Ο ιντερνετικός φίλος και πατριώτης Θοδωρής Κονδύλης (metar.gr) μου έδωσε την αφορμή να αναδημοσιεύσω "το Παράπονο" του Οδυσσέα Ελύτη!
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʽναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".
''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)
ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ
Ετικέτες
- ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
- ΑΡΧΑΙΑ ΗΛΕΙΑ
- ΑΡΧΑΙΑ ΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΡΙΦΥΛΙΑ
- ΑΡΧΑΙΟΙ ΗΛΕΙΟΙ
- ΔΙΕΘΝΗ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΕΛΛΑΔΑ
- ΕΛΛΑΔΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΘΙΜΑ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
- ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ-ΑΝΑΦΟΡΕΣ
- ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ
- ΗΛΕΙΑ
- ΗΛΕΙΑΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
- ΗΛΕΙΟΙ
- ΗΛΕΙΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ '21
- ΗΛΕΙΟΙ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ '21
- ΙΣΤΟΡΙΑ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
- ΚΟΙΝΩΝΙΑ
- ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΪΚΑ
- ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ
- ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΑΙΪΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ
- ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΑΙΪΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ
- ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΔΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΤΑ
- ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
- ΠΕΡΙΕΡΓΑ & ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ
- Φράσεις με σημασία
Κυριακή 9 Ιουνίου 2013
Κυριακή 2 Ιουνίου 2013
Πως ένας χορός άλλαξε τον ρου της ιστορίας!
Πολλές φορές μικρά, ασήμαντα σε πρώτη ματιά, επεισόδια της Ιστορίας, συχνά επηρεάζουν αποφασιστικά την εξέλιξή της. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του Ιπποκλείδη. Μας την αφηγείται ο παππούς Ηρόδοτος, ο πατέρας της Ιστορίας σίγουρα.
Ο Ηρόδοτος, βέβαια, ανυποψίαστος για την παγκόσμια σημασία του συγκεκριμένου γεγονότος, ανίδεος ακόμη για τα DNA και τα γονίδια, για τα σπερματοζωάρια που κυνηγάνε το συγκεκριμένο ωάριο για να το γονιμοποιήσουν, οδηγώντας τα πράγματα στο αναπότρεπτο αποτέλεσμα, διηγείται το επεισόδιο με συγκινητική αθωότητα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να φανταστεί ότι ένα μεθύσι και ένας προκλητικός χορός, ένας κόρδακας, θα ήταν ικανός να επηρεάσει την παγκόσμια Ιστορία.
Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ενθουσιασμένος από τη νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 576 π.Χ., ο τύραννος της Σικυώνος Κλεισθένης, γιος του Αριστωνύμου, ανακοινώνει πανηγυρικά στους Πανέλληνες ότι σκοπεύει να παντρέψει την κόρη του Αγαρίστη και καλεί όλους τους νέους από τις πιο επιφανείς οικογένειες του ελληνικού κόσμου να σπεύσουν στη Σικυώνα, για να διαλέξει ανάμεσά τους τον πιο άξιο.
Πλήθη εκλεκτών νέων συγκεντρώθηκαν στην ένδοξη τότε Σικυώνα, καθένας με τις ελπίδες και τις φιλοδοξίες του. Εναν ολόκληρο χρόνο τούς φιλοξένησε ο τύραννος πλουσιοπάροχα και παρακολουθούσε τις εκδηλώσεις και τις αντιδράσεις τους. Γρήγορα ξεχώρισαν ανάμεσά τους οι δύο καλύτεροι, ο Ιπποκλείδης, πλούσιος και ωραίος Αθηναίος, γιος του Τεισάνδρου, που συγγένευε με τους Κυψελίδες της Κορίνθου, και ο Μεγακλής, γιος του Αλκμέωνος, από τη μεγάλη αθηναϊκή οικογένεια των Αλκμεωνιδών. Τελικά ο Κλεισθένης ξεχώρισε τον Ιπποκλείδη, που υπερείχε σε όλα και αυτόν είχε στο νου του, όταν ήρθε η ώρα να αναγγείλει την απόφασή του. Στη λαμπρή γιορτή της μοιραίας βραδιάς, με τα πλούσια εδέσματα, τα κρέατα από τα εκατό βόδια που θυσιάστηκαν για την περίπτωση και το άφθονο κρασί, ήρθαν στο κέφι οι υποψήφιοι μνηστήρες, όπως και όλοι οι Σικυώνιοι που συμμετείχαν στις χαρές της αρχοντοπούλας. Μεθυσμένος ο Ιπποκλείδης, ζήτησε να του παίξουν ένα σκοπό και άρχισε να χορεύει τον κόρδακα, ένα χορό στον οποίο οι χορευτές κουνούσαν προκλητικά τους γοφούς τους, κάτι σαν ένα τολμηρό τσιφτετέλι. Στο τέλος, ξάπλωσε με την πλάτη πάνω στα τραπέζια και άρχισε να τινάζει το πόδια του στον αέρα. Ο Κλεισθένης έμεινε αποσβολωμένος, καθώς δεν μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη.
