ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Αφιέρωμα - Η Γενοκτονία των Ποντίων!


Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαϊου1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα μνήμης για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

 http://www.sansimera.gr

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

«Ζεῦ σωσον» ή όπως λέμε «Γειά σου»

Από τα παλιά χρόνια το φτέρνισμα ξέρουμε πως γέννησε το φόβο του θανάτου. Για τον ίδιο λόγο έκανε εντύπωση και το χασμούρημα.
Με το δυνατό φτέρνισμα φοβόταν να μη βγει η ψυχή.
Με το χασμουρητό συνέβαινε το αντίθετο. Φοβότανε μήπως αναπνεύσει (καταπιεί) κανένα κακοποιό πνεύμα, καμία άλλη ψυχή.
(Κύρου Αναβ-Γ 2, 9).
Η Ελληνική Γραμματεία μας φύλαξε ζωντανή την παραπάνω παράδοση, που έχει εξαιρετική σημασία.
Οι Αρχαίοι  Έλληνες όταν άκουγαν κάποιον να φτερνίζεται λέγανε: «Ζεύ σώσον». Και σήμερα ακόμη λέμε : «Γειά σου».
Τα ήθη και οι παραδόσεις ακόμη υπάρχουν σήμερα έστω και αν δε γνωρίζουμε πως και από που προέρχονται.

http://irakleitos.blogspot.gr/

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΡΥΠΗΤΗΣ " Η ΙΣΟΒΑ".


Οι πολιτιστικοί σύλλογοι στις μέρες μας είναι απαραίτητοι όσο ποτέ άλλοτε αφού η ξενολατρία και το ξερίζωμα της πολιτιστικής κληρονομιάς βρίσκεται στον μέγιστο βαθμό, σε σημείο να επικρατεί σύγχυση τι είναι "δικό μας" και τι όχι. 
Βασικός στόχος των συλλόγων πρέπει να αποτελεί η ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς σε δύναμη ανάπτυξης για το ίδιο το χωριό σε συνδυασμό με πλούσια δράση και συνεισφορά στα Πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής.
Στα πλαίσια της προσπάθειας διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς  σκοπός τους πρέπει να είναι η παρουσίαση των παραδόσεων και των εθίμων καθώς και η διάδοση των λαογραφικών στοιχείων του κάθε χωριού.Οι σύλλογοι πρέπει να λειτουργούν ανελλιπώς, διατηρώντας την ιστορική συνέχεια και ευαισθητοποιώντας τις νέες γενιές που ζουν στα αστικά κέντρα, αλλά και τους μεγαλύτερους, επιτυγχάνοντας έτσι την ενότητα και την αλληλεγγύη των μελών.Πρέπει να συμβάλλουν με όσα μέσα διαθέτουν, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς, στη βελτίωση των συνθηκών ζωής στο χωριό και στην πραγματοποίηση έργων. Επίσης η πραγματοποιήση  εκδρομών, χορών και άλλων εκδηλώσεων έχουν ως αποτέλεσμα την πνευματική ανάπτυξη, την ψυχαγωγία και την επικοινωνία των μελών της.Επιτυγχάνοντας τα παραπάνω ξεφεύγουμε από την έννοια "επιμορφωτικός και πολιτιστικός" και οδηγούμαστε στην  "Αδελφότητα" που από μόνη της σαν έννοια μας δηλώνει τους ισχυρούς δεσμούς που επικρατούν μέσα στην μικρή κοινωνία -χωριό- που εκφράζει.Η ανάδειξη των προβλημάτων του χωριού σε συνδυασμό με την κατάθεση προτάσεων για την διεκδίκηση λύσεων, οι παρεμβάσεις με στόχο  την  βελτίωση των συνθηκών ζωής των κατοίκων και η ενεργοποίηση αυτών μέσα στην αδελφότητα θα έχει ως αποτέλεσμα την διατήρηση και διάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς αλλά και την καλλιέργεια, την μόρφωση και την ανάπτυξη της αισθητικής του κάθε ατόμου και της κοινωνίας μας συνολικά.
Την Μεγάλη Εβδομάδα διεξήχθησαν εκλογές ανάδειξης νέου Δ.Σ. του τοπικού συλλόγου του χωριού μας, με την ονομασία "Η Ίσοβα", και κατόπιν εκλογών και διαβουλεύσεων θα απαρτίζεται από τους κάτωθι:

Πρόεδρος           :        Ράμμος   Αθαν .Παναγιώτης
Αντιπρόεδρος  Ά:        Ανδριόπουλος Ν. Αθανάσιος    
Αντιπρόεδρος ΄Β:        Κουτσογιαννάκης Β. Επαμεινώνδας
Γραμματέας  Ά   :        Νικολακοπούλου Θ. Ρούλα
Γραμματέας ΄Β   :        Κωσταντάρας Π. Αντώνιος
Ταμίας   Ά          :        Πάπαρης Μ. Δημήτριος 
Ταμίας  ΄Β          :        Νικολακόπουλος Θ. Παναγιώτης
Μέσα από αυτόν τον ιστοχώρο εκφράζω τις ευχές για καλή σταδιοδρομία  στο νέο Δ.Σ.,εξάλειψη  λυκοφιλιών και ενεργοποίηση όλων μας για το καλό του χωριού γιατί αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η προσωπική προβολή των συμμετάσχοντων στα κοινά.

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

ΒΟΛΤΕΡΟΥ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ!


Βολτέρος (1694 – 1778)

Φιλολογικό ψευδώνυμο του Φρανσουά Μαρί Αρουέ, Γάλλος συγγραφέας και διανοούμενος.
Είπε:


  • Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.
  • « Δε συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις.»
  • « Κι αν ακόμα δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν.»
  • «Αγάπα την αλήθεια, μα έχε συγκατάβαση και στην πλάνη.»
  • «Αν αμφιβάλεις για μια πράξη αν είναι δίκαιη ή άδικη, άπεχε απ' αυτήν.»
  • «Αν μισώ τους τυράννους, πολύ περισσότερο μισώ τους κόλακες.»
  • «Αν πρέπει να απεχθάνεται κανείς τις ραδιουργίες, πρέπει να σέβεται την ένωση των πραγματικών ανθρώπων των γραμμάτων. Είναι το μοναδικό μέσο για να τους δώσει την υπόληψη που τους είναι απαραίτητη.»
  • «Ας εργαζόμαστε χωρίς διαμάχες. Είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε τη ζωή ανεκτή.»
  • «Για να γράψεις καλά την ιστορία πρέπει να ζεις μέσα σε χώρα ελεύθερη.»
  • «Για να μάθεις να εκδικείσαι, πρέπει πρώτα να μάθεις να υποφέρεις.»
  • «Δικαιοσύνη, εργατικά χέρια, μυαλό ικανό να γενικεύει τις ιδέες, γλώσσα αρκετά εύστροφη για να τις εκφράζει... Να τα μεγάλα ευεργετήματα που έδωσε το υπέρτατο Ον στον άνθρωπο, κατ' εξαίρεση από τ' άλλα ζώα.»
  • «Είμαστε όλοι καμωμένοι από αδυναμίες και λάθη. Ας συγχωρήσουμε αμοιβαία τις ανοησίες μας: είναι ο πρώτος νόμος της φύσης.»
  • «Είναι τιμιότερο να κινδυνέψουμε για να σώσουμε έναν ένοχο, παρά να καταδικάσουμε έναν αθώο.»
  • «Εκτιμώντας την υπεροχή των άλλων, την κάνουμε κτήμα μας.»
  • «Εμπιστεύεται κανείς εύκολα τις δυστυχίες που ξεπερνάει.»
  • «Η αισιοδοξία είναι τρέλα, που θέλει να βλέπουμε το καθετί σωστό, κι όταν ακόμα είναι λάθος.»
  • «Η δημοκρατία δεν είναι καθόλου θεμελιωμένη πάνω στην αρετή. Είναι θεμελιωμένη στη φιλοδοξία κάθε πολίτη που περικλείνει και τη φιλοδοξία όλων των άλλων.»
  • «Η δουλειά μάς προστατεύει από τρία πράγματα: την ανία, τη διαφθορά και τον πόθο.»
  • «Η ελπίδα που διαψεύστηκε, καταθλίβει κι αποθαρρύνει.»
  • «Η ιδέα είναι μια εικόνα που ζωγραφίζεται μέσα στο μυαλό μου.»
  • «Η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από μια καχεκτική εικόνα των ανθρώπινων κακοτυχιών και εγκλημάτων.»
  • «Η ιστορία είναι η αφήγηση γεγονότων που δόθηκαν για αληθινά, σε αντίθεση με τη μυθολογία που είναι η αφήγηση γεγονότων που δόθηκαν για ψεύτικα.»
  • «Η κοινή γνώμη είναι τόσο πολύ η βασίλισσα του κόσμου που όταν το δίκαιο θέλει να την πολεμήσει, σ' αυτή την περίπτωση καταδικάζεται σε θάνατο.»
  • «Η μυθολογία είναι η πρωτότοκη αδελφή της ιστορίας.»
  • «Η χώρα όπου το εμπόριο είναι ελεύθερο, θα είναι πάντοτε η πιο πλούσια και η πιο ανθισμένη χώρα, τηρουμένων των αναλογιών.»
  • «Θεός κι ελευθερία είναι η προσευχή μου.»
  • «Κανένας μας δεν έχει ζήσει χωρίς να γνωρίσει τα δάκρυα.»
  • «Μια από τις προκαταλήψεις του ανθρώπινου νου είναι το γεγονός ότι η παρθενιά θεωρείται αρετή.»
  • «Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ζήσει είτε μέσα στους σπασμούς της ανησυχίας, είτε μέσα στο λήθαργο της πλήξης.»
  • «Ο άνθρωπος που στη διαθήκη του αφήνει χρήματα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, απλώς παραχωρεί αυτά που πλέον δεν του ανήκουν.»
  • «Ο γάμος είναι μια μοναδική περιπέτεια, ανοιχτή για τους δειλούς.»
  • «Ο φιλόσοφος δεν είναι ενθουσιώδης. Δεν αυτοανακηρύσσεται ποτέ σε προφήτη. Δεν λέει καθόλου ότι εμπνέεται απ' τους θεούς.»
  • «Ο φόβος ακολουθεί το έγκλημα κι αυτό είναι η ποινή του.»
  • «Ο χαρακτήρας του κοινού λαού μεταβάλλεται μέσα σε μία μόνο μέρα.»
  • «Οι γυναίκες μοιάζουν με τα ισπανικά σπίτια, που έχουν πολλές πόρτες και λίγα παράθυρα. Πολύ πιο εύκολο είναι να μπει κανείς στην καρδιά τους, παρά να δει τι γίνεται μέσα σ' αυτές.»




  • ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ!

    «… που δέντρα πλήθος φαίνονται ψηλά και φουντωμένα. 
    Εκεί απιδιές, ροδιές, μηλιές με τα λαμπρά τα μήλα, 
    συκιές γλυκόκαρπες κι ελιές γερές και φουντωμένες.
    Δε λείπει ολοχρονίς καρπός, χειμώνα καλοκαίρι,
    τι άλλα τ’αγέρι το γλυκό γεννάει κι άλλα  ωριμάζει.
    Μεστώνει απίδι, κι άλλο ανθεί, και μήλο πας στο μήλο,
    πας στο σταφύλι άλλο τσαμπί και σύκο πας στο σύκο…»
    Ομήρου Οδύσσεια Η’ 
    Μετάφραση Αργ. Εφταλιώτη στίχ. 112-121


    «Είναι δε και άλση δέντρων μεστά και άλσος ημέρων δέντρων και συς και όϊς και ίπποι. Και θήραι
     πάντων των θηρίων, όσα εστίν αγρευόμενα. Παρέχεται δε ο Σκιλλούς και άγρας θηρίων υών τε
     αγρίων και ελάφων… Και την γην την Σκιλλουντίαν Σελινούς ποταμός διέξεισι. Και ιχθύες ένεισι
    και κόγχαι…»
    Ξενοφών 390 π.Χ.
    «Οι  άνθρωποι που ζουν εδώ, χαίρονται τον ήλιο, που λάμπει και ζωογονεί την πλούσια βλάστηση και
     τη χλόη την παραδεισένια. Τη νύχτα λάμπει το φεγγάρι και φωτίζει φαντασμαγορικά τις όχθες, τις
     πλαγιές και τις κοιλάδες. Ονειρώδες θέαμα της φύσης το χάρμα που σχηματίζουν οι μεταπτώσεις
     των βουνών, οι κοιλάδες, οι φωτοσκιάσεις, η φωτεινή ανατολή, η χρυσή δύση, το καταγάλανο
    στερέωμα, το εναλλασσόμενο σε κάθε βήμα πράσινο, τοπία περικαλλή που θέλγουν και δίνουν
    στον επισκέπτη άφατη αγαλλίαση. »
    Πουκεβίλ 1798 μ.Χ.
    «Ο χαρακτήρας της τοποθεσίας αυτής είναι εντελώς διαφορετικός από το γενικό χαρακτήρα των άλλων
     μερών του Μοριά. Εδώ η φύση έχει παντού μια γλύκα και μια γονιμότητα, που φέρνουν στην ψυχή τη
     γαλήνη και γεννούν σκέψεις χαρούμενες, και που φαίνεται να σε καλούν σε γιορτές και σε αγώνες 
    ευγενικούς. Ώρες βαδίζεις σε δρόμους μέσα σε δάση ανεβοκατεβαίνοντας  πευκόφυτους λόφους.
    Βρύσες, ρυάκια και εξαίσια κατάφυτα τοπία διαδέχονται το ένα το άλλο…»
    Μπελέ 1885 μ.Χ.

    Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

    Η ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΑΙΩΝΑ (ΜΕΡΟΣ 'Α)!

    Η αρχιτεκτονική δόμηση του χωριού κατά τον περασμένο αιώνα και σημείο λήξης τον καταστροφικό, για το χωριό,σεισμό του 1965 ο οποίος ισοπέδωσε  σχεδόν το πλείστον του χωριού, αποτελούνταν από σπίτια μακρόστενα, ως επί των πλείστων, με κατεύθυνση από δυτικά προς ανατολικά λόγω της κατωφέρειας η οποία βοηθούσε στην στήριξη του οικήματος στην πάνω πλευρά, φυσικά και έδινε την δυνατότητα ύπαρξης κατωγιού στο κάτω μισό.Η δόμηση αποτελούνταν από πέτρες άναρχες χτισμένες μεταξύ τους λόγω έλλειψης καλών πετρωμάτων και αδυναμίας λάξευσης και ασβέστη από τα τρία καμίνια που λειτουργούσαν στο χωριό.Σε πολλές περιπτώσεις τα πανωσηκώματα γινόντουσαν με χωματόπλιθρα  παραγωγής ντόπιων τεχνιτών με πλεονεκτήματα στο χτίσιμο όσον αφορά τον χρόνο και την εύκολη παρασκευή τους, εν αντιθέσει με την πέτρα που και  δυσεύρετη ήταν αλλά και περισσότερα χρονοβόρα υλικά χρειάζονταν (βλ. ασβέστη).
    Τα σπίτια ήταν ολίγων τετραγωνικών και αποτελούνταν από το ανώι ( ή ανώγι) το οποίο χωρίζονταν στο καθιστικό με το τζάκι, βασικός χώρος για όλη την οικογένεια,και την κάμαρα ή κάμαρες (ανάλογα το μέγεθος του οικήματος), τα χωρίσματα αυτών γινόντουσαν με καλάμια και επίχρισμα χωματόλασπης που δημιουργούσε ένα πολύ ισχυρό και αποτελεσματικό παραπέτασμα.Σε πολλές περιπτώσεις που οι οικογένειες ήταν μεγάλες, τα κρεβάτια δεν επαρκούσαν και τα παιδιά κοιμόντουσαν στο πάτωμα πάνω σε ένα μεγάλο αχυρένιο στρώμα (στρωματσάδα).Στην κάτω πλευρά του οικήματος υπήρχε το κατώι (ή κατώγι) που ήταν πολλαπλών χρήσεων αφού εκεί αποθηκεύονταν όλο το βιος της οικογένειας
    (κρασιά,σιτάρια,λάδια,τυριά, τσιγαρίδες κ.α.),αλλά και τα ζά (ζώα) και η τροφή αυτών (σανό,άχυρο).
    Η είσοδος ήταν υπερυψωμένη συνήθως από το έδαφος,είχε μικρό μπαλκόνι και στεγάζονταν με υπόστεγο.Το μπαλκόνι αυτό ήταν ή πέτρινο ή ξύλινο και υπήρχαν και τα ανάλογα σκαλοπάτια.Τα οικήματα περιβάλλονταν με δύο  μακρόστενα,ως προς το ύψος, παράθυρα  στο κάτω μέρος και κάποια μικρότερα παραπλεύρως.Σε πολλά υπήρχαν και μικρά ξύλινα μπαλκονάκια,συνήθως στο κάτω μέρος.
    Τα δύο παραπάνω μέρη (ανώι και κατώι) χωρίζονταν μεταξύ τους με το ξύλινο πάτωμα που στηρίζονταν σε διαμπερείς δοκούς.Οι κατασκευή των σανίδων για το πάτωμα ήταν κουραστική και η επιλογή του κατάλληλου ξύλου δύσκολη.Η όλη διαδικασία απαιτούσε εμπειρία και ακρίβεια αφού γίνονταν με υποτυπώδη μέσα (φαγάνες = μεγάλα πριόνια που τα χειρίζονταν δύο άτομα).
    Η στέγη του σπιτιού αποτελούνταν από δοκούς επίσης σε διαφορετική διάταξη ,πανομοιότυπη σε όλα τα σπίτια, από πάνω τοποθετούσαν πετσώματα και στο τέλος κεραμίδια ,από το τοπικό καμίνι , βυζαντινού ρυθμού.
    Τα πορτοπαράθυρα επίσης ξύλινα κατασκευάζονταν από χωρικούς, και όχι μόνο, τεχνίτες με μεγάλη μαεστρία αφού η λεπτομέρεια ήταν απαραίτητη.
    Τα ξύλα που χρησιμοποιούσαν ήταν αυτά που μπορούσαν να βρουν όπως κυπαρίσσι, πλατάνι, πουρνάρι, ελιά κ.α.
    Αυτός ήταν ο τύπος του μέσου σπιτιού του χωριού μας τους περασμένους αιώνες που δυστυχώς λόγω υλικών ,σεισμού και άγνοια ορισμένων συμπατριωτών μας δεν μας επιτρέπουν να έχουμε και να θαυμάζουμε τα κτίσματα των παππούδων μας.

