Η απελευθέρωση της Καλαμάτας – 23 Μαρτίου 1821

Στα μέσα του Μάρτη 1821, έφτασε από τη Σμύρνη στο λιμάνι του Αρμυρού Β.Δ. της Μάνης ένα καράβι φορτωμένο με πυρομαχικά. Ηταν μπαρουτόβολα συσκευασμένα σε μικρά βαρελάκια, που παράγγειλε ο Παπαφλέσσας όταν έφθασε στις Κυδονίες και στη Σμύρνη από την Κωνσταντινούπολη. Οι Παπαφλέσσας, Αναγνωσταράς, Νικηταράς και Κεφάλας βρίσκονταν στο μοναστήρι του Αγίου Ηλία στην Καλαμάτα. Οταν έμαθε ο Παπαφλέσσας ότι έφτασε το καράβι με το φορτίο έστειλε τον αδελφό του Νικήτα μαζί με τον Νικηταρά να το παραλάβουν. Κατά τη μεταφορά του φορτίου από το λιμάνι προς το μοναστήρι, η συνοδεία σταμάτησε σ’ ένα πηγάδι για να ξεδιψάσουν τα ζώα.  Ένα βαρελάκι με μπαρούτι έπεσε στο χώμα και χύθηκε το οποίο είδε, φθάνοντας στο πηγάδι ο ιπποκόμος του Τούρκου διοικητή (βοεβόδα) της Καλαμάτας. Αμέσως υποψιάστηκε και έτρεξε και το ανέφερε στον Τούρκο Διοικητή. Εκείνος θορυβημένος άνοιξε το παράθυρο και αντίκρισε το καραβάνι των Ελλήνων να ανεβαίνει το βουνό προς το μοναστήρι. Ήτανε όλοι αρματωμένοι. Πρόσταξε τότε να καλέσουν κοντά του τους προύχοντες των ραγιάδων. Τους ρώτησε να μάθει ποιοι είναι αυτοί που ανεβαίνουν στο βουνό και γιατί είναι αρματωμένοι. Αυτοί τον καθησύχασαν λέγοντάς του πως είναι χωρικοί που κουβαλάνε λάδι και είναι αρματωμένοι γιατί φοβούνται από τους κλέφτες. Παραξενεύτηκε ο Τούρκος διοικητής όταν άκουσε για κλέφτες. Δεν πίστευε ότι υπήρχαν κλέφτες στον καζά (επαρχία)του. Για να του "ρίξουν στάχτη στα μάτια" ο  Παπαφλέσσας έστειλε ένα γράμμα στους προεστούς και τους ζητούσε να προμηθεύσουν τους κλέφτες, άμεσα χωρίς καθυστέρηση, με τρόφιμα, τσαρούχια και φυσέκια. Οι προεστοί παρουσίασαν το γράμμα στον Τούρκο διοικητή λέγοντάς του πως οι κλέφτες είναι χιλιάδες. Τον συμβούλευσαν μάλιστα πως ο μόνος τρόπος για να σωθεί από αυτούς ήταν να ζητήσει βοήθεια από τους Μανιάτες του Πετρόμπεη.
Ο Τούρκος διοικητής γνώριζε πως η δύναμη που υπεράσπιζε την Καλαμάτα ήσαν μόνο εκατόν πενήντα Τούρκοι αρματωμένοι. Έστειλε αμέσως μήνυμα στον Πετρόμπεη για να στείλει δυνάμεις να προστατέψουν την πόλη. Το σχέδιο των Ελλήνων πέτυχε. Στις 23 του Μάρτη 1821, ένας ολόκληρος στρατός ξεκινάει από τη Μάνη για την Καλαμάτα για να προστατέψει, δήθεν, την πόλη από τους κλέφτες. Ήταν ο στρατός των Μαυρομιχαλαίων, των Μούρτζινων (Τρουπάκηδων), των Χριστέων, των Κουμουνδουράκηδων, των Γρηγοράκηδων, των Κυβελλέων. Μαζί μ’ αυτούς ήσαν και ο Κολοκοτρώνης και όσοι κρύβονταν στο μοναστήρι του Αγίου Ηλία (Παπαφλέσσας, Νικηταράς, Αναγνωσταράς και άλλοι).
Ολος αυτός ο στρατός μπήκε στα Καλάβρυτα και ξεχύθηκε στους δρόμους. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ειδοποίησε τότε τον Τούρκο διοικητή Αρναούτογλου να του παραδώσει τ’ άρματα. Ξαφνιασμένος ο Διοικητής μπροστά σ’ όλο αυτό το μανιάτικο ασκέρι, φοβήθηκε και του παρέδωσε όλο τον οπλισμό του. Εκατόν πενήντα ντουφέκια πέρασαν στα χέρια των Ελλήνων μαζί και η Καλαμάτα. Την άλλη μέρα 24 του Μάρτη έγινε δοξολογία. Στις 25 του Μάρτη συνεδρίασε η Μεσσηνιακή Γερουσία, η οποία ενέκρινε προκήρυξη προς τις ευρωπαϊκές δυνάμεις να συντρέξουν στο δίκαιο αγώνα τους.
Αυτή ήταν η πρώτη ενέργεια των επαναστατημένων Ελλήνων έναντι των Τούρκων, χωρίς όμως να πέσει ντουφεκιά, και είναι χαρακτηριστικό πως η είσοδος στην Καλαμάτα έγινε σαν εκδρομή περιοδεύων θιάσου αφού ακόμα και αυτός ο Κολοκοτρώνης εισήλθε στην πόλη άοπλος και κραδαίνοντας ένα ραβδί.

