ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΑΙΊ΄ΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ!

Σε μια προσπάθεια ,απόρροια μιας παλιότερης ιδέας , για να μην ξεχάσουμε την παραδοσιακή "λαλιά" και τις λέξεις των προγόνων μας, αποφάσισα να συγκεντρώσω ένα σημαντικό μέρος αυτών  και τις παραθέτω αλφαβητικά  με όσο πιο απλή εξήγηση είναι δυνατόν.Στο μέλλον θα συνεχίζω να συμπληρώνω και πιστεύω πως σε εύλογο χρονικό διάστημα θα υπάρχει ένας πλούτος λέξεων και ιδιωματισμών με σκοπό να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι πιο νέοι.
Καλή ανάγνωση.

Α
Αρουλιέμαι = ωρύωμαι, φωνάζω έντονα από πόνο
Αγκόρτσα (τα) = άγρια αχλάδια (φυτό: αγκορτσιά)
Απίδια (τα) = αχλάδια
Αλισίβα (η) = σταχτόνερο με βρόχινο νερό και ιδιαίτερες δυνατότητες καθαρισμού
Απώθα το = άφησε το
Αμούτσι (το) = τσάμπα (αμουτσαδόρος : τσαμπατζής)
Αξίνα (η) = τσάπα
Άρμη (η) = άλμη του τυριού
Αγλατζινιά (η) = Φιλλυρέα (η), αειθαλές άγριο φυτό
Αερικό (το) = πνεύμα, νεράιδα
Αλέτρι (το) = άροτρο
Αλωνάρης(ο) = Ιούλιος
Αλώνι (το) = επίπεδο μέρος στο οποίο γίνονταν το αλώνισμα με ζώα
Άμπουλας (ο) = πηγή που το νερό αναβλύζει από τον πυθμένα κάθετα
Αναβόλα(η) = η άκρη του χωραφιού εκεί που άλλαζε πορεία το ζευγάρι ζώων που επιτελούσε το όργωμα
Αναχαράζω = αναμασώ (ιδιότητα των μηρυκαστικών)
Απλάδι(το) = πολύχρωμο υφαντό από μαλλί προβάτων
Απάλιουρας (ο) = είδος αγκαθωτού φυτού που χρησίμευε και ως φράκτης
Αραποσίτι (το) = αραβόσιτος (ο)
Αρνάρι (το) = ράσπα, λίμα
Ασπροσίτι (το) = ποικιλία σταριού
Αστράχα (η) = είναι το κενό που δημιουργείται μεταξύ στέγης και τοίχων
Άταρος = (ο) ισχνός, αδύναμος
Αργαλειός ( ο) = ξύλινη υφαντική ‘’ μηχανή’’ περασμένων ετών
Αποσπερού = απόψε
Αβανιά (η) = συμφορά, υλική ζημιά (π.χ. έπαθα μεγάλη αβανιά)
Αβαρία (η) = οικονομική ζημιά
Αγκρουμάζομαι = ακούω προσεκτικά
Αδερφομοίρι (το) = μερτικό μεταξύ αδερφών
Αμί = κατάφαση
Αμποδάω = εμποδίζω, περιορίζω
Απάγκιο (το) = απάνεμο
Αφαλαρίδα (η) = θερινό αγριόχορτο με αγκάθια
Αρταίνομαι =  διακόπτω τη νηστεία
Ανακλαρίζομαι = τεντώνομαι να ξεπιαστώ, βαριέμαι

Β

Βαρικός (ο) = ακαλιέργειτος αγρός με λιμνάζοντα νερά

Βάϊζα (η)  = κόρη (η)

Βίτσα(η)  = Μαστίγιο

Βατοκόπι  (το)= μεταλλικό

ΙΟΥΛΙΟΣ Ο ΜΗΝΑΣ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ !

"Κι έβαζε ακόμα χτήμα απάνω τον βασιλικό, κι αργάτες θέριζαν, κοφτερά στα χέρια τους φουχτώνοντας δρεπάνια· άλλα χερόβολα σωριάζονταν στο χώμα αράδα αράδα κι άλλα τα δέναν με ασταχόσκοινα γερά οι δεματιαστάδες· κι ήτανε τρεις πον τα δεμάτιαζαν, και πίσω τονς αγόρια τρέχαν, μάζευαν τα χερόβολα, στην αγκαλιά τα παίρναν, και τα 'διναν πιο πίσω ...

