Εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ στη Μονή Βελανιδιάς.

Μέχρι σήμερα έχουμε δει αρκετά ντοκιμαντέρ, αλλά και ταινίες να γυρίζονται για τη συμπλήρωση 200 χρόνων φέτος από την Επανάσταση του 1821. Όμως, αυτό που συμβαίνει από χθες στη Μονή Βελανιδιάς είναι εντελώς ξεχωριστό, καθώς τα γυρίσματα πραγματοποιούνται σε «πραγματικές συνθήκες», με τα όπλα και τις στολές να είναι εκείνης της εποχής. Παράλληλα, συμμετέχουν μέλη συλλόγων ιστορικής αναβίωσης, καθώς και συλλόγων του νομού.

Να υπενθυμίσουμε ότι το ντοκιμαντέρ, που είναι αφιερωμένο στην Επανάσταση στο Μοριά, θα δημιουργήσει το Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, ενώ τα γυρίσματα στη Μεσσηνία θα διαρκέσουν μέχρι και αύριο Κυριακή.

Στόχος του Πολεμικού Μουσείου είναι το ντοκιμαντέρ να είναι έτοιμο στα τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου, ενώ θα έχει διάρκεια μιας ώρας και θα δοθεί σε τηλεοπτικό κανάλι για προβολή...

Ελλάδα, το έθνος-Φοίνικας που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του. (Μέρος Α')

 

Η αναγέννηση της Ελλάδος μέσα από τις σταχτες της ως άλλος Φοίνικας.

Βασιζόμενος σε μία παλαιότερη επιθυμία μου όσον αφορά τα 200 χρόνια από την εξέγερση του έθνους επέλεξα αυτή τη χρονική στιγμή για να ρίξω φως, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε ορισμένα σκοτεινά σημεία του Ελληνισμού και να κατανοήσουμε καλύτερα πώς φτάσαμε να πέσει το πρώτο βόλι. Το άρθρο μου αυτό έχει ξεκινήσει το 2017 με σκοπό κάποια στιγμή να δημοσιοποιήσω αυτά που έχω στο μυαλό μου όσον αφορά, πάντα το 1821.

Η Ελλάδα από το 146 π.χ. μετά τη μάχη της Λευκόπετρας και την υποδούλωση της στους Ρωμαίους διανύει 1967 χρόνια μέσα στο Έρεβος, την ανυποληψία, την βίαιη απόξυρση των θρησκευτικών πιστεύω, στην ανέχεια, στην απαγόρευση εκπαίδευσης και σε πολλά άλλα οδήγησαν έναν περήφανο λαό - έστω και σαν πόλεις-κράτη - ο οποίος έδωσε το φως του σε όλη την ανθρωπότητα, να ζήσει στον ελληνικό προθάλαμο του Μεσαίωνα και να κινδυνεύσει να χάσει την ταυτότητά του. Αν κάτι το απέτρεψε αυτό δεν ήταν άλλο από τις βάσεις που είχαν θέσει οι πρόγονοί μας μέσα από έναν ισχυρό πολιτισμό που πάνω σε αυτόν στηρίχθηκαν νεότεροι και στην υπέροχη ελληνική γλώσσα η οποία αν μη τι άλλο αποτέλεσε την μάνα σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης ακόμα και αυτή τη λατινική.

Για να μην μακρηγορούμε, αυτά τα 1967 χρόνια αποτέλεσαν το κιβούρι του Ελληνισμού και κόντεψαν να σβήσουν το έντονο αποτύπωμά του από τον χάρτη της γης. Όμως το αρχαίο ελληνικό πνεύμα πού διαπότισε την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και μετέπειτα Βυζαντινή καθώς και η γλώσσα η οποία έγινε η επίσημη του νέου κράτους άφησαν υποθήκη, και μία αχτίδα φωτός για το έθνος που πιθανόν να αναγεννιόταν από τις στάχτες του ως άλλος Φοίνικας.

Η σκέψη που με ταλανίζει χρόνια είναι για ποια ελληνικότητα μιλάμε μετά από τόσα χρόνια κατακτήσεων, για ποια ελληνική ταυτότητα και κατά πόσο αυτή η ταυτότητα, που τόσο διαφημίζουμε τελευταία δρέποντας δάφνες του παρελθόντος, έμεινε αναλλοίωτη μέσα στο πέρασμα τόσων αιώνων και τόσων κατακτητών. Τι καθορίζει...

Η "επιστροφή" της Ολυμπίας στο φως μέσα από την αρχαιολογική σκαπάνη.

