Τι Σημαίνει να Είσαι Πυργιώτης !

Ο Πύργος βρίσκεται κάτω απ' τ' «αυλάκι», περίπου 350 χλμ. νοτιοδυτικά της Αθήνας. Όπως λέει κι ο γνωστός ράπερ Τάκι Τσαν «Ο μπαμπάς μου είναι απ'τον Πύργο, νομό Ηλείας, από την πηγή της χ@σισοποτείας». Κι η μαμά μου από εκεί είναι. Και εγώ εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια άλφα (και βήτα μη σου πω) ξινίλα, από όλους τους Έλληνες, στο άκουσμα του Πύργου. Όπου πεις ότι είσαι απ' τον Πύργο σε κοιτούν καλά-καλά και από εκεί και πέρα σε βλέπουν στραβά. Έτσι επειδή είσαι από τον Πύργο, για κανέναν άλλο λόγο.

Μπορεί να «είμαστε ωραίοι γιατί είμαστε Πυργαίοι», αλλά μη μας πεις ποτέ έτσι. ΠΥΡΓΙΩΤΕΣ ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε. Ούτε Πυργαίοι, ούτε Πύργιοι, ούτε...

Το χωριό μου μέσα από τα μάτια μου πριν 33, ολόκληρα, χρόνια!

Ψαχουλεύοντας, για κάτι στο χωριό βρήκα, σ’ ένα παλιό σεντούκι τετράδια και βιβλία που είχε κρατήσει ο αείμνηστος  πατέρας μου από τα πρώτα μου μαθητικά χρόνια στο σχολείο. Ανασύροντας μνήμες το μάτι μου έπεσε σ’ ένα πρόχειρο τετράδιο που είχα κάνει το προσχέδιο μιας έκθεσης που μας είχε βάλει ο δάσκαλος  μας τότε Κος Ανδρέας Παπανικήτας από την Σάμο και σύζυγος της κας Θεώνη Σουρέλη από του Ζάχα και το θέμα ήταν πως, ‘’έχουμε πια μεγαλώσει, έχουμε φύγει από το χωριό και έχουμε πάει στα ξένα, πως αισθανόμαστε και να γράψουμε λίγα λόγια για τον τόπο που γεννηθήκαμε’’. Το εύρημα αυτό μου έδωσε την απάντηση που αναζητούσα τόσο καιρό  για το πότε άρχισα να αισθάνομαι τόσο έντονα την έλλειψη του και γιατί έχω την ‘’τρέλα’’ να το αναδείξω με διαφόρους τρόπους.

Ήμουν  στην Δ’ Δημοτικού, το 1982, και στις φωτογραφίες αποδεικνύεται του λόγου το αληθές. Το κείμενο παρακάτω είναι αυτούσιο χωρίς διορθώσεις.

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ

Όπως όλοι οι ξενιτεμένοι άνθρωποι, έτσι και γω και επιθυμώ να ξαναγυρίσω στο μικρό, φτωχό, αγαπημένο μου χωριό.

