ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ: ΝΤΙΝΟΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ!

Γεννήθηκε στο Νεοχώρι Ηλείας το 1915 και ήταν γιος του Δημητρίου Ψυχογιού. Τα γυμνασιακά του χρόνια τα πέρασε στην Πάτρα. Το 1940 διορίστηκε ταμειακός υπάλληλος στις Φιλιάτες και στη συνέχεια, με κάποια διακοπή λόγω κατοχής, στην Αμαλιάδα και τα Λεχαινά. Το 1962 με τον βαθμό του διευθυντή μετατέθηκε στον Πειραιά διαμένοντας για κάποια χρόνια στην Αθήνα. Το 1972 μετατέθηκε για πολιτικούς λόγους στα Χανιά για να επιστρέψει τελικώς στην Αθήνα μετά την πτώση της Χούντας. Το 1977, έτος συνταξιοδότησής του, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Νιοχώρι Ηλείας.

Την περίοδο 1933-1935 εξέδωσε ποιήματα σε παιδικά περιοδικά και εφημερίδες του Πύργου και της Ζακύνθου.Το 1949 εξέδωσε την συλλογή «Γεωργικά Ηλείας», η οποία και βραβεύθηκε από την Ελληνική Γλωσσική Εταιρία, ενώ ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε την μελέτη του «Ο Κώδικας της Παναγίας της Λεχαινίτισσας και τα Λεχαινά». Το σημαντικότερο έργο του ήταν η έκδοση του τριμηνιαίου περιοδικού «Ηλειακά», η κυκλοφορία του οποίου ξεκίνησε το 1951, διακόπηκε όμως το 1962 λόγω της μετεγκατάστασής του στην Αθήνα. Το 1977 επανακυκλοφόρησε τα "Ηλειακά" μέχρι το 1982, οπότε και απεβίωσε. Κατά τον ιστορικό Κώστα Τριανταφύλλου, «το λαογραφικό του έργο είναι πολύτιμο και για την επαρχία των Πατρών εκτός από αυτήν της Ηλείας». Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ετοίμαζε ιστορικό λεξικό της Ηλείας, έργο όμως το οποίο δεν ολοκληρώθηκε λόγω του θανάτου του.^[

Αρθρογραφούσε τακτικά στις εφημερίδες Αυγή, Καθημερινή, Πελοπόννησος κ.α. Επίσης είχε εκδώσει τις εξής μελέτες: Ηλειώτικα Παιδοκόμια (Θεσσαλονίκη 1951), Τα πατριαρχικά σιγίλλια της Μονής Βλαχέραινας Ηλείας (Πάτρα 1956), Περί γοητειών και μαντείας (Λεχαινά 1989). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ηλειακών Σπουδών καθώς και μέλος της Εταιρίας Πελοποννησιακών Σπουδών και του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών. Το  2008 επανεκδόθηκαν όλα τα "Ηλειακά" σε δύο τόμους.

Απεβίωσε το 1982 στο Νιοχώρι Ηλείας. Ήταν παντρεμένος με την Διονυσία Μανιάτη και απέκτησαν έξι παιδιά. Την Ιωάννα (Ψυχογιού) Ανδρέου, αρχαιολόγο, την Ελένη Ψυχογιού, λαογράφο και συγγραφέα, τον Δημήτρη Ψυχογιό, δημοσιογράφο, συγγραφέα, καθηγητή πανεπιστημίου και αρθρογράφο του "Βήματος", τη Χλόη Ψυχογιού , φιλόλογο, τον Πάνο Ψυχογιό, πολιτικό μηχανικό, και τη Φανή (Ψυχογιού) Φούντα , αρχιτέκτονα.
ΠΗΓΗ: WIKIPEDIA

ΥΠΑΝΑ - ΙΣΟΒΑ - ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ - ΤΡΥΠΗΤΗ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ!

Ο άνθρωπος από τα αρχαία χρόνια, από την αρχή της γνώσης της ύπαρξης του, δέθηκε με την μάνα γη και έγινε ένα μαζί της και αυτός ο δεσμός στο πέρασμα των αιώνων παρέμεινε αναλλοίωτος λες και είναι ο δεσμός του Προμηθέα από τους Ολύμπιους θεούς για το αμάρτημα του να δώσει την φωτιά στους ανθρώπους. Ο δεσμός αυτός είναι ποικίλος και πολύχρωμος, δυνατός και αέναος και δεν αφήνει μήτε την μια πλευρά, μήτε την άλλη να σύρει το βλέμμα αλλού, είναι τροφοδότης και θρέφει το συναίσθημα του ανθρώπου και την σάρκα της γης χωρίς σταματημό.

Από μικρός ένοιωσα αυτόν τον ιδιόμορφο δέσιμο με τον τόπο που γεννήθηκα, δέσιμο το οποίο δεν μπορεί να κατανοήσει κάποιος που η ζωή του άρχισε σε μια πόλη, και περνώντας τα χρόνια δένομαι ακόμη περισσότερο και θαρρείς πως το δέσιμο αυτό ολοκληρώνεται με την ένωση του καθενός με την μάνα γη, όπου θα επιστρέψουμε. Με ρομαντισμό και ποιητική διάθεση όταν επιστρέφεις στον τόπο σου αγαλλιάζει η ψυχή σου, ευφραίνεται η καρδιά σου και ονειροπολείς τα μέρη που πρωτοπερπάτησες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές ακόμα και αν δεν τις έχεις ζήσει. Ανατριχίλα διαπερνά το κορμί σου καθώς σκέφτεσαι πόσοι και πόσοι προγονοί μας έχουν πατήσει τούτα τα χώματα, πόσοι κοιμήθηκαν κάτω  από βαθύσκιωτα πλατάνια με τις νεράιδες να τους κρατούν συντροφιά και το κελάηδημα των πουλιών σε

συνδυασμό με το κελάρυσμα  κρυστάλλινων νερών που βιαστικά τρέχουν λες και θέλουν να ενωθούν με τον πατέρα Αλφειό, που καρτερικά περιμένει όλα τα παιδιά του αλλά συνάμα βιάζεται να πάει εκεί, κάτω στην

Σικελία να συναντήσει την αγαπημένη του Αρεθούσα.

