Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο μεγαλύτερος των Ελλήνων!

  

  Ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τον μοναδικό, καθ' όλη την διάρκεια του Αγώνα, που δεν έκανε πίσω και που πίστεψε όσο κανένας άλλος το όραμα της απελευθέρωσης, Γέρο του Μοριά θα εκθέσω ιστορίες, περιστατικά και αποφθέγματα. Η περιληπτική αναφορά δεν μειώνει την σημασία των λόγων και των γεγονότων, όμως έχουν γραφτεί τόμοι ιστορίας από σημαντικότατους συγγραφείς και αφορούν τον Κολοκοτρώνη με βάση πρωτογενείς πηγές που δεν αφήνουν περιθώρια πλέον σχολιασμού και συμπλήρωσης. Ο ανΤικειμενικός μου σκοπός είναι η αναμόχλευση ψηγμάτων της εποχής του '21 για να συμπληρώσω την απλή αναφορά των σχολείων που διδάσκουν τα απιδιά μας. Δεν είναι υπερβολή ότι πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν την σημασία της 25ης Μαρτίου, σημάδι, και αυτό, της παγκοσμιοποίησης και της αλλοτρίωσης της εθνικής μας συνείδησης.

Θάμα, καθαρά ελληνικό, ισορροπίας και μέτρου, μέσα από αντιφάσεις, διόλου υπεράνθρωπος, άνθρωπος σ΄όλη την έννοια του όρου, από τα σπλάχνα μέσα του λαού, δεμένΟς μαζί του από χίλιες μεριές, αρετές και αδυναμίες...

Έξω από τους γενικούς χαρακτήρες της ράτσας και τους προσωπικούς του, αποκορυφώνονται στη φυσιΟγνωμία του, ιστορία κι αγώνες πέντε αιώνων κι ανοίγει το κεφάλαιο άλλων τόσων που έρχονται. Φτάνει να συλλογιστεί κανένας πως είναι το σύνορο του κλέφτη και του θεμελιωτή λεύτερου λαού...

 (Σπύρος Μελάς, "Ο Γέρος του Μοριά)

Κολοκοτρώνα, Κολοκοτρώνα! Έτσι λέγανε οι Τούρκοι, μικροί και...

μεγάλοι, και κοβότανε το αίμα τους από τον τρόμο. Τον είχανε φανταστεί τεράστιο γίγαντα με τρία μάτια. Το μεσαίο πελώριο απάνω απ' την μύτη. Τριχωτό σαν αρκούδα με δόντια κάπρου, μεγάλα και κοφτερά. Στην πραγματικότητα ο Γέρος όμως ήταν εντελώς το αντίθετο. Κοντός με μεγάλη περιφέρεια, μαυριδερός, με γαμψή μύτη, και έντονα φρύδια που σκέπαζαν τα μαύρα του διαπεραστικά μάτια. Στήθος μεγάλο και τριχωτό που ζέσταινε μέσα του μια μεγάλη καρδιά που θα χωρέσει στην πορεία του βίου του όλη την Ελλάδα.

" Λάμπει ο ήλιος στα βουνά, και στα λαγκάδια

 έτσι λάμπει κ' η κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι

 πώχουν τ' ασήμια τα πολλά, τις ασημένιες πάλες,

Όπου δεν καταδέχονται τη γης να την πατήσουν.

Καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε,

καβάλα παίρν' αντίδερο απ'   του παπά το χέρι.

Ρίχνουν φλωριά στην Παναγιά, φλωριά και στους αγίους

και στον αφέντη τον Χριστό τις ασημένιες πάλες."

                     (Δημοτικό τραγούδι)

