ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Οι Έλληνες Αλχημιστές των ελληνιστικών χρόνων.

Η ενότητα της φύσεως προκύπτει σε όλα και για όλα τα στοιχεία (μικρ. 17ου αιώνα)

Ως Αλχημεία  αποκαλούμε την αποκρυφιστική επιστημονική τέχνη και πρακτική που έλαβε χώρα κατά τους αρχαίους χρόνους κυρίως, αλλά και κατά τον Μεσαίωνα. Η στοχευμένη πρακτική είχε δύο παραμέτρους, αυτόν της μετατροπής μη πολύτιμων μετάλλων σε χρυσό και αυτόν της παρασκευής του ελιξιρίου της ζωής που θα παρείχε αθανασία στον εκάστοτε λαβόντα. Ξεκίνησε από τους ελληνιστικούς χρόνους, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη πιο πριν, από τους Έλληνες που προσπάθησαν να εξηγήσουν την φύση και τις διάφορες εκφάνσεις της στην κοσμογονία αλλά και στην καθημερινότητα του ανθρώπου.
Οι Έλληνες διανοούμενοι από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και εντεύθεν, είχαν την ευχέρεια της πρόσβασης σε όλα τα ελληνιστικά βασίλεια της νοτιανατολικής μεσογείου και της Ανατολής, των οποίων οι βασιλείς πρόθυμα παραχωρούσαν "γη και ύδωρ", τα οικονομικά, δηλαδή, μέσα για να ιδρυθούν επιστημονικά εργαστήρια και βιβλιοθήκες, εξασφαλίζοντας άνετο βίο στου σοφούς που ήθελαν να ασχοληθούν με την συστηματική και επιστημονική έρευνα. Ο σκοπός βέβαια μεταξύ των δύο πλευρών απείχε παρασάγγας αφού οι παρέχοντες των μέσων οδηγούνταν είτε από απληστία, είτε από ματαιοδοξία.
Στις αυλές της Αντιοχείας, της Περγάμου, της Αλεξανδρείας και άλλων ελληνιστικών κρατιδίων, μεταξύ των ποιητών και πεζογράφων, ξεπηδούν και μεγάλοι μαθηματικοί, αστρονόμοι, μηχανικοί και φυσικοί. Ο Ευκλείδης έβαλε σε μια τάξη τις μαθηματικές παρατηρήσεις και με τα "Στοιχεία" του έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη των Μαθηματικών και κυρίως της Γεωμετρίας. Ο Αρχιμήδης ο Συρακούσιος (285-212 π.χ.) είναι ο "πατέρας" της μηχανικής και ο πρώτος που διατύπωσε την θεωρία της Υδροστατικής: "παν σώμα εβαπτιζόμενον εντός υγρού υφίσταται άνωσιν, ήτις είναι ίση προς το βάρος του εκτοπιζόμενου υγρού". Ο Απολλώνιος ο Περγαίος ανέλυσε τα κωνικά σχήματα  και δημιούργησε την Τριγωνομετρία. Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (320-250 π.χ.), μαθητής του φιλοσόφου Στράτωνος, δίδαξε πρώτος πως " η γη κινείται περί τον ήλιον" και διατύπωσε συστηματικά την θεωρία  του ηλιοκεντρισμού με αποτέλεσμα να προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις με κορυφαία αυτή του στωϊκού φιλοσόφου Κλεάνθη που υποστήριξε πως πρέπει να παραπεμθεί ο Αρίσταρχος στο δικαστήριο "επί ασεβεία". Ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος (272-195π.χ.) πρώτος σχεδίασε με καταπληκτική ακρίβεια την περίμετρο της γης και τον πρώτο τεκμηριωμένο χάρτη της. Ο Ίππαρχος (190-120 π.χ.) ανακάλυψε εκατοντάδες αστέρια καθώς και την χρήση της Τριγωνομετρίας στους αστρονομικούς υπολογισμούς.
 Στην Μηχανική ονομαστοί έμειναν ο Κτησίβιος και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, ο οποίος γνώριζε την δύναμη του ατμού, του αέρα και του ύδατος κατασκευάζοντας πλήθος μηχανών. Παράλληλα αναπτύχθηκε και η Φυσιογνωστική, η επιστήμη μελέτης φυτών, ζώων και ανθρώπων. Ο Θεόφραστος (372-287 π.χ.) έγραψε την Περί φυτών ιστορία και την Περί φυτών ατίαι. Διάσημοι ιατροί εμφανίζονται όπως ο πατέρας της ανατομίας Ηρόφιλος και Ερασίστρατος ο Κώος ο οποίος ξεχώρισε τα κινητήρια από τα αισθητήρια νεύρα και περιέγραψε τις έλικες του εγκεφάλου και την παρεγκεφαλίτιδα.
Ενώ οι μεταγενέστεροι αλχημιστές του Μεσαίωνα ερευνούσαν περισσότερο ουτοπικά πράγματα, οι Έλληνες Προσωκρατικοί φιλόσοφοι είχαν εντοπίσει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, ήδη, από το Ζ΄ π.χ. αιώνα. Αυτά ήταν η γη, το πυρ, το ύδωρ και ο αήρ. Ο Θαλής δίδαξε για το ύδωρ πως ήταν η Δημιουργός Θεότης ενώ ο Αναξιμένης υποστήριζε πως αυτό ήταν ο αήρ. Ο Ξενοφάνης ισχυρίζονταν πως η γη  ήταν η αρχή των πάντων ενώ ο Ηράκλειτος πίστευε πως το σπέρμα της δημιουργίας του σύμπαντος βρίσκονταν στο πύρ. ο Εμπεδοκλής συνέδεσε όλα τα παραπάνω και θεώρησε πως τα τέσσερα στοιχεία συνυπάρχουν σε καθορισμένη αναλόγία και υπό προϋποθέσεις δίνουν τις ποικίλες μορφές του κόσμου όλου. Μέχρι του τέλους της Αναγέννησης η μελέτη των κοσμικών προτύπων υπήρξε  ο πυρήνας της γενικότερης προσπάθειας των φιλοσόφων να κατανοήσουν την ομαδική συμπεριφορά των ανθρώπων και να προβλέψουν την προοπτική του εκάστοτε συλλογικού πεπρωμένου των μικρών και των μεγάλων κοινωνικών ομάδων.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

Η ιστορία του τραγουδιού Παπαλάμπραινα!

Δεν γνωρίζω, ακόμα τουλάχιστον, για τυχόν συγγένεια με τον δύσμοιρο Παπά-Λάμπρο, αλλά σαν επίθετο και μόνο μου προξένησε την περιέργεια να αναρτήσω την ιστορία μετά από παρότρυνση της καλής φίλης, εκ Πύργου ορμωμένης, Μαρίας Μπάστα!

Ο παπα-Λάμπρος Ζέρβας ήταν εφημέριος στο χωριό Ρωμύρι της Πυλίας το 1860. Ένας συγχωριανός του, που λεγόταν Σταύρος Φιτσιάλος, σκέφτηκε να συνεργαστεί με μία συμμορία για να τον ληστέψουν. Ο Φιτσάλος συνεννοήθηκε μαζί του, προκειμένου να έρθουν στο Ρωμύρι και να κλέψουν την περιουσία του παπα-Λάμπρου.

Δύο από τους κλέφτες πήγαν στο σπίτι του με το πρόσχημα ότι ενδιαφέρονταν να αγοράσουν ένα βόδι που πουλούσε ο παπάς, ο οποίος όμως έλειπε στην Πύλο, όπου είχε πάει για να φέρει το παιδί του, που πήγαινε σχολείο εκεί. Ο παπάς γύρισε αργά στο Ρωμύρι χωρίς το παιδί, που έμεινε στην Πύλο. Έτσι οι ξένοι φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του την νύχτα.

