Ζητείται Ελπίς!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη με περιεχόμενο και παραλληλισμούς:

Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.
Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.
Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.
Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.
Ἕνα ἀκόμα ἰαπωνικὸ ἁλιευτικὸ ποὺ γύρισε μὲ ραδιενέργεια.
«Ἡ σκιὰ τοῦ νέου παγκοσμίου πολέμου ἁπλοῦται εἰς τὸν κόσμον μας», ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς ἄλλης εἴδησης.
Ὕστερα διάβασε ἄλλα πράγματα: τὸ ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ, προαγωγὲς ἐκπαιδευτικῶν, μιὰ ἀπαγωγή, ἕνα βιασμό, τρεῖς αὐτοκτονίες. Οἱ δυό, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Δυὸ νέοι, 30 καὶ 32 χρονῶ. Ὁ πρῶτος ἄνοιξε τὸ γκάζι, ὁ δεύτερος χτυπήθηκε μὲ πιστόλι.
Ἀλλοῦ εἶδε κριτικὴ γιὰ ἕνα ρεσιτὰλ πιάνου, ἔπειτα κάτι γιὰ τὴ μόδα, τέλος τὴν «Κοσμικὴ Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθὲς παρὰ τῷ κυρίῳ καὶ τῇ κυρίᾳ Μ. Τ. Χάρμα εὐμορφίας καὶ κομψότητος ἡ κυρία Β. Χ. μὲ φόρεμα κομψότατο ἐμπριμὲ καὶ τὸκ πολὺ σίκ. Ἐλεγκάντικη ἐμφάνισις ἡ δεσποινὶς Ο. Ν.»
Ἄναψε κι ἄλλο τσιγάρο. Ἔριξε μιὰ ματιὰ στὶς «Μικρὲς Ἀγγελίες»:
ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευὴ ἀρίστη, ἐκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτροῦ πλήρους, W.C.
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εἰς σοβαρὸν κύριον δωμάτιον εἰς β´ ὄροφον, εὐάερον, εὐήλιον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο πρὸς ἀγοράν...
Σκέψεις γυρίζανε στὸ νοῦ του.
Ἀπὸ τότε ποὺ τέλειωσε ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ἡ σκιὰ τοῦ τρίτου δὲν εἶχε πάψει νὰ βαραίνει πάνω στὸν κόσμο μας. Καὶ στὸ μεταξύ, τὸ αἷμα χυνότανε, στὴν Κορέα χτές, στὴν Ἰνδοκίνα σήμερα, αὔριο...
Πέρασε τὸ χέρι του στὰ μαλλιά του. Σκούπισε τὸν ἱδρώτα στὸ μέτωπό του· εἶχε ἱδρώσει, κι ὅμως δὲν ἔκανε ζέστη.
Ὁ πόλεμος, ἡ βόμβα ὑδρογόνου, οἱ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»... Τὸ πανόραμα τῆς ζωῆς!
Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὅλα εἶναι, τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν. Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε. Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας, πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς...
Σουρούπωνε. Μερικὰ φῶτα εἶχαν ἀνάψει κιόλας στὰ μαγαζιὰ ἀντίκρυ. Στὸ καφενεῖο δὲν εἴχανε ἀνάψει ἀκόμα τὰ φῶτα. Τοῦ ἄρεσε ἔτσι τὸ ἡμίφως.
Σκέφτηκε τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στὸν τομέα τῶν ἰδεῶν, σύγχυση στὸν κοινωνικὸ τομέα, σύγχυση...
Δὲν ἔφταιγε ἡ ἐφημερίδα ποὺ ἔκανε τώρα αὐτὲς τὶς σκέψεις. Τὰ σκεφτότανε ὅλα αὐτὰ τὸν τελευταῖο καιρό, πότε μὲ λιγότερη, πότε μὲ περισσότερη ἔνταση. Σκεφτότανε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο τῆς ζωῆς. Τὴν εἰρήνη, τὴ βαθιὰ τούτη λαχτάρα, ποὺ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Σκεφτότανε τὴ φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα. Σκεφτότανε τὸ φόβο ποὺ ἔχει μπεῖ στὶς καρδιές.
Στὸν καθρέφτη, δίπλα του, εἶδε τὸ πρόσωπό του. Ἕνα πολὺ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δὲ μαρτυροῦσε τὴν ταραχὴ ποὺ εἶχε μέσα του.
Εἶχε πολεμήσει κι αὐτὸς στὸν τελευταῖο πόλεμο. Καὶ εἶχε ἐλπίσει. Μὰ τώρα ἤτανε πιὰ χωρὶς ἐλπίδα. Ναί, δὲ φοβότανε νὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό του πῶς ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα.
Μιὰ σειρὰ ἀπὸ διαψεύσεις ἐλπίδων ἦταν ἡ ζωή του. Εἶχε ἐλπίσει τότε,...
Εἶχε ἐλπίσει ὕστερα...
Κάποτε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, εἶχε ἐλπίσει στὸν κομμουνισμό. Μὰ εἶχε διαψευσθεῖ κι ἐκεῖ. Τώρα δὲν εἶχε ἐλπίδα σὲ καμιὰ ἰδεολογία!
Ζήτησε ἕνα ποτήρι νερὸ ἀκόμα. Αὐτὴ ἡ διάψευση ἀπὸ τὶς λογῆς-λογῆς ἰδεολογίες ἤτανε βέβαια γενικὸ φαινόμενο. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ διάψευση, ἡ κούραση, ἡ ἀδιαφορία, ποὺ οἱ πιὸ πολλοί, ἡ μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστὰ στὶς διάφορες ἰδεολογίες.
Κοίταζε τὰ τρόλλεϋ ποὺ περνάγανε ὁλοένα στὴ λεωφόρο, τὸ πλῆθος... Μπροστά του, ἡ ἐφημερίδα ἀνοιχτή. Ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχε δεῖ καὶ πρωτύτερα: ἡ σκιὰ τοῦ καινούριου πολέμου, ἡ Ἰνδοκίνα, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»...
Τσιγάρα! ἕνας πλανόδιος μπῆκε.
Πῆρε ἕνα πακέτο.
Στὶς ἕξι σελίδες τῆς ἐφημερίδας: ἡ ζωή. Κι αὐτός, ἤτανε τώρα ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἐλπίδα.
Θυμήθηκε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἤτανε παιδὶ ἀκόμα, εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ μιὰ θεία του, ξαδέρφη τῆς μητέρας του. Τὴν εἴχανε σπίτι τους. Ἦρθε ὁ γιατρός· βγαίνοντας ἀπὸ τὸ δωμάτιο τῆς ἄρρωστης, εἶπε μὲ ἐπίσημο ὕφος:
Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!
Ἔτσι κι αὐτός, τώρα, εἶχε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ λέει:
- Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!
Τοῦ φάνηκε φοβερὸ ποὺ ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα. Εἶχε τὴν αἴσθηση πὼς οἱ ἄλλοι στὸ καφενεῖο τὸν κοιτάζανε κι ἄλλοι ἀπὸ τὸ δρόμο σκέφτονταν καὶ ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αὐτὸς ἐκεῖ δὲν ἔχει ἐλπίδα!» Σὰ νὰ ἦταν ἔγκλημα αὐτό. Σὰ νὰ εἶχε ἕνα σημάδι πάνω του ποὺ τὸ μαρτυροῦσε. Σὰ νὰ ἤτανε γυμνὸς ἀνάμεσα σὲ ντυμένους.
Σκέφτηκε τὰ διηγήματα ποὺ εἶχε γράψει, δίνοντας ἔτσι μιὰ διέξοδο στὴν ἀγωνία του. Ἄγγιζε θέματα τοῦ καιροῦ μας: τὸν πόλεμο, τὴν κοινωνικὴ δυστυχία... Ὡστόσο, δὲν τὸ ἀποφάσιζε νὰ τὰ ἐκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε τὴν ἐτικέτα ποὺ θὰ τοῦ δίνανε σίγουρα οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Ὄχι, ἔπρεπε νὰ τὰ βγάλει. Στὸ διάολο ἡ ἐτικέτα! Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, τίποτε ἄλλο. Οὔτε ἀριστερὸς οὔτε δεξιός. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐλπίσει ἄλλοτε, καὶ τώρα δὲν ἔχει ἐλπίδα, καὶ ποὺ νιώθει χρέος του νὰ τὸ πεῖ αὐτό. Βέβαια, ἄλλοι θἄχουν ἐλπίδα, σκέφτηκε. Δὲν μπορεῖ παρὰ νἄάχουν.
Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις», τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικὸς...
Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς
Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι. Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του, νὰ παρακαλέσει, νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε στὸ αὐριανὸ φύλλο.

