Ο θρύλος του Ιπτάμενου Ολλανδού. Τι κρύβεται πίσω από το διάσημο ναυτικό παραμύθι;

Κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα οι ναυτικοί διηγούνταν ότι κάποτε ένα πλοίο, με κυβερνήτη τον Ολλανδό βαν ντερ Ντέκεν, ταξίδευε γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Εκεί έπεσε σε μια τρομερή καταιγίδα. Ο καπετάνιος δεν έκανε το παραμικρό προκειμένου να αποφύγει το ακραίο καιρικό φαινόμενο. Παρά τις ικεσίες του τρομοκρατημένου πληρώματος, ο Ντέκεν έδειχνε να έχει τρελαθεί και οδήγησε το πλοίο στην καρδιά της καταιγίδας. Οι ναύτες στασίασαν αλλά ο καπετάνιος πέταξε τον επικεφαλής τους στη θάλασσα. Κρατώντας σφικτά το τιμόνι συνέχισε να περιφρονεί την καταιγίδα, τραγουδώντας και βλαστημώντας τα θεία. Τότε το πλήρωμα κατέφυγε στην προσευχή η οποία δεν άργησε να εισακουστεί. Ένα εκτυφλωτικό φως τύλιξε το πλοίο. Μέσα απ’ αυτό ξεπρόβαλλε η μορφή του Θεού που καταράστηκε τον βλάσφημο πλοίαρχο να περιπλανιέται αιώνια με το πλοίο του, εν μέσω καταιγίδας. Όσα πλοία θα τον συναντούσαν θα είχαν κακή τύχη, επομένως τον απέφευγαν όλοι. Μετά την καταδίκη του Ντέκεν ο Θεός εξαφανίστηκε και μαζί του το πλήρωμα του πλοίου. Από τότε ο Ντέκεν ταξιδεύει αιώνια ολομόναχος στο πηδάλιο του πλοίου σκορπώντας τον θάνατο σε όποιο άτυχο πλοίο βρεθεί στο δρόμο του. Φυσικά, ο εντυπωσιακός αυτός θρύλος έχει την εξήγησή του. Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις ναυτικών οι οποίοι εγκατέλειψαν το πλοίο τους, πιστεύοντας λανθασμένα ότι αυτό θα βυθιστεί. Πολλά σκάφη παρέμεναν ακυβέρνητα για χρόνια, έρμαια των ανέμων. Προφανώς, η συνάντηση με ένα τέτοιο ταλαιπωρημένο πλοίο προκαλούσε τη φαντασία των ναυτικών.... 

Κατά την επικρατέστερη άποψη ο μύθος προέρχεται από τη σκανδιναβική μυθολογία. Πρόκειται για τον «θρύλο του Στόττε». Σύμφωνα με αυτόν, ένας Βίκινγκ έκλεψε ένα πολύτιμο δακτυλίδι από τους θεούς και διέφυγε με το πλοίο του. Αργότερα όμως, βρέθηκε ο σκελετός του τυλιγμένος σε αιώνιες φλόγες πάνω στο κατάρτι ενός μαύρου πλοίου-φαντάσματος. Στα μέσα του 17ου αιώνα οι Ολλανδοί έχουν δημιουργήσει μια θαλασσοκρατορία. Μαχόμενοι εναντίον των πρώην δυναστών τους Ισπανών, επεκτάθηκαν σε μακρινές ηπείρους, δημιούργησαν σημαντικές αποικίες και απέσπασαν από τους Πορτογάλους το μονοπώλιο της εμπορίας μπαχαρικών. Λογικό ήταν λοιπόν ο αρχικός μύθος να «ολλανδοποιηθεί». Όπως ήταν φυσικό ο θρύλος του υβριστή καπετάνιου ενέπνευσε και την τέχνη. Στοιχεία από το μύθο έχει η ταινία, «Οι πειρατές της Καραϊβικής» με τον Τζόνι Ντεπ. Πασίγνωστη είναι η όπερα του Βάγκνερ με τίτλο «Der fliegende Hollander», στην οποία ο καταραμένος πλοίαρχος έχει το δικαίωμα κάθε τέσσερα χρόνια να βγαίνει στην στεριά και να αναζητά την αγάπη μιας γυναίκας, προκειμένου να λυθεί η κατάρα. Ως τότε όμως, ο ντερ Ντέκεν θα τριγυρνά αιωνία στις φουρτουνιασμένες θάλασσες. 

Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός... 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 27/9/1831 : ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ!

Στις 5:35 το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Ιωάννης Καποδίστριας δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Ο μόνος που τον συνόδευε ήταν ο μονόχειρας σωματοφύλακάς του, ονόματι Κοκκώνης.

Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης εφονεύθη επί τόπου από τους προστρέξαντες, οι οποίοι κυριολεκτικώς τον λυντσάρισαν. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ζήτησε προστασία στη Γαλλική Πρεσβεία. Κατόπιν επιμόνου απαιτήσεως του συγκεντρωμένου πλήθους, που απείλησε ότι θα κάψει την πρεσβεία, ο αντιπρεσβευτής βαρόνος Ρουάν τον παρέδωσε στις αρχές. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης καταδικάσθηκε σε θάνατο από στρατοδικείο και εθανατώθη δια τυφεκισμού το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1831.

Στη θέση του δολοφονημένου Ιωάννη Καποδίστρια διορίστηκε για μικρό διάστημα ο αδερφός του Αυγουστίνος. Η χώρα είχε βυθιστεί στο χάος και την αναρχία και οι Προστάτιδες Δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία να εγκαθιδρύσουν βασιλεία, φοβούμενες την επικράτηση ενός φιλελεύθερου κινήματος. Ακολουθεί το μέτρο-πρόφαση της Αντιβασιλείας κατά των ληστών της Ελληνικής υπαίθρου με απώτερο σκοπό τους αγωνιστές που απαιτούσαν τα ανάλογα της προσφοράς τους στην πατρίδα με τον φυλακισμό των σημαντικότερων εξ αυτών και την επανάσταση του 1834 γνωστή ως ''επανάσταση των βλάχών'' ή των Ναπαίων! 

Η ελληνική πολιτεία τίμησε τον Κυβερνήτη, δίνοντας το όνομά του σε δημόσιους χώρους και ιδρύματα, όπως στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο επίσημος τίτλος του οποίου είναι Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακόμη, ο Ιωάννης Καποδίστριας απεικονίζεται στο κέρμα των 20 λεπτών της ελληνικής έκδοσης του ευρώ, ενώ το σχέδιο διοικητικής αναδιοργάνωσης της χώρας που εισηγήθηκε η κυβέρνηση Σημίτη έλαβε το όνομά του («Πρόγραμμα Ι. Καποδίστριας»).

Ηλίας Δ. Ζέρβας (22/4/1938 - 15/9/2014)

Χριστέ μου που’σαι στα ψηλά μια χάρη εγώ ζητώ σου, πρόσεχε τον Πατέρα μου σα να’ναι άγγελός σου…

