Πως ένας χορός άλλαξε τον ρου της ιστορίας!

Πολλές φορές μικρά, ασήμαντα σε πρώτη ματιά, επεισόδια της Ιστορίας, συχνά επηρεάζουν αποφασιστικά την εξέλιξή της. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του Ιπποκλείδη. Μας την αφηγείται ο παππούς Ηρόδοτος, ο πατέρας της Ιστορίας σίγουρα.

Ο Ηρόδοτος, βέβαια, ανυποψίαστος για την παγκόσμια σημασία του συγκεκριμένου γεγονότος, ανίδεος ακόμη για τα DNA και τα γονίδια, για τα σπερματοζωάρια που κυνηγάνε το συγκεκριμένο ωάριο για να το γονιμοποιήσουν, οδηγώντας τα πράγματα στο αναπότρεπτο αποτέλεσμα, διηγείται το επεισόδιο με συγκινητική αθωότητα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να φανταστεί ότι ένα μεθύσι και ένας προκλητικός χορός, ένας κόρδακας, θα ήταν ικανός να επηρεάσει την παγκόσμια Ιστορία.

Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ενθουσιασμένος από τη νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 576 π.Χ., ο τύραννος της Σικυώνος Κλεισθένης, γιος του Αριστωνύμου, ανακοινώνει πανηγυρικά στους Πανέλληνες ότι σκοπεύει να παντρέψει την κόρη του Αγαρίστη και καλεί όλους τους νέους από τις πιο επιφανείς οικογένειες του ελληνικού κόσμου να σπεύσουν στη Σικυώνα, για να διαλέξει ανάμεσά τους τον πιο άξιο.

Πλήθη εκλεκτών νέων συγκεντρώθηκαν στην ένδοξη τότε Σικυώνα, καθένας με τις ελπίδες και τις φιλοδοξίες του. Εναν ολόκληρο χρόνο τούς φιλοξένησε ο τύραννος πλουσιοπάροχα και παρακολουθούσε τις εκδηλώσεις και τις αντιδράσεις τους. Γρήγορα ξεχώρισαν ανάμεσά τους οι δύο καλύτεροι, ο Ιπποκλείδης, πλούσιος και ωραίος Αθηναίος, γιος του Τεισάνδρου, που συγγένευε με τους Κυψελίδες της Κορίνθου, και ο Μεγακλής, γιος του Αλκμέωνος, από τη μεγάλη αθηναϊκή οικογένεια των Αλκμεωνιδών. Τελικά ο Κλεισθένης ξεχώρισε τον Ιπποκλείδη, που υπερείχε σε όλα και αυτόν είχε στο νου του, όταν ήρθε η ώρα να αναγγείλει την απόφασή του. Στη λαμπρή γιορτή της μοιραίας βραδιάς, με τα πλούσια εδέσματα, τα κρέατα από τα εκατό βόδια που θυσιάστηκαν για την περίπτωση και το άφθονο κρασί, ήρθαν στο κέφι οι υποψήφιοι μνηστήρες, όπως και όλοι οι Σικυώνιοι που συμμετείχαν στις χαρές της αρχοντοπούλας. Μεθυσμένος ο Ιπποκλείδης, ζήτησε να του παίξουν ένα σκοπό και άρχισε να χορεύει τον κόρδακα, ένα χορό στον οποίο οι χορευτές κουνούσαν προκλητικά τους γοφούς τους, κάτι σαν ένα τολμηρό τσιφτετέλι. Στο τέλος, ξάπλωσε με την πλάτη πάνω στα τραπέζια και άρχισε να τινάζει το πόδια του στον αέρα. Ο Κλεισθένης έμεινε αποσβολωμένος, καθώς δεν μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη.

- Με το χορό σου έχασες την τύχη σου, Ιπποκλείδη, του φώναξε τελικά.

Και ο Ιπποκλείδης, μέσα στη γενική ευθυμία, του απάντησε με τη φράση που... άλλαξε τον κόσμο:

- Ου φροντίς Ιπποκλείδηι.

- Σκασίλα μου, εξηγούν... κόσμια οι μεταφραστές. Το νόημα είναι πιο βαρύ... Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Η ιστορική σημασία του γεγονότος είναι ακόμη πιο βαριά. Και να γιατί.