Μια άλλη ματιά για την Επέτειο της Επανάστασης!

Στα πλαίσια της μεθαυριανής εορτής-επετείου της αναγέννησης του ελληνισμού, θα ακουστούν τα ίδια κενά λόγια, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, από τους εκπροσώπους της δημόσιας πολιτικής ζωής που καμία σχέση δεν θα έχουν με το Νόημα της μεγάλης αυτής στιγμής του Γένους. Είναι γεγονός πως στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που ζούμε, η θύμηση της Επανάστασης έχει αρχίζει και ξεφτίζει, είναι η εποχή που οι ξεπουλημένοι ηγέτες μας καλούν να διαγράψουμε την ιστορία μας, να αποκοπούμε από τις ρίζες μας και να γίνουμε μέλη στον παγκόσμιο ιστό της λήθης και της απραξίας.
Η Επανάσταση του ΄21 θα φοβίζει πάντα, και θα είναι ένα φαινόμενο προς αποφυγή για αυτούς που επιθυμούν να ελέγχουν τις μάζες ανά τον κόσμο. Η εξέγερση των Ελλήνων δεν ήταν μόνο ενάντια στον δυνάστη τούρκο αλλά και στρεφόταν και ενάντια στα συμφέροντα της "Ιερής Συμμαχίας", ενός προθαλάμου της σημερινής Νέας Τάξης Πραγμάτων στην οποία συμμετέχουν και οι δικοί μας ηγέτες, οι οποίοι θέλουν να υποβαθμίσουν το πολύ σημαντικό γεγονός της 23ης Μαρτίου (και όχι της 25ης) με αποτέλεσμα οι Έλληνες να σκύβουν το κεφάλι και να πληρώνουν το κάθε λογής χαράτσι στους νέους κοτσαμπάσηδες, ως άλλοι εθελόδουλοι ραγιάδες.
Οι Έλληνες για τέσσερις αιώνες δεινοπάθησαν, υπέστησαν ταπεινώσεις και διαρκώς ήταν σε αναβρασμό τηρώντας την υποχρέωση απέναντι στην μακραίωνη ιστορία του Γένους και το καθήκοντος απέναντι στην αποκοιμησμένη πατρίδα. Και εξεράγει, και τα αέρια της έκρηξης πήραν στο διάβα τους την τυραννία του τούρκου αλλά και την αλαζονεία του τότε "πολιτισμένου" δυτικού κόσμου που μορφοποιούνταν στο πρόσωπο του πολιτικού εκτρώματος της εποχής, αυστριακού Μέτερνιχ.
Υποστηρίζουν πολλοί την ανυπαρξία του κρυφού σχολειού τοποθετώντας το σε συγκεκριμμένο χώρο της αρκαδικής γης και της δικαιολογίας περί αδυναμίας εκπαίδευσης του συνόλου του ελληνισμού. Γεγονός είναι πως το κρυφό σχολειό υπήρξε ένας γενικότερος θεσμός και λειτούργησε σε όλη την υποδουλωμένη Ελλάδα, σε μοναστήρια και εκκλησιές που λόγω ασυλίας κατείχαν την γνώση των προγόνων μας, και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την συνεισφορά τους σ΄αυτό.
Υποστηρίζουν, ακόμη την φράση του Κολοκοτρώνη που έλεγε: "Τσεκούρι και Φωτιά στους προσκυνημένους", πως αποτέλεσε δείγμα απανθρωπιάς. Κανείς όμως δεν λέει πόσες φορές
έμεινε ο Γέρος ολομόναχος από τους συναγωνιστές του οι οποίοι λόγω της έλλειψης εθνικής συνείδησης με την πρώτη δυσκολία έφευγαν για τα χωριά τους. Στα απομνημονεύματά του αναφέρει πως όταν θα έπαιρναν οι τούρκοι τα προσκυνοχάρτια και τα πήγαιναν στους Ευρωπαίους θα ήταν πολύ διαφορετική η έκβαση του αγώνα και διαφορετική η ματιά των. πιθανών μελλοντικών στηριγμάτων της Ελλάδας.
Και σε πολλές άλλες των περιπτώσεων έχει διαστρεβλωθεί η αλήθεια, αφού η ιστορία έχει καταγραφεί με υποκειμενική ματιά και είναι αναγκαίο να μπορούμε να αποκρυσταλλώνυμε τα γεγονότα. Σε μια εποχή που βουλιάζουμε καθημερινά μέσα στον βούρκο της λήθης και της υποταγής, όλα δείχνουν πως ζούμε την αρχή μιας νέας, ακόμα πιο ύπουλης κατοχής, χειρότερης της οθωμανικής και δύσκολα θα σηκώσουμε κεφάλι.
"Φωτιά και Τσεκούρι στους Προσκυνημένους"