 Ο Ηλίας Ζέρβας γεννήθηκε στις 22 Απρίλη του 1938 στο Μπιτζιμπάρδι και ήταν γιος του Δημήτρη Ζέρβα και της Μαριγώς Δημήτρη Βαλτεσινιώτη. Ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογενείας (Παναγιώτα, Γιώργης και Ηρακλής τα άλλα τρία). Από μικρός ο Ηλίας έδειξε μια έφεση στις τέχνες θητεύοντας δίπλα στον θείο του Γιώργη Ηλία Ζέρβα που τον ένοιωθε περισσότερο σαν πατέρα του, παρά σαν θείο του. Το 1953 πεθαίνει η πολυαγαπημένη μητέρα του αφήνοντας τον Ηλία και τα τρία αδέρφια του ορφανά (πάντα όταν αναφέρονταν στην μητέρα του ο πόνος έκανε την εμφάνιση στα μάτια του). Ο πατέρας του μικρού Ηλία σε μικρό χρονικό διάστημα παντρεύτηκε και τα παιδιά έπεσαν σε δυσμένεια από την μητριά τους. Ο Ηλίας γίνεται μαστοράκος δίπλα στον Πάνο Νιάρχο και σιγά σιγά αρχίζει να παίρνει μόνος του δουλίτσες με αποτέλεσμα σε μικρή ηλικία να γίνει τεχνίτης. Στην συνέχεια δουλεύει με τον Γρηγόρη τον Κουτσογιαννάκη και στην πορεία συνεταιρίζονται.  Στην ηλικία των  26 ετών θα παντρευτεί την Γεωργία Παύλου Λινού από του Μπαράκου και θα αποκτήσει τρία παιδιά, τον Δημήτρη, τον Παύλο και τον Γιώργο. Η περιπέτεια υγείας και ο θάνατος του Παύλου θα στιγματίσει τον Ηλία και θα του αφήσει ακόμα μία πληγή μετά αυτήν της μητέρας του. Οι ασχολίες του θα είναι τα χωράφια του και η οικοδομή. Η αγάπη του για το κρασί και το αμπέλι θα του προσδώσουν ένα καλό όνομα έξω από τα στενά όρια του χωριού. Η σχέση του με την θρησκεία πάντα ήταν πολύ στενή και επί σειρά ετών θα τελέσει χρέη επιτρόπου. Όταν ‘’έχασε’’ τα αδέρφια του Γιώργη και Παναγιώτα ακόμη μια πληγή προστέθηκε στην ψυχή του. Με τον γάμο του Γιώργη και του Δημήτρη απέκτησε τον Ηλία, την Γεωργία, τον Μιχάλη και τον Νίκο καθώς και δυο νύφες που τον λάτρευαν σαν πατέρα τους.

Ο Ηλίας αποτελούσε, πάντα, υπόδειγμα ήθους και αξιοπρέπειας χωρίς να πειράξει ή λασπολογήσει κάποιον. Ο πράος και υπομονετικός του χαρακτήρας τον έκανε αγαπητό σε όλους. Πέθανε στις 15 Σεπτέμβρη του τρέχοντος έτους στην ηλικία των 76 ετών μετά από διετή μάχη με τη νόσο Wegener (ανήκει στα αυτοάνοσα νοσήματα). Όλοι μας θα τον θυμόμαστε ως μια γλυκιά ανάμνηση.

Ας είσαι καλά εκεί που είσαι!

Ιουλιανός ο παραβάτης. Ο αυτοκράτορας που ασπάστηκε τον παγανισμό και προσπάθησε να επαναφέρει την αρχαία ελληνική θρησκεία.

Ιουλιανός. Ο αυτοκράτορας που μισήθηκε από το λαό του ως προδότης του Χριστιανισμού και λατρεύτηκε σαν ήρωας από τους λάτρεις του αρχαιοελληνικού πνεύματος, στις περιόδους της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Ο Ιουλιανός ήταν μόλις πέντε χρόνων όταν πέθανε ο Αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος και ξεκίνησαν οι διαμάχες για τη διαδοχή μεταξύ των γιων του. Ο στρατός κατευθυνόταν από τον Κωνστάντιο, έναν απ’ τους γιους του Κωνσταντίνου, που χρησιμοποίησε το πρόσχημα ότι ο πατέρας του δολοφονήθηκε από τους συγγενείς του για να εξολοθρεύσει όλους τους πιθανούς αντιπάλους του. Όλη η οικογένεια του Ιουλιανού δολοφονήθηκε μέσα σε μία νύχτα, εκτός από τον ίδιο και τον αδερφό του, Γάλλο. Ο Κωνστάντιος τους χάρισε τη ζωή, γιατί πίστευε ότι δεν αποτελούσαν απειλή, λόγω του νεαρού της ηλικίας τους.

Ο Ιουλιανός μεγάλωσε μακριά από τη βασιλική αυλή και τις δολοπλοκίες της. Στάλθηκε πρώτα στη Νικομήδεια και αργότερα στην Καππαδοκία, όπου μελέτησε τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Οι σπουδές του τον οδήγησαν να απορρίψει τον χριστιανισμό και να ασπαστεί την αρχαιοελληνική θρησκεία. Εν τω μεταξύ, ο Κωνστάντιος κυβερνούσε την αυτοκρατορία και είχε επαναφέρει τον Γάλλο, τον αδερφό του Ιουλιανού, ως Καίσαρα. Ο Γάλλος όμως αποδείχτηκε ανίκανος να κυβερνήσει και ο Κωνστάντιος τον καθαίρεσε και τον

Το χαστούκι Τούρκου στον Κολοκοτρώνη και ο όρκος του ανήλικου Θοδωράκη!