Η Αγαρίστη, μετά την απογοήτευση του Κλεισθένη, αναγκάστηκε να παντρευτεί τον Μεγακλή. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Κλεισθένης, ο περίφημος μεταρρυθμιστής και θεμελιωτής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, του πρωτοφανέρωτου τότε πολιτικού συστήματος, που επηρεάζει την ιστορία του κόσμου μέχρι σήμερα. Ο δεύτερος γιος τους, ο Ιπποκράτης, έγινε παππούς του Περικλή, από το γάμο της κόρης του Αγαρίστης (από το όνομα της γιαγιάς της) και του Ξάνθιππου, γιου του Αρίφρονα από το Δήμο Χολαργού. Στον γιο του, τον Περικλή, όμως, στις φιλοδοξίες και στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, οφείλεται το μεγαλείο της Αθήνας με τα ασύγκριτα έργα της Ακρόπολης, με τον Παρθενώνα, τα Προπύλαια, το Ωδείο, το Θέατρο και όλα αυτά που οδήγησαν στο Χρυσό Αιώνα, στη λάμψη του ελληνικού πολιτισμού, πάνω στον οποίο στηρίζεται ακόμη και σήμερα ο παγκόσμιος πολιτισμός, όσο και αν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Εμείς, τώρα, που γνωρίζουμε τόσο πιο πολλά από τον Ηρόδοτο, ξέρουμε τη σημασία των συνδυασμών γονιδίων και DNA, ξέρουμε την επίδρασή τους στην εξέλιξη της Ιστορίας. Από τέτοιους πολύπλοκους συνδυασμούς γεννήθηκε ο Περικλής και δικά του όνειρα ήταν τα έργα της Ακρόπολης.

Χωρίς το χορό του Ιπποκλείδη, λοιπόν, δεν θα υπήρχε ο Κλεισθένης και η Δημοκρατία. Χωρίς τον Περικλή, σίγουρα δεν θα υπήρχε Παρθενώνας, κορυφαίο μνημείο, ορόσημο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Τα πράγματα είναι απλά...

Πώς να μη σκεφτεί κανείς, λοιπόν, τον Ιπποκλείδη και τον ξέφρενο χορό του, όταν ατενίζει τον Παρθενώνα, περήφανο και λουσμένο στο φως του ήλιου; Υποψιαζόταν, άραγε, πού οδηγούσε τον κόσμο κουνώντας προκλητικά τους γοφούς του; Μάλλον όχι. Καλά το είπε λοιπόν ο άνθρωπος!

Πηγή: Κ. Τσάκου, Ελευθεροτυπία

ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΟΥ ΜΩΡΕΩΣ: ΑΛΦΕΙΟΣ (ΡΟΥΦΙΑΣ), ΝΤΟΑΝΑ ,ΛΑΔΩΝΑΣ,ΤΣΕΜΠΕΡΟΥΛΑ!

......Ρουφιάς το τε των εκβολών μέχρι της άνω συμβολής: Rouphia ( Alpheus ) τμήμα του Αλφειού και ο μεταξύ των παρά την συμβολήν δεικνυμένων περάματος ( bac ) κια του Χανίου του Ρουφιά  ( Chani du Rouphia ) εγκαρσίως προς συμβολήν κατερχόμενος Λάδων {Rouphia [Ladon]}.Ταύτα κατά την ορθώσ παραλαμβανόμενην αντίληψην των εγχωρίων, καθ'ην Ρουφιά επικαλουμένου του Λάδωνος μετά του από της συμβολής κάτω προς τας εκβολάς ρου του Αλφειού, το άνω τμήμα τούτου λαμβάνον χαρακτήρα διακλαδώσεως του Ρουφιά επιτρέπεται τούτο μόνον να ονομασθή "παραπόταμος". Άξιον ίσως να αντιπαρατεθή ενταύθα το περίεργον ότι Doana ονομάζεται υπό των εγχωρίων ο άνωθεν εις τον Αλφειόν παραλλήλως πρός τον Λάδωνα ( Ρουφιάν ) συμβάλλων ποταμός Ερύμανθος, του σημερινού ονόματος κατά σύγχυσιν ομοίαν παρεφθαρμένως μετενεχθέντος εις αύτον εκ του κάτωθεν " από μεσημβρίας κατιόντος εις τον Αλφειόν καταντίκρυ του Ερυμάνθου μάλιστα" ( Παυσ.6  21, 4 ) παραποτάμου το πάλαι καλουμένου "Διάγωντος", νυν δε υπό του υπεράνω "Τσεμπερούλα".