Το βράδυ, όταν η οικογένεια είχε κοιμηθεί, οι δύο κλέφτες ειδοποίησαν και τους υπόλοιπους, που είχαν κρυφτεί την ημέρα έξω από το χωριό, και μπήκαν όλοι αθόρυβα στο σπίτι του παπά, οπότε άρχισαν να αρπάζουν ό,τι έβρισκαν. Χρήματα όμως δεν είχαν βρει, οπότε ξεκίνησαν να βασανίζουν τον παπά, προκειμένου να τους πει πού τα είχε κρύψει. Μια από τις κόρες του παπα-Λάμπρου, η Παναγιώτα, κατάφερε να κατέβει κρυφά στο κατώι και από έναν φεγγίτη άρχισε να φωνάζει, καλώντας σε βοήθεια.

Το χωριό ξύπνησε και οι άντρες ανήσυχοι πήραν τα τουφέκια και άρχισαν να ρίχνουν, με αποτέλεσμα να φοβηθούν οι κλέφτες και να το βάλουν στα πόδια. Δύο από αυτούς, όμως, τραυματίστηκαν και, μάλιστα, ο ένας θανάσιμα. Εξαιτίας του θανάτου του κλέφτη έγινε μεγάλος ντόρος σε ολόκληρη την Πυλία και ένας χωριάτης έφτιαξε το τραγούδι, που ζει μέχρι τις ημέρες μας, με κάποιες παραλλαγές στους στίχους σε ορισμένες περιπτώσεις.

Αυτό είναι το γεγονός στο οποίο αναφέρεται η χιλιοτραγουδισμένη «Παπαλάμπραινα», ωστόσο η ιστορία έχει και συνέχεια. Το παιδί που πήγαινε σχολείο στην Πύλο, ο Νικολάκης, μετά το δραματικό περιστατικό πήγε και έμεινε στην Αθήνα, στο σπίτι του δημάρχου Μπενάκη. Εκεί έκανε τις σπουδές του και όταν τελείωσε, ζήτησε να γίνει αστυνομικός διοικητής της επαρχίας Πυλίας. Ίσως στο μυαλό του υπήρχε η σκέψη της εκδίκησης του Φιτσάλου, ο οποίος είχε πλέον γεράσει, αλλά φοβόταν μήπως οι Παπαλάμπροι κάνουν κακό στο γιο του.

Ο Φιτσάλος, αφού τον παρακίνησε και ένας Μανιάτης, αποφάσισε να πάει στον Νικολάκη Παπαλάμπρο, να του ζητήσει συγνώμη και να του φιλήσει τα πόδια. Εκείνος όμως του είπε: «Φύγε βρωμόσκυλο, πήγες να μας ξεκληρίσεις και τώρα ζητάς συγνώμη;». Μετά όμως το παιδί του Φιτσάλου απέκτησε το δικό του παιδί και κάλεσε τον Νικολάκη να το βαφτίσει. Έτσι έσβησε αυτή η βεντέτα…

Οι αυθεντικοί στίχοι του τραγουδιού:
Στου Παπαλά, Παπαλάμπραινα,
στου Παπαλάμπρου την αυλή,
στου Παπαλάμπρου την αυλή,
είναι μια μάζεψη πολλή.

Καν ο παπάς, Παπαλάμπραινα,
καν ο παπάς είν’ άρρωστος,
καν η παπαδιά πεθαίνει,
Παπαλάμπραινα καημένη.
Ούτ’ ο παπάς, Παπαλάμπραινα,
ούτε ο παπάς είν’ άρρωστος,
ούτ’ η παπαδιά πεθαίνει,
Παπαλάμπραινα καημένη.

Οι κλέφτες, τους, Παπαλάμπραινα,
οι κλέφτες τους εγδύσανε,
οι κλέφτες τους εγδύσανε,
και τα λεφτά ζητήσανε.

Μια λυγερή, Παπαλάμπραινα,
μια λυγερή εφώναξε,
μια λυγερή εφώναξε,
τους κλέφτες, τους εφώναξε.



Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Κόλιας Νικόλας Πλαπούτας, το «τέκνον του Έρωτος και της Ανδρείας». (1735 - 1827)