Παπανδρέου Γεώργιος (1859- 1940)

Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στο Σκούπι (Πάος) Καλαβρύτων στις 16-5-1859.

Ήταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά του Ανδρέα Παπαγεωργίου ή Οικονομόπουλου και της Εξακουστής Μασούρα. Τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό του. Το 1871 κατατάσσεται με εξετάσεις στην β τάξη του Ελληνοδιδασκαλείου Σοποτού, το οποίο συνεχίζει στην Κοντοβάζαινα και ολοκληρώνει στον Πύργο.Υπήρξε άριστος μαθητής .Το 1878 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1883.Παράλληλα με τις σπουδές του , διορίζεται ως Ελληνοδιδάσκαλος σε χωριά της Αρκαδίας, Εύβοιας και Ηλείας. αφού στο μεταξύ υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία.Στο πανεπιστήμιο συνδέθηκε με τους καθηγητές του  και ήταν ένθερμος οπαδός των ιδεών του Μιστριώτη. Παίρνοντας το πτυχίο του  διορίσθηκε σχεδόν αμέσως στον Πύργο ως καθηγητής .

Το 1886 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών με τη διατριβή του «Περί της αρχαίας Ψωφίδος» και το 1896 υφηγητής της ίδιας σχολής στην έδρα της Γλωσσολογίας με τη διατριβή του «Περί της των Ηλείων διαλέκτου».Στη θητεία του ως καθηγητής υπηρέτησε σε διάφορα σχολεία, απολύθηκε και επαναπροσλήφθηκε 3 φορές .Προβιβάσθηκε σε Γυμνασιάρχη Πύργου το 1892.Το 1905 συνταξιοδοτήθηκε από Γυμνασιάρχης στον Πειραιά όπου υπηρετούσε , χωρίς όμως να πάψει να εργάζεται σε σχολεία ή να παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα.

Μετά από μια πολύπαθη ζωή, με πολλά οικογενειακά δράματα (ασθένεια και θάνατο της γυναίκας σε νεαρή ηλικία, θάνατο των έξι από τα εννέα παιδιά του, πολύχρονες παθήσεις του ιδίου), πέθανε πλήρης ημερών την 26-7-1940.Υπήρξε ακάματος  σε όλη του τη ζωή με εξαιρετική μόρφωση. Εξέδωσε ιστορικές ,αρχαιολογικές ,γλωσσολογικές και γεωγραφικές πραγματείες, μετέφρασε πολλά έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, συμμετείχε σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και πνευματικής ζωής του τόπου.Το έργο του « Η Ηλεία δια μέσου των αιώνων» αποτελεί για τους ερευνητές μια από τις σημαντικότερες πηγές της καταγραφής της ιστορίας της Ηλείας.

Δυστυχώς  το έργο έμεινε ημιτελές, αφού ο Β τόμος του έργου του δεν εκδόθηκε ποτέ.

Έργα του:

-Αζανιάς, ήτοι αρχαιολογική πραγματεία πασών των αρχαίων πόλεων της Αρκαδικής Αζανίδος μετά των περιοχών αυτών, 1886

-Ηλειακά, ήτοι αρχαιολογική, γεωγραφική, ιστορική συγγραφή πασών των Ηλειακών χώρων από αρχαιοτάτων μέχρι των καθ’ ημάς χρόνων  1888,

-Η Μεσσηνία προ Χριστού :πραγματεία αρχαιολογική, ιστορική και γεωγραφική αναπτυχθείσα δια δύο διαλέξεων εν τη εμπορική λέσχη Καλαμών κατά Μάϊον του 1894  ,1895

-Περί της των Ηλείων διαλέκτου,1897

-Καλαβρυτινή επετηρίς, ήτοι πραγματεία περί της ιστορικής των Καλαβρύτων επαρχίας , 1906

-Η Ηλεία δια μέσου των αιώνων τόμος Α, , 1924

-Η ιστορία του Σκουπίου και της  Πάου ,1925

-Ιστορία των Καλαβρύτων, 1928

-Οι Φωτηλαίοι κατά τον ιερόν αγώνα,1931

Πηγές :Κων/νου Κυριακόπουλου΅Συμβολή στη βιογραφία και την εργογραφία του Γεωργίου Α. Παπανδρέου (1859-1940) ανάτυπο από την «Επετηρίδα των Καλαβρύτων « τ. ΙΔ (1982), Αθήνα ,1982

Δημοτική Βιβλιοθήκη Πύργου

ΣΤΙΒ ΤΖΟΜΠΣ: Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΜΕΙΝΕΤΕ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ! ΜΕΙΝΕΤΕ ΤΡΕΛΟΙ!

Γράφει ο φίλος Όμηρος Αλεξάνδρου:

Οι πιο σημαντικοί, οι πιο σπουδαίοι Έλληνες που υπάρχουν για μένα είναι οι ‘’τρελοί Έλληνες ’, αυτοί που είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα, τρελοί να σωθούν και να σώσουν την πατρίδα τους, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μια και μόνη στιγμή. Αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή λένε ένα κοινότυπο πράγμα, αλλά που καίγονται, καίγονται, όμοιοι με τις κίτρινες μυθικές φωτιές των πυρσών, εκπυρσοκροτώντας σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στ’ άστρα και στη μέση, βλέπουμε το ελληνικότατο μπλε φως του πυρήνα τους να σκάει και ο καθένας κάνει “ααααα!”!

 Μέσα στην σημερινή κατάντια του ελληνισμού, δεν έχω παρά να χαιρετίζω τους τρελούς, τους απροσάρμοστους, τους επαναστάτες, τους ταραχοποιούς. Τους στρογγυλούς πασσάλους σε τετράγωνες τρύπες. Αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Δεν αγαπούν τους κανόνες και κυρίως δεν σέβονται το ελεεινό κατεστημένο. Μπορείς να επαναλάβεις τα λεγόμενά τους, να διαφωνήσεις μαζί τους, να τους δοξάσεις ή να τους δαιμονοποιήσεις, αλλά το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να κάνεις είναι να τους αγνοήσεις. Γιατί αυτοί αλλάζουν τα πράγματα, σπρώχνουν μπροστά το ελληνικό γένος. Ενώ κάποιοι τους βλέπουν σαν τρελούς, εμείςτους βλέπουμε ιδιοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί ώστε να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που τελικά το κατορθώνουν. 

Ο Steve Jobs (Στηβ Τζομπς) ήταν....