Ολόκληρες ώρες, παρέα με την μοναξιά μου. Πλάθω στη σκέψη μου την εικόνα του χωριού μου. Τώρα στα ξένα, όπως και τότε ξαναζώ τις ομορφιές του. Το γαλαζοπράσινο, φιδίσιο ποτάμι που περιζώνει τα κατάλευκα σπιτάκια του, τον χρυσοκίτρινο ήλιο, τον γαλανό ουρανό, και την καταπράσινη φύση. Όσο όμορφο είναι το χωριό μου τόσο όμορφη ήταν και η ζωή μας σ’ αυτό. Ελεύθερα ζούσαμε μέσα στον μικρό παράδεισο του χωριού μας, παίζοντας ποδόσφαιρο, κρυφτό, μήλα, ψαρεύοντας στο ποτάμι, τριχαίους, χαμουζάδες, χελομάνες, και καβούρια. Κυνηγόντας με το λάστιχο, ή με τις θηλειές τσίχλες και κοτσύφια, βόσκοντας τα γιδοπρόβατα μας, παίζαμε τη φλογέρα ξαπλωμένοι στο κατπράσινο χαλί της φύσης, πίνοντας το κρυστάλλινο νερό της πηγής. Όλοι είμασταν μαζί πάντοτε σε κάθε χαρά και λύπη. Περπατώντας τα πλακόστρωτα, ασβεστωμένα δρομάκια, θαυμάζαμε τα μικρά κατάσπρα σπιτάκια, με τις κάτασπρες αυλές, τα πολύχρωμα λουλούδια, την δασύσκιωτη κληματαριά. Τον φούρνο να ψήνει το χωριάτικο ψωμί, τον πεντακάθαρο ασβεστωμένο σταύλο. Πάνω απ’ όλα τα σπίτια ξεχωρίζει η εκκλησία με το ψηλό καμπαναριό που μοιάζει με τον τσοπάνο που φυλάει τα προβατά του. Η μικρή όμορφη πλατεία με τα λιγοστά ξύλινα τραπεζάκια του καφενέ του κυρ-Γιώργη μαζεύει τα βράδια τους χωριανούς. Όλοι στο χωριό είμαστε αγαπημένοι και ο ένας βοηθάει τον άλλον. Που να τις βρείς  τούτες τις ομορφιές στην ξενιτιά χωριό μου όμορφο με τις ραχούλες και τις ρεματιές που σε προίκισε η φύση με νοικοκυριό;

Ο Μοριάς το 1668 με τα μάτια του Εβλιά Τσελεμπή!

Ο Εβλιγιά Τσελεμπή ήταν Τούρκος χρονογράφος και περιηγητής. Αφού περιηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έγραψε λεπτομερώς για κτίρια, αγορές, ήθη, έθιμα και πολιτισμό, από το  1640 μέχρι το 1676 ξεκίνησε τις περιηγήσεις του εκτός της Πόλης. Οι γραπτές του εντυπώσεις συγκεντρώθηκαν σε ένα δεκάτομο έργο, το ‘’Seyahatnâme’’ ( = «Βιβλίο των ταξιδιών»). Εκεί περιλαμβάνονται εντυπώσεις από ταξίδια του στον ελλαδικό χώρο, τη Βαλκανική, την Αυστρία, τη Βόρειο Αφρική, την Ανατολία, την Περσία και το Κάιρο. Χρησιμοποιεί την καθομιλουμένη γλώσσα της εποχής.

Το έργο του Τσελεμπή τοποθετείται σε ένα είδος ελαφρύτερης λογοτεχνίας που πρωταρχικός σκοπός της δεν είναι η ιστορική αλήθεια. Παρόλο που πολλές φορές αναφέρεται διεξοδικά και με ακρίβεια, ειδικά στα γεγονότα στα οποία ήταν παρών, άλλες φορές αναμιγνύει μύθους με ιστορικά γεγονότα. Προσπαθεί να παρουσιάσει το έργο του με λογοτεχνικό τρόπο και γι' αυτό τοποθετεί πολλές φορές τον εαυτό του παρόντα σε γεγονότα. Ορισμένες αφηγήσεις του θεωρούνται φανταστικές ή είναι βασισμένες σε άλλες πηγές. Χρησιμοποιώντας την φαντασία του περιέγραψε χώρες τις οποίες ποτέ δεν επισκέφτηκε. Οι μελετητές του έργου του μπορούν σήμερα να ξεχωρίσουν το ψεύτικο από το αληθινό, έτσι το δεκάτομο έργο του παραμένει πολύτιμο για τις εκτενείς πληροφορίες που παρέχει γύρω από την κατάσταση που βρίσκονταν οι πόλεις και τα χωριά κατά την εποχή εκείνη, την ιστορία, τον πολιτισμό και τη γεωγραφία τους. Μεταξύ των ετών 1668 και 1671 περιηγείται στον Μοριά και αναφέρει χαρακτηριστικά αλλά και με δόση υπερβολής σε κάποια σημεία:

Διανύσαμε συνολικά εφτακόσια εβδομήντα μίλια δρόμο στο βιλαέτι του Μοριά. Είδαμε τριάντα ένα κατοικημένα κάστρα, πέντε χιλιάδες τρακόσια εξήντα χωριά, εβδομήντα οκτώ ποτάμια και χιλιάδες ποταμάκια κα πηγές, εκατοντάδες χιλιάδες δημιουργήματα του θεού. Τρείς μήνες βρεθήκαμε σε εκατοντάδες τσιφλίκια και περάσαμε ευχάριστα τον καιρό μας. Η περιήγηση μας ολοκληρώθηκε στην Κόρινθο. Αυτή ήταν η επιθυμία του θεού.

Ας μάθουν οι φίλοι, πως δεν υπάρχει άλλο τέτοιο νησί, τόσο όμορφο και πλούσιο σε όλη την Οθωμανική επικράτεια. Τριακόσια είδη προϊόντων παράγονται εδώ. Τα πρόβατα γεννούν δυο φορές τον χρόνο, πριν καλά καλά μεγαλώσουν. Τα κορίτσια προτού γίνουν εννιά δέκα χρονών, γεννούν το πρώτο τους παιδί. Τα αγόρια ενηλικιώνονται στα δέκα με έντεκα τους χρόνια. Οι συκιές και τα λαχανικά δίνουν ζουμερούς καρπούς εφτά φορές τον χρόνο. Υπάρχουν άφθονα φρούτα και λαχανικά και τον χειμώνα και το καλοκαίρι. Το νερό και το κλίμα δίνουν τέσσερις συνδυασμούς:

1)   Οι καζάδες της Τριπολιτσάς και των Καλαβρύτων είναι πεδινοί. Δεν ευδοκιμούν εκεί λεμόνια, νεράντζια και σύκα. Ο χειμώνας στα ορεινά είναι σκληρός και σε μερικά σημεία χιονίζει. Όλα τα ποτάμια του Μοριά  έχουν τις πηγές τους στα βουνά της Τριπολιτσάς, των Καλαβρύτων και της Μάνης.

2)   Ο λαός της ορεινής Μάνης έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους Βενετούς κι ένα παράξενο ιδίωμα. Στα ορεινά δεν καλλιεργείται σιτάρι. Οι άνθρωποι τρώνε καλαμπόκι. Μια φορά τον χρόνο έρχονται ορτύκια ( Από τα ορτύκια αυτά πήρε το όνομα του το Πόρτο Κάγιο, Port aux Cailles δηλ. λιμάνι των ορτυκιών), που τα κυνηγούν και τα τρώνε τον χειμώνα. Η θάλασσα προσφέρει πολλά στρείδια. Είναι ορεινή περιοχή.

3)   Το σαντζάκι του Μυστρά ως και την περιοχή της Μονεμβάσιας είναι γεμάτο περιβόλια, αμπέλια και καλλιέργειες. Δέκα εφτά είδη σύκων αναφέρονται στα κρατικά κατάστιχα. Εδώ ζει η φυλή των Τσακώνων, που μιλούν το τοπικό τους ιδίωμα.

4)    Ο καζάς της Γαστούνης που δεν πιάνει χιόνι. Τέσσερις διαφορετικές γλώσσες μιλιούνται στον Μοριά:

α) Στην περιοχή του Μυστρά μιλούν καθαρά Ελληνικά,

β) Τα Ελληνικά της Μάνης,

γ) Τα Τσακωνικά, κοντά στην Μονεμβάσια,

δ) Τα Αρβανίτικα στις περιοχές του Αιγίου και των  Καλαβρύτων.

Στον Μοριά υπάρχουν είκοσι καδιλίκια και δύο σαντζάκια. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι η Ελληνική, αν και ζουν εδώ πολλοί μουσουλμάνοι. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί  στους ξένους.