 

Η συστηματική διερεύνηση της Ολυμπίας άρχισε, όπως είναι γνωστό, ήδη τον περασμένο αιώνα. Το 1874 υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας το συμβόλαιο για τις ανασκαφές στην Ολυμπία. Τον επόμενο χρόνο άρχισαν οι εργασίες υπό τη διεύθυνση του Ernst Curtius ( ελληνιστί Ερνέστος Κούρτιος) . Οι Γερμανοί ανασκαφείς ήλπιζαν ακόμη ότι θα βρουν πολλά από τα χάλκινα αγάλματα που αναφέρει ο Παυσανίας στην λεπτομερέστατη περιγραφή του ιερού. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Παρ' όλα αυτά, η Ολυμπία αποδείχθηκε ένας πολύ αποδοτικός χώρος για πολλούς τομείς του ελληνικού πολιτισμού.

Η πρώτη ανασκαφική περίοδος διήρκεσε από το 1875 ως το 1881. Σε αυτό το εντυπωσιακά σύντομο χρονικό διάστημα αποκαλύφθηκε ολόκληρο το κέντρο του ιερού. Τα κατάλοιπα των οικοδομημάτων και χιλιάδες ευρήματα επέτρεψαν την ανασυγκρότηση της ιστορίας του ιερού και την αναπαράσταση της εξωτερικής μορφής του στα βασικά της χαρακτηριστικά. Από τους πρωτεργάτες των ερευνών στην Ολυμπία θα αναφέρω μόνο μερικά σημαντικά ονόματα: Ernst Curtius, Adolf Furtwängler, Friedrich Adler, Carl Purgold και Wilhelm Dörpfeld.

Ο Wilhelm Dörpfeld ανέλαβε και την πρωτοβουλία για τη δεύτερη ανασκαφική περίοδο στην Ολυμπία. Υπό την καθοδήγηση του έγιναν μεταξύ των ετών 1906 και 1929 διάφορες έρευνες για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα πότε άρχισε η λατρεία στην Ολυμπία. Ο Dörpfeld ήθελε να αποδείξει ότι η Ολυμπία ήταν ένας σημαντικός λατρευτικός χώρος ήδη από τα μυκηναϊκά χρόνια.

Η τρίτη ανασκαφική περίοδος, που διήρκεσε από το 1936 ως το 1966, αφού διακόπηκε από τον καταστρεπτικό πόλεμο, συνδέθηκε με το όνομα του Emil Kunze. Σε αυτόν οφείλεται κατά κύριο λόγο η αποκάλυψη περαιτέρω τομέων του ιερού - υπενθυμίζω ενδεικτικά το στάδιο. Το όνομα του Kunze συνδέεται κυρίως με την εύρεση αναρίθμητων χάλκινων αναθημάτων. Στην ομάδα του Emil Kunze ανήκαν, μεταξύ πολλών άλλων, ο Hans Schleif, ο Richard Eilmann, ο Hans-Volkmar Herrmann, ο Wolfgang Schiering και ο Alfred Mallwitz.

Η «αναδύση» της Ολυμπίας στο φως, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά γεγονότα, στην σύγχρονη ιστορία του ανθρώπου. Έκτοτε αποτελεί πόλο έλξης ανθρώπων από όλες τις άκρες της γης που επιθυμούν να έρθουν κοντά στο κέντρο αθλητικού πνεύματος κατά την αρχαιότητα. Αυτό καθιστά ακόμη πιο σημαντική την σημασία του επιτεύγματος των προγόνων μας, και είναι αμφίβολο αν εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε το μεγαλείο του.

Επικούρειος Απόλλων (Φωτ.1888)

 

Η ομορφιά του Ολυμπιακού τοπίου δεν περιγράφεται με λέξεις. Απ’ άκρη σ΄άκρη σε όλη την περιοχή υπάρχουν μνημεία που μαρτυρούν το ένδοξο παρελθόν του τόπου σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Είναι πολύ σημαντικό να μαθαίνουμε τον τόπο μας και να εκτιμήσουμε περισσότερο την αύρα του σπουδαίου πολιτισμού που αγγίζει το πνεύμα και την ψυχή.

Στην προσπάθεια ανάδειξης του τόπου και των μνημείων στο εξής θα προβάλουμε εικόνες του παρελθόντος από τα μνημεία αυτά. Οι φωτογραφίες θα είναι όσο το δυνατόν παλιές και σε καλή ανάλυση. Ας γνωρίσουμε τον τόπο μας μέσα από τον φακό του παρελθόντος.