- Με το χορό σου έχασες την τύχη σου, Ιπποκλείδη, του φώναξε τελικά.
Και ο Ιπποκλείδης, μέσα στη γενική ευθυμία, του απάντησε με τη φράση που... άλλαξε τον κόσμο:
- Ου φροντίς Ιπποκλείδηι.
- Σκασίλα μου, εξηγούν... κόσμια οι μεταφραστές. Το νόημα είναι πιο βαρύ... Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Η ιστορική σημασία του γεγονότος είναι ακόμη πιο βαριά. Και να γιατί.
Η Αγαρίστη, μετά την απογοήτευση του Κλεισθένη, αναγκάστηκε να παντρευτεί τον Μεγακλή. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Κλεισθένης, ο περίφημος μεταρρυθμιστής και θεμελιωτής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, του πρωτοφανέρωτου τότε πολιτικού συστήματος, που επηρεάζει την ιστορία του κόσμου μέχρι σήμερα. Ο δεύτερος γιος τους, ο Ιπποκράτης, έγινε παππούς του Περικλή, από το γάμο της κόρης του Αγαρίστης (από το όνομα της γιαγιάς της) και του Ξάνθιππου, γιου του Αρίφρονα από το Δήμο Χολαργού. Στον γιο του, τον Περικλή, όμως, στις φιλοδοξίες και στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, οφείλεται το μεγαλείο της Αθήνας με τα ασύγκριτα έργα της Ακρόπολης, με τον Παρθενώνα, τα Προπύλαια, το Ωδείο, το Θέατρο και όλα αυτά που οδήγησαν στο Χρυσό Αιώνα, στη λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, πάνω στον οποίο στηρίζεται ακόμη και σήμερα ο παγκόσμιος πολιτισμός, όσο και αν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Εμείς, τώρα, που γνωρίζουμε τόσο πιο πολλά από τον Ηρόδοτο, ξέρουμε τη σημασία των συνδυασμών γονιδίων και DNA, ξέρουμε την επίδρασή τους στην εξέλιξη της Ιστορίας. Από τέτοιους πολύπλοκους συνδυασμούς γεννήθηκε ο Περικλής και δικά του όνειρα ήταν τα έργα της Ακρόπολης.
Χωρίς το χορό του Ιπποκλείδη, λοιπόν, δεν θα υπήρχε ο Κλεισθένης και η Δημοκρατία. Χωρίς τον Περικλή, σίγουρα δεν θα υπήρχε Παρθενώνας, κορυφαίο μνημείο, ορόσημο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Τα πράγματα είναι απλά...
Πώς να μη σκεφτεί κανείς, λοιπόν, τον Ιπποκλείδη και τον ξέφρενο χορό του, όταν ατενίζει τον Παρθενώνα, περήφανο και λουσμένο στο φως του ήλιου; Υποψιαζόταν, άραγε, πού οδηγούσε τον κόσμο κουνώντας προκλητικά τους γοφούς του; Μάλλον όχι. Καλά το είπε λοιπόν ο άνθρωπος!
