ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2023

Φραγκοκρατία στην Ηλεία, το κάστρο της Θεισόας ή Αγίας Ελένης.

 


Στα σύνορα Ηλείας Αρκαδίας βρίσκεται η Θεισόα ή Λάβδα και νότια αυτής βρίσκονται τα υπολείμματα ενός φράγκικου κάστρου που κτίστηκε πάνω στα οχυρωματικά ερείπια της αρχαίας Θεισόας. Το κάστρο της Αγίας Ελένης, του 13ου αιώνα, ανήκε στον Δρόγο των Σκορτών και κτίστηκε από τον βαρόνο Ούγκω Ντε Μπρυγιέρ, προστέθηκε δε στην βαρονία της Καρύταινας και περιελάμβανε 24 φέουδα. Τα αρχαία οχυρωματικά ανακατασκευάστηκαν από τους Φράγκους και προστέθηκαν νέα δομικά στοιχεία της εποχής όπως ακροπύργια και άλλες μεσαιωνικές προσθήκες. Στο εσωτερικό του κάστρου υπήρχε η καθολική εκκλησία της Αγίας Ελένης  από την οποία πήρε το κάστρο τη μεσαιωνική του ονομασία. Το κάστρο της Θεισόας είναι από τα πρώτα που κτίστηκαν στον Μοριά, μαζί με το Κρεπακόρε ώστε να διαφυλαχτεί η ακεραιότητα της πρωτεύουσας Ανδραβίδας. Η βιασύνη των Φράγκων για οχυρωματικά οδήγησε στην χρησιμοποίηση των αρχαίων δομικών στοιχείων με έναν συνδυασμό ανακατασκευής και σύγχρονων προσθηκών. Την πρακτική αυτή δεν την συνήθιζαν και φανερώνει τα στενά χρονικά περιθώρια που είχαν. Η πρόχειρη κατασκευή δεν άφησε μεσαιωνικά κτίσματα, αντίθετα παρατηρούμε διασωθέντα τα αρχαία οχυρωματικά. Θα πρέπει να σημειωθεί πως το περίφημα κάστρο της Καρυταίνης χτίστηκε αργότερα αυτού της Αγίας Ελένης.

Το κάστρο Θεισόας ή Αγίας Ελένης είναι γνωστό από ένα επεισόδιο που ελαβε χώρα το 1301 στο οποίο  η 37χρονη Ισαβέλλα Βιλεαρδουίνου (η γνωστή Ιζαμπώ) παντρεύτηκε τον 20χρονο κόμη Πεδεμοντίου Φίλιππο της Σαβοΐας, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο έγινε Πρίγκιπας Αχαΐας.

Το ζεύγος εγκαταστάθηκε στον Μοριά το 1302 και πολύ γρήγορα ο Φίλιππος έγινε μισητός από Φράγκους και Έλληνες εξαιτίας της απληστίας του και της βαριάς φορολογίας που επέβαλε. Το 1304, μη θέλοντας να καταβάλουν τα υπέρογκα ποσά που ζητούσε ο Φίλιππος, οι Έλληνες του Δρόγου των Σκορτών επαναστάτησαν. Εξέλεξαν στη Λινίσταινα αρχηγούς τους αδερφούς Γεώργιο και Ιωάννη Μικρονά και ζήτησαν τη βοήθεια των Βυζαντινών του Μυστρά. Ο κυβερνήτης του Μυστρά ανταποκρίθηκε άμεσα και έστειλε στρατό, ο οποίος βοήθησε τους επαναστάτες να καταλάβουν τα σχεδόν αφύλακτα κάστρα της Αγίας Ελένης και του Κρεπακόρε τα οποία καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Μετά τις πρώτες επιτυχίες, οι επαναστάτες επιχείρησαν να καταλάβουν ένα τρίτο κάστρο, το Μπωφόρ (αταύτιστο κάστρο κοντά στην αρχαία Ήλιδα και όχι το Λεύκτρο) αλλά στο μεταξύ οι Φράγκοι ιππότες κατάφεραν να ανασυνταχθούν, και με επικεφαλής τον άρχοντα του Σαφλαούρου Nicolas le Maure αντεπιτέθηκαν και απώθησαν τους Βυζαντινούς. H στάση τελείωσε εκεί.

Μετά από αυτά τα γεγονότα (τα οποία εξιστορεί η Γαλλική έκδοση του Χρονικού του Μορέως) το κάστρο μάλλον δεν επισκευάστηκε και δεν χρησιμοποιήθηκε ξανά. Δεν περιέχεται στις λίστες με τα φράγκικα κάστρα του 14ου και του 15ου αιώνα.

Η ταύτιση του κάστρου της Θεισόας με το κάστρο της Αγίας Ελένης/Λάβδας έγινε για πρώτη φορά από ξένους περιηγητές του 19ου αιώνα. Ο Άγγλος συνταγματάρχης William Leake στο Travels in Morea (1830) γράφει ότι η ακρόπολη είναι κυκλική χωρίς πύργους, με διάμετρο 130 μέτρα. Στο εσωτερικό υπήρχε ναός με επτά δωρικές κολώνες διαμέτρου 0,45μ. Εντόπισε επίσης ερείπια ενός μεγάλου κυκλικού κτίσματος που οι ντόπιοι περιέγραφαν ως παλιό μύλο, αλλά ο ίδιος τον θεώρησε μεσαιωνικό πύργο. Ο Γάλλος περιηγητής Buchon που επισκέφθηκε την περιοχή το 1841, είδε κι αυτός τον μεσαιωνικό κυκλικό πύργο.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Η αρχαία οχύρωση κάλυπτε μια έκταση 42 στρεμμάτων εντός περιμέτρου 880 μέτρων. Στο εσωτερικό, στο ψηλότερο σημείο, υπήρχε και ένας δεύτερος , εσωτερικός οχυρωματικός περίβολος που σχημάτιζε μια εσωτερική ακρόπολη που είχε έκταση 3,5 στρέμματα με περίμετρο 240 μέτρα. Η βόρεια πλευρά του εσωτερικού περιβόλου συνέπιπτε με τον εξωτερικό περίβολο. Στον εξωτερικό περίβολο διακρίνονται σε χαμηλό ύψος τουλάχιστον 7 πύργοι εκ των οποίων ο ένας, στο νότιο άκρο, είναι κυκλικός.

Στον εσωτερικό περίβολο διακρίνονται τουλάχιστον 2 τετράγωνοι πύργοι. Όλοι οι πύργοι διατηρούνται σε χαμηλό ύψος και είτε σώζονται σε επίπεδο θεμελίων είτε είναι επιχωματωμένοι. Η πύλη του εξωτερικού κάστρου βρισκόταν στο νοτιότερο άκρο της οχύρωσης, ενώ η πύλη της ακρόπολης ήταν στη νοτιοανατολική γωνία του εσωτερικού περιβόλου. Το φράγκικο κάστρο του 13ου αιώνα πιστεύεται ότι βρισκόταν στο σημείο της εσωτερικής ακρόπολης, δηλαδή στην οχύρωση των 3,5 στρεμμάτων της κορυφής. Κοντά στο εσωτερικό τείχος εντοπίζονται ίχνη μικρού αρχαίου ναού δωρικού ρυθμού όπως συμπεραίνεται από θραύσματα κιόνων με 20 ραβδώσεις και επίσης από κιονόκρανα και θραύσματα από μετόπες. Γενικά στο χώρο διακρίνονται πολλά υπολείμματα της αρχαίας οχύρωσης, αλλά δεν δε έχει βρεθεί το παραμικρό από τη μεσαιωνική οχύρωση. Τα τείχη που σώζονται φαίνονται όλα αρχαία, με μεγάλους ημικατεργασμένους λίθους, χωρίς συνδετικό κονίαμα. Δεν υπάρχουν ούτε καν επιφανειακά ευρήματα που να παραπέμπουν σε μεσαιωνική χρήση.

Η Ολλανδική Αρχαιολογική Σχολή ανακάλυψε στη Θεισόα λίγα ερείπια οικίσκων, η χρονολόγηση των οποίων είναι εντελώς αβέβαιη. Αυτή η παντελής έλλειψη μεσαιωνικών καταλοίπων γεννά κάποιες αμφιβολίες για το αν το κάστρο της Θεισόας υπήρξε ποτέ φράγκικο κάστρο και αν πράγματι ταυτίζεται με το κάστρο της Αγίας Ελένης.

 

Πηγές

Antoine Bon, 1969, La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d'Achaïe (1205-1430), Editions de Boccard, pp.385,386,388

Wikipedia

Kastra.eu

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2023

Μορέας ή Μοριάς (...και όχι Μωριάς) από που προήλθε το όνομα.

 

Χάρτης του Μοριά το 1608.

Η Πελοπόννησος από τα αρχαία χρόνια αποτελεί πάντα, ίσως, το σημαντικότερο κομμάτι της χερσονήσου του Αίμου και ειδικότερα του Ελλαδικού χώρου. Εμφανίζεται στον χάρτη της ιστορίας με την ονομασία Πελασγία (εκ των αυτοχθόνων Πελασγών), μετέπειτα Απία και συνεχίζει και επικρατεί η ονομασία Πελοπόννησος (΄΄νήσος του Πέλοπος΄΄, αν και παράδοξο για την εποχή εκείνη να συμπεριλαμβάνεται η λέξη νήσος) που την συνοδεύει ως και σήμερα. Υπάρχει όμως ένα μεσοδιάστημα 6, περίπου, αιώνων που ένα άλλο όνομα χαρακτηρίζει την «νήσο του Πέλοπος» και αφήνει ένα στίγμα με βαθιές ρίζες ακόμη και στις μέρες μας και αυτό δεν είναι άλλο από το όνομα «Μοριάς».