Κάπου πιο πέρα οι κράχτες σύνταζαν κάτω από δρυ το γιόμα· βόδι τρανό είχαν σφάξει κι έψηναν με προθυμία, κι οι δούλες σωρό το αλεύρι το άσπρο εζύμωναν, να φαν οι θεριστάδες. (Ομήρου Ιλιάς Σ, στ. 550-556 και 558-560. Μετάφραση: Ι. Κακριδή - Ν. Καζαντζάκη)

Όταν τα στάχυα κιτρινίσουν σαν το κυδώνι τότε το σιτάρι είναι ώριμο και πρέπει ν' αρχίσει ο θερισμός. Αυτό στον τόπο μας γίνεται τον Ιούλιο, γι' αυτό κι ο μήνας λέγεται "Θεριστής".

Οι θεριστάδες ετοίμαζαν τα εργαλεία του θερισμού, δρεπάνια, ετοίμαζαν και τα δεματικά  για να δέσουν τα δεμάτια.

Οι άντρες με  πλατύγυρο ψάθινο καπέλο στο κεφάλι κι οι γυναίκες με τη μαντήλι στο πρόσωπο, πρωί με τη δροσιά ξεκινούσαν για τα χωράφια τους. Εκεί έμπαιναν με τη σειρά κι έπαιρνε ο καθένας τον όργο του. Στο δεξί χέρι κρατούσαν το δρεπάνι και στ' αριστερό έβαζαν την παλαμαριά στα δάκτυλα, που προστάτευε το χέρι και βοηθούσε να πιάνουν μεγαλύτερες χεριές.

Πρώτος άρχιζε ο πρωτεργάτης, που ήταν ο πιο καλός κι έμπειρος θεριστής της ομάδας. Προτού αρχίσει, γυρνώντας "καταηλιού", έκανε το σταυρό του λέγοντας: "Αιντε στ' όνο­μα του Θεού! Καλοξόδιαστα και τυχερά! Τ' χρόν' πλειότερα! Χίλια κιλά να δώσ' ου Θεός. Αφεντικό! (το κιλό 22 οκάδες). Αμήν! Γεια στα χέρια σας. Και δύναμη να σας δίν' ο Θεός" απαντούσε τ' αφεντικό.

Κι ο πρωτεργάτης άρχιζε και θέριζε τόσο, όσο μπορούσε να φτιάσει ένα δεμάτι. Βάζοντας τις χεριές επάνω στ' ανοιχτό δεματικό, τις έδενε κι έστηνε όρθιο το πρώτο δεμάτι με τα στάχυα κοιτάζοντας τον ουρανό. Το πρώτο αυτό δεμάτι, που το στόλιζαν με παπαρούνες κι αγριολούλουδα, θα έστεκε όρθιο σ' όλη τη διάρκεια του θερισμού σαν προσφορά και θυσία του γεωργού στο Θεό, όπως έκαναν και οι αρχαίοι ικετεύοντας τη γη να είναι πάντοτε καλή κι απλόχερη μαζί τους.

 Τ' αφεντικό κερνούσε τους θεριστάδες κι όλοι μαζί με τραγούδι άρχιζαν το θερισμό, αφήνοντας κάτω τις χεριές, που σχημάτιζαν τόσες σειρές, όσοι ήταν κι οι θεριστάδες. Ο δεματατζής από κοντά έδενε τα δεμάτια με  ξύλο λεπτό ως τριάντα πόντους, λίγο γυριστό και μυτερό στην άκρη.

Καθώς η μέρα προχωρούσε, η ζέστη δυνάμωνε κι ο ιδρώ­τας έσταζε από τα πρόσωπα, ενώ τα άγανα γρατσούνιζαν τα χέρια. Όλη την ώρα ακουγόταν ο μεταλλικός ήχος των δρε­πανιών πάνω στην καλαμιά.