"ΝΑΙ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ....ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ"

 Γράφει ο Θάνος Λέκκας:

Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να ψηφίσει επί της αρχής ομόφωνα υπέρ της κατασκευής του γηπέδου της ΑΕΚ στην πόλη μας, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Το σχέδιο που παρουσιάστηκε δείχνει πως είναι επιστημονικά καταρτισμένο και τεκμηριωμένο από ανθρώπους απόλυτα επαγγελματίες και γνώστες του αντικειμένου. Φαίνεται πως καθώς θα αναδεικνύονται οι λεπτομέρειες του σχεδίου τόσο λιγότερες ενστάσεις αυτό θα συναντά, διότι θεωρώ πως ο οποιοσδήποτε επιχειρηματίας προσβλέπει στην υλοποίηση της επένδυσης του, θέλει την τοπική κοινωνία δίπλα και όχι απέναντι(η πρόσφατη ιστορία αποδεικνύει του λόγου το αληθές). Έστω και μια ημέρα να καθυστερήσει η διαδικασία της κατασκευής, το κόστος είναι υψηλότατο για τους επενδυτές, άρα με την απλή οικονομική και κοινή λογική θεωρώ πως θα έχουν φροντίσει το τελικό σχέδιο να είναι κρυστάλλινο και απόλυτα νόμιμο και δεν θα αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.
Στην τοπική κοινωνία υπάρχουν και αρκετοί που δεν συμφωνούν με την προοπτική κατασκευής του γηπέδου στον ιστό της πόλης, διότι θεωρούν πως το ισοζύγιο στο τέλος θα είναι αρνητικό και όχι θετικό για την πόλη μας και τους δημότες. Προβάλουν τα σχετικά επιχειρήματα στα οποία μπορεί ο καθένας να διαφωνήσει η να συμφωνήσει.
Η προσωπική μου άποψη είναι πως από την στιγμή που το έργο πληρεί όλες τις νόμιμες προϋποθέσεις όπως αδειοδοτήσεις, κυκλοφοριακές μελέτες, περιβαλλοντικές μελέτες και ότι άλλο απαιτείται για ένα τόσο μεγάλο έργο στον αστικό ιστό μιας πόλης, το πρόσημο στο τέλος θα είναι μάλλον θετικό.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στην μετά την ανέγερση λειτουργία του. Και όταν αναφέρομαι σε κίνδυνο θέλω να είμαι απόλυτα σαφής. Ο κίνδυνος που δυστυχώς υπάρχει σε όλο το φάσμα του αθλητισμού και αφορά την αθλητική βία και τις συνέπειες της.
Έχοντας ζήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια την λειτουργία του Νίκος Γκούμας σίγουρα όλοι έχουμε να θυμόμαστε περιστατικά βίας στην πόλη μας. Θέλω να πιστεύω πως μια ΑΕΚ με ισχυρή διοίκηση, με νέο γήπεδο, με προοπτική για πρωταθλητισμό και σύμπνοια, δεν θα ευνοεί την ανάπτυξη βίαιης συμπεριφοράς από τους οπαδούς και αντιθέτως θα την αποτρέπει κιόλας.
Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν πως με τον ίδιο σεβασμό που θα αντιμετωπίζουν το γήπεδο και θα το προστατεύουν από συμπεριφορές που πληγώνουν την ομάδα και ηθικά και οικονομικά, με τον ίδιο σεβασμό θα πρέπει να αντιμετωπίζουν και την πόλη που θα φιλοξενεί την ομάδα και το γήπεδο της. Διότι σε τελική ανάλυση ΑΕΚ- Γήπεδο - Νέα Φιλαδέλφεια είναι έννοιες άρρητα συνδεδεμένες και πληγώνοντας την πόλη, πληγώνεται και η ομάδα και το γήπεδο.
Ας ελπίσουμε να ολοκληρωθούν τα επί χάρτου σχέδια και οι οπαδοί της ΑΕΚ που θα έρχονται στην πόλη μας, να νιώθουν σαν το σπίτι τους και με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται σε αυτό, να συμπεριφέρονται στην πόλη και τους κατοίκους της.

Η ΚΑΤΑΣTΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΑΠΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ!

Υπάρχει μια αντίληψη ότι η αρχαία Ολυμπία και η ευρύτερη περιοχή καταστράφηκαν κατά την αρχαιότητα από σεισμούς σε συνδυασμό με πλημμύρες από τους ποταμούς Αλφειό και Κλαδέο. Αυτή η αντίληψη καταρρίπτεται από τον καθηγητή Andreas Vött του ινστιτούτου Γεωγραφίας του πανεπιστημίου του  Mainz. ο οποίος υποστηρίζει ότι η αρχαία Ολυμπία καταπλακώθηκε από ένα
τεράστιο παλιρροιακό κύμα (τσουνάμι) το οποίο ήταν τόσο δυνατό που μπήκε αρκετά μέσα στην ενδοχώρα και κατέστρεψε τα πάντα.
Την άποψη αυτή την βασίζει σε μελέτες που έκανε, αυτός και η ομάδα του, στα παλιρροιακά κύματα που έλαβαν χώρα κατά μήκος των ακτών της ανατολικής Μεσογείου κατά την διάρκεια των τελευταίων 11.000 ετών.Σύμφωνα με τα πορίσματά του, τα γεωμορφολογικά και ιζηματολογικά ευρήματα στην περιοχή της Ολυμπίας οδηγούν στην καταστροφή της από ένα τέτοιο κύμα.
Ο χώρος της αρχαίας Ολυμπίας ανακαλύφθηκε μόλις 250, περίπου, χρόνια πριν κάτω από ένα τεράστιο στρώμα άμμου και άλλων υλικών που σε ορισμένα σημεία το ύψος ανέρχονταν έως και τα 8 μέτρα.Η σύνθεση και το πάχος των ιζημάτων που βρέθηκαν στην Ολυμπία δεν συνάδουν με αυτά της ευρύτερης περιοχής, ούτε με αυτά των ποταμών.Μέχρι σήμερα υπήρχε η υπόθεση ότι καταστράφηκε από σεισμό το 551 μ.χ. και ότι αργότερα καταπλακώθηκε από τον ποταμό Κλαδέο, πράγμα που είναι αδιανόητο αφού πως είναι δυνατόν αυτός ο μικρός ποταμός να καλύψει τέτοια επιφάνεια με 10-12 μέτρα βάθος κάτω από το επίπεδο ροής του.
Δουλεύοντας σε συνεργασία με την Εφορία Κλασικών Αρχαιοτήτων, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, και συνεργάτες του από τα πανεπιστήμια του Άαχεν , Darmstadt , Φράιμπουργκ ,Αμβούργου και της Κολωνίας, ο Vôtt και η ομάδα του εξέτασαν την τοποθεσία χρησιμοποιώντας γεωμορφολογικούς και γεωαρχαιολογικούς μεθόδους και τεχνικές .Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η Αρχαία Ολυμπία είχε επανειλημμένα πληγεί από καταστροφικές πλημμύρες κατά τη διάρκεια της ιστορίας της, με αποτέλεσμα η περιοχή να θαφτεί κάτω από μια τεράστια μάζα του ιζήματος . Η παρουσία των μαλακίων και τα γαστερόποδων οστράκων και τα ερείπια των άφθονων μικροοργανισμών , όπως foraminifera αποτελούν σαφείς ενδείξεις μιας θαλάσσιας προέλευσης των ιζημάτων .
Τα ιζήματα προφανώς μεταφέρθηκαν εσωτερικά με μεγάλη ταχύτητα και με υψηλή ενέργεια , φτάνοντας στην Ολυμπία αν και η περιοχή βρίσκεται περίπου 33 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας . Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι τα νερά του κύματος ξεχείλισαν το στενό φάσμα των λόφων μεταξύ Ολυμπίας και της θάλασσας .
"Σε παλαιότερες εποχές , η Ολυμπία δεν ήταν 22 χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα, όπως είναι σήμερα . Τότε , η ακτογραμμή βρισκόταν οκτώ ή ίσως ακόμη περισσότερα χιλιόμετρα στο εσωτερικό της χώρας", εξηγεί ο Vôtt . Στο σενάριο, ότι το τσουνάμι ήρθε από τη θάλασσα και έσπευσε στο στενή κοιλάδα του ποταμού Αλφειού , στην οποία  ρέει ο ποταμός Κλαδέος , αναγκάζοντας να περάσουν πάνω από τους λοφίσκους πίσω από το οποίους βρίσκεται η Ολυμπία .Έτσι πλημμύρισε ο τόπος λατρείας .
Ο Vôtt υποθέτει ότι η πλημμύρα μειώθηκε με αργούς ρυθμούς , διότι η εκροή του Κλαδέου μέσω της κοιλάδας του Αλφειού  είχε αποκλειστεί από τα εισερχόμενα νερά του τσουνάμι και τις αντίστοιχες καταθέσεις . Η ανάλυση των διαφόρων στρωμάτων των ιζημάτων στην περιοχή της Ολυμπίας υποδηλώνει ότι αυτό το σενάριο έγινε πραγματικότητα σε αρκετές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων 7000 χρόνων . Ήταν κατά τη διάρκεια ενός από τα πιο πρόσφατα από αυτά τα γεγονότα τον 6ο αιώνα μ.Χ. ότι η Ολυμπία τελικά καταστράφηκε και θάφτηκε .