Συγκεκριμένα κατά την μεσοβυζαντινή ή μεσαιωνική περίοδο, 12ος αιώνας, ως και την επίσημη ίδρυση του Ελληνικού κράτους το όνομα Μωρέας ή Μορέας ή Μοριάς (σημ. με συνίζηση*) είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον ανυπέρβλητο τόπο του ελλαδικού χώρου και στιγματίζει την μνήμη των κατοίκων του. Σε ελληνικό  έγγραφό του 1111 που ανακάλυψε στο Βρετανικό μουσείο ο Κωνσταντίνος Σάθας, αναφέρεται για πρώτη φορά αυτό το όνομα, Μοραίας. "Μνήσθητι Κύριε του δούλου σου Ανδρέου μοναχού του εκ της καθολικής εκκλησίας Ωλένης του Μοραίου".

Αρχικά το όνομα αυτό το έφερε μόνο η περιοχή της Ηλεία και κατόπιν επικράτησε σε όλη την Πελοπόννησο (14ος-15ος αι.). Από αυτό συμπεραίνουμε πως αναιρείται η άποψη πως το όνομα είναι συνυφασμένο με την Φραγκοκρατία αφού ήδη προϋπήρχε.

Η ετυμολογία του ονόματος έχει ερευνηθεί από πολλούς ιστορικούς

Παρασκευή 5 Μαΐου 2023

Ο κάλλιστος Ναός του Επικούριου Απόλλωνα.

Επικούριος Απόλλωνας, 1888.

Στο Κωτύλιο υπάρχει θέση ονομαζόμενη Βάσσαι και ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα, μαρμάρινος ο ίδιος και η στέγη του. Από όλους τους ναούς της Πελοποννήσου ύστερα από αυτόν της Τεγέας θα μπορούσε αυτός να πάρει την πρώτη θέση για το κάλλος του μαρμάρου και το αρμονικό σύνολο. Το προσωνύμιο δόθηκε στον Απόλλωνα, γιατί υπήρξε «Επίκουρος» σε αρρώστια επιδημική, όπως και οι Αθηναίοι τον ονόμασαν «αλεξίκακο», γιατί κι απ΄ αυτούς απομάκρυνε την αρρώστια. Έφερε και στους Φιγαλείς την σωτηρία κατά την διάρκεια του πολέμου μεταξύ Πελοποννησίων και Αθηναίων και όχι σε καμιά άλλη περίσταση…και το ότι αρχιτέκτονας του ναού της Φιγαλίας υπήρξε ο Ικτίνος, σύγχρονος με τον Περικλή και αρχιτέκτονας επίσης του λεγόμενου Παρθενώνα της Αθήνας. Ανάφερα ήδη πως το λατρευτικό άγαλμα του Απόλλωνα βρίσκεται στην αγορά της Μεγαλόπολης.

Τάδε έφη Παυσανίας κατά την περιήγησή του στην περιοχή περίπου το 174π.χ.

 

"... Έτρεξα ανυπόμονος. Ήξερα πως ήταν ο ναός αυτός ένας από τους λαμπρότερους της Ελλάδας, έργο του Ικτίνου, χτισμένος ύστερα από τη μεγάλη νίκη του Παρθενώνα. Εδώ, στα βουνά τούτα, είχαν καταφύγει οι Φιγάλιοι, γλίτωσαν από την πανούκλα και ύψωσαν τον ναό αυτό για να ευχαριστήσουν τον Επικούριο Απόλλωνα. Από μακριά στο άνοιγμα δύο λόφων, μέσα στην πρασινάδα, διέκρινα μιαν άκρα του ναού. Οι κολόνες ήταν από γαλαζωπή πέτρα, η ερημιά γύρω ήταν απέραντη, μήτε πουλί, μήτε τσοπάνης, μήτε νερό. Στο βάθος, κατά το νότο, φράζοντας τον ορίζοντα, κυμάτιζε ανάρια γαλάζιος ανοιχτός, παντοδύναμος και γαλήνιος, ο Ταΰγετος. Δύσκολα μπορώ να νιώσω τους αρχαίους ναούς, στην πρώτη επαφή μένω εντελώς ασυγκίνητος. Πρέπει να περάσει ώρα πολλή, να επικαλεστώ εντατικά τη σκέψη, να γυμνάσω το μάτι, για να μπορέσω να χαρώ την απλότητα και τη σοφία, τη δύναμη και τη χάρη του αρχαίου ναού. Σιγά - σιγά με την άσκηση σαν ένα κομμάτι του βουνού μου φάνταξε ο ναός, διακριτικά σφηνωμένος ανάμεσα στα άλλα βουνά, από την ίδια πέτρα, από τον ίδιο ρυθμό και μονάχα όταν κοίταξα πολύ τις πέτρες τούτες, ένιωσα πως έτσι που είναι πελεκημένες και τοποθετημένες εκφράζουν την ουσία όλης της γύρω της βουνίσιας ερημιάς. Θαρρείς πως είναι το κεφάλι του τοπίου, η ιερή γυροτραφισμένη περιοχή όπου λάμπει ο νους του. Κι εδώ η αρχαία τέχνη δε σε ξαφνιάζει ήσυχα, από ένα μονοπάτι ανθρώπινο, σε ανεβάζει χωρίς να λαχανιάσεις στην κορυφή....".

 Έτσι γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης για τον ναό του Επικούριου Απόλλωνα στο βιβλίο του "Ταξιδεύοντας -  Μοριάς".

 

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2022

Ο Όσκαρ Γουάϊλντ (Οscar Wild) και το πάθος του για τα χώματα της Ολυμπίας.

 

Ο Όσκαρ Ουάϊλντ με παραδοσιακή φορεσιά

Τον Απρίλιο του 1877 ένας φοιτητής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, 23 ετών, μαζί με έναν  ελληνολάτρη καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Δουβλίνου, ονόματι Τζόν Μάχαφι φθάνουν στο λιμάνι του Κατακόλου πραγματοποιώντας ένα όνειρο ζωής να επισκεφθούν τα ιερά χώματα της Αρχαίας Ολυμπίας, να νοιώσουν την αύρα του ολυμπισμού και να εκπληρώσουν ένα ταξίδι που για πολλούς φιλέλληνες παρέμεινε όνειρο. Ο σπουδαστής αυτός είχε διακριθεί με βραβείο στα αρχαία ελληνικά, στο κολέγιο Τρίνιτυ, και με μητέρα σπουδαγμένη με αρχαία ελληνική παιδεία. Το όνομα αυτού, Όσκαρ Ουάϊλντ. Το ταξίδι συνδυάστηκε με την σκαπάνη που είχε φέρει στο φως ευρήματα από το μεγαλείο της Ολυμπίας και ο ίδιος αναφέρει: «Ήμουν σχεδόν δεκάξι χρόνων όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι το θαύμα και το κάλλος της αρχαίας ελληνικής ζωής. Ξαφνικά, μου φάνηκε πως έβλεπα λευκές φιγούρες να ρίχνουν πορφυρές σκιές πάνω στις ηλιόλουστες παλαίστρες, ομάδες γυμνών νέων και νεαρών παρθένων να κινούνται μέσα σ' ένα βαθύ γαλάζιο φόντο σαν να ήταν πάνω στη ζωφόρο του Παρθενώνα... Από αγάπη σε όλα αυτά, άρχισα να μελετώ ελληνικά με ενθουσιασμό και όσο πιο πολύ τα μελετούσα, τόσο περισσότερο μαγευόμουν... Από μικρός συνήθιζα να ταυτίζομαι με κάθε ξεχωριστό χαρακτήρα που διάβαζα στα βιβλία, αλλά, εκεί ανάμεσα στα δεκαπέντε με δεκάξι, παρατήρησα, με κάποια απορία, ότι μου ήταν πιο εύκολο να με φαντάζομαι ως Αλκιβιάδη ή Σοφοκλή, παρά ως Αλέξανδρο ή Καίσαρα».

Η παιδεία του Όσκαρ είχε ελληνικές επιρροές αφού τόσο η μητέρα του, όσο και ο πατέρας του υπήρξαν ελληνολάτρες με αποτέλεσμα να μεταλαμπαδεύσουν του αρχαίο ελληνικό πνεύμα και στον γιο τους. Ο πατέρας του είχε ήδη επισκεφτεί την Ελλάδα και παρότρυνε και τον ίδιο να κάνει αυτό το ταξίδι ζωής, όπως το αποκαλούσε.

Το ταξίδι του νεαρού Όσκαρ για την Ελλάδα ξεκινά την Κυριακή του Πάσχα 1 Απριλίου του 1877. Οι δυο φίλοι, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη και πληρέστερη βιογραφία του Όσκαρ Ουάιλντ από τον Ρίτσαρντ Έλμαν, παίρνουν το πλοίο από το Μπρίντεζι της Ιταλίας με προορισμό την Ελλάδα. Πρώτος σταθμός στις 3 Απριλίου η Ζάκυνθος, απ’ όπου και πέρασαν στις απέναντι ακτές της Ηλείας και συγκεκριμένα στο Κατάκολο. Η πρώτη και μοναδική του επίσκεψη στην ηπειρωτική Ελλάδα, ξεκινούσε από την Ηλεία. Και πρώτος προορισμός, η πολυθρύλητη Ολυμπία.

