Ο Κώστας Καββαθάς υπήρξε ο «πνευματικός
μου πατέρας» στα άγνωστα, τότε το 2007, νερά του και η έμπνευση μου για το
bitzimbardi.blogspot. Διαβάζοντας τα ποσταρίσματά του στα Vytinaiika με ώθησε
να ανεβάσω το πάθος μου για τον τόπο μου στον ιστό. Προσωπικά δεν είχαμε
γνωριστεί αλλά τα email πολλά και με πολύ ενδιαφέρον. Ανέφερε στο προφίλ του:
«Το χωριό δεν είναι για μένα παρά τόπος διακοπών, επομένως οι σχέσεις μου με
αυτό είναι περιορισμένες και επιδερμικές. Αρκούν όμως για να το αγαπήσω τόσο,
ώστε να ασχοληθώ με αυτό; Αρκούν και περισσεύουν. Γιατί όταν είσαι μακρυά από
έναν τόπο, τον αγαπάς όχι μόνο με τις αισθήσεις, αλλά και με την καρδιά. Και
όταν τον επισκέπτεσαι, κάθε πέτρα, κάθε δέντρο, κάθε άνθρωπος, μπορεί να σου
λέει πάρα πολλά».
Έγραφε επίσης: «..Εδώ πρέπει να
επαναλάβω κάτι που έγραφα τα πολύ παλιά χρόνια, όταν έφευγα για λίγο με
αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα και χανόμουν σε διαδρομές όπως εκείνη από το Λεωνίδιο
στην Τρίπολη και από κει στον Πύργο ή στη Σπάρτη, ή από τον Πύργο στην Αρχαία
Ολυμπία και την Ανδρίτσαινα. Είπα Ανδρίτσαινα και θυμήθηκα ότι εκεί κοντά
βρίσκεται ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα, αλλά και τόποι που η φύση και οι
δρόμοι είναι τόσο ωραίοι που αισθάνεσαι ότι θα... πεθάνεις από ευτυχία. Πολλά
από αυτά τα μέρη τα είδα από ψηλά, με ένα ελικόπτερο R-44. Συγκυβερνήτης και
παρατηρητής, πήγα σε μέρος που ανακάλυψα ότι απέχει μόλις τέσσερα χιλιόμετρα
από τα Βυτιναίικα Πύργου Ηλείας, όπου βρίσκεται ο τάφος παππούδων και γονιών.
Βρήκα έτσι την ευκαιρία να ρίξω λίγο νερό στο μάρμαρο που τους σκεπάζει και να
αγναντέψω τον κάμπο που πριν από πολλές δεκαετίες (δε χρειάζεται να πω πόσες!)
γύριζα σαν μικρό παιδί, «πληγώνοντας» (όπως λέει και η ταινία) τα δέντρα. Ένα
απ’ αυτά, η πιο μεγάλη λεύκα, είναι τώρα πεσμένο στο έδαφος από τον αέρα και τα
χρόνια. Μάταια έψαξα να βρω την «πληγή». Το ξύλο είχε σαπίσει και τα αρχικά
«Κ.Δ.Κ. - Ε.Α.Α.» (Κωνσταντίνος Δημητρίου Καββαθάς - Ένωση Αερομοντελιστών
Αθηνών!) είχαν εξαφανιστεί, αλλά η ανάμνηση ήταν ζωντανή, όπως ζωντανό και
ταπεινό ήταν και το φτωχικό του «θείου», στο οποίο πέρασα μερικά από τα
ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Και είχε βρέξει. Όχι μία αλλά δέκα φορές
εκείνο το σαββατοκύριακο. Και όχι απλή βροχή, αλλά καταιγίδες, που μας
ανάγκασαν να παρατείνουμε την παραμονή μας στο συγκεκριμένο σημείο (στο
συγκρότημα Aldemar), και έτσι βρήκα την ευκαιρία να πάω στο «χωριό». Ε, θα
πείτε. Και λοιπόν; Δεν υπάρχει Έλληνας που τουλάχιστον μια φορά το χρόνο να μην
πηγαίνει στο «χωριό»! Πόσοι όμως έχουν την τύχη να γίνουν μάρτυρες...
κατακλυσμού; Ο οποίος «κατακλυσμός» απελευθέρωσε όλα τα αρώματα της γης και
πάρ’ τον κάτω τον Καββαθά. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και οι μυρουδιές απ' το
ποτάμι, το αρδευτικό κανάλι, τα σπαρτά, τις ελιές, που ξεπλυμένες και καθαρές
έστεκαν η μια δίπλα στην άλλη, κυρίευσαν τις αισθήσεις.
Τι ομορφιά και πόσο μου έχει λείψει
έτσι που ζω φυλακισμένος σε γραφεία και αυτοκίνητα!...»
Κώστας Καββαθάς
Αύγουστος 2004
Στις 11 του Απρίλη, έγινε πράξη η
επιθυμία του Κώστα Καββαθά να ταφεί δίπλα στους τάφους των προγόνων του και
έτσι, η ιερή Ολυμπιακή γη, πήρε στην αγκαλιά της το άξιο τέκνο της.
Αιωνία σου η μνήμη Κυρ Κώστα, θα σε θυμόμαστε
πάντα.