Ο Γέρος περί Επανάστασης!

"Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση."

(Απόσπασμα από τον λόγο του Γέρου στην Πνύκα)

Περί 25ης Μαρτίου!

Η 25η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το 1838 ως η ημέρα της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης. Η ημερομηνία όμως είναι πλασματική και οφείλεται κατ΄αρχήν τον δήμαρχο της Αθήνας που καθιέρωσε τον πανηγυρικό εορτασμό σε αντίθεση με την επιθυμία του παλατιού, το οποίο κατόπιν μετά από αντιδράσεις του λαού νομοθέτησε. Ας δούμε δυο παλαιότερα άρθρα που αφορούν το συγκεκριμένο γεγονός.

1)Η 25η  Μαρτίου από μια διαφορετική οπτική γωνία,  
http://bitzimbardi.blogspot.gr/2015/03/25.html                                                 

2) Πώς και πότε γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25η Μαρτίου,                                  http://bitzimbardi.blogspot.gr/2011/03/25.html

Η Επανάσταση του '21 και οι πάμπολλες προηγούμενες!

Η επανάσταση του ΄21 προκάλεσε κοσμοϊστορικό γεγονός για τα δεδομένα της εποχής. Η "Ιερή Συμμαχία" και η πολιτισμένη τότε δυτική Ευρώπη δεν ήθελαν, και δεν διανοούνταν, πως θα αλλάξει ο πολιτικός χάρτης της. Η "ανεκτική και δημοκρατική" οθωμανική αυτοκρατορία ήταν πηγή μεγάλων συμφερόντων για όλους και δεν είχαν την βιάση για κερματισμό της. Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν η πρώτη που ξέσπασε από τους Έλληνες ενάντια στην τούρκικη σκλαβιά. Δεκάδες, εάν όχι εκατοντάδες επαναστάσεις έχουν καταγραφεί καθ’ όλη την διάρκεια της οθωμανικής κατοχής, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο επιτυχημένες. Η δίψα των Ελλήνων για την ανάκτηση της προγονικής ελευθερίας και δόξας δεν ήταν δυνατόν να πνιγεί στο αίμα που έχυνε στην ιερή ελληνική γη το τούρκικο γιαταγάνι. Κι όταν ήρθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, μια χούφτα αγράμματων και ταπεινών πολεμιστών αποτίναξε τον βάρβαρο δυνάστη από κάθε σημείο της υπόδουλης πατρίδας, ζωντανεύοντας στο πέλαγος του Αιγέα τις νέες Σαλαμίνες, και στις αδιάβατες κορφές της Πελοποννήσου την κλεφταρματολίτικη Τιτανομαχία.