Ο Κόλιας-Νικόλας Πλαπούτας γεννήθηκε περίπου το 1735 στο Σουλιμά – σήμερα Άνω Δώριο- της ορεινής Τριφυλίας, στη Μεσσηνία. Σύμφωνα με τον Γορτύνιο ιστορικό Τάκη Κανδηλώρο: «Ο Κόλιας είναι ίσως η περιεργοτέρα Γορτυνιακή φυσιογνωμία της τουρκοκρατείας δια την μυστηριώδην και μυθικήν ούτως ειπείν εμφάνισιν του και δια την απέριττον και βιαιότατην δράσιν του». Η παράδοση μεταφέρει ότι ήταν γιος του Σουλιμιώτη Γιωργάκη Πλαπούτα. Ο Κόλιας έζησε στο Σουλιμά μέχρι τα δεκαεπτά του χρόνια. Μεγάλωσε και ανδρώθηκε με όλες τις συνήθειες του χωριού. Το ανυπότακτο βοσκόπουλο γαλουχήθηκε με το ιδανικό να ζει ελεύθερος και με την επιθυμία να απολαμβάνει τις χαρές της ζωής, όπως τα ακριβά άρματα, τα καλά άλογα και τις όμορφες γυναίκες. Η παρουσία του στο χωριό άρχισε να προβληματίζει τους Τούρκους. Μια μέρα -κατά την παράδοση- ο Κόλιας είδε έναν Τούρκο σπαή (φοροεισπράκτορας) να δέρνει αλύπητα ένα Σουλιμιώτη ραγιά, αγρίεψε και με μια μαχαιριά σκότωσε τον Τούρκο. Αναγκάστηκε να φύγει από το χωριό και πήγε στο Δραγώι, στα λημέρια του καπετάν Θανάση Τζαβέλλα όπου έμεινε κοντά του δυο χρόνια.
Ένα ερωτικό περιστατικό με θύμα τον αγά της περιοχής και πρωταγωνιστές τους Τζαβελαίους και τον Κόλια ανάγκασε το νεαρό κλεφτόπουλο να πάρει το δρόμο του φευγιού. Μαρτυρίες μεταφέρουν ότι οι Τζαβελαίοι είχαν μια πανέμορφη αδερφή,την οποία είδε ο μπέης της Παύλιτσας και την ερωτεύθηκε. Έστειλε ανθρώπους του να τη ζητήσουν από τον πατέρα και τα αδέρφια της. Αυτοί αρνήθηκαν και ο μπέης τους απείλησε. Πρόσφερε μεγάλα χρηματικά ποσά σε όποιον θα κατάφερνε να να την πάει στον πύργο του, αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε. Όταν έλειπαν τα αδέρφια της, παραφύλαξε με ανθρώπους του και την έκλεψε. Η περήφανη Τζαβελοπούλα για να μην τη μαγαρίσει μπέης, έμπηξε ένα μικρό μαχαίρι στην καρδιά της και αυτοκτόνησε. Τα αδέρφια της ορκίστηκαν να εκδικηθούν. Στο πανηγύρι του Αγίου Δημητρίου, στο Μαυρομάτι, όταν περνούσε ο μπέης με όλη του τη συνοδεία και τα σκυλιά του, στη θέση Βάλια-Μπόικα, του έστησαν καρτέρι. Ο Κόλιας έριξε στα σκυλιά ψημένο κρέας και οι Τζαβελαίοι όρμησαν στους Τούρκους. Τον μπέη τον έκαναν κομμάτια και τον πέταξαν στα σκυλιά. Μετά από το περιστατικό, που έγινε τον Οκτώβριο του 1755, ο Κόλιας για να αποφύγει τα αποσπάσματα, βγήκε στο βουνό κλέφτης. Επειδή δεν γνώριζε την ελληνική γλώσσα περιπλανήθηκε στα αλβανόφωνα χωριά της Ηραίας, Παπαδά, Σέρβου και Σαρακήνι και κατέληξε στον οικισμό Παλούμπα.
Διορίστηκε από τον Γιάννη Δεληγιάννη αρχικά ως ταχυδρόμος της Λιοδώρας. Ο ίδιος συνδέθηκε με άλλους ονομαστούς κλέφτες του Μοριά, όπως τον Ζαχαριά, τον Κωνσταντή Κολοκοτρώνη και τους Πετιμεζαίους και συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση των Ορλωφικών του 1770. «Τέκον του Έρωτος και της Ανδρείας» Ο βιογράφος του Κόλια Πλαπούτα, ο Φαλέζ (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γιος του Γενναίου Κολοκοτρώνη), γράφει ότι ο Κόλιας ήταν: «Τέκνον του Έρωτος και της Ανδρείας». Τον εγέννησε ο έρως μετά της ανδρείας Πάσα ημέρα πόλεμο πάσα μήνα γυναίκα Ο Γ. Καρπούζος στη βιογραφία του ήρωα παινεύει τον θαυμασμό του για τις όμορφες και φλογερές γυναίκες, συγκρίνοντας τον με τον άλλο μεγάλο εραστή της επαναστατικής περιόδου, τον αρματωλό Ζαχαριά. Ο Κανδηλώρος από την άλλη σημειώνει ότι : «…ο έκτροπος ιδιωτικός βίος του Κόλια κατέστη παροιμιώδης». Και αναφέρει ένα περιστατικό: Ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι μιας Κυριακής κατέφτασε στην Παλούμπα μια γαμική συνοδεία. Ο Κόλιας θαμπώθηκε από την ομορφιά της νύφης και τα παράδοξα που ακολούθησαν ήταν πολλά. Σκεπτόμενος ότι ήταν αδύνατον να φτάσουν στο χωριό του γαμπρού αυθημερόν προσφέρθηκε να τους φιλοξενήσει. Ο Τούρκος εισπράκτορας, συγγενής της νύφης έπεσε στην παγίδα του Κόλια. Λέγεται ότι ο Κόλιας φιλοξενούσε στον πύργο του Τούρκους εισπράκτορες. Χρησιμοποιούσε μια μέθοδο για να τους μεθύσει. Κάθονταν όλοι κάτω σταυροπόδι και συναγωνίζονταν ποιος θα μείνει ακίνητος ως το τέλος του τσιμπουσιού. Ο ίδιος όμως έδινε στους Τούρκους να πιουν κρασί ή ρακί ενώ ο ίδιος έπινε…νερό! Έτσι μεθούσε τους Τούρκους «εις βαθμόν αποκτηνώσεως». Χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τον μεθυσμένο συγγενή της νύφης δημιούργησε ένα επεισόδιο προσπαθώντας να αρπάξει την κοπέλα για να την…χαρεί. Το σχέδιο όμως απέτυχε και η οικογένεια κατηγόρησε τον Πλαπούτα για την ανήκουστη πράξη του.
Ο Κόλιας άργησε να κάνει δική του οικογένεια. Από τη μια η άστατη ερωτική του ζωή, από την άλλη τα κυνηγητά, δεν τον άφησαν να δημιουργήσει νωρίς τη δική του οικογένεια. Κόντευε να φτάσει τα πενήντα όταν αποφάσισε να παντρευτεί την Κυράτσω, την κόρη του Γιώργη Τζώρτζη. Με την Κυράτσω απέκτησε πέντε παιδιά. Τον Γεωργάκη-τον ήρωα του Λάλα, τον Δημητράκη-τον ανδρείο στρατηγό της Επανάστασης και τρεις κόρες. Ο βιογράφος του, Φαλέζ γράφει ότι σε κάποια μάχη με τους Λαλαίους αιχμαλώτισε μια πανέμορφη Αρβανιτοπούλα, τη Λιόσια, την οποία έφερε σπίτι και διατήρησε ως μη νόμιμη σύζυγό του (παλλακίδα). Η όμορφη κοπέλα ήταν κατά πολύ νεότερη του και στάθηκε πιστή στον Κόλια ως τα βαθιά του γεράματα. Μέχρι το θάνατο του απέκτησε μαζί της τρία παιδιά, δύο αγόρια, τον Παρασκευά και τον Θανάση και μια κόρη, την Παγώνα. Όλα τα παιδιά του Κόλια ήταν αγαπημένα μεταξύ τους. Από όλα του τα αγόρια αυτός που του έμοιαζε περισσότερο ήταν ο Παρασκευάς. Ο Κόλιας υπήρξε ασυγκράτητος ερωτικά. Πολλές ερωμένες του τις έφερνε στο σπίτι προκαλώντας την αντίδραση των «νόμιμων» αγοριών του. Η Λιόσια εκμεταλλευόμενη τον έρωτα που έτρεφε για εκείνη ο Κόλιας κατάφερε να επιβληθεί και εξουσίαζε τους πάντες μέσα στον πύργο. Αυτό ενοχλούσε ιδιαίτερα τον Δημητράκη Πλαπούτα που λάτρευε την μάνα του, Κυράτσω και δεν άντεχε να την βλέπει να απαξιώνεται από την ερωμένη του πατέρα του. Μια μέρα άρπαξε τον πλάστη και την χτύπησε δυνατά στο κεφάλι. Για να γλυτώσει από τη μανία του πατέρα του έφυγε από το σπίτι και βρήκε καταφύγιο στα Κολοκοτρωνεϊκα, που διατηρούσαν από παλιά οικογενειακές σχέσεις. Ο Δημητράκης όσο καιρό έμεινε εκεί ερωτεύτηκε τη μικρή κόρη της οικογένειας, Στεκούλα και θέλησε να την παντρευτεί. Ο Κόλιας που αγαπούσε ιδιαίτερα τον Δημητράκη, έμαθε για το ειδύλλιο με την Στεκούλα και έστειλε τον Γεωργάκη να τον φέρει πίσω λέγοντας: «Δεν έπαθε τίποτα από το πλαστήρι η δεύτερη μάνα σας. Αλλά και να πάθαινε, δεν χάθηκαν από την πλάση οι γυναίκες».
Έμεινε παροιμιώδης στην ιστορία ο φόβος του ατρόμητου Κόλια για τη θάλασσα. Την εποχή του κατατρεγμού των κλεφτών αρνήθηκε να να πάει στη Ζάκυνθο με το καΐκι γιατί φοβήθηκε να μην πνιγεί και επέστρεψε στην Παλούμπα. Ακόμα και σήμερα στην Πελοπόννησο, όταν θέλει κάποιος να αποφύγει κάτι που δεν του αρέσει ή τον φοβίζει λέει: «Μπαίνει ο Κόλιας στο καΐκι;» Η έναρξη του Αγώνα βρήκε τον Κόλια στην Παλούμπα. Σε προχωρημένη ηλικία ευλόγησε τα παιδιά στην Επανάσταση και έσπευσε πάνω σε ξυλοκρέβατο, σε ηλικία 86 χρόνων, στην πολιορκούμενη Τριπολιτσά για να δώσει συμβουλές στον Κολοκοτρώνη, ώστε να πέσει πιο γρήγορα στα χέρια των Ελλήνων. Ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η επιδρομή και η καταστροφή της Γορτυνίας από τον Ιμπραήμ, τα παιδιά του για ασφάλεια τον μετέφεραν στη μονή Προδρόμου, κοντά στη Δημητσάνα και εκεί πέθανε το 1827 σε ηλικία περίπου 92 ετών. Αυτός ήταν ο Κόλιας Πλαπούτας, ο πολέμαρχος του Μοριά.

