ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2021

Abbey d' Isova (Αββαείο της Ίσοβας).


 

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ!



Θύμησες και εικόνες, ανάκτηση από το παρελθόν, από τα χρόνια της παιδικής ανεμελιάς και ένα βάρος φεύγει από το κορμί σου, απελευθερώνεσαι. Μια διαγραφή όλων των αστικών καταλοίπων σου δίνει χώρο στο μυαλό για νέα ουσιώδη πράγματα που σε γεμίζουν, ανανεώνεσαι. Ρουφάς ανυπόμονα οξυγόνο και νοιώθεις πως θα εκραγούν τα πνευμόνια σου από την φρεσκάδα του αέρα της ελληνικής φύσης, ζαλίζεσαι. Πατάς χώμα, περπατάς και περιφέρεσαι χωρίς να κουράζεσαι και νομίζεις πως η επαφή με την γη που έχεις σου παίρνει όλη την αρνητική ενέργεια από το αγχωμένο και ταλαίπωρο νού σου. Λίγες ώρες, λίγες ημέρες, καμιά σημασία είσαι έξω από το κλεινόν άστυ είτε είσαι στον τόπο σου, είτε οπουδήποτε στην αθάνατη ελληνική επαρχία.
Ο κάθε ένας από εμάς που έχουμε μια βάση, ένα χωριό, την γεννετειρά μας έχουμε άλλη σκοπιά από τους μόνιμους κάτοικους. Μας λείπει ο τόπος μας και βλέπουμε τα πράγματα με πιο ρομαντική διάθεση και από διαφορετική οπτική γωνία, πόσο μάλλον εκείνοι οι συμπατριώτες μας  που ζουν στο εξωτερικό και οι πιο τυχεροί από αυτούς επισκέπτονται τον τόπο τους μια φορά τον χρόνο, και άν. Ένας έξωθεν ελθών θέλει να περπατήσει, να χαθεί μέσα στα ελαιοβριθή χωράφια και να αντικρύσει το χωριό του λες και το βλέπει πρώτη φορά. Να το δει να καμαρώνει πάνω στο φυσικό του μπαλκόνι πιστός φύλακας, αέναος παρατηρητής του βασιλείου του, πάνσοφου, Νέστορα, μην τυχόν και οι αιμοδιψείς Αρκάδες περάσουν τον Αλφειό. Η θέση, βέβαια, είναι μεταγενέστερη. Το τωρινό χωριό ιδρύθηκε μετά τα Ορλωφικά, με την ανάγκη να προστατευθούν οι ντόπιοι από την μήνη των Οθωμανών. Η μυηναϊκή ακρόπολη των Αρχαίων Υπάνων είναι ο παλαιός οικισμός και φθάνοντας εκεί μόνο ένα τοιχείο από πώρινους ογκόλιθους σου θυμίζει την ύπαρξη του ιστορικού χώρου. Πέτρες, σκόνη και διασκορπισμένα πήλινα κατάλοιπα σου φέρνουν στο μυαλό την παλιά αίγλη και εκείνη την στιγμή κάνεις αναδόμηση φανταστική, πλάθεις τον τόπο και ζεις λίγο την ένδοξη ιστορία του τόπου.
Κατηφορίζεις και φθάνεις στα "Παλάτια", συναντάς ένα υπερήφανο κτίριο που φαίνεται από παντού, στητό σα να θέλει να σου πει την ιστορία του. Εννέα αιώνες στέκει, ασάλευτο, το κουφάρι "καημένο" από τους φανατικούς, οθωμανούς, μισθοφόρους του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Κάθε του πέτρα δηλώνει ιστορία, ασχέτως θρησκευτικών φανατισμών που δεν συνάδουν με το αντικειμενικό βλέμμα του χρόνου και των καταλοίπων που εναποθέτει στο νου του καθενός. Άλλωστε για ιστορία μιλάμε και όχι για τα πιστεύω του καθενός.
Τόπος γεμάτος ιστορία και αναμνήσεις. Είναι πρέπον και βία απαραίτητο να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με το ιστορικό παρελθόν της γενέτειράς μας, του τόπου μας, έχουμε μεγάλη ανάγκη να διδασκόμεθα από τα μαθήματα του παρελθόντος, κοντινού και απώτερου, με σκοπό να καταστήσουμε τον τόπο μας ευρύ γνωστό, να τον βάλουμε στον σύγχρονο χάρτη, να μάθει η υπόλοιπη Ελλάδα πως σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά γράφτηκε ιστορία και τους αναλογούν αναγνώριση. Να μάθει ο κόσμος πως και εδώ γράφτηκε ένδοξη ιστορία, άσχετα αν ο Αλφειός αρνούνταν πεισματικά να το επιτρέψει ανά τους αιώνας, και πως εμείς είμαστε άξιοι συνεχιστές αυτής της ιστορίας, του πολιτισμού, της κουλτούρας και όχι ξόανα και ανδρείκελα, ανάξια λόγου και πνεύματος. Ας μιμηθούμε εκείνους, μεταξύ των προγόνων μας, που ήταν σύντομοι στο λέγειν - βραχυλογία- και δραστήριοι στο ενεργείν.
Αν η ένδοξη ιστορία του τόπου διδάσκει πολιτισμό, πόσο υποχρεωμένοι είμαστε έναντι αυτής της ιστορίας, να μεταλαμπαδεύσουμε την δόξα των προγόνων μας ως υιοί εκείνων, και ως υιοί  έχουμε το ιερό καθήκον της πατρογονικής μας κληρονομιάς. Καθήκον αβάσταχτο που πρέπει να κουβαλήσουμε στους ώμους μας και να το μεταδώσουμε στα παιδιά μας, να αναλογιστούμε την ευθύνη μας και όχι να είμαστε υποκριτές επί σκηνής.
ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, στοιχεία απαραίτητα για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και ως συνέχεια της υποχρέωσης που έχουμε αναλάβει και έμμεσα αποδεχθεί, από τους προγόνους μας και τον, πλήρη ιστορίας, τόπο μας. Μην αποκοβόμαστε από τις ρίζες μας.
Είναι πολύ εύκολο να βγάλεις ένα παιδί απ' το χωριό, αλλά πολύ δύσκολο το χωριό μέσα απ΄το παιδί.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Κωστανταραίοι στο Μπιτζιμπάρδι!



Η οικογένεια Κωσταντάρα*, στο Μπιτζιμπάρδι κατοικεί περίπου την τελευταία μιάμιση εκατονταετηρίδα. Η προέλευση τους είναι από Μεσσηνία αλλά όχι αριβώς αφού αποτέλεσε ενδιάμεσο σταθμό προερχόμενοι από αλλού. Η σχεσή που είχαν με την κλεφτουριά, οι Κωστανταραίοι ήταν πολή στενή και υπάρχει και δημοτικό τραγούδι σχετικό.

"Εγέρασα μωρέ παιδιά, 'ς τούς κλέφταις καπετάνιος,
τριάντα χρόνια αρματωλός, πενήντα χρόνια κλέφτης.
Θέλω ν΄ αφήσω τήν κλεψιά, καλόγερος να γένω,
καλόγερος καί γούμενος καί ρασοτυλιμένος.
Δέκα χωριά νέχάλασα, τά ξαναφκειάνω πάλε,
δυο μοναστήρια χάλασα, τά ξαναχτίζω πίσω.
Και σάς χαρίζω τάρματα μαζί μέ τήν ευχή μου.
Νά ρήνω καί ΄ς τό θυμιατό μπαρούτι αντίς λιβάνι,
νά μού θυμάη τόν πόλεμο, τά περασμένα νιάτα, 
σείς νά χαλάτε τήν Τουρκιά, κ΄εγώ νά σάς σχωράω".