Όπως έλεγε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά: «Το Γένος ποτέ δεν υποτάχτηκε στον σουλτάνο. Είχε τα πάντα: το βασιλιά του, το στρατό του, τα κάστρα του. Βασιλιάς του, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς. Στρατός του, οι Αρματολοί κι οι κλέφτες. Κάστρα του, η Μάνη και το Σούλι».

Οι Έλληνες πολέμησαν επί 4 αιώνες με τεράστιες απώλειες, όπως είχαν καθήκον και υποχρέωση να πράξουν. Υποχρέωση απέναντι στην μακραίωνη παράδοση του Γένους τους και καθήκον έναντι στην αλυσοδεμένη Πατρίδα. Εβδομήντα τέσσερις επαναστάσεις έχουν καταγραφεί κατά της οθωμανικής τυραννίας, πράγμα που με απλά μαθηματικά σημαίνει, ότι κάθε τετραετία, επί 400 χρόνια, οι Έλληνες έπαιρναν τα όπλα!

Μερικά από αυτά τα κινήματα είναι τα εξής:

1463: Δέκα χρόνια μόνο μετά την άλωση της Πόλης, σημειώνεται επαναστατικό κίνημα σε Σπάρτη, Λακεδαίμονα και Αρκαδία με επικεφαλής τους Πέτρο Μπούα και Μιχαήλ Ράλλη.

1479: Κίνημα στη Μάνη από τον Κορκόδειλο Κλαδά.

1481: Επαναστατεί η Χιμάρα και η Αυλώνα με αρχηγούς τον Κλαδά και τον Ιωάννη Καστριώτη.

1496, 1499: Επανάσταση σε Ήπειρο, Στερεά και Πελοπόννησο με υποκίνηση του Καρόλου Η’.

1532: Επανάσταση σε Κορώνη και Πάτρα με αρχηγούς τον Νικόλαο Μαμωνά-Παλαιολόγο, τον Μιχαήλ Καλόφωνο και άλλους.

1571: Επανάσταση σε Πελοπόννησο, Στερεά, Μακεδονία και Αιγαίο μετά την καταστροφή του τουρκικού στόλου στη Ναύπακτο από τους ενωμένους στόλους της Ευρώπης.

1612: Επανάσταση στα Γιάννενα από τον ηρωικό Δεσπότη Τρίκκης Διονύσιο τον «Σκυλόσοφο».

1684: Οι Έλληνες ξεσηκώνονται στο πλευρό των Ενετών και ελευθερώνουν τον Μωρηά. Η ελευθερία αυτή θα κρατήσει μέχρι το 1715.

1770: Κατά τα Ορλωφικά, όλη η Ελλάδα ξεσηκώνεται απ’ άκρη σε άκρη. Μετά την προδοσία της επανάστασης, οι τουρκικές αρχές προέβησαν σε φρικτές σφαγές εις βάρος Ελλήνων χριστιανών.

1778-1793: Ο «πειρατής» Λάμπρος Κατσώνης κυριαρχεί στο Αιγαίο και προξενεί στον τουρκικό στόλο τεράστιες καταστροφές.
Πολλές άλλες μικρότερες έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια της οθωμανοκρατίας και δεν αναφερόμαστε στις καθημερινές μικρομάχες της κλεφτουριάς, πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα το ανυπότακτο πνεύμα του ελληνισμού. Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια, δηλαδή δεκαπέντε σχεδόν γενιές μαύρης σκλαβιάς υπέφεραν οι Έλληνες, μα ποτέ δεν υποτάχθηκαν στον Σουλτάνο όπως μαθαίνουν στα παιδιά μας οι σύγχρονοι γενίτσαροι της υποταγής και του αφελληνισμού.

Ο Κλέφτης κατά τον Κολοκοτρώνη!

Το κλέφτης ήταν καύχημα, έλεγε: " είμαι κλέφτης, και η ευχή των πατέρων ήτο να γίνει κλέφτης. Το <<κλέφτης>> εβγήκε από την εξουσία. Εις του πατρός μου τον καιρό, ήτν ιερό πράγμα να πειράζουν Έλληνα. Και όταν οι κλέπται ήρχοντο εις συμπλοκή με τους Τούρκους, όλοι οι γεωργοί άφηναν το ζευγάρι, και επάγαιναν να βοηθήσουν τους κλέπτας. Είς τας ημέρας μου επειράζοντο και Έλληνες ομοφρονούντες με τους Τούρκους. Όταν ήρθε ο Ανδρούτσος, πατέρας του Οδυσσέως, εγνωρίσθηκα εις την Μάνη, και τον εσυντρόφευσα έως την Κόρινθο. Εις τον κατατρεγμό μας, δια δεκαπέντε ημέρες ούτε εκοιμώμεθα ούτε ετρώγαμε, ασώσαμε τα φουσέκια, καθημέρα πόλεμο".

Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες (Κλέφτικο τραγούδι)

Μαύρη, μωρέ, πικρή ζωή που κάνουμε
Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες, εμείς
οι μαύροι κλέφτες
Ποτέ, μωρέ, ποτέ μας δεν αλλάζουμε, ποτέ μας δεν αλλάζουμε
και δεν ασπροφορούμε
Όλη, μωρέ, όλη μερούλα πόλεμο
Όλη μερούλα πόλεμο το βράδυ καραούλι, το βράδυ καραούλι
Κοντά, μωρέ, κοντά, στα ξημερώματα
Κοντά στα ξημερώματα γυρίζω να πλαγιάσω, γυρίζω να πλαγιάσω
Το χε- μωρέ, το χέρι μου προσκέφαλο και το σπαθί μου στρώμα, και το σπαθί μου στρώμα
Το κα’μωρέ, καριοφίλι μ΄αγκαλιά
Τι καριοφίλι μ΄ αγκαλιά σαν το παιδί την μάνα, σαν το παιδί τη μάνα.

Η ελληνική επανάσταση και η πρώτη πράξη υποτέλειας!

Με αφορμή την Γαλλική Επανάσταση και τις πράξεις του Ναπολέοντα, στις αρχές του 19ου αιώνα, οι μεγάλες δυνάμεις θέσπισαν την Αρχή της Νομιμότητας, δηλαδή την αρχή που αναγνώριζε κάθε τι παλαιό καθεστώς που επικρατούσε στην Ευρώπη και απαγόρευε οτιδήποτε νέο και επαναστατικό. Θεμελιωτής της υπήρξε ο Αυστριακός Μέτερνιχ ο οποίος αποτέλεσε και το αγκάθι για την μετέπειτα προσπάθεια των Ελλήνων για αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Η Αρχή αυτή καθιερώθηκε στο συνέδριο της Βιέννης (1814-1815) και την υπερασπίστηκε μετά ζήλου η Ιερή Συμμαχία. Το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης του 1821 προκάλεσε έκπληξη, αιφνιδιασμό  και καχυποψία, εν μέρει, στις ευρωπαϊκές αυλές. Αρχικά ομόφωνα την καταδίκασαν και ήλπιζαν ότι θα αποτελούσε γι΄ αυτούς μια «στιγμιαία ενόχληση». Προχώρησαν, μάλιστα, και σε ιδεολογική τεκμηρίωση  της ομόφωνης καταδίκης τους υποστηρίζοντας  ότι η σκλαβιά σ΄ένα δυνάστη, τον Σουλτάνο στην περίπτωσή μας, είναι ευλογημένη από τον Θεό, ενώ η διεκδίκηση της εθνικής ελευθερίας-ανεξαρτησίας έργο του σατανά!