 Στέφανου Δραγούμη: Χρονικον του Μορέως  Τοπωνυμικά-Τοπογραφικά- Ιστορικά

WILLIΑM MARTIN LEAKE: Περνώντας από το Μπιτζιμπάρδι τον Μάιο του 1805!

Ο Άγγλος αξιωματικός-περιηγητής William Martin Leake περνώντας το 1805 από τα ερείπια της Ίσοβας γράφει:
"Φεύγοντας από την Πλατιάνα κατά το μεσημέρι, πήραμε το δρόμο που οδηγούσε ανατολικά.Σε λίγο ανηφορίσαμε σ΄ένα λόφο κατάφυτο από ψηλά πεύκα και έλατα.Αφού περάσαμε την ράχη του, κατηφορίσαμε στην άλλη πλευρά του που κατεβαίνει στην κοιλάδα του Αλφειού. Ακολουθώντας ένα τραχύ, απότομο και φιδωτό μονοπάτι, γύρω στο απόγευμα φτάσαμε στο Παλάτι.Τα ερειπιά του βρίσκονται κοντά στο ποτάμι, στη μέση μιας εύφορης περιοχής σπαρμένης με αραποσίτι, κοντά στα πόδια κατάφυτου λόφου. Οι πλαγιές του λόφου στολίζονται με πεύκα και στο κάτω μέρος ισκιωμένη από πλατάνια βρίσκεται μια παλιά βρύση κτισμένη με Τούρκικη νοοτροπία. Η βρύση αυτή βρίσκεται στην άκρη του δρόμου που περνά από το Λάλα για το Φανάρι...... Ο δρόμος που περνάμε μετά την Ίσοβα για να πάμε στο ποτάμι περιβάλλεται από πυκνούς θάμνους που αναμεσά τους κυριαρχούν τα αγκαθωτά απαλιούρια. Το μικρό χωριό Μπιτζιμπάρδι βρίσκεται πάνω στο λόφο δεξιά μας , όπως κατεβαίνουμε για τον Αλφειό".
William Martin Leake: Travels in the Morea Part 2

Αφιέρωμα - Η Γενοκτονία των Ποντίων!

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαϊου1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα μνήμης για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

 http://www.sansimera.gr

«Ζεῦ σωσον» ή όπως λέμε «Γειά σου»

Από τα παλιά χρόνια το φτέρνισμα ξέρουμε πως γέννησε το φόβο του θανάτου. Για τον ίδιο λόγο έκανε εντύπωση και το χασμούρημα.
Με το δυνατό φτέρνισμα φοβόταν να μη βγει η ψυχή.
Με το χασμουρητό συνέβαινε το αντίθετο. Φοβότανε μήπως αναπνεύσει (καταπιεί) κανένα κακοποιό πνεύμα, καμία άλλη ψυχή.
(Κύρου Αναβ-Γ 2, 9).
Η Ελληνική Γραμματεία μας φύλαξε ζωντανή την παραπάνω παράδοση, που έχει εξαιρετική σημασία.
Οι Αρχαίοι  Έλληνες όταν άκουγαν κάποιον να φτερνίζεται λέγανε: «Ζεύ σώσον». Και σήμερα ακόμη λέμε : «Γειά σου».
Τα ήθη και οι παραδόσεις ακόμη υπάρχουν σήμερα έστω και αν δε γνωρίζουμε πως και από που προέρχονται.

http://irakleitos.blogspot.gr/

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΡΥΠΗΤΗΣ " Η ΙΣΟΒΑ".

Οι πολιτιστικοί σύλλογοι στις μέρες μας είναι απαραίτητοι όσο ποτέ άλλοτε αφού η ξενολατρία και το ξερίζωμα της πολιτιστικής κληρονομιάς βρίσκεται στον μέγιστο βαθμό, σε σημείο να επικρατεί σύγχυση τι είναι "δικό μας" και τι όχι. 