Πηγή: Κ. Τσάκου, Ελευθεροτυπία
ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΟΥ ΜΩΡΕΩΣ: ΑΛΦΕΙΟΣ (ΡΟΥΦΙΑΣ), ΝΤΟΑΝΑ ,ΛΑΔΩΝΑΣ,ΤΣΕΜΠΕΡΟΥΛΑ!
......Ρουφιάς το τε των εκβολών μέχρι της άνω συμβολής: Rouphia ( Alpheus ) τμήμα του Αλφειού και ο μεταξύ των παρά την συμβολήν δεικνυμένων περάματος ( bac ) κια του Χανίου του Ρουφιά ( Chani du Rouphia ) εγκαρσίως προς συμβολήν κατερχόμενος Λάδων {Rouphia [Ladon]}.Ταύτα κατά την ορθώσ παραλαμβανόμενην αντίληψην των εγχωρίων, καθ'ην Ρουφιά επικαλουμένου του Λάδωνος μετά του από της συμβολής κάτω προς τας εκβολάς ρου του Αλφειού, το άνω τμήμα τούτου λαμβάνον χαρακτήρα διακλαδώσεως του Ρουφιά επιτρέπεται τούτο μόνον να ονομασθή "παραπόταμος". Άξιον ίσως να αντιπαρατεθή ενταύθα το περίεργον ότι Doana ονομάζεται υπό των εγχωρίων ο άνωθεν εις τον Αλφειόν παραλλήλως πρός τον Λάδωνα ( Ρουφιάν ) συμβάλλων ποταμός Ερύμανθος, του σημερινού ονόματος κατά σύγχυσιν ομοίαν παρεφθαρμένως μετενεχθέντος εις αύτον εκ του κάτωθεν " από μεσημβρίας κατιόντος εις τον Αλφειόν καταντίκρυ του Ερυμάνθου μάλιστα" ( Παυσ.6 21, 4 ) παραποτάμου το πάλαι καλουμένου "Διάγωντος", νυν δε υπό του υπεράνω "Τσεμπερούλα".
Στέφανου Δραγούμη: Χρονικον του Μορέως Τοπωνυμικά-Τοπογραφικά- Ιστορικά
Στέφανου Δραγούμη: Χρονικον του Μορέως Τοπωνυμικά-Τοπογραφικά- Ιστορικά
WILLIΑM MARTIN LEAKE: Περνώντας από το Μπιτζιμπάρδι τον Μάιο του 1805!
Ο Άγγλος αξιωματικός-περιηγητής William Martin Leake περνώντας το 1805 από τα ερείπια της Ίσοβας γράφει:
"Φεύγοντας από την Πλατιάνα κατά το μεσημέρι, πήραμε το δρόμο που οδηγούσε ανατολικά.Σε λίγο ανηφορίσαμε σ΄ένα λόφο κατάφυτο από ψηλά πεύκα και έλατα.Αφού περάσαμε την ράχη του, κατηφορίσαμε στην άλλη πλευρά του που κατεβαίνει στην κοιλάδα του Αλφειού. Ακολουθώντας ένα τραχύ, απότομο και φιδωτό μονοπάτι, γύρω στο απόγευμα φτάσαμε στο Παλάτι.Τα ερειπιά του βρίσκονται κοντά στο ποτάμι, στη μέση μιας εύφορης περιοχής σπαρμένης με αραποσίτι, κοντά στα πόδια κατάφυτου λόφου. Οι πλαγιές του λόφου στολίζονται με πεύκα και στο κάτω μέρος ισκιωμένη από πλατάνια βρίσκεται μια παλιά βρύση κτισμένη με Τούρκικη νοοτροπία. Η βρύση αυτή βρίσκεται στην άκρη του δρόμου που περνά από το Λάλα για το Φανάρι...... Ο δρόμος που περνάμε μετά την Ίσοβα για να πάμε στο ποτάμι περιβάλλεται από πυκνούς θάμνους που αναμεσά τους κυριαρχούν τα αγκαθωτά απαλιούρια. Το μικρό χωριό Μπιτζιμπάρδι βρίσκεται πάνω στο λόφο δεξιά μας , όπως κατεβαίνουμε για τον Αλφειό".
William Martin Leake: Travels in the Morea Part 2
Κυριακή 19 Μαΐου 2013
Αφιέρωμα - Η Γενοκτονία των Ποντίων!
Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαϊου1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα μνήμης για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
http://www.sansimera.gr
Πέμπτη 16 Μαΐου 2013
«Ζεῦ σωσον» ή όπως λέμε «Γειά σου»
Από τα παλιά χρόνια το φτέρνισμα ξέρουμε πως γέννησε το φόβο του θανάτου. Για τον ίδιο λόγο έκανε εντύπωση και το χασμούρημα.
Με το δυνατό φτέρνισμα φοβόταν να μη βγει η ψυχή.
Με το χασμουρητό συνέβαινε το αντίθετο. Φοβότανε μήπως αναπνεύσει (καταπιεί) κανένα κακοποιό πνεύμα, καμία άλλη ψυχή.
(Κύρου Αναβ-Γ 2, 9).
Η Ελληνική Γραμματεία μας φύλαξε ζωντανή την παραπάνω παράδοση, που έχει εξαιρετική σημασία.
Οι Αρχαίοι Έλληνες όταν άκουγαν κάποιον να φτερνίζεται λέγανε: «Ζεύ σώσον». Και σήμερα ακόμη λέμε : «Γειά σου».
Τα ήθη και οι παραδόσεις ακόμη υπάρχουν σήμερα έστω και αν δε γνωρίζουμε πως και από που προέρχονται.
http://irakleitos.blogspot.gr/
Με το δυνατό φτέρνισμα φοβόταν να μη βγει η ψυχή.
Με το χασμουρητό συνέβαινε το αντίθετο. Φοβότανε μήπως αναπνεύσει (καταπιεί) κανένα κακοποιό πνεύμα, καμία άλλη ψυχή.
(Κύρου Αναβ-Γ 2, 9).
Η Ελληνική Γραμματεία μας φύλαξε ζωντανή την παραπάνω παράδοση, που έχει εξαιρετική σημασία.
Οι Αρχαίοι Έλληνες όταν άκουγαν κάποιον να φτερνίζεται λέγανε: «Ζεύ σώσον». Και σήμερα ακόμη λέμε : «Γειά σου».
Τα ήθη και οι παραδόσεις ακόμη υπάρχουν σήμερα έστω και αν δε γνωρίζουμε πως και από που προέρχονται.
http://irakleitos.blogspot.gr/
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΡΥΠΗΤΗΣ " Η ΙΣΟΒΑ".
Οι πολιτιστικοί σύλλογοι στις μέρες μας είναι απαραίτητοι όσο ποτέ άλλοτε αφού η ξενολατρία και το ξερίζωμα της πολιτιστικής κληρονομιάς βρίσκεται στον μέγιστο βαθμό, σε σημείο να επικρατεί σύγχυση τι είναι "δικό μας" και τι όχι.
Βασικός στόχος των συλλόγων πρέπει να αποτελεί η ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς σε δύναμη ανάπτυξης για το ίδιο το χωριό σε συνδυασμό με πλούσια δράση και συνεισφορά στα Πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής.Στα πλαίσια της προσπάθειας διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς σκοπός τους πρέπει να είναι η παρουσίαση των παραδόσεων και των εθίμων καθώς και η διάδοση των λαογραφικών στοιχείων του κάθε χωριού.Οι σύλλογοι πρέπει να λειτουργούν ανελλιπώς, διατηρώντας την ιστορική συνέχεια και ευαισθητοποιώντας τις νέες γενιές που ζουν στα αστικά κέντρα, αλλά και τους μεγαλύτερους, επιτυγχάνοντας έτσι την ενότητα και την αλληλεγγύη των μελών.Πρέπει να συμβάλλουν με όσα μέσα διαθέτουν, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς, στη βελτίωση των συνθηκών ζωής στο χωριό και στην πραγματοποίηση έργων. Επίσης η πραγματοποιήση εκδρομών, χορών και άλλων εκδηλώσεων έχουν ως αποτέλεσμα την πνευματική ανάπτυξη, την ψυχαγωγία και την επικοινωνία των μελών της.Επιτυγχάνοντας τα παραπάνω ξεφεύγουμε από την έννοια "επιμορφωτικός και πολιτιστικός" και οδηγούμαστε στην "Αδελφότητα" που από μόνη της σαν έννοια μας δηλώνει τους ισχυρούς δεσμούς που επικρατούν μέσα στην μικρή κοινωνία -χωριό- που εκφράζει.Η ανάδειξη των προβλημάτων του χωριού σε συνδυασμό με την κατάθεση προτάσεων για την διεκδίκηση λύσεων, οι παρεμβάσεις με στόχο την βελτίωση των συνθηκών ζωής των κατοίκων και η ενεργοποίηση αυτών μέσα στην αδελφότητα θα έχει ως αποτέλεσμα την διατήρηση και διάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και την καλλιέργεια, την μόρφωση και την ανάπτυξη της αισθητικής του κάθε ατόμου και της κοινωνίας μας συνολικά.