Πηγή: Εβλιά Τσελεμπί, Οδοιπορικό στην Ελλάδα (1668-1671)

ΜΟΜΑ! Η ιστορία, η προσφορά τους και ο λόγος που καταργήθηκαν!

Τι ακριβώς είναι οι Μικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκροτήσεως, που δήλωσε ότι ανασυγκροτεί ο Πάνος Καμμένος. Ποια η προσφορά τους και γιατί καταργήθηκαν.

«Μετά από τις τεράστιες καταστροφές στις διάφορες υποδομές της που υπέστη η χώρα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου αλλά και του εμφυλίου πολέμου (1946-1949), το 1957 κλήθηκαν και οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση της.

Γι αυτό το σκοπό συγκροτήθηκαν στις έδρες των σπουδαιότερων νομών επτά Μικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκροτήσεως. Οι έδρες των επτά ΜΟΜΑ ανά τον Ελλαδικό χώρο ήταν στις πόλεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Κρήτης, Πάτρα, Λαμία, Λάρισα, Ιωάννινα.

Οι ΜΟΜΑ ήταν κατασκευαστικές Μονάδες διοικητικά και αναλάμβαναν την εκτέλεση έργων που τους ανέθετε η προϊσταμένη αρχή στο νομό της έδρας των ή σε γειτονικούς νομούς. Το προσωπικό των Μονάδων αποτελούνταν από αξιωματικούς και οπλίτες του Μηχανικού, τεχνικά καταρτισμένους αλλά και με μικρό ποσοστό αξιωματικών από τα λοιπά όπλα του Στρατού ή και κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων (Ναυτικό, Αεροπορία), καθώς επίσης και με πολιτικό μόνιμο ή με συμβάσεις τεχνικό προσωπικό (γραφείς, μηχανικοί, οδηγοί τεχνίτες, χειριστές μηχανημάτων, εργάτες κ.λ.π).

Αποστολή της ειδικής αυτής υπηρεσίας ήταν:

Σε περίοδο ειρήνης με λογικό κόστος εκτέλεση των έργων που τις αναθέτονταν με διάφορα κυβερνητικά προγράμματα και...

Αρραχίων, ο Παγκρατιαστής που κέρδισε τους Ολυμπιακούς αγώνες νεκρός!

Ο Αρραχίων από την Φιγαλία θεωρείται σήμερα ίσως ο πιο γνωστός Ολυμπιανίκης του αρχαίου Παγκρατίου και παρότι είχε ήδη κερδίσει 2 φορές τους Ολυμπιακούς αγώνες (το 572 και το 568 π.Χ.) η τρίτη και τελευταία κατάκτησή του το 564 π.Χ. ήταν που τον έβαλε στην ιστορία.

Σύμφωνα με τους ιστορικούς Παυσανία και τον Φιλόστρατο τον νεώτερο, ο Αρραχίων αντιμετώπισε στον τελικό έναν αντίπαλο το όνομα του οποίου δεν αναφέρουν. Αυτός, έπιασε στον Αρραχίονα σε μια λαβή που μοιάζει εξαιρετικό με το σημερινό Rear Naked Choke.

Δείτε πως περιγράφει τη λαβή ο Φιλόστρατος: "Ο αντίπαλος του Αρραχίονα, έχοντας ήδη πιάσει τη μέση του με σκοπό να τον τελειώσει, είχε ήδη περάσει το χέρι του γύρω από το λαιμό του άλλου για να διακόψει την αναπνοή του, ταυτόχρονα πίεζε με τα πόδια του ψηλά του πάνω στους προσαγωγούς του Αρραχίονα και πέρασε τα πόδια του χαμηλά πίσω από κάθε γόνατο του αντιπάλου".

Ενώ η λαβή είχε κλειδωθεί και ο Αρραχίων είχε πνιγεί ο αντίπαλος του έκανε ένα λάθος και χαλάρωσε την πίεση στα πόδια και ο Ολυμπιονίκης με μια προσπάθεια της τελευταίας στιγμής κατάφερε να γυρίσει τον αστράγαλο του αντιπάλου του και να τον εξαρθρώσει (σ.σ. ο Παυσανίας λέει ότι του έσπασε ένα δάχτυλο του ποδιού).

