Ο φαύλος κύκλος χρεών που αναγεννάται στην Ελλάδα από το έτος σύστασης του Νέου Ελληνικού Κράτος έως σήμερα επισημαίνεται σε άρθρο της ολλανδικής εφημερίδας Volkskrant το οποίο φέρει τον τίτλο : «Η Ελλάδα δεν έχει ερευνηθεί αρκετά;» .
Ο συντάκτης του δημοσιεύματος, Peter de Waard, υποστηρίζει πως, κατά τους τελευταίους δύο αιώνες, η χώρα προσπαθεί να αποπληρώσει παλαιά χρέη δημιουργώντας νέα και, μάλιστα, με ιδιαίτερα αυξημένα επιτόκια.
Ειδικότερα, στα πλαίσια του άρθρου, αναφέρεται:
«Ο ελληνικός λαός ποτέ δεν είχε τόσο μεγάλη αξία. Το 1838 η Ελλάδα έγινε επιτέλους ανεξάρτητη από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ο μακροχρόνιος αγώνας εναντίον των Τούρκων είχε χρηματοδοτηθεί με ομόλογα που τοποθετήθηκαν στην αγορά του Λονδίνου. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων παρέμειναν στους κερδοσκόπους και τους εμπόρους. Η χώρα δεν μπορούσε να ξεπληρώσει αυτά τα δάνεια. Η νέα Ελλάδα περιελάμβανε μόνο μια περιοχή με αγρότες με λίγα ζώα και λίγα κτήματα.
Μια κοινοπραξία από γαλλικές, γερμανικές και ρωσικές τράπεζες χορήγησαν ένα τεράστιο δάνειο ύψους 3 εκατομμυρίων λιρών. Με αυτό έπρεπε να αποπληρωθεί το χρέος και να υπάρξει βελτίωση των υποδομών. Αλλά ο βασιλιάς Όθων, τον οποίον έφεραν από την Βαυαρία, εισέπραξε άδικα τις επιδοκιμασίες. Και τα λοιπά, έπρεπε οι Έλληνες να πληρώσουν στους Βρετανούς οι οποίοι θα οικοδομούσαν το ναυτικό.
Το 1843 η Ελλάδα ήταν ξανά σε πτώχευση. Λόγω της μη πληρωμής των τόκων, το χρέος ανήλθε στα 10 εκατομμύρια λίρες.
Η ελληνική κυβέρνηση μπορούσε να πάρει νέα δάνεια έναντι διπλάσιου ποσοστού των επιτοκίων της αγοράς. Το χρέος αυξανόταν συνέχεια. Το 1893, ενώ η Ελλάδα έχει αποπληρώσει περισσότερο από το κεφάλαιο, λόγω της τοκογλυφίας, παρέμεινε ένα χρέος δέκα φορές το εθνικό ακαθάριστο προϊόν.
Στις 30 Οκτωβρίου 1893, μιλώντας ο πρωθυπουργός Τρικούπης στο κοινοβούλιο, είπε: «Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν».
Οι Times του Λονδίνου έκαναν λόγο για εξαπάτηση. Μια τρόικα του 19ου αιώνα, με επικεφαλής τον Βρετανό διπλωμάτη Sir Edward Law, πήγε στην Αθήνα για να τακτοποιήσει την υπόθεση.
Αφού εκλιπαρούσαν επί 4 χρόνια, αποφασίστηκε τα παλαιά δάνεια να τα μετατρέψουν σε ένα νέο 80ετές δάνειο (μέχρι το 1978), βάζοντας ενέχυρα μελλοντικούς φόρους κατανάλωσης σε λάδι, αλάτι και τσιγάρα.
Όταν οι Έλληνες το 1910 βρέθηκαν σε απόγνωση, η ελληνική κυβέρνηση υποχρέωσε όλους τους πολίτες να δανείσουν τις μισές από τις αποταμειεύσεις τους στο κράτος.
Το 1932 ήρθε η τέταρτη πτώχευση. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα ζήτησε παραγραφή των υπόλοιπων χρεών ως αναγνώριση για την συμβολή της στον αγώνα εναντίων των ναζί. Οι Γάλλοι και οι Άγγλοι αρνήθηκαν.
Το 1964, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου υποσχέθηκε όλο το χρέος, συμπεριλαμβανομένων των τόκων, να αποπληρωθεί σε 45 χρόνια – έως το 2009.
Το παλαιό χρέος των 170 χρόνων υπήρχε ακόμα όταν η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη το 2002.