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε, όπως ανέφερε ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, τη Δευτέρα του Πάσχα του 1770. Η μητέρα του ετοιμόγεννη αναγκάσθηκε να φύγει με τους δικούς της από το Λιμποβίσι της Γορτυνίας, μετά τη γνωστή αποτυχία του κινήματος του Ορλώφ και τα φοβερά αντίποινα που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι. Στον δρόμο την έπιασαν οι πόνοι του τοκετού και κάτω από ένα δένδρο γέννησε τον μελλοντικό αρχιστράτηγο του 1821. Τον βάφτισε ο Γιαννάκης Παλαμήδης από τη Στεμνίτσα, πατέρας του Ρήγα Παλαμήδη. Το όνομα Θεόδωρος ήταν καινούργιο στη γενιά του. Του το έδωσαν προς τιμήν του Θεόδωρου Ορλώφ, ο οποίος, κατά τη διάρκεια του κινήματος, εξιστορώντας συνεχώς στους πληθυσμούς την αρχαία ελληνική δόξα, είχε γίνει πολύ αγαπητός.

Τα πρώτα ήσυχα παιδικά χρόνια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη διαδέχθηκε ο θάνατος και ο κατατρεγμός. Μετά τη δολοφονία του πατέρα του Κωνσταντή από τους Τούρκους, ο δεκάχρονος Θεόδωρος και τα μικρότερα αδέλφια του κρύβονταν για τρία χρόνια στη Μηλιά. Όμως, η οικογένεια του είχε μείνει πάμφτωχη. Η μητέρα του Ζαμπέτα αναγκάσθηκε να δουλέψει για να αναθρέψει τα παιδιά της. Έτσι, ύφαινε για εύπορες οικογένειες ή έκοβε ξύλα. Αυτά τα φόρτωνε ο μικρός Θεόδωρος σε ένα μουλάρι, τα μετέφερε στην Τριπολιτσά και τα πουλούσε. Η απελπιστική φτώχεια στάθηκε η αιτία να μη μάθει γράμματα ο γιος του περίφημου κλεφταρματολού. Γεννημένος όμως μέσα σε μια γοητευτική ατμόσφαιρα ηρωισμού, νανουρισμένος με το μοιρολόι για τον θάνατο του πατέρα του, επηρεασμένος από την πολεμική οικογενειακή παράδοση περίπου δύο  αιώνων, άρχισε από πολύ νέος να πλάθει το όνειρο της απελευθέρωσης της πατρίδας του.

Στην Τριπολιτσά όπου πουλούσε τα ξύλα, ο Θεόδωρος βαπτίστηκε στην ιδέα του ξεσηκωμού, μετά από ένα θλιβερό περιστατικό. Σ” ένα υπόστεγο κάθονταν μερικοί Τούρκοι. Όπως πέρασε το ζώο του φορτωμένο με τα ξύλα, γλίστρησε και τίναξε μερικές λάσπες σε έναν από τους Τούρκους. Θυμωμένος αυτός, όρμησε και με μανία ξυλοκόπησε τον μικρό Θεόδωρο, που δεν μπορούσε να αντιδράσει. Ο Κολοκοτρώνης αισθάνθηκε ταπεινωμένος και οργισμένος έδωσε ένα όρκο στον εαυτό του. Υποσχέθηκε ότι δε θα ξαναπατήσει ποτέ το πόδι του στην Τρίπολη παρά μόνο λεύτερος. Από την ημέρα του επεισοδίου, ο Θεόδωρος δεν ξαναπήγε στην Τριπολιτσά. Επέστρεψε όταν ήταν πια 51 χρονών, για να ελευθερώσει την πόλη και να την αναδείξει ως κέντρο της επανάστασης. Ο Κολοκοτρώνης είχε τηρήσει τον όρκο του.

Μηχανή του χρόνου

François-René de Chateaubriand, ένας μεγάλος φιλέλληνας!