Την Μεγάλη Εβδομάδα διεξήχθησαν εκλογές ανάδειξης νέου Δ.Σ. του τοπικού συλλόγου του χωριού μας, με την ονομασία "Η Ίσοβα", και κατόπιν εκλογών και διαβουλεύσεων θα απαρτίζεται από τους κάτωθι:
Πρόεδρος : Ράμμος Αθαν .Παναγιώτης
Αντιπρόεδρος Ά: Ανδριόπουλος Ν. Αθανάσιος
Αντιπρόεδρος ΄Β: Κουτσογιαννάκης Β. Επαμεινώνδας
Γραμματέας Ά : Νικολακοπούλου Θ. Ρούλα
Γραμματέας ΄Β : Κωσταντάρας Π. Αντώνιος
Ταμίας Ά : Πάπαρης Μ. Δημήτριος
Ταμίας ΄Β : Νικολακόπουλος Θ. Παναγιώτης
Μέσα από αυτόν τον ιστοχώρο εκφράζω τις ευχές για καλή σταδιοδρομία στο νέο Δ.Σ.,εξάλειψη λυκοφιλιών και ενεργοποίηση όλων μας για το καλό του χωριού γιατί αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η προσωπική προβολή των συμμετάσχοντων στα κοινά.
Δευτέρα 13 Μαΐου 2013
ΒΟΛΤΕΡΟΥ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ!
Βολτέρος (1694 – 1778)
Φιλολογικό ψευδώνυμο του Φρανσουά Μαρί Αρουέ, Γάλλος συγγραφέας και διανοούμενος.
Είπε:
ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ!
«… που δέντρα πλήθος φαίνονται ψηλά και φουντωμένα. |
Εκεί απιδιές, ροδιές, μηλιές με τα λαμπρά τα μήλα, |
συκιές γλυκόκαρπες κι ελιές γερές και φουντωμένες. |
Δε λείπει ολοχρονίς καρπός, χειμώνα καλοκαίρι, |
τι άλλα τ’αγέρι το γλυκό γεννάει κι άλλα ωριμάζει. |
Μεστώνει απίδι, κι άλλο ανθεί, και μήλο πας στο μήλο, |
πας στο σταφύλι άλλο τσαμπί και σύκο πας στο σύκο…» |
Ομήρου Οδύσσεια Η’ |
Μετάφραση Αργ. Εφταλιώτη στίχ. 112-121 |
«Είναι δε και άλση δέντρων μεστά και άλσος ημέρων δέντρων και
συς και όϊς και ίπποι. Και θήραι πάντων των θηρίων, όσα εστίν αγρευόμενα. Παρέχεται δε ο Σκιλλούς και άγρας θηρίων υών τε αγρίων και ελάφων… Και την γην την Σκιλλουντίαν Σελινούς ποταμός διέξεισι. Και ιχθύες ένεισι και κόγχαι…» |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ξενοφών 390 π.Χ.
|
Πέμπτη 9 Μαΐου 2013
Η ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΑΙΩΝΑ (ΜΕΡΟΣ 'Α)!