Βασικός στόχος των συλλόγων πρέπει να αποτελεί η ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς σε δύναμη ανάπτυξης για το ίδιο το χωριό σε συνδυασμό με πλούσια δράση και συνεισφορά στα Πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής.
Στα πλαίσια της προσπάθειας διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς  σκοπός τους πρέπει να είναι η παρουσίαση των παραδόσεων και των εθίμων καθώς και η διάδοση των λαογραφικών στοιχείων του κάθε χωριού.Οι σύλλογοι πρέπει να λειτουργούν ανελλιπώς, διατηρώντας την ιστορική συνέχεια και ευαισθητοποιώντας τις νέες γενιές που ζουν στα αστικά κέντρα, αλλά και τους μεγαλύτερους, επιτυγχάνοντας έτσι την ενότητα και την αλληλεγγύη των μελών.Πρέπει να συμβάλλουν με όσα μέσα διαθέτουν, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς, στη βελτίωση των συνθηκών ζωής στο χωριό και στην πραγματοποίηση έργων. Επίσης η πραγματοποιήση  εκδρομών, χορών και άλλων εκδηλώσεων έχουν ως αποτέλεσμα την πνευματική ανάπτυξη, την ψυχαγωγία και την επικοινωνία των μελών της.Επιτυγχάνοντας τα παραπάνω ξεφεύγουμε από την έννοια "επιμορφωτικός και πολιτιστικός" και οδηγούμαστε στην  "Αδελφότητα" που από μόνη της σαν έννοια μας δηλώνει τους ισχυρούς δεσμούς που επικρατούν μέσα στην μικρή κοινωνία -χωριό- που εκφράζει.Η ανάδειξη των προβλημάτων του χωριού σε συνδυασμό με την κατάθεση προτάσεων για την διεκδίκηση λύσεων, οι παρεμβάσεις με στόχο  την  βελτίωση των συνθηκών ζωής των κατοίκων και η ενεργοποίηση αυτών μέσα στην αδελφότητα θα έχει ως αποτέλεσμα την διατήρηση και διάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και την καλλιέργεια, την μόρφωση και την ανάπτυξη της αισθητικής του κάθε ατόμου και της κοινωνίας μας συνολικά.

Την Μεγάλη Εβδομάδα διεξήχθησαν εκλογές ανάδειξης νέου Δ.Σ. του τοπικού συλλόγου του χωριού μας, με την ονομασία "Η Ίσοβα", και κατόπιν εκλογών και διαβουλεύσεων θα απαρτίζεται από τους κάτωθι:

Πρόεδρος           :        Ράμμος   Αθαν .Παναγιώτης

Αντιπρόεδρος  Ά:        Ανδριόπουλος Ν. Αθανάσιος    

Αντιπρόεδρος ΄Β:        Κουτσογιαννάκης Β. Επαμεινώνδας

Γραμματέας  Ά   :        Νικολακοπούλου Θ. Ρούλα

Γραμματέας ΄Β   :        Κωσταντάρας Π. Αντώνιος

Ταμίας   Ά          :        Πάπαρης Μ. Δημήτριος 

Ταμίας  ΄Β          :        Νικολακόπουλος Θ. Παναγιώτης

Μέσα από αυτόν τον ιστοχώρο εκφράζω τις ευχές για καλή σταδιοδρομία  στο νέο Δ.Σ.,εξάλειψη  λυκοφιλιών και ενεργοποίηση όλων μας για το καλό του χωριού γιατί αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η προσωπική προβολή των συμμετάσχοντων στα κοινά.

ΒΟΛΤΕΡΟΥ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ!

Βολτέρος (1694 – 1778)

Φιλολογικό ψευδώνυμο του Φρανσουά Μαρί Αρουέ, Γάλλος συγγραφέας και διανοούμενος.

Είπε:

Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.

« Δε συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις.»

« Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν.»

«Αγάπα την αλήθεια, μα έχε συγκατάβαση και στην πλάνη.»

«Αν αμφιβάλεις για μια πράξη αν είναι δίκαιη ή άδικη, άπεχε απ' αυτήν.»

«Αν μισώ τους τυράννους, πολύ περισσότερο μισώ τους κόλακες.»

«Αν πρέπει να απεχθάνεται κανείς τις ραδιουργίες, πρέπει να σέβεται την ένωση των πραγματικών ανθρώπων των γραμμάτων. Είναι το μοναδικό μέσο για να τους δώσει την υπόληψη που τους είναι απαραίτητη.»

«Ας εργαζόμαστε χωρίς διαμάχες. Είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε τη ζωή ανεκτή.»

