ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΑΙΪΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΑΙΪΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Μπιτζιμπαρδαίικες μορφές: Πάνος Νιάρχος: Τεχνίτης και δημιουργός!

Γράφει η αγαπητή εγγονή του μπαρμπα-Πάνου, Άννα.



Ξεκινώντας να γράψω αυτό το άρθρο με τη σκέψη μου στον παππού τον Πάνο, μόνο γλυκύτητα, ηρεμία και συγκίνηση νιώθω. Και έτσι, νομίζω, ένιωσαν και όλοι εκείνοι με τους οποίους μίλησα μαζί τους για να συλλέξω ή να επιβεβαιώσω πληροφορίες. Απ’ όλους έλαβα το ίδιο επιμύθιο, μέσες άκρες: «Ο μπαρμπα-Πάνος ήταν ήρεμος, συνεργάσιμος, ευγενικός άνθρωπος, λογικός, εργατικός και έντιμος, κοίταζε τη δουλειά του, έδινε καλές συμβουλές και αγαπούσε τη γνώση». Θεωρώ επιτυχία να έχει ζήσει κανείς τη ζωή του έτσι και να τον θυμούνται έτσι. Ο παππούς φαίνεται πως τα κατάφερε.
Γέννημα θρέμμα της Τρυπητής, ήρθε στη ζωή το 1905 και έφυγε το 1992, σε ηλικία 87 ετών.
Γιός του Δημήτρη Νιάρχου και της Αγγελικής Μαντά από τα Δίασσελα και ένας εκ των τεσσάρων αδερφών, οι άλλοι ήταν ο Ανδρέας, ο Κώστας και ο Φώτης.
Από φτωχή οικογένεια, κατάφερε να τελειώσει το τότε Σχολαρχείο στου Ζάχα και για ένα διάστημα υπηρέτησε ως χωροφύλακας στη Λιβαδιά, πριν από τον πόλεμο του Σαράντα. Η κόρη του Βασιλική, 74 χρόνων σήμερα, θυμάται ακόμα το παντελόνι της στολής με τις γκέτες που του είχε μείνει από τη θητεία εκείνη.
Ο Πάνος πήρε μέρος στον πόλεμο του Σαράντα, άντεξε τις κακουχίες και, όταν το μέτωπο κατέρρευσε, γύρισε στο χωριό με τα πόδια, γεμάτος ψείρες, αλλά σώος και υγιής. Όταν έλειπε στην Αλβανία, το σπίτι της οικογένειας στο χωριό είχε πιάσει φωτιά και είχε τρέξει να τη σβήσει ο νεαρός τότε Γιώργος Ζέρβας, θυμάται η Βασιλική, ενώ οι γυναίκες...

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Ηλίας Δ. Ζέρβας (22/4/1938 - 15/9/2014)

Χριστέ μου που’σαι στα ψηλά μια χάρη εγώ ζητώ σου, πρόσεχε τον Πατέρα μου σα να’ναι άγγελός σου…