Κανείς δεν γνωρίζει ωστόσο πώς ο ίδιος ο Γκούσταβ Χίρσφιλντ, διευθυντής των γερμανικών ανασκαφών στην Ολυμπία, υποδέχθηκε στο Κατάκολο, μικρό τότε ψαροχώρι, τον άσημο ακόμη νεαρό φοιτητή Όσκαρ Ουάιλντ και τον συνοδό του Μαχάφι. Σύμφωνα με τον Έλμαν, έφιπποι οι τρεις άνδρες ξεκίνησαν την επομένη για την Ολυμπία, όπου ο Ουάιλντ είδε από κοντά τη διαδικασία των ανασκαφών. Αργότερα, όταν βρέθηκε και πάλι στην Αγγλία φέρεται να είπε στον εικονογράφο των βιβλίων του, Τσαρλς Ρίκετ: «Ναι, ήμουν παρών κατά τη διάρκεια της ανασκαφής όπου σήκωσαν το μέγα Απόλλωνα απ' το φουσκωμένο ποταμό. Είδα το λευκό τεντωμένο χέρι του να εμφανίζεται πάνω απ' το νερό. Το πνεύμα του θεού εξακολουθούσε να ζει μέσα στο μάρμαρο». Αναφερόταν στον Απόλλωνα του δυτικού αετώματος του ναού του Δία, όμως το πιο πιθανό ήταν να είδε μόνο το κεφάλι του αγάλματος, που όντως βρέθηκε μερικές μέρες πριν την επίσκεψη. Ο υπόλοιπος κορμός και το χέρι που αναφέρεται στην περιγραφή, βρέθηκαν αργότερα. Ο Ουάιλντ καυχιόταν επίσης ότι ήταν παρών και στην ανακάλυψη του Ερμή του Πραξιτέλη. Αν και το περίφημο άγαλμα πράγματι ήρθε στο φως την ίδια χρονιά, το 1877, διάφορες πηγές αναφέρουν ότι ο Ουάιλντ μόλις για μερικές εβδομάδες έχασε αυτή τη σπουδαία στιγμή και ότι απλά εξέφραζε έναν ευσεβή του πόθο, λέγοντας ότι ήταν παρών στην ανακάλυψη.

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2019

Η Πρώτη Ελληνική Επανάσταση και ο Κροκόνδειλος Κλαδάς!

Νίκου Εγγονόπουλου, Κροκόνδυλος Κλαδάς


Θέτοντας τα πράγματα σε μια σωστή χρονολογική σειρά, όσον αφορά την δραστηριότητα των Ελλήνων εναντίων του οθωμανικού ζυγού, θα πρέπει να ανατρέξουμε πολύ πριν το 1821 που αποτελεί το σημείο αναφοράς του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Πρίν, λοιπόν την έναυση του φιτιλιού στον Μοριά στις 24 Μαρτίου, υπήρξαν και άλλες επαναστάσεις, άλλες μικρότερες και άλλες με πιο μεγάλη αντίσταση έναντι του οθωμανού δυνάστη. 
Μια από αυτές, η πρώτη χρονολογικά, έλαβε χώρα στις 9 του Οκτώβρη του έτους 1479 και είναι απορίας άξιο το σθένος των επαναστατών, με πρωτεργάτη τον Κροκόνδειλο Κλαδά, αφού είναι μόλις λίγα χρόνια μετά την ολοκληρωτική επικράτηση της πανίσχυρης Οθωμανικής, πολεμικής μηχανής.
Για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα θα πρέπει να γνωρίσουμε τι εστί Κροκόνδειλος Κλαδάς ακι από που κρατούσε η "σκούφια"του. Ο Κροκόνδειλος ή Κροκόδειλος ή Ακροκόδυλος ήταν γιος του Θεόδωρου Κλαδά, αξιωματικού των Παλαιολόγων δεσποτών του Μυστρά.  Η εύρεση της οικογένειας Κλαδά εμφανίζεται σε αναφορές στον Μυστρά. Πολλοί ισχυρίζονται πως η καταγωγή είναι από τη Ήπειρο (λόγω δισύλλαβου ονόματος που μάλλον καταρρίπτεται αφού σε αναφορές στο δεσποτάτο διαφαίνεται πως είναι προσωνύμιο), αλλά δεν είναι η καταγωγή που μας ενδιαφέρει τόσο, όσο η δραστηριότητα που επέδειξαν.
Ο γόνος που μας ενδιαφέρει είναι ο Κροκόνδειλος ο οποίος γεννήθηκε, περίπου, το 1425 και όταν ανδρώθηκε ακολούθησε την παράδοση της οικογένειας και έγινε "Στρατιώτης". Φήμες που κυκλοφορούν...

Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

Φραγκοκρατία στον Μοριά (Μέρος Β)!

Μέρος Α:  Φραγκοκρατία στον Μοριά: η αρχή και ο Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος!
http://bitzimbardi.blogspot.gr/2017/04/blog-post.html

Αποτέλεσμα εικόνας για φραγκοκρατια στον μοριά

Η συνθήκη της Σαπιέντζας
Με τη Συνθήκη αυτή, ο Γοδεφρείδος διέγραψε όλες τις απαιτήσεις του από τη Μεθώνη και την Κορώνη, που το έδαφός τους έφτανε βόρεια σχεδόν ως το Ναβαρίνο (Πύλο). Οι δύο αυτές πόλεις αποτελούσαν για τους Βενετούς "αποθήκη και ειδικό σταθμό εφοδιασμού για τις γαλέρες, τα πλοία και τα σκάφη στο δρόμο τους για την Ανατολή". Επίσης ο Γοδεφρείδος υποσχέθηκε να κατακτήσει όλα τα μέρη που δεν ανήκαν ακόμη σ' αυτόν και να παραχωρήσει το 1/4 από αυτά στους Βενετούς. Επίσης χορήγησε ελευθερία εμπορίου στους Βενετσιάνους σε όλη την επικράτειά του.
Τελικά, μόνο η Μονεμβασιά έμεινε σε ελληνικά χέρια ως το 1249, οπότε, μετά από στενή πολιορκία τριών ετών και αφού οι κάτοικοί της από την πείνα "εφάγασι τους ποντικούς ομοίως τα κατσία (γάτες)", έπεσε στα χέρια των Φράγκων.
Η συμφωνία παραλίγο να χαλάσει, όταν ένας ξάδελφος του Σαμπλίτ, ο Ροβέρτος, ξεκινά για τον Μοριά, προκειμένου να αναλάβει αυτός την ηγεμονία. Κατά την αναχώρηση του Σαμπλίτ είχε γίνει συμφωνία πως κάθε νόμιμος απαιτητής όφειλε να έρθει στον Μοριά μέσα σε ένα χρόνο και μια μέρα. Αλλιώς οποιαδήποτε απαίτηση θα παραγραφόταν. Ο Ροβέρτος έφτασε στη Βενετία. Εκεί, μετά από συμφωνία με τον Γοδεφρείδο, ο πανούργος δόγης, με διάφορες προφάσεις, δεν τον άφηνε να φύγει. Πέρασαν δύο μήνες, όταν τελικά ο Ροβέρτος μπόρεσε να επιβιβαστεί σε ένα καράβι για τον Μοριά. Ο πλοίαρχός του πήρε εντολή να τον εγκαταλείψει στις ακτές της Κέρκυρας(!) και να ενημερώσει τον Γοδεφρείδο.
Τελικά με ένα απουλικό καράβι, ο Ροβέρτος έφτασε στη Γλαρέντζα (Κυλλήνη), δώδεκα μέρες πριν τη λήξη της προθεσμίας. Μαθαίνοντας ότι ο Γοδεφρείδος ήταν στην Ανδραβίδα, έστειλε αγγελιοφόρο με την παράκληση να του σταλούν άλογα για τη διαδρομή του. Ο αγγελιοφόρος δεν βρήκε τον Γοδεφρείδο στην Ανδραβίδα. Φτάνοντας σ' αυτήν, ο Ροβέρτος έγινε δεκτός από τον φρούραρχο και τους προύχοντες της πόλης με τιμές. Έλαβε από τον φρούραρχο πιστοποιητικό για τον χρόνο άφιξής του στη χώρα. Ο Γοδεφρείδος είχε μετακινηθεί στο Βλισίρι, κοντά στο Κατάκωλο και ακολουθώντας παρελκυστική τακτική, δέχτηκε τελικά τον Ροβέρτο στη Λακεδαιμονία μετά τη λήξη της προθεσμίας. Εκεί συνήλθε συνέλευση των Βαρόνων για να εξετάσει τους τίτλους του απαιτητή. Η συνέλευση έκρινε ότι η προθεσμία είχε λήξει πριν από δύο εβδομάδες και ο Ροβέρτος είχε χάσει τα δικαιώματά του. Έτσι ο ξάδελφος του Σαμπλίτ, αφού δεν δέχτηκε να παραμείνει στον Μοριά, επέστρεψε στη Γαλλία.
Η αλήθεια είναι ότι οι βαρόνοι προτιμούσαν σαφώς να αναλάβει την ηγεμονία ο θαρραλέος και πανούργος Γοδεφρείδος παρά ο νεαρός, άπειρος και με πλήθος άπειρων ακολούθων Ροβέρτος. Έτσι ο Γοδεφρείδος Α' Βιλλεαρδουίνος από ναυαγός στη Μεθώνη έγινε κύριος όλης της Πελοποννήσου, καθώς το 1210 κατέλαβε την Κόρινθο και λίγο αργότερα, με τη βοήθεια των Βενετών, το Ναύπλιο και το Άργος. Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ' τον είχε ήδη αναγνωρίσει ως "ηγεμόνα της Αχαΐας" από το 1209.
Πηγές: William Miller "Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα", ελληνική  έκδοση 1990, Χρονικόν του Μορέως

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

Φραγκοκρατία στον Μοριά: η αρχή και ο Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος!