«Για να γράψεις καλά την ιστορία πρέπει να ζεις μέσα σε χώρα ελεύθερη.»

«Για να μάθεις να εκδικείσαι, πρέπει πρώτα να μάθεις να υποφέρεις.»

«Δικαιοσύνη, εργατικά χέρια, μυαλό ικανό να γενικεύει τις ιδέες, γλώσσα αρκετά εύστροφη για να τις εκφράζει... Να τα μεγάλα ευεργετήματα που έδωσε το υπέρτατο Ον στον άνθρωπο, κατ' εξαίρεση από τ' άλλα ζώα.»

«Είμαστε όλοι καμωμένοι από αδυναμίες και λάθη. Ας συγχωρήσουμε αμοιβαία τις ανοησίες μας: είναι ο πρώτος νόμος της φύσης.»

«Είναι τιμιότερο να κινδυνέψουμε για να σώσουμε έναν ένοχο, παρά να καταδικάσουμε έναν αθώο.»

«Εκτιμώντας την υπεροχή των άλλων, την κάνουμε κτήμα μας.»

«Εμπιστεύεται κανείς εύκολα τις δυστυχίες που ξεπερνάει.»

«Η αισιοδοξία είναι τρέλα, που θέλει να βλέπουμε το καθετί σωστό, κι όταν ακόμα είναι λάθος.»

«Η δημοκρατία δεν είναι καθόλου θεμελιωμένη πάνω στην αρετή. Είναι θεμελιωμένη στη φιλοδοξία κάθε πολίτη που περικλείνει και τη φιλοδοξία όλων των άλλων.»

«Η δουλειά μάς προστατεύει από τρία πράγματα: την ανία, τη διαφθορά και τον πόθο.»

«Η ελπίδα που διαψεύστηκε, καταθλίβει κι αποθαρρύνει.»

«Η ιδέα είναι μια εικόνα που ζωγραφίζεται μέσα στο μυαλό μου.»

«Η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από μια καχεκτική εικόνα των ανθρώπινων κακοτυχιών και εγκλημάτων.»

«Η ιστορία είναι η αφήγηση γεγονότων που δόθηκαν για αληθινά, σε αντίθεση με τη μυθολογία που είναι η αφήγηση γεγονότων που δόθηκαν για ψεύτικα.»

«Η κοινή γνώμη είναι τόσο πολύ η βασίλισσα του κόσμου που όταν το δίκαιο θέλει να την πολεμήσει, σ' αυτή την περίπτωση καταδικάζεται σε θάνατο.»

«Η μυθολογία είναι η πρωτότοκη αδελφή της ιστορίας.»

«Η χώρα όπου το εμπόριο είναι ελεύθερο, θα είναι πάντοτε η πιο πλούσια και η πιο ανθισμένη χώρα, τηρουμένων των αναλογιών.»

«Θεός κι ελευθερία είναι η προσευχή μου.»

«Κανένας μας δεν έχει ζήσει χωρίς να γνωρίσει τα δάκρυα.»

«Μια από τις προκαταλήψεις του ανθρώπινου νου είναι το γεγονός ότι η παρθενιά θεωρείται αρετή.»

«Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ζήσει είτε μέσα στους σπασμούς της ανησυχίας, είτε μέσα στο λήθαργο της πλήξης.»

«Ο άνθρωπος που στη διαθήκη του αφήνει χρήματα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, απλώς παραχωρεί αυτά που πλέον δεν του ανήκουν.»

«Ο γάμος είναι μια μοναδική περιπέτεια, ανοιχτή για τους δειλούς.»

«Ο φιλόσοφος δεν είναι ενθουσιώδης. Δεν αυτοανακηρύσσεται ποτέ σε προφήτη. Δεν λέει καθόλου ότι εμπνέεται απ' τους θεούς.»

«Ο φόβος ακολουθεί το έγκλημα κι αυτό είναι η ποινή του.»

«Ο χαρακτήρας του κοινού λαού μεταβάλλεται μέσα σε μία μόνο μέρα.»

«Οι γυναίκες μοιάζουν με τα ισπανικά σπίτια, που έχουν πολλές πόρτες και λίγα παράθυρα. Πολύ πιο εύκολο είναι να μπει κανείς στην καρδιά τους, παρά να δει τι γίνεται μέσα σ' αυτές.»

ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ!

«… που δέντρα πλήθος φαίνονται ψηλά και φουντωμένα.

Εκεί απιδιές, ροδιές, μηλιές με τα λαμπρά τα μήλα,

συκιές γλυκόκαρπες κι ελιές γερές και φουντωμένες.

Δε λείπει ολοχρονίς καρπός, χειμώνα καλοκαίρι,

τι άλλα τ’αγέρι το γλυκό γεννάει κι άλλα  ωριμάζει.

Μεστώνει απίδι, κι άλλο ανθεί, και μήλο πας στο μήλο,

πας στο σταφύλι άλλο τσαμπί και σύκο πας στο σύκο…»

Ομήρου Οδύσσεια Η’

Μετάφραση Αργ. Εφταλιώτη στίχ. 112-121

«Είναι δε και άλση δέντρων μεστά και άλσος ημέρων δέντρων και συς και όϊς και ίπποι. Και θήραι  πάντων των θηρίων, όσα εστίν αγρευόμενα. Παρέχεται δε ο Σκιλλούς και άγρας θηρίων υών τε  αγρίων και ελάφων… Και την γην την Σκιλλουντίαν Σελινούς ποταμός διέξεισι. Και ιχθύες ένεισι και κόγχαι…»

Ξενοφών 390 π.Χ. «Οι  άνθρωποι που ζουν εδώ, χαίρονται τον ήλιο, που λάμπει και ζωογονεί την πλούσια βλάστηση και  τη χλόη την παραδεισένια. Τη νύχτα λάμπει το φεγγάρι και φωτίζει φαντασμαγορικά τις όχθες, τις  πλαγιές και τις κοιλάδες. Ονειρώδες θέαμα της φύσης το χάρμα που σχηματίζουν οι μεταπτώσεις  των βουνών, οι κοιλάδες, οι φωτοσκιάσεις, η φωτεινή ανατολή, η χρυσή δύση, το καταγάλανο στερέωμα, το εναλλασσόμενο σε κάθε βήμα πράσινο, τοπία περικαλλή που θέλγουν και δίνουν στον επισκέπτη άφατη αγαλλίαση. » Πουκεβίλ 1798 μ.Χ. «Ο χαρακτήρας της τοποθεσίας αυτής είναι εντελώς διαφορετικός από το γενικό χαρακτήρα των άλλων  μερών του Μοριά. Εδώ η φύση έχει παντού μια γλύκα και μια γονιμότητα, που φέρνουν στην ψυχή τη  γαλήνη και γεννούν σκέψεις χαρούμενες, και που φαίνεται να σε καλούν σε γιορτές και σε αγώνες  ευγενικούς. Ώρες βαδίζεις σε δρόμους μέσα σε δάση ανεβοκατεβαίνοντας  πευκόφυτους λόφους. Βρύσες, ρυάκια και εξαίσια κατάφυτα τοπία διαδέχονται το ένα το άλλο…» Μπελέ 1885 μ.Χ.

Η ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΑΙΩΝΑ (ΜΕΡΟΣ 'Α)!

