ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ιουλιανός ο παραβάτης. Ο αυτοκράτορας που ασπάστηκε τον παγανισμό και προσπάθησε να επαναφέρει την αρχαία ελληνική θρησκεία.

Ιουλιανός. Ο αυτοκράτορας που μισήθηκε από το λαό του ως προδότης του Χριστιανισμού και λατρεύτηκε σαν ήρωας από τους λάτρεις του αρχαιοελληνικού πνεύματος, στις περιόδους της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Ο Ιουλιανός ήταν μόλις πέντε χρόνων όταν πέθανε ο Αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος και ξεκίνησαν οι διαμάχες για τη διαδοχή μεταξύ των γιων του. Ο στρατός κατευθυνόταν από τον Κωνστάντιο, έναν απ’ τους γιους του Κωνσταντίνου, που χρησιμοποίησε το πρόσχημα ότι ο πατέρας του δολοφονήθηκε από τους συγγενείς του για να εξολοθρεύσει όλους τους πιθανούς αντιπάλους του. Όλη η οικογένεια του Ιουλιανού δολοφονήθηκε μέσα σε μία νύχτα, εκτός από τον ίδιο και τον αδερφό του, Γάλλο. Ο Κωνστάντιος τους χάρισε τη ζωή, γιατί πίστευε ότι δεν αποτελούσαν απειλή, λόγω του νεαρού της ηλικίας τους.
Ο Ιουλιανός μεγάλωσε μακριά από τη βασιλική αυλή και τις δολοπλοκίες της. Στάλθηκε πρώτα στη Νικομήδεια και αργότερα στην Καππαδοκία, όπου μελέτησε τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Οι σπουδές του τον οδήγησαν να απορρίψει τον χριστιανισμό και να ασπαστεί την αρχαιοελληνική θρησκεία. Εν τω μεταξύ, ο Κωνστάντιος κυβερνούσε την αυτοκρατορία και είχε επαναφέρει τον Γάλλο, τον αδερφό του Ιουλιανού, ως Καίσαρα. Ο Γάλλος όμως αποδείχτηκε ανίκανος να κυβερνήσει και ο Κωνστάντιος τον καθαίρεσε και τον

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Το χαστούκι Τούρκου στον Κολοκοτρώνη και ο όρκος του ανήλικου Θοδωράκη!


Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε, όπως ανέφερε ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, τη Δευτέρα του Πάσχα του 1770. Η μητέρα του ετοιμόγεννη αναγκάσθηκε να φύγει με τους δικούς της από το Λιμποβίσι της Γορτυνίας, μετά τη γνωστή αποτυχία του κινήματος του Ορλώφ και τα φοβερά αντίποινα που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι. Στον δρόμο την έπιασαν οι πόνοι του τοκετού και κάτω από ένα δένδρο γέννησε τον μελλοντικό αρχιστράτηγο του 1821. Τον βάφτισε ο Γιαννάκης Παλαμήδης από τη Στεμνίτσα, πατέρας του Ρήγα Παλαμήδη. Το όνομα Θεόδωρος ήταν καινούργιο στη γενιά του. Του το έδωσαν προς τιμήν του Θεόδωρου Ορλώφ, ο οποίος, κατά τη διάρκεια του κινήματος, εξιστορώντας συνεχώς στους πληθυσμούς την αρχαία ελληνική δόξα, είχε γίνει πολύ αγαπητός.

Τα πρώτα ήσυχα παιδικά χρόνια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη διαδέχθηκε ο θάνατος και ο κατατρεγμός. Μετά τη δολοφονία του πατέρα του Κωνσταντή από τους Τούρκους, ο δεκάχρονος Θεόδωρος και τα μικρότερα αδέλφια του κρύβονταν για τρία χρόνια στη Μηλιά. Όμως, η οικογένεια του είχε μείνει πάμφτωχη. Η μητέρα του Ζαμπέτα αναγκάσθηκε να δουλέψει για να αναθρέψει τα παιδιά της. Έτσι, ύφαινε για εύπορες οικογένειες ή έκοβε ξύλα. Αυτά τα φόρτωνε ο μικρός Θεόδωρος σε ένα μουλάρι, τα μετέφερε στην Τριπολιτσά και τα πουλούσε. Η απελπιστική φτώχεια στάθηκε η αιτία να μη μάθει γράμματα ο γιος του περίφημου κλεφταρματολού. Γεννημένος όμως μέσα σε μια γοητευτική ατμόσφαιρα ηρωισμού, νανουρισμένος με το μοιρολόι για τον θάνατο του πατέρα του, επηρεασμένος από την πολεμική οικογενειακή παράδοση περίπου δύο  αιώνων, άρχισε από πολύ νέος να πλάθει το όνειρο της απελευθέρωσης της πατρίδας του.