ΠΗΓΗ: «Τα ερωτικά του ’21» του Κυριάκου Σκιαθά. Εκδόσεις: «διαπολιτισμός».

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

ΔΙΟΛΚΟΣ, ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!



Δίολκος ήταν το πέρασμα, από τον κοριθιακό προς τον σαρωνικό και το αντίθετο, πλοίων δια μέσου ξηράς στην σημερινή περιοχή του Ισθμού της Κορίνθου. Ήταν ένας λιθόστρωτος δρόμος που χρησιμοποιείτο για την από ξηράς μεταφορά πλοίων, πάνω σε τροχοφόρο όχημα που καλούνταν "Ολκός νεών". Είναι εύκολο να καταλάβουμε την αναγκαιότητά του αφού απάλλασσε τα πλοία να κάνουν ένα πολυήμερο και κοπιαστικό περίπλου της Πελοποννήσου και από τους κινδύνους, κυρίως από τα πολυτάραχα ακρωτήρια Μαλέα και Ταίναρο. Αποκαλύφθηκε το δυτικό του τμήμα σε μήκος 255 μέτρων, στην πλευρά της Πελοποννήσου και σε μήκος 204 μέτρων στην Στερεά Ελλάδα μέσα στις εγκαταστάσεις του Μηχανικού. Το πλάτος του είναι μεταξύ 3,40 και 6,00 μέτρων. Είναι στρωμένος εξ ολοκλήρου με πώρινους κυβόλιθους και στο μέσον του φέρει δύο αυλακώσεις σε απόσταση 1,50 μ. Αποκαλύφθηκε το δυτικό του τμήμα σε μήκος 255 μέτρων, στην πλευρά της Πελοποννήσου και σε μήκος 204 μέτρων στην Στερεά Ελλάδα μέσα στις εγκαταστάσεις του Μηχανικού. Το πλάτος του είναι μεταξύ 3,40 και 6,00 μέτρων. Είναι στρωμένος εξ ολοκλήρου με πώρινους κυβόλιθους και στο μέσον του φέρει δύο αυλακώσεις σε απόσταση 1,50 μ. Στο δυτικό του άκρο κατέληγε σε λιθόστρωτη αποβάθρα.

Η κατασκευή της Διόλκου προέκυψε από την ανάγκη για γρήγορο πέρασμα των πλοίων, με αποτέλεσμα την σημαντικότατη εξοικονόμηση χρόνου, από τον Σαρωνικό στον Κοριθιακό και το αντίστροφο, έγινε στις αρχές του 6ου αιώνα και συνδέεται με την τυραννίδα του Περίανδρου στην Κόρινθο. Ο Περίανδρος διακρίθηκε για την έντονη δραστηριότητά του ως προς τα έργα πολιτιστικής και οικονομικής σημασίας, και αναφέρεται ότι σκέφθηκε να ανοίξει και διώρυγα στον Ισθμό της Κορίνθου. Δεν πραγματοποίησε ωστόσο το σχέδιο αυτό γιατί τα τεχνικά μέσα που διέθετε δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν ένα τέτοιο έργο, αλλά και επειδή οι θρησκευτικές προλήψεις των χρόνων εκείνων ήταν αντίθετες σε κάθε επέμβαση και μετατροπή των έργων των θεών. Το δυτικό του άκρο ανακατασκευάστηκε στις αρχές του 4ου αιώνα. Χρησιμοποιείτο για την μεταφορά μικρών, κυρίως πολεμικών και εμπορικών πλοίων. Τα οικονομικά συμφέροντα ήταν τεράστια και η άνθηση της Κορίνθου κατά τους αιώνες αυτούς οφείλεται κατά πολύ στην Δίολκο. Η χρήση της Διόλκου φθάνει, σύμφωνα με πηγές, ως και τον 9ο αιώνα κατά τον οποίο εγκαταλείφθηκε για άγνωστο λόγο.
Η ανασκαφή του μνημείου έγινε κατά τα έτη 1956-1959 από την Αρχαιολογική Υπηρεσία με υπεύθυνο τον Ν. Βερδελή. συνεχίστηκε κατά τα έτη 1960 και 1969 από τον ίδιο ανασκαφέα με δαπάνη της Αρχαιολογικής Εταιρείας.

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, 1541 – 7 Απριλίου 1614)


O Δομήνικος Θεοτοκόπουλος αποτελεί τον 13ο απόστολο του Λόγου. Η αόρατη, αρχέγονη, αταλάντευτη διαδρομή του πνεύματος βρήκε στο πρόσωπο, και κυρίως στην τέχνη του, την παρθένα γη που πάντα αναζητά. Αυτός ο ιδιαίτερος διάκονος είδε τα πράγματα όπως μόνο οι αληθινοί καλλιτέχνες τα βλέπουν: Μόνα τους. Τίποτα άλλο δίπλα τους. Είτε ήταν σε καταγάλανο, καθαρό ουρανό, είτε στο απόλυτο έρεβος, αυτός έβλεπε τη λάμψη και το περίγραμμα της ύπαρξης τους. Αυτός, μοναχικός απόστολος, εστίασε περισσότερο στους ανθρώπους και ειδικότερα στους “υπερανθρώπους”, τους “ισχυρούς”, του “πεφωτισμένους”. Του απογύμνωσε, τους αποκαθήλωσε και στο τέλος τους Ενανθρώπησε. Ο “El Greco” κοίταξε την Αποκάλυψη της ζωής και είδε τη αρχή της δημιουργίας. Το μυστικό μονοπάτι αυτής που οδηγεί στο ανυπόταχτο πνεύμα και στο πάντρεμα παραδείσου-κόλασης. Ο Ελληνας που ζωγράφισε τη σκληρή αλήθεια της ζωής χωρίς φόβο και πάθος. Όπως τη δέχτηκε. Χωρίς συμβιβασμούς, ωραιοποιήσεις και ψέματα. Η μεγαλοπρέπεια της ταπεινότητας απέναντι στην αλαζονεία και την έπαρση του μεγαλείου.
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541 – 7 Απριλίου 1614), γνωστός επίσης με τo Ισπανικό προσωνύμιο El Greco, δηλαδή ο Έλληνας, ήταν Kρητικός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής αναγέννησης. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την πατρίδα του, δημιουργώντας το κύριο σώμα του έργου του στην Ιταλία και στην Ισπανία. Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως αγιογράφος στην Κρήτη, που αποτελούσε τότε τμήμα της ενετικής επικράτειας, και αργότερα ταξίδεψε στη Βενετία. Στην Ιταλία επηρεάστηκε από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ιταλικής τέχνης, όπως τον Τιντορέτο και τον Τιτσιάνο, του οποίου υπήρξε μαθητής, υιοθετώντας στοιχεία από τον μανιερισμό. Το 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του.
Στις 18 Ιανουαρίου χτύπησαν οι καμπάνες από το Τολέδο για να τιμήσουν τον μεγάλο Έλληνα ζωγράφο Ελ Γκρέκο (Δομίνικο Θεοτοκόπουλο). “Ο προφήτης των μοντέρνων καιρών”, όπως χαρακτηρίζεται θα του αποδοθεί τιμή για μια ολόκληρη χρονιά στην χώρα όπου τον “γέννησε” καλλιτεχνικά, την Ισπανία.
Στο Τολέδο, την πόλη όπου έζησε, καθιερώθηκε και μεγαλούργησε από τα 36 του χρόνια ως τον θάνατό του, στα 73 του, το 1614, όλη η πόλη συμμετέχει στην επέτειο μέσα από μια πληθώρα εκδηλώσεων. Οι επισκέπτες του Τολέδο θα μπορούν να επισκεφθούν και πέντε κομβικά σημεία της πόλης, όπου βρίσκονται αυθεντικοί πίνακες του Ελ Γκρέκο.


Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Η νηστεία στην ορθοδοξία και η σχέση της με την διατροφή των αρχαίων Ελλήνων!



Η νηστεία στην Ορθοδοξία είναι αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας που περιλαμβάνει πολλές συζητήσεις και διαφωνίες και άρχισε
από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Επιβάλλει την αποχή από ορισμένα είδη τροφών και ποτών αλλά όχι πλήρη αποχή από κάθε τροφή όπως σε άλλες θρησκείες και πολιτισμούς.
Η Ελλάδα είναι χώρα με πολύπλοκο γεωγραφικό διαμελισμό. Περιλαμβάνει ορεινά συγκροτήματα οικισμών, νησιά, παραλιακούς και νησιωτικούς οικισμούς και παραγωγικές πεδιάδες. Ανάλογη ποικιλία παρουσιάζει η παραγωγή και η διατροφή. Στο χώρο αυτό δημιουργήθηκε ένας κώδικας διατροφικών συνηθειών που εξασφάλιζε το ελάχιστο των απαραίτητων για τον οργανισμό θρεπτικών συστατικών, την περίφημη από την αρχαιότητα ακόμη «λιτότητα» του Έλληνα ή "μεσογειακή διατροφή" στα νεώτερα χρόνια. Βάση της διατροφής αποτελούν, όπως είναι γνωστό, οι φυτικές τροφές, αυτούσιες ή μεταποιημένες και ελάχιστα οι ζωικές, συνυπολογιζομένων και των γαλακτοκομικών προϊόντων. Ο ίδιος ο λαός, παραγωγός και καταναλωτής της τροφής του, διαμόρφωσε εμπειρικά την απαραίτητη γνώση για τις ιδιότητες των τροφών και τη θρεπτική τους αξία. Προϊόντα όπως το λάδι, το κρασί ή το σιτάρι-ψωμί τα θεωρεί ιερά, επειδή γνωρίζει ότι προσδίδουν στον οργανισμό δύναμη ενέργεια και η έλλειψή τους αποδυναμώνει το σώμα, λόγος για τον οποίο τα εν λόγω είδη έχουν συνδεθεί με σημαντικές λατρευτικές συνήθειες (προσφορές, θείαΚοινωνία, νηστεία κ.λπ.).
Η νηστεία είναι συνάρτηση του θρησκευτικού βιώματος του αγροτικού πληθυσμού. Τον 14ο αι. ο περιηγητής Johann Shiltberger γράφει ότι οι Έλληνες «τις Τετάρτες δεν τρώνε ποτέ κρέας, την Παρασκευή τρώνε μόνο ψάρι και λάδι. Οι επίσκοποι νηστεύουν το κρέας όλο το έτος. Και στις νηστήσιμες μέρες δεν τρώνε τίποτε που να έχει αίμα. Το ίδιο και οι ιερείς. Κληρικοί και λαϊκοί νηστεύουν πενήντα μέρες τη Σαρακοστή, σαράντα πριν από τα Χριστούγεννα, τριάντα για τους δώδεκα Αποστόλους και δεκαπέντε για την Κοίμηση της Θεοτόκου». Ο Πουκεβίλ στο βιβλίο του "Ταξίδι στο Μοριά" (1805) περιλαμβάνει ολόκληρο κεφάλαιο για το διαιτολόγιο στην Πελοπόννησο, στο οποίο παρατηρεί ότι ουσιαστικά αυτό δεν διαφέρει από εκείνο των άλλων Ελλήνων, και αναφέρεται στη νηστεία: «Επειδή από θρησκευτική αρχή, υποβάλλονται σε πολύ μακριές νηστείες, τον περισσότερο χρόνο βλέπει κανείς το τραπέζι τους γεμάτο από ισχνά φαγητά. Πρόκειται, συνήθως, για τα πιο κοινά χορταρικά που φιγουράρουν στην κουζίνα τους. Το λάδι και το βούτυρο αποτελούν τη βάση των φαγητών και τα
κυριότερα καρυκεύματα είναι το πιπέρι, η μέντα, η ρίγανη, οι πιπεριές και τα πιο δυνατά αρωματικά. Είδα, σε όλα σχεδόν τα γεύματα, να σερβίρουν μαύρες καιαλατισμένες ελιές της Κορώνης, χαβιάρι και καμιά φορά και πουτάργκα (αυγά κέφαλου ξεραμένα, αλατισμένα και καρυκευμένα, ταραμά).
H νηστεία, όπως την εννοούμε σήμερα, είναι αποχή από ορισμένα είδη τροφών αλλά και ποτών, δηλαδή τρόπον τινά μια τροποποίηση των διατροφικών συνηθειών και όχι πλήρης αποχή από κάθε τροφή, για συγκεκριμένο διάστημα χρόνου, όπως ήταν και στην αρχαιότητα και όπως δηλώνει και η ετυμολογία της λέξεως. Tο γεγονός αυτό, όπως και η ευρύτερη αποδοχή και επιβολή της και η ένταση του θρησκευτικού βιώματος κατά την τήρησή της, την καθιστά ιδιαίτερα σημαντική ως πολιτισμικό φαινόμενο για τη διατροφή του λαού.




Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

ΚΑΡΙΟΦIΛΙ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ.



«Θα πάρω το τουφέκι μου, τ΄ άγιο το καριοφίλι»
Το όπλο που έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην Επανάσταση του 1821, και έγινε το "προσκεφάλι" καθώς και ο αχώριστος φίλος των αγωνιστών ήταν το γνωστό, σε όλους μας καριοφύλι. Αποτέλεσε, όπως είπαμε, τον αχώριστο σύντροφο των κλεφτών και των αρματωλών και ο ήχος του αποτέλεσε μελωδία για δίκαιους αγώνες. Ήταν ένα υπέροχο όπλο. Την ονομασία του την έλαβε από τον οίκο κατασκευής του, την βενετική οπλουργία του CΑRLΟ E. FIGLI.
Πιο συγκεκριμένα, κατασκεύαζαν μόνο τον μηχανισμό ενώ το υπόλοιπο το κατασκεύαζαν ερασιτέχνες οπλουργοί ανά τόπους ή αυτοί που το χρησιμοποιούσαν κάνοντάς το ατομικό αφού σε πολλές των περιπτώσεων προσαρμόζονταν με τον σωματότυπο του κάθε αγωνιστή και μόνον με αυτού. Η ολοκλήρωση έπαιρνε μεγάλο χρονικό διάστημα. Η μεγαλύτερη χρονοτριβή ήταν η εύρεση του κατάλληλου ξύλου, καρυδιά ως επί το πλείστον, να το σκαλίσουν και να το διακοσμήσουν κατά το δοκούν. Η λεπτομέρεια και το μεράκι κατέληξε να συνυπάρξει με την λαϊκή μας παράδοση και να αλληλοσυμπληρωθούν.
Το καριοφίλι πάντα θα είναι χαραγμένο στην μνήμη μας σαν το μέσο το οποίο συνέβαλλε τα μέγιστα για την αναγέννηση του έθνους μας.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Αλή Μουλάς - Δελγιώτης, Ιστορικό Διήγημα! (ΣΤ΄Μέρος)

ΑΛΗ ΜΟΥΛΑΣ  Ιστορικό Διήγημα υπό Αγ. Τσελάλη  ( Ολυμπιακά Χρονικά 1970)