Η παρουσία του Γεωργίου Κάνιγκ στο υπουργείο εξωτερικών της Αγγλίας, στις αρχές του 1823, άλλαξε την αντιμετώπιση των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στο ελληνικό ζήτημα. Αυτός ουσιαστικά με τις διπλωματικές του επιλογές και πρωτοβουλίες δημιουργεί στην ευρωπαϊκή διπλωματία το Ελληνικό Ζήτημα. Μία από τις πρώτες του ενέργειες είναι να διακηρύξει την ουδετερότητα της Αγγλίας (25-3-1823) μεταξύ των δύο εμπολέμων, Ελλήνων και Τούρκων, χωρίς ταυτόχρονα να κλείνει την πόρτα στα ανακτοβούλια της Ευρώπης για την από κοινού επίλυση του ελληνικού ζητήματος.
Η κακή πορεία της ελληνικής επανάστασης μετά το 1823, η σύμπραξη του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου (1769-1849) με τον Σουλτάνο και η αποβίβαση του Ιμπραήμ πασά (1789-1848) με στρατό στην Πελοπόννησο,  θα υποχρεώσουν τους Έλληνες σε πολιτικό επαναπροσανατολισμό, που θα οδηγήσει στην δημιουργία των πρώτων κομμάτων με ξενικό όνομα -αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό- και «εξωτερικό προσανατολισμό». Με τον τρόπο αυτό οι επαναστατημένοι Έλληνες διευκόλυναν τις μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις να παρεμβαίνουν και να επηρεάζουν τις υποθέσεις τους,  τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής. Τον Σεπτέμβριο του 1825, ελληνική αποστολή θα παραδώσει στον Κάνιγκ "Πράξη Υποτέλειας" (Act of submission) την οποία είχαν υπογράψει όλη η τότε στρατιωτική, πολιτική και θρησκευτική ηγεσία, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Ανδρέας Μιαούλης, ο Ανδρέας Ζαΐμης, ο Κ. Δεληγιάννης  και  ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτας Πορφύριος. Η πράξη έλεγε: ...ο Κλήρος, οι Παραστάται, οι Αρχηγοί, Πολιτικοί και Στρατιωτικοί ξηράς και θαλάσσης, του ελληνικού έθνους …. δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της ιδίας αυτού ελευθερίας, ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Α. Μ. του Γεωργίου Δ΄.
Ο Άγγλος Υπουργός Εξωτερικών όμως δεν έδειξε τον αναμενόμενο ενθουσιασμό, αφού υποστήριξε ενώπιον των Ελλήνων αντιπροσώπων ότι τόσο οι συνθήκες μεταξύ Αγγλίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και τα συμφέροντα τής χώρας του στην περιοχή -οικονομικά και πολιτικά- δεν του επιτρέπουν να παραβιάσει την ουδετερότητα και να συμπαραταχθεί με το μέρος των Ελλήνων.
Το Σχέδιο εθελοδουλείας των Ελλήνων και Άγγλων αλλά «ό,τι αποφάσισαν όμως Άγγλοι και Μαυροκορδάτος, τους τα γκρέμισαν οι Τούρκοι, που δεν δέχτηκαν καμία συζήτηση, γιατί οι πρώτες επιτυχίες του Ιμπραήμ είχαν δημιουργήσει στην Πύλη τη βεβαιότητα ότι η Ελληνική περιπέτεια θα τελείωνε με ολοσχερή κατάπνιξη της επαναστάσεως».
Βέβαια, για διαφορετικούς λόγους, το Σχέδιο αυτό «που είχε διαστάσεις εθνική προδοσίας από την κυβέρνηση του Μαυροκορδάτου» δεν πήρε τις υπογραφές όλων και μάλιστα αποδείχτηκε «με ντοκουμέντα ότι πολλές υπογραφές πλαστογραφήθηκαν».
Όμως, το Σχέδιο αυτό συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στους φιλελληνικούς κύκλους.
Από  τους πρώτους Έλληνες του εξωτερικού, ο Αδαμάντιος Κοραής, αντέδρασε εγγράφως, ζητώντας εξηγήσεις «από τινάς, πως και δια ποίαν κατεπείγουσαν ανάγκην απεφασίσθη η καταφυγή εις την είτε υπεράσπισιν, είτε προστασίαν των Άγγλων», ενώ οι απεσταλμένοι από τις φιλελληνικές εταιρείες, Γάλλος στρατηγός Ρος και ο Αμερικανός Γεώργιος Ουάσιγκτον, σε επιστολή τους προς την Ελληνική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκαν ακαριαίως γράφοντας: «…άτομα τινά, μόνον ως απλοί πολίται, έλαβον την τόλμην να γίνωσιν αρχηγοί μιας φατρίας και ενατνίον των καθεστηκότων νόμων της πατρίδος των, υπέγραψαν και παρεκίνησαν και άλλους να υπογράψωσι μίαν αναφοράν όλως δι’ όλου υβριστικήν εις τον χαρακτήρα των εθνών…»
Ουσιαστικά όμως θα αποτελέσει το έναυσμα για την εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων στο ελληνικό ζήτημα με αποκορύφωμα την ναυμαχία του Ναβαρίνου και τις ενέργειες του Μαιζών που, ουσιαστικά, έσωσε την ήδη αποτυχημένη Ελληνική Επανάσταση.

Κολοκοτρώνα, Κολοκοτρώνα και το αίμα πάγωνε!