1209: Η συνθήκη της Σαπιέντζας και το μοίρασμα του Μοριά ανάμεσα σε Βενετούς και Φράγκους


Ο Γοδεφρείδος Α' Βιλλεαρδουίνος (Geoffrey de Villearduin), ήταν ένας από τους σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας, που, όπως ξέρουμε, κατέληξε στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους (1204). Ήταν ανιψιός του επίσης σταυροφόρου της Δ' Σταυροφορίας) και χρονογράφου Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου. Γεννήθηκε γύρω στο 1169 στην Καμπανία (Champagne) της Γαλλίας. Δεν ακολούθησε τους άλλους σταυροφόρους, αλλά επιχείρησε να φτάσει για προσκύνημα στην Παλαιστίνη. Μόλις έφτασε στη Συρία, πληροφορήθηκε την άλωση της Κων/πολης και έσπευσε να συναντήσει τους άλλους σταυροφόρους. Ωστόσο, το πλοίο του παρασύρθηκε από σφοδρή τρικυμία και βρέθηκε στη Μεθώνη. Εκεί, στη διάρκεια του χειμώνα του 1204, ο τοπικός άρχοντας Ιωάννης Καντακουζηνός του ζήτησε να τον βοηθήσει σε μια επίθεση σε γειτονικές περιοχές. Εκείνος δέχτηκε και όντως οι δύο σύμμαχοι πέτυχαν τον σκοπό τους. Τον επόμενο χρόνο, ο Καντακουζηνός πέθανε και ο γιος του, Μιχαήλ, ακύρωσε τη συμφωνία με τον Γοδεφρείδο, ο οποίος, σύμφωνα με τον William Miller "είχε διαπιστώσει το μοιραίο μυστικό πως οι Έλληνες της Πελοποννήσου ήταν γενιά που δεν επιθυμούσε πόλεμο και πως η χώρα τους μπορούσε να κατακτηθεί εύκολα από ένα τολμηρό τμήμα Λατίνων".
... Ὁ κόντος ὁ παράξενος ἐκεῖνος τῆς Τσαμπάνιας
ὅπου σὲ εἶπα εἰς τὴν ἀρχὴν ἐτούτου τοῦ βιβλίου,
ὅπου ἄρχισεν τὸ πέραμα καὶ τὸ πασσάτζο ἐκεῖνο
μετὰ τοὺς ἄλλους ἕτερους εὐγενικοὺς ἀνθρώπους
ν᾿ ἀπέλθῃ ἐκεῖσε εἰς τὴν Συρίαν, εἰς τοῦ Χριστοῦ τὸν
τάφον

Ο αρχηγός της Δ' Σταυροφορίας Βονιφάτιος Μομφερατικός, μετά την κατάληψη του μεγαλύτερου τμήματος της Ελλάδας, πολιορκούσε εκείνη την εποχή το Ναύπλιο. Μόλις έμαθε ότι ο Γοδεφρείδος βρισκόταν στη Μεθώνη, τον κάλεσε να τον βοηθήσει. Πραγματικά, ο νεαρός σταυροφόρος σε έξι ημέρες έφτασε στο στρατόπεδο του Βονιφάτιου, ο οποίος για να τον δελεάσει του πρόσφερε κτίσεις και κτήματα. Όμως μια τυχαία συνάντηση άλλαξε για... νιοστή φορά τον ρου της ιστορίας.
Ανάμεσα στους άνδρες του Βονιφάτιου, ήταν και ο Γκιγιόμ ντε Σαμπλίτ, παλιός φίλος και συμπατριώτης του Γοδεφρείδου, ο οποίος του περιέγραψε τον πλούτο της χώρας που οι ντόπιοι την αποκαλούσαν "Μορέα. Η πιο σίγουρη εκδοχή είναι η λέξη να προέρχεται πό τους ίδιους τους κατακτητές σε παραφθορά της ονομασίας του δέντρου "μουριά" που κυριαρχούσε στον κάμπο της Ηλείας και αποτελούσε βασική τροφή στην καλιέργεια του μεταξοσκώληκα.
Οι δύο φίλοι ζήτησαν από τον Βονιφάτιο, κι εκείνος δέχτηκε να τους δώσει, μια μικρή στρατιωτική δύναμη. Με επικεφαλής τον Γοδεφρείδο, τον Γκιγιόμ ντε Σαμπλίτ, εκατό ιππότες και μερικοί στρατιώτες, ξεκίνησαν από το Ναύπλιο να καταλάβουν την Πελοπόννησο. Θα πίστευε κανείς ότι η προσπάθεια αυτή θα τελείωνε σύντομα και άδοξα. Έγινε όμως ακριβώς το αντίθετο...
Πρώτη πόλη που έπεσε στα χέρια τους ήταν η Πάτρα. Ακολούθησε η πρωτεύουσα της Ήλιδας, Ανδραβίδα, οι άρχοντες της οποίας μαζί με τους ιερείς που κρατούσαν τις άγιες εικόνες και τον σταυρό ομολόγησαν πίστη στους Φράγκους με τον όρο πως θα σέβονταν τις κτίσεις τους.

 Ἐν τούτῳ ὡρμήσασιν ἐκεῖ, ὁλόρθα ὑπαγαίνουν,
ἐξάπλωσαν τὰ φλάμπουρα τοῦ καθενὸς φουσσάτου·
κι ἀφότου ἐπλησιάσασιν ἐκεῖ στὴν Ἀνδραβίδα,
κ᾿ ἐμάθασιν οἱ Ἀνδραβισαῖοι ὅτι ἔρχονται οἱ Φράγκοι,
ἐξέβησαν μὲ τοὺς σταυροὺς ὁμοίως μὲ τὰς εἰκόνας
οἱ ἄρχοντες καὶ τὸ κοινὸ τῆς χώρας Ἀνβραβίδου,
καὶ ἦλθαν κ᾿ ἐπροσκύνησαν τὸν Καμπανέση ἐκεῖνον.

Σύντομα και άλλες πόλεις έπεσαν στα χέρια του Γοδεφρείδου και του Σαμπλίτ. Η σημαντικότερη μάχη έγινε στη συνέχεια στον ελαιώνα των Κουντούρων, κοντά στη Μεθώνη, όπου 500-700 Φράγκοι συνέτριψαν τους Έλληνες. Ηρωική αντίσταση πρόβαλε ο άρχοντας Δοξαπατρής Βουτσαράς από το κάστρο του στο Αράκλοβο, στα αρκαδικά βουνά (πιθανότατα στην κορυφή Χρυσούλι του όρους Μίνθη, στα 1.200 μέτρα). Στην αραγονική παραλλαγή του "Χρονικού του Μορέως" αναφέρεται πως κανένας δεν μπορούσε να σηκώσει το ρόπαλό του και πως ο θώρακάς του ζύγιζε 150 λίτρες (μία βυζαντινή λίτρα = 327,456 γραμμάρια), δηλαδή περίπου 49 κιλά! Στην ιστορία έμεινε και η κόρη του, Μαρία Δοξαπατρή, που για να μην πέσει στα χέρια των Φράγκων, προτίμησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας από το κάστρο. Ο Δημήτριος Βερναρδάκης την έκανε ηρωίδα της τραγωδίας "Μαρία Δοξαπατρή". Σύντομα ο Σαμπλίτ αποκαλούνταν από τον πάπα Ιννοκέντιο Γ' "ηγεμόνας όλης της Αχαΐας", καθώς είχε καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του Μοριά. Την ίδια εποχή οι Βενετοί έστειλαν στόλο, που κατέλαβε τη Μεθώνη και την Κορώνη, κατανικώντας τις μικρές φραγκικές φρουρές που είχαν τοποθετηθεί εκεί. Όπως γράφει ο William Miller , "Όσο για το λαό, είχε ξεχάσει να πολεμάει, καταπιεζόμενος από τα βάρη και την αδιαφορία ή από διάθεση να αλλάξει δεσπότες". Και ο Βυζαντινός ιστορικός Γ. Ακροπολίτης σημειώνει ότι: "Οι Ευρωπαίοι Έλληνες ήταν ακατάρτιστοι στην άμυνα των φρουρίων και εύκολα έπεφταν στα πόδια κάθε τύραννου" και πως "στον Μοριά υπήρχαν λίγα φρούρια". Σεβόμενοι και τα δικαιώματα των Ελλήνων, οι Φράγκοι έγιναν δεκτοί με θετική διάθεση στις περισσότερες περιοχές.
Ο Σαμπλίτ ξεκίνησε την οργάνωση της ηγεμονίας του. Διόρισε μια επιτροπή από Έλληνες και Λατίνους, με πρόεδρο τον Γοδεφρείδο για να διαιρέσει τον Μοριά σε τιμάρια. Ο ίδιος αναγκάστηκε να φύγει για τη Γαλλία, καθώς ο αδελφός του Λουδοβίκος πέθανε χωρίς να αφήσει απογόνους και έπρεπε να τακτοποιήσει τα κληρονομικά θέματά του στη Βουργουνδία. Στον Γοδεφρείδο άφησε τις βαρονίες της Καλαμάτας και της Κυπαρισσίας και στην Αχαΐα άφησε αντιπρόσωπο τον ανιψιό του. Όμως ο Σαμπλίτ διασχίζοντας την Απουλία πέθανε, όπως και ο ανιψιός του, μετά από λίγο. Έτσι ο Γοδεφρείδος έγινε ηγεμόνας όλης σχεδόν της Πελοποννήσου, μέχρι να έρθει από τη Γαλλία ο πλησιέστερος συγγενής του Σαμπλίτ.
Σε συνέλευση που έγινε στην Ανδραβίδα αποφασίστηκε ο χωρισμός της ηγεμονίας σε 12 βαρονίες, ο τρόπος διακυβέρνησης και όλα τα υπόλοιπα διαδικαστικά θέματα. Ο Γοδεφρείδος κατέλαβε τη Βελιγοστή και το Νύκλι, όπως και τη Λακεδαιμονία (προφανώς τη Σπάρτη). Έμεναν ακόμα σε ελληνικά χέρια η Κόρινθος, το Ναύπλιο, το Άργος και η Μονεμβασιά. Ενώ πολιορκούσε τον Ακροκόρινθο, με τη βοήθεια του Όθωνα ντε λα Ρος, της Αθήνας, δέχτηκε πρόσκληση να μεταβεί στη Ραβένικα (στην κοιλάδα του Σπερχειού) την άνοιξη του 1209, όπου ο αυτοκράτορας Ερρίκος είχε συγκαλέσει συνέλευση, παρλαμά, όπως είναι γνωστή στις ελληνικές πηγές. Εκεί του απονεμήθηκε ο τίτλος του "στρατοπεδάρχη της Ρωμανίας". Επειδή όμως οι Βενετοί είχαν στείλει νέο διοικητή στη Μεθώνη και την Κορώνη, βιάστηκε να γυρίσει πίσω, για να διευθετήσει τις "εκκρεμότητες" με τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία. Έτσι ο Γοδεφρείδος και ο Βενετσιάνος διοικητής του Μοριά συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 1209 στη Σαπιέντζα. Στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων, που υπήρχε τότε στο νησί, υπογράφτηκε η Συνθήκη της Σαπιέντζας.