Περισσότερες λεπτομέρειες θα έχουμε μελλοντικά σε κάποιο σύγγραμα το οποίο θα αναφέρεται στις οικογένειες όλου του Μπιτζιμπαρδιού και από που κρατάει η ''σκούφια'' του καθενός. Υπομονή λοιπόν και όλοι θα πάρουν ένα κομμάτι από την πίτα της ιστορίας του χωριού.
*Κώστας + αντάρα (= το εκ του καπνού των πυροβολισμών νέφος)

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Η Ωδή της βρύσης!

Η παλιά βρύση πλαισιωμένη από κισσό σε Acrylic Realism Painting


Κατηφοριζόντας από το χωριό τον, στρωμένο με ασφαλτοτάπητα πλέον, δρόμο με θέα εκ δεξιών την απαράμιλλης ομορφιάς και θέας κοιλάδας του ασημόχαλκου Αλφειού και εξ αριστερών του θινώδους, και κάθετου, βράχου με την πυκνή βλάστηση που οργιάζει πάνω απ' το κεφάλι σου σαν αερικά που θέλουν να σε συνεπάρουν μέρα μεσημέρι, φθάνεις σε ένα μονοπάτι πλαισιωμένου από φτερίνες, δεξιά του αμαξητού. Έχεις φτάσει στην παλιά βρύση. Βρίσκεται κάτω από ένα αιωνόβιο πλατάνι και θαρρείς πως και αυτή μαζί του κάνει ένα παράλληλα μακρύ ταξίδι μέσα στην δίνη του χρόνου, με το κελάρυσμα της. Τίποτα δε νοθεύει το τραγούδι της, τόσο που τα κάθε λογής πουλάκια προτού πιουν, ξαποσταίνουν για λίγο ν' ακούσουν. Το δεύτερο τραγούδι της είναι αυτό  του κισσού, που την έχει σκεπάσει στο στηθαίο και στα κεραμίδια, και της φτέρης που πλαισιώνει τον χώρο. Το ελαφρύ αεράκι, στην μικρή πλαγιά, θροΐζει τα φύλλα του γεροπλάτανου και ακούς τον γλυκό ήχο του τρίτου τραγουδιού. Κρατάς την ανάσα, λες και είσαι σε πανάρχαιο ιερό χώμα, για αφουγκραστείς τα τραγούδια της βρύσης. Πίνεις ευλαβικά το κρουσταλλένιο και δροσερό νερό, ξεδιψάς και φεύγεις ήσυχα μην τυχόν και χαλάσεις την μελωδία του τοπίου.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ "Η ΙΣΟΒΑ"!



Εντός του Αυγούστου, στο χωριό μας, έλαβαν χώρα οι εκλογές του Πολιτιστικού μας Συλλόγου προς ανάδειξη νέου ΔΣ. Η διαδικασία έγινε στο καφενείο του Μήτσου Πάπαρη και με απόλυτη διαφάνεια και στην εφορευτική επιτροπή ήταν ο Γιάννης ο Τσαγδής και ο Γιάννης Ανδριόπουλος. Τα αποτελέσματα ανέδειξαν οκτώ εκλεγμένους (εφτά βασικούς και έναν αναπληρωματικό) και μετά ολίγων ημερών έγινε η πρώτη συνέλευση με σκοπό την ανάληψη ρόλων για την επόμενη διετία. Η Παναγιώτα (Γιώτα) Νιάρχου αποχώρησε από το ΔΣ λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και την θέση της πήρε ο πρώτος αναπληρωματικός. Η σύνθεση του νέου ΔΣ έχει ως εξής:

Πρόεδρος:           Ελένη Ντούνα-Τζίβα
Αντιπρόεδρος:   Κώστας Γ. Κωσταντάρας
Γραμματέας:      Φανή Αλεξοπούλου-Νικολακοπούλου
Ταμίας Α΄:          Δημήτριος Γ.Τσαγδής
Ταμίας Β΄:           Οδυσσέας Μ. Πάπαρης
Μέλος:                 Φώτης Γρ.Κουτσογιαννάκης
Μέλος:                 Δημήτριος Δ.Ηλιόπουλος

Θα ήθελα να ευχηθώ προσωπικά στο νέο ΔΣ να έχουν μια καλή θητεία με επιτυχίες, να συνεχίσουν να κρατάνε ψηλά τον πήχη του Συλλόγου και να κάνουν ότι δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε το απερχόμενο Συμβούλιο. Ευχής έργον θα ήταν να κινηθεί με γνώμονα το καλό του χωριού μας, αφού αυτό είναι το ζητούμενο, και να συμβάλλει στην πολιτιστική του ανάταση.

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Το φαράγγι της Γύρας!

Γιγάντια πλατάνια, ανοιχτοπράσινες πεύκες, ολομύριστες δάφνες, δρυς, αρωματικά θυμάρια, σκίντα και πουρνάρια γίνονται προφήτες του μεγαλείου του φαραγγιού. Δέντρα προαιώνια όλα, παρθένο δάσος που δεν το μόλυνε το ανθρώπινο χέρι. Δέντρα που με την σκιά τους δεν την διέκοψε ο πανδαμάτορας Ήλιος και δεν ζέστανε τα παγωμένα νερά της Τσεμπερούλας. Απερίγραπτη η ομορφιά και το θέλγητρο του τοπίου, άγριο και επιβλητικό έκανε τους ντόπιους να αναφέρονται με δέος και να πλάθουν ιστορίες φόβου και μύθους μαγεμένους για την Γύρα.
Το αιώνιο δάσος έκανε θόλο με τα κάθε λογής κλαδιά του,  που σκύβοντας προς τα κάτω, αποτελούσαν φόρο τιμής στην πανέμορφη και συνάμα μαγική, νύμφη του ποταμού. Παγερός ο άνεμος, διαπερνά το δάσος και τον μαιανδρικό ρου της Τσεμπερούλας, τα νερά σπάζουν στα βράχια και αντίλαλος εκκωφαντικός δημιουργείται λες και είναι οι κεραυνοί του παμμέγιστου Δία που προστατεύει την ευρύτερη περιοχή της γενέτειρας του. Ο γκρεμός των, περίπου, 140 μέτρων και η εντύπωση που αποκομίζεται είναι υπέρτατο δέος και συνάμα τρόμος φοβερός. Στον στενό αυτόν λαιμό της Γύρας ο ήλιος ανατέλλει και δύει μέσα σε λίγη ώρα, προλαμβάνοντας μετά βίας να απλώσει το χρυσοκίτρινο φως του και να στολίσει με χίλια μύρια χρώματα την αέναη βλάστηση, και η επικρατούσα αντίθεση του ημίφως αναδεικνύει μια παραδεισένια όψη.
Ενώπιον των θαυμαστών αυτών εικόνων ο τρόμος συνδυάζεται με τον θαυμασμό, και εμείς οι νεώτεροι ακολουθούμε με ποιητική διάθεση της ψυχής, απωθώντας την σκέψη και τον λογισμό. Οι αρχαιότεροι, όπως οι πρόγονοί μας, διακατέχονταν από θρησκευτικό φόβο, είναι άλλωστε γνωστή η μήνη των θεών και ημίθεων της ελληνικής υπαίθρου στην αρχαία Ελλάδα, έναντι της χαράδρας που προκαλεί ίλιγγο δια της αβύσσου, της παγερότητας και του αέναου ρόχθου. Η σκηνή αυτή είχε εξάψει την φαντασία τους, πως πνεύματα και φοβερές θεότητες κατοικούσαν εκεί, με αποτέλεσμα να περνά από γονιό σε παιδί και να φτάσει ως και τις μέρες μας με κάποια εξασθένηση βέβαια, αφού το μυαλό ΄΄άνοιξε΄΄ σε νέους ορίζοντες, σε αυτούς της λογικής και όχι της θρησκοληψίας, και του συναισθήματος.
Καλύτερα ή χειρότερα δεν μπορώ να πω, ο καθένας το αντιλαμβάνεται κατά το δοκούν.
Σημείωση: το παραπάνω κείμενο αναφέρεται στην εικόνα του γράφοντος πριν τις καταστροφικές φωτιές του Αυγούστου του 2007, οι οποίες κατέστρεψαν το δάσος και μαζί την αρχέγονη μαγεία που περίκλειε το φαράγγι, την Γύρα μας.
      Λεξιλόγιο
·       Θέλγητρο: ελκτική δύναμη που διαθέτει και που ασκεί κάποιος ή κάτι .
·       Αέναος: αυτός που είναι ή γίνεται από πάντα, διαρκώς και για πάντα, αιώνιος.
·       Μήνη: από το μένος που σημαίνει θυμός.
·       Θρησκοληψία: η υπερβολική προσήλωση σε κάθε είδους θρησκευτικές αντιλήψεις και προλήψεις.
·       Δοκούν: κατά την κρίση ή κατά την προτίμηση κάποιου. 

