τὴν ἴδια τὴν Ἑλλάδα.
Γράφοντας ἀρχικὰ στὴν καθαρεύουσα, δὲν ἄργησε νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ δημοτικὴ ἔπρεπε νὰ ἐπικρατήσει (ὅπως στὴν ποίηση) καὶ στὸν πεζὸ λόγο. Κατάκτησε ἔτσι μιὰ ἐπίζηλη θέση στὴ μόλις διαμορφούμενη πεζογραφία μας, καὶ πέτυχε μιὰ θελτικὴ ἀπεικόνιση τῶν ἠθῶν τῆς Ἑλληνικῆς ζωῆς, μέσα σε ἠθογραφικὰ πλαίσια.
Ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχολογικὴ ἀποτύπωση τῶν ἡρῴων του ἀποδείχτηκε ἐπίσης δεξιοτέχνης. Ἐξέδωσε τὶς συλλογές: Διηγήματα, Παλιὲς ἀγάπες, Λόγια τῆς Πλώρης, Ὁ Ζητιάνος, Ἡ Λυγερή, Ὁ Ἀρχαιολόγος, ποὺ γνώρισαν πολλὲς ἐπανεκδόσεις. Τὰ Ἅπαντα τοῦ Καρκαβίτσα ἐκδόθηκαν τὸ 1966.
Οἱ κακουχίες τῶν πολέμων καὶ οἱ διάφορες κατὰ καιροὺς ἀρρώστιες, εἶχαν σκάψει σιγὰ-σιγὰ τὴν ὑγεία του. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1917 νοσηλεύτηκε γιὰ λίγο καιρὸ στὸ σανατόριο τῆς Πεντέλης. Ἀπ᾿ τὸ 1918 εἶχε ἀποσυρθεῖ σὲ κακὴ κατάσταση ἀπὸ τὴ φυματίωση, στὸ Μαρούσι, ὅπου καὶ πέθανε στὶς 24 Ὀκτωβρίου τοῦ 1922.

Ἐργογραφία

Συλλογές

  • Διηγήματα (1892)
  • Τὰ λόγια της πλώρης (1899)
  • Παλιὲς ἀγάπες (1900)
  • Διηγήματα του γυλιού (1922)
  • Διηγήματα γιὰ τὰ παλληκάρια μας (1922)

Νουβέλες

  • Ἡ Λυγερή (1896)
  • Ὁ ἀρχαιολόγος (1905)
  • Ο ζητιανος (1897)

http://users.uoa.gr