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Η άλωση της Πόλης και η Κερκόπορτα στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, από την οποία μπήκαν οι Τούρκοι. Μύθος ή πραγματικότητα;


Η άλωση της Κωνσταντινούπολης έγινε στις 29 Μαΐου του 1453, μετά από πολιορκία που είχε ξεκινήσει στις αρχές Απριλίου. Ο υπερασπιστής της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να κρατήσει απόρθητα τα οχυρά. Χρησιμοποίησε ακόμα και τη διπλωματία. Προτού ξεκινήσει η στρατιωτική αναμέτρηση έστειλε αντιπρόσωπό του στο σουλτάνο και του υπενθύμιζε ότι στην πόλη παραμένει φρουρούμενος ο πρίγκιπας Ορχάν, διεκδικητής του οθωμανικού θρόνου. Ο Παλαιολόγος ζήτησε από τον σουλτάνο να πληρώσει τα χρήματα που είχαν συμφωνηθεί για τη φρούρηση του εσωτερικού του αντιπάλου. Είναι παιχνίδι της ιστορίας, αλλά έτσι ξεκίνησε η Άλωση της Πόλης. Με την άρνηση του Μωάμεθ να πληρώσει λεφτά στον Παλαιολόγο. Καθοριστική ήταν η χρήση της μπομπάρδας, του τεράστιου κανονιού που σημάδευε τα τείχη της πόλης. Πολλά έχουν γραφτεί για τις αιτίες που οδήγησαν στην άλωση της Κωνσταντινούπολης. Η Κερκόπορτα, η βοήθεια που δεν ήρθε από τη Δύση, η πολιτική και στρατιωτική παρακμή, ο ρόλος της εκκλησίας και των αρχόντων που κοίταζαν το θησαυροφυλάκιό τους και όχι την Πόλη. Δείτε στο βίντεο της «Μηχανής του Χρόνου» την τελευταία λιτανεία των Χριστιανών πριν από την πτώση της Πόλης, τα τελευταία λόγια του αυτοκράτορα που έπεσε στο πεδίο της μάχης σε ηλικία 49 ετών, τον μύθο της κερκόπορτας και την αντίδραση του Μωάμεθ, όταν μπήκε στην Πόλη και αντίκρισε τις θηριωδίες των στρατιωτών του.
mixanitouxronou

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Ο παραλογισμός των Περσών κατά τον Λακεδαίμονα βασιλιά Παυσανία.


Όταν οι ενωμένοι Έλληνες υπό την ηγεσία των Σπαρτιατών νίκησαν τους Πέρσες στις Πλαταιές, στην τελευταία νικηφόρα μάχη (είχαν προηγηθεί ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες και η Σαλαμίνα), ο βασιλιάς Παυσανίας βρήκε ανέπαφη την σκηνή του στρατηγού Μαρδονίου. Η επέλαση εκατό χιλιάδων συνασπισμένων Ελλήνων αποδεκάτισε τους τριακόσιους χιλιάδες Πέρσες, που βρήκαν τραγικό θάνατο και οι λίγοι που γλύτωσαν αναγκάστηκαν να φύγουν βόρεια.
 Ο λιτοδίαιτος Σπαρτιάτης βασιλιάς μπήκε στην σκηνή που τον περίμεναν έντρομοι όλοι οι ακόλουθοι του Μαρδόνιου. Ο Παυσανίας έμεινε έκπληκτος με την χλιδή που επικρατούσε με τα χρυσά και αργυρά αντικείμενα και από τα περίτεχνα χειροποίητα χαλιά, ενώ αυτός κοιμόταν πάνω σε καλαμωτές (κρεβάτι από καλάμια) από τον Ευρώτα.  Ο Παυσανίας διέταξε να του ετοιμάσουν ένα δείπνο εφάμιλλο αυτών του Μαρδονίου. Πραγματικά οι μάγειροι έβαλαν όλη τους την τέχνη και οι ευνούχοι στόλισαν το τραπέζι και τα ανάκλιντρα, με σκοπό να γλιτώσουν το κεφάλι τους.
Όταν τελείωσαν οι Πέρσες πρόσταξε σε δύο είλωτες να του ετοιμάσουν ένα δείπνο από αυτά που του σέρβιραν συνήθως. Πράγματι οι είλωτες του έβαλαν πάνω σε ένα σανίδινο τραπέζι ξερό ψωμί, ελιές και ένα κρεμμύδι. Ο Παυσανίας τοποθέτησε δίπλα δίπλα τα δύο δείπνα και κάλεσε τους στρατηγούς των Ελλήνων. Όπως μας μεταφέρει, ο μέγιστος ιστορικός, Ηρόδοτος όταν συγκεντρώθηκαν τους έδειξε τα τραπέζια και χαμογελώντας τους είπε: « Άνδρες Έλληνες, να γιατί σας κάλεσα. Για να σας δείξω τον παραλογισμό του Πέρση, ο οποίος, ενώ έχει αυτόν τον τρόπο ζωής, ήρθε να μας πάρει αυτήν εδώ την φτώχεια».


Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Ο Μοριάς το 1668 με τα μάτια του Εβλιά Τσελεμπή!