 Ο Ηλίας Ζέρβας γεννήθηκε στις 22 Απρίλη του 1938 στο Μπιτζιμπάρδι και ήταν γιος του Δημήτρη Ζέρβα και της Μαριγώς Δημήτρη Βαλτεσινιώτη. Ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογενείας (Παναγιώτα, Γιώργης και Ηρακλής τα άλλα τρία). Από μικρός ο Ηλίας έδειξε μια έφεση στις τέχνες θητεύοντας δίπλα στον θείο του Γιώργη Ηλία Ζέρβα που τον ένοιωθε περισσότερο σαν πατέρα του, παρά σαν θείο του. Το 1953 πεθαίνει η πολυαγαπημένη μητέρα του αφήνοντας τον Ηλία και τα τρία αδέρφια του ορφανά (πάντα όταν αναφέρονταν στην μητέρα του ο πόνος έκανε την εμφάνιση στα μάτια του). Ο πατέρας του μικρού Ηλία σε μικρό χρονικό διάστημα παντρεύτηκε και τα παιδιά έπεσαν σε δυσμένεια από την μητριά τους. Ο Ηλίας γίνεται μαστοράκος δίπλα στον Πάνο Νιάρχο και σιγά σιγά αρχίζει να παίρνει μόνος του δουλίτσες με αποτέλεσμα σε μικρή ηλικία να γίνει τεχνίτης. Στην συνέχεια δουλεύει με τον Γρηγόρη τον Κουτσογιαννάκη και στην πορεία συνεταιρίζονται.  Στην ηλικία των  26 ετών θα παντρευτεί την Γεωργία Παύλου Λινού από του Μπαράκου και θα αποκτήσει τρία παιδιά, τον Δημήτρη, τον Παύλο και τον Γιώργο. Η περιπέτεια υγείας και ο θάνατος του Παύλου θα στιγματίσει τον Ηλία και θα του αφήσει ακόμα μία πληγή μετά αυτήν της μητέρας του. Οι ασχολίες του θα είναι τα χωράφια του και η οικοδομή. Η αγάπη του για το κρασί και το αμπέλι θα του προσδώσουν ένα καλό όνομα έξω από τα στενά όρια του χωριού. Η σχέση του με την θρησκεία πάντα ήταν πολύ στενή και επί σειρά ετών θα τελέσει χρέη επιτρόπου. Όταν ‘’έχασε’’ τα αδέρφια του Γιώργη και Παναγιώτα ακόμη μια πληγή προστέθηκε στην ψυχή του. Με τον γάμο του Γιώργη και του Δημήτρη απέκτησε τον Ηλία, την Γεωργία, τον Μιχάλη και τον Νίκο καθώς και δυο νύφες που τον λάτρευαν σαν πατέρα τους.
Ο Ηλίας αποτελούσε, πάντα, υπόδειγμα ήθους και αξιοπρέπειας χωρίς να πειράξει ή λασπολογήσει κάποιον. Ο πράος και υπομονετικός του χαρακτήρας τον έκανε αγαπητό σε όλους. Πέθανε στις 15 Σεπτέμβρη του τρέχοντος έτους στην ηλικία των 76 ετών μετά από διετή μάχη με τη νόσο Wegener (ανήκει στα αυτοάνοσα νοσήματα). Όλοι μας θα τον θυμόμαστε ως μια γλυκιά ανάμνηση.
Ας είσαι καλά εκεί που είσαι!

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΑΙΪΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΤΣΑΓΔΗΣ.

Ο Παναγιώτης Τσαγδής ήταν το τελευταίο παιδί του Σταύρου και της Ζωίτσας που είχαν επίσης τον Γιώργο, τον Γιάννη, τον Θανάση, την Ευσταθία, την Μαριγούλα και την Κωστούλα. Ο Παναγιώτης θα ακολουθήσει σε ηλικία οκτώ ετών τα αδέρφια του στην Αθήνα που τα είχε υπό την προστασία του, ο γνωστός έμπορος με καταγωγή από το Μπιτζιμπάρδι, Βασίλης Σταμματέλος. Ο λόγος που ο Παναγιώτης έφυγε από το χωριό με αφορμή την οστεομυελίτιδα που τον προσέβαλε και την επιμονή της αδελφής του Ευσταθίας να αψηφήσει την άποψη που επικρατούσε στο χωριό ότι ο Παναγιώτης ήταν νεραϊδοπαρμένος.  Η διάγνωση έλεγε πως έπρεπε να του κόψουν το πόδι, όμως η Ευσταθία το απέτρεψε και ο μικρός Παναγιώτης ανάρρωσε αρτιμελής. Με το πέρασμα των χρόνων πιάνει δουλειά στο  φαρμακείο ΄΄Η έλαφος΄΄ στις στήλες του Ολυμπίου Διός και παραμένει ως και τα δεκαπέντε του. Εν συνεχεία  δουλεύει στην φαρμακαποθήκη που προμήθευε το φαρμακείο που εργαζόταν και παραμένει μέχρι να πάει στο στρατό. Ο ιδιοκτήτης της Φαρμακαποθήκης εκτιμά το ήθος και την εργατικότητα του Παναγιώτη και τον βοηθά κατά την διάρκεια της θητείας του. Μετά την απόλυση του από το στρατό αναγγέλλει στον εργοδότη του ότι επιθυμεί να κάνει δική του δουλειά, όπως και έγινε σε ηλικία 24 ετών. Το δαιμόνιο πνεύμα και η διορατικότητα του Παναγιώτη τον ανέδειξαν μέσα από την χονδρική πώληση φαρμάκων. Παράλληλα ανοίγει και φαρμακείο στη Αγία Βαρβάρα το οποίο αποτελεί σήμερα οικογενειακή επιχείρηση. Σε ηλικία 40 ετών θα παντρευτεί  το 1977 την Σταυρούλα Μυλωνά και θα αποκτήσει τον Σταύρο και την Κατερίνα. Τα πολλαπλά προβλήματα υγείας δεν θα του επιτρέψουν να επεκτείνει τις ούτως ή άλλως  επιτυχημένες επιχειρηματικές του δραστηριότητες  μέσα από το εμπόριο των φαρμάκων.
Ο Παναγιώτης ήταν άνθρωπος πρόσχαρος ευχάριστος και πολύ πλακατζής στοιχεία που τον βοήθησαν και στις επιχειρήσεις του. Δεν πρόλαβε να δει τα καθ΄ όλα άξια τέκνα του να αναλαμβάνουν το φαρμακείο  αφού απεβίωσε μετά από προβλήματα υγείας που ταλάνιζαν την υγεία του τα  τελευταία χρόνια .

Απεβίωσε σε ηλικία 73 ετών.

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Γιώργης Η. Ζέρβας, ένας καλός άνθρωπος!

Ο Γιώργης Ζέρβας γεννήθηκε το 1924 στο Μπιτζιμπάρδι και ήταν το τέταρτο τέκνο του Ηλία και της Παναγιώτας Ζέρβα. Φτωχή οικογένεια ως ήταν δυσκόλεψαν και άλλο τα πράγματα με το θάνατο του πατέρα του και την εναπομείνουσα οικογένεια τεσσάρων παιδιών με μια μάνα. Η μάνα, ως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, ξαναπαντρεύτηκε τον εκ Διασέλλων Αντώνιο Κοντοβουνήσιο και η οικογένεια μεγάλωσε με τρία ακόμη τέκνα, τον Αλέξη (απεβίωσε), τον Ανδρέα και τον Νικόλα (ιερέας). Μετά την μετοίκηση της οικογένειας στον Πύργο ο 14χρονος, τότε Γιώργης συγκατοίκησε με τον μεγαλύτερο αδερφό του Δημήτρη στο πατρικό τους σπίτι στην θέση που βρίσκεται σήμερα το σπίτι του Θεόδωρου Δ.Τσαγδή.
Ο Γιώργης ασχολήθηκε με την καλλιέργεια της γης, όμως η ζωηρή του φύση τον οδήγησε κοντά στον Πάνο Νιάρχο, ειδικό στα ξυλουργικά, και στην ενασχόλησή του με την επεξεργασία του ξύλου.Κατασκεύαζε βαρέλια καθώς και είδη οικιακής χρήσης όπως κουτάλες, χτένια, γλίτσες, πέδιλα με ξύλο και ύφασμα κ.α.Επίσης αν και σε νεαρή ηλικία αναδείχθηκε σε άριστο τεχνίτη στην κατασκευή σκεπών.
Σε ηλικία 22 ετών, και εν μέσω εμφυλίου, κατατάσσεται στο στρατό όπου υπηρετεί για 45 μήνες.Μετά την απόλυσή του εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και δραστηριοποιήθηκε, για λίγο καιρό, στον χώρο των οικοδομικών υλικών σε συνεταιρισμό με τον σύζυγο της Βασίλως Κ.Ρήγα. Το 1953 νυμφεύθηκε την Σταυρούλα Κουρμπέλη και απέκτησε τρία παιδιά, τον Ηλία (απεβίωσε), τον Χρήστο και την Μαρία. Η επαγγελματική του σταδιοδρομία συνεχίστηκε στην ΟΥΛΕΝ (ΕΥΔΑΠ) ως μαραγκός από όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Ο Γιώργης και η δραστήρια Σταυρούλα απέκτησαν μια σεβαστή περιουσία την οποία κληροδότησαν στα τέκνα τους.
Η αγάπη του Γιώργη για το χωριό του παρέμεινε άσβεστη φλόγα και αυτός ήταν και ο λόγος που έκανε σπίτι για να το επισκέπτεται όταν  μπορεί καθώς και δύο χωραφάκια με ελιές από όπου έβγαζε το λάδι για την οικογένειά του. Όλοι όσοι τον γνώριζαν είχαν μόνο καλά λόγια να πουν καθώς η τιμιότητα του ήταν απαράμιλλη αλλά και το χιούμορ του μοναδικό.
Απεβίωσε το 1996 σε ηλικία μόλις 72 ετών από προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΧΟΡΩΔΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ Γ. ΖΕΡΒΑ.