Τώρα τα πράγματα πάνε πάλι στραβά. Ίσως ήρθε η ώρα η Ελλάδα να απαλλαγεί από το αποικιακό χρέος.»
ksipnistere.blogspot.com
Ο συντάκτης του δημοσιεύματος, Peter de Waard, υποστηρίζει πως, κατά τους τελευταίους δύο αιώνες, η χώρα προσπαθεί να αποπληρώσει παλαιά χρέη δημιουργώντας νέα και, μάλιστα, με ιδιαίτερα αυξημένα επιτόκια.
Ειδικότερα, στα πλαίσια του άρθρου, αναφέρεται:
«Ο ελληνικός λαός ποτέ δεν είχε τόσο μεγάλη αξία. Το 1838 η Ελλάδα έγινε επιτέλους ανεξάρτητη από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ο μακροχρόνιος αγώνας εναντίον των Τούρκων είχε χρηματοδοτηθεί με ομόλογα που τοποθετήθηκαν στην αγορά του Λονδίνου. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων παρέμειναν στους κερδοσκόπους και τους εμπόρους. Η χώρα δεν μπορούσε να ξεπληρώσει αυτά τα δάνεια. Η νέα Ελλάδα περιελάμβανε μόνο μια περιοχή με αγρότες με λίγα ζώα και λίγα κτήματα.
Μια κοινοπραξία από γαλλικές, γερμανικές και ρωσικές τράπεζες χορήγησαν ένα τεράστιο δάνειο ύψους 3 εκατομμυρίων λιρών. Με αυτό έπρεπε να αποπληρωθεί το χρέος και να υπάρξει βελτίωση των υποδομών. Αλλά ο βασιλιάς Όθων, τον οποίον έφεραν από την Βαυαρία, εισέπραξε άδικα τις επιδοκιμασίες. Και τα λοιπά, έπρεπε οι Έλληνες να πληρώσουν στους Βρετανούς οι οποίοι θα οικοδομούσαν το ναυτικό.
Το 1843 η Ελλάδα ήταν ξανά σε πτώχευση. Λόγω της μη πληρωμής των τόκων, το χρέος ανήλθε στα 10 εκατομμύρια λίρες.
Η ελληνική κυβέρνηση μπορούσε να πάρει νέα δάνεια έναντι διπλάσιου ποσοστού των επιτοκίων της αγοράς. Το χρέος αυξανόταν συνέχεια. Το 1893, ενώ η Ελλάδα έχει αποπληρώσει περισσότερο από το κεφάλαιο, λόγω της τοκογλυφίας, παρέμεινε ένα χρέος δέκα φορές το εθνικό ακαθάριστο προϊόν.
Στις 30 Οκτωβρίου 1893, μιλώντας ο πρωθυπουργός Τρικούπης στο κοινοβούλιο, είπε: «Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν».
Οι Times του Λονδίνου έκαναν λόγο για εξαπάτηση. Μια τρόικα του 19ου αιώνα, με επικεφαλής τον Βρετανό διπλωμάτη Sir Edward Law, πήγε στην Αθήνα για να τακτοποιήσει την υπόθεση.
Αφού εκλιπαρούσαν επί 4 χρόνια, αποφασίστηκε τα παλαιά δάνεια να τα μετατρέψουν σε ένα νέο 80ετές δάνειο (μέχρι το 1978), βάζοντας ενέχυρα μελλοντικούς φόρους κατανάλωσης σε λάδι, αλάτι και τσιγάρα.
Όταν οι Έλληνες το 1910 βρέθηκαν σε απόγνωση, η ελληνική κυβέρνηση υποχρέωσε όλους τους πολίτες να δανείσουν τις μισές από τις αποταμειεύσεις τους στο κράτος.
Το 1932 ήρθε η τέταρτη πτώχευση. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα ζήτησε παραγραφή των υπόλοιπων χρεών ως αναγνώριση για την συμβολή της στον αγώνα εναντίων των ναζί. Οι Γάλλοι και οι Άγγλοι αρνήθηκαν.
Το 1964, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου υποσχέθηκε όλο το χρέος, συμπεριλαμβανομένων των τόκων, να αποπληρωθεί σε 45 χρόνια – έως το 2009.
Το παλαιό χρέος των 170 χρόνων υπήρχε ακόμα όταν η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη το 2002.
Τώρα τα πράγματα πάνε πάλι στραβά. Ίσως ήρθε η ώρα η Ελλάδα να απαλλαγεί από το αποικιακό χρέος.»
ksipnistere.blogspot.com