Ο Εβλιγιά Τσελεμπή ήταν Τούρκος χρονογράφος και περιηγητής. Αφού περιηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έγραψε λεπτομερώς για κτίρια, αγορές, ήθη, έθιμα και πολιτισμό, από το  1640 μέχρι το 1676 ξεκίνησε τις περιηγήσεις του εκτός της Πόλης. Οι γραπτές του εντυπώσεις συγκεντρώθηκαν σε ένα δεκάτομο έργο, το ‘’Seyahatnâme’’ ( = «Βιβλίο των ταξιδιών»). Εκεί περιλαμβάνονται εντυπώσεις από ταξίδια του στον ελλαδικό χώρο, τη Βαλκανική, την Αυστρία, τη Βόρειο Αφρική, την Ανατολία, την Περσία και το Κάιρο. Χρησιμοποιεί την καθομιλουμένη γλώσσα της εποχής.
Το έργο του Τσελεμπή τοποθετείται σε ένα είδος ελαφρύτερης λογοτεχνίας που πρωταρχικός σκοπός της δεν είναι η ιστορική αλήθεια. Παρόλο που πολλές φορές αναφέρεται διεξοδικά και με ακρίβεια, ειδικά στα γεγονότα στα οποία ήταν παρών, άλλες φορές αναμιγνύει μύθους με ιστορικά γεγονότα. Προσπαθεί να παρουσιάσει το έργο του με λογοτεχνικό τρόπο και γι' αυτό τοποθετεί πολλές φορές τον εαυτό του παρόντα σε γεγονότα. Ορισμένες αφηγήσεις του θεωρούνται φανταστικές ή είναι βασισμένες σε άλλες πηγές. Χρησιμοποιώντας την φαντασία του περιέγραψε χώρες τις οποίες ποτέ δεν επισκέφτηκε. Οι μελετητές του έργου του μπορούν σήμερα να ξεχωρίσουν το ψεύτικο από το αληθινό, έτσι το δεκάτομο έργο του παραμένει πολύτιμο για τις εκτενείς πληροφορίες που παρέχει γύρω από την κατάσταση που βρίσκονταν οι πόλεις και τα χωριά κατά την εποχή εκείνη, την ιστορία, τον πολιτισμό και τη γεωγραφία τους. Μεταξύ των ετών 1668 και 1671 περιηγείται στον Μοριά και αναφέρει χαρακτηριστικά αλλά και με δόση υπερβολής σε κάποια σημεία:
Διανύσαμε συνολικά εφτακόσια εβδομήντα μίλια δρόμο στο βιλαέτι του Μοριά. Είδαμε τριάντα ένα κατοικημένα κάστρα, πέντε χιλιάδες τρακόσια εξήντα χωριά, εβδομήντα οκτώ ποτάμια και χιλιάδες ποταμάκια κα πηγές, εκατοντάδες χιλιάδες δημιουργήματα του θεού. Τρείς μήνες βρεθήκαμε σε εκατοντάδες τσιφλίκια και περάσαμε ευχάριστα τον καιρό μας. Η περιήγηση μας ολοκληρώθηκε στην Κόρινθο. Αυτή ήταν η επιθυμία του θεού.
Ας μάθουν οι φίλοι, πως δεν υπάρχει άλλο τέτοιο νησί, τόσο όμορφο και πλούσιο σε όλη την Οθωμανική επικράτεια. Τριακόσια είδη προϊόντων παράγονται εδώ. Τα πρόβατα γεννούν δυο φορές τον χρόνο, πριν καλά καλά μεγαλώσουν. Τα κορίτσια προτού γίνουν εννιά δέκα χρονών, γεννούν το πρώτο τους παιδί. Τα αγόρια ενηλικιώνονται στα δέκα με έντεκα τους χρόνια. Οι συκιές και τα λαχανικά δίνουν ζουμερούς καρπούς εφτά φορές τον χρόνο. Υπάρχουν άφθονα φρούτα και λαχανικά και τον χειμώνα και το καλοκαίρι. Το νερό και το κλίμα δίνουν τέσσερις συνδυασμούς:
1)   Οι καζάδες της Τριπολιτσάς και των Καλαβρύτων είναι πεδινοί. Δεν ευδοκιμούν εκεί λεμόνια, νεράντζια και σύκα. Ο χειμώνας στα ορεινά είναι σκληρός και σε μερικά σημεία χιονίζει. Όλα τα ποτάμια του Μοριά  έχουν τις πηγές τους στα βουνά της Τριπολιτσάς, των Καλαβρύτων και της Μάνης.
2)   Ο λαός της ορεινής Μάνης έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους Βενετούς κι ένα παράξενο ιδίωμα. Στα ορεινά δεν καλλιεργείται σιτάρι. Οι άνθρωποι τρώνε καλαμπόκι. Μια φορά τον χρόνο έρχονται ορτύκια ( Από τα ορτύκια αυτά πήρε το όνομα του το Πόρτο Κάγιο, Port aux Cailles δηλ. λιμάνι των ορτυκιών), που τα κυνηγούν και τα τρώνε τον χειμώνα. Η θάλασσα προσφέρει πολλά στρείδια. Είναι ορεινή περιοχή.
3)   Το σαντζάκι του Μυστρά ως και την περιοχή της Μονεμβάσιας είναι γεμάτο περιβόλια, αμπέλια και καλλιέργειες. Δέκα εφτά είδη σύκων αναφέρονται στα κρατικά κατάστιχα. Εδώ ζει η φυλή των Τσακώνων, που μιλούν το τοπικό τους ιδίωμα.
4)    Ο καζάς της Γαστούνης που δεν πιάνει χιόνι. Τέσσερις διαφορετικές γλώσσες μιλιούνται στον Μοριά:
α) Στην περιοχή του Μυστρά μιλούν καθαρά Ελληνικά,
β) Τα Ελληνικά της Μάνης,
γ) Τα Τσακωνικά, κοντά στην Μονεμβάσια,
δ) Τα Αρβανίτικα στις περιοχές του Αιγίου και των  Καλαβρύτων.
Στον Μοριά υπάρχουν είκοσι καδιλίκια και δύο σαντζάκια. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι η Ελληνική, αν και ζουν εδώ πολλοί μουσουλμάνοι. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί  στους ξένους.

Πηγή: Εβλιά Τσελεμπί, Οδοιπορικό στην Ελλάδα (1668-1671)


Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Το πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830!



Την 3η Φεβρουαρίου του 1830 διεξήχθη ένα συνέδριο στο υπουργείο εξωτερικών της Αγγλίας, στο Λονδίνο, κατά το οποίο οι εκπρόσωποι ης Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας υπέγραψαν πρωτόκολλο ανακηρύσσοντας την Ελλάδα ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.

1. Η Ελλάς θέλει σχηματίσει εν κράτος ανεξάρτητον και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησίαν.
2.  Η διοριστική γραμμή των συνόρων της Ελλάδος, αρξαμένη από τας εκβολάς του Ασπροποτάμου, θέλει ανατρέξει τον ποταμόν αυτόν έως κατέναντι της λίμνης του Αγγελοκάστρου, και διασχίσασα τόσον αυτήν την λίμνην όσον και τας του Βραχωρίου και της Σταυροβίτσας, θέλει καταλήξει εις το όρος Αρτοτίνα, εξ ου θέλει ακολουθήσει την κορυφήν του όρους ’ξου, την κοιλάδα της Κοτούρης και την κορυφήν του όρους Οίτης έως τον κόλπον του Ζητουνίου, εις τον οποίον θέλει καταντήσει προς τας εκβολάς του Σπερχειού.
Όλαι αι χώραι και τόποι κείμενοι προς Μεσημβρίαν αυτής της γραμμής, την οποίαν το συμβούλιον εχάραξεν επί του ενταύθα υπό στοιχείον Στ συναπτομένου γεωγραφικού πίνακος, θέλουν ανήκει εις την Ελλάδα.
Θέλουν ανήκει ωσαύτως εις την Ελλάδα η νήσος Εύβοια ολόκληρος, αι Δαιμονόνησοι, η νήσος Σκύρος και αι νήσοι, αι εγνωσμέναι το αρχαίον υπό το όνομα Κυκλάδες, συμπεριλαμβανομένης και της νήσου Αμοργού.
3. Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας. Θέλει εμπιστευθή εις ένα Ηγεμόνα, όστις δεν θέλει είναι δυνατόν να εκλεχθή μεταξύ των οικογενειών των βασιλευουσών εις τας Επικρατείας τας υπογραψάσας την συνθήκην της 6ης Ιουλίου 1827, και θέλει φέρει τον τίτλον Ηγεμών Κυριάρχης της Ελλάδος.
Πηγή: Διονύσιος Κόκκινος, Η ελληνική επανάστασις



Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Στο Φράγχθι Αργολίδας και το Λακωνίς Γυθείου έζησαν οι τελευταίοι Νεάντερταλ στην Ελλάδα.Συμβίωναν με τους πρώτους σύγχρονους ανθρώπους (Χόμο Σάπιενς)!



Οι Νεάντερταλ εξαφανίστηκαν από την Ευρώπη πριν από 41 με 39 χιλιάδες χρόνια, ενώ επί 2.600 ως 5.400 χρόνια συμβίωναν με τους πρώτους σύγχρονους ανθρώπους (Χόμο σάπιενς). Αυτό αναφέρει νέα μελέτη που μόλις δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Nature και η οποία εκπονήθηκε από μια ομάδα επιστημόνων, μεταξύ των οποίων η Δρ. Κατερίνα Δούκα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. «Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ως τώρα έρευνα που αφορά την ακριβή χρονολόγηση της εξαφάνισης των Νεάντερταλ στην Ευρώπη και της εμφάνισης των πρώτων ανθρώπων του είδους μας στην ίδια περιοχή» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Δούκα, που ασχολείται με την εξέλιξη και εφαρμογή της μεθόδου χρονολόγησης με “Ανθρακα-14 στο Εργαστήριο Αρχαιομετρίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
Η επιστημονική ομάδα, αποτελούμενη από τον καθηγητή Τόμας Χάιαμ και τη Δρ. Κατερίνα Δούκα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και συνεπικουρούμενη από 40 αρχαιολόγους από όλη την Ευρώπη, ανέλυσαν με τη μέθοδο του “Ανθρακα-14 περισσότερα από 400 δείγματα οστών, άνθρακα και θαλάσσιων όστρεων. Τα δείγματα προέρχονται από 40 σημαντικές προϊστορικές θέσεις της Ευρώπης που συνδέονται με την παρουσία των τελευταίων Νεάντερταλ, μεταξύ των οποίων και δύο ελληνικά σπήλαια: το Φράγχθι στην Αργολίδα και το Λακωνίς κοντά στο Γύθειο.



«Όσον αφορά στην Ελλάδα, χρησιμοποιήσαμε δείγματα κυρίως από το Λακωνίς, γιατί από το Φράγχθι έχουμε δημοσιεύσει τα αποτελέσματα και απλά τα χρησιμοποιήσαμε συγκριτικά. Το σημαντικότερο σε αυτή την έρευνα είναι ότι βρήκαμε ακριβώς πότε εξαφανίστηκαν οι Νεάντερταλ, καθώς ξεπεράσαμε πολλά προβλήματα που είχαν να κάνουν τόσο με τη ραδιοχρονολόγηση όσο και με το ανασκαφικό υλικό, το οποίο συχνά δεν ήταν σε καλή κατάσταση» διευκρινίζει η ερευνήτρια. Η 6ετής έρευνα, που ολοκληρώθηκε με τη δημιουργία ενός μαθηματικού στατιστικού μοντέλου βασιζόμενο στη μέθοδο του Bayes, το οποίο συνδυάζει τις νέες χρονολογήσεις με αρχαιολογικά, στρωματογραφικά και γεωγραφικά δεδομένα, καθορίζει ότι η εξαφάνιση των Νεάντερταλ από το σύνολο της Ευρώπης έλαβε χώρα πριν από 41 με 39 χιλιάδες χρόνια, σε σύνολο πιθανοτήτων γύρω στο 95%. 