Βιογραφικό Χρήστου Γ. Ζέρβα

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Πρωτοψάλτης, Καθηγητής Βυζ. Μουσικής και Χοράρχης.
Πτυχιούχος  Α.Σ.Ο.Ε.Ε., Προϊστάμενος Τµ. Καθαρογραφής  του Ειρηνοδικείου Αθηνών. Διδάχθηκε την Βυζαντινή Μουσική από τους Πρωτοψάλτες Γεώργ.Κακουλίδη και Μανώλη Χατζηµάρκο. Φοίτησε στο «ΑΤΤΙΚΟ» Ωδείο και έλαβε Πτυχίο και Δίπλωµα Βυζαντινής Μουσικής µε « Άριστα». Επίσης  σπούδασε Ευρωπαϊκή Μουσική (θεωρία, Σολφέζ, Αρµονία  κ.λ.π.). Η ψαλτική του σταδιοδρομία άρχισε το 1975 ψάλλοντας σε διάφορους Ι. Ναούς, ενώ παράλληλα συμμετείχε σε συναυλίες, ηχογραφήσεις δίσκων, Ραδιοφωνικές και Τηλεοπτικές εκπομπές και άλλες εκδηλώσεις, ως χορωδός, στις Βυζαντινές Χορωδίες των: . Άρχοντα  Πρωτοψάλτη ΘρασΣτανίτσα, Γεωργ. Κακουλίδη, Θεοδ. Βασιλικού, Αθαν. Πέττα και άλλων.
Το 1982 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεµικό Ναυτικό και για 18 µήνες  ήταν διευθυντής της  χορωδίας του Κέντρου Εκπαιδεύσεως  ΠΑΛΑΣΚΑΣ (ΚΕΠΑΛ).
Από το 1991 µέχρι και σήµερα είναι Πρωτοψάλτης στον Ι. Ναό Αγ.Τριάδος Ν. Φιλαδελφείας Αθηνών.
Διδάσκει Βυζαντινή Μουσική από το 1987 µέχρι σήµερα σε Ωδεία και Μουσικές Σχολές του Νοµού Αττικής, Διετέλεσε για 8 χρόνια, Διευθυντής της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ι. Μητροπόλεως Νικαίας. Το 1996 ίδρυσε το «ΟΡΦΙΚΟ» Ωδείο, στο οποίο διδάσκει Βυζαντινή Μουσική και Δηµοτικό Τραγούδι µέχρι σήµερα. Από το 1991 έχει συγκροτήσει µεγάλη ανδρική Βυζαντινή χορωδίαγυναικεία Παραδοσιακή χορωδία, καθώς και µικτή Παραδοσιακή χορωδία για κάλαντα και Δηµοτικά Τραγούδια.
Επί 20 έτη(1988-2008) διετέλεσε µέλος του Δ.Σ. του Πανελληνίου Συνδέσµου Ιεροψαλτών «Ρωµανός ο Μελωδός και Ιωάννης ο Δαµασκηνός και το χρονικό διάστηµα 1988-1992 Γ.Γραµµατέας της Οµοσπονδίας Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος (ΟΜ.Σ.Ι.Ε.). Για την προσφορά του στην διατήρηση και διάδοση της Βυζαντινής Μουσικής, το έτος 2003 τιμήθηκε από το Σύλλογο Φίλων Βυζαντινής Μουσικής Αθηνών.