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΑΙΟΣ

ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΣΤΟ ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ΤΟ 1964!

                          Αποδεικτικό παραλαβής τροφίμων από το σχολείο κατά το 1964!

Παραλαβή τροφίμων το 1965. Χαρακτηριστική κάτω δεξιά η υπογραφή του τότε προέδρου της κοινότητος Ηρακλή Ζέρβα!

Δεκαετία του '60 και η μεταπολεμική Ελλάδα, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Η φτώχεια, δεν είχε εγκαταλείψει ακόμη την χώρα μας και ήταν πιο έντονη στην ύπαιθρο.Σε εκείνα τα μεγάλα θρανία, κάθονταν οι μαθητές και στην ξύλινη έδρα, που δίπλα της, είχε τους χάρτες και το μαυροπίνακα με τις κιμωλίες οι δάσκαλοι.Χαρακτηριστικό ήταν ότι τέλη της δεκαετίας του '50 και αρχές του '60 από τα 100 παιδιά στην Ελληνική ύπαιθρο, τα 95 δεν πήγαιναν σχολείο.
Σύμφωνα με το Αμερικανικό σχέδιο Marshal, ανασυγκρότησης των κατεστραμμένων χωρών, του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, η Αμερική τους έστελνε βοήθεια. Εκτός από ρούχα, παπούτσια και κλινοσκεπάσματα, που τα μοίραζαν στην ‘ουρά’ οι ιερείς στην ενορία τους, έστελνε και βασικά τρόφιμα. Γάλα σε σκόνη και γκαζοντενεκέδες, με συμπυκνωμένο βούτυρο και κίτρινο
 τυρί.
Τα παιδιά περίμεναν, να κτυπήσει η κουδούνα, για το διάλειμμα. Το ‘δεκατιανό’κολατσιό, ήταν νοστιμότατο. Έμπαιναν όλα τα παιδιά στην σειρά, κρατώντας ένα εμαγιέ ή τσίγκινο κατσαρολάκι.Ήταν πρόκληση για τα στομαχάκια τους ο συνδυασμός του φαγητού με το μάθημα.
Κατά την διάρκεια του Χειμώνα, έφερναν σπιτικό ψωμί, αλειμμένο με μπόλικη λίγδα ή ψωμοτύρι με ελιές, που είχαν στην πάνινη Σχολική τους τσάντα. Η λίγδα ήταν το ζωικό λίπος, που έπαιρναν από το σφάξιμο του χοίρου, στα γνωστά μας χοιροσφάγια της αποκριάς.
Αυτές οι εικόνες, σταδιακά εξαλείφθηκαν. Η Ελλάδα, πήρε τα πάνω της. Η μετανάστευση, έστελνε λεφτά στα χωριά και έτσι σταδιακά σταμάτησε ο θεσμός του συσσιτίου, έτσι και το χωριουδάκι μας ακολούθησε την υπόλοιπη χώρα. Τα χρόνια όμως πέρασαν, ήρθε η κρίση και παιδάκια λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, ας ελπίσουμε  η οικονομική κρίση, να περάσει γρήγορα και να μην χρειαστούμε άλλο πια το Σχολικό συσσίτιο.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΡΥΠΗΤΗΣ " Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ"!

Σε γενικές γραμμές, ο όρος εθελοντισμός αναφέρεται στην ηθελημένη παροχή υπηρεσιών για κάποιο κοινωφελή σκοπό.Συχνά θεωρείται πως ο εθελοντισμός δεν έχει υλικά ανταλλάγματα, όμως μάλλον δεν υπάρχει απόλυτη συμφωνία πάνω στο ζήτημα αυτό: αρκετοί εκτιμούν πως, για λόγους που εξυπηρετούν τη βιωσιμότητά της, η εθελοντική εργασία θα πρέπει να αμείβεται. Αρκετές φορές η αμοιβή πραγματοποιείται με έμμεσο τρόπο, παρέχοντας για παράδειγμα στον εθελοντή δωρεάν διαμονή, διατροφή ή άλλες διευκολύνσεις. Η έννοια 'εθελοντισμός' είναι αρκετά ευρεία, καθώς συμπεριλαμβάνει μέχρι και την εθελοντική αιμοδοσία ή τη μετά θάνατο προσφορά μελών του ανθρώπινου σώματος για επιστημονικούς σκοπούς.Αρκετοί διαχωρίζουν τον εθελοντισμό σε επίσημο και ανεπίσημο. Ο επίσημος εθελοντισμός αφορά την προσφορά, για παράδειγμα, προς μία μη κυβερνητική οργάνωση ή ένα ίδρυμα. Ο ανεπίσημος εθελοντισμός αφορά την προσφορά σε περισσότερο προσωπικό επίπεδο, βοηθώντας για παράδειγμα κάποιον ηλικιωμένο στο δρόμο.Ιδιαίτερη απήχηση στις μέρες μας έχει μία συγκεκριμένη μορφή εθελοντισμού. Αυτός ο εθελοντισμός συνήθως απευθύνεται σε νέους και συσχετίζεται με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, για θέματα όπως είναι η οικολογία, ο αθλητισμός ή βοήθεια κοινωνικών ομάδων που αντιμετωπίζουν κάποια μορφή δυσκολίας. Συμπερασματικά μέσω του εθελοντισμού πραγματοποιείται με σκοπό την ανάπτυξη του αισθήματος αλληλεγγύης.

 Κάνοντας μια αναφορά στην έννοια του εθελοντισμού καταλήγω στην σκέψη και την υλοποίηση της δημιουργίας επιτροπής εθελοντισμού στο χωριό μας με σκοπό την μη κερδοσκοπική εργασία για το καλό του συνόλου.Η σκέψη υπήρχε αρκετό καιρό  και πήρε σάρκα και οστά λίγες ημέρες πριν με την δημιουργία μιας επιτροπής, η οποία θα σχεδιάζει, θα συντονίζει και θα πραγματοποιεί δράσεις στο χωριό με απώτερο σκοπό την καθαριότητα και την ευπρέπεια όπου απαιτείται.

Οι δήμοι μετά την ένωσή τους μέσω Καλλικράτη έχουν ως προτεραιότητα τους χωριά και κωμοπόλεις με περισσότερους ψήφους από τα ορεινά και ταπεινά χωριουδάκια , με αποτέλεσμα να παρατηρούνται σημάδια εγκατάλειψης και  έλλειψη καθαριότητας που αποτελούν πρόβλημα για τους κατοίκους και την υγεία τους.

Η λύση είναι η εθελοντική εργασία και μόνο μέσω αυτής θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα χωριό πρότυπο καθαριότητας και ευπρέπειας.Όλοι θα πρέπει να συμβάλουμε προς την κατεύθυνση αυτή και τα  αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να εμφανισθούν.

Η Επιτροπή αποτελείται από τους κάτωθι:

• Κωνσταντίνος  Α. Κωσταντάρας,
• Μίμης  Α.Νιάρχος,
• Γιώργος  Η.Ζέρβας,
• Αντώνης  Π.Κωνσταντάρας,
• Παναγιώτης  Α.Κουτσογιαννάκης,
• Ρούλα  Θ.Νικολακοπούλου,
•  Kώστας  Γ.Αγγελόπουλος.