Το μεσημέρι, όταν η ζέστη γινόταν αφόρητη, κάθονταν όλοι στον ίσκιο κάποιου κοντινού δέντρου για να ξεκουραστούν και να φάνε το φαγητό που ετοίμαζε η νοικοκυρά μαζί με το δροσερό ξιδόνερο.Άπλωναν μετά να κοιμηθούν για λίγο ώσπου να πέσει η ζέστη. Κι όταν ξυπνούσαν, αφού τρόχιζαν τα δρεπάνια με το λαδάκονο, άρχιζαν τη δουλειά με το τραγούδι:

                                     

"Κάτω στους τρανούς τους κάμπους και στα πράσινα λιβάδια

έσπειρα σπυρί σιτάρι, φύτρωσε μαργαριτάρι

κι έβαλα περ' σους εργάτες, έβαλα κι ένα λεβέντη

νια να δένει τα δεμάτια."

Πολλά ήταν τα τραγούδια του θέρου. Τα θέματα τους ήταν παρμένα από τα βάσανα και τις πίκρες τής ζωής, από τους πόθους, τήν αγάπη και τον έρωτα.

Το μεροκάματο κρατούσε από τα χαράματα μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Κι οι θεριστάδες.....

Ζέα το δημητριακό που απαγορεύτηκε σκόπιμα στην Ελλάδα και αντικαταστήθηκε από το σιτάρι!

Ποιό ήταν αυτό το δημητριακό, που τάισε και μεγάλωσε για χιλιάδες χρόνια λαούς, γερούς και δυνατούς;
Γιατί αυτό το δημητριακό,ο ”εθνάρχης” Ελ.Βενιζέλος,το απαγόρευσε δια νόμου ;

Από ποιούς και για ποιόν λόγο,πήρε εντολές; Ποιούς ενοχλούσε, η χιλιάδων ετών καλλίεργειά του;;
Αυτή είναι η ζειά,που χαρίζει ζωή και που για κάποιο λόγο,δεν έπρεπε οι Ελληνες να συνεχίσουν να τρώγουν!

Ζειά = “αλεύρι ντινκελ”‏…”φάρμακο σου είναι ή τροφή σου”

Όμάδα επιστημόνων έφθασε εις τήν Θεσσαλονίκην, όπου εύρισκες τότε ανθρώπους άπό όλες τις φυλές. Ήρεύνησε προσεκτικά και έδημοσίευσε τό 1922 τό πρώτο σύγγραμμα διά τις ομάδες αίματος και τις ιδιαιτερότητες εκάστης. Οί Έλληνες είναι κατά πλειοψηφία “0″ ομάδος και οί υπόλοιποι “Α” ομάδος, οί Χάζαροι είναι “Β” ομάδος κ.λπ.
Αρχάς του 1923 στέλνουν εις τήν Θεσσαλονίκη ένα ζευγάρι ιατρών διά νά εξετάσει τήν διατροφήν τών Ελλήνων, επηρεασμένη άπό τόν Ιπποκράτη, ό όποιος έλεγε εις τους ασθενείς ”φάρμακο σου είναι ή τροφή σου”.
Άρα αυτοί έσκέφθησαν, έχει καθιερώσει εις τόν Έλληνα υγιεινή διατροφή, ποια είναι όμως ή βασική τροφή;Οί ερευνηταί κατέληξαν, σύντομα, ότι βασική τροφή τών Ελλήνων είναι τό ψωμί. Τό ψωμί όμως τών Ελλήνων ήταν από Ζειά και όχι άπό σιτάρι. Είς τά χημικά εργαστήρια συνέκριναν γρήγορα αλεύρι άπό Ζειά και Σιτάρι καί μέχρι τό 1926 διαπιστώνουν ότι:Είς τόν εγκέφαλο του ανθρώπου υπάρχει ένας αδένας μεγέθους διδράχμου τόν όποιον ονόμασαν “Αμυγδαλή” ή “Αμύγδαλα”. Αυτός ό άδήν δημιουργεί τήν μνήμην καί τήν φαντασίαν είς τους ανθρώπους με 300 διαφορετικές πρωτεΐνες (Αμινοξέα). Αυτές οί πρωτεΐνες διά νά συνδεθούν μεταξύ των καί νά δημιουργήσουν τά συμπλέγματα της μνήμης καί νά διατηρηθούν αυτά είς τόν χρόνον, χρειάζονται μίαν δύναμιν, μίαν κόλλα, διά νά κολλήσουν (λεπτομέρειες περί μνήμης είς τό “Αφύπνισις”).

Αυτήν τήν κόλλα τήν προσφέρουν οί τροφές μας καί τήν ονομάζουμε πρωτεΐνη στηρίξεως, πού σημαίνει συγκόλλησις καί σταθεροποίησις τής μνήμης.