Βιογραφικό Χορωδίας

Ιδρύθηκε το 1991 στην Αθήνα από τον Πρωτοψάλτη Χρήστο Γ. Ζέρβα, ο οποίος είναι και ο χοράρχης της.Έχει ως έδρα το «ΟΡΦΙΚΟ» Ωδείο στα Άνω Πατήσια όπου γίνονται και οι πρόβες της χορωδίας.
Έχει δώσει πολλές συναυλίες σε Πνευματικά Κέντρα Δήμων και Ιερών Μητροπόλεων του Νομού Αττικής, στο Πρωτοδικείο Αθηνών, στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων,στο Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια, σε σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και σε πολλά  Ωδεία.

Πρόγραμμα Χορωδίας

·         Μήλο μου κόκκινο, Ήχος πλ.Δ’, Ρυθμός 7/σημος
·         Αραμπάς περνά, Ήχος πλ.Β’, Ρυθμός 9/σημος
·         Μου παρήγγειλε το αηδόνι, Ήχος Α’, Ρυθμός 7/σημος
·         Στης ακρίβειας τον καιρό, Ήχος Δ’, Ρυθμός 7/σημος
·         Όλα τα πουλάκια, Ήχος Α’, Ρυθμός 7/σημος
·         Χορός του Ζαλόγγου, Ήχος πλ.Α’, Ρυθμός 7/σημος
·         Αιγιώτισσα, Ήχος Δ’, Ρυθμός 7/σημος
·         Λελούδι της Μονεμβασιάς, Ήχος πλ.Β’, Ρυθμός 7/σημος
·         Θαλασσάκι μου, Ήχος Α’, Ρυθμός 7/σημος

Ορχήστρα

Κλαρίνο: Λευτέρης Χριστόπουλος, Λαούτο: Γιώργος Γαλάνης, Ούτι: Παναγιώτης Γαλάνης

Παραδοσιακά κρουστά: Βαγγέλης Μητροσύλης

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΑΙΪΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ: π.ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΝΤΟΒΟΥΝΗΣΙΟΣ!