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές, τα παραπάνω υποδεικνύουν ότι οι Νεάντερταλ συνέχισαν να ζουν στην Ευρώπη για μερικές χιλιάδες χρόνια μετά την άφιξη των πρώτων σύγχρονων ανθρώπων, που έγινε πριν από περίπου 45 με 43.000 χρόνια. Αυτό σημαίνει πως υπήρχε αρκετός χρόνος για αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο πληθυσμών και πιθανή ανταλλαγή ιδεών και γενετικού υλικού, ενώ πρόσφατες γενετικές έρευνες έχουν δείξει πως τουλάχιστον 1,5-2,1% του DNA των ανθρώπων που ζουν σήμερα στον πλανήτη, πλην των Αφρικανών, προέρχεται από τους Νεάντερταλ. «Χρησιμοποιώντας τα πιο σύγχρονα επιστημονικά και στατιστικά εργαλεία έχουμε για πρώτη φορά μια σαφή εικόνα για τα πρώτα βήματα της εξάπλωσης του είδους μας εκτός Αφρικής, καθώς και για το αποτέλεσμα αυτής της εξάπλωσης στους πληθυσμούς που ζούσαν ήδη στην Ευρασία επί εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, όπως οι Νεάντερταλ» υποστηρίζει η κ. Δούκα. 

Οι ερευνητές κάνουν σαφές πως σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν ενδείξεις βίας από τον ένα προς τον άλλο πληθυσμό ούτε όμως και ενδείξεις συμβίωσης στις ίδιες περιοχές και σπηλιές. Ο πληθυσμός των Νεάντερταλ κατακερματίστηκε και αποκλείστηκε σε περιοχές στα όρια της Ευρώπης όπου και συνέχισαν να ζουν σε μικρές ομάδες, ωσότου αφανίστηκαν οριστικά πριν από περίπου 40.000 χρόνια. Βάσει των νέων χρονολογήσεων, η εξαφάνιση των κοντινών συγγενών μας δεν προκλήθηκε αποκλειστικά από την εξάπλωση των σύγχρονων ανθρώπων, αλλά από ένα συνδυασμό παραγόντων που έδρασαν παράλληλα, όπως είναι ο χαμηλός πληθυσμός των Νεάντερταλ και η περιθωριοποίηση ομάδων σε συγκεκριμένες περιοχές της Ευρώπης, η ισχυρή πίεση από τις αντίξοες κλιματολογικές συνθήκες που επικράτησαν στην Ευρώπη πριν από 40.000 και, τέλος, η εξάπλωση των Χόμο σάπιενς σε ένα ή περισσότερα κύματα μετανάστευσης.

Η επιστημονική ομάδα χρησιμοποίησε νέες αξιόπιστες μεθόδους χημικής επεξεργασίας και καθαρισμού των δειγμάτων, καθώς και ακριβείς μετρήσεις των ατόμων του “Ανθρακα 14 σε επιταχυντή ιόντων (Accelerator Mass Spectrometer), εξασφαλίζοντας 200 περίπου νέες ακριβείς χρονολογήσεις. Παράλληλα, δημιούργησαν ένα νέο μοντέλο για το χωρο-χρονικό προσδιορισμό του αφανισμού των Νεάντερταλ σε σχέση με την εξάπλωση των πρώτων σύγχρονων ανθρώπων. Η μελέτη δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα http://dx.doi.org/10.1038/nature13621 , ενώ όσον αφορά τη συνέχιση των ερευνών σε άλλες περιοχές (Ρωσία, Σιβηρία, Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία), πληροφορίες παρέχονται στην ιστοσελίδα www.palaeochron.org .

 Πηγή : news.247 , με πληροφορίες από ΑΠΕ.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Peter Oluf Bronsted , ο Δανός που σύλησε τις αρχαιότητες!

Ο Δανός αρχαιολόγος, φιλόλογος και θεολόγος, «συνάδελφος» του Έλγιν, που με την ευρωπαϊκή συμμορία του κατέκλεψε συστηματικά τις ελληνικές αρχαιότητες.
 Ο Δανός αρχαιολόγος, θεολόγος και φιλόλογος Peter Oluf Bronsted (1780-1842), φτάνει στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1810, πραγματοποιώντας την πρώτη, ουσιαστικά, επίσκεψη Δανού περιηγητή στην χώρα. Η πενταμελής ομάδα που ταξιδεύει μαζί του, εκτός από τον ίδιο, αποτελείται από τον Δανό φιλόλογο και μουσικό Georg H.C. Koes, τους Γερμανούς, αρχιτέκτονα Carl Haller von Hallerstein από τη Νυρεμβέργη και ζωγράφο Jakob Linckh από τη Βυρτεμβέργη, και, τέλος, τον Εσθονό βαρώνο Otto Magnus von Stackelderg. Ο πρωταρχικός σκοπός της επίσκεψής τους, όπως, τουλάχιστον διατείνονται οι ίδιοι, είναι να περιγράψουν την αρχαία και τη νέα Ελλάδα, μέσω της τοπογραφίας, της ιστορίας, των τεχνών και των εθίμων της. Και μόνο η αναφορά, ωστόσο, των ονομάτων των Ευρωπαίων φίλων του, με τους οποίους ο Bronsted έρχεται στην Ελλάδα, είναι αρκετή για να κατανοήσει κανείς τον αληθινό σκοπό της επίσκεψης αυτών των «πνευματικών» ανθρώπων της Δύσης: ο von Hallerstein υπήρξε Πράκτορας του διαδόχου της Βαυαρίας Λουδοβίκου, με αποστολή του στην Ελλάδα τη συγκέντρωση αρχαιοτήτων, και με εντολή να αγοράσει όλες τις κεφαλές των αλόγων, που είχαν απομείνει
στο ανατολικό αέτωμα του Παρθενώνα και μια Καρυάτιδα.
Ο ίδιος, θα πραγματοποιήσει ανασκαφές στα Μέγαρα και την Ιθάκη και θα αγοράσει το αρχαίο θέατρο της Μήλου για λογαριασμό του Λουδοβίκου. Αλλά και οι τρεις άλλοι της παρέας, ο von Stackelberg, ο Linkh και ο Koes, κατηγορούνται για κλοπή των αρχαίων ελληνικών ευρημάτων και για κερδοσκοπία. Ανάλογη είναι και η στάση του Brondsted. Τόσο ο ίδιος, όσο και ο Koes, αποφεύγοντας και τις τυχόν δυσκολίες που θα ανέκυπταν από τις τουρκικές αρχές, ενεργούν ως διπλωματικοί εκπρόσωποι στην Υψηλή Πύλη. Χαίρουν, επομένως, της μεγάλης υποστήριξης του Αλή Πασά, τον οποίο

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Ο θρύλος του Ιπτάμενου Ολλανδού. Τι κρύβεται πίσω από το διάσημο ναυτικό παραμύθι;


Κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα οι ναυτικοί διηγούνταν ότι κάποτε ένα πλοίο, με κυβερνήτη τον Ολλανδό βαν ντερ Ντέκεν, ταξίδευε γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Εκεί έπεσε σε μια τρομερή καταιγίδα. Ο καπετάνιος δεν έκανε το παραμικρό προκειμένου να αποφύγει το ακραίο καιρικό φαινόμενο. Παρά τις ικεσίες του τρομοκρατημένου πληρώματος, ο Ντέκεν έδειχνε να έχει τρελαθεί και οδήγησε το πλοίο στην καρδιά της καταιγίδας. Οι ναύτες στασίασαν αλλά ο καπετάνιος πέταξε τον επικεφαλής τους στη θάλασσα. Κρατώντας σφικτά το τιμόνι συνέχισε να περιφρονεί την καταιγίδα, τραγουδώντας και βλαστημώντας τα θεία. Τότε το πλήρωμα κατέφυγε στην προσευχή η οποία δεν άργησε να εισακουστεί. Ένα εκτυφλωτικό φως τύλιξε το πλοίο. Μέσα απ’ αυτό ξεπρόβαλλε η μορφή του Θεού που καταράστηκε τον βλάσφημο πλοίαρχο να περιπλανιέται αιώνια με το πλοίο του, εν μέσω καταιγίδας. Όσα πλοία θα τον συναντούσαν θα είχαν κακή τύχη, επομένως τον απέφευγαν όλοι. Μετά την καταδίκη του Ντέκεν ο Θεός εξαφανίστηκε και μαζί του το πλήρωμα του πλοίου. Από τότε ο Ντέκεν ταξιδεύει αιώνια ολομόναχος στο πηδάλιο του πλοίου σκορπώντας τον θάνατο σε όποιο άτυχο πλοίο βρεθεί στο δρόμο του. Φυσικά, ο εντυπωσιακός αυτός θρύλος έχει την εξήγησή του. Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις ναυτικών οι οποίοι εγκατέλειψαν το πλοίο τους, πιστεύοντας λανθασμένα ότι αυτό θα βυθιστεί. Πολλά σκάφη παρέμεναν ακυβέρνητα για χρόνια, έρμαια των ανέμων. Προφανώς, η συνάντηση με ένα τέτοιο ταλαιπωρημένο πλοίο προκαλούσε τη φαντασία των ναυτικών.... 