Κάθε σπιθαμή γης του τόπου σου σε κυριεύει με αγωνία, φωνές σε καλούν και δεν ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις. Μην είναι τα πεύκα μετά την βροχή με τις δροσοσταλίδες στις βελόνες τους, ή τ' αμπέλια ίσως, που πληγωμένα, τρυγημένα προσμένουν τον νέο κύκλο τους αναδύοντας μια θεσπέσια  Διονυσιακή αύρα; Μήπως είναι οι  καταπράσινες χειμωνιάτικες πλαγιές με τους ελαιώνες στις ράχες τους που προσμονούν καρτερικά να  μεστώσουν οι καρποί και να δώσουν το θεϊκό, χρυσαφένιο λάδι ή ο ξεροψημένος καλοκαιρινός τόπος που γεμάτος κάθε  λογίς δημητριακά, σιτάρια, κριθάρια, βρώμες έτοιμα να να θεριστούν αναθερμαίνοντας τις ελπίδες των κατοίκων για επιβίωση των φαμελιών τους μόλις το δρεπάνι ξεκινήσει να κόβει τα χρυσοπλουμιστά στάχυα; Μήπως τα κυπαρίσσια ψηλά, περήφανα και αλύγιστα παραδίδουν στα ρουθούνια σου την έντονη μοσχοβολιά τους ή οι πικροδάφνες με την ευωδιά τους που φέρνει στο πικραμύγδαλο; Μήπως τα μονοπάτια που σε καλούν να τα διαβείς και να γευτείς τις μυρωδιές που αναδύουν τα σκίντα, οι κουμαριές, οι μυρτιές και οι δάφνες κάνοντας το πιο ακριβό εσάνς που θα μπορούσαν να κάνουν οι ειδικοί στην αρωματοποιία Φράγκοι;

Μήπως είναι οι φωνές και τα παραγγέλματα στο Κάστρο, στα Αρχαία Ύπανα, το βορειότερο φυλάκιο του πάνσοφου Νέστορα; Μήπως οι φωνές από προγόνους μας που κατοί-κισαν τα άγια τούτα μέρη και αντίκρισαν τα μάτια τους τόσους και τόσους να έρχονται και να φεύγουν φθάνοντας μέχρι τις μέρες μας. 

Πόσοι αλήθεια πέρασαν, Κάυκωνες, Πελασγοί, Ίωνες, Αχαιοί, Μίνυες, Δωριείς, Ηλείοι, Ρωμαίοι, Σλάβοι, Φράγκοι, Βενετοί ,Τούρκοι, Γερμανοί όλοι πήραν κάτι και πιθανώς να άφησαν και κάτι όμως τόσο ο τόπος όσο και οι άνθρωποι αντιστέκονται σθεναρά και δεν αλλοτριώθηκαν, έμειναν ίδιοι απλοί και ζεστοί, αυθόρμητοι και φιλόξενοι.

Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο και η αγωνία σε κυριεύει.

 Όλα μαζί σε φωνάζουν και θαρρείς πως θα τρελαθείς το τι θα πρωτοδιαλέξεις και συνάμα αγαλλιάζεις από την ανείπωτη ηρεμία, συναισθήματα και οράματα αναμιγνύονται και ταυτόχρονα συγκρούονται και σε κάνουν σοφότερο και ταπεινό συνάμα. Χρέος στη μάνα γη των γόνιμων χωμάτων και της γλυκιάς φύσης που επιδρούν στην ψυχή σου και στο σώμα σου, ακόμα και στους πιο κρυφού σου λογισμούς σαν μουσική.

Άγια, ευλογημένα χώματα.

Από όπου και αν κοιτάξεις μια γνώριμη φιγούρα ενός κτιρίου ξεπροβάλει και σε συνεπαίρνει η μαγεία του. Είναι το μοναστήρι της Παναγίας της Ίσοβας. Ορθώνεται περήφανο ανάμεσα σε πλατάνια, ελιές, ξινά και με μια μυστηριώδη γοητείασε ταξιδεύει πίσω στα μέσα του 13ου αιώνα που μεσουρανούσε, με πλήθος Φραγκοκαλόγερους και ακόμα περισσότερους σιδερόφραχτους ιππότες που με τις γυαλιστερές τους πανοπλίες και τα περήφανα τους άτια, διασταύρωση των δικών τους με τα καρτερούν να προσκυνήσουν. Χτίστηκε από τους Κιστερκιανούς μοναχούς του Κλαιρβώ, οι οποίοι κατάφθάνοντας στην Ίσοβα (μετέπειτα Μπιτζιμπάρδι)  ενθουσιάστηκαν από το τοπίο, τους έφερε στην μνήμη το τοπίο της πατρίδας τους, με τα πλούσια κρυστάλλινα νερά, το απαλό τοπίο με την έντονη οσμή της ρίγανης και της θρούμπας και ονειρευτήκαν ένα Αβαείο που παρόμοιο δεν θα υπάρχει στην Ανατολή, κέντρο του Καθολικισμού και ορμητήριο του δόγματος. Εις μάτην, μόνο λίγα χρόνια κράτησε η δόξα της μονής και Τούρκοι μισθοφόροι το έκαψαν, το ρήμαξαν και έμεινε το κουφάρι του να μας θυμίζει μέρες ακμής, δοξασμένες και χιλιοειπωμένες μέσα από το περίφημο Χρονικό του Μορέως. Στέκεται εκεί για αιώνες πλημμυρισμένο στο φως. Κάθε στιγμή, ενώ μένει το ίδιο, αλλάζει ανάλαφρα, ανανεώνεται δε σε κουράζει. Είναι το Παλάτι μας, είναι η εικόνα όλης της ζωής μας η οποία πρώτη περνά μπροστά από τα μάτια μας όπου και αν είμαστε και θυμόμαστε τον τόπο μας.

περίφημα από την αρχαιότητα της Ανδραβίδας, να

Αρχαία  Ύπανα, Ίσοβα, Μπιτζιμπάρδι, όποια ονομασία και αν διαλέξεις η ουσία δεν αλλάζει είναι ο ίδιος αγαπημένος προορισμός για τον νου και το σώμα, αυτός είναι ο τόπος μας, είναι το Χωριό μας.                                      

ΞΕΝΙΤΙΑ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ!

«Αφιερωμένο στους όλους τους Μπιτζιμπαρδαίους της ξενιτιάς»

 

Από την αρχαιότητα, οι Έλληνες ξενιτεύονταν για διάφορους λόγους. Οι πόλεμοι, το άγονο έδαφος και η οικονομική

 δυσχέρεια ορισμένων περιοχών, κυρίως την επαρχία, καθώς και τα πολιτικά πάθη οδήγησαν πολλούς να εγκαταλείψουν

 την χώρα και τον Στέλιο Καζαντζίδη να τραγουδά:

"...το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό,

     το νερό της θολό,

     και το στρώμα σκληρό.

  Τα λεφτά που αποκτάς τα βλαστημάς,

    υποφέρεις, πονάς,

    την πατρίδα ζητάς."

Η ξενιτιά προκαλεί αφαίμαξη της πατρίδας μας και έγκειται στη νεολαία που, κατά κύριο λόγο, έφυγε για τα ξένα.