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Μπιτζιμπάρδι, ωδή στο τοπίο!


Στις πινελιές του τοπίου γύρω από το Μπιτζιμπάρδι θα μαγευτεί η ματιά σου σαν αντικρίσεις τις ποιητικές του εναλλαγές και τον ήπιο του χαρακτήρα. Θα ξαποστάσει στην σκιά του δάσους και θα δροσιστεί με τις δροσοσταλίδες της κοιλάδας που παιχνιδίζουν με τις ηλιαχτίδες. Όταν φτάσει στην καταπράσινη και ολάνθιστη κοιλάδα θα σε κάνει να ξεχαστείς, ως άλλος Οδυσσέας ακούγοντας το τραγούδι των σειρήνων στον δρόμο για την Ιθάκη του. Το πνεύμα της πανώριας θεάς Άρτεμις πλανιέται τρέχοντας με παρέα με τις Νύμφες λες και συνεχίζεται το αέναο κυνηγητό πότε με τον Αλφειό και πότε με τον Πάνα. Πλατάνια, πεύκα και δάφνες υψώνονται υπερήφανα  και  προσφέρουν καταφύγιο, στην αιώνια παρθένα θεά, από το κυνηγητό των σατύρων ημίθεων. Τα κυπαρίσσια ξεπετιούνται ορθόστητα, σε τούτη την κοιλάδα της θεάς, αναπαριστώντας τους φαλλούς των αθάνατων  θηρευτών και αναρίθμητα εαρινά λουλούδια, σκορπισμένα παντού, στολίζουν το χορτάρινο χαλί της αγαπημένης κόρης του Δία και της Λητούς. Τα ρυάκια και οι πηγές με τα κρυστάλλινα νερά τους συμπληρώνουν το μαγευτικό τοπίο. Η ησυχία και η ειρήνη βασιλεύουν μέχρι να τις διακόψουν τα τιτιβίσματα πουλιών ή κάποιο κοπάδι που βρίσκεται κάπου κοντά. Ο ήχος της ήρεμης φύσης διαταράσσεται κάπου κάπου και το μυαλό σου αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε παγανιστικές λατρείες και το χριστιανικό πνεύμα που πλανιέται, αιώνες τώρα πάνω από τα ερείπια της μονής της Ίσοβας, και συμπληρώνει την μαγεία. Τι θα διαλέξει ο νους του καθενός; Άγνωστο.

Λατρεμένο Μπιτζιμπάρδι, μαγεύεις και έλκεις  τον καθέναν μας ως άλλη Ιθάκη τον Οδυσσέα της! 

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Το χωριό μου μέσα από τα μάτια μου πριν 33, ολόκληρα, χρόνια!

Ψαχουλεύοντας, για κάτι στο χωριό βρήκα, σ’ ένα παλιό σεντούκι τετράδια και βιβλία που είχε κρατήσει ο αείμνηστος  πατέρας μου από τα πρώτα μου μαθητικά χρόνια στο σχολείο. Ανασύροντας μνήμες το μάτι μου έπεσε σ’ ένα πρόχειρο τετράδιο που είχα κάνει το προσχέδιο μιας έκθεσης που μας είχε βάλει ο δάσκαλος  μας τότε Κος Ανδρέας Παπανικήτας από την Σάμο και σύζυγος της κας Θεώνη Σουρέλη από του Ζάχα και το θέμα ήταν πως, ‘’έχουμε πια μεγαλώσει, έχουμε φύγει από το χωριό και έχουμε πάει στα ξένα, πως αισθανόμαστε και να γράψουμε λίγα λόγια για τον τόπο που γεννηθήκαμε’’. Το εύρημα αυτό μου έδωσε την απάντηση που αναζητούσα τόσο καιρό  για το πότε άρχισα να αισθάνομαι τόσο έντονα την έλλειψη του και γιατί έχω την ‘’τρέλα’’ να το αναδείξω με διαφόρους τρόπους.
Ήμουν  στην Δ’ Δημοτικού, το 1982, και στις φωτογραφίες αποδεικνύεται του λόγου το αληθές. Το κείμενο παρακάτω είναι αυτούσιο χωρίς διορθώσεις.


ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ
Όπως όλοι οι ξενιτεμένοι άνθρωποι, έτσι και γω και επιθυμώ να ξαναγυρίσω στο μικρό, φτωχό, αγαπημένο μου χωριό.

Ολόκληρες ώρες, παρέα με την μοναξιά μου. Πλάθω στη σκέψη μου την εικόνα του χωριού μου. Τώρα στα ξένα, όπως και τότε ξαναζώ τις ομορφιές του. Το γαλαζοπράσινο, φιδίσιο ποτάμι που περιζώνει τα κατάλευκα σπιτάκια του, τον χρυσοκίτρινο ήλιο, τον γαλανό ουρανό, και την καταπράσινη φύση. Όσο όμορφο είναι το χωριό μου τόσο όμορφη ήταν και η ζωή μας σ’ αυτό. Ελεύθερα ζούσαμε μέσα στον μικρό παράδεισο του χωριού μας, παίζοντας ποδόσφαιρο, κρυφτό, μήλα, ψαρεύοντας στο ποτάμι, τριχαίους, χαμουζάδες, χελομάνες, και καβούρια. Κυνηγόντας με το λάστιχο, ή με τις θηλειές τσίχλες και κοτσύφια, βόσκοντας τα γιδοπρόβατα μας, παίζαμε τη φλογέρα ξαπλωμένοι στο κατπράσινο χαλί της φύσης, πίνοντας το κρυστάλλινο νερό της πηγής. Όλοι είμασταν μαζί πάντοτε σε κάθε χαρά και λύπη. Περπατώντας τα πλακόστρωτα, ασβεστωμένα δρομάκια, θαυμάζαμε τα μικρά κατάσπρα σπιτάκια, με τις κάτασπρες αυλές, τα πολύχρωμα λουλούδια, την δασύσκιωτη κληματαριά. Τον φούρνο να ψήνει το χωριάτικο ψωμί, τον πεντακάθαρο ασβεστωμένο σταύλο. Πάνω απ’ όλα τα σπίτια ξεχωρίζει η εκκλησία με το ψηλό καμπαναριό που μοιάζει με τον τσοπάνο που φυλάει τα προβατά του. Η μικρή όμορφη πλατεία με τα λιγοστά ξύλινα τραπεζάκια του καφενέ του κυρ-Γιώργη μαζεύει τα βράδια τους χωριανούς. Όλοι στο χωριό είμαστε αγαπημένοι και ο ένας βοηθάει τον άλλον. Που να τις βρείς  τούτες τις ομορφιές στην ξενιτιά χωριό μου όμορφο με τις ραχούλες και τις ρεματιές που σε προίκισε η φύση με νοικοκυριό;

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΥΠΑΝΑ, ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΗ ΘΕΣΗ !