Στην Τριπολιτσά όπου πουλούσε τα ξύλα, ο Θεόδωρος βαπτίστηκε στην ιδέα του ξεσηκωμού, μετά από ένα θλιβερό περιστατικό. Σ” ένα υπόστεγο κάθονταν μερικοί Τούρκοι. Όπως πέρασε το ζώο του φορτωμένο με τα ξύλα, γλίστρησε και τίναξε μερικές λάσπες σε έναν από τους Τούρκους. Θυμωμένος αυτός, όρμησε και με μανία ξυλοκόπησε τον μικρό Θεόδωρο, που δεν μπορούσε να αντιδράσει. Ο Κολοκοτρώνης αισθάνθηκε ταπεινωμένος και οργισμένος έδωσε ένα όρκο στον εαυτό του. Υποσχέθηκε ότι δε θα ξαναπατήσει ποτέ το πόδι του στην Τρίπολη παρά μόνο λεύτερος. Από την ημέρα του επεισοδίου, ο Θεόδωρος δεν ξαναπήγε στην Τριπολιτσά. Επέστρεψε όταν ήταν πια 51 χρονών, για να ελευθερώσει την πόλη και να την αναδείξει ως κέντρο της επανάστασης. Ο Κολοκοτρώνης είχε τηρήσει τον όρκο του.


Μηχανή του χρόνου

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

François-René de Chateaubriand, ένας μεγάλος φιλέλληνας!

Chateaubriand

Ο μεγάλος φιλέλληνας και ποιητής Σατωβριάνδος(Chateaubriand)
 ταξίδεψε σε πολλά μέρη στην Πελοπόννησο και την Αττική. Το ταξίδι του αυτό το μετέτρεψε σε φορέα δύναμης και προσκύνημα στο αρχαίο Ελληνικό πνεύμα. Eνάντια στις βάρβαρες συμπεριφορές και τη δειλία.Στο Οδοιπορικό του ο Σατωμπριάν,  πίστευε ότι η Γαλλία  ήταν «η πρωτότοκος θυγάτηρ της Ελλάδος κατά τε την ανδρείαν, την ευφυΐαν και τας τέχνας».Υπερασπιστής της Ελληνικής Επανάστασης που κατηγορήθηκε από την συντηρητική παράταξη γιατί με τα έργα του προκαλούσε επαναστατικές ανησυχίες στη νεολαία. Ήταν ένας αντιδραστικός που ενέπνευσε τον Μπάυρον και τον Ουγκώ. Ο ίδιος είχε δηλώσει : «Είμαι δημοκρατικός εκ φύσεως, μοναρχικός εξ αιτίας της λογικής και βουρβωνικός για λόγους τιμής».
Αντικρίζοντας τις 14 κολώνες του ναού του Σουνίου αναφωνεί: 
"Θεέ μου δώσε πάλι την ελευθερία στην αθάνατη Ελλάδα!".
H αναζήτηση για μια νέα Eδέμ ή Iερουσαλήμ, μια αρχαία Aθήνα έχει αρχίσει. Kαθώς ο ήλιος έβγαινε από τη θάλασσα γράφει: 
Διέκρινα μακριά, βουνά ψηλά και συγκεκριμένα, ήταν τα βουνά της Hλείας. H καρδιά μου άρχισεν να κτυπά. H συγκίνησή του ήταν απερίγραπτη. Tα δάκρυα μου ήρθαν στα μάτια".
Άλλοτε πάλι γράφει: "Όταν στύλωσα το βλέμμα μου σ' ένα άθλιο χαμόσπιτο που υψονώταν στον εγκαταλελειμμένο περίβολο μιας από τις πιο ένδοξες πόλεις του κόσμου - και ήταν το μόνο σημάδι από το οποίο μπορούσαμε να γνωρίσουμε ποια ακριβώς ήταν η θέση της αρχαίας Σπάρτης. H καλύβα αυτή χρησίμευε ως κατοικία σε ένα γιδοβοσκό, μόνη περιουσία του οποίου ήταν το χορτάρι που φύτρωνε πάνω στους τάφους της γης του Λεωνίδα. Eρείπια παντού, γύρω, και ούτε ένας άνθρωπος ανάμεσα σ' αυτά τα ερείπια"...
"Στάθηκα ακίνητος σαν αποσβολωμένος, κοιτάζοντας τη σκηνή αυτή. Ένα αίσθημα θαυμασμού και πόνου μαζί, σταματούσε τη σκέψη μου και τα βήματά μου. H σιωπή ήταν βαριά γύρω μου - θέλησα τουλάχιστο να κάνω την ηχώ να μιλήσει στους τόπους όπου η ανθρώπινη φωνή δεν ακουγόταν πιά. Kαι φώναξα μόλη μου τη δύναμη. Λεωνίδα! κανένα όμως ερείπιο δεν μου επανέλαβε το μεγάλο αυτό όνομα".



Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Σοσιαλισμός Αστακομακαρονάδας & Ενσυνείδητη Καταστροφή της Ελλάδoς!

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου 2011 της Athens Review of Books, και έχει τίτλο «Η μεγάλη ληστεία»

Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος:

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του
Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα
πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες.
«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της
οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα
μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι
δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους
Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες. Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία
ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.
Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.
«Ύστερα», γράφει ο

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Η Ναυσικά στο νησί των Φαιάκων, έπαιζε μπάλα και ο Όμηρος «κάνει την περιγραφή»...