Τά έχασαν. Η ταραχή και η σύγχυση αφάνταστη, απερίγραπτη. Έκαναν να πισωπατήσουν. Σφύριζαν στα νώτα τους τα βόλια.Δείλιασαν, τσάκισαν. Άλλοι έπεφταν πληγωμένοι, άλλους τους έπαιρνε του ποταμού το ρέμα. Έλυωναν τα χιόνια στα βουνά και το ποτάμι ήταν φουσκωμένο.
Έξαλλοι έφευγαν άτακτα, αλλόφρονες, κατρακυλούσαν προς τη ρεματιά, να διαβούν το γεφύρι του Αλφειού. Πνίγηκαν πολλοί. Πέταξαν τα΄ άρματα κι έφευγαν, δεν ήξεραν πούθε να κάμουν οι αγάδες. Έτρεχε ξέφρενος ο πελώριος Αβδούλαγας.
- Στάσου ρε να πολεμήσης…Του φώναξε ο Αγγελής, ο Βώβος, που έστεκε στα βράχια πάνω από την γέφυρα του Αλφειού, άγγελος της λευτεριάς, χάρος της τυραννίας.
Αυτός, έτρεχε. Έφευγε. Σημάδεψε ο Βώβος, του έρριξε. Έπεσε κείνος μπρούμητα, κατρακύλισε στα μυτερά βράχια της όχθης…Το πελώριο κορμί του και τα κεμέρια του ξεσκίστηκαν. Γέμισαν τα βράχια κρέατα και γρόσια.
Ο Αλή Μουλάς είδε, έσφιξε του αλόγου του τα χαλινά κι φώναξε άγρια:
- Γιουρούσι, φωτιά στη φωτιά. Και ξεπέζεψε, έπιασε μετερίζι ένα πουρνάρι κι άδειασε τα πιστόλια του στου Αγγελή το στήθος. Το βόλι τον πέτυχε κατάκαρδα. Έγειρε ο γέρος κι έπεσε. Έστρεψε ο Αλή Μουλάς προς την ποταμιά να φτάσει να προστατεύσει του δικούς του, την Εμινέ.
Δεν πρόφτασε. Είδε ο Φωτεινός ο Βώβος κι έτρεξε, τον έφτασε κι άδειασε τη πιστόλα του στην πλάτη του.Κοντοπόδιασε, βόγγιξε, εταλαντεύθη, έγειρε κι έπεσε    πλευρά πάνω στα κοντοπρίνια. Τον δρασκέλισε ο Φωτεινός κι εγύρισε ανήσυχος να βοηθήσει τον πατέρα του, που κείτονταν αιμόφυρτος.
Με το δρασκέλισμα ακούει τον λαβωμένο που βόγγαγε κι έλεγε αναστενάζοντας.
- Που είσαι, καλέ μου αδερφέ; Γύρισε πίσω πάρε με…
Παραξενεύτη ο Φωτεινός, γύρισε πίσω, τον κύταξε. Ανάφερνε ο Αλή Μουλάς και στριφογύριζε σαν το λαβωμένο φείδι και μούγγριζε κι έσφιγγε τα δόντια από τον πόνο. Τα μάτια του, θολωμένα, πονεμένα μισάνοιξαν προς τον Φωτεινό, που έστεκε πάνω απ’ το κεφάλι του.
Ο Φωτεινός- κόχλαζε μέσα του τού πολεμιστή ο θυμός, του γιού ο πόνος και το μίσος για του γονιού του το φονιά – έσυρε το γιαταγάνι του να τον αποτελειώση.
Ο Αλή Μουλάς τον κύτταξε κατάματα με τα σβυσμένα μάτια του. Κι ήταν η ματιά του παράξενη, γιομάτη ικεσία. Σαν να ζητούσε ελέηση, βοήθεια και συγχώρεση. Εξέχυνε έντονα, έκδηλα, μια στοργή που χρόνια έβραζε μέσα του και ήθελε να φουσκώσει και να ξεχυθεί. Πυκνωμένη μέσα στα σπλάχνα του σα να ανλύεται τώρα, τούτη τη στιγμή, και ξεχύνονταν από τα στήθεια του ζεστή σαν το αίμα του, που έτρεχε από την πλάτη του. Τα ματοφυλλά του ανασηκώνονταν με δυσκολία. Και η ματιά του, μελαγχολική, πονεμένη, στυλώθηκε στο πρόσωπο του Φωτεινού.
Εστάθη με το σπαθί γυμνό στο χέρι, σηκωμένο ο Φωτεινός. Σαν να εμαγνητίστη από την φωνή του λαβωμένου, από το βλέμα του. Σαν να συμπόνεσε, να ελυπήθη τον τραυματισμένο άνθρωπο. Κάτι σκίρτησε μέσα του, του γέμισε τα σπλάχνα συμπόνοια και συμπάθεια για τούτον το λαβωμένο, που κείτεται στα πόδια του και βογγάει και τον κοιτάει στα μάτια. Για τούτον τον Τούρκο που τυρώννησε το γένος του, σκότωσε το πατέρα του…
Κάτι παράξενο, αλλόκοτο τον συνεπήρε. Το χέρι του αδράνησε κι έγειρε, και το γιαταγάνι άγγιξε του λαβωμένου το πρόσωπο. Το κοίταξε εξεταστικά, εταστικά και σαν να τον ώθησε κάποια από μέσα του φωνή, έσκυψε και τον ρώτησε:
- Πες μου, εσύ ρε άνθρωπε, πούθε κρατεί η γεννιά σου; Πούθε είναι η μάννα σου και από πού η σειριά σου;
- Εγώ είμαι ο Αλή Μουλάς. Πρώτα με λέγαν Γιάννη. Η μάνα μου απ’ του Μπέρεκλα, ο κύρης μου απ’ του Δέλγα. Είχα αδερφό τρανύτερο κι αυτός εβγήκε Κλέφτης, μαζί με τον πατέρα μου.
Η ψυχή του Φωτεινού αναταράχτη, και το μυαλό του επήγε στον τουρκεμένο, τον αλλαξόπιστο αδερφό. Εστάθη απάνω στο κεφάλι του ασάλευτος, βουβός. Εκείνος τον κοίταξε ικετευτικά και στοργικά. Τον εμαγνήτιζε τούτη η ματιά. Σαν να τη γνώριζε, κάπου να την είχε ξαναϊδή. Ένα σκίρτημα αλλόκοτο, παράξενο του γέμιζε τα σπλάχνα του με συμπάθεια. Κι ένστικτα, ψυχόρμητα, τον άρπαξε στην  αγκαλιά του, τον έκοψε στον ώμο, τον έφερε γοργά στο μέρος που κείτονταν ασάλευτος, νεκρός ο Αγγελής ο Βώβος και τον απόθεσε δίπλα στον γέρο απαλά.
Έσκυψε, χαϊδεψε, φίλησε τον πατέρα του νεκρό. Γύρισε, ξέγδυσε τον λαβωμένο, έβγαλε τη σημαία απ’ το κοντάρι, του έδεσε την πληγή σφιχτά. Κρέμασε τα όπλα τους στον ώμο του ζυγαριά με τα δικά του, τους εφορτώθη στην πλάτη και τους δυο και πήρε τον ανήφορο, έφθασε στο χωριό, στο Στρογγυλό, που ήταν γιατρός με τα νιστέρια του και με τα γιατροσόφια του.
- Γιατρέ, πολλούς εγιάτρεψες, σφαγμένους, λαβωμένους. Κι εμέ τον αδερφούλη μου δε θα τον γιατρέψεις;…Είπε και τον απόθεσε μπροστά στον γιατρό.
- Τι να την κάμω την ζωή, Τούρκος και πατροκτόνος; Ψιθύρισε ο Αλή Μουλάς.
- Να ζήσεις αδερφούλη μου κι ας είσαι τουρκεμένος.
Είδε το νεκρό γέρο Αγγελή, εξέτασε του πληγωμένου την πληγή, κίνησε το κεφάλι του ο γιατρός.
- Εγώ πολλούς εγιάτρεψα τραυματισμένους. Μα του αδερφού σου η πληγή βαθειά ‘ ναι και δε γειαίνει…
- Αν θέλεις αίμα γιατρικό, πάρε απ’ την καρδιά μου.
Τον κοίταξε ο γιατρός λυπητερά, γύρισε ξανά εξέτασε τον τραυματισμένο. Εκείνος εσήκωσε το χέρι του, έκανε τον σταυρό του κι έγερνε, αγκάλιασε το άψυχο κορμί του γέρο Αγγελή του Βώβου και ξεψύχησε.
Ο Φωτεινός έσκυψε τους εφίλησε, έβγαλε την καπότα του, τους σκέπασε, έσυρε τη σημαία, διάτρυτη από τα βόλια κι από τις σπαθιές, καταματωμένη από το αίμα πατέρα και παιδιού, την έδεσε στο κοντάρι κι έφυγε, βρήκε τους πολεμιστές, που γύριζαν από τον Αλφειό, καταφορτωμένοι λάφυρα. Ύψωσε την σημαία κι είπε: - Στο Λάλα να διώξουμε κι εκείνους. Και κίνησε μπροστά.
Οι Τούρκοι κλείστηκαν στα κάστρα. Κατάπληκτοι και καταφοβισμένοι. Πως, πότε εξύπνησε και δυνάμωσε κι άντρειωσε οραγιάς;…