Η αρχιτεκτονική δόμηση του χωριού κατά τον περασμένο αιώνα και σημείο λήξης τον καταστροφικό, για το χωριό,σεισμό του 1965 ο οποίος ισοπέδωσε  σχεδόν το πλείστον του χωριού, αποτελούνταν από σπίτια μακρόστενα, ως επί των πλείστων, με κατεύθυνση από δυτικά προς ανατολικά λόγω της κατωφέρειας η οποία βοηθούσε στην στήριξη του οικήματος στην πάνω πλευρά, φυσικά και έδινε την δυνατότητα ύπαρξης κατωγιού στο κάτω μισό.Η δόμηση αποτελούνταν από πέτρες άναρχες χτισμένες μεταξύ τους λόγω έλλειψης καλών πετρωμάτων και αδυναμίας λάξευσης και ασβέστη από τα τρία καμίνια που λειτουργούσαν στο χωριό.Σε πολλές περιπτώσεις τα πανωσηκώματα γινόντουσαν με χωματόπλιθρα  παραγωγής ντόπιων τεχνιτών με πλεονεκτήματα στο χτίσιμο όσον αφορά τον χρόνο και την εύκολη παρασκευή τους, εν αντιθέσει με την πέτρα που και  δυσεύρετη ήταν αλλά και περισσότερα χρονοβόρα υλικά χρειάζονταν (βλ. ασβέστη).
Τα σπίτια ήταν ολίγων τετραγωνικών και αποτελούνταν από το ανώι ( ή ανώγι) το οποίο χωρίζονταν στο καθιστικό με το τζάκι, βασικός χώρος για όλη την οικογένεια,και την κάμαρα ή κάμαρες (ανάλογα το μέγεθος του οικήματος), τα χωρίσματα αυτών γινόντουσαν με καλάμια και επίχρισμα χωματόλασπης που δημιουργούσε ένα πολύ ισχυρό και αποτελεσματικό παραπέτασμα.Σε πολλές περιπτώσεις που οι οικογένειες ήταν μεγάλες, τα κρεβάτια δεν επαρκούσαν και τα παιδιά κοιμόντουσαν στο πάτωμα πάνω σε ένα μεγάλο αχυρένιο στρώμα (στρωματσάδα).Στην κάτω πλευρά του οικήματος υπήρχε το κατώι (ή κατώγι) που ήταν πολλαπλών χρήσεων αφού εκεί αποθηκεύονταν όλο το βιος της οικογένειας
(κρασιά,σιτάρια,λάδια,τυριά, τσιγαρίδες κ.α.),αλλά και τα ζά (ζώα) και η τροφή αυτών (σανό,άχυρο).
Η είσοδος ήταν υπερυψωμένη συνήθως από το έδαφος,είχε μικρό μπαλκόνι και στεγάζονταν με υπόστεγο.Το μπαλκόνι αυτό ήταν ή πέτρινο ή ξύλινο και υπήρχαν και τα ανάλογα σκαλοπάτια.Τα οικήματα περιβάλλονταν με δύο  μακρόστενα,ως προς το ύψος, παράθυρα  στο κάτω μέρος και κάποια μικρότερα παραπλεύρως.Σε πολλά υπήρχαν και μικρά ξύλινα μπαλκονάκια,συνήθως στο κάτω μέρος.
Τα δύο παραπάνω μέρη (ανώι και κατώι) χωρίζονταν μεταξύ τους με το ξύλινο πάτωμα που στηρίζονταν σε διαμπερείς δοκούς.Οι κατασκευή των σανίδων για το πάτωμα ήταν κουραστική και η επιλογή του κατάλληλου ξύλου δύσκολη.Η όλη διαδικασία απαιτούσε εμπειρία και ακρίβεια αφού γίνονταν με υποτυπώδη μέσα (φαγάνες = μεγάλα πριόνια που τα χειρίζονταν δύο άτομα).
Η στέγη του σπιτιού αποτελούνταν από δοκούς επίσης σε διαφορετική διάταξη ,πανομοιότυπη σε όλα τα σπίτια, από πάνω τοποθετούσαν πετσώματα και στο τέλος κεραμίδια ,από το τοπικό καμίνι , βυζαντινού ρυθμού.
Τα πορτοπαράθυρα επίσης ξύλινα κατασκευάζονταν από χωρικούς, και όχι μόνο, τεχνίτες με μεγάλη μαεστρία αφού η λεπτομέρεια ήταν απαραίτητη.
Τα ξύλα που χρησιμοποιούσαν ήταν αυτά που μπορούσαν να βρουν όπως κυπαρίσσι, πλατάνι, πουρνάρι, ελιά κ.α.
Αυτός ήταν ο τύπος του μέσου σπιτιού του χωριού μας τους περασμένους αιώνες που δυστυχώς λόγω υλικών ,σεισμού και άγνοια ορισμένων συμπατριωτών μας δεν μας επιτρέπουν να έχουμε και να θαυμάζουμε τα κτίσματα των παππούδων μας.

ΤΟ ΣΟΥΒΛΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ!

Ο οβελίας, το παραδοσιακό αρνάκι που το βλέπουμε να στριφογυρνάει στη σούβλα την Κυριακή του Πάσχα και το’ χουμε συνδέσει με την εθνική μας παράδοση, δεν είναι τίποτε άλλο από μια εβραϊκή γιορτή που προσαρμόστηκε στα ελληνοχριστιανικά δεδομένα.Η λέξη Πάσχα στα ελληνικά δεν σημαίνει τίποτα. Πρόκειται για παραφθορά μιας λέξης με εβραϊκή και αραμαϊκή προέλευση (πεσάχ) και σημαίνει «ξεφεύγω», «προσπερνώ». Συμβολίζει το τέλος της μακρόχρονης δουλείας των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο και την έξοδό τους προς τη γη Χαναάν, τη γη της Επαγγελίας.