Στη ραψωδία Ζ της Οδύσσειας, ο Οδυσσέας φτάνει ναυαγός στο νησί των Φαιάκων, τελευταίο σταθμό της περιπέτειας του. Εκεί αντικρίζει την πριγκίπισσα Ναυσικά, η οποία έπαιζε τόπι με τις φίλες της στην παραλία: «πέταξαν τις μαντίλες κι άρχισαν να παίζουνε τη σφαίρα» (στίχος 100). Αργότερα, στη ραψωδία Θ, ο βασιλιάς Αλκίνοος στις γιορτές που οργανώνει προς τιμή του Οδυσσέα, πρόσταξε «Το Λαοδάμα και τον Άλιο, χορό να στήσουν μόνοι, τι ήξεραν την τέχνη κάλλιο απ΄ όλους. Κι εκείνοι πορφυρή στα χέρια τους, πανώρια επήραν σφαίρα, που τους την είχε φτιάσει ο Πόλυβος με τη σοφή του τέχνη, κι ο ένας απάνω ως τα βαθίσκιωτα τη σφεντονούσε νέφη, λυγώντας πίσω, κι ο άλλος εύκολα, ψηλά απ΄ τη γη πηδώντας, την έπιανε, πριχού τα πόδια του ξανά το χώμα αγγίξουν». Η παράξενη αυτή επίδειξη συνδυασμός χορευτικών κινήσεων και επιδεξιότητας με τη μπάλα αποτελεί την πρώτη μαρτυρία του αθλήματος της ρυθμικής γυμναστικής. Οι φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι όμως βλέπουν σε αυτούς τους στίχους το πρώτο «μπλονζόν» της ιστορίας! Τελικά και ο Όμηρος έπαιζε μπάλα! 

 
http://www.mixanitouxronou.gr/

Σαν σήμερα το 362 π.Χ. Οι Θηβαίοι κατατροπώνουν τους Σπαρτιάτες στη Μαντίνεια....

362 π.Χ. Οι Θηβαίοι κατατροπώνουν τους Σπαρτιάτες στη Μαντίνεια. Όμως, πεθαίνει και ο ιδιοφυής Θηβαίος στρατηγός, Επαμεινώνδας. Ο δρόμος για τον Φίλιππο της Μακεδονίας είναι ανοιχτός... 

362 π.Χ. Η Σπάρτη κυριαρχούσε στον ελλαδικό χώρο, αφού κατατρόπωσε την Αθήνα στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Ανάμεσα στις πόλεις που ηττήθηκαν ήταν η Θήβα, που είχε υπάρξει σύμμαχος της Αθήνας. Το 378 π.Χ, οι Θηβαίοι με επικεφαλής τον στρατηγό Επαμεινώνδα, επαναστάτησαν και κέρδισαν την ανεξαρτησία τους. Τότε άρχισε η ανάπτυξη της Θήβας σε στρατιωτική υπερδύναμη, που μπορούσε να ανταγωνιστεί ακόμα και τη Σπάρτη. Η αποδυναμωμένη Αθήνα, για πρώτη φορά, αναγκάστηκε να δράσει απ’ τα παρασκήνια, καθώς δεν είχε τις δυνατότητες να αντιμετωπίσει άμεσα τις άλλες δύο πόλεις. Αυτό βέβαια δε σήμαινε ότι θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια. Περίμενε απλώς την κατάλληλη ευκαιρία για να βρεθεί και πάλι στην πρώτη θέση της κατάταξης. Η μάχη στα Λεύκτρα Το 371 π.Χ, οι Θηβαίοι αντιμετώπισαν τους Σπαρτιάτες στα Λεύκτρα, όπου η στρατηγική ιδιοφυία του Επαμεινώνδα έδωσε τη νίκη στη Θήβα. Εφάρμοσε μία καινούρια τακτική, την οποία ονόμασε «λοξή φάλαγγα». Η σύνθεσή της ήταν απλή, αλλά αποτελεσματική. Ενίσχυσε τo αριστερό πλευρό της φάλαγγας, έτσι ώστε να μπορεί να εισχωρήσει και να περικυκλώσει τον επιτιθέμενο στρατό, που χρησιμοποιούσε την παραδοσιακή μορφή της φάλαγγας. Η νίκη στα Λεύκτρα σήμανε την αρχή της θηβαϊκής ηγεμονίας. Όπως η Σπάρτη και η Αθήνα, έτσι και η Θήβα θα επιχειρούσε να επεκταθεί στον ελλαδικό χώρο. Αλλά

Η Νίκη της Σαμοθράκης επέστρεψε στο Λούβρο και όχι στην Ελλάδα....


Το εκπληκτικό άγαλμα «Νίκη της Σαμοθράκης», έπειτα από 10 μήνες απουσίας, επέστρεψε στο βάθρο του στο Λούβρο. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, μια ομάδα οκτώ αρχαιολόγων εργάστηκε για τη συντήρηση και τον καθαρισμό του αγάλματος, ώστε να επανέλθει η φυσική λευκή απόχρωση του μαρμάρου, ενώ καθοριστικό ρόλο για την υλοποίηση των εργασιών είχε η δημόσια έκκληση για συγκέντρωση οικονομικών πόρων. Κατά τη συντήρηση διαπιστώθηκαν φθορές που είχαν προκληθεί στη διάρκεια της μεταφοράς του γιγαντιαίου αγάλματος από τους Γάλλους. Τώρα, οι τουρίστες μπορούν να θαυμάσουν τη νέα όψη του αγάλματος, το οποίο άλλαξε  χρώμα καθώς αφαιρέθηκε το κιτρινισμένο από το χρόνο βερνίκι που υπήρχε επάνω του. Το εκπληκτικό έργο, που χρονολογείται γύρω στο 190 π. Χ., έχει ύψος 2,75 μέτρα μαζί με τα φτερά και 5,58 μέτρα μαζί με τη μαρμάρινη πλώρη πλοίου όπου είναι στερεωμένο. Είναι μία από τις τρεις φτερωτές Νίκες που βρέθηκαν στον ναό των «Μεγάλων Θεών» της Σαμοθράκης
 «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!»