Η αρχιτεκτονική δόμηση του χωριού κατά τον περασμένο αιώνα και σημείο λήξης τον καταστροφικό, για το χωριό,σεισμό του 1965 ο οποίος ισοπέδωσε σχεδόν το πλείστον του χωριού, αποτελούνταν από σπίτια μακρόστενα, ως επί των πλείστων, με κατεύθυνση από δυτικά προς ανατολικά λόγω της κατωφέρειας η οποία βοηθούσε στην στήριξη του οικήματος στην πάνω πλευρά, φυσικά και έδινε την δυνατότητα ύπαρξης κατωγιού στο κάτω μισό.Η δόμηση αποτελούνταν από πέτρες άναρχες χτισμένες μεταξύ τους λόγω έλλειψης καλών πετρωμάτων και αδυναμίας λάξευσης και ασβέστη από τα τρία καμίνια που λειτουργούσαν στο χωριό.Σε πολλές περιπτώσεις τα πανωσηκώματα γινόντουσαν με χωματόπλιθρα παραγωγής ντόπιων τεχνιτών με πλεονεκτήματα στο χτίσιμο όσον αφορά τον χρόνο και την εύκολη παρασκευή τους, εν αντιθέσει με την πέτρα που και δυσεύρετη ήταν αλλά και περισσότερα χρονοβόρα υλικά χρειάζονταν (βλ. ασβέστη).
Τα σπίτια ήταν ολίγων τετραγωνικών και αποτελούνταν από το ανώι ( ή ανώγι) το οποίο χωρίζονταν στο καθιστικό με το τζάκι, βασικός χώρος για όλη την οικογένεια,και την κάμαρα ή κάμαρες (ανάλογα το μέγεθος του οικήματος), τα χωρίσματα αυτών γινόντουσαν με καλάμια και επίχρισμα χωματόλασπης που δημιουργούσε ένα πολύ ισχυρό και αποτελεσματικό παραπέτασμα.Σε πολλές περιπτώσεις που οι οικογένειες ήταν μεγάλες, τα κρεβάτια δεν επαρκούσαν και τα παιδιά κοιμόντουσαν στο πάτωμα πάνω σε ένα μεγάλο αχυρένιο στρώμα (στρωματσάδα).Στην κάτω πλευρά του οικήματος υπήρχε το κατώι (ή κατώγι) που ήταν πολλαπλών χρήσεων αφού εκεί αποθηκεύονταν όλο το βιος της οικογένειας
(κρασιά,σιτάρια,λάδια,τυριά, τσιγαρίδες κ.α.),αλλά και τα ζά (ζώα) και η τροφή αυτών (σανό,άχυρο).
Η είσοδος ήταν υπερυψωμένη συνήθως από το έδαφος,είχε μικρό μπαλκόνι και στεγάζονταν με υπόστεγο.Το μπαλκόνι αυτό ήταν ή πέτρινο ή ξύλινο και υπήρχαν και τα ανάλογα σκαλοπάτια.Τα οικήματα περιβάλλονταν με δύο μακρόστενα,ως προς το ύψος, παράθυρα στο κάτω μέρος και κάποια μικρότερα παραπλεύρως.Σε πολλά υπήρχαν και μικρά ξύλινα μπαλκονάκια,συνήθως στο κάτω μέρος.
Τα δύο παραπάνω μέρη (ανώι και κατώι) χωρίζονταν μεταξύ τους με το ξύλινο πάτωμα που στηρίζονταν σε διαμπερείς δοκούς.Οι κατασκευή των σανίδων για το πάτωμα ήταν κουραστική και η επιλογή του κατάλληλου ξύλου δύσκολη.Η όλη διαδικασία απαιτούσε εμπειρία και ακρίβεια αφού γίνονταν με υποτυπώδη μέσα (φαγάνες = μεγάλα πριόνια που τα χειρίζονταν δύο άτομα).
Η στέγη του σπιτιού αποτελούνταν από δοκούς επίσης σε διαφορετική διάταξη ,πανομοιότυπη σε όλα τα σπίτια, από πάνω τοποθετούσαν πετσώματα και στο τέλος κεραμίδια ,από το τοπικό καμίνι , βυζαντινού ρυθμού.
Τα πορτοπαράθυρα επίσης ξύλινα κατασκευάζονταν από χωρικούς, και όχι μόνο, τεχνίτες με μεγάλη μαεστρία αφού η λεπτομέρεια ήταν απαραίτητη.