Νόμισμα Αχαϊκης Συμπολιτείας
Η ετυμολογική σημασία της ονομασίας ΥΠΑΝΑ είναι η τοποθεσία που βρίσκεται ψηλά, απρόσιτα ,πάνω σε κορυφή λόφου ή όρους . Φυσικό επακόλουθο να είναι και το σημείο με μεγάλη θέα-ορατότητα στον ορίζοντα, έτσι, κατά μία έννοια θα μπορούσε να σημαίνει και το τελευταίο, το ακρότατο μέρος μίας πόλης-κράτους της αρχαιότητας. Και στην πραγματικότητα αυτός ήταν και ο σκοπός της στρατηγικής εγκαθίδρυσης των Υπάνων στον συγκεκριμένο  πεντάλοφο με αποτέλεσμα να ελέγχεται η κίνηση των γειτόνων Αρκάδων και να προστατεύεται το βασίλειο του σοφού βασιλιά Νέστορα. Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η ονομασία καθορίζει τόσο την γεωγραφική, όσο και την φυσική θέση των Υπάνων ως το βορειοανατολικό άκρο του βασιλείου.
Παρόλο που την σημερινή εποχή τα ΥΠΑΝΑ δεν αποτελούν έξοχο μνημείο, παρά μόνο στις αναμνήσεις και τα ταξίδια του μυαλού, αξίζει να ανέβει κανείς στον λόφο, το Κάστρο. Αέρας υγείας, απεραντοσύνης, αναμνήσεων αρχαιότατου πολιτισμού, όλα μαζί τα νιώθεις στην κορυφή που υψώνεται πάνω από το ταπεινό Μπιτζιμπάρδι.
Σε πολλά μέρη της ευρύτερης περιοχής έχουν βρεθεί πλήθος μεγάλων κομματιών πίθων, κεραμίδων και αγγείων. Σε καλλιεργημένα  κτήματα έχουν βρεθεί, κατά καιρούς, νομίσματα και διάφοροι άλλοι αρχαίοι θησαυροί, οι οποίοι πωλήθηκαν  ‘’επιτήδειους’’ αρχαιοκάπηλους της ευρύτερης περιοχής. Πολύ λίγα διασώθηκαν και βρίσκονται στο αρχαιολογικό Μουσείο της Ολυμπίας.
Προσεκτική εξέταση του τόπου, των μνημείων και η ετυμηγορία των θρύλων, καθώς και η αφούγκρανση  των παραδόσεων ενισχύουν την ύπαρξη πολιτισμού αντάξιου των γνωστότερων πόλεων και πολιδίων της Αρχαίας Τριφυλίας.
Ξανανιώνεις ο νους, πλανιέται ελεύθερος, σαν πουλί που μόλις γνώρισε την ελευθερία, και η ψυχή λούζεται από το φως του πανάρχαιου πνεύματος που κατοικεί ακόμα εδώ. Αφουγκράζεσαι ήχους και πλημμυρίζεις από τον αθάνατο Ελληνισμό.
Απ΄ όπου και αν στρέψεις το βλέμμα διακρίνεις μια σελίδα της αρχαίας και της νέας ιστορίας του τόπου. Πλουσιότατη. Ότι και να σκεφτείς για το θαύμα αυτό της τέχνης είναι λίγο.

·        Από τον Αλφειό ως το Κάστρο η ομαλότητα του εδάφους δε σε κουράζει, αλλά σου μεταδίδει την ευγένεια και την πραότητα του τοπίου. Οι εναλλαγές είναι λίγες και αλληλένδετες χωρίς βάναυσες μεταβολές, η ελιά που κυριαρχεί, οι δάφνες, τα πεύκα, τα σπαρτά και οι θάμνοι μυρωδικών, που συναντάς ανά τόπους, δένουν τόσο καλά μεταξύ τους που θαρρείς πως ο θεός έριξε εδώ όλη του την καλοσύνη αφού και αυτός μαγεύτηκε με το τοπίο. Οι ήχοι πουλιών που πετούν στον επίγειο τούτο παράδεισο, το ζουζούνισμα των εντόμων που πετούν σε κάθε λογής άνθος, τα τροκάκια των κοπαδιών, το γαύγισμα των σκυλιών και κάπου στον ορίζοντα, κάποιος τσοπάνης να σαλαχάει τα γίδια του, σε συνεπαίρνουν διαρκώς και δεν αφήνουν τις αισθήσεις να ηρεμήσουν.  Ω μάνα φύση, θαυμαστά τα έργα σου.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Οι εκπρόσωποι του χωριού στις εκλογές 2014!

Στις επερχόμενες Δημοτικές εκλογές της 18ης Μαΐου, στο Μπιτζιμπάρδι θα κατέβουν ως υποψήφιοι ,για την εκπροσώπηση του χωριού στον Καλλικρατικό  Δήμο Ανδρίτσαινας-Κρεστένων, ο Νίκος Κ. Ρήγας με τον Τάσο Ν.Κουτσογιαννάκη που θα συμπορευθούν με την παράταξη του Διονυσίου Μπαλιούκου, καθώς και η Σωτηρία Θ. Νικολακοπούλου με τον Αθανάσιο Ν. Τζίβα που θα παραταχθούν στο πλευρό της Αθανασίας Κουσκουρή. Κατ΄αρχην θα τους ευχηθώ καλή επιτυχία στην επίτευξη των στόχων τους και μακάρι οι στόχοι αυτοί να έχουν απώτερο σκοπό το καλό του χωριού. Οι υποσχέσεις ( ανεπίτευκτες τις περισσότερες φορές)  και οι μεγάλες κουβέντες δεν συνάδουν με το παραμελημένο, γεμάτο προβλήματα χωριό μας και η προσδοκίες είναι πολλές από τους υποψηφίους.

Ο υποψήφιος θα πρέπει να έχει ατσάλινο στομάχι, σιδερένια νεύρα και μεγάλη καρδιά. Η εκπροσώπηση  θα πρέπει να είναι με  γνώμονα την ανάπτυξη και το καλύτερο αύριο του τόπου μας χωρίς σκοπιμότητες και προσωπικά οφέλη, καθώς και χωρίς ‘’χρωματικές’’ αντιπαραθέσεις. Ευχής έργον θα ήταν να υπήρχε κοινή εκπροσώπηση στην κεντρική διοίκηση, χωρίς παρατάξεις που το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η ανάπτυξη των ορεινών και απομακρυσμένων, από τα ΄΄κέντρα΄΄, χωριών!
Καλή επιτυχία και στους τέσσερις.

"Μπιτζιμπαρδαίος"

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Μπιτζιμπάρδι 1853 : εξαγγελία εκλογών από τον τότε "πάρεδρο"!

Τα στοιχεία ,όσον αφορά το χωριό μας για τους προηγούμενους αιώνες, είναι λιγοστά και μόλις  βρίσκεσαι μπροστά στην ανακάλυψη κάποιου εγγράφου ή πληροφορίας θαρρείς πως βρίσκεις κομμάτι της ιστορίας που ήταν θαμμένο χρόνια και  το αίσθημα ικανοποίησης είναι ανείπωτο.
Ένα τέτοιο είναι και το παρακάτω, που αφορά την προκήρυξη εκλογών το 1853 υπογεγραμμένο από τον τότε πρόεδρο του χωριού μας. Η ορθογραφία και η σύνταξη λίγο ρόλο παίζουν, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ιστορική του αξία και όχι το συντακτικό. Θα το μεταφέρω αυτούσιο για να μη αλλοιώσω το ύφος και την εποχή.
…δηλοποιώ  ο υποφαινόμενος ηδικός πάρεδρος του χωριου ΜπητζηΜπάρδι του Δήμου αλιφείρας ότι έλαβον αντίγραφον της από 20 τρέχοντος Μηνός υπ΄αρίθ. 9571 διακυρήξεος της Β΄νομαρχείας Μεσινείας περί ενάρξεως, της Βουλευτικής εκλογής και προσδιωρισμού του χρόνου και του τόπου της πληροφορίες επήσης έλαβον και απόσπασμα του βουλευτικού καταλόγου περιέχον τον υπό την δικαιοδωσίαν μου ψηφοφόρους τα οποία εδιμωσίευσα πληρέστατα διααναγνώσεος  επεκλησίας και δια τοιχοκολίσεος εις τα πλέον διμοσιότερα μέρι ώστε έλαβων πλίρη γνώση αυτών έπαντες και εις ένδιξην.