Στις 15 Απριλίου του 1865, η αρχαιολογική αποστολή του Γάλλου υποπρόξενου στην Αδριανούπολη, Καρόλου Σαμπουαζό, έκανε ανασκαφές στα βόρεια της Σαμοθράκης. Τότε ένας Έλληνας εργάτης αναφώνησε «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα»! Είχε βρει τα πόδια και τον κορμό της Νίκης της Σαμοθράκης. Η Σαμοθράκη βρισκόταν ακόμα υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο Σαμπουαζό χρειαζόταν την άδεια της Υψηλής Πύλης για να μεταφέρει το γλυπτό στη Γαλλία. Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαΐου του 1864, αλλά με σημαντικές ελλείψεις. Είχε βρεθεί σε πολλά κομμάτια, γιατί οι καλλιτέχνες της ελληνιστικής περιόδου συνήθιζαν να φτιάχνουν το γλυπτά σε τμήματα και να τα ενώνουν μετά. Όταν ο Σαμπουαζό πήρε τη Νίκη απ’ τη Σαμοθράκη, είχε αφήσει πίσω την πλώρη στην οποία πατούσε το άγαλμα, γιατί πίστευε ότι ανήκε σε άλλο γλυπτό. Χωρίς την πλώρη, όμως, το άγαλμα δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο. Ήταν έτσι δημιουργημένο από τον γλύπτη, που χρειαζόταν να στέκεται στην πλώρη για να υπάρχει η απαραίτητη ισορροπία!...



Υπολογίζεται ότι δημιουργήθηκε τον 2ο αιώνα π.Χ. και κοσμούσε το Ιερό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη. Πολλοί λένε ότι ήταν αφιέρωμα του Δημήτριου του Πολιορκητή, που νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου το 290 π.Χ. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι το αφιέρωσαν οι Ρόδιοι όταν νίκησαν τον Αντίοχο Γ’ της Συρίας σε ναυμαχία. Eκτός από το άγαλμα στο Λούβρο υπάρχει άλλο ένα στο αρχαιολογικό μουσείο της Σαμοθράκης και ένα ακόμη ρωμαϊκό αντίγραφο σε μουσείο της Βιέννης. Η Νίκη είναι απόδειξη της λεηλασίας των ελληνικών γλυπτών από πολλούς τυχοδιώκτες, οι οποίοι απλά δεν ήταν τόσο ξεδιάντροποι όσο ο Λόρδος του Έλγιν. Αυτοί έκλεβαν από ανασκαφές σε όλο τον κόσμο και τουλάχιστον δεν κατέστρεφαν όπως ο Βρετανός διπλωμάτης….... 


http://www.mixanitouxronou.gr/

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

ΗΛΕΙΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ '21: Αγαμέμνων Αυγερινός


Γεννήθηκε στον Πύργο και ήταν γιος του Γιώργου Αυγερινού, γόνου παλιάς Πυργιώτικης οικογένειας που κυριάρχησε για πάνω από 100 χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου. Σπούδασε ιατρική στην Ιταλία και εκλέχτηκε πρόκριτος του Πύργου. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και συμμετείχε ενεργά στην επανάσταση.   Μετά την έναρξη της Επανάστασης καταφθάνει και τάσσεται στις διαταγές του Ανδρέα Λόντου και κατόπιν του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, υπηρέτησε ως αρχίατρος στην επανάσταση και ήταν  ως αρχηγός των όπλων καθ΄όλη την διάρκεια της Επαναστάσεως. . Ήταν αξιαγάπητος σε όλους τους στρατιωτικούς και ειδικά στον Δημήτριο Υψηλάντη.
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης εκπροσώπησε την Ηλεία στην Β και Γ΄Εθνοσυνέλευση Η Επιτροπή των Εκδουλεύσεων τον κατέταξε στους αξωματικούς Δ' τάξεως. Όλη η οικογένεια των Αυγερινών συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση και στρατιωτικώς και πολιτικώς. Τα δύο αδέρφια του Αγαμέμνωνα, Αποστόλης και Αυγερινός συμμετείχαν σε πολλές μάχες του αγώνα και διακρίθηκαν. Η οικογένεια γενικότερα συνέβαλε και οικονομικά δαπανώντας μεγάλα ποσά για τον Αγώνα.
Πέθανε το 1863.

Η καταστροφή της Σπάρτης από έναν φανατικό μοναχό!