Σύμφωνα με το βιβλίο της Εξόδου στην Παλαιά Διαθήκη, η δέκατη και τελευταία πληγή που επεφύλαξε ο Θεός στους Αιγύπτιους, για τις οποίες είχε προειδοποιήσει ο Μωυσής τον Φαραώ, ώστε να πειστεί και να επιτρέψει την έξοδο, ήταν η θανάτωση από Άγγελο Κυρίου όλων των πρωτότοκων γιων των Αιγυπτίων, αλλά και των πρωτότοκων ζώων τους.  Κάθε εβραϊκή οικογένεια έπρεπε να θυσιάσει ένα νεαρό αρνάκι ή κατσικάκι, χρονιάρικο, για να ευλογηθεί από το θεό όλο το κοπάδι. Το σφάγιο πρέπει να ήταν αρσενικό και αρτιμελές, δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκαλο και με το αίμα του έβαφαν παραδοσιακά τις πόρτες των σπιτιών, ώστε να αναγνωρίζει ο Άγγελος τα εβραϊκά σπίτια και να μη σπέρνει το θάνατο…

Από τότε η γιορτή του Πεσάχ εξελίχθηκε σε μια από τις σπουδαιότερες των Ιουδαίων. Παραδοσιακά γιορτάζεται ακόμα και σήμερα στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, την 14^η του μήνα Αβίβ. Πρόκειται για δείπνο κι όχι για γεύμα και όσοι μετέχουν σ’ αυτό πρέπει να είναι ντυμένοι κι έτοιμοι σαν να πρόκειται να ταξιδέψουν. Πασχαλινό δείπνο ήταν, φυσικά, και ο Μυστικός Δείπνος του Ιησού με τους δώδεκα μαθητές του.

Στη χριστιανική λατρεία το Πάσχα μεταφέρθηκε για λίγες ημέρες (γιορτάζεται την πρώτη ημερολογιακή Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας), έτσι ώστε να υπάρχει μια γιορτινή αλληλουχία με το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού, του «αμνού του Θεού», όπως τον είχε αποκαλέσει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Απέκτησε, βέβαια, και άλλο συμβολισμό, πλέον δείχνει το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή και από τη λύπη στη χαρά.

Το ψήσιμο, πάντως, του αρνιού στη σούβλα είναι παραδοσιακό ελληνικό έθιμο και μάλιστα της ηπειρωτικής Ελλάδας (στα Επτάνησα π.χ. που είχαν κατεξοχήν δυτικές επιρροές δεν υπήρχε το έθιμο μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες). Η συγκεκριμένη… τεχνοτροπία ανάγεται στους βοσκούς της ελληνικής υπαίθρου, οι οποίοι παραδοσιακά γιόρταζαν το Πάσχα στα χειμαδιά και δεν είχαν χτιστούς φούρνους ώστε να ψήσουν το αρνί. Η σούβλα, λοιπόν, ήταν ένας εύκολος και γρήγορος τρόπος ψησίματος, αφού δεν απαιτούσε εγκαταστάσεις, παρά μόνο μια φωτιά, ένα μυτερό κλαδί και δύο διχάλες στο έδαφος για να συγκρατούν τη σούβλα.

Επί Τουρκοκρατίας όμως ο οβελίας σουβλίζονταν στα βουνά από τους Κλεφταρματωλούς και φυσικά τους βοσκούς λόγω της δύσκολης πρόσβασης των Τούρκων ,αντίθετα εκεί που οι Τούρκοι μπορούσαν να λεηλατήσουν ,κυρίως στα πεδινά, οι Έλληνες σούβλιζαν έκ του ασφαλούς γουρουνόπουλο αφού οι  κατακτητές ούτε καν το πλησίαζαν γιατί η θρησκεία τους απαγόρευε το χοιρινό.Έτσι στην Πελοπόννησο έμεινε ως έθιμο και αποτελεί ως και τις μέρες μας εκλεκτή λιχουδιά και καταναλώνεται με ιδιέταιρο ζήλο.