Αρχίζοντας μία νέα ενότητα στον ιστόχωρο αυτό που αφορά μορφές του παρελθόντος του χωριού μας, που άλλες λίγο άλλες πολύ άφησαν το στίγμα τους στην πολύχρονη ιστορία του ιδιαίτερου τόπου μας.
Αφετηρία της προσπάθειας αυτής αποτελεί ο πατέρας Νικόλαος Κοντοβουνήσιος, παππούς του υπογράφοντος, που συνέβαλε τα μέγιστα στο "σκάλισμα" της ιστορίας της ιδιαίτερης πατρίδας μας.Αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για πολλούς από εμάς και μας έμαθε να αγαπάμε τον τόπο μας και το παρόν πόνημα αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής για τον άνθρωπο και ιερέα Νικόλαο Κοντοβουνήσιο.
Ξετυλίγοντας του κουβάρι της ιστορίας θα πάμε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ΄30 όταν ο Αντώνιος Κοντοβουνήσιος από το Μπρουμάζι (Διάσελα),έρχεται σώγαμπρος στο Μπιτζιμπάρδι και παντρεύεται την Παναγιώτα χήρα Ηλία Ζέρβα (προγιαγιά του υπογράφοντος) το γένος Αγγελόπουλου.Θα αποκτήσει τον Ανδρέα και τον Νικόλα.Τα παιδιά θα ζήσουν τα παιδικά τους χρόνια στο χωριό έως ότου μετοικίσουν στον Πύργο, φαίνεται πως αυτά τα χρόνια θα σημαδέψουν τον μικρό Νικόλα σε όλη την ζωή του εάν συμπεράνουμε από το πάθος που ξεχείλιζε μέσα από τα πονήματα του.Ας παραθέσουμε μία βιογραφία όπως ο ίδιος είχε εναποθέσει σε ένα από τα συγγράμματά του.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Κοντοβουνήσιος γεννήθηκε στην Τρυπητή Ολυµπίας, σπούδασε στην Πατµιάδα Εκκλησιαστική Σχολή και κατόπιν στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλσνίκης. Μετά τη λήψη του πτυχίου του παρακολούθησε µεταπτυχιακές σπουδές στη Βυζαντινή Αρχαιολογία της ίδιας Πανεπ. Σχολής υπό τον Καθηγητή Κων. Καλοκύρη.
Υπηρέτησε σε ενοριακές θέσεις των Ιερών Μητροπόλεων Δηµητριάδος, Θεσσαλονίκης και Καισαριανής, Βύρωνος και Υµηττού . Τα τελευταία είκοσι χρόνια ήταν Πρόεδρος του Εκκλ.Συµβουλίου του Ιερού Ναού Μεταµορφώσεως Σωτήρος Βύρωνος. Στη διάρκεια της συγγραφικής του δράστηριότητας σαράντα και πλέον ετών έγραψε άρθρα θρησκευτικού περιεχοµένου, τα οποία δηµοσιεύτηκαν σε εφηµερίδες και περιοδικά. Επί είκοσι χρόνια (1981-2001) έγραφε επίσης το άρθρο στο οποίο αφιερωνόταν κάθε χρόνο το εγκόλπιο Ηµερολόγιο της Ιεράς
Μητροπόλεως Καισαριανής, Βύρωνος και Υµηττού. Επί έντεκα χρόνια έγραφε σχεδόν εξ ολοκλήρου και εξέδιδε το ενοριακό θρησκευτικό περιοδικό « Ενοριακή Πνοή» (1975-1986). Ασχολήθηκε µε την ιστορία και τα ερείπια της δυτικής Μεσαιωνικής Πελοποννήσου συνθέτοντας σειρά µελετών που δηµοσίευσε µε τίτλο «Για να γνωρίσουµε τον τόπο µας» και περιλαµβάνει τα εξης:. «Που έκειτο το Αράκλοβο», «Το Φανάρι του Νιβηλέτ», « Αναζητώντας τον ιδρυτή του χωριού Τζάχα», «ο σταυρεπίστεγος Βυζαντινός Ναός της Φυγαλίας», «Η αντίσταση των Σκορτινών στους Φράγκους», «Ιστορία και αρχαιολογικά µνηµεία του χωριού Πλατιάνα»,"το γενεαλογικό δένδρο των οικογενειών Κουτσογιαννακη και Ζέρβα της Τρυπητής" κ.ά, Κυκλοφόρησαν τα βιβλία του «Μιλάνε τα Χαλάσµατα», «ο Ναός Μεταµορφώσεως Βύρωνος» (Ιστορία του Ναού) και το ηθογραφικό µυθιστόρηµα «Στα ίχνη ενός θρύλου». Εξέδιδε την τοπική εφηµερίδα «Η Φωνή της Τρυπητής» και ήταν µέλος του Συνδέσµου «Ελλήνων Ιστορικών Συγγραφέων».Απεβίωσε το 2009.