 Μεγάλη καταστροφή επήλθε από περιηγητές και απεσταλμένους μουσείων, πανεπιστημίων και βασιλιάδων της Ευρώπης, που ήλθαν στην Ελλάδα στους χρόνους της τουρκοκρατίας, για να αποθησαυρίσουν νομίσματα, χειρόγραφα, επιγραφές και έργα τέχνης.
Όλους αυτούς υπέρβαλε σε απληστία και σε καταστροφές που προκάλεσε στους προγονικούς θησαυρούς της Ελλάδας ο αββάς Michel Fourmont (1690/1746), ο οποίος ξεπερνάει και τον Έλγιν όσο αφορά στο βάναυσο τρόπο της καταστροφής των μνημείων, που κυριολεκτικά αφάνισε, αλλά και στον απίστευτο αριθμό των αρχαιοτήτων που κατάστρεψε.
O αββάς Michel Fourmont, απεσταλμένος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου IE’με την εντολή να συλλέξει βυζαντινά χειρόγραφα και άλλες αρχαιότητες, που θα ήταν εύκολο να μεταφερθούν στο Παρίσι. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1729, συνοδευόμενος από τον ανιψιό του, Ο αββάς Fourmont έφτασε στην Κωνσταντινούπολη και εφοδιάστηκε με φιρμάνι του Σουλτάνου Αχμέτ Γ’, με το οποίο αποκτούσε το δικαίωμα να ερευνήσει και να μελετήσει όσους αρχαιολογικούς χώρους ήθελε στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Πρώτος σταθμός του υπήρξε η Αθήνα, όπου έμεινε πέντε μέρες. Έπειτα πήγε στην Πελοπόννησο και μέσω Μεγαλουπόλεως έφτασε στον Μιστρά, όπου οι δημογεροντία τον υποδέχτηκε σαν φιλέλληνα. Τις πρώτες μέρες της παραμονής του εκεί, ανακάλυψε εντοιχισμένα στο μεσαιωνικό τείχος ενεπίγραφα αρχαία βάθρα. Αμέσως, με δέκα εργάτες, τα <<ξήλωσε>> από την αρχική τους θέση. Έπειτα βρέθηκαν στο τείχος των Παλαιολόγων είκοσι ακόμη κομμάτια ενεπίγραφων λίθων, που είχαν την ίδια με τα προηγούμενα τύχη. Αμέσως ο Fourmont προσέλαβε άλλους πενήντα εργάτες.
Επί 53 συνεχώς μέρες δεν άφησε στην κυριολεξία " λίθον επί λίθου" στον Μιστρά, στην Σπάρτη και στις Αμύκλες. Κατεδαφίζοντας και σκάβοντας, ανακάλυψε 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε, διάφορα ανάγλυφα, αναθήματα και μικροτεχνήματα τα οποία αποκόμισε στην πατρίδα του.
Ο ίδιος ομολογεί σε χειρόγραφο του, που σώζεται μαζί με το ημερολόγιο του, ότι συγκέντρωσε πάνω από 1.500 επιγραφές στην περιήγηση του το 1729 στην Ελλάδα. Σε επιστολή του προς τον κόμη Maurepas, o Fourmont καυχιέται ότι κατέστρεψε(!) τις επιγραφές, για να μην αντιγραφούν από μελλοντικό περιηγητή!!! (…)(…)
Όσα γραφεί ο fourmont για την καταστροφή που έκανε στη Σπαρτή εξηγούν και τη σπανιότητα των αρχαιοτήτων σήμερα στη φημισμένη πόλη.
Σημειώνει λοιπόν ο αββάς τα εξής απίστευτα: «επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης. Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω… Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!).
Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. (!!!!!!!!!)Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζήνα, την Ερμιόνη, την Τίρυνθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλασιά, το Φενεό…  

Εισέδυσα στη Μάνη.Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης! Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή. Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου. Δεν είναι αυτό κάτι;«.
Και πιο κάτω: «η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κατέσκαψα. Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου. Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγρονόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου. Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα. Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν. Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά
Για την Τροιζήνα αναφέρει: «γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.». Και με απίστευτη αφέλεια ομολογεί: «από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια! Εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για ιδούν. Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα«.
Και πώς δικαιολογείται; Στις 20 Απριλίου 1730, ο Fourmont γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών: »Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη. Κακός λαός και είμαι ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκλυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη. Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου», και συνεχίζει: »Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα. Και αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ήσυχος,πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς».
Παρανοϊκός; ημιμαθής; φανατικός εχθρός του αρχαίου πνεύματος; δεν ξέρει κανείς την ακριβή απάντηση. Ίσως λίγο από όλα.Το βέβαιο ωστόσο είναι πως η καταστροφή που προκάλεσε είναι κολοσσιαία και σ” αυτήν οφείλεται η εξαφάνιση της αρχαίας Σπάρτης, της Τροιζήνας και της Ερμιόνης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, που ο ίδιος δίνει, μόνο στη Σπάρτη πλήρωσε 1.200 ημερομίσθια για το γκρέμισμα των μνημείων και των κτιρίων που σώζονταν ακόμη. Ανατριχιάζει κανείς με τη σκέψη ότι θα μπορούσε ο Fourmont να μεταφέρει το βαρβαρικό μένος στην Ολυμπία, που την επίσκεψη της μάλιστα είχε προγραμματίσει. Αλλά ανακλήθηκε, ευτυχώς, στη Γαλλία λίγο αργότερα. (…)Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε πως ευτυχώς για την Ολυμπία η οποία εβρίσκετο καταπλακωμένη κάτω από τόνους χώμα από τους ισχυρούς σεισμούς του 5ου αιώνα ή κατά τον Γερμανό γεωλόγο Vott, από τσουνάμι, με αποτέλεσμα να γλιτώσει την μήνη των ιερόσυλων αρχαιοκάπηλων.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί πως τα χειρόγραφά του, τα ημερολόγια και οι επιγραφές βρίσκονται στη Βασιλική Βιβλιοθήκη στο Παρίσι.
ΠΗΓΗ: Fuit.gr


Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

ΜΟΥΡΤΖΙΝΟΣ - ΤΡΟΥΠΑΚΗΣ ΕΝΑΣ ΑΦΑΝΗΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ!