 

 

                      Επικούρειος Απόλλων ή Βασσίτας (Βάσσες 1888)

 

Πως έμεινε η έκφραση: Η Νίλα του Δράμαλη

 

Νίλα: η καταστροφή, η ζημιά, η αποτυχία, η ταλαιπωρία.

Με την παραπάνω λέξη καθορίζεται το μέγεθος μιας απρόσμενης αποτυχίας – καταστροφής. Η έκφραση συνδυάστηκε με την μεγάλη νίκη των Ελλήνων στα Δερβενάκια και την, ακόμη πιο μεγάλη, παταγώδη αποτυχία του εντυπωσιακού στρατού, για τα δεδομένα της εποχής, του Οθωμανού Πασά- στρατηγού Δράμαλη που ουσιαστικά αποδεκατίστηκε στα στενά των κακοτράχαλων Δερβενακίων. Βέβαια θα πρέπει να προσθέσω πως την εποχή στην οποία αναφέρομαι η λέξη «νίλα» εξέφραζε επίσης οίκτο και ταραχή.

Κατά το καλοκαίρι του 1822 λαμβάνει χώρα η εκστρατεία του Δράμαλη στην Πελοπόννησο για να καταπνίξει την επανάσταση των Ελλήνων. Παίρνει το κάστρο της Κορίνθου αντουφέκηγο αφού ο μεγάλος όγκος της στρατιάς του προκαλούσε δέος στο πέρασμά της. Ματαιόδοξος γαρ, θέλησε να κυνηγήσει τον Κολοκοτρώνη και τους επαναστάτες ολούθε ώστε να τους συντρίψει σέρνοντας την ογκώδη στρατιά του στα δύσβατα μέρη του Μοριά και φθάνοντας στον Αργολικό κάμπο κατάλαβε πόσο λάθος έκανε αφού η εικόνα που αντίκρυσε στη διάβα του ήταν καμένη γη, λαμπρή ιδέα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Η ζέστη και οι διάφορες αρρώστιες (δυσεντερία κ.α.) έπληξαν την υγεία του στρατεύματος αλλά και τον εγωϊσμό του ίδιου του Μαχμούτ Πασά Δράμαλη. Ο Δράμαλης αποφάσισε να γυρίσει στην Κόρινθο και ο μόνος που το υποψιάστηκε ήταν ο Γέρος, και παρά τις πιέσεις των πολιτικών που πίστευαν πως θα κατευθυνθεί προς την Τρίπολη, και του έστησε καρτέρι στα Δερβενάκια (Δερβένι [ντερβένι] = στενό πέρασμα) μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες ήρωες και αποδεκάτισε την μεγαλειώδη στρατιά του πασά. Οι λίγοι που διασώθηκαν, μαζί με τον Δράμαλη, γύρισαν στην Κόρινθο. Ο Μαχμούτ πασάς Δράμαλης μετά από λίγο καιρό πέθανε από τον καημό του ή από «την μεγάλη νίλα που έφαγε».

Εν τούτοις με το πέρασμα του χρόνου η έκφραση έμεινε στα χείλη των Ελλήνων και κατόπιν στην πένα τους για να φθάσει ως τις μέρες μας και να διευρυνθεί ακόμη πιο πολύ εκφράζοντας την αποτυχία μέσα από τον συναγωνισμό, την ζημιά που προκαλεί ταλαιπωρία κ.α.

Πηγές: el.wiktionary.org, Δημ. Φωτιάδη: Καραϊσκάκης, Βασίλη Ρώτα: Κολοκοτρώνης

 

Η μάχη (σ)του Λάλα, ένα ντοκιμαντέρ μοναδικό!

Η Μάχη  (σ)του Λάλα σε τρέιλερ (αναμένουμε το ντοκιμαντέρ), μια δουλειά μοναδική και άξια λόγου, για τα δεδομένα της περιοχής μας. Μία μάχη υποτιμημένη και αντιστρόφως ανάλογη της πολύ μεγάλης σημασίας που διαδραμάτισε για την εξέλιξη της της Ελληνικής Επανάστασης η οποία βρίσκονταν ακόμη στα «σπάργανα».

Περισσότερα στην παρακάτω διεύθυνση του skalistirinews του αγαπητού-διαδυκτιακού- φίλου Θεόδωρου Λάμπρου: https://www.skalistiri.news/syllogos-filon-istorias-charalampos-vilaetis-h-machi-toy-lala-zontaneyei-se-tainia-ntokimanter-fotos-kai-vinteo/