Κολοκοτρώνα, Κολοκοτρώνα! Έτσι λέγανε οι Τούρκοι, μικροί και μεγάλοι, και κοβότανε το αίμα τους από τον τρόμο. Τον είχανε φανταστεί τεράστιο γίγαντα με τρία μάτια. Το μεσαίο πελώριο απάνω απ' την μύτη. Τριχωτό σαν αρκούδα με δόντια κάπρου, μεγάλα και κοφτερά. Στην πραγματικότητα ο Γέρος όμως ήταν εντελώς το αντίθετο. Κοντός με μεγάλη περιφέρεια, μαυριδερός, με γαμψή μύτη, και έντονα φρύδια που σκέπαζαν τα μαύρα του διαπεραστικά μάτια. Στήθος μεγάλο και τριχωτό που ζέσταινε μέσα του μια μεγάλη καρδιά που θα χωρέσει στην πορεία του βίου του όλη την Ελλάδα.

" Λάμπει ο ήλιος στα βουνά, και στα λαγκάδια
 έτσι λάμπει κ' η κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι
 πώχουν τ' ασήμια τα πολλά, τις ασημένιες πάλες,
Όπου δεν καταδέχονται τη γης να την πατήσουν.

Καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε,
καβάλα παίρν' αντίδερο απ'   του παπά το χέρι.
Ρίχνουν φλωριά στην Παναγιά, φλωριά και στους αγίους
και στον αφέντη τον Χριστό τις ασημένιες πάλες."
                                                 (Δημοτικό τραγούδι)

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, Η ΑΡΧΗ ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Μέσα στα Ορλωφικά γεννήθηκε ο μικρός Θοδωρής Κολοκοτρώνης ή Τσεργίνης (ή Τζεργίνης)ή Μπεθακούρας, στις 3 του Απρίλη κάτω από ένα δέντρο στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Οι Κολοκοτρωναίοι, παλιά γενιά στον Μοριά, κλέφτες από τους λίγους είχαν διαρκώς διαμάχες με τους Τούρκους και βρίσκονταν συνεχώς σε κίνηση. Πότε στη Αρκαδία, πότε στην Μεσσηνία και πότε στην Μάνη. Το 1880 ο Καπετάμπεης σκοτώνει τον Κωσταντή  Κολοκοτρώνη και ο μικρός Θοδωρής μένει ορφανός. Στα 15 του χρόνια παίρνει τα βουνά και γίνεται κλέφτης. Σε λίγα χρόνια για να τον καλοπιάσουν οι Τούρκοι τον κάνουν Αρματολό στα μέρη του Λεονταριού, παντρεύτηκε την κόρη του προεστού και έκανε μεγάλη περιουσία σε ηλικία 20 χρόνων. Μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας το πέρασε στην Μάνη και δασκαλεύτηκε από τον αρχικλέφτη Ζαχαριά, ενώ έκανε φιλίες με τον Μούρτζινο, τον Κουμουντουράκη και τον Κωσταντή Λουράκη. Οι τούρκοι βλέποντας ότι δυναμώνει τον κυνηγούν, ξαναβγαίνει στο κλέφτικο και πηγαίνει την οικογένειά του στην Μάνη. Μετά από παρότρυνση του Δεληγιάννη παίρνει την οικογένειά του και έρχεται στα μέρη της Καρύταινας και συγκεκριμένα στην Στεμνίτσα. Το 1802 βγαίνει φερμάνι να τον "χαλάσουν" μαζί με τον Πετμεζά, με την βοήθεια του Γερο-Κόλια τους κατατροπώνει στα Μαγούλιανα. Η κλεφτουριά υποφέρει και το 1805 περνάει στην Ζάκυνθο. Ο τσάρος Αλέξανδρος θέλει να καταταγούν στον Ρωσικό στρατό, οι οπλαρχηγοί ζητούν την βοήθεια του να ελευθερώσουν την πατρίδα, ο ίδιος όμως έχει άλλα σχέδια να καταταγούν εναντίον του Ναπολέοντα. Ο Κολοκοτρώνης αποκρίνεται: " Όσον δια το μέρος μου δεν εμβαίνω εις την δούλευσιν. Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε όμως στρατιώτας, δια να ελευθερώσομεν την πατρίδα μας σε υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδας στρατιώτας. Μια φορά εβαπτισθήκαμεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μίαν με το αίμα και άλλην μίαν δια την ελευθερία της πατρίδος μας". Κατεβαίνει πάλι στον Μοριά ξαναπιάνει το κλέφτικο και ξαναβγαίνει στην Ζάκυνθο. Μπαρκάρει και γίνεται "ναυτικός" για λίγο καιρό, ξαναβγαίνει στον Μοριά για να βοηθήσει τον φίλο του Αλή Φαρμάκη που τον κυνηγούσε ο Βελή Πασάς με παρότρυνση του Δεληγιάννη. Επανέρχεται στην Ζάκυνθο που εν τω μεταξύ έχει περάσει στα χέρια των Άγγλων, με επικεφαλής τον ταγματάρχη Τζώρτζ με τον οποίον θα τον συνδέσει φιλία μιας ζωής. Ο ίδιος έλεγε: " Γεννήθηκα στα 1770. Όταν εγλύτωσα από την Καστάνιτσα ήμουν χρονών δέκα. Διαμονή Μάνης χρόνια δύο. Εις την Αλωνίσταινα χρόνια τρία . Εις τα Σαμπάζικα χρόνια δώδεκα. Εποχή της νεότητος, πέντε χρόνια ανύπανδρος, και άλλους εφτά χρόνους υπανδευμένος. Είκοσι εφτά χρόνους είχα όταν με επρωτοκυνήγησαν. Αρματολός και κλέφτης αλληλοδιαδόχως χρόνια πέντε. Φερμάνι βασιλικό δια εμένα και τον Πετιμεζά στα 1802
(χρόνος) ένας. Το δεύτερο φερμάνι τον Ιανουάριο 1806, και το Πατριαρχικό Συνοδικό τρία. Τριανταέξι χρονών ήμουν όταν επήγα εις την Ζάκυνθο, πενήντα χρόνους είχα όταν εβγήκα εις την επανάσταση".
Το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του ήταν αυτό που συνέβη στην Τρίπολη, μικρός πουλούσε ξύλα και ο γάιδαρος του λέρωσε έναν τούρκο αξιωματούχο ο οποίος τον χαστούκισε. Το χαστούκι που δέχτηκε έμελλε να αποτελέσει το έναυσμα να ανάψει η φωτιά μέσα του  για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Η φωτιά ήταν τόσο μεγάλη που έκαψε ένα ολόκληρο έθνος.