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ

 Μέσα στα Ορλωφικά γεννήθηκε ο μικρός Θοδωρής Κολοκοτρώνης ή Τσεργίνης (ή Τζεργίνης)ή Μπεθακούρας, στις 3 του Απρίλη κάτω από ένα δέντρο στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Οι Κολοκοτρωναίοι, παλιά γενιά στον Μοριά, κλέφτες από τους λίγους είχαν διαρκώς διαμάχες με τους Τούρκους και βρίσκονταν συνεχώς σε κίνηση. Πότε στη Αρκαδία, πότε στην Μεσσηνία και πότε στην Μάνη. Το 1880 ο Καπετάνμπεης σκοτώνει τον ;;; Κολοκοτρώνη και ο μικρός Θοδωρής μένει ορφανός. Στα 15 του χρόνια παίρνει τα βουνά και γίνεται κλέφτης. Σε λίγα χρόνια για να τον καλοπιάσουν οι Τούρκοι τον κάνουν Αρματολό στα μέρη του Λεονταριού, παντρεύτηκε την κόρη του προεστού και έκανε μεγάλη περιουσία σε ηλικία 20 χρόνων. Μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας το πέρασε στην Μάνη και δασκαλεύτηκε από τον αρχικλέφτη Ζαχαριά, ενώ έκανε φιλίες με τον Μούρτζινο, τον Κουμουντουράκη και τον Κωνσταντή Λουράκη. Οι τούρκοι βλέποντας ότι δυναμώνει τον κυνηγούν, ξαναβγαίνει στο κλέφτικο και πηγαίνει την οικογενειά του στην Μάνη. Μετά από παρότρυνση του Δεληγιάννη παίρνει την οικογενειά του και έρχεται στα μέρη της Καρύταινας και συγκεκριμένα στην Στεμνίτσα. Το 1802 βγαίνει φερμάνι να τον "χαλάσουν" μαζί με τον Πετμεζά, με την βοήθεια του Γερο-Κόλια τους κατατροπώνει στα Μαγούλιανα. Η κλεφτουριά υποφέρει και το 1805 περνάει στην Ζάκυνθο. Ο τσάρος Αλέξανδρος θέλει να καταταγούν στον Ρωσικό στρατό, οι οπλαρχηγοί ζητούν την βοήθεια του να ελευθερώσουν την πατρίδα, ο ίδιος όμως έχει άλλα σχέδια να καταταγούν εναντίον του Ναπολέοντα. Ο Κολοκοτρώνης αποκρίνεται: " Όσον δια το μέρος μου δεν εμβαίνω εις την δούλευσιν. Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε όμως στρατιώτας, δια να ελευθερώσομεν την πατρίδα μας σε υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδας στρατιώτας. Μια φορά εβαπτισθήκαμεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μίαν με το αίμα και άλλην μίαν δια την ελευθερία της πατρίδος μας". Κατεβαίνει πάλι στον Μοριά ξαναπιάνει το κλέφτικο και ξαναβγαίνει στην Ζάκυνθο. Μπαρκάρει και γίνεται "ναυτικός" για λίγο καιρό, ξαναβγαίνει στον Μοριά για να βοηθήσει τον φίλο του Αλή Φαρμάκη που τον κυνηγούσε ο Βελή Πασάς με παρότρυνση του Δεληγιάννη. Επανέρχεται στην Ζάκυνθο που εν τω μεταξύ έχει περάσει στα χέρια των Άγγλων, με επικεφαλής τον ταγματάρχη Τζώρτζ με τον οποίον θα τον συνδέσει φιλία μιας ζωής. Ο ίδιος έλεγε: " Γεννήθηκα στα 1770. Όταν εγλύτωσα από την Καστάνιτσα ήμουν χρονών δέκα. Διαμονή Μάνης χρόνια δύο. Εις την Αλωνίσταινα χρόνια . Εις τα Σαμπάζικα χρόνια δώδεκα. Εποχή της νεότητος, πέντε χρόνια ανύπανδρος, και άλλους εφτά χρόνους υπανδευμένος. Είκοσι εφτά χρόνους είχα όταν με επρωτοκυνήγησαν. Αρματολός και κλέφτης αλληλοδιαδόχως χρόνια πέντε. Φερμάνι βασιλικό δια εμένα και τον Πετιμεζά στα 1802

(χρόνος) ένας. Το δεύτερο φερμάνι τον Ιανουάριο 1806, και το Πατριαρχικό Συνοδικό τρία. Τριανταέξι χρονών ήμουν όταν επήγα εις την Ζάκυνθο, πενήντα χρόνους είχα όταν εβγήκα εις την επανάσταση".

Το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του ήταν αυτό που συνέβη στην Τρίπολη, μικρός πουλούσε ξύλα και ο γαϊδαρός του λέρωσε έναν τούρκο αξιωματούχο ο οποίος τον χαστούκισε. Το χαστούκι που δέχτηκε έμελλε να αποτελέσει το έναυσμα να ανάψει η φωτιά μέσα του  για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Η φωτιά ήταν τόσο μεγάλη που έκαψε ένα ολόκληρο έθνος.

4. Το κλέφτης ήταν καύχημα, έλεγε: " είμαι κλέφτης, και η ευχή των πατέρων ήτο να γίνει κλέφτης. Το <<κλέφτης>> εβγήκε από την εξουσία. Εις του πατρός μου τον καιρό, ήτν ιερό πράγμα να πειράζουν Έλληνα. Και όταν οι κλέπται ήρχοντο εις συμπλοκή με τους Τούρκους, όλοι οι γεωργοί άφηναν το ζευγάρι, και επάγαιναν να βοηθήσουν τους κλέπτας. Είς τας ημέρας μου επειράζοντο και Έλληνες ομοφρονούντες με τους Τούρκους. Όταν ήρθε ο Ανδρούτσος, πατέρας του Οδυσσέως, εγνωρίσθηκα εις την Μάνη, και τον εσυντρόφευσα έως την Κόρινθο. Εις τον κατατρεγμό μας, δια δεκαπέντε ημέρες ούτε εκοιμώμεθα ούτε ετρώγαμε, ασώσαμε τα φουσέκια, καθημέρα πόλεμο".