    Κυριακή 28 Απριλίου 2013

    ΤΟ ΣΟΥΒΛΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ!


    Ο οβελίας, το παραδοσιακό αρνάκι που το βλέπουμε να στριφογυρνάει στη σούβλα την Κυριακή του Πάσχα και το’ χουμε συνδέσει με την εθνική μας παράδοση, δεν είναι τίποτε άλλο από μια εβραϊκή γιορτή που προσαρμόστηκε στα ελληνοχριστιανικά δεδομένα.Η λέξη Πάσχα στα ελληνικά δεν σημαίνει τίποτα. Πρόκειται για παραφθορά μιας λέξης με εβραϊκή και αραμαϊκή προέλευση (πεσάχ) και σημαίνει «ξεφεύγω», «προσπερνώ». Συμβολίζει το τέλος της μακρόχρονης δουλείας των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο και την έξοδό τους προς τη γη Χαναάν, τη γη της Επαγγελίας.
    Σύμφωνα με το βιβλίο της Εξόδου στην Παλαιά Διαθήκη, η δέκατη και τελευταία πληγή που επεφύλαξε ο Θεός στους Αιγύπτιους, για τις οποίες είχε προειδοποιήσει ο Μωυσής τον Φαραώ, ώστε να πειστεί και να επιτρέψει την έξοδο, ήταν η θανάτωση από Άγγελο Κυρίου όλων των πρωτότοκων γιων των Αιγυπτίων, αλλά και των πρωτότοκων ζώων τους.  Κάθε εβραϊκή οικογένεια έπρεπε να θυσιάσει ένα νεαρό αρνάκι ή κατσικάκι, χρονιάρικο, για να ευλογηθεί από το θεό όλο το κοπάδι. Το σφάγιο πρέπει να ήταν αρσενικό και αρτιμελές, δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκαλο και με το αίμα του έβαφαν παραδοσιακά τις πόρτες των σπιτιών, ώστε να αναγνωρίζει ο Άγγελος τα εβραϊκά σπίτια και να μη σπέρνει το θάνατο…
    Από τότε η γιορτή του Πεσάχ εξελίχθηκε σε μια από τις σπουδαιότερες των Ιουδαίων. Παραδοσιακά γιορτάζεται ακόμα και σήμερα στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, την 14η του μήνα Αβίβ. Πρόκειται για δείπνο κι όχι για γεύμα και όσοι μετέχουν σ’ αυτό πρέπει να είναι ντυμένοι κι έτοιμοι σαν να πρόκειται να ταξιδέψουν. Πασχαλινό δείπνο ήταν, φυσικά, και ο Μυστικός Δείπνος του Ιησού με τους δώδεκα μαθητές του.
    Στη χριστιανική λατρεία το Πάσχα μεταφέρθηκε για λίγες ημέρες (γιορτάζεται την πρώτη ημερολογιακή Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας), έτσι ώστε να υπάρχει μια γιορτινή αλληλουχία με το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού, του «αμνού του Θεού», όπως τον είχε αποκαλέσει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Απέκτησε, βέβαια, και άλλο συμβολισμό, πλέον δείχνει το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή και από τη λύπη στη χαρά.