Εν Μπιτζη Μπάρδι την 23 8βρίου 1853
           
                       ο   πάρεδρος


                  Φώτης Πανόπουλος

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

ΥΠΑΝΑ - ΙΣΟΒΑ - ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ - ΤΡΥΠΗΤΗ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ!


Ο άνθρωπος από τα αρχαία χρόνια, από την αρχή της γνώσης της ύπαρξης του, δέθηκε με την μάνα γη και έγινε ένα μαζί της και αυτός ο δεσμός στο πέρασμα των αιώνων παρέμεινε αναλλοίωτος λες και είναι ο δεσμός του Προμηθέα από τους Ολύμπιους θεούς για το αμάρτημα του να δώσει την φωτιά στους ανθρώπους. Ο δεσμός αυτός είναι ποικίλος και πολύχρωμος, δυνατός και αέναος και δεν αφήνει μήτε την μια πλευρά, μήτε την άλλη να σύρει το βλέμμα αλλού, είναι τροφοδότης και θρέφει το συναίσθημα του ανθρώπου και την σάρκα της γης χωρίς σταματημό.
Από μικρός ένοιωσα αυτόν τον ιδιόμορφο δέσιμο με τον τόπο που γεννήθηκα, δέσιμο το οποίο δεν μπορεί να κατανοήσει κάποιος που η ζωή του άρχισε σε μια πόλη, και περνώντας τα χρόνια δένομαι ακόμη περισσότερο και θαρρείς πως το δέσιμο αυτό ολοκληρώνεται με την ένωση του καθενός με την μάνα γη, όπου θα επιστρέψουμε. Με ρομαντισμό και ποιητική διάθεση όταν επιστρέφεις στον τόπο σου αγαλλιάζει η ψυχή σου, ευφραίνεται η καρδιά σου και ονειροπολείς τα μέρη που πρωτοπερπάτησες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές ακόμα και αν δεν τις έχεις ζήσει. Ανατριχίλα διαπερνά το κορμί σου καθώς σκέφτεσαι πόσοι και πόσοι προγονοί μας έχουν πατήσει τούτα τα χώματα, πόσοι κοιμήθηκαν κάτω  από βαθύσκιωτα πλατάνια με τις νεράιδες να τους κρατούν συντροφιά και το κελάηδημα των πουλιών σε
συνδυασμό με το κελάρυσμα  κρυστάλλινων νερών που βιαστικά τρέχουν λες και θέλουν να ενωθούν με τον πατέρα Αλφειό, που καρτερικά περιμένει όλα τα παιδιά του αλλά συνάμα βιάζεται να πάει εκεί, κάτω στην
Σικελία να συναντήσει την αγαπημένη του Αρεθούσα.


Κάθε σπιθαμή γης του τόπου σου σε κυριεύει με αγωνία, φωνές σε καλούν και δεν ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις. Μην είναι τα πεύκα μετά την βροχή με τις δροσοσταλίδες στις βελόνες τους, ή τ' αμπέλια ίσως, που πληγωμένα, τρυγημένα προσμένουν τον νέο κύκλο τους αναδύοντας μια θεσπέσια  Διονυσιακή αύρα; Μήπως είναι οι  καταπράσινες χειμωνιάτικες πλαγιές με τους ελαιώνες στις ράχες τους που προσμονούν καρτερικά να  μεστώσουν οι καρποί και να δώσουν το θεϊκό, χρυσαφένιο λάδι ή ο ξεροψημένος καλοκαιρινός τόπος που γεμάτος κάθε  λογίς δημητριακά, σιτάρια, κριθάρια, βρώμες έτοιμα να να θεριστούν αναθερμαίνοντας τις ελπίδες των κατοίκων για επιβίωση των φαμελιών τους μόλις το δρεπάνι ξεκινήσει να κόβει τα χρυσοπλουμιστά στάχυα; Μήπως τα κυπαρίσσια ψηλά, περήφανα και αλύγιστα παραδίδουν στα ρουθούνια σου την έντονη μοσχοβολιά τους ή οι πικροδάφνες με την ευωδιά τους που φέρνει στο πικραμύγδαλο; Μήπως τα μονοπάτια που σε καλούν να τα διαβείς και να γευτείς τις μυρωδιές που αναδύουν τα σκίντα, οι κουμαριές, οι μυρτιές και οι δάφνες κάνοντας το πιο ακριβό εσάνς που θα μπορούσαν να κάνουν οι ειδικοί στην αρωματοποιία Φράγκοι;
Μήπως είναι οι φωνές και τα παραγγέλματα στο Κάστρο, στα Αρχαία Ύπανα, το βορειότερο φυλάκιο του πάνσοφου Νέστορα; Μήπως οι φωνές από προγόνους μας που κατοί-κισαν τα άγια τούτα μέρη και αντίκρισαν τα μάτια τους τόσους και τόσους να έρχονται και να φεύγουν φθάνοντας μέχρι τις μέρες μας. 
Πόσοι αλήθεια πέρασαν, Κάυκωνες, Πελασγοί, Ίωνες, Αχαιοί, Μίνυες, Δωριείς, Ηλείοι, Ρωμαίοι, Σλάβοι, Φράγκοι, Βενετοί ,Τούρκοι, Γερμανοί όλοι πήραν κάτι και πιθανώς να άφησαν και κάτι όμως τόσο ο τόπος όσο και οι άνθρωποι αντιστέκονται σθεναρά και δεν αλλοτριώθηκαν, έμειναν ίδιοι απλοί και ζεστοί, αυθόρμητοι και φιλόξενοι.
Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο και η αγωνία σε κυριεύει.
 Όλα μαζί σε φωνάζουν και θαρρείς πως θα τρελαθείς το τι θα πρωτοδιαλέξεις και συνάμα αγαλλιάζεις από την ανείπωτη ηρεμία, συναισθήματα και οράματα αναμιγνύονται και ταυτόχρονα συγκρούονται και σε κάνουν σοφότερο και ταπεινό συνάμα. Χρέος στη μάνα γη των γόνιμων χωμάτων και της γλυκιάς φύσης που επιδρούν στην ψυχή σου και στο σώμα σου, ακόμα και στους πιο κρυφού σου λογισμούς σαν μουσική.
Άγια, ευλογημένα χώματα.
Από όπου και αν κοιτάξεις μια γνώριμη φιγούρα ενός κτιρίου ξεπροβάλει και σε συνεπαίρνει η μαγεία του. Είναι το μοναστήρι της Παναγίας της Ίσοβας. Ορθώνεται περήφανο ανάμεσα σε πλατάνια, ελιές, ξινά και με μια μυστηριώδη γοητείασε ταξιδεύει πίσω στα μέσα του 13ου αιώνα που μεσουρανούσε, με πλήθος Φραγκοκαλόγερους και ακόμα περισσότερους σιδερόφραχτους ιππότες που με τις γυαλιστερές τους πανοπλίες και τα περήφανα τους άτια, διασταύρωση των δικών τους με τα καρτερούν να προσκυνήσουν. Χτίστηκε από τους Κιστερκιανούς μοναχούς του Κλαιρβώ, οι οποίοι κατάφθάνοντας στην Ίσοβα (μετέπειτα Μπιτζιμπάρδι)  ενθουσιάστηκαν από το τοπίο, τους έφερε στην μνήμη το τοπίο της πατρίδας τους, με τα πλούσια κρυστάλλινα νερά, το απαλό τοπίο με την έντονη οσμή της ρίγανης και της θρούμπας και ονειρευτήκαν ένα Αβαείο που παρόμοιο δεν θα υπάρχει στην Ανατολή, κέντρο του Καθολικισμού και ορμητήριο του δόγματος. Εις μάτην, μόνο λίγα χρόνια κράτησε η δόξα της μονής και Τούρκοι μισθοφόροι το έκαψαν, το ρήμαξαν και έμεινε το κουφάρι του να μας θυμίζει μέρες ακμής, δοξασμένες και χιλιοειπωμένες μέσα από το περίφημο Χρονικό του Μορέως. Στέκεται εκεί για αιώνες πλημμυρισμένο στο φως. Κάθε στιγμή, ενώ μένει το ίδιο, αλλάζει ανάλαφρα, ανανεώνεται δε σε κουράζει. Είναι το Παλάτι μας, είναι η εικόνα όλης της ζωής μας η οποία πρώτη περνά μπροστά από τα μάτια μας όπου και αν είμαστε και θυμόμαστε τον τόπο μας.
περίφημα από την αρχαιότητα της Ανδραβίδας, να
Αρχαία  Ύπανα, Ίσοβα, Μπιτζιμπάρδι, όποια ονομασία και αν διαλέξεις η ουσία δεν αλλάζει είναι ο ίδιος αγαπημένος προορισμός για τον νου και το σώμα, αυτός είναι ο τόπος μας, είναι το Χωριό μας.                                      

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

ΞΕΝΙΤΙΑ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ!