Chateaubriand

Ο μεγάλος φιλέλληνας και ποιητής Σατωβριάνδος(Chateaubriand)

 ταξίδεψε σε πολλά μέρη στην Πελοπόννησο και την Αττική. Το ταξίδι του αυτό το μετέτρεψε σε φορέα δύναμης και προσκύνημα στο αρχαίο Ελληνικό πνεύμα. Eνάντια στις βάρβαρες συμπεριφορές και τη δειλία.Στο Οδοιπορικό του ο Σατωμπριάν,  πίστευε ότι η Γαλλία  ήταν «η πρωτότοκος θυγάτηρ της Ελλάδος κατά τε την ανδρείαν, την ευφυΐαν και τας τέχνας».Υπερασπιστής της Ελληνικής Επανάστασης που κατηγορήθηκε από την συντηρητική παράταξη γιατί με τα έργα του προκαλούσε επαναστατικές ανησυχίες στη νεολαία. Ήταν ένας αντιδραστικός που ενέπνευσε τον Μπάυρον και τον Ουγκώ. Ο ίδιος είχε δηλώσει : «Είμαι δημοκρατικός εκ φύσεως, μοναρχικός εξ αιτίας της λογικής και βουρβωνικός για λόγους τιμής».

Αντικρίζοντας τις 14 κολώνες του ναού του Σουνίου αναφωνεί: 

"Θεέ μου δώσε πάλι την ελευθερία στην αθάνατη Ελλάδα!".

H αναζήτηση για μια νέα Eδέμ ή Iερουσαλήμ, μια αρχαία Aθήνα έχει αρχίσει. Kαθώς ο ήλιος έβγαινε από τη θάλασσα γράφει: 

Διέκρινα μακριά, βουνά ψηλά και συγκεκριμένα, ήταν τα βουνά της Hλείας. H καρδιά μου άρχισεν να κτυπά. H συγκίνησή του ήταν απερίγραπτη. Tα δάκρυα μου ήρθαν στα μάτια".

Άλλοτε πάλι γράφει: "Όταν στύλωσα το βλέμμα μου σ' ένα άθλιο χαμόσπιτο που υψονώταν στον εγκαταλελειμμένο περίβολο μιας από τις πιο ένδοξες πόλεις του κόσμου - και ήταν το μόνο σημάδι από το οποίο μπορούσαμε να γνωρίσουμε ποια ακριβώς ήταν η θέση της αρχαίας Σπάρτης. H καλύβα αυτή χρησίμευε ως κατοικία σε ένα γιδοβοσκό, μόνη περιουσία του οποίου ήταν το χορτάρι που φύτρωνε πάνω στους τάφους της γης του Λεωνίδα. Eρείπια παντού, γύρω, και ούτε ένας άνθρωπος ανάμεσα σ' αυτά τα ερείπια"...
"Στάθηκα ακίνητος σαν αποσβολωμένος, κοιτάζοντας τη σκηνή αυτή. Ένα αίσθημα θαυμασμού και πόνου μαζί, σταματούσε τη σκέψη μου και τα βήματά μου. H σιωπή ήταν βαριά γύρω μου - θέλησα τουλάχιστο να κάνω την ηχώ να μιλήσει στους τόπους όπου η ανθρώπινη φωνή δεν ακουγόταν πιά. Kαι φώναξα μόλη μου τη δύναμη. Λεωνίδα! κανένα όμως ερείπιο δεν μου επανέλαβε το μεγάλο αυτό όνομα".

Σοσιαλισμός Αστακομακαρονάδας & Ενσυνείδητη Καταστροφή της Ελλάδoς!

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου 2011 της Athens Review of Books, και έχει τίτλο «Η μεγάλη ληστεία»

Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος:

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του

Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα

πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες.

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της

οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα

μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι

δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους

Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες. Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία

ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο

Η Ναυσικά στο νησί των Φαιάκων, έπαιζε μπάλα και ο Όμηρος «κάνει την περιγραφή»...