Τό ψωμί πού τρώμε άπό τό Σιτάρι έχει τελείως διαφορετικές πρωτεΐνες στηρίξεως άπό τό ψωμί άπό τη Ζειά. Εδώ ακριβώς έγκειται καί ή διαφορά τους.Είς τό Σιτάρι υπάρχει άφθονη ή γλουτένη. Ή γλουτένη είναι μία ισχυρή κόλλα καί χρησιμοποιείται ώς φυσική κόλλα ύπό τών ανθρώπων στην καθημερινή ζωή των. Ή γλουτένη όμως ώς πρωτείνη – στηρίξεως- (συγκόλλησις) τών πρωτεϊνών του εγκεφάλου διά τήν δημιουργίαν τής μνήμης είναι καλή μέν, διότι δημιουργεί ίσχυράν μνήμην, αλλά περιορισμένην, διότι συγκολλά περισσότερες πρωτεΐνες των απαιτουμένων και περιορίζει τό απόθεμα αυτών. Αποτέλεσμα είναι να περιορίζει την μνήμην εις πολύ λίγες εικόνες.

Έτσι καταστρέφει τήν φαντασίαν και τό δημιουργικό πνεύμα. Είναι δε εγκληματική, διότι έμμεσα καταστρέφει τήν ύγείαν και τό πνεύμα, τήν πρόοδον και τον πολιτισμόν του ανθρώπου.Ή γλουτένη του σιταριού καταστρέφει τήν ύγείαν, τό πνεύμα, τήν μεγαλοφυίαν, τον πολιτισμόν της άνθρωπότητος, διότι ώς ισχυρή κόλλα έπικολλάται εις τά τοιχώματα όλων τών αγγείων πού διέρχεται, πεπτικούς σωλήνες, έντερα, φλέβες, αρτηρίες κ.λπ. Ένεκα τούτου παρακωλύει τήν σωστήν πέψιν, κενώσεις και κυκλοφοριαν του αίματος, μέ τις αντίστοιχες επιβαρύνσεις είς τήν ύγείαν.
Είς τόν εγκέφαλον ώς πρωτεΐνη στηρίξεως κολλά ισχυρά τις πρωτεΐνες τής μνήμης....

«Άλλο να ξέρεις ιστορία και άλλο να κάνεις ιδεολογία».

Η διεθνούς κύρους βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, φανερά ενοχλημένη δήλωσε πως η ιστορικός και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Ρεπούση μπερδεύει τους ρόλους της και εξήγησε τι πραγματικά συνέβη το 1922 στη Σμύρνη.

Απαντώντας σε ερώτηση του Γιώργου Παπαδάκη, η κα Αρβελέρ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών και του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, δήλωσε για την Μαρία Ρεπούση: «Αλλο να ξέρεις ιστορία και άλλο να κάνεις ιδεολογία». Οταν της ζητήθηκε να διευκρινίσει αν εκτιμά ότι η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μπερδεύει τους ρόλους της, απάντησε καταφατικά.

Με ιδιαίτερη ένταση αναφέρθηκε στην αναφορά της Μαρίας Ρεπούση περί συνωστισμού στις αποβάθρες της Σμύρνης, λέγοντας « Αν υπάρχει μια πτώση για την Ελλάδα μετά το 1453, αυτή δεν είναι άλλη από το 1922. Τότε άλλαξε ο ρυθμός του Ελληνισμού.»

Πηγή: iefimerida.gr

ΜΥΘΙΚΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ (ΒΙΝΤΕΟ)!

ΠΗΓΗ: http://www.mythicalpeloponnese.gr

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ!