Ένας μεγάλος Καπεταναίος αλλά και ξεχασμένος από τη συμβατική ιστορία που μας <πασάρουν> και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επανάσταση και
απελευθέρωση του Έθνους από τους Τούρκους το 1821 ήταν και ο Μούρτζινος ή Τρουπάκης.
Η Αρχή της Επανάστασης Για τις τελευταίες προετοιμασίες της κήρυξης της Επανάστασης του '21 ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, γιός του  Θεόδωρου, γράφει: "Αναπτυσσομένης της
ιδέας περί της Επαναστάσεως, ο σπινθήρ της Ελευθερίας ήναπτε τον ενθουσιασμό των Ελλήνων, οίτινες διενοούντο περί της ενάρξεως του πολέμου. Όθεν την 17ην Μαρτίου (1821) οι πρόκριτοι της Μάνης συνεννοήθησαν να λάβωσι τα όπλα κατά των Τουρκών." Πράγματι την 17ην
Μαρτίου του 1821 συγκεντρώθηκαν στην Αρεόπολη (Τσίμοβα) οι πρόκριτοι της Μάνης και όλοι οι ένοπλοι Μανιάτες με αρχηγό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη (είχε εκλεγεί αρχηγός από τη Συνέλευση των Κιτριών) και ορκίστηκαν κάτω από το λάβαρο του Αγώνα, που το στήσανε προ του ιερού
ναού των Ταξιαρχών "Νίκη ή Θάνατος", κηρύσσοντας την έναρξη της Επαναστάσεως. Στη συνέχεια ξεκίνησαν για την Καλαμάτα ειδοποιώντας και τα λοιπά επαναστατικά στρατεύματα της Μάνης, όσα ευρίσκοντο εκτός της Αρεόπολης, να συγκεντρωθούν σε ορισμένα σημεία για να βαδίσουν όλοι
μαζί προς κατάληψη και απελευθέρωση της Καλαμάτας. Ο Ι. Θ. Κολοκοτρώνης στα Ελληνικά Υπομνήματα γράφει: "...κατά δε την 23ην Μαρτίου οι Μαυρομιχαλαίοι, Μούρτζινοι και λοιποί πανστρατιά εισήλθαν εις Καλαμάς, ότε αμαχητεί παρεδόθη ο Βοεβόδας μεθ' όλων των εκεί
ευρεθέντων Τούρκων υπέρ των 150..."

Από το Φώτιο Χρυσανθόπουλο ή Φωτάκο μαθαίνουμε πολλά ονόματα αγωνιστών που εισέβαλαν τότε στην Καλαμάτα: "Πρώτοι λοιπόν εισήλθον κατά την 22αν Μαρτίου 1821 εις τας Καλάμας, οι Σταυριανός Καπετανάκης, Ιωάννης Ν.Καπετανάκης, Μιχαήλ Ν.Καπετανάκης, Ηλίας Π.Μαυρομιχάλης. Ταυτοχρόνως ήλθον ο Γαλάνης Κουμουνδουράκης, την δέ πρωίαν της 23ης Μαρτίου ήλθον ο Κατσής Μαυρομιχάλης, ο Ηλίας Κατσάκος-Μαυρομιχάλης, τη ιδία δε ημέρα
ήλθον ο Γεώργιος Καπετανάκης, ο Ιωάννης Καπετανάκης, ο Παναγιώτης και Διονύσιος Μούρτζινοι, ο Παναγιώτης Μπουκουβαλέας, ο Γεώργιος Ντουράκης, ο Παναγιώτης Ντουράκης, ο Παναγιώτης Βενετσανάκος και άλλοι πολλοί. Αυτοί ήσαν με τον Θ.Κολοκοτρώνην. Ακολούθως ήλθον ο Πανάγος
Κυβέλος, Νικόλαος Χριστέας, Ηλίας Χρυσοσπάθης, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Κυριακούλης Κουτράκος, Χριστόδουλος Καπετανάκης, Κωνσταντίνος Πιεράκος, Δημήτριος Πουλικάκος, Θεόδωρος Μεσικλής, Ιωάννης Γρηγοράκης, ο Σκλαβούνος από τον Πύργο της Μάνης και ο Πιέρος
Βοϊδής.

Ο Πέτρος Μαυρομιχάλης ίδρυσε αμέσως με τους προεστούς τη λεγόμενη Μεσσηνιακή Γερουσία και στις 28 Μαρτίου εξέδωσε διακήρυξη προς τις Ευρωπαϊκές Αυλές, την οποία υπέγραψε ο ίδιος σαν αρχιστράτηγος και τα άλλα μέλη της Γερουσίας ήτοι τους: Ιωάννη και Γεώργιο Καπετανάκη, Νικ.
Χρηστέα, Π. Κυβέλο, Ιωαννη Κατσή - Μαυρομιχάλη, Κ. Κουτράκο, Π. Μούρτζινο, Π. Πατριαρχέα, Π. Πικουλάκη και Π. Λογοθέτη. Μετά την κατάληψη της Καλαμάτας οι επαναστατημένοι οπλαρχηγοί χωρίστηκαν σε τρεις φάλλαγγες.

Να πως περιγράφει στα απομνημονεύματα του ο Θ.Κολοκοτρώνης τα γεγονότα που ακολούθησαν: "Εις τας 23 Μαρτίου επιάσαμεν τους Τούρκους εις την Καλαμάτα, τον Αρναούτογλου σημαντικόν Τούρκον της Τριπολιτσάς. Είμεθα 2.000 Μανιάτες, ο Πετρόμπεης, ο Μούρτζινος, Κυβέλος. Δυτική Σπάρτη 100 ήτον οι Τούρκοι μαζεμένοι, ως 10.000 η φήμη τους μεγάλη. Η Ανατολική
Σπάρτη εκινήθη την ίδια ώρα. Ο Τζαννετάκης με την Κακοβουλία εκκινήθη
δια τον Μυστρά. Οι Τούρκοι της Μπαρδούνιας και Μυστρά υπάγουν, τραβιούνται εις την Τριπολιτσά. Οι Τούρκοι είχαν βάλει την υποψία, επροσκάλεσαν προεστούς και δεσποτάδες και αυτοί επήγαν. Ήταν έμβα του Μαρτίου. Δεν τους εσκότωσαν. Οι Σπαρτιάται αφού επήραν λάφυρα, προχωρούν και πολιορκούν τη Μονεμβασιά. Εις την Καλαμάτα εκάμαμε συνέλευσην, πόθεν να πρωτοκινήσωμεν τα στρατεύματα. Οι Καλαματιανοί εκατάφεραν τον Μπέη να πάμε εις την Κορώνη δια να μη βάλουν σπαθί οι Τούρκοι εις τους Χριστιανούς, εγώ δεν εστέρχθηκα, είπα να πάμε εις την παλαιάν Αρκαδία, εις το κέντρο, δια να βοηθούμε τους άλλους. Του Μούρτζινου αρρώστησε το παιδί του, ο Διονύσιος, και έτσι δεν εκίνησαν όλοι οι Μανιάτες, έλαβα 200 από αυτόν και 70 από τον Μπέη με τον
καπετάν Βοϊδή και με 30 δικούς μου εγένηκαν 300, και έκοψα ευθύς δύο σημαίες με σταυρό και εκίνησα".

Η πρώτη μάχη - Καρύταινα, 27/3/1821
Με το ξεκίνημα του αγώνα ο Κολοκοτρώνης επήρε βοήθεια οκτακόσιους (800) Μανιάτες από τον Παναγιώτη Τρουπάκη Μούρτζινο, πατρικό του φίλο στην Καρδαμύλη όπου έμενε στον πύργο του αρκετό καιρό από τις αρχές του 1821 προετοιμάζοντας την Επανάσταση. Ο Μούρτζινος τούδωσε και
τριακόσιους (Ανδρουβιστινούς Μανιάτες) με αρχηγό τον ανεψιό του Παναγιώτη Τρουπάκη - Μπουκουβαλέα, δυνατό πολεμιστή, όλους τους παλικάρια, που είχε γυμνάσει ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης όταν έμενε στην Καρδαμύλη.

Συγκρίνοντας τις δύο μεγάλες οικογένειες έλεγε: <<Ο Μαυρομιχάλης είχε τ' όνομα Μπέης, αλλά ο Μούρτζινος είχε την δύναμιν>> (Τερτσέτη Απομνημονεύματα σελ.98). Αν δεν υπήρχε Κολοκοτρώνης και Μούρτζινος η Επανάσταση δεν θα ξεκίναγε τότε από την Καλαμάτα (Δίπτυχο της Εθνεγερσίας Β. Πατριαρχέα σελ. 31).

Μετά την απελευθέρωση της Καλαμάτας, αυτούς τους τριακόσιους (300) επήρε ο Αρχηγός του Μεγάλου Αγώνα με επικεφαλής τον Παναγιώτη Τρουπάκη Μπουκουβαλέα και διεξήγαγε την πρώτη νικηφόρο μάχη της Επανάστασης του '21, την μάχη της Καρύταινας.

Ήσαν τριακόσιοι όσοι και του Λεωνίδα και συγκρούσθηκαν με χίλιους οκτακόσιους (1.800) Τούρκους στο στενό του Αγ. Αθανασίου της Καρύταινας. Οι Τούρκοι βλέπουν τα στενά πιασμένα. Είναι όλοι τους καλά αρματωμένοι. Υπερασπίζουν τη ζωή τους, πολεμούν λυσσασμένα. Είναι το πρώτο ντουφέκι του εικοσιένα. Οι Μανιάτες μάχονται ηρωικά. Ανασταίνουν εκεί μετά από τόσους αιώνες την παλιά τους δόξα της στρατιωτικής τους αρετής. Πολεμούν ξεταμπούρωτοι. Όρθιοι, θεριά. Ο Κολοκοτρώνης δεν θα ξεχάσει την παλικαριά τους, κι' έλεγε στην αφήγηση του <<ότι οι Μανιάτες έκαναν ένα πόλεμο που εμιμήθηκαν τους τριακόσιους του Λεωνίδα>>. Κτυπούν τους Τούρκους από μπροστά. Από πίσω έχουν φθάσει οι Ανδριτσάνοι με αρχηγό τον Χριστόπουλο. Φθάνουν και οι Πλαπουταίοι. Οι Τούρκοι απεγνωσμένα διπλασιάζουν την ορμή τους. Από το Σώμα του Κολοκοτρώνη πέφτει ηρωικά, νεκρός ο Πέτρος Φασέας γαμπρός του Παναγή Τρουπάκη - Μπουκουβαλέα και πρωτοπαλίκαρό του. (Ο Γέρος του Μωρηά Σ. Μελά σελ. 154).

<<Ο Πέτρος Φασέας εφονεύθη κατά την πρώτη σύγκρουση του εκστρατευτικού Σώματος των Μανιατών με τους Τούρκους στην Καρύταινα. Ανεγνωρίσθη Υπαξιωματικός Β' τάξεως (Αριθ. Μητρώου 4597 "Δίπτυχον της Εθνεγερσίας" Β. Πατριαρχέα σελ. 729). Σκοτώθηκε στην πρώτη μάχη της Επανάστασης. Λαβώθηκαν και δύο άλλοι αρχηγοί Βοϊδής και Δουράκης.

Ο Κολοκοτρώνης βλέποντας την ανέλπιστη βοήθεια, εν τω μεταξύ έχουν φθάσει κι' άλλοι, το ντουφέκι ανάβει δυνατότερο, έχει βραχνιάσει από τις φωνές, χτυπάει τους Τούρκους από μπροστά. Οι Τούρκοι τα χάνουν, βγαίνουν κι' άλλοι από το κάστρο της Καρύταινας για να τους βοηθήσουν. Οι Έλληνες κτυπούν, οι Τούρκοι απελπισμένοι, σκοτώνονται, χτυπημένοι από παντού, πεντακόσιες ψυχές χάθηκαν. Άλογα και άλλα λάφυρα παίρνουν οι Έλληνες. Η νίκη τους χαμογελάει στη χαραυγή του Αγώνα (ο Γέρος του Μωρηά Σ. Μελά σελ. 155).

Ο Παναγής Τρουπάκης - Μπουκουβαλέας αρχηγός του εκστρατευτικού Σώματος των Μανιατών επροβιβάσθη εις Ταγματάρχην. Ο Κολοκοτρώνης εζήτησε την προαγωγή του αναγνωρίσας τις πολλές εκδουλεύσεις του και την μεγάλη συμβολήν του στον Αγώνα. Στο φάκελλό του που βρίσκεται στο Αρχείο Αγωνιστών της Εθνικής Βιβλιοθήκης φέρεται ότι απεστρατεύθη το 1831 ως χιλίαρχος. ("Οι Παλαιολόγοι της Καρδαμύλης" Γ. Μαραβελέα σελ. 133).
Ένα έγγραφο με ημερομηνία 27-9-1779 μας πληροφορεί πώς ολόκληρη η περιουσία του Κουτήφαρη κατασχέθηκε για καθυστερημένους φόρους και δόθηκε στο διερμηνέα του Οθωμανικού Στόλου Νικόλαο Μαυρογένη. Από το Μεγάλο Δραγουμάνο ο νέος Μπέης Μιχαήλ Τρουπάκης, Μούρτζινος την αγόρασε πληρώνοντας του 7.550 γρόσια. Αλλά και αυτός δεν τα πήγε καλά με τους Τούρκους.

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Μάνη μεταξύ των <<δυνατών>> οικογενειών συνεχίστηκε με έξαρση και επί των ημερών της ηγεμονίας του. Οι περισσότεροι καπετάνιοι αρνούνταν να δεχθούν διαταγές. Εξακολούθησαν να προσφέρουν στους κλέφτες της Πελοποννήσου άσυλο και να συμμετέχουν
στις επιδρομές τους εναντίον των Τούρκων.

Όλα αυτά κατέστησαν ύποπτο το Μπέη και οι Τούρκοι αποφάσισαν την εξόντωση του. Στο τέχνασμα που σκέφτηκαν για την παγίδευσή του πήρε μέρος ο διερμηνέας του στόλου Νικόλαος. Μαυρογένης, ο οποίος κατέπλευσε το 1782 στην Καρδαμύλη και κάλεσε το Μιχάλμπεη στη ναυαρχίδα σε γεύμα.

Μόλις όμως ο Μιχάλμπεης Τρουπάκης και τα δυο παιδιά του, ο Πέτρος κι ο Βενετσάνος, μπήκαν στο καράβι, ο στόλος απέπλευσε και πήγε στη Μυτιλήνη όπου και τον κρέμασαν με τον γιο του Πέτρο. Τον άλλο του γιο, τον Βενετσάνο, οι Τούρκοι τον πήραν στην Πόλη και εκεί τον σκότωσαν.

Η καταγωγή* του Μιχάλμπεη ή Μούρτζινου ήταν μεγάλη, από τον κλάδο των Παλαιολόγων του Μυστρά.

http://ellinonafipnisis.com