ΤΕΛΟΣ



Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Η αρχή της Ελληνικής Επανάστασης!



Μετά ταύτα την 24 εις Πάτρας συνεκρούσθησαν οι Έλληνες μετά των Τούρκων την 25 οι εν Βοτσίτση Τούρκοι μετέβησαν εις Σάλωνα την 26  ο Σισίνης μετά τών Γαστουναίων επολιόρκησαν τους εις Χλεμοΰτσι καταφυγόντας Τούρκους της Γαστούνης.  Επίσης οι εν Πύργω Έλληνες υπό τον Χαράλαμπον Βιλαέτην, Πέτρον Μήτσον, Α. Παπασταθόπουλον, Λ. Κρεστενίτην και τού υίούς τοΰ Θ Κολοκοτρώνη Πάνον και Ίωάννην τον μετά ταϋτα έπονομασθέντα Γενναίον (οίτινες τότε ήλθον έκ της Ζακύνθου), έπανέστησαν τήν δέ 2 Απριλίου όρμησαντες κατ’ αυτών και οι εν Λάλα Τούρκοι συνήψαν μάχην καθ’ ην έφονεύθησαν Τούρκοι μεν 30 Έλληνες δέ 35, έξ ων οι μέν έφονεύθησαν ,οί δέ επληγώθησαν και άλλοι ηχμαλωτίσθησαν.  Και ούτω βαθμηδόν προήχθη ή έπανάστασις εις τήν Άχαίαν. Ό δέ Κολοκοτρώνης άπεβιβάσθη τήν 6 Ιανουαρίου εις Σκαρδαμούλαν της Μάνης ήτις εθεωρεΐτο ως στρατιωτική εστία και ως κέντρον δια την έκρηξιν της επαναστάσεως και ήρχισε νά διενεργή διά την πραγματοποίησίν του μελετωμένου σκοπού. Ή άφιξις του δέ ηύξησε τους φόβους και τας υπόνοιας της τουρκικής εξουσίας ήτις δια ταύτα έγραψε τόν Μαυρομιχάλην  να τον πληροφορήση περί αυτού και εί δυνατόν να τον συλλάβη. Άλλ’ ο Μαυρομιχάλης  εκάλυψε τον σκοπόν τίς ελεύσεως του Κολοκοτρώνου διά διαφόρων επίπλαστων αιτιών την δέ συλληψίν του άπεποιήθη,  αλλά και αν ήθελε δεν ήδύνατο διότι δ Μούρτζινος, όστι τόν ύπερασπίζετο ήτον επίσης ισχυρός και αυτοί οι συγγενείς του δεν ήθελον ενδώσει εις τούτο.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

‘’ΓΕΛΑΕΙ Ο ΜΩΡΟΣ ΚΑΝ ΤΙ ΜΗ ΓΕΛΟΙΟΝ ΕΙ’’.

Γράφει ο αγαπητός φίλος Όμηρος ΑΛεξάνδρου:


Είμαι πολύ περίεργος να μάθω τι είναι ακριβώς αυτό που λεει, με σαρδόνιο γέλιο, ο Πρόεδρος του Γιούρογκρουπ  Ντάισελμπλουμ στο δικό μας, τον Υπουργό Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη και ξεσπά σε αυτά τα χαχανητά. Η εικόνα είναι από την πρόσφατη συνεδρίου του Γιούρογκρουπ με το οποίο επισημοποιήθηκε η έξοδος της Κύπρου από το Μνημόνιο. Αναρωτιέμαι, είναι το γεγονός της εξόδου από το Μνημόνιο από μόνο του, επαρκής λόγος να ξεσπά ο δουλικότερος των δουλικών και Yes Man της Τρόικα σε αυτό το ξεκαρδιστικό γέλιο;
 Θα μπορούσα και εγώ με την σειρά μου να ξεσπάσω σε γέλιο μέχρι φυρμού ακούγοντας τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να παινεύεται  ότι: ‘’Τα καταφέραμε μετά από 3 χρόνια σκληρής δουλείας’’ και όχι δουλειάς…γλώσσα λανθάνουσα….Η ακούγοντας τον Αβέρωφ Νεοφύτου, άλλως Φούλλη ομορφούλλη , να λέγει την δική του κοτσάνα…’’ «Επανακτούμε την εθνική μας κυριαρχία, επανακτούμε την αξιοπρέπειά μας», Είμαι σίγουρος, ότι γέλιο μέχρι σκασμού θα έχουν κάνει και τα γεράκια της Τρόικα παρακολουθώντας τις δηλώσεις Αναστασιάδη και των παρατρεχάμενων του.
 Τις απάνθρωπες, σκληρές και επώδυνες αποφάσεις των μασόνων της Τρόικα και του Γιούρογκρουπ για τον Κυπριακό Λαό, τις αποδέχθηκε αρχικά ο Αναστασιάδης με το κούρεμα καταθέσεων τον Μάρτη του 2013 και μετά συνέχισε να τις αποδέχεται ο Χαρούλλης, που μέσα σε τρία χρόνια τα αυτιά του από το πολλή τράβηγμα μεγάλωσαν ακόμη πιο πολύ. Αυτός ο δουλικός τύπος χαρακτηρίστηκε από τα γεράκια της ‘’Ευρώπης της Αλληλεγγύης’’  ο καλύτερος μαθητής. Χαρακτηρίστηκε έτσι γιατί απλά στα τρία χρόνια που είναι υπουργός οικονομικών, δεν είπε ποτέ μα ποτέ, ούτε ένα όχι στους δασκάλους του και μελλοντικούς εργοδότες του. Και όπως όλοι ξέρουμε από το σχολείο, ο καλός μαθητής που οι δάσκαλοι του, του βάζουν άριστα στο έλεγχο, δεν είναι μόνο ο μελετηρός αλλά και ο συνεργάσιμος μαθητής
 Τα γεράκια του Γιούρογκρουπ σάρκαζαν για το γεγονός ότι το πείραμα τους πέτυχε και ταυτόχρονα το πειραματόζωο τους δεν πέθανε ακόμη. Ήταν ευτυχισμένοι γιατί το θύμα τους επέζησε μετά που το μοναδικό πείραμα παγκοσμίως (κούρεμα καταθέσεων), αν και κατέστρεψε τις τράπεζες και την οικονομία του θύματος, το θύμα είναι ακόμη μισοζώντανο. Τι και αν ένας λαός είδε μέσα σε μία νύκτα να χάνονται κόποι και μόχθοι δεκαετιών; τι και αν χάθηκαν 10 δισεκατομμύρια από τις καταθέσεις των κυπρίων πολιτών;  Τι και αν χιλιάδες άνθρωποι πτώχευσαν, έμεινα άνεργοι και ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια για να επιβιώσουν, εκεί που ψάχνουν τροφή και τα γνωστά πειραματόζωα των επιστημόνων, τα ποντίκια; Τι και αν χιλιάδες νέοι οδηγήθηκαν απελπισμένοι στη ξενιτιά για να βρουν δουλειά; Τι και αν χιλιάδες άνθρωποι τρέχουν στα κοινωνικά παντοπωλεία για να μην πεθάνουν από πείνα; Τι και αν χιλιάδες οικογένειες θα ξεσπιτωθούν αμέσως μετά τις εκλογές του Μάη; Μήπως όλα έγιναν για να επιβάλουν στη Κύπρο, μέσω της λύσης της αντιδημοκρατικής και ρατσιστικής λύσης της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας την πλήρη τουρκοποίηση;
 Η έξοδος από το Μνημόνιο δεν σημαίνει τίποτα, απλά τερματίστηκαν οι εισπράξεις των δόσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τρόικα. Απλά τελείωσαν τα γνωστά ‘’πακέτα’’. Τώρα ξεκινούν τα δύσκολα, τώρα που θα αρχίσουμε να πληρώνουμε τα χρωστούμενα που αποτελούν περίπου το 95% των δανείων που μας παραχώρησαν. Τώρα ξεκινούν τα σκληρά μέτρα λιτότητας για να εξοικονομηθούν χρήματα για να πληρωθούν οι δόσεις και αν η οικονομία δεν παράγει και δεν αναπτύσσεται ικανοποιητικά, οι δόσεις της Τρόικα δεν θα πληρώνονται από εισοδήματα του κράτους αλλά από δανεισμό από τις αγορές με μεγαλύτερο επιτόκιο από αυτό του Μνημονίου
 Οι δόσεις για τα χρωστούμενα θα αρχίσουν να πληρώνονται  από το 2019 και θα διαρκέσουν μέχρι το 2031 για να εξοφληθεί το ποσό των 7,5 περίπου δις πλέον των τοκοχρεολυσίων, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να εξυπηρετείται και ο δανεισμός που είχαμε και έχουμε από άλλες πηγές. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στην παρούσα φάση καθ’ ότι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια ξεπερνούν το 155% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος ΑΕΠ  ενώ η ανεργία ξεπερνά κατά πολύ το 16% που επικαλείται η Κυβέρνηση. Η στατιστική υπηρεσία δεν λαμβάνει υπόψη στο στατιστικό δείγμα τους κύπριους που μεταναστεύουν, ούτε τους νέους που μετά τις σπουδές τους, που υπό κανονικές συνθήκες θα επέστρεφαν στην Κύπρο, δεν επιστρέφουν και μένουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά. Το δημόσιο χρέος παραμένει στο 108% του ΑΕΠ, και είναι σημαντικά πιο πάνω από το χρέος που είχαμε πριν μπούμε στο Μνημόνιο. Οι πολίτες κινδυνεύουν καθημερινά να πεθάνουν γιατί το κράτος αδυνατεί να τους προσφέρει στοιχειώδη νοσοκομειακή περίθαλψη και φάρμακα. Η παραγωγικότητα στο δημόσιο είναι ανύπαρκτη και η γραφειοκρατία εξοργίζει τους πολίτες και διώχνει τους ξένους επενδυτές.    
 Πέραν των πιο πάνω οι ξένοι δεν μας εμπιστεύονται και δεν έρχονται να επενδύσουν για να επέλθει ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας. Αν δε στα πιο πάνω προσθέσουμε και την μεγάλη κοινωνική αναταραχή που θα επιφέρουν οι εκποιήσεις, μπορεί να αντιληφθεί κάποιος το ζοφερό περιβάλλον το οποίο ο Αναν στασιάδης και ο Χαρούλλης ηθελημένα αγνοούν και χαζοχαρούμενα πανηγυρίζουν.
 Είμαι βέβαιος ότι τώρα που βγήκαμε από το Μνημόνιο θα αρχίσουμε τις ίδιες μαλακίες του παρελθόντος και θα σκορπούμε απλόχερα χρήμα για ψηφοθηρικούς σκοπούς. Ήδη ο Χαρούλλης έδωσε το στίγμα τις πολιτικής που θα ακολουθήσει: Αύξηση της κρατικής χορηγίας στα κόμματα, αυξήσεις μισθών Βουλευτών, αγορά νέων πολυτελών αυτοκινήτων αξιωματούχων, μείωση της στρατιωτικής θητείας και πρόσληψη 3000 επαγγελματιών οπλιτών, προσλήψεις στην αστυνομία και σε άλλες θέσεις του δημοσίου, κ.λ.π
 Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας τα αμαρτωλά κόμματα εξουσίας ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν για να διατηρηθούν στην εξουσία, να τα έχουν καλά δηλαδή με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα του οποίου εξασφάλιζαν για δεκαετίες τώρα βασιλικές παροχές σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Γιατί να τα έχουν καλά; Μα απλά γιατί ο ευρύτερος δημόσιος τομέας αριθμεί 70χιλ., παντρεμένοι γίνονται 140 χιλ. και με ένα και όχι δύο και τρία παιδιά γίνονται 210 Χιλ. Αν δε σε αυτούς προσθέσει κανείς και τους συνταξιούχους του δημοσίου, ο αριθμός αυτών που ανακυκλώνει και εναλλάσσει στην εξουσία το αμαρτωλό κατεστημένο φθάνει στις 380 περίπου χιλιάδες. Τώρα καταλάβατε γιατί δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το αμαρτωλό κομματικό κατεστημένο, γιατί απλά αυτό το κατεστημένο και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας είναι συγκοινωνούντα δοχεία. To Μνημόνιο απέτυχε οικτρά γιατί δεν κατάφερε να νοικοκυρέψει τα δημόσια οικονομικά και να απαλείψει τις στρεβλώσεις που υπήρχαν. Δεν κατάφερε να σμικρύνει το χάσμα μεταξύ των αποδοχών του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα.  
 Ο κυπριακός λαός πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί το επαίσχυντο και προδοτικό παιχνίδι εξουσίας που έπαιξε ο Αναστασιάδης με το ανόητο και άρρωστο ανθρωπάκι τον Δημήτρη Χριστόφια σε βάρος του και που ήταν η αίτία της σημερινής οικονομικής κατάρρευσης. Πάνω στην απελπισία του ο ξεσπιτωμένος και εξαθλιωμένος οικονομικά κύπριος είμαι σίγουρος ότι θα ξεσπάσει μετά τον Μάη και θα γίνει βίαιος και απρόβλεπτος. Οι κάθε πολιτικάντηδες, Αναν ιάδιες και Χαρούλληδες και οι όμοιοι τους, που σήμερα βλακωδώς χαριεντίζονται για τα ‘’επιτεύγματα’’ τους, θα τα καταφέρουν άραγε να ξεφύγουν από την οργή του λαού και να καταφύγουν στο εξωτερικό για να εργοδοτηθούν από τους εργοδότες τους;