Εγκαινιάζοντας τις δράσεις της Επιτροπής, σημειώνω τον καθαρισμό της πλάκας και της στέγης του σχολείου ο οποίος ήταν γεμάτος μπάζα και λίμναζαν νερά με αποτέλεσμα τόσο εσωτερικά αλλά και εξωτερικά οι σοβάδες να υποχωρούν.Παρόλο που η προσέλευση δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε ο στόχος επετεύχθη και  οι βροχές θα βρουν την ταράτσα και την στέγη του σχολείου καθαρές.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΡΥΠΗΤΗΣ, ΤΙ ΜΕΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ!

Ένα πολύ αποφασιστικό βήμα για την χρήση του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μας από τους κατοίκους του, έγινε με την αίτηση που κατέθεσε ο σύλλογος του χωριού προς τον δήμο Ανδρίτσαινας-Κρεστένων προ λίγων ημερών.
Συγκεκριμένα στις 26/9 κατατέθηκε αίτηση παραχώρησης χρήσης με αριθμό πρωτοκόλλου 14136 με σκοπό την δημιουργία πνευματικού κέντρου για επιμόρφωση και ενημέρωση όλων των κατοίκων.Η αίτηση περιλαμβάνει το σχέδιο αναβίωσης του εγκαταλελειμμένου σχολείου ως εξής:

• με δανειστική βιβλιοθήκη,
• με προβολή και φύλαξη του σχολικού αρχείου,
• με μουσείο οικιακών και γεωργικών εργαλείων του παρελθόντος,
• και με αίθουσα δραστηριοτήτων και ψυχαγωγίας για παιδιά και νέους.

Η αίτηση κλείνει με την δέσμευση του συλλόγου για την συντήρηση και την καθαριότητα του κτιρίου τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά.
Κάνοντας μια αναφορά στα παραπάνω θα έλεγα ότι η παραχώρηση αποτελεί μονόδρομο για τον Δήμο αφού η εγκατάλειψη είναι περισσότερο από εμφανής με αποτέλεσμα εξωτερικά να εγκυμονεί κινδύνους για την σωματική ακεραιότητα των παιδιών που παίζουν, αλλά και εσωτερικά λόγω της παρουσίας τρωκτικών, εκτός το θέμα της υγείας, έχουν καταστρέψει ένα σημαντικό μέρος του πολύ αξιόλογου σχολικού αρχείου.
Ευελπιστούμε ότι ο Δήμος θα παραχωρήσει το κτίριο, αφού μόνο όφελος έχει, για να γίνει μια αφετηρία επιμορφωτικής και πνευματικής ανάτασης των κατοίκων του χωριού.

Μονή Ίσοβας (φωτογραφία από το 1969)!

                                                            Μονή Ίσοβας (1969)

                           

                                 "Επι της αυρίου εκίνησαν και ήλθαν στην Λιοδώραν,

                               το παρεπόταμον του Αλφέως ολόρθα εκατεβαίναν

                               στην Ίσοβαν εδιάβηκεν αλλάγι από τους Τούρκους,

                               το μοναστήρι εκάψασιν, εδε αμαρτία που εγίνη.

                               Απαύτου εκατέβησαν ολόρθα εις την Πρινίτσαν,

                               εκεί κατούνες έπιασαν, εστήσασιν τες τέντες"

                                                                             Χρονικόν του Μορέως, στ. 4669-4674.

Η εκδήλωση του συνδέσμου Μικρασιατών και η αισιόδοξη σκηνή...

Γράφει ο Θάνος Λέκκας
(Οικονομολόγος και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Ν.Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας με την παράταξη του Χάρη Τομπούλογλου.)

Την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου πηγαίνοντας προς την ετήσια εκδήλωση μνήμης του συνδέσμου των Μικρασιατών, βρέθηκα μπροστά σε μια σκηνή που μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση.Μια σκηνή που θέλω να μοιραστώ μαζί σας για να αισθανθείτε και εσείς το ίδιο υπερήφανοι και αισιόδοξοι.
 Καθώς πήγαινα στην εκκλησία της Παναγίτσας και περνώντας από την πλατεία που βρίσκεται ακριβώς δίπλα, η Φιλαρμονική  του Δήμου παιάνιζε τον Εθνικό Ύμνο. Στην πλατεία εκείνη τη στιγμή βρισκόντουσαν περίπου 15 συμπολίτες μας μαζί με τα μικρά τους παιδιά.Την στιγμή ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου, παρατήρησα πως οι γονείς εξήγησαν στα παιδιά τους πως  οφείλουν να δείξουν σεβασμό και για μερικά δευτερόλεπτα να αφήσουν το ανέμελο παιχνίδι τους και να σταθούν προσοχή.Όπως και έπραξαν.
Τη στιγμή που κάποιοι προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία μας, την στιγμή που κάποιοι προσπαθούν να αλλοτριώσουν τον Έλληνα πολίτη και τον Ελληνισμό φαίνεται πως ο Έλληνας αντιστέκεται.
Δεν αντιστέκεται μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στις νεότερες γενιές  την πολύτιμη ιστορία του τόπου μας.Τις θυσίες των προγόνων μας για την διατήρηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον τόπο μας.
Όσο και αν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, μαζί με τους εγχώριους συμπαραστάτες τους προσπαθούν να μας εξαθλιώσουν οικονομικά με απώτερο σκοπό της Ελληνικής Ιστορίας, τόσο η δική μας αντίσταση φαίνεται να δυναμώνει.Η Ελληνική Ιστορία είναι πολύ πλούσια και είναι βαθιά ριζωνενη στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή του Έλληνα και δύσκολα μπορεί κάποιος να την αποδημήσει.
Κλέινοντας ο Μορφέας αναρωτιέται πως είναι δυνατόν σε μια πόλη όπως η δική μας, που το Μικρασιατικό στοιχείο είναι ιδιαίτερα έντονο και άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία μας, η Δήμαρχος της πόλης να λάμπει δια της απουσίας της, ακόμη και για ανειλημμένες υποχρεώσεις όπως ειπώθηκε αφού και για αυτές ισχύουν οι προτεραιότητες και ορισμένοι εκ των
αρχόντων της πόλης μας, να προσέρχονται αγουροξυπνημένοι, λαμβάνοντας περίοπτη θέση, λίγο πριν βγουν οι μηχανές από τις θήκες των τοπικών ειδησεογραφικών και ενημερωτικών, ηλεκτρονικών και εντύπων μέσων...

Σταχυολογώντας από το βιβλίο  LA MOREE FRANQUE Recerches Historiques,Topographiques et Arheologiques Sur La Principaute D' Achaie (1205 - 1430) παραθέτω αποσπάσματα που αφορούν την Μονή της Παναγίας της Ίσοβας και για το Μπιτζιμπάρδι:

........."Μια στάση στην άκρη του Αλφειού για να συζητήσουμε ορισμένα προβλήματα.Αλφειός είναι το όνομα του ποταμού κατά τον Μεσαίωνα, ενώ οι Έλληνες του έδωσαν εκτός του βασικού ονόματός του, τις ονομασίες Ρουφέας ή Ρουφιάς ή Ορφιάς. Κατά εμάς τους δυτικούς όπως ο άνθρακας, γιατί η παράφραση  Αλφέας σε Ορφιάς ή από Ροφέας σε Ρουφέας είναι πιθανότερο κατά τον Bon προς αυτή την κατεύθυνση.Γιατί σε εμάς τους Γάλλους είναι δύσκολη η φωνητική  προσέγγιση γι΄αυτό θα επιδιώξουμε μια φυσική εξήγηση της ονομασίας Ορφέας ανθρακής (καρβουνιάρης)
 ή Ρουφέας. Αρχικά ο Buchon υπέθεσε ότι πήρε το όνομα από τα κάρβουνα που η περιοχή της Μεγαλόπολης κοντάστην Καρύταινα, είναι πλούσια ,σημείο όπου περνά ο ποταμός, και πρέπει να έχει δίκιο αφού φωνητικά η προσέγγιση είναι εμφανής.
Ο Βon στο βιβλίο του αναφέρει ότι το 1263 ο βυζαντινός στρατός προχωρώντας από τον Μιστρά προς την Ηλεία βρήκε αντίσταση από ένα μικρό τμήμα του Φράγκικου στρατού κοντά στην Πρίνιτσα σύμφωνα με το Χρονικό του Μορέως.Τα Ελληνικά στρατεύματα κατεβαίνοντας από την Καρύταινα στην Λιοδώρα προς την κοιλάδα του Αλφειού, πέρασαν απέναντι στην Ίσοβα, έκαψαν το μοναστήρι (βλέπουμε σημαντικό μέρος κάτω από το χωριό Μπιτζιμπάρδι) και περνώντας ξανά απέναντι συγκρούονται στο πέρασμα της πτέρης, στη δεξιά όχθη του Αλφειού.
 Η Παναγία της Ίσοβας είναι κτισμένη  σ' ένα υπέροχο τοπίο κάτω από το χωριό Μπιτζιμπάρδι, νότια του Αλφειού στο ύψος της συμβολής με τον Ερύμανθο. Φράγκοι μοναχοί το έκτισαν κατά το πρώτο μισό του 13ου αιώνα,ενώ Τούρκοι μισθοφόροι του Βυζαντινού στρατού το έκαψαν το 1263.Παρόλο που η  βλάστηση έχει εισβάλει στους τοίχους του περιπτέρου μπορούμε να διακρίνουμε το ρόζ χρώμα από την επίδραση της φωτιάς.Ο ναός έχει σχήμα ενός επιμήκους ορθογωνίου (15,35 επί 41) με μια προέκταση τετραγώνου (8 επί 8) σε εγκάρσιο κλίτος.Το κτίριο είναι κτισμένο από ασβεστόλιθο αναμεμιγμένο με θραύσματα  κεραμιδιών σε όλη την τοιχοποιία, οι πέτρες έχουν κοπεί και συναρμολογηθεί με μεγάλη προσοχή.Έξι παράθυρα σε κάθε πλευρά του κυρίως ναού φωτίζουν το χώρο, ενώ στο δυτικό μέρος βλέπουμε δύο κάτω και ένα πάνω.Το κτίριο είναι απλό με εμφανή σημάδια Λατινικής αρχιτεκτονικής συνδυασμένα με λεπτομέρειες από την Γαλλική του 13ου αιώνα.
Ο Antoine Bon συγκρίνοντας τους ναούς της Αγίας Σοφίας στην Ανδραβίδα, της μονής Ζάρακα και της μονής Γλαρέντζας με την μονή της 'Ισοβας βρίσκει πολλά κοινά στοιχεία, με σημαντικότερα το επίμηκες ορθογώνιο σχήμα.

Δυστυχώς αυτά τα μνημεία έχουν εγκαταλειφθεί και άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο έχουν καταστραφεί. Η έλλειψη πόρων και ειδικευμένων τεχνιτών είναι τα βασικά στοιχεία της εγκατάλειψής τους με αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε να χρονολογήσουμε τα ερείπια.Ο Bon  είχε καταφύγει στις μαρτυρίες ντόπιων και την εξέταση της τοπογραφίας."..............

LA MOREE FRANQUE Recerches Historiques,Topographiques et Arheologiques Sur La Principaute D' Achaie (1205 - 1430)

ΧΟΡΩΔΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ Γ. ΖΕΡΒΑ.

Βιογραφικό Χρήστου Γ. Ζέρβα

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Πρωτοψάλτης, Καθηγητής Βυζ. Μουσικής και Χοράρχης.

Πτυχιούχος  Α.Σ.Ο.Ε.Ε., Προϊστάμενος Τµ. Καθαρογραφής  του Ειρηνοδικείου Αθηνών. Διδάχθηκε την Βυζαντινή Μουσική από τους Πρωτοψάλτες Γεώργ.Κακουλίδη και Μανώλη Χατζηµάρκο. Φοίτησε στο «ΑΤΤΙΚΟ» Ωδείο και έλαβε Πτυχίο και Δίπλωµα Βυζαντινής Μουσικής µε « Άριστα». Επίσης  σπούδασε Ευρωπαϊκή Μουσική (θεωρία, Σολφέζ, Αρµονία  κ.λ.π.). Η ψαλτική του σταδιοδρομία άρχισε το 1975 ψάλλοντας σε διάφορους Ι. Ναούς, ενώ παράλληλα συμμετείχε σε συναυλίες, ηχογραφήσεις δίσκων, Ραδιοφωνικές και Τηλεοπτικές εκπομπές και άλλες εκδηλώσεις, ως χορωδός, στις Βυζαντινές Χορωδίες των: . Άρχοντα  Πρωτοψάλτη Θρασ. Στανίτσα, Γεωργ. Κακουλίδη, Θεοδ. Βασιλικού, Αθαν. Πέττα και άλλων.

Το 1982 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεµικό Ναυτικό και για 18 µήνες  ήταν διευθυντής της  χορωδίας του Κέντρου Εκπαιδεύσεως  ΠΑΛΑΣΚΑΣ (ΚΕΠΑΛ).

Από το 1991 µέχρι και σήµερα είναι Πρωτοψάλτης στον Ι. Ναό Αγ.Τριάδος Ν. Φιλαδελφείας Αθηνών.

Διδάσκει Βυζαντινή Μουσική από το 1987 µέχρι σήµερα σε Ωδεία και Μουσικές Σχολές του Νοµού Αττικής, Διετέλεσε για 8 χρόνια, Διευθυντής της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ι. Μητροπόλεως Νικαίας. Το 1996 ίδρυσε το «ΟΡΦΙΚΟ» Ωδείο, στο οποίο διδάσκει Βυζαντινή Μουσική και Δηµοτικό Τραγούδι µέχρι σήµερα. Από το 1991 έχει συγκροτήσει µεγάλη ανδρική Βυζαντινή χορωδία, γυναικεία Παραδοσιακή χορωδία, καθώς και µικτή Παραδοσιακή χορωδία για κάλαντα και Δηµοτικά Τραγούδια.

Επί 20 έτη(1988-2008) διετέλεσε µέλος του Δ.Σ. του Πανελληνίου Συνδέσµου Ιεροψαλτών «Ρωµανός ο Μελωδός και Ιωάννης ο Δαµασκηνός και το χρονικό διάστηµα 1988-1992 Γ.Γραµµατέας της Οµοσπονδίας Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος (ΟΜ.Σ.Ι.Ε.). Για την προσφορά του στην διατήρηση και διάδοση της Βυζαντινής Μουσικής, το έτος 2003 τιμήθηκε από το Σύλλογο Φίλων Βυζαντινής Μουσικής Αθηνών.

Βιογραφικό Χορωδίας

Ιδρύθηκε το 1991 στην Αθήνα από τον Πρωτοψάλτη Χρήστο Γ. Ζέρβα, ο οποίος είναι και ο χοράρχης της.Έχει ως έδρα το «ΟΡΦΙΚΟ» Ωδείο στα Άνω Πατήσια όπου γίνονται και οι πρόβες της χορωδίας.

Έχει δώσει πολλές συναυλίες σε Πνευματικά Κέντρα Δήμων και Ιερών Μητροπόλεων του Νομού Αττικής, στο Πρωτοδικείο Αθηνών, στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων,στο Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια, σε σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και σε πολλά  Ωδεία.