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ!

Ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τον μοναδικό, καθ' όλη την διάρκεια του Αγώνα, που δεν έκανε πίσω και που πίστεψε όσο κανένας άλλος το όραμα της απελευθέρωσης, Γέρο του Μοριά θα εκθέσω ιστορίες, περιστατικά και αποφθέγματα. Η περιληπτική αναφορά δεν μειώνει την σημασία των λόγων και των γεγονότων, όμως έχουν γραφτεί τόμοι ιστορίας από σημαντικότατους συγγραφείς και αφορούν τον Κολοκοτρώνη με βάση πρωτογενείς πηγές που δεν αφήνουν περιθώρια πλέον σχολιασμού και συμπλήρωσης. Ο αντικειμενικός μου σκοπός είναι η αναμόχλευση ψηγμάτων της εποχής του '21 για να συμπληρώσω την απλή αναφορά των σχολείων που διδάσκουν τα απιδιά μας. Δεν είναι υπερβολή ότι πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν την σημασία της 25ης Μαρτίου, σημάδι, και αυτό, της παγκοσμιοποίησης και της αλλοτρίωσης της εθνικής μας συνείδησης.

Θάμα, καθαρά ελληνικό, ισορροπίας και μέτρου, μέσα από αντιφάσεις, διόλου υπεράνθρωπος, άνθρωπος σ΄όλη την έννοια του όρου, από τα σπλάχνα μέσα του λαού, δεμένος μαζί του από χίλιες μεριές, αρετές και αδυναμίες...
Έξω από τους γενικούς χαρακτήρες της ράτσας και τους προσωπικούς του, αποκορυφώνονται στη φυσιογνωμία του, ιστορία κι αγώνες πέντε αιώνων κι ανοίγει το κεφάλαιο άλλων τόσων που έρχονται. Φτάνει να συλλογιστεί κανένας πως είναι το σύνορο του κλέφτη και του θεμελιωτή λεύτερου λαού...
 (Σπύρος Μελάς, "Ο Γέρος του Μοριά"-Επίλογος)