Αμέσως μετά έγιναν δύο πράγματα, ο αντίπαλος του παραδόθηκε από τον πόνο αλλά ο Αρραχίων είχε ήδη σβήσει από τον πνιγμό. Οι κριτές, αν και νεκρός, του έδωσαν την νίκη αφού δεν παραδόθηκε ποτέ! Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο ο προπονητής του Ερυξίας φώναξε εκείνη τη στιγμή, «Τι ευγενής επιτάφιος, δεν νικήθηκε ποτέ στην Ολυμπία».

sport24

Financial Times: Οι ευρωκράτες χρωστούν στην Ελλάδα – Χωρίς αυτή, οι Σκανδιναβοί θα δέρνονταν ακόμα με ρόπαλα!

Να τα βάλει με όσους στήνουν στον τοίχο την Ελλάδα, επιχειρεί σε κείμενό του στους Financial Times, ο γνωστός αρθρογράφος, Πίτερ Άσπντεν, ο οποίος γράφει για το «χρέος» της Ευρώπης προς τη χώρα μας.

Στη στήλη του, ο αρθρογράφος για πολιτιστικά θέματα, υπενθυμίζει στους αναγνώστες ότι έχει και ελληνικό αίμα στις φλέβες του -από την πλευρά της μητέρας του- πριν προχωρήσει στην ανάλυσή του.

Όπως σημειώνει, τις τελευταίες ημέρες παρακολούθησε τα όσα συνέβησαν μετά από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τις διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος. «Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση ήταν το επίπεδο του σαρκασμού και της απερίφραστης εχθρότητας που διακατέχει αυτή τη συζήτηση», τονίζει ο Ασπντεν.

«Οι Ελληνες είναι τεμπέληδες, ανίκανοι, διεφθαρμένοι. Τους αξίζει να υποστούν τις συνέπειες της ανεπάρκειάς τους. Προτιμούν να χορεύουν αντί να δουλεύουν, να κοιμούνται αντί να ξυπνούν. Θα πρέπει να τους εγκαταλείψουμε. Δεν μπορούν να φροντίσουν τους εαυτούς τους ή τον πολιτισμό τους. Αν δεν είχε λεηλατήσει ο Λόρδος Έλγιν τα γλυπτά του Παρθενώνα, είπε ένας διακεκριμένος Βρετανός πολιτικός αναλυτής πρόσφατα ”πιθανότατα θα είχαν καταλήξει σε βάση σε κάπου που φτιάχνουν κεμπάμπ», γράφει ο Άσπντεν, που αποδίδει όλα αυτά σε ένα βαθύ κόμπλεξ πολιτιστικής κατωτερότητας.

«Είναι προφανής μία μνησικακία γιατί η Ελλάδα δημιουργούσε την ευρωπαϊκή κουλτούρα την εποχή που οι σκανδιναβικές φυλές χτυπούσαν η μία την άλλη με ρόπαλα στο κεφάλι. Μία οργισμένη πικρία ότι τα πιο σημαντικά πολιτιστικά κινήματα της Ευρώπης- η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός- είναι κάτι παραπάνω από εξέλιξη όσων εφευρέθηκαν και συζητήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στα σοκάκια της Αθήνας», τονίζει ο Βρετανός αρθρογράφος.

Όσο για το επιχείρημα ότι όλα αυτά συνέβησαν πριν από πολύ καιρό και στο ερώτημα για το τι ισχύει για τη σύγχρονη Ελλάδα, σημειώνει ότι η Ευρώπη είναι δούλος και του σημερινού τρόπου ζωής των Ελλήνων, κάνοντας αναφορά στα όσα προέβαλαν ταινίες όπως το «Mamma Mia», το «Ποτέ την Κυριακή» και ο «Ζορμπάς».