    Το ψήσιμο, πάντως, του αρνιού στη σούβλα είναι παραδοσιακό ελληνικό έθιμο και μάλιστα της ηπειρωτικής Ελλάδας (στα Επτάνησα π.χ. που είχαν κατεξοχήν δυτικές επιρροές δεν υπήρχε το έθιμο μέχρι και πριν λίγες δεκαετίες). Η συγκεκριμένη… τεχνοτροπία ανάγεται στους βοσκούς της ελληνικής υπαίθρου, οι οποίοι παραδοσιακά γιόρταζαν το Πάσχα στα χειμαδιά και δεν είχαν χτιστούς φούρνους ώστε να ψήσουν το αρνί. Η σούβλα, λοιπόν, ήταν ένας εύκολος και γρήγορος τρόπος ψησίματος, αφού δεν απαιτούσε εγκαταστάσεις, παρά μόνο μια φωτιά, ένα μυτερό κλαδί και δύο διχάλες στο έδαφος για να συγκρατούν τη σούβλα.
    Επί Τουρκοκρατίας όμως ο οβελίας σουβλίζονταν στα βουνά από τους Κλεφταρματωλούς και φυσικά τους βοσκούς λόγω της δύσκολης πρόσβασης των Τούρκων ,αντίθετα εκεί που οι Τούρκοι μπορούσαν να λεηλατήσουν ,κυρίως στα πεδινά, οι Έλληνες σούβλιζαν έκ του ασφαλούς γουρουνόπουλο αφού οι  κατακτητές ούτε καν το πλησίαζαν γιατί η θρησκεία τους απαγόρευε το χοιρινό.Έτσι στην Πελοπόννησο έμεινε ως έθιμο και αποτελεί ως και τις μέρες μας εκλεκτή λιχουδιά και καταναλώνεται με ιδιέταιρο ζήλο.

    Κυριακή 21 Απριλίου 2013

    Ανακαλύφθηκε Ελληνική εκκλησία στην Αμερική χτισμένη το 480 μ.Χ - 1000 χρόνια πριν τον Κολόμβο !

    Οι επιγραφές που είναι στην εκκλησία , η οποία μάλιστα είναι Ελληνική, γράφουν ότι χτίσθηκε το 480 μ.Χ. δηλαδή πάνω από 1500 χρόνια από σήμερα και 1.000 χρόνια πριν από τον Χριστόφορο Κολόμβο.
    Ένας ειδικός ερευνητής, ο Frederick J. Pohl, μελετώντας τις επιγραφές, τοποθέτησε την άφιξη των Ελλήνων χριστιανών στην Βόρειο Αμερική γύρω στα 480 μ.χ. , σε μία εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στο Βυζάντιο.
     Οι επιγραφές που είναι στην εκκλησία , η οποία μάλιστα είναι Ελληνική, γράφουν ότι χτίσθηκε το 480 μ.Χ. δηλαδή πάνω από 1500 χρόνια από σήμερα και 1.000 χρόνια πριν από τον Χριστόφορο Κολόμβο.
    Ένας ειδικός ερευνητής, ο Frederick J. Pohl, μελετώντας τις επιγραφές, τοποθέτησε την άφιξη των Ελλήνων χριστιανών στην Βόρειο Αμερική γύρω στα 480 μ.χ. , σε μία εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στο Βυζάντιο.

    ΠΗΓΗ: ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ

    Ηλείοι Αγωνιστές του '21: Αναγνώστης Παπαδόπουλος!

    Ο Αναγνώστης Παπαδόπουλος ήταν πολιτικός και αγωνιστής του αγώνα του 1821.