Πρόγραμμα Χορωδίας

·         Μήλο μου κόκκινο, Ήχος πλ.Δ’, Ρυθμός 7/σημος

·         Αραμπάς περνά, Ήχος πλ.Β’, Ρυθμός 9/σημος

·         Μου παρήγγειλε το αηδόνι, Ήχος Α’, Ρυθμός 7/σημος

·         Στης ακρίβειας τον καιρό, Ήχος Δ’, Ρυθμός 7/σημος

·         Όλα τα πουλάκια, Ήχος Α’, Ρυθμός 7/σημος

·         Χορός του Ζαλόγγου, Ήχος πλ.Α’, Ρυθμός 7/σημος

·         Αιγιώτισσα, Ήχος Δ’, Ρυθμός 7/σημος

·         Λελούδι της Μονεμβασιάς, Ήχος πλ.Β’, Ρυθμός 7/σημος

·         Θαλασσάκι μου, Ήχος Α’, Ρυθμός 7/σημος

Ορχήστρα

Κλαρίνο: Λευτέρης Χριστόπουλος, Λαούτο: Γιώργος Γαλάνης, Ούτι: Παναγιώτης Γαλάνης

Παραδοσιακά κρουστά: Βαγγέλης Μητροσύλης

ΓΕΥΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΩΝ.

(Ο σκοπός που έχω συμπεριλάβει την αρχαία Ρώμη, είναι ώστε ο αναγνώστης να δει τις ομοιότητες και τις διαφορές, αλλά και μερικές συνήθειες που επικρατούν 
μέχρι και σήμερα στη σημερινή Ελλάδα).


ΕΛΛΑΔΑ: Στην Ελλάδα της ομηρικής εποχής, οι πολεμιστές έτρωγαν κυρίως βοδινό κρέας, χοιρινό κρέας, ψωμί, τυρί και γάλα, περιφρονώντας τελείως τα ψάρια. Αργότερα όταν διαδόθηκε η καλλιέργεια της γης, η διατροφή τους άλλαξε. Το κρέας έγινε πιο σπάνιο και το έτρωγαν συνήθως ύστερα από θυσίες ή σε δημόσια συμπόσια, βάζοντας τώρα στη διατροφή τους το ψάρι.
Βασικό φαγητό των Ελλήνων της ιστορικής περιόδου ήταν το σιτάρι, με μορφή ψωμιού ή χυλού, νωπό ή αφυδατωμένο ψάρι, διάφορα είδη  αλλαντικών, λαχανικά, φρούτα φρέσκα ή ξερά, ελαιόλαδο και μέλι. Το κρασί τους ήταν πολύ δυνατό (ξεπερνούσε τους 20 οινοπνευματικούς βαθμούς) γι’ αυτό το έπιναν ανακατεμένο με νερό. Τα συμπόσια που έδιναν οι πλούσιοι ήταν πιο εξεζητημένα και δαπανηρά. Περιλάμβαναν κυνήγι και εκλεκτά κρασιά.
Στις φιλοσοφικές υπήρχαν κανόνες για το φαγητό και τα ποτά. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης είχε καταρτίσει ένα τέτοιο μενού για τη σχολή του.
Οι Σπαρτιάτες ήταν πιο λιτοί. Έτρωγαν χοιρινό κρέας κυρίως, τυρί, σύκα, ψωμί, κρασί και ο μέλανας ζωμός τους, ο οποίος ήταν πασίγνωστος για την δυσάρεστη γεύση του  (=σφάζανε το χοίρο και φρόντιζαν με μεγάλη επιμέλεια να μαζέψουν το αίμα του μέχρι ρανίδος. Το αίμα ανακάτευαν με
 ξύδι για να μην πήξη. Κατόπιν τηγάνιζαν κρέας και λίπος και μέσα σ’ αυτό έριχναν νερό. Μόλις το νερό άρχιζε να βράζει ανακάτευαν μέσα σ’ αυτό αλεύρι κρίθινο και προσέθεταν λίγο-λίγο το αίμα με το ξύδι. Εν συνεχεία και ενώ συνέχιζε το βράσιμο ρίχνανε νερό ώστε να διατηρείται πάντα αραιά 
πηχτό, υδαρές. Όταν το παρασκεύασμα δεν απορροφούσε άλλο νερό σήμαινε πως είχε βράσει και ήταν κατάλληλο για σερβίρισμα. Αυτό βέβαια το φαγητό με ξύδια μέσα, με αίμα, με λίπη και αλεύρια βρασμένα ήταν πολύ βαρύ. Για τους μακρινούς όμως προγόνους μας που κάνανε πολύ σκληρή 
και φυσική ζωή ήταν το πιο αγαπημένο τους φαγητό. Όταν αργότερα άλλαξαν τα πράγματα και σταματήσανε τα κοινά συσσίτια, οι κάτοικοι της Λακεδαίμονος και της Μάνης διατηρούσαν στα σπίτια τους δυο-τρία γουρούνια (χοιρινά), και παρασκεύαζαν στο σπίτι πλέον τον Μέλανα Ζωμόν ).
 Οι Έλληνες αθλητές έτρωγαν κυρίως φρέσκο τυρί, ώσπου κάποιος δρομέας εγκαινίασε δίαιτα με κρέας.

ΡΩΜΗ:  Οι  Ρωμαίοι των πρώτων δημοκρατικών χρόνων ήταν κυρίως χορτοφάγοι και η δίαιτά τους ήταν λιτή. Το μόνο κρέας που έτρωγαν ήταν το χοιρινό ή το λαρδί (=χοιρινό λίπος). Το σιτάρι αποτέλεσε τη βασική τροφή και η προμήθειά του αποτελούσε θέμα μεγάλης απασχόλησης των αρμοδίων. Ο Πλίνιος λέει πως μέχρι το 171π.Χ. δεν υπήρχαν αρτοποιοί στη Ρώμη και το ψωμί παρασκευαζόταν από τις γυναίκες στο σπίτι. Όμως η αύξηση του  προλεταριάτου των πόλεων έκανε τους φούρνους απαραίτητους. Οι αρτοποιοί ήταν και μυλωνάδες και χρησιμοποιούσαν γαϊδούρια για τους μύλους τους. 
Πολλά είδη λαχανικών και φρούτων χρησιμοποιούνταν στη διατροφή των Ρωμαίων. Η ελιά άρχισε να χρησιμοποιείται στη δημοκρατική εποχή. Ένα ανάγλυφο του 1ου αι. π.Χ. που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο, δείχνει ένα πρωτόγονο ελαιοτριβείο. 
Το μέλι είχε τη θέση της ζάχαρης και το έφερναν από την Αττική και την Ισπανία.
Το ψάρι, τα πουλερικά και το κυνήγι αποτελούσαν πολυτέλειες και εμφανίστηκαν στο τέλος της δημοκρατικής περιόδου. Ο Ιουβενάλης (Σάτυραι ΧΙ) περιγράφει ένα τυπικό γεύμα της παλιάς εποχής, αποτελούμενο από σπαράγγια, αβγά, τις κότες που τα γέννησαν, σταφύλια, αχλάδια και μήλα. Συνηθίζονταν επίσης το παστό χοιρινό, το λαρδί, το φρέσκο κρέας (ιδίως έπειτα από θυσίες), τα λαχανικά. Στο τέλος της δημοκρατικής εποχής οι πλούσιοι έτρωγαν φασιανούς και πέρδικες.
Οι Ρωμαίοι έτρεφαν σαλιγκάρια για τα συμπόσιά τους. Από τα ψάρια ιδιαίτερα εκτιμούσαν το μπαρμπούνι, όταν μάλιστα ήταν μεγάλο, τα θαλάσσια χέλια που τα διατηρούσαν
 ζωντανά σε αλμυρό νερό.
Το πρωινό συνίστατο από ψωμί βουτηγμένο σε κρασί ή με μέλι, τυρί ή ελιές. Το κύριο φαγητό τους το έτρωγαν γύρω στις τρεις το απόγευμα. Το αποτελούσε ένα ένα ελαφρύ πρώτο πιάτο, μερικά κύρια πιάτα και φρούτο ή γλύκισμα. Το φαγητό ακολουθείτο μερικές φορές από μια οινοποσία όπου τηρούσαν μερικούς ελληνικούς κανόνες. Επί αυτοκρατορίας η ποικιλία και η πολυτέλεια μεγάλωσε πολύ ανάμεσα στους πλούσιους. Ο Ιουβενάλης (Σάτυραι V) μιλάει για τρούφες, συκώτι χήνας, αστακούς και σπαράγγια, μανιτάρια, στρείδια, μπεκάτσες και άλλα είδη κυνηγιού. Ο Πετρώνιος Άρπιτερ, ο συγγραφέας του Σατυρικού, δίνει μια εικόνα της πολυτέλειας των συμποσίων της εποχής του Νέρωνος στο Συμπόσιο του Τριμαλχίου του.
Το κρασί, την πρώτη τουλάχιστον εποχή, πινόταν ανακατεμένο με νερό. Η ιταλική παραγωγή κρασιού ήταν πολύ μεγάλη προς το τέλος της δημοκρατικής περιόδου. Το νέο κρασί
 έπρεπε είτε να πίνεται αμέσως είτε να αποθηκεύεται σε μεγάλα πήλινα κιούπια. Τα εκλεκτά κρασιά εισάγονταν από την Ελλάδα και τα ελληνικά νησιά. Αργότερα άρχισαν να 
παράγονται καλά κρασιά στην Ιταλία (Καμπανία και Λάτιο). Αυτά τα κρασιά, αφού η ζύμωσή τους συμπληρωνόταν στα κιούπια, διατηρούνταν σε αμφορείς σφραγισμένους 
με πίσσα ή άλλο υλικό και με επιγραφές που έδειχναν το έτος της εσοδείας.