«Δεν είναι περίεργο που η Ευρώπη ενοχλείται. Φανταστείτε τον εκνευρισμό της επίσης όταν ανακάλυψε ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ήταν ένας γοητευτικός, εύγλωττος άνθρωπος, που μιλά καλύτερα αγγλικά από τους περισσότερους Βρετανούς βουλευτές και ήταν ικανός να παραθέσει Ντίλαν Τόμας στο βρετανικό ραδιόφωνο, το πρωί μετά από την εκλογική νίκη του κόμματός του. Οι δύσμοιροι ευρωκράτες απάντησαν σε αυτή την επίθεση στις προκαταλήψεις τους, στρέφοντας την προσοχή στο μαύρο δερμάτινο παλτό και τη μηχανή Yamaha. Πώς τολμούν οι πολιτικοί να ντύνονται σαν κανονικοί άνθρωποι;».

Ο Άσπντεν στο άρθρο του εύχεται καλή τύχη στον ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνοντας ότι οι εχθροί τους είναι τρομεροί, αλλά προσθέτοντας ότι ο πολιτισμός είναι με το μέρος τους. «Χωρίς την Ελλάδα δεν υπάρχει Ευρώπη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα, τραυματισμένη από τη ναζιστική κατοχή, τον εμφύλιο πόλεμο και μία υποστηριζόμενη από τη CIA δικτατορία, έχει να μάθει πολλά από την υπόλοιπη Ευρώπη των γραφειοκρατών. Αλλά τους έχει διδάξει πώς να ζουν. Και δεν είναι ώρα να διαγράψουμε ακόμη αυτό το συγκεκριμένο χρέος», σημειώνει.

Ο Βρετανός καταλήγει ότι μετά από 11 χρόνια, θα κάνει ένα διάλειμμα από αυτή την εβδομαδιαία στήλη για τον πολιτισμό. «Ίσως επιστρέψω όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός φορέσει γραβάτα. Μην κρατάτε την αναπνοή σας», γράφει κλείνοντας.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΤΙΚΑ ΟΛΥΜΠΙΑΣ!

Η εργασία αυτή είναι για την μνήμη  του φίλου Νίκου Γ. Πετρόπουλου που έφυγε τόσο νωρίς από την ζωή. Τηρώ την υπόσχεση που του είχα δώσει στα τέλη του Οκτώβρη.

Κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όσο και μετά την απελευθέρωση από τον Τούρκικο ζυγό οι μετακινήσεις ατόμων, οικογενειών και πληθυσμών ήταν ένα συχνό φαινόμενο με πολλές αιτίες που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω. Οι μετακινήσεις είχαν ως σκοπό την κατάληψη εδαφών προς καλλιέργεια για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και των Μπαρακιταίων και ειδικότερα της οικογένειας Πετρόπουλου που κατοικεί εκεί περίπου τα τελευταία 200 χρόνια. Συγκεκριμένα μια οικογένεια που κατοικούσε στου Μπαράκου  (εξ ου και η ονομασία Μπαρακίτικα) ήρθε σε ρήξη με τον αγά του Τζορβαντζή (σημερινή Αρήνη) με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να μετακινηθεί πιο ανατολικά, εκεί που δεν είχε αρμοδιότητα ο Τζορβαντζαίος αγάς, και συγκεκριμένα ανατολικά της Τσεμπερούλας που ήταν υπό την δικαιοδοσία του Φαναρίου. Η οικογένεια αυτή ονομαζόταν Γεωργακόπουλοι (υποκ.  Γεωργάκος + κατ. πούλος {= γιος του…} = γιος του Γεωργάκου» υποκ. του Γιώργου) και όπως είπαμε εφόρμησαν από του Μπαράκου (σημερινή Μάκιστο) και κατέληξαν στα σημερινά Μπαρακίτικα όπου και εγκαταστάθηκαν. Η προέλευση τους ή ο σκοπός να αποφύγουν πιθανούς διώκτες τους, τους προσέδωσε το όνομα Μπαρακίτης και γενάρχης τους ήταν ο Πέτρος Μπαρακίτης- Γεωργακόπουλος. Η ανυπαρξία εγγράφων οδηγούσε τους ανθρώπους να προσδιορίζονται σύμφωνα με το όνομα του πατέρα κ.α. με αποτέλεσμα ένας εκ των τριών υιών του Πέτρου Μπαρακίτη να μετονομαστεί σε Πετρόπουλος (= υιός του Πέτρου) και πιθανότατα το όνομα του ενός από τους γιούς του που κράτησαν το όνομα να ήταν Αθανάσιος. Οι περισσότεροι απόγονοι του Πέτρου πήγαν στου Ζάχα όπου και υπάρχει το επώνυμο αυτό. Οι Πετροπουλαίοι παρέμειναν στα Μπαρακίτικα όπου και υπάρχουν ακόμη.