    Η καταγωγή του ήταν από το χωριό Βερβίτσα (τα σημερινά Πετράλωνα Ηλείας). Είχε δραστηριοποιηθεί πριν την επανάσταση. Υπηρέτησε στρατιώτης στον αγώνα και πολέμησε στην μάχη του Λάλα . Αργότερα κατέφυγε στην Πάτρα, ήρθε στην πολιορκία της Τριπολιτσάς με τους στρατιώτες του και έμεινε εκεί μέχρι της άλωσης.
    Έγινε υπασπιστής του στρατηγού Κανέλλου Δεληγιάννη. Πολέμησε και στην πολιορκία της Πάτρας στις 9 Μαρτίου. Ακολούθησε τον Κανέλλο στο Μεσολόγγι και μέχρι το τέλος του αγώνα.
    Ο Φωτάκος Χρυσανθόπουλος γράφει χαρακτηριστικά: Ούτος κατήγετο από το χωρίον Βερβίτσα.Προ της επαναστάσεωςενεργούσεν υπέρ αυτής,και μετά ταύτα υπηρέτησε στρατιωτικώς,ευρεθείς κατ' αρχάς εις τις μάχας του Λάλα,και κατόπιν αφού εσκορπίσθησαν εκείθεν και οι Λαλαίοι έφυγον εις Πάτρας, ήλθεν εις την πολιορκίαν της Τριπολιτσάς με τους υπό αυτόν στρατιώτας όπου έμεινε μέχρι της αλώσεώς της.Μετά δε ταύτα ο στρατηγός Κανέλος Δεληγιάννης τον διώρισεν υπασπιστήν του.Επί δε της πολιορκίας των Πατρών και κατά την μάχη της 9 Μαρτίου παρευρέθει και αυτός,και μετά ταύτα, όταν ο στρατηγός Κανέλος επέρασεν εις Μεσολόγγιον προς βοήθεια των αδελφών Μασολογγιτών,παρηκολούθησε τον στρατηγόν τούτον, τον οποίον δεν άφηκε μέχρι του τέλους του αγώνος.
    ΦΩΤΑΚΟΥ  ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ Βίοι Πελοπονησσίν ανδρών και των έξωθεν εις την Πελοπόνησσον ελθόντων.

    Αρχαίοι Ηλείοι: Πύρρων ο Φιλόσοφος!


    Ο Πύρρων ο Ηλείος (360 π.Χ. – 270 π.Χ.) ήταν Έλληνας Φιλόσοφος, ιδρυτής της Σχολής του Σκεπτικισμού. Ιερεύς και περίφημος για την ψυχική του γαλήνη, συμπαθών της απλότητος των Κυνικών και επηρεασμένος από τον Δημόκριτο και τον σχετικισμό των Σοφιστών , κήρυξε μία αδιατάρακτη ηρεμία του θυμικού μέσω της διαρκούς αμφιβολίας και της παραιτήσεως από κάθε γνώμη ή ροπή («εποχή», αποφυγή κάθε κρίσεως) λόγω του παντελώς αδύνατου της σιγουριάς.
    Κατά τον Πύρρωνα, τίποτε δεν μπορεί να είναι καθαυτό (από μόνο του) ηθικά καλό ή κακό, ωραίο ή αισχρό, δίκαιο ή άδικο (καθώς η ανθρώπινη συμπεριφορά ρυθμίζεται από τη συμβατικότητα, «νόμω και έθει» , δηλαδή από την καθιερωμένη συνήθεια και το έθιμο). Βασικό αξίωμα των Σκεπτικών είναι η λεγόμενη «Αρρεψία» (αμφιβολία), ενώ ως το μόνο πραγματικό αγαθόν αναγνωρίζεται η Αρετή. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε, μετρήσουμε και κρίνουμε τα πράγματα, που χαρακτηρίζονται «αδιάφορα, αστάθμητα και ανεπίκριτα». Ούτε τα δεδομένα των αισθήσεων, ούτε οι κρίσεις μας μπορεί να είναι αληθείς ή ψευδείς.
    Η διδασκαλία του Πύρρωνος άσκησε τεράστια επίδραση στη Μέση και Νεώτερη Ακαδήμεια απειλώντας τες μάλιστα με πιθανή αφομοίωση.

    wikipedia