Τα ξύλα που χρησιμοποιούσαν ήταν αυτά που μπορούσαν να βρουν όπως κυπαρίσσι, πλατάνι, πουρνάρι, ελιά κ.α.
Αυτός ήταν ο τύπος του μέσου σπιτιού του χωριού μας τους περασμένους αιώνες που δυστυχώς λόγω υλικών ,σεισμού και άγνοια ορισμένων συμπατριωτών μας δεν μας επιτρέπουν να έχουμε και να θαυμάζουμε τα κτίσματα των παππούδων μας.
Τα σπίτια ήταν ολίγων τετραγωνικών και αποτελούνταν από το ανώι ( ή ανώγι) το οποίο χωρίζονταν στο καθιστικό με το τζάκι, βασικός χώρος για όλη την οικογένεια,και την κάμαρα ή κάμαρες (ανάλογα το μέγεθος του οικήματος), τα χωρίσματα αυτών γινόντουσαν με καλάμια και επίχρισμα χωματόλασπης που δημιουργούσε ένα πολύ ισχυρό και αποτελεσματικό παραπέτασμα.Σε πολλές περιπτώσεις που οι οικογένειες ήταν μεγάλες, τα κρεβάτια δεν επαρκούσαν και τα παιδιά κοιμόντουσαν στο πάτωμα πάνω σε ένα μεγάλο αχυρένιο στρώμα (στρωματσάδα).Στην κάτω πλευρά του οικήματος υπήρχε το κατώι (ή κατώγι) που ήταν πολλαπλών χρήσεων αφού εκεί αποθηκεύονταν όλο το βιος της οικογένειας
(κρασιά,σιτάρια,λάδια,τυριά, τσιγαρίδες κ.α.),αλλά και τα ζά (ζώα) και η τροφή αυτών (σανό,άχυρο).
Η είσοδος ήταν υπερυψωμένη συνήθως από το έδαφος,είχε μικρό μπαλκόνι και στεγάζονταν με υπόστεγο.Το μπαλκόνι αυτό ήταν ή πέτρινο ή ξύλινο και υπήρχαν και τα ανάλογα σκαλοπάτια.Τα οικήματα περιβάλλονταν με δύο μακρόστενα,ως προς το ύψος, παράθυρα στο κάτω μέρος και κάποια μικρότερα παραπλεύρως.Σε πολλά υπήρχαν και μικρά ξύλινα μπαλκονάκια,συνήθως στο κάτω μέρος.
Τα δύο παραπάνω μέρη (ανώι και κατώι) χωρίζονταν μεταξύ τους με το ξύλινο πάτωμα που στηρίζονταν σε διαμπερείς δοκούς.Οι κατασκευή των σανίδων για το πάτωμα ήταν κουραστική και η επιλογή του κατάλληλου ξύλου δύσκολη.Η όλη διαδικασία απαιτούσε εμπειρία και ακρίβεια αφού γίνονταν με υποτυπώδη μέσα (φαγάνες = μεγάλα πριόνια που τα χειρίζονταν δύο άτομα).
Η στέγη του σπιτιού αποτελούνταν από δοκούς επίσης σε διαφορετική διάταξη ,πανομοιότυπη σε όλα τα σπίτια, από πάνω τοποθετούσαν πετσώματα και στο τέλος κεραμίδια ,από το τοπικό καμίνι , βυζαντινού ρυθμού.
Τα πορτοπαράθυρα επίσης ξύλινα κατασκευάζονταν από χωρικούς, και όχι μόνο, τεχνίτες με μεγάλη μαεστρία αφού η λεπτομέρεια ήταν απαραίτητη.
Τα ξύλα που χρησιμοποιούσαν ήταν αυτά που μπορούσαν να βρουν όπως κυπαρίσσι, πλατάνι, πουρνάρι, ελιά κ.α.
Αυτός ήταν ο τύπος του μέσου σπιτιού του χωριού μας τους περασμένους αιώνες που δυστυχώς λόγω υλικών ,σεισμού και άγνοια ορισμένων συμπατριωτών μας δεν μας επιτρέπουν να έχουμε και να θαυμάζουμε τα κτίσματα των παππούδων μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)