«Αφιερωμένο στους όλους τους Μπιτζιμπαρδαίους της ξενιτιάς»

 

Από την αρχαιότητα, οι Έλληνες ξενιτεύονταν για διάφορους λόγους. Οι πόλεμοι, το άγονο έδαφος και η οικονομική
 δυσχέρεια ορισμένων περιοχών, κυρίως την επαρχία, καθώς και τα πολιτικά πάθη οδήγησαν πολλούς να εγκαταλείψουν
 την χώρα και τον Στέλιο Καζαντζίδη να τραγουδά:

"...το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό,
     το νερό της θολό,
     και το στρώμα σκληρό.
  Τα λεφτά που αποκτάς τα βλαστημάς,
    υποφέρεις, πονάς,
    την πατρίδα ζητάς."

Η ξενιτιά προκαλεί αφαίμαξη της πατρίδας μας και έγκειται στη νεολαία που, κατά κύριο λόγο, έφυγε για τα ξένα.
Το χωριό μας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση και κατά τις δεκαετίες του '60 και '70 παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη φυγή για ένα καλύτερο αύριο, για βοήθεια στην οικογένεια που έμεινε πίσω και για καλύτερα στερνά.
Καημός η ξενιτιά, πόνος για την μάνα που, παλιότερα, άφηνε το παιδί στην μάνα ή την πεθερά, έκανε την οικογένεια κομμάτια.
Παλαιότερα μόνο ένα γράμμα ήταν η επαφή με το χωριό, αργότερα τα πράγματα έγιναν καλύτερα. Γονείς δεν γνώρισαν, δεν έζησαν
με τα παιδιά τους, παππούδες δεν έπαιξαν με τα εγγόνια τους, αδέρφια χάθηκαν. Κάποιοι από τους ξενιτεμένους δεν γύρισαν
 ή δεν θα γυρίσουν ποτέ καθώς η ξενιτιά, ως άλλη Κίρκη, τους κράτησε για πάντα κοντά της.
Όμως οι χώρες που φιλοξενούν τους συγχωριανούς μας, τους έδωσαν ασφάλεια , οικονομική ευχέρεια, διοικητική οργάνωση,
άμεση εξυπηρέτηση χωρίς γραφειοκρατία και σύγχρονο οδικό δίκτυο. Η υγεία είναι βασικό μέλημα και παίρνεις αυτό ακριβώς
που πληρώνεις, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Τα παιδιά έχουν μέλλον μέσω της οργανωμένης και σύγχρονης
εκπαίδευσης και θα μπουν στον στίβο της ζωής πλήρης εφοδίων και γνώσεων.
 Η ζωή, βέβαια, είναι ρουτίνα χωρίς την ευχέρεια να ξεσκάσεις καθώς όλα κινούνται με την ακρίβεια ρομπότ,
ο καιρός ξένος, με πολύ κρύο, προς τους Έλληνες που έχουμε συνηθίσει τον ήλιο και την θάλασσα το καλοκαίρι.
 Είναι γεγονός πως θέλει πολύ δύναμη και κουράγιο να ανταπεξέλθεις στην ξενιτιά. Δάκρυα, πολλά δάκρυα, όσα και τα
τραγούδια που έχουν γραφεί για την ξενιτιά και αγαπημένα πρόσωπα εκεί.
ο Μεγαρέας ποιητής Θέογνις, κατά τον 5ο αι.π.χ. έγραψε τόσο παραστατικά για την ξενιτιά:

Ήλθον μεν γαρ έγωγε και εις Σικελήν ποτε γαίαν,
    ήλθον δ' Ευβοίης αμπελόεν πεδίον,
Σπάρτην τ' Ευρώτα δονακοτρόφου αγλαόν άστυ
και μ' εφίλευεν προφόνως πάντες επρχόμενον
αλλ' ούτις μοι τέρψις επί φρέναςήλθεν εκείνων.
Ούτως ουδέν αρ'ήν φίλτερον άλλο πάτρης.

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Ελαιοτριβείο Γρ.Π.Κουτσογιαννάκη στο Μπιτζιμπάρδι!

To 2005, στον κάμπο του χωριού και δίπλα στον Αλφειό, δημιουργήθηκε ένα υπερσύγχρονο εργοστάσιο επεξεργασίας ελαιοκάρπου (λιοτρίβι) με ότι πιο σύγχρονο τεχνολογικά υπήρχε στον χώρο της παραγωγής ελαιολάδου. Τα αδέρφια , Παναγιώτης και Ηρακλής , Κουτσογιαννάκη ρίσκαραν αφού για τέτοιο εγχείρημα τα ποσά ήταν μεγάλα και πέτυχαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να δώσουν στην περιοχή  ένα πρότυπο ελαιοτριβείο που αντάξιο του δεν υπήρχε.
Η παρουσία του ελαιοτριβείου στο χωριό δίνει την δυνατότητα στους κατοίκους του να "βγάζουν" τις ελιές σε σύντομο χρονικό διάστημα , αποφεύγοντας την ταλαιπωρία και το χάσιμο χρόνου  με την μεταφορά σε άλλο χωριό αλλά και την καλύτερη ποιότητα 
ελαιολάδου με την έκθλιψη φρέσκου καρπού. Το ελαιοτριβείο, όπως και οτιδήποτε άλλη τοπική επιχείρηση πρέπει να  συνεχίσει να λειτουργεί και να προσφέρει στην τοπική κοινωνία του μικρού χωριού μας.
Ο Γρηγόρης με την συμβολή του πατέρα του, Παναγιώτη, έχει προχωρήσει παραπέρα με την πιστοποίηση ISO 22000:2005 ΗΑCCP που μπορεί σε πολλούς να μην λέει πολλά όμως είναι πολύ σημαντική η παρουσία του στην τεχνολογία τροφίμων και δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να 
πιστοποιηθεί αφού θα πρέπει να πληρούνται αυστηροί κανόνες λειτουργίας και προδιαγραφές ανωτέρας ποιότητος. Επίσης έχουν  προχωρήσει στην τυποποίηση και εξαγωγή  ελαιολάδου στην Ελβετία με την ονομασία elleo που αποτελεί σημαντική πρωτοβουλία για τα δεδομένα του μικρού χωριού μας αφού δεν έχουμε συνηθίσει σε παρόμοιες δραστηριότητες. Ευχή μου είναι να προχωρήσουν  ακόμη καλύτερα και  η αγαστή συνεργασία τους με τους συγχωριανούς παραγωγούς να συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα.



Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Καλή λαδιά!


Εδώ και λίγο καιρό έχει ξεκινήσει η συλλογή καρπού ελιάς στα μέρη μας και αποτελεί ίσως το μοναδικό έσοδο όχι μόνο στο χωριό μας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της πάλαι ποτέ επαρχίας Ολυμπίας. Ας ευχηθούμε καλό κουράγιο σε όλους αυτούς που συμμετέχουν σε αυτήν την δύσκολη διαδικασία και καλή λαδιά!