Το χωριό μας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση και κατά τις δεκαετίες του '60 και '70 παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη φυγή για ένα καλύτερο αύριο, για βοήθεια στην οικογένεια που έμεινε πίσω και για καλύτερα στερνά.

Καημός η ξενιτιά, πόνος για την μάνα που, παλιότερα, άφηνε το παιδί στην μάνα ή την πεθερά, έκανε την οικογένεια κομμάτια.

Παλαιότερα μόνο ένα γράμμα ήταν η επαφή με το χωριό, αργότερα τα πράγματα έγιναν καλύτερα. Γονείς δεν γνώρισαν, δεν έζησαν

με τα παιδιά τους, παππούδες δεν έπαιξαν με τα εγγόνια τους, αδέρφια χάθηκαν. Κάποιοι από τους ξενιτεμένους δεν γύρισαν

 ή δεν θα γυρίσουν ποτέ καθώς η ξενιτιά, ως άλλη Κίρκη, τους κράτησε για πάντα κοντά της.

Όμως οι χώρες που φιλοξενούν τους συγχωριανούς μας, τους έδωσαν ασφάλεια , οικονομική ευχέρεια, διοικητική οργάνωση,

άμεση εξυπηρέτηση χωρίς γραφειοκρατία και σύγχρονο οδικό δίκτυο. Η υγεία είναι βασικό μέλημα και παίρνεις αυτό ακριβώς

που πληρώνεις, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Τα παιδιά έχουν μέλλον μέσω της οργανωμένης και σύγχρονης

εκπαίδευσης και θα μπουν στον στίβο της ζωής πλήρης εφοδίων και γνώσεων.

 Η ζωή, βέβαια, είναι ρουτίνα χωρίς την ευχέρεια να ξεσκάσεις καθώς όλα κινούνται με την ακρίβεια ρομπότ,

ο καιρός ξένος, με πολύ κρύο, προς τους Έλληνες που έχουμε συνηθίσει τον ήλιο και την θάλασσα το καλοκαίρι.

 Είναι γεγονός πως θέλει πολύ δύναμη και κουράγιο να ανταπεξέλθεις στην ξενιτιά. Δάκρυα, πολλά δάκρυα, όσα και τα

τραγούδια που έχουν γραφεί για την ξενιτιά και αγαπημένα πρόσωπα εκεί.

ο Μεγαρέας ποιητής Θέογνις, κατά τον 5ο αι.π.χ. έγραψε τόσο παραστατικά για την ξενιτιά:

Ήλθον μεν γαρ έγωγε και εις Σικελήν ποτε γαίαν,

    ήλθον δ' Ευβοίης αμπελόεν πεδίον,

Σπάρτην τ' Ευρώτα δονακοτρόφου αγλαόν άστυ

και μ' εφίλευεν προφόνως πάντες επρχόμενον

αλλ' ούτις μοι τέρψις επί φρέναςήλθεν εκείνων.

Ούτως ουδέν αρ'ήν φίλτερον άλλο πάτρης.

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ!

Κ

ατά τους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του χριστιανισμού ως νέα θρησκεία διωγμοί απίστευτοι λάμβαναν χώρα στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εναντίον των χριστιανών με αποτέλεσμα το 313 μ.χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος να θεσπίσει το Διάταγμα των Μεδιολάνων (όπου Μεδιόλανα το σημερινό Μιλάνο) το οποίο επέτρεπε την ανεξιθρησκεία και την νομιμοποίηση της Χριστιανικής Εκκλησίας. Με αυτή την κίνηση δεν έγινε ο Χριστιανισμός επίσημη θρησκεία του Κράτους, απλώς ο Κωνσταντίνος εγγυήθηκε την ανοχή του κράτους έναντι των χριστιανών, όμως οι διωγμοί σταμάτησαν μετά από 11 χρόνια που ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας και έτσι στο μεταβατικό στάδιο, ο καθένας μπορούσε να πιστεύει είτε στη νέα θρησκεία, είτε στις παλαιότερες του δωδεκάθεου ή της Ανατολής.

Με το πέρασμα των χρόνων ο Χριστιανισμός  ισχυροποιήθηκε και άρχισαν οι απαγορεύσεις σε ότι αφορούσε άλλα δόγματα με αποκορύφωμα την απαγόρευση της λατρείας του δωδεκάθεου από τον Θεοδόσιο με μια μικρή ανοχή λόγω της Ακαδημίας Αθηνών που συνέχιζε από την κλασική εποχή και αποτελούσε προπύργιο της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας σε συνδυασμό με την φιλοσοφία η οποία στηριζόταν στις παλιές διδαχές και καθόλου στις χριστιανικές αρχές. Ώσπου έφθασε η βασιλεία του Ιουστινιανού, του μεγάλου αυτού αυτοκράτορα που έπραξε τα βέλτιστα και τα χείριστα. Αποφάσισε λοιπόν να τελειώσει με τα κατάλοιπα της Αρχαίας Ελλάδας. Με την συνδρομή της ανερχόμενης χριστιανικής Εκκλησίας και κάτω από το πέπλο του θρησκευτικού φανατισμού, εκδίδει το 529 αυτοκρατορικό διάταγμα με το οποίο κλείνει την Ακαδημία Αθηνών, δημεύει υπέρ του Δημοσίου την περιουσία της και απαγορεύει την διδασκαλία της φιλοσοφίας σε όλη την επικράτεια. Αυτό ήταν το “κύκνειο άσμα” της Ακαδημίας, αυτού του παγκόσμιου λίκνου της φιλοσοφίας.

Με μια σειρά νόμων αποφάσισε καθετί Ελληνικό να περνάει στην παρανομία, και στον περίφημο Ιουστινιάνειο Κώδικα υπάρχουν φράσεις όπως “ελληνική πλάνη”, “νόσος της ελληνικής μανίας”, “ελληνική ψευδοδοξία”. Οι  φράσεις αυτές δείχνουν ένα απίστευτο μίσος και προκατάληψη οτιδήποτε θύμιζε αρχαία Ελλάδα. Οι πολίτες της αυτοκρατορίας διατάζονται, εντός τριών μηνών, να βαπτιστούν διαφορετικά χάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα καθώς και το δικαίωμα να κληροδοτούν ή να κληρονομούν. Ο θάνατος αποτελούσε τιμωρία σε όποιον δεν συμμορφωνόταν και η Εκκλησία απέκλειε από τα συσσίτια τους μη χριστιανούς. Με αυτά και αυτά και βλέποντας το εχθρικό κλίμα που επικρατούσε  πάνω από όλη την αυτοκρατορία, οι τελευταίοι επτά σοφοί πήραν των ομματιών τους και πήγαν στον βασιλιά της Περσίας Χοσρόη Α΄, ο οποίος ήταν λάτρης του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και δη πλατωνικός.