Στη ραψωδία Ζ της Οδύσσειας, ο Οδυσσέας φτάνει ναυαγός στο νησί των Φαιάκων, τελευταίο σταθμό της περιπέτειας του. Εκεί αντικρίζει την πριγκίπισσα Ναυσικά, η οποία έπαιζε τόπι με τις φίλες της στην παραλία: «πέταξαν τις μαντίλες κι άρχισαν να παίζουνε τη σφαίρα» (στίχος 100). Αργότερα, στη ραψωδία Θ, ο βασιλιάς Αλκίνοος στις γιορτές που οργανώνει προς τιμή του Οδυσσέα, πρόσταξε «Το Λαοδάμα και τον Άλιο, χορό να στήσουν μόνοι, τι ήξεραν την τέχνη κάλλιο απ΄ όλους. Κι εκείνοι πορφυρή στα χέρια τους, πανώρια επήραν σφαίρα, που τους την είχε φτιάσει ο Πόλυβος με τη σοφή του τέχνη, κι ο ένας απάνω ως τα βαθίσκιωτα τη σφεντονούσε νέφη, λυγώντας πίσω, κι ο άλλος εύκολα, ψηλά απ΄ τη γη πηδώντας, την έπιανε, πριχού τα πόδια του ξανά το χώμα αγγίξουν». Η παράξενη αυτή επίδειξη συνδυασμός χορευτικών κινήσεων και επιδεξιότητας με τη μπάλα αποτελεί την πρώτη μαρτυρία του αθλήματος της ρυθμικής γυμναστικής. Οι φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι όμως βλέπουν σε αυτούς τους στίχους το πρώτο «μπλονζόν» της ιστορίας! Τελικά και ο Όμηρος έπαιζε μπάλα! 

 http://www.mixanitouxronou.gr/

Σαν σήμερα το 362 π.Χ. Οι Θηβαίοι κατατροπώνουν τους Σπαρτιάτες στη Μαντίνεια....

362 π.Χ. Οι Θηβαίοι κατατροπώνουν τους Σπαρτιάτες στη Μαντίνεια. Όμως, πεθαίνει και ο ιδιοφυής Θηβαίος στρατηγός, Επαμεινώνδας. Ο δρόμος για τον Φίλιππο της Μακεδονίας είναι ανοιχτός... 

362 π.Χ. Η Σπάρτη κυριαρχούσε στον ελλαδικό χώρο, αφού κατατρόπωσε την Αθήνα στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Ανάμεσα στις πόλεις που ηττήθηκαν ήταν η Θήβα, που είχε υπάρξει σύμμαχος της Αθήνας. Το 378 π.Χ, οι Θηβαίοι με επικεφαλής τον στρατηγό Επαμεινώνδα, επαναστάτησαν και κέρδισαν την ανεξαρτησία τους. Τότε άρχισε η ανάπτυξη της Θήβας σε στρατιωτική υπερδύναμη, που μπορούσε να ανταγωνιστεί ακόμα και τη Σπάρτη. Η αποδυναμωμένη Αθήνα, για πρώτη φορά, αναγκάστηκε να δράσει απ’ τα παρασκήνια, καθώς δεν είχε τις δυνατότητες να αντιμετωπίσει άμεσα τις άλλες δύο πόλεις. Αυτό βέβαια δε σήμαινε ότι θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια. Περίμενε απλώς την κατάλληλη ευκαιρία για να βρεθεί και πάλι στην πρώτη θέση της κατάταξης. Η μάχη στα Λεύκτρα Το 371 π.Χ, οι Θηβαίοι αντιμετώπισαν τους Σπαρτιάτες στα Λεύκτρα, όπου η στρατηγική ιδιοφυία του Επαμεινώνδα έδωσε τη νίκη στη Θήβα. Εφάρμοσε μία καινούρια τακτική, την οποία ονόμασε «λοξή φάλαγγα». Η σύνθεσή της ήταν απλή, αλλά αποτελεσματική. Ενίσχυσε τo αριστερό πλευρό της φάλαγγας, έτσι ώστε να μπορεί να εισχωρήσει και να περικυκλώσει τον επιτιθέμενο στρατό, που χρησιμοποιούσε την παραδοσιακή μορφή της φάλαγγας. Η νίκη στα Λεύκτρα σήμανε την αρχή της θηβαϊκής ηγεμονίας. Όπως η Σπάρτη και η Αθήνα, έτσι και η Θήβα θα επιχειρούσε να επεκταθεί στον ελλαδικό χώρο. Αλλά

Η Νίκη της Σαμοθράκης επέστρεψε στο Λούβρο και όχι στην Ελλάδα....