                                                                  Γεώργιος Η. Ζέρβας

Επιφανείς Ηλείοι, Δημήτρης Λαμπίκης (1889 – 1956)!

Ο Δημήτρης Λαμπίκης γεννήθηκε στα Λεχαινά. Άρχισε να γράφει ποιήματα και πεζά από τα γυμνασιακά του χρόνια. Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Εργάστηκε σαν δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες, περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες. Έγραψε λογοτεχνικά, ταξιδιωτικά και λαογραφικά κείμενα. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του βρίσκεται σκόρπιο σε εφημερίδες και περιοδικά του καιρού του και αφορά σε μορφές και θέματα της φιλολογικής και θεατρικής ζωής της χώρας. Από τους ιδρυτές της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, διετέλεσε ακόμη διευθυντής της βιβλιοθήκης του δήμου Αθηναίων. Τ΄ όνομα του έχει δοθεί σε δρόμο των Λεχαινών μπροστά στο Γυμνάσιο.

Η βιβλιογραφία του πλούσια και διανθισμένη με διηγήματα και ταξιδιωτικές εμπειρίες, τα πιο κύρια είναι τα παρακάτω:

Σελίδες διπλωματικής ιστορίας (1924),

Ο ερημίτης του Μωπασάν,

Πως αγαπούν οι φθισικοί (1924),

Απ΄όσα βλέπουμε στην Αθήνα (1930),

Αθηναϊκές αγάπες (1933),

Ελληνισμός της Νοτίου Ιταλίας (1933),

Ο ναύαρχος Κουντουριώτης (1935),

Ελληνίδες ποιήτριες (1935),

Τα αττικά του Παυσανίου (1937),

Αθηναϊκός δήμος (1938),

Η ζωή μας (1939).

Το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830!

Την 3^η Φεβρουαρίου του 1830 διεξήχθη ένα συνέδριο στο υπουργείο εξωτερικών της Αγγλίας, στο Λονδίνο, κατά το οποίο οι εκπρόσωποι ης Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας υπέγραψαν πρωτόκολλο ανακηρύσσοντας την Ελλάδα ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.

1. Η Ελλάς θέλει σχηματίσει εν κράτος ανεξάρτητον και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν.

2.  Η διοριστική γραμμή των συνόρων της Ελλάδος, αρξαμένη από τας εκβολάς του Ασπροποτάμου, θέλει ανατρέξει τον ποταμόν αυτόν έως κατέναντι της λίμνης του Αγγελοκάστρου, και διασχίσασα τόσον αυτήν την λίμνην όσον και τας του Βραχωρίου και της Σταυροβίτσας, θέλει καταλήξει εις το όρος Αρτοτίνα, εξ ου θέλει ακολουθήσει την κορυφήν του όρους ’ξου, την κοιλάδα της Κοτούρης και την κορυφήν του όρους Οίτης έως τον κόλπον του Ζητουνίου, εις τον οποίον θέλει καταντήσει προς τας εκβολάς του Σπερχειού.

Όλαι αι χώραι και τόποι κείμενοι προς Μεσημβρίαν αυτής της γραμμής, την οποίαν το συμβούλιον εχάραξεν επί του ενταύθα υπό στοιχείον Στ συναπτομένου γεωγραφικού πίνακος, θέλουν ανήκει εις την Ελλάδα.