Κατά την επικρατέστερη άποψη ο μύθος προέρχεται από τη σκανδιναβική μυθολογία. Πρόκειται για τον «θρύλο του Στόττε». Σύμφωνα με αυτόν, ένας Βίκινγκ έκλεψε ένα πολύτιμο δακτυλίδι από τους θεούς και διέφυγε με το πλοίο του. Αργότερα όμως, βρέθηκε ο σκελετός του τυλιγμένος σε αιώνιες φλόγες πάνω στο κατάρτι ενός μαύρου πλοίου-φαντάσματος. Στα μέσα του 17ου αιώνα οι Ολλανδοί έχουν δημιουργήσει μια θαλασσοκρατορία. Μαχόμενοι εναντίον των πρώην δυναστών τους Ισπανών, επεκτάθηκαν σε μακρινές ηπείρους, δημιούργησαν σημαντικές αποικίες και απέσπασαν από τους Πορτογάλους το μονοπώλιο της εμπορίας μπαχαρικών. Λογικό ήταν λοιπόν ο αρχικός μύθος να «ολλανδοποιηθεί». Όπως ήταν φυσικό ο θρύλος του υβριστή καπετάνιου ενέπνευσε και την τέχνη. Στοιχεία από το μύθο έχει η ταινία, «Οι πειρατές της Καραϊβικής» με τον Τζόνι Ντεπ. Πασίγνωστη είναι η όπερα του Βάγκνερ με τίτλο «Der fliegende Hollander», στην οποία ο καταραμένος πλοίαρχος έχει το δικαίωμα κάθε τέσσερα χρόνια να βγαίνει στην στεριά και να αναζητά την αγάπη μιας γυναίκας, προκειμένου να λυθεί η κατάρα. Ως τότε όμως, ο ντερ Ντέκεν θα τριγυρνά αιωνία στις φουρτουνιασμένες θάλασσες. 

Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός... 

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 27/9/1831 : ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ!


Στις 5:35 το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Ιωάννης Καποδίστριας δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Ο μόνος που τον συνόδευε ήταν ο μονόχειρας σωματοφύλακάς του, ονόματι Κοκκώνης.
Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης εφονεύθη επί τόπου από τους προστρέξαντες, οι οποίοι κυριολεκτικώς τον λυντσάρισαν. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ζήτησε προστασία στη Γαλλική Πρεσβεία. Κατόπιν επιμόνου απαιτήσεως του συγκεντρωμένου πλήθους, που απείλησε ότι θα κάψει την πρεσβεία, ο αντιπρεσβευτής βαρόνος Ρουάν τον παρέδωσε στις αρχές. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης καταδικάσθηκε σε θάνατο από στρατοδικείο και εθανατώθη δια τυφεκισμού το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1831.
Στη θέση του δολοφονημένου Ιωάννη Καποδίστρια διορίστηκε για μικρό διάστημα ο αδερφός του Αυγουστίνος. Η χώρα είχε βυθιστεί στο χάος και την αναρχία και οι Προστάτιδες Δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία να εγκαθιδρύσουν βασιλεία, φοβούμενες την επικράτηση ενός φιλελεύθερου κινήματος. Ακολουθεί το μέτρο-πρόφαση της Αντιβασιλείας κατά των ληστών της Ελληνικής υπαίθρου με απώτερο σκοπό τους αγωνιστές που απαιτούσαν τα ανάλογα της προσφοράς τους στην πατρίδα με τον φυλακισμό των σημαντικότερων εξ αυτών και την επανάσταση του 1834 γνωστή ως ''επανάσταση των βλάχών'' ή των Ναπαίων! 

Η ελληνική πολιτεία τίμησε τον Κυβερνήτη, δίνοντας το όνομά του σε δημόσιους χώρους και ιδρύματα, όπως στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο επίσημος τίτλος του οποίου είναι Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακόμη, ο Ιωάννης Καποδίστριας απεικονίζεται στο κέρμα των 20 λεπτών της ελληνικής έκδοσης του ευρώ, ενώ το σχέδιο διοικητικής αναδιοργάνωσης της χώρας που εισηγήθηκε η κυβέρνηση Σημίτη έλαβε το όνομά του («Πρόγραμμα Ι. Καποδίστριας»).

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ιουλιανός ο παραβάτης. Ο αυτοκράτορας που ασπάστηκε τον παγανισμό και προσπάθησε να επαναφέρει την αρχαία ελληνική θρησκεία.

Ιουλιανός. Ο αυτοκράτορας που μισήθηκε από το λαό του ως προδότης του Χριστιανισμού και λατρεύτηκε σαν ήρωας από τους λάτρεις του αρχαιοελληνικού πνεύματος, στις περιόδους της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Ο Ιουλιανός ήταν μόλις πέντε χρόνων όταν πέθανε ο Αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος και ξεκίνησαν οι διαμάχες για τη διαδοχή μεταξύ των γιων του. Ο στρατός κατευθυνόταν από τον Κωνστάντιο, έναν απ’ τους γιους του Κωνσταντίνου, που χρησιμοποίησε το πρόσχημα ότι ο πατέρας του δολοφονήθηκε από τους συγγενείς του για να εξολοθρεύσει όλους τους πιθανούς αντιπάλους του. Όλη η οικογένεια του Ιουλιανού δολοφονήθηκε μέσα σε μία νύχτα, εκτός από τον ίδιο και τον αδερφό του, Γάλλο. Ο Κωνστάντιος τους χάρισε τη ζωή, γιατί πίστευε ότι δεν αποτελούσαν απειλή, λόγω του νεαρού της ηλικίας τους.
Ο Ιουλιανός μεγάλωσε μακριά από τη βασιλική αυλή και τις δολοπλοκίες της. Στάλθηκε πρώτα στη Νικομήδεια και αργότερα στην Καππαδοκία, όπου μελέτησε τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Οι σπουδές του τον οδήγησαν να απορρίψει τον χριστιανισμό και να ασπαστεί την αρχαιοελληνική θρησκεία. Εν τω μεταξύ, ο Κωνστάντιος κυβερνούσε την αυτοκρατορία και είχε επαναφέρει τον Γάλλο, τον αδερφό του Ιουλιανού, ως Καίσαρα. Ο Γάλλος όμως αποδείχτηκε ανίκανος να κυβερνήσει και ο Κωνστάντιος τον καθαίρεσε και τον

Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΔΡΏΝ: ΑΝΝΙΒΑΣ.

Στρατηγός Αννίβας
Μετά τις αποτυχίες του ο Καρχηδόνιος στρατηγός Αννίβας  ευρισκόμενος  στο πλευρό του βασιλιά της Βιθυνίας Προυσία τον  συμβούλευσε να επιτεθεί στους εχθρούς του. Ο Προυσίας του απάντησε πως δεν τολμά γιατί τα σπλάχνα που διάβασε το μαντείο δεν δείχνουν αίσιο τέλος. Και ο Καρχηδόνιος εξοργισμένος του είπε: - Και λοιπόν, περισσότερο πιστεύεις στο ελεεινό πτώμα παρά στα λόγια ενός πεπειραμένου στρατηγού;

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Αρχαία Σπάρτη, παιχνίδια της ιστορίας!

Περί το τέλος του 6ου αιώνα π.Χ. ο Αγιάδης Αναξανδρίδας, ένας από τους δύο Σπαρτιάτες βασιλείς, δυσκολευόταν να αποκτήσει τέκνα από την πρώτη σύζυγο του. Οι Σπαρτιάτες έφοροι του επέβαλλαν να λάβει και δεύτερη σύζυγο προκειμένου να αποκτήσει διάδοχο. Από τη δεύτερη γυναίκα του ο Αναξανδρίδας απέκτησε τον Κλεομένη, ο οποίος έμελε να εξελιχθεί σε έναν από τους ικανότερους Σπαρτιάτες βασιλείς.
Ωστόσο, λίγο μετά τη γέννηση του, η πρώτη γυναίκα του Αναξανδρίδα γέννησε επίσης γιο, τον Δωριέα. Παρότι ο Δωριέας προερχόταν από την πρώτη σύζυγο, ο Κλεομένης διαδέχθηκε τον Αναξανδρίδα ως πρωτότοκος. Ο Δωριέας, χολωμένος από την ανάληψη της εξουσίας από τον Κλεομένη, οργάνωσε αποικιστική αποστολή προκειμένου να εγκαταλείψει για πάντα τη Σπάρτη (515 π.Χ.). Η πρώτη επιλογή του ήταν η περιοχή του ποταμού Κίνυπα στη Λιβύη. Οι άνδρες που τον ακολούθησαν αναφέρονται ως «Λακεδαιμόνιοι» και φαίνεται ότι περιελάμβαναν ελάχιστους Σπαρτιάτες πολίτες («ομοίους»).
Όσοι «όμοιοι» τον ακολούθησαν θα ήταν προσωπικοί φίλοι του, μέλη της πολιτικής φατρίας του. Οι περισσότεροι άνδρες του προέρχονταν από άλλες κατηγορίες Λακεδαιμονίων, κυρίως από υπομείονες (έκπτωτους πολίτες, που μόλις είχαν αρχίσει να αυξάνονται), περιοίκους καθώς και από Πελοποννησίους συμμάχους. Ένα τμήμα της Λιβύης, η Κυρηναϊκή, είχε ήδη αποικισθεί από αποίκους Λακεδαιμονίων. Οι Κυρηναίοι προέρχονταν από τη νήσο Θήρα, μία λακωνική αποικία. Επιπρόσθετα, κοντά στον γειτονικό ποταμό Κίνυπα υπήρχε η πόλη Οία, αναφερόμενη αργότερα ως καρχηδονιακή αποικία.
Ωστόσο η ονομασία της ανήκει σε μία θηραϊκή πόλη και επομένως ίσως ιδρύθηκε από Θηραίους ή Κυρηναίους αποίκους. Πιθανώς οι Καρχηδόνιοι εκδίωξαν αργότερα τους Έλληνες αποίκους της λιβυκής Οίας, αποικίζοντας την με Φοίνικες.Οι Κυρηναίοι υποστήριξαν την αποικιστική εκστρατεία του Δωριέα στη Λιβύη για λόγους επιβίωσης. Τη συγκεκριμένη εποχή βρίσκονταν ανάμεσα σε δύο «πυρά». Στα ανατολικά τους, οι Πέρσες