Το εκπληκτικό άγαλμα «Νίκη της Σαμοθράκης», έπειτα από 10 μήνες απουσίας, επέστρεψε στο βάθρο του στο Λούβρο. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, μια ομάδα οκτώ αρχαιολόγων εργάστηκε για τη συντήρηση και τον καθαρισμό του αγάλματος, ώστε να επανέλθει η φυσική λευκή απόχρωση του μαρμάρου, ενώ καθοριστικό ρόλο για την υλοποίηση των εργασιών είχε η δημόσια έκκληση για συγκέντρωση οικονομικών πόρων. Κατά τη συντήρηση διαπιστώθηκαν φθορές που είχαν προκληθεί στη διάρκεια της μεταφοράς του γιγαντιαίου αγάλματος από τους Γάλλους. Τώρα, οι τουρίστες μπορούν να θαυμάσουν τη νέα όψη του αγάλματος, το οποίο άλλαξε  χρώμα καθώς αφαιρέθηκε το κιτρινισμένο από το χρόνο βερνίκι που υπήρχε επάνω του. Το εκπληκτικό έργο, που χρονολογείται γύρω στο 190 π. Χ., έχει ύψος 2,75 μέτρα μαζί με τα φτερά και 5,58 μέτρα μαζί με τη μαρμάρινη πλώρη πλοίου όπου είναι στερεωμένο. Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στον ναό των «Μεγάλων Θεών» της Σαμοθράκης

 «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!»

Στις 15 Απριλίου του 1865, η αρχαιολογική αποστολή του Γάλλου υποπρόξενου στην Αδριανούπολη, Καρόλου Σαμπουαζό, έκανε ανασκαφές στα βόρεια της Σαμοθράκης. Τότε ένας Έλληνας εργάτης αναφώνησε «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα»! Είχε βρει τα πόδια και τον κορμό της Νίκης της Σαμοθράκης. Η Σαμοθράκη βρισκόταν ακόμα υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο Σαμπουαζό χρειαζόταν την άδεια της Υψηλής Πύλης για να μεταφέρει το γλυπτό στη Γαλλία. Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαΐου του 1864, αλλά με σημαντικές ελλείψεις. Είχε βρεθεί σε πολλά κομμάτια, γιατί οι καλλιτέχνες της ελληνιστικής περιόδου συνήθιζαν να φτιάχνουν το γλυπτά σε τμήματα και να τα ενώνουν μετά. Όταν ο Σαμπουαζό πήρε τη Νίκη απ’ τη Σαμοθράκη, είχε αφήσει πίσω την πλώρη στην οποία πατούσε το άγαλμα, γιατί πίστευε ότι ανήκε σε άλλο γλυπτό. Χωρίς την πλώρη, όμως, το άγαλμα δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο. Ήταν έτσι δημιουργημένο από τον γλύπτη, που χρειαζόταν να στέκεται στην πλώρη για να υπάρχει η απαραίτητη ισορροπία!...

Υπολογίζεται ότι δημιουργήθηκε τον 2ο αιώνα π.Χ. και κοσμούσε το Ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη. Πολλοί λένε ότι ήταν αφιέρωμα του Δημήτριου του Πολιορκητή, που νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου το 290 π.Χ. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι το αφιέρωσαν οι Ρόδιοι όταν νίκησαν τον Αντίοχο Γ’ της Συρίας σε ναυμαχία. Eκτός από το άγαλμα στο Λούβρο υπάρχει άλλο ένα στο αρχαιολογικό μουσείο της Σαμοθράκης και ένα ακόμη ρωμαϊκό αντίγραφο σε μουσείο της Βιέννης. Η Νίκη είναι απόδειξη της λεηλασίας των ελληνικών γλυπτών από πολλούς τυχοδιώκτες, οι οποίοι απλά δεν ήταν τόσο ξεδιάντροποι όσο ο Λόρδος του Έλγιν. Αυτοί έκλεβαν από ανασκαφές σε όλο τον κόσμο και τουλάχιστον δεν κατέστρεφαν όπως ο Βρετανός διπλωμάτης….... 

http://www.mixanitouxronou.gr/