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

A.Bon: La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe

O Antoine Bon στο βιβλίο του "La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe" κάνει ένα οδοιπορικό στις καστροπολιτείες του Μοριά και στους ναούς που κτίστηκαν εκεί κατά την διάρκεια της Φραγκοκρατίας.Ένα υπέροχο έργο που εξετάζει την ιστορία και την κατασκευή όλων των κτισμάτων ένα προς ένα. Χαρακτηριστικά αναφέρει και το Καθολικό της Παναγίας της Ίσοβας αλλά και τον Άγιο Νικόλαο παραπλεύρως.Παραθέτω τον πρόλογο του έργου, στα Γαλλικά και σε μετάφραση στα Ελληνικά με την βοήθεια της καλής φίλης Αναστασίας Ζαφειρίου-Καράμπελα, και τον χάρτη της Πελοποννήσου με τα ενδιαφέροντα κτίσματα.



                                                                AVANT PROPOS
Les plans et dessins des forteresses ou chateaux suivants Aetos,Αkova,Androysa,Arkadia,Chelmos, Kalamata, Clarence, Kalabryta, Leutron, Mela et Hagios Vasilios, ont ete leves
 et executes entre 1931 et 1938 par M.Henry Ducoux, architecte D.P.L.G,alors attache a Ecole francaise d'Athenes; c'est lui qui a egalement fait en 1938 les leves des chateaux d'Argos,
de Mistra et de Myloi de Lerne,que nous avons dessins nous -meme, et de Clermont dont les dessins ont ete executes par Paul Maignan, architecte attache au Bureau archeologique de Dijon;
celui-ci a fait aussi les plans et dessins des eglises de Saint-Sophie d'Andravida, de Notre-Dame d'Isova et de Saint-Nicolas a Bitsibardi, du couvent des Vlachernes d'Elide, en fin du couvent
 de Zaraka ; apres sa mort accidentelle, ils ont ete acheves par MrNicole Latour.
Les autres dessins, sauf indication speciale, ont ete faits par nous, ainsi que les photographies, a l'exception de celles qui sont reproduites aux planches, 32,1, 41 a, 118 b, 157,1, qui sont dues
 respectivement a MM. Dinos Psychogios, directeur de la revue "Ηλειακά", G. Donnay, architecte belge, H. Wagner, photographe attache a l'Institut archeologique allemand d'Athenes,enfin a
David Wallace, jeune archeologue anglais tue en Grece au cours de la seconde guerre mondiale et dont les photos nous ont ete aimablement communiquees par M.T.S.R. Boase president du
Magdalen College a Oxford.
  Que tous ceux qui nous ont ainsi aide a constituer cet album trouvent ici l'ecpression sincere de notre tres vive reconnaissance.

                                                                                                                                                                                                                                                                                            A.Bon


                                                           ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Τα σχεδιαγράμματα και τα σχέδια των παρακάτω φρουρίων ή κάστρων : Αετού, Άκοβας, Ανδρούσας, Αρκαδίας, Χελμού, Καλαμάτας, Γλαρέντσας, Καλαβρύτων, Λεύκτρων, Μελά και Αγίου Βασιλείου, έχουν αρθεί και εκτελεστεί μεταξύ 1931 και 1938 από τον Κο Henry Ducoux, αρχιτέκτων διδάκτωρ που συνδέεται με τη Γαλλική Σχολή Αθηνών, και ήταν αυτός που το 1938 έκανε επίσης τις άρσεις των κάστρων  του Άργους, του Μυστρά και των Μύλων της Λέρνας, που έχουμε σχέδια και εμείς οι ίδιοι του Χλεμουτσίου του οποίου τα σχέδια έχουν  εκτελεστεί από τον Paul Maignan, αρχιτέκτονα που συνδέεται με την  Αρχαιολογική Υπηρεσία του  Dijon , που έχει κάνει επίσης τα σχεδιαγράμματα και τα σχέδια των ναών της Αγίας Σοφίας Ανδραβίδας, του Καθολικού της Παναγίας της Ίσοβας και του Αγίου Νικολάου στο Μπιτζιμπάρδι, του μοναστηριού της Βλαχέρνας της Ηλείας, και τέλος του μοναστηριού του Ζάρακα, μετά από αιφνίδιο θάνατο του,αποπερατώθηκαν από τον Κο Nicole Latour.
Τα άλλα σχέδια, εκτός από ιδιαίτερη ένδειξη, έγιναν από εμάς και οι φωτογραφίες, με εξαίρεση αυτών που περιέχονται στα τεύχη, 32,1, 41 α, 118 b, 157,1, οι οποίες οφείλονται με σεβασμό  στον MM. Ντίνο Ψυχογιό, εκδότης του περιοδικού «Ηλειακά»,  στον Βέλγο αρχιτέκτονα G. Donnay, στον H. Wagner, φωτογράφο που συνδέεται με το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αθήνας, και τέλος στον David Wallace, ένα νεαρό Άγγλο αρχαιολόγο που  σκοτώθηκε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και του οποίου οι φωτογραφίες μας κοινοποιήθηκαν ευγενικά και από τον MTSR Boase πρόεδρο του Magdalen College a Oxford.
Σε όλους αυτούς που μας βοήθησαν επίσης να δημιουργήσουμε αυτό το άλμπουμ δίνουμε εδώ την έκφραση των ειλικρινών μας ευχαριστιών και της πιο θερμής μας αναγνώρισης.

                                                                                                                                                                                                                                                                                          A.Bon

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

ΣΧΟΛΙΚΟ ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΣΤΟ ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ΤΟ 1964!


                          Αποδεικτικό παραλαβής τροφίμων από το σχολείο κατά το 1964!

Παραλαβή τροφίμων το 1965. Χαρακτηριστική κάτω δεξιά η υπογραφή του τότε προέδρου της κοινότητος Ηρακλή Ζέρβα!

Δεκαετία του '60 και η μεταπολεμική Ελλάδα, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Η φτώχεια, δεν είχε εγκαταλείψει ακόμη την χώρα μας και ήταν πιο έντονη στην ύπαιθρο.Σε εκείνα τα μεγάλα θρανία, κάθονταν οι μαθητές και στην ξύλινη έδρα, που δίπλα της, είχε τους χάρτες και το μαυροπίνακα με τις κιμωλίες οι δάσκαλοι.Χαρακτηριστικό ήταν ότι τέλη της δεκαετίας του '50 και αρχές του '60 από τα 100 παιδιά στην Ελληνική ύπαιθρο, τα 95 δεν πήγαιναν σχολείο.
Σύμφωνα με το Αμερικανικό σχέδιο Marshal, ανασυγκρότησης των κατεστραμμένων χωρών, του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, η Αμερική τους έστελνε βοήθεια. Εκτός από ρούχα, παπούτσια και κλινοσκεπάσματα, που τα μοίραζαν στην ‘ουρά’ οι ιερείς στην ενορία τους, έστελνε και βασικά τρόφιμα. Γάλα σε σκόνη και γκαζοντενεκέδες, με συμπυκνωμένο βούτυρο και κίτρινο
 τυρί.
Τα παιδιά περίμεναν, να κτυπήσει η κουδούνα, για το διάλειμμα. Το ‘δεκατιανό’κολατσιό, ήταν νοστιμότατο. Έμπαιναν όλα τα παιδιά στην σειρά, κρατώντας ένα εμαγιέ ή τσίγκινο κατσαρολάκι.Ήταν πρόκληση για τα στομαχάκια τους ο συνδυασμός του φαγητού με το μάθημα.
Κατά την διάρκεια του Χειμώνα, έφερναν σπιτικό ψωμί, αλειμμένο με μπόλικη λίγδα ή ψωμοτύρι με ελιές, που είχαν στην πάνινη Σχολική τους τσάντα. Η λίγδα ήταν το ζωικό λίπος, που έπαιρναν από το σφάξιμο του χοίρου, στα γνωστά μας χοιροσφάγια της αποκριάς.
Αυτές οι εικόνες, σταδιακά εξαλείφθηκαν. Η Ελλάδα, πήρε τα πάνω της. Η μετανάστευση, έστελνε λεφτά στα χωριά και έτσι σταδιακά σταμάτησε ο θεσμός του συσσιτίου, έτσι και το χωριουδάκι μας ακολούθησε την υπόλοιπη χώρα. Τα χρόνια όμως πέρασαν, ήρθε η κρίση και παιδάκια λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, ας ελπίσουμε  η οικονομική κρίση, να περάσει γρήγορα και να μην χρειαστούμε άλλο πια το Σχολικό συσσίτιο.