Όμως θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε στην συμβολή του Ιουστινιανού, πιθανώς και άθελα του, στην διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας καθιερώνοντας την ως επίσημη του κράτους. Μέσω των νόμων που θέσπισε και ονόμασε Νεαρές καθόρισε την Ελληνική γλώσσα ως επίσημη πολιτική και θρησκευτική γλώσσα του Βυζαντίου.

Τα παραπάνω  δείχνουν τον πνευματικό  Μεσαίωνα στον οποίο περιήλθε ο Ελληνισμός και την καταστροφή συγγραμμάτων μέσα στη λαίλαπα του χριστιανικού φανατισμού και τον ρόλο της Εκκλησίας που δρούσε πάντα παρασκηνιακά και θα αποτελέσει και στο μέλλον (σχίσμα του 1054) την απαρχή για την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και την βύθιση του Ελληνισμού στο σκοτάδι και την αμορφωσιά του Οθωμανού κατακτητή.

Αθάνατο Ελληνικό πνεύμα τι Συμπληγάδες έχεις περάσει!

Η κρητική καταγωγή των Φιλισταίων (αρχαίων Παλαιστινίων)!

«Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…»
Γιασέρ Αραφάτ, Αθήνα 15 Δεκεμβρίου 1981

Το ζήτημα της καταγωγής του σύγχρονου παλαιστινιακού έθνους έχει απασχολήσει κατά καιρούς πλήθος ερευνητών. Οι ίδιοι αραβόφωνοι και στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, με μεγάλο ποσοστό Ορθοδόξων μεταξύ τους, είθισται να θεωρούνται αραβικός λαός. Ωστόσο, σήμερα πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών επιστημόνων συμφωνούν, ότι τουλάχιστον οι αρχαίοι Παλαιστίνιοι, οι Φιλισταίοι, ήταν κρητικής καταγωγής Πελασγοί, οι οποίοι σε πανάρχαια εποχή αποίκισαν τις ακτές της Μέσης Ανατολής. Αλλά και στους αιώνες που ακολούθησαν η ελληνική παρουσία στην περιοχή ενισχύθηκε σημαντικά ιδίως κατά τα ελληνιστικά χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός της Παλαιστίνης έφθασε να είναι το κυρίαρχο στοιχείο της περιοχής. Αυτοί οι πληθυσμοί, πελασγικοί και ελληνικοί, άρχισαν να φθίνουν τα πρώτα χρόνια του μεσαίωνα. Η ελληνική γλώσσα έπαψε να μιλιέται ιδίως μετά την εξάπλωση του Ισλάμ και την προσχώρηση των λαών αυτών στη νέα θρησκεία.
Σήμερα μετά βεβαιότητας μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αν και η ελληνική συνείδηση σε συντριπτικό βαθμό έχει χαθεί διατηρείται όμως η θολή ανάμνηση της αιγιακής συγγένειας, ενώ η παλαιστινιακή διανόηση έχει επαναφέρει το ζήτημα της κρητικής-πελασγικής και ελληνικής καταγωγής όχι μόνο για λόγους αυτογνωσίας των ίδιων των Παλαιστίνιων αλλά και σε μία προσπάθεια γεφύρωσης του λαού αυτού με τη Δύση, με τρόπο τέτοιο όμως που να μη διαρρηγνύονται και οι έτερες συγγένειες με τον αραβικό κόσμο.
Βεβαίως το ζήτημα της καταγωγής του παλαιστινιακού έθνους που θα εξετάσουμε παρακάτω δεν πρέπει να θεωρηθεί ως μία προσπάθεια να δικαιολογήσει τους φανατικούς ισλαμιστές που δρουν στους κόλπους του λαού αυτού, οι οποίοι με μεθόδους και ιδεοληψίες αλλότριες ως προς την ελληνική κοσμοθέαση επιχειρούν όχι τόσο την εθνική αποκατάσταση του παλαιστινιακού λαού, αλλά την επιβολή θεοκρατικού καθεστώτος κινούμενοι από αίτια φονταμενταλιστικά. Οι ισλαμικές οργανώσεις που στέλνουν στο θάνατο νέους μαχητές υποσχόμενες μεταθανάτιες απολαύσεις στον παράδεισο του Αλλάχ δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση με την ελληνική σκέψη που προτάσσει το «αμύνεσθαι περί πάτρις». Ο δρόμος του μουσουλμάνου μάρτυρα είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με τον ελληνικό δρόμο του ήρωα.
Η αντίσταση για την ελευθερία και την πατρίδα που διδάσκει ο Ελληνισμός δεν πρέπει να συγχέεται με τη θυσία στο όνομα του Θεού, τόσο για λόγους ιδεολογικούς όσο και για λόγους Ήθους. Διότι, αληθινά γενναίος δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτός που θυσιάζεται προσδοκώντας ως ανταμοιβή έναν καλύτερο μεταθανάτιο κόσμο με τον ίδιο πρωταγωνιστή στην αιώνια ευδαιμονία, αλλά εκείνος που θυσιάζεται για χάρη των συμπολιτών του, επιδιώκοντας για όσους αφήνει έναν καλύτερο επίγειο κόσμο, του οποίου τα αγαθά δεν θα γευτεί ο ίδιος διότι θα είναι απών.