"Ες δέ τον αγώνα τον Ολυμπιακόν, λέγουσιν Ηλείων οί τα αρχαιότερα μνημονεύοντες, Κρόνον την έν ουρανώ σχείν βασιλείαν πρώτον, και εν Ολυμπία ποιηθήναι Κρόνω ναόν υπό των τότε ανθρώπων, οι ωνομάζοντο χρυσούν γένος, Διος δε τεχθέντος επιτρέψαι Ρέαν του παιδός την φρουράν τοις Ιδαίοις Δακτύλοις, καλουμένοις δε τοις αυτοίς τούτοις και Κουρήσιν αφικέσθαι δε αυτούς έξ Ίδης της Κρητικής, Ηρακλέα, και Παιωναίον, και Επιμήδην, Ιασόν τε και Ίδαν τον δε Ηρακλέα παίζοντα (είναι γαρ δή αυτόν πρεσβύτατον ηλικία) συμβάλειν τους αδερφούς ές άμιλλαν δρόμου, και τον νικήσαντα έξ αυτών, κλάδω στεφανώσαι κοτίνου, παρείναι δε αυτοίς πολύ δή τι ούτω των κοτίνων, ως  τα χλωρά έτι των φύλλων υπεστρώσθαι σφάς καθεύοντας, κομισθήναι δέ έκ της Υπερβορέων γής τον κότινόν φασιν υπό του Ηρακλέους ές Έλληνας είναι δε ανθρώπους οί υπέρ τον άνεμον οικούσι τον Βορέαν, πρώτος  μεν έν ύμνω τω ές Αχαϊαν εποίησεν Ωλήν ο Λύκιος, αφικέσθαι την Αχαϊαν ές Δήλον εκ των Υπερβορέων τούτων. έπειτα ωδήν  Μελάνωπος Κυμαίος ές Ώπιν και Εκαέργην ήσεν, ώς εκ των Υπερβορέων και αύται πρότερον [ ές την Αχαϊαν] αφίκοντο και ές Δήλον".
Παυσανία Ηλιακά  V 7,7-9.
Στον Ιδαίο Ηρακλή οφείλεται η οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, ο οποίος έβαλε τα μικρότερα αδέρφια του να αγωνιστούν και βράβευσε τον νικητή με ένα στεφάνι από ελιά και ονόμασε τους αγώνες Ολύμπια.Επίσης αποφάσισε την τέλεσή τους κάθε πέντε χρόνια καθώς αυτός  και τ' αδέρφια του ήταν πέντε.

ΗΛΕΙΑ : ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ!

Η Ηλεία ή Ήλις εξετείνετο κατά την δυτικήν παραλίαν της Πελοποννήσου, και ωρίζετο κατ' άρκτον υπό της Αχαϊας,  αρχαιότερον δια του ακρωτηρίου Αράξου, μετά ταύτα δε δια του ποταμού Λαρίσσου, κατά μεσημβρίαν υπό της Μεσσηνίας δια του ποταμού Νέδας,΄ος κατά την κάθοδον των Ηρακλειδών εγένετο το κατά την θάλασσαν μεταξύ των δύο μεθόριον, κατ' ανατολάς υπό της Αρκαδίας κατά την Φολόην, τους Αζάνας και τους Παρασσίους, και κατά δυσμάς υπό του Ιονίου πελάγους, ο παράπλους πάσης της Ηλείας, κατά τον Στράβωνα, ελογίζετο 1200 σταδίων = 30 μιλίων γεωγραφικών, κατά δε τον  Πευτιγκέρειον πίνακα, περίπου 20 μιλ.γεωγρ. και , κατά τον Σκύλακα, επίσης 800 σταδ.= 20 μιλίων γεωγραφικών,το πλάτος, όπερ ήν άνισον υποτίθεται ως έγγιστα μεταξύ 3-4 μιλ.γεωγρ. το δε εμβαδόν 60.
Ο τόπος ούτος, κατά τους αρχαιότατους καιρούς, ήν  διηρημένος εις πολλάς δυναστείας, ύστερον διηρέθει εις δύο μόνας, τη των Επειών και την υπό τον Νέστορα τον Νηλέως, και ημεν κατά των Επειών ωνομάζετο Κοίλη Ήλις, ως ούσα τω όντι κατά το πλείστον τοιαύτη, η δε επικράτεια του Νηλέως και του Νέστορος περιλάμβανε την Πισσάτιδα, ης μέρος ήν η Ολυμπία, την Τριφυλίαν και την εν αυτήν περιεχομένη  χώρα των Καυκώνων μέχρι των ορίων της Μεσσηνίας, μετά ταύτα ωνομάσθει άπας ο τόπος Ηλεία.

ΙΑΚΩΒΟΥ ΡΑΓΚΑΒΗ "ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ".

Η ιστορία της ΕΡΤ!

