Γιά
τήν Πελοπόννησο, άπό πλευράς ιστορίας τής αρχιτεκτονικής, ό 13ος
αιώνας είναι μιά εποχή πού θά μπορούσε ϊσως νά χαρακτηριστεί ώς μεταβατική,
μεταξύ τής μεσοβυζαντινής καί τής παλαιολογείου. Μετά τόν διαμελισμό τής
αυτοκρατορίας άπό τους Σταυροφόρους, στην επικράτεια τού φραγκικού πριγκιπάτου
τής 'Αχαίας θά διαπιστωθεί μιά διπλή αρχιτεκτονική δραστηριότητα με τήν
ανέγερση αφενός μερικών μεγάλων, καθαρά γοτθικών μνημείων άπό τό έπικυρίαρχο
φραγκικό στοιχείο4 καί αφετέρου μικρών ορθόδοξων εκκλησιών πού συνεχίζουν τήν
ντόπια παράδοση καί επηρεάζονται κατά περίπτωση άπό τήν ξένη.
Στή δεύτερη αυτή κατηγορία...