Θέλουν ανήκει ωσαύτως εις την Ελλάδα η νήσος Εύβοια ολόκληρος, αι Δαιμονόνησοι, η νήσος Σκύρος και αι νήσοι, αι εγνωσμέναι το αρχαίον υπό το όνομα Κυκλάδες, συμπεριλαμβανομένης και της νήσου Αμοργού.

3. Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας. Θέλει εμπιστευθή εις ένα Ηγεμόνα, όστις δεν θέλει είναι δυνατόν να εκλεχθή μεταξύ των οικογενειών των βασιλευουσών εις τας Επικρατείας τας υπογραψάσας την συνθήκην της 6ης Ιουλίου 1827, και θέλει φέρει τον τίτλον Ηγεμών Κυριάρχης της Ελλάδος.

Πηγή: Διονύσιος Κόκκινος, Η ελληνική επανάστασις

Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ !

Ο Λυκούργος της Σπάρτης ήταν ένας από τους πρώτους στην ιστορία της ανθρωπότητας, πριν από 3000 χρόνια, που αντιλήφθηκε την μάστιγα που αποφέρει η …δουλεία του χρήματος. Ένα από τα μέτρα που έλαβε ο Λυκούργος ήταν η αντικατάσταση των χρυσών νομισμάτων με ογκώδη σιδερένια νομίσματα με αποτέλεσμα, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, «πολλών ειδών αδικήματα εξαφανίστηκαν από την Λακεδαίμονα». Δεύτερο έργο του Λυκούργου ήταν και το πιο τολμηρό αφού για να εφαρμοστεί απαιτούσε μεγάλο σθένος και ήταν ο αναδασμός της γης. Στα χρόνια που αναφερόμαστε υπήρχε μεγάλη ανισότητα και οι ακτήμονες με τους απόρους συσσωρεύονταν στην πόλη αφού τα πλούτη τα κατείχαν λίγοι. Τους ‘’έπεισε’’ όλους πως έπρεπε να βάλουν την περιουσία τους στην μέση και να μοιραστεί εξαρχής με πιο δίκαιο τρόπο προς όλους με αποτέλεσμα να υπάρξει μια κοινωνική και οικονομική ισορροπία. Εφαρμόζοντας το σχέδιο του μοίρασε την Λακωνική γη σε τριάντα χιλιάδες κλήρους στους περιοίκους και αυτήν της Σπάρτης σε εννέα χιλιάδες Σπαρτιάτες. Με τον τρόπο αυτό καταπολέμησε το φθόνο, το έγκλημα και τα δύο νοσήματα της κοινωνίας, τον πλούτο και την φτώχεια. Με αυτόν τον τρόπο ο Λυκούργος κατάφερε να σώσει την αρχαία Σπάρτη από την κρίση. Από τότε οι Σπαρτιάτες επεδίωκαν να πρωτεύουν στην αρετή, σαν να μην υπήρχε μεταξύ τους καμιά διαφορά και ανισότητα παρά μόνο αυτή που την ορίζει η καταδίκη του κακού και ο έπαινος του καλού πολίτη. Λέγεται πως αρκετά χρόνια μετά τα παραπάνω μέτρα γυρνώντας ο Λυκούργος από ένα ταξίδι είδε τους θερισμένους αγρούς με τις ίσες στοιβαγμένες θημωνιές είπε, « η Λακωνία ολόκληρη μοιάζει με χώρα που ανήκει σε αδέρφια, που μόλις έκαναν την μοιρασιά». Την πλεονεξία που διακατέχει τις σύγχρονες κοινωνίες προσπάθησε να προλάβει ο Λυκούργος περιορίζοντας στο ελάχιστο την κοινωνική αδικία και εγκαθιστώντας μια κατάσταση οικονομικής ισότητας.

Ας τον μιμηθούν οι σημερινοί πολιτικοί άνδρες!