Σχεδόν μισό αιώνα τηλεοπτικής ιστορίας έκλεισε η ΕΡΤ. 
Μία μεγάλη τηλεοπτική ιστορία, γεμάτη λαμπρές σελίδες και πρόσωπα που άφησαν εποχή. 
Ύστερα από 47 χρόνια, τρεις μήνες και 22 μέρες ζωής, ήρθε ξαφνικά χτες ο θάνατος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης.
Η ΕΡΤ είναι διάδοχη του πρώην ΕΙΡ και μετέπειτα (με την προσθήκη της τηλεόρασης) ΕΙΡΤ (Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας Τηλεοράσεως). 
Το νομικό καθεστώς της άλλαξε το 1976, όταν από ίδρυμα μετατράπηκε σε ανώνυμη εταιρεία. 
Το 1982 συγχωνεύτηκε με την ΥΕΝΕΔ σ' έναν ενιαίο φορέα της ελληνικής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. 
Οι περισσότερες υπηρεσίες της ΕΡΤ στεγάζονται στο λεγόμενο «Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκeυής», που οικοδομήθηκε το 1968-1969, και το οποίο βρίσκεται επί της Λεωφόρου Μεσογείων.
Το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας ΕΙΡ ήταν ο κρατικός φορέας που διαχειρίστηκε την ελληνική κρατική ραδιοφωνία, πρώην ΑΕΡΕ (κατά τη διάρκεια της κατοχής) και πρώην ΥΡΕ (προπολεμικά), και την κρατική τηλεόραση (στη συνέχεια), ως «Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης» (ΕΙΡΤ), από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και το 1987. Κατείχε το αποκλειστικό δικαίωμα εκπομπής, μαζί με την ΥΕΝΕΔ, έως και το 1987. 
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών του ΕΙΡ (το μέχρι σήμερα Πρώτο Πρόγραμμα) επισήμως εγκαινιάστηκε στις 16 Ιουλίου 1945. 
Οι εκπομπές παράγονταν στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου ενώ χρησιμοποιήθηκε η κεραία μεσαίων των Λιοσίων. 
Οι Γερμανοί κατά την αποχώρησή τους ανατίναξαν τον ιστό της κεραίας, έτσι το κόστος της επανενεργοποίησης ήταν μεγάλο. 
Σημαντικό ποσοστό του υλικοτεχνικού εξοπλισμού προέρχονταν από τις πολεμικές επανορθώσεις. Κατά την πρώτη περίοδο μετά την ίδρυση του ραδιοσταθμού βασικός διοργανωτής του ΕΙΡ ήταν ο στρατηγός Χριστόδουλος Τσιγάντες και σημαντικοί διευθυντές οι λογοτέχνες Στρατής Μυριβήλης και Οδυσσέας Ελύτης.




Στις 11 Μαΐου του 1952 ξεκίνησε τη λειτουργία του το Δεύτερο Πρόγραμμα. Αποτέλεσε μια προσπάθεια εναλλακτικού ψυχαγωγικού προγράμματος, συμπληρωματικού ως προς το Πρώτο Πρόγραμμα.
Το Τρίτο Πρόγραμμα βγήκε στον αέρα στις 19 Σεπτεμβρίου του 1954, με πρωτοβουλία του Διονυσίου Ρώμα. Ο σταθμός είχε ως κύριο πρόγραμμα εκπομπές με κλασική μουσική, ενώ γνώρισε σημαντική άνθηση την περίοδο που επικεφαλής βρίσκονταν ο Μάνος Χατζιδάκις.
Η ΕΤ1 (Ελληνική Τηλεόραση 1) είναι ο πρώτος τηλεοπτικός σταθμός της ΕΡΤ. 
Θεωρητικά είναι διάδοχο κανάλι του ΕΙΡΤ (Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας Τηλεοράσεως), το οποίο το 1976 μετονομάστηκε σε ΕΡΤ και με την απόσπαση της ραδιοφωνίας το 1987 σε ΕΤ1. Ιδρύθηκε το 1966.
Η ΝΕΤ (Νέα Ελληνική Τηλεόραση) είναι ελληνικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι της ΕΡΤ. 
Θεωρητικά είναι διάδοχο κανάλι της ΥΕΝΕΔ, το οποίο με την πολιτικοποίησή του το 1982 μετονομάστηκε σε ΕΡΤ2 (Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση 2) , με τη συγχώνευσή του με την ΕΡΤ το 1987 μετονομάστηκε σε ΕΤ2 (Ελληνική Τηλεόραση 2), ενώ από το 1997 πήρε τη σημερινή της ονομασία σε μια προσπάθεια αναβάθμισής της.
H Ελληνική Τηλεόραση 3 (ΕΤ3) είναι το τρίτο κανάλι της δημόσιας Ελληνικής Τηλεόρασης, το οποίο ξεκίνησε να εκπέμπει στις 14 Δεκεμβρίου 1988. Η έδρα του καναλιού βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Το κανάλι διαθέτει στούντιο σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, όπως στη Κομοτηνή, την Φλώρινα, την Αλεξανδρούπολη καθώς επίσης και στα νησιά Μυτιλήνη, Σάμο και Πάρο.
Στις 20 Μαρτίου 2006 η ΕΡΤ έθεσε σε λειτουργία ελεύθερο πρόγραμμα Ψηφιακής τηλεόρασης με τον τίτλο ΕΡΤ Ψηφιακή. 
Στο πλαίσιο της ψηφιακής αυτής τηλεόρασης ξεκίνησαν να εκπέμπουν τα κανάλια Σπορ+, Πρίσμα+ και Σινέ+. Τα κανάλια είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν όσοι έχουν ψηφιακό δέκτη, χωρίς συνδρομή. Τα ψηφιακά κανάλια της ΕΡΤ έκλεισαν τον Μάρτιο του 2012 με απόφαση της κυβέρνησης Παπαδήμου. 