ΠΗΓΕΣ:  ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Ελλάδα-Ρώμη του Γιάννη Λάμψα από τις Εκδόσεις ΔΟΜΗ
       

Αρχαίο στάδιο Ολυμπίας!

Το στάδιο της Ολυμπίας είναι ο χώρος όπου τελούνταν οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες αλλά και τα Ηραία, αγώνες γυναικών προς τιμήν της Ήρας. Βρίσκεται ανατολικά της Άλτεως, ακριβώς έξω από τη βορειοανατολική γωνία του ιερού περιβόλου, αλλά η θέση του δεν ήταν η ίδια στους πρώτους αιώνες τέλεσης των αγώνων. Πριν από τον 6ο αι. π.Χ. το αγώνισμα του σταδίου δρόμου γινόταν σε έναν επίπεδο χώρο,χωρίς κανονικά πρανή, κατά μήκος του ανδήρου των θησαυρών, στα ανατολικά του μεγάλου βωμού του Δία. Κατά την αρχαϊκή εποχή, γύρω στα μέσα του 6ου αι. π.Χ., έγινε η πρώτη διαμόρφωση του σταδίου (στάδιο Ι), που ήταν μία απλή εξομάλυνση του εδάφους στα νότια του Κρονίου λόφου, μέσα στον ιερό χώρο της Άλτεως. Η δυτική στενή πλευρά του σταδίου, η άφεση, ήταν ανοικτή προς το μεγάλο βωμό του Δία, προς τιμήν του οποίου γίνονταν οι αγώνες. Λίγο αργότερα, στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., δημιουργήθηκε το στάδιο ΙΙ.Ο στίβος
μεταφέρθηκε ανατολικότερα και επεκτάθηκε και μετά το πέρας του ανδήρου των θησαυρών.Κατά μήκος της νότιας πλευράς διαμορφώθηκε τεχνητό πρανές για τους θεατές, ύψους περίπου 3 μ., ενώ στη βόρεια πλευρά χρησιμοποιήθηκε το φυσικό πρανές στις υπώρειες του Κρονίου λόφου.
Στις αρχές του 5ου αι. π.Χ., όταν οικοδομήθηκε ο μεγάλος ναός του Δία, το στάδιο έλαβε την τελική του μορφή, αυτή που βλέπει σήμερα ο επισκέπτης (στάδιο ΙΙΙ). Οι αγώνες είχαν πια αποκτήσει μεγάλη αίγλη,οι θεατές ήταν χιλιάδες και οι αθλητές που συμμετείχαν στα αγωνίσματα περισσότεροι από πριν. Οι λόγοι αυτοί ήταν αρκετοί για να αποκτήσει η Ολυμπία ένα μεγαλύτερο στάδιο, το οποίο μετατοπίσθηκε 82μ. ανατολικότερα και 7μ. προς τα βόρεια. Ο προσανατολισμός του παρέμεινε ο ίδιος και δημιουργήθηκαν τεχνητά πρανή για τους θεατές σε όλες τις πλευρές του.
Στα μέσα περίπου του 4ου αι. π.Χ., με την κατασκευή της στοάς της Ηχούς, το στάδιο απομονώθηκε οριστικά από την ιερά Άλτι, γεγονός που απηχεί το πνεύμα της εποχής, καθώς οι αγώνες είχαν χάσει πλέον τον καθαρά θρησκευτικό τους χαρακτήρα και αποτελούσαν γεγονός περισσότερο αθλητικό και κοσμικό.
Ο στίβος του σταδίου έχει μήκος 212,54 μ. και πλάτος 30 περίπου μ.Η απόσταση ανάμεσα στις δύο λίθινες βαλβίδες, που σηματοδοτούσαν τις αφέσεις, είναι 192,27 μ., δηλαδή ένα ολυμπιακό στάδιο ή 600 ολυμπιακά πόδια (1 πους=32,04 εκ.).Στο νότιο πρανές του σταδίου υπάρχει η εξέδρα των Ελλανοδικών και απέναντι, στο βόρειο πρανές, ο βωμός της Δήμητρας Χαμύνης, όπου καθόταν η ιέρεια της θεάς, η μοναδική γυναίκα που επιτρεπόταν να παρακολουθήσει τους αγώνες. Υπολογίζεται ότι το στάδιο χωρούσε περίπου 45.000 θεατές, ωστόσο δεν απέκτησε ποτέ λίθινα καθίσματα και οι θεατές κάθονταν κατά γης.Ελάχιστα λίθινα καθίσματα υπήρχαν μόνο για τους επισήμους, ενώ στα ρωμαϊκά χρόνια πιθανόν κατασκευάσθηκαν ξύλινα έδρανα στα πρανή(στάδιο IV-V) και έγιναν εργασίες συντήρησης.Γύρω από το στίβο υπήρχε λίθινος αγωγός, με μικρές λεκάνες ανά διαστήματα, όπου συγκεντρώνονται νερά από τα πρανή. Στα τέλη του 3ου αι. π.Χ. κατασκευάσθηκε η μνημειακή είσοδος του σταδίου, η λεγόμενη Κρυπτή, μία λίθινη καμαροσκεπής στοά μήκους 32 μ.από την οποία έμπαιναν στο στάδιο οι αθλητές. Στα ρωμαϊκά χρόνια,στο δυτικό της άκρο προστέθηκε ένα μνημειακό πρόπυλο. Από την ανασκαφή του χώρου προέρχεται πλήθος ευρημάτων, κυρίως χάλκινων, τα οποία βρέθηκαν μέσα στα φρέατα, που είχαν ανοιχθεί στα πρανή ήδη από την αρχαϊκή εποχή,για να εξασφαλίσουν νερό στους θεατές. Όταν αχρηστεύθηκαν τα φρέατα αυτά, χρησιμοποιήθηκαν ως αποθέτες.
Το στάδιο ερευνήθηκε για πρώτη φορά στις παλαιές γερμανικές ανασκαφές από τον ERNST CURTIOUS (1875-6), οπότε αποκαλύφθηκαν τα ακριβή όρια του στίβου, ενώ η πλήρης αποκάλυψη του μνημείου έγινε από τις νεότερες γερμανικές ανασκαφές, την περίοδο 1952-1966.
Στις 18/08/2004, το αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας ξαναγνώρισε την παλαιά του αίγλη, μετά από 1611
χρόνια αφού φιλοξένησε το αγώνισμα της σφαιροβολίας ανδρών και γυναικών στο πλαίσιο των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.