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΡΥΠΗΤΗΣ " Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ"!

Σε γενικές γραμμές, ο όρος εθελοντισμός αναφέρεται στην ηθελημένη παροχή υπηρεσιών για κάποιο κοινωφελή σκοπό.Συχνά θεωρείται πως ο εθελοντισμός δεν έχει υλικά ανταλλάγματα, όμως μάλλον δεν υπάρχει απόλυτη συμφωνία πάνω στο ζήτημα αυτό: αρκετοί εκτιμούν πως, για λόγους που εξυπηρετούν τη βιωσιμότητά της, η εθελοντική εργασία θα πρέπει να αμείβεται. Αρκετές φορές η αμοιβή πραγματοποιείται με έμμεσο τρόπο, παρέχοντας για παράδειγμα στον εθελοντή δωρεάν διαμονή, διατροφή ή άλλες διευκολύνσεις. Η έννοια 'εθελοντισμός' είναι αρκετά ευρεία, καθώς συμπεριλαμβάνει μέχρι και την εθελοντική αιμοδοσία ή τη μετά θάνατο προσφορά μελών του ανθρώπινου σώματος για επιστημονικούς σκοπούς.Αρκετοί διαχωρίζουν τον εθελοντισμό σε επίσημο και ανεπίσημο. Ο επίσημος εθελοντισμός αφορά την προσφορά, για παράδειγμα, προς μία μη κυβερνητική οργάνωση ή ένα ίδρυμα. Ο ανεπίσημος εθελοντισμός αφορά την προσφορά σε περισσότερο προσωπικό επίπεδο, βοηθώντας για παράδειγμα κάποιον ηλικιωμένο στο δρόμο.Ιδιαίτερη απήχηση στις μέρες μας έχει μία συγκεκριμένη μορφή εθελοντισμού. Αυτός ο εθελοντισμός συνήθως απευθύνεται σε νέους και συσχετίζεται με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, για θέματα όπως είναι η οικολογία, ο αθλητισμός ή βοήθεια κοινωνικών ομάδων που αντιμετωπίζουν κάποια μορφή δυσκολίας. Συμπερασματικά μέσω του εθελοντισμού πραγματοποιείται με σκοπό την ανάπτυξη του αισθήματος αλληλεγγύης.
 Κάνοντας μια αναφορά στην έννοια του εθελοντισμού καταλήγω στην σκέψη και την υλοποίηση της δημιουργίας επιτροπής εθελοντισμού στο χωριό μας με σκοπό την μη κερδοσκοπική εργασία για το καλό του συνόλου.Η σκέψη υπήρχε αρκετό καιρό  και πήρε σάρκα και οστά λίγες ημέρες πριν με την δημιουργία μιας επιτροπής, η οποία θα σχεδιάζει, θα συντονίζει και θα πραγματοποιεί δράσεις στο χωριό με απώτερο σκοπό την καθαριότητα και την ευπρέπεια όπου απαιτείται.
Οι δήμοι μετά την ένωσή τους μέσω Καλλικράτη έχουν ως προτεραιότητα τους χωριά και κωμοπόλεις με περισσότερους ψήφους από τα ορεινά και ταπεινά χωριουδάκια , με αποτέλεσμα να παρατηρούνται σημάδια εγκατάλειψης και  έλλειψη καθαριότητας που αποτελούν πρόβλημα για τους κατοίκους και την υγεία τους.
Η λύση είναι η εθελοντική εργασία και μόνο μέσω αυτής θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα χωριό πρότυπο καθαριότητας και ευπρέπειας.Όλοι θα πρέπει να συμβάλουμε προς την κατεύθυνση αυτή και τα  αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να εμφανισθούν.
Η Επιτροπή αποτελείται από τους κάτωθι:
  • Κωνσταντίνος  Α. Κωσταντάρας,
  • Μίμης  Α.Νιάρχος,
  • Γιώργος  Η.Ζέρβας,
  • Αντώνης  Π.Κωνσταντάρας,
  • Παναγιώτης  Α.Κουτσογιαννάκης,
  • Ρούλα  Θ.Νικολακοπούλου,
  •  Kώστας  Γ.Αγγελόπουλος.


Εγκαινιάζοντας τις δράσεις της Επιτροπής, σημειώνω τον καθαρισμό της πλάκας και της στέγης του σχολείου ο οποίος ήταν γεμάτος μπάζα και λίμναζαν νερά με αποτέλεσμα τόσο εσωτερικά αλλά και εξωτερικά οι σοβάδες να υποχωρούν.Παρόλο που η προσέλευση δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε ο στόχος επετεύχθη και  οι βροχές θα βρουν την ταράτσα και την στέγη του σχολείου καθαρές.



ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΡΥΠΗΤΗΣ, ΤΙ ΜΕΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ!

Ένα πολύ αποφασιστικό βήμα για την χρήση του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μας από τους κατοίκους του, έγινε με την αίτηση που κατέθεσε ο σύλλογος του χωριού προς τον δήμο Ανδρίτσαινας-Κρεστένων προ λίγων ημερών.
Συγκεκριμένα στις 26/9 κατατέθηκε αίτηση παραχώρησης χρήσης με αριθμό πρωτοκόλλου 14136 με σκοπό την δημιουργία πνευματικού κέντρου για επιμόρφωση και ενημέρωση όλων των κατοίκων.Η αίτηση περιλαμβάνει το σχέδιο αναβίωσης του εγκαταλελειμμένου σχολείου ως εξής:

  • με δανειστική βιβλιοθήκη,
  • με προβολή και φύλαξη του σχολικού αρχείου,
  • με μουσείο οικιακών και γεωργικών εργαλείων του παρελθόντος,
  • και με αίθουσα δραστηριοτήτων και ψυχαγωγίας για παιδιά και νέους.
Η αίτηση κλείνει με την δέσμευση του συλλόγου για την συντήρηση και την καθαριότητα του κτιρίου τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά.
Κάνοντας μια αναφορά στα παραπάνω θα έλεγα ότι η παραχώρηση αποτελεί μονόδρομο για τον Δήμο αφού η εγκατάλειψη είναι περισσότερο από εμφανής με αποτέλεσμα εξωτερικά να εγκυμονεί κινδύνους για την σωματική ακεραιότητα των παιδιών που παίζουν, αλλά και εσωτερικά λόγω της παρουσίας τρωκτικών, εκτός το θέμα της υγείας, έχουν καταστρέψει ένα σημαντικό μέρος του πολύ αξιόλογου σχολικού αρχείου.
Ευελπιστούμε ότι ο Δήμος θα παραχωρήσει το κτίριο, αφού μόνο όφελος έχει, για να γίνει μια αφετηρία επιμορφωτικής και πνευματικής ανάτασης των κατοίκων του χωριού.


Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Μονή Ίσοβας (φωτογραφία από το 1969)!


                                                            Μονή Ίσοβας (1969)
                           
                                 "Επι της αυρίου εκίνησαν και ήλθαν στην Λιοδώραν,
                               το παρεπόταμον του Αλφέως ολόρθα εκατεβαίναν
                               στην Ίσοβαν εδιάβηκεν αλλάγι από τους Τούρκους,
                               το μοναστήρι εκάψασιν, εδε αμαρτία που εγίνη.
                               Απαύτου εκατέβησαν ολόρθα εις την Πρινίτσαν,
                               εκεί κατούνες έπιασαν, εστήσασιν τες τέντες"



                                                                             Χρονικόν του Μορέως, στ. 4669-4674.