newsbeast

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ "ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ"!

Ο ιντερνετικός φίλος και πατριώτης  Θοδωρής Κονδύλης (metar.gr) μου έδωσε την αφορμή να αναδημοσιεύσω "το Παράπονο" του Οδυσσέα Ελύτη!

 

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʽναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Πως ένας χορός άλλαξε τον ρου της ιστορίας!

Πολλές φορές μικρά, ασήμαντα σε πρώτη ματιά, επεισόδια της Ιστορίας, συχνά επηρεάζουν αποφασιστικά την εξέλιξή της. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του Ιπποκλείδη. Μας την αφηγείται ο παππούς Ηρόδοτος, ο πατέρας της Ιστορίας σίγουρα.

Ο Ηρόδοτος, βέβαια, ανυποψίαστος για την παγκόσμια σημασία του συγκεκριμένου γεγονότος, ανίδεος ακόμη για τα DNA και τα γονίδια, για τα σπερματοζωάρια που κυνηγάνε το συγκεκριμένο ωάριο για να το γονιμοποιήσουν, οδηγώντας τα πράγματα στο αναπότρεπτο αποτέλεσμα, διηγείται το επεισόδιο με συγκινητική αθωότητα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να φανταστεί ότι ένα μεθύσι και ένας προκλητικός χορός, ένας κόρδακας, θα ήταν ικανός να επηρεάσει την παγκόσμια Ιστορία.

Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ενθουσιασμένος από τη νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 576 π.Χ., ο τύραννος της Σικυώνος Κλεισθένης, γιος του Αριστωνύμου, ανακοινώνει πανηγυρικά στους Πανέλληνες ότι σκοπεύει να παντρέψει την κόρη του Αγαρίστη και καλεί όλους τους νέους από τις πιο επιφανείς οικογένειες του ελληνικού κόσμου να σπεύσουν στη Σικυώνα, για να διαλέξει ανάμεσά τους τον πιο άξιο.

Πλήθη εκλεκτών νέων συγκεντρώθηκαν στην ένδοξη τότε Σικυώνα, καθένας με τις ελπίδες και τις φιλοδοξίες του. Εναν ολόκληρο χρόνο τούς φιλοξένησε ο τύραννος πλουσιοπάροχα και παρακολουθούσε τις εκδηλώσεις και τις αντιδράσεις τους. Γρήγορα ξεχώρισαν ανάμεσά τους οι δύο καλύτεροι, ο Ιπποκλείδης, πλούσιος και ωραίος Αθηναίος, γιος του Τεισάνδρου, που συγγένευε με τους Κυψελίδες της Κορίνθου, και ο Μεγακλής, γιος του Αλκμέωνος, από τη μεγάλη αθηναϊκή οικογένεια των Αλκμεωνιδών. Τελικά ο Κλεισθένης ξεχώρισε τον Ιπποκλείδη, που υπερείχε σε όλα και αυτόν είχε στο νου του, όταν ήρθε η ώρα να αναγγείλει την απόφασή του. Στη λαμπρή γιορτή της μοιραίας βραδιάς, με τα πλούσια εδέσματα, τα κρέατα από τα εκατό βόδια που θυσιάστηκαν για την περίπτωση και το άφθονο κρασί, ήρθαν στο κέφι οι υποψήφιοι μνηστήρες, όπως και όλοι οι Σικυώνιοι που συμμετείχαν στις χαρές της αρχοντοπούλας. Μεθυσμένος ο Ιπποκλείδης, ζήτησε να του παίξουν ένα σκοπό και άρχισε να χορεύει τον κόρδακα, ένα χορό στον οποίο οι χορευτές κουνούσαν προκλητικά τους γοφούς τους, κάτι σαν ένα τολμηρό τσιφτετέλι. Στο τέλος, ξάπλωσε με την πλάτη πάνω στα τραπέζια και άρχισε να τινάζει το πόδια του στον αέρα. Ο Κλεισθένης έμεινε αποσβολωμένος, καθώς δεν μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη.

- Με το χορό σου έχασες την τύχη σου, Ιπποκλείδη, του φώναξε τελικά.

Και ο Ιπποκλείδης, μέσα στη γενική ευθυμία, του απάντησε με τη φράση που... άλλαξε τον κόσμο:

- Ου φροντίς Ιπποκλείδηι.

- Σκασίλα μου, εξηγούν... κόσμια οι μεταφραστές. Το νόημα είναι πιο βαρύ... Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Η ιστορική σημασία του γεγονότος είναι ακόμη πιο βαριά. Και να γιατί.

Η Αγαρίστη, μετά την απογοήτευση του Κλεισθένη, αναγκάστηκε να παντρευτεί τον Μεγακλή. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Κλεισθένης, ο περίφημος μεταρρυθμιστής και θεμελιωτής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, του πρωτοφανέρωτου τότε πολιτικού συστήματος, που επηρεάζει την ιστορία του κόσμου μέχρι σήμερα. Ο δεύτερος γιος τους, ο Ιπποκράτης, έγινε παππούς του Περικλή, από το γάμο της κόρης του Αγαρίστης (από το όνομα της γιαγιάς της) και του Ξάνθιππου, γιου του Αρίφρονα από το Δήμο Χολαργού. Στον γιο του, τον Περικλή, όμως, στις φιλοδοξίες και στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, οφείλεται το μεγαλείο της Αθήνας με τα ασύγκριτα έργα της Ακρόπολης, με τον Παρθενώνα, τα Προπύλαια, το Ωδείο, το Θέατρο και όλα αυτά που οδήγησαν στο Χρυσό Αιώνα, στη λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, πάνω στον οποίο στηρίζεται ακόμη και σήμερα ο παγκόσμιος πολιτισμός, όσο και αν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Εμείς, τώρα, που γνωρίζουμε τόσο πιο πολλά από τον Ηρόδοτο, ξέρουμε τη σημασία των συνδυασμών γονιδίων και DNA, ξέρουμε την επίδρασή τους στην εξέλιξη της Ιστορίας. Από τέτοιους πολύπλοκους συνδυασμούς γεννήθηκε ο Περικλής και δικά του όνειρα ήταν τα έργα της Ακρόπολης.

Χωρίς το χορό του Ιπποκλείδη, λοιπόν, δεν θα υπήρχε ο Κλεισθένης και η Δημοκρατία. Χωρίς τον Περικλή, σίγουρα δεν θα υπήρχε Παρθενώνας, κορυφαίο μνημείο, ορόσημο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Τα πράγματα είναι απλά...

Πώς να μη σκεφτεί κανείς, λοιπόν, τον Ιπποκλείδη και τον ξέφρενο χορό του, όταν ατενίζει τον Παρθενώνα, περήφανο και λουσμένο στο φως του ήλιου; Υποψιαζόταν, άραγε, πού οδηγούσε τον κόσμο κουνώντας προκλητικά τους γοφούς του; Μάλλον όχι. Καλά το είπε λοιπόν ο άνθρωπος!

Πηγή: Κ. Τσάκου, Ελευθεροτυπία