5.  23 Μαρτίου μπαίνουν οι Μανιάτες με τον Κολοκοτρώνη στην Καλαμάτα, οι Τούρκοι ήταν ελάχιστοι, εν αντιθέσσει με τις φήμες, χωρίς αντίσταση, δεν έπεσε ντουφεκιά, και χαρακτηριστιό ήταν πως ο Γέρος δεν κρατούσε καν όπλα αλλά ένα ραβδί. Η είσοδος στην πόλη θύμισε περισσότερο Διονυσιακή ακολουθία παρά εκστρατεία στρατιωτική. Στις 24 του μήνα πιάστηκε λιανοντούφεκο στην Σκάλα Μεσσηνίας και στο Λεοντάρι για να έρθει η 25η με την μάχη του Αγίου Αθανασίου που είναι η πρώτη επίσημη μάχη της Επανάστασης. Οι οπλαρχηγοί της Γορτυνίας,  Κολοκοτρώνης, Δεληγιάννης και Πλαπουταίοι πολιορκούσαν τους Οθωμανούς κατοίκους της Καρύταινας και λίγους Αλβανούς, μέσα στο παλιό τους φρούριο. Ενώ η πολιορκία είχε δυσμενή για τους πολιορκούμενους έκβαση, έγινε γνωστό ότι άλλοι Τούρκοι, κάτοικοι του Φαναριού και της Μούντριζας, μαζί με τα γυναικόπαιδά τους συνολικά γύρω στις τρεις χιλιάδες πληθυσμός, έχοντας μαζί τους και μεγάλο αριθμό φορτηγών ζώων που τους είχαν εφοδιάσει οι Ανδριτσάνοι είχαν ενωθεί και ετοιμάζονταν να περάσουν μέσα από την Γορτυνία και να παν στην Τρίπολη. Ο  Κολοκοτρώνης μόλις ειδοποιήθηκε, τοποθετήθηκε με αρκετό σώμα στρατιωτών απέναντι από τον  Άγιο Αθανάσιο, στην γέφυρα. Οι Τούρκοι φτάνοντας και βλέποντας το πέρασμα να το κρατάν οι Έλληνες, αποφάσισαν και επιτέθηκαν. Διέσχισαν το σώμα των Ελλήνων, και ενώ πλησίαζαν να βγουν στην πεδιάδα της Καρύταινας, έφτασε άλλο ένα σώμα Ελληνικό από 300 στρατιώτες, Ολύμπιοι με επικεφαλής τον Τζανέτο Χριστόπουλο και τον Νικολό Μποζινάκη. Οι Τούρκοι βλέποντας το δεύτερο σώμα και υποθέτοντας ότι υπάρχουν και άλλες ενισχύσεις φοβήθηκαν και οπισθοδρόμησαν στο κατηφορικό έδαφος, πηγαίνοντας προς το ποτάμι, με σκοπό να το περάσουν και να βγουν απέναντι στο φρούριο της Καρύταινας. Οι Έλληνες βλέποντας τους Τούρκους να οπισθοχωρούν, επιτέθηκαν και έκαναν μεγάλη φθορά στα γυναικόπαιδα και τα φορτηγά ζώα. Εν τω μεταξύ άλλοι Τούρκοι βγήκαν από το φρούριο της Καρύταινας και τουφέκιζαν τους Έλληνες για να αναχαιτίσουν τον όλεθρο που πάθαιναν οι ομόθρησκοί τους. Ο ποταμός ήταν πλημμυρισμένος και δυσκόλευε το πέρασμα. Πολλοί Τούρκοι πνίγηκαν, αλλά όσοι μπόρεσαν πέρασαν το ποτάμι και βρήκαν καταφύγιο στο φρούριο. Μετά την ήττα αυτή οι Τούρκοι νύχτα έστειλαν ανθρώπους στην Τρίπολη και ειδοποίησαν την εκεί εξουσία για τα γεγονότα, ζητώντας συγχρόνως να τους βοηθήσουν. Η εξουσία έστειλε δυο χιλιάδες ιππείς και πεζούς. Οι Έλληνες, αν και ήταν δέκα περίπου χιλιάδες, βλέποντας τους εχθρούς τρόμαξαν και διασκορπίστηκαν χωρίς την ελάχιστη συμπλοκή. Οι Οθωμανοί όμως, αφού ενώθηκαν με τους υπόλοιπους, λεηλάτησαν και πυρπόλησαν την Καρύταινα, και αναχώρησαν για την Τρίπολη.