                                  Καλλιτεχνική αναπαράσταση Φιλισταίου πολεμιστή


Οι Φιλισταίοι άποικοι των Κρητικών
Ξεκινώντας από τις ίδιες τις εβραϊκές πηγές εισπράττουμε τη διαβεβαίωση, ότι οι Φιλισταίοι είναι κρητικής καταγωγής. Οι προφήτες της «Παλαιάς Διαθήκης» αναφέρουν:
«Δια τούτο τάδε λέγει Κύριος. ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους την παραλίαν× και ποιήσω εν αυτοίς εκδικήσεις μεγάλας, και επιγνώσονται διότι εγώ Κύριος εν τω δούναι την εκδίκησίν μου επ’ αυτούς» [μετ.: «Ο Κύριος δια τούτο λέγει αυτά. Κοίταξε εγώ εκτείνω (απλώνω) την τιμωρό χείρα μου κατά των αλλοφύλων και θα καταστρέψω τους Κρήτες και όλους τους κατοίκους των παράλιων. Θα τιμωρήσω αυτούς σκληρά και έτσι θα μάθουν, ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν επιφέρω την εκδίκηση μου κατ’ αυτών»] («Προφήτης Ιεζεκιήλ», κε΄. ιστ΄-ιζ΄).
«Διότι Γάζα διηρπασμένη έσται, και Ασκαλών εις αφανισμόν, και Άζωτος και Ακκαρών εκριζωθήσεται. Ουαί οι κατοικούντες το σχοίνισμα της θαλάσσης, πάροικοι Κρητών. λόγος Κυρίου εφ’ υμάς, Χαναάν γη αλλοφύλων, και απολώ υμάς εκ κατοικίας. Και έσται Κρήτη νομή ποιμνίων και μάνδρα προβάτων. Και έσται το σχοίνισμα της θαλάσσης τοις καταλοίποις οίκου Ιούδα× επ’ αυτούς νεμήσονται εν τοις οίκοις Ασκάλωνος, δείλης καταλύσουσιν από προσώπου υιών Ιούδα, ότι επέσκεπται αυτούς Κύριος ο Θεός αυτών, και αποτρέψει την αιχμαλωσίαν αυτών» [μετ.: «Διότι η Γάζα θα λεηλατηθεί, η Ασκαλών θα εξαφανιστεί, η Άζωτος στο καταμεσήμερο θα εξαφανισθεί από προσώπου της γης και η Ακκαρών θα εκριζωθεί. Αλίμονο σε αυτούς που κατοικούν τα παράλια (της Παλαιστίνης), τους απογόνους τούτους των Κρητών αποίκων. Ο λόγος του Κυρίου στρέφεται εναντίον σου, ω Χαναάν και συ χώρα των αλλοφύλων: Θα καταστρέψω εσάς και τις κατοικίες σας. Έτσι κι αλλιώς η Κρήτη θα γίνει τόπος βοσκής προβάτων και ποιμνιοστάσιο. Τα παράλια (της Παλαιστίνης) θα περιέλθουν στους Ιουδαίους, οι οποίοι επέστρεψαν από την αιχμαλωσία. Οι Ιουδαίοι θα βοσκήσουν τα πρόβατα τους εκεί, όπου πριν οι οικίες της Ασκάλωνος. Κατά το δειλινό θα διαλυθούν (οι Φιλισταίοι) ενώπιον των Ιουδαίων. Αυτό θα γίνει γιατί ο Κύριος ο θεός τους τούς επισκέφθηκε και θα τους γυρίσει από την αιχμαλωσία τους»] («Προφήτης Σοφονίας», β΄. δ΄-ζ΄).
Εκτός από την εβραϊκή μαρτυρία, ότι οι Φιλισταίοι ήταν άποικοι Κρητών, ο αναγνώστης μένει άφωνος μπροστά στη μακάβρια επικαιρότητα των βιβλικών απειλών και εξαγγελιών. Σαν να γράφτηκαν σήμερα για να περιγράψουν τις πρόσφατες σφαγές εις βάρος Παλαιστινίων στη Γάζα από τον ισραηλινό στρατό. Στις παραπάνω αναφορές της «Βίβλου» και η αρχαία ελληνική γραμματεία συμφωνεί, ότι δηλαδή οι Κρήτες είχαν αποικίσει σε πανάρχαια εποχή την Παλαιστίνη. Συγκεκριμένα ο Σαρπηδών, αδελφός του Μίνωα, συγκρούστηκε μαζί του για το θρόνο της Κρήτης. Ηττήθηκε και ακολουθούμενος από τους οπαδούς του απέπλευσε προς τη Μέση Ανατολή. Φθάνοντας εκεί έγινε βασιλιάς των Σολύμων (μετέπειτα Ιεροσολύμων):
«Όταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδόνας και ο Μίνωας μάλωσαν για τη βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδόνας έφυγε μαζί με τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λεγόταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδόνας…» (Ηρόδοτος, Κλειώ, Βιβλίο Α΄, 173).
Τον Ηρόδοτο επιβεβαιώνει και ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος:
«Επειδή, επί της εποχής του Αβραάμ του προγόνου μας, η πόλη λεγόταν Σόλυμα. Πολλοί λένε ότι και ο Όμηρος την αποκαλεί Σόλυμα. Την δε προσωνυμία «Ιερό» οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα. Ήταν κατά την εποχή που με τη στρατιά του Ιησού κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους) από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ…» (Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Ζ, 3. 10-25).
Μάλιστα ο Ιώσηπος θεωρώντας τα Σόλυμα πόλη Χαναναίων, δηλαδή Φιλισταίων, δίνει σε συνδυασμό με τον Ηρόδοτο μία ακόμη απόδειξη ότι οι Φιλισταίοι ήταν κρητικής καταγωγής.
ΠΗΓΗ: ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ

Αρχαία γιατρικά με ψωμί!

Από την έβδομη ακόμη χιλιετία εμφανίζονται στην ανατολική Μεσόγειο πολιτισμοί που βασίζουν την οικονομία τους στη γεωργία. Συνηθέστερα δημητριακά της περιοχής είναι ο σίτος, ως μονόκοκκος απόγονος αυτοφυούς μορφής, ως δίκοκκος και σκληρός, τέλος ως σπελτοειδής και κοινός, καθώς και η δίστοιχη ή εξάστοιχη κριθή.

Στους νεολιθικούς χρόνους ο θερισμός γίνεται με δρεπάνι που φέρει οδόντες από πυριτόλιθο, ενώ αργότερα εδραιώνεται η μεταλλική λεπίδα. Τα στάχυα συγκεντρώνονται σε κυκλικό περιφραγμένο αλώνι και συνθλίβονται με τη βοήθεια πριονωτής πλάκας. Ακολουθεί λίχνισμα και φύλαξη του καρπού, κατά προτίμηση χωρίς προηγουμένη απομάκρυνση του κελύφους.

Η παρασκευή του αλεύρου απαιτεί δύο τουλάχιστον κοσκινίσεις των σπόρων. Σκληρότερα είδη σίτου αποφλοιώνονται με περαιτέρω σύντομη φρύξη σε φούρνο, λειοτρίβηση σε ρηχό ιγδίο και νέα κοσκίνιση. Την πρώτη αυτή φάση καθαρισμού ακολουθεί η κυρίως άλεση, που σύντομα θα εγκαταλείψει τον παλινδρομικό τριπτήρα για να υιοθετήσει την περιστροφική κανονικότητα του χειρομύλου και την αυτόνομη παροχή του υδρομύλου. Προηγούμενη αδρή ομογενοποίηση σε ιγδίο διευκολύνει τις διαδικασίες. Η τελευταία φάση της διεργασίας συνίσταται σε έψηση της ζύμης, αρχικά σε απλούς λάκκους ή επίπεδους βωμούς και κατόπιν σε φούρνους - κατά κύριο λόγο θολωτές πέτρινες κατασκευές αλειμμένες με πηλό. Οι χυλοί θα ληφθούν με βρασμό του αποφλοιωμένου καρπού ή του αλεύρου.

Είδη άρτων

Οι ποιότητες των αρχαιοελληνικών άρτων είναι πολλές. Ο πλακίτης θερμαίνεται σε πυρωμένες πλάκες και ο σποδίτης στη

ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ;

Το  ¨σωτήριον¨ έτος που διανύουμε, είναι το έτος εξόδου στις διεθνείς αγορές και η οικονομική, κατ’ επέκταση ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας και  το τέλος των θυσιών του λαού στον βωμό της περιβόητης Τρόικας. Τάδε έφη ο πρωθυπουργός,της ταλαίπωρης Ελλάδας,  και μην ξεχάσουμε ότι κατά την διάρκεια του  χρόνου που διανύουμε θα έχουμε και δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο σε όλη την χώρα.

 Έπεα πτερόεντα.

Τα τελευταία χρόνια της λεγόμενης κρίσης πάρθηκαν πολλά μέτρα (μπορεί και χιλιόμετρα), τα οποία βέβαια ήταν για το καλό μας, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί αισθητά το οικογενειακό εισόδημα και να μαραζώσει η αγορά. Οι κυβερνώντες και οι συν αυτώ κατοικοεδρεύοντες στα βουλευτικά έδρανα διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ίχνος σεβασμού προς τον πολίτη και να συνεχίζουν να παρανομούν καθώς και να ασελγούν στο κουφάρι της εκλιπούσης χώρας μας. Η πολιτική σκηνή είναι ένα θέατρο του παραλόγου που έχει μετατρέψει το πολίτευμα σε δημοκρατική τυραννία την οποία ακόμη και οι Σπαρτιάτες πολεμούσαν στην Αρχαία Ελλάδα. Στην υποτιθέμενη δημοκρατία που βιώνουμε οι λειτουργοί αυτής στερούνται πολιτικής και εθνικής συνείδησης καθώς και πλάνου εξόδου από τα Τάρταρα στα οποία βρισκόμαστε. Διακυβεύεται το μέλλον της χώρας από ανθρώπους ανίκανους να κουμαντάρουν το καράβι στην  οικονομική φουρτούνα που περνάμε. Χειρισμοί παιδαριώδεις , τα προβλήματα διαρκώς διογκώνονται, το παρακράτος καλά κρατεί και ο κλοιός σφίγγει στον λαιμό του Έλληνα μέρα με την ημέρα.

 Τι πρεσβεύουν οι πολιτικοί άραγε;

Πολιτική διαφορετικότητα επέδειξε η Χρυσή Αυγή που στην πορεία προέβη σε καταδικαστέες πράξεις και τραμπουκισμούς οι οποίοι δεν συνάδουν με το πολιτισμό που μας κληροδότησαν οι προγονοί μας. Αφορμή βρήκε το πολιτικό κύκλωμα να σταματήσει την ανοδική της πορεία,  που είτε λόγω πεποίθησης, είτε λόγω αντίδρασης του λαού την έκανε τρίτο κόμμα στο Κοινοβούλιο, με τον να την χαρακτηρίσουν εγκληματική οργάνωση.

Αντίδραση; Καμιά. Από εγωισμό και μόνο βγήκαμε στην πλατεία Συντάγματος ως αγανακτισμένοι (μήπως και τουρίστες;), μετά τον χλευασμό των Ισπανών και από τότε τι; Τι είναι καλύτερα, να ανησυχείς με το ζόρι για τον συνάνθρωπο σου ή να αδιαφορείς; Η νάρκωση στην οποία έχουμε περιέλθει από τα ΜΜΕ (μήπως έγιναν πλέον πρώτη εξουσία;)  συνεπικουρούμενη από το γνωστό  Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης, είναι καθολική και μέρα με την ημέρα μας οδηγεί σε κώμα.

Βέβαια σύμφωνα με το δόγμα του ΣΟΚ πρέπει να αλληλοεξοντωθούμε κατηγορώντας και ενεργώντας επιθετικά εκατέρωθεν. Σύμφωνοι έχουμε όλοι μας ευθύνες για την κατάσταση την οποία βιώνουμε, όμως το είναι δυσανάλογο του φορτίου που έχουμε επωμισθεί ανεβαίνοντας τον Γολγοθά χωρίς κορυφή. Διαίρει και Βασίλευε!

Οι υπόσχεση τιμωρίας στις εκλογές δεν είναι λύση αλλά υπεκφυγή καθώς το ίδιο βράδυ θα αναθεματίζουμε πάλι όλους αυτούς που ψήφισαν τους ακατάλληλους, χωρίς να είμαστε εμείς βέβαια.

Αντίδραση τώρα, ας αποτινάξουμε τον ζυγό , άλλωστε μαθημένοι είμαστε εδώ και περίπου είκοσι δύο αιώνες.

Ο ΜΕΓΑΡΕΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΘΕΟΓΝΙΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ!

Ο Μεγαρέας ποιητής Θέογνις, κατά τον 5ο αι.π.χ. έγραψε τόσο παραστατικά για την ξενιτιά:

Ήλθον μεν γαρ έγωγε και εις Σικελήν ποτε γαίαν,
    ήλθον δ' Ευβοίης αμπελόεν πεδίον,
Σπάρτην τ' Ευρώτα δονακοτρόφου αγλαόν άστυ
και μ' εφίλευεν προφόνως πάντες επρχόμενον
αλλ' ούτις μοι τέρψις επί φρέναςήλθεν εκείνων.
Ούτως ουδέν αρ'ήν φίλτερον άλλο πάτρης.

Ο  Θέογνις αναγκάζεται , λόγω πολιτικών αντιπαραθέσεων, να αποδημήσει από τα Μέγαρα και φιλοξενείται στην Σικελία, στην Εύβοια και στην Σπάρτη από ευγενείς ανθρώπους , δεν μπορεί όμως να ευχαριστηθεί γιατί,όπως γράφει, πουθενά δεν είναι καλύτερα από την Πατρίδα!

ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Στην Τριπολιτσά ο Κολοκοτρώνης εξολόθρευσε 5.000 Εβραίους!
Οι ίδιοι οι Εβραίοι ομολογούν ότι ήσαν πιστοί σύμμαχοι των Οθωμανών και δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι της εξέγερση των Ελλήνων, οι οποίοι φανερά τους μισούσαν.

Όπως γράφει ο Πιερόν, από το 1821 μέχρι το 1831 που ιδρύθηκε το Ελληνικό Κράτος, ο Εβραϊκός Πληθυσμός της Ελλάδος συρρικνώθηκε δραματικά εξ αιτίας των σφαγών και της
μετανάστευσης. Οι Εβραίοι έφευγαν από την Ελλάδα για να μην τους σφάξουν οι Έλληνες! Οι Εβραϊκές Κοινότητες της Θήβας, της Ναυπάκτου και της Πάτρας εξαλείφθηκαν παντελώς
 από τους επαναστατημένους Έλληνες.

Όταν τον Σεπτέμβριο του 1821 οι Έλληνες κατέλαβαν την Τριπολιτσά, ο Κολοκοτρώνης και τα παλληκάρια του έσφαξαν 5.000 Εβραίους! Ο Πιερόν καταφεύγει στον μεγάλο Γάλλο
περιηγητή Πουκεβίλ για να μας δώσει μια εικόνα της σφαγής: Οι χριστιανοί σφάζανε μέχρι και τα ζώα των Εβραίων! Γράφει ο αυτόπτης μάρτυς Μαξίμ Ρεμπό: "Συχνά ένας Έλληνας
που πάει να μαχαιρώσει έναν Μουσουλμάνο, τον παρατάει για να σκοτώσει έναν Εβραίο. Οι Ισραηλίτες της Τριπολιτσάς θανατώθηκαν όλοι, οι περισσότεροι από αυτούς στην πυρά,
εξαιτίας του μεγάλου μίσους που έτρεφαν γι' αυτούς οι Έλληνες, μετά τις φρικαλεότητες που είχαν διαπράξει οι Εβραίοι της Κωνσταντινούπολης εναντίον των Χριστιανών της Πόλης
 και πάνω στο σώμα του Πατριάρχη Γρηγορίου"!
Φάτε Έλληνες το κρέας των δεσποτάδων σας...
Έχει σημασία πώς εξηγούν οι ίδιοι οι Εβραίοι τον φοβερό Αντισημιτισμό που έδειξαν οι Έλληνες το 1821. Κατ'αρχάς υπήρχε το παραδοσιακό Χριστιανικό μίσος απέναντι στον
"θεοκτόνο" Λαό των Εβραίων που σταύρωσε τον Χριστό. Το μίσος αυτό ενισχύθηκε από μια σειρά ανθελληνικών ενεργειών του περιουσίου Λαού: Στην Κορώνη οι Εβραίοι βασάνισαν
μέχρι θανάτου τον επίσκοπο Γρηγόριο, που είχαν πιάσει όμηρο, πετούσαν τα κομμάτια και φώναζαν στους Έλληνες να φάνε κρέας! Λίγο μετά οι Εβραίοι έκαναν το ίδιο με τον διάκονο
 του δεσπότη και έναν παπά: Τους πέταξαν κι αυτούς από το κάστρο.
Όταν οι Έλληνες επιτέθηκαν εναντίον του Ναυπλίου, οι Εβραίοι βασάνισαν έναν Έλληνα μαχητή που μια οβίδα κανονιού του είχε σπάσει το πόδι. Οι Έλληνες έτρεφαν μίσος προς τους
 Εβραίους, διότι ενώ αυτοί πολεμούσαν για την Λευτεριά τους, οι Εβραίοι πολεμούσαν για να προωθήσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Υπενθυμίζω ότι όλα τα παραπάνω τα γράφουν στα βιβλία τους που μνημονεύσαμε στην αρχή, οι δύο κορυφαίοι Εβραίοι ιστορικοί Μερνάρ Πιερόν και Μαρκ Μαζάουερ. Βεβαίως, επιχειρούν
 να δικαιολογήσουν την συνεργασία των Εβραίων με τους Τούρκους μέσω του Ταλμούδ, που τους πρόσταζε ότι ο Νόμος του Κράτους είναι και ο δικός σας Νόμος!
Λόγω των Εβραίων απέτυχε η επανάσταση στην Μακεδονία!
Ωστόσο, το πιο συγκλονιστικό στοιχείο που ομολογούν οι ίδιοι οι Εβραίοι αλλά ουδέποτε θα καταγράψει στο βιβλίο Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού η Μαρία Ρεπούση είναι άλλο: Τόσο ο
 Μαζάουερ όσο και ο Πιερόν (σελ 32-34) αποδέχονται ότι η ελληνική Επανάσταση στην Μακεδονία απέτυχε εξ αιτίας των Εβραίων! Οι Τούρκοι, οι Εβραίοι και οι Λεβαντίνοι της Θεσσαλονίκης
 συμμάχησαν και κατέστειλαν την εξέγερση των Χριστιανών σε όλη την Βόρειο Ελλάδα. Σαραντα δύο ελληνικά χωριά κάηκαν, όλοι σχεδόν οι άνδρες εσφάγησαν και τα γυναικόπαιδα φυλακίστηκαν.
 Ακόμη και ο Εβραιόφιλος Γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ παραδέχεται ότι "στα γεγονότα αυτά συνέδραμαν εξαιρετικώς οι Εβραίοι"
Μετά από όλα αυτά ήταν φυσικό οι Έλληνες της Μακεδονίας να στραφούν με μίσος εναντίον των Εβραίων, τους οποίους σε λίγο έπαψαν να προστατεύουν και οι Οθωμανικές Αρχές. Σύμφωνα με
την λαϊκή δοξασία, οι Εβραίοι εθεωρούντο πλούσιοι και οι Έλληνες τους συνελάμβαναν για να ζητήσουν λύτρα. Όταν αυτά δεν καταβάλλονται, τους ξυλοκοπούν και τους λιθοβολούν μέχρι θανάτου.
Όταν το 1825 ο Ιμπραήμ ήλθε στην Ελλάδα και άρχισε να σπέρνει τον τρόμο, οι Εβραίοι ανάσαναν. Όταν έπεσε το 1826 το Μεσολόγγι, οι Εβραίοι πανηγύριζαν!
Δεν μας παίρνει ο χώρος να καταγράψουμε όλη την κόντρα Ελλήνων και Εβραίων κατά την Επανάσταση του 1821. Θα αναφέρουμε μόνο τον ύπουλο ρόλο των Εβραίων χρηματιστών του Λονδίνου στα
δάνεια που συνήψε το 1824 με την Αγγλία το υπό σύστασιν ελληνικό Κράτος (σελ. 34 του βιβλίου του Πιερόν)
Κοντολογίς: Ό,τι και να λένε η Ρεπούση, ο Λιάκος, Γιαννουλόπουλος και ο Αλαβάνος, Έλληνες και Εβραίοι μισούνται θανάσιμα εδώ και 22 αιώνες τουλάχιστον. Ο ρόλος των Εβραίων κατά την
 Επανάσταση του 1821 ήταν βαθύτατα ανθελληνικός και δικαίως ο Κολοκοτρώνης τους κατέσφαξε τον Σεπτέμβρη του 1821 στην Τριπολιτσά. Αυτό το παραδέχονται οι ίδιοι οι Εβραίοι ιστορικοί,
αλλά το αρνούνται οι Έλληνες που γράφουν τα σημερινά σχολικά βιβλία Ιστορίας.
Γι αυτό και το 1821 έχει περιοριστεί σε δύο-τρεις σελίδες στα σχολικά βιβλία Ιστορίας. Τα παιδιά δεν πρέπει ούτε να υποψιαστούν το προαιώνιο μίσος μεταξύ Εβραίων και Ελλήνων, για να
μην γίνουν Εθνικιστές και ενοχληθεί το Διεθνές Εβραϊκό λόμπι που χρηματοδοτεί την έκδοση των σχολικών μας βιβλίων εδώ και λίγα χρόνια.
ΠΗΓΗ: http://ellinonpaligenesia.blogspot.gr/2012/03/5000.html

Ο Φυλετικός Χάρτης της Αρχαίας Πελοποννήσου!

Στην Πελοπόννησο αρχικά έμεναν οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, συμφωνα με τον Παυσανία, πρβ: «Από τις φυλές της Πελοποννήσου αυτόχθονες είναι οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, τους Αχαιούς τους έδιωξαν από τη χώρα τους οι Δωριείς, αλλά αυτοί δεν εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο, έδιωξαν όμως τους Ίωνες και ζουν στην περιοχή που παλιά ονομάζονταν Αιγιαλός, και που τώρα έχει πάρει το όνομα αυτών των Αχαιών. Οι Αρκάδες, από την αρχή μέχρι σήμερα κατοικούν στη χώρα τους. Όλη η υπόλοιπη Πελοπόννησος ανήκε σε επήλυδες. Οι σημερινοί Κορίνθιοι είναι νεώτεροι από τους Πελοποννήσιους, γιατί τότε που πήραν τη γη τους απον βασιλιά έχουν περάσει διακόσια δέκα επτά χρόνια μέχρι τις μέρες μου. Οι Δρύοπες και οι Δωριείς ήρθαν στην Πελοπόννησο από τον Παρνασό και την Οίτη αντίστοιχα. Γνωρίζουμε ότι οι Ηλείοι πέρασαν από την Καλυδωνα και την υπόλοιπη Αιτωλία.» (Παυσανίας, Ηλιακά, 1-3) 

Κατά το έτος 1511 π.Χ. , σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, ήρθαν στο Άργος της Πελοποννήσου οι Δαναοί με τον Δαναό από την Αίγυπτο και αναμείχθηκαν με τους Αργείους (φυλετικά Αχαιούς). Ακολούθως δυο γενιές πριν από τα Τρωικά ήρθαν στις Μυκήνες οι Φρύγες (Πέλοπες) με τον Πέλοπα από τη Μ. Ασία και αναμείχθηκαν με τους ντόπιους. Στη συνέχεια και συγκεκριμένα ογδόντα χρόνια μετά τα Τρωικά, κάπου το 1120 π.Χ., έφυγαν από τη Στερεά Ελλάδα Δωριείς και πήγαν και κατέλαβαν τις πόλεις Σπάρτη, Μεσσήνη και Άργος κ.α., οδηγημένοι από τους Ηρακλείδες.

Η Πελοπόννησος στον Όμηρο χωρίζεται στις εξής περιοχές: Το Άργος (Το Άργος, η Τίρυνς,  η Ασίνη κι η Ερμιόνη,η Επίδαυρος, τα μέρη της Τροιζήνος,των Ηιονών, του Μάσητος, ακόμη της Αιγίνης), οι Μυκήνες (οι Μυκήνες, η Κόρινθος, οι Κλεωνές, των Ορνεών  τα μέρη, η Αραιθυρέα, η πόλις Σικυώνος, η Υπερησία, και η Γονούσσα και η Πελλήνη, ο Αιγιαλός, το Αίγιον κι η απλωμένη Ελίκη, η Λακεδαίμων (η Μέσση, η Σπάρτη και η Φάρις, οι Βρυσειές, οι Αιγειές, οι Αμύκλες,το Έλος, χώρ’ ακρόγιαλη, ο Οίτυλος και ο Λάας), η Πύλος  (Αρήνη, το Θρύον, πόρος του Αλφειού, το Αιπύ, τα μέρη του Κυπαρισσήεντος και της Αμφιγενείας, του Έλους και της Πτελεού, το Δώριον), η Αρκαδία (ο Ορχομενός, η Ενίσπη, η Ρίπη και ο Φενεός κι η Στρατία, η Μαντινεία, η Στύμφαλος κι ακόμη η Παρρασία,  η χώρα της Τεγέας), η Ήλιδα (κι απ’ το Βουπράσιον η Μύρσινος, η Υρμίνη, το Αλείσιον κι η Ωλενία πέτρα.)

 «Στην Πελοπόννησο κατοικούν επτά διαφορετικοί λαοί. Δύο απ’ αυτούς, οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι, είναι αυτόχθονες και ως τώρα κατοικούν όπου κατοικούσαν και παλιά. Οι Αχαιοί ζούσαν πάντα στην Πελοπόννησο, μολονότι μετακινήθηκαν από τα αρχικά τους εδάφη· οι τέσσερις άλλοι από τους επτά —οι Δωριείς, οι Αιτωλοί, οι Δρύοπες και οι Λήμνιοι— είναι επήλυδες (ξένοι μετανάστες). Οι Δωρικές κοινότητες είναι πολυάριθμες και πολύ γνωστές· οι Αιτωλοί έχουν μόνο μία, την Ηλεία· η Ερμιόνη και η Ασίνη κοντά στην Καρδαμύλη της Λακωνίας, ανήκουν στους Δρύοπες και όλοι οι Παρωρεάτες είναι Λήμνιοι. Οι όντας αυτόχθονες Κυνούριοι, μόνοι νομίζονται από μερικούς  ότι ήσαν  Ίωνες και ότι με τον καιρό έγιναν Δωριείς, υπό την εξουσία των Άργείων, καθώς και οι Ορνεάται και λοιποί περίοικοι. (Ηροδότου Ιστορία Η 72 -73).

«Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85). 

Μετά τα τρωικά η Πελοπόννησος χωρίζονταν στις εξής 7 περιοχές: Λακωνία ή Λακεδαιμόνα, Μεσσηνία, Αχαΐα. Αρκαδία, Αργος ή Αργολίδα. Κορινθία και Ηλεία. Από τις περιοχές αυτές προέρχονται οι 7 ονομασίες: Λάκωνες ή Λακεδαιμόνιοι, Αχαιοί, Αργείοι, Κορίνθιοι,Μεσσήνιοι, Αρκάδες και Ηλείοι.

Πηγή:http://theseus-aegean.blogspot.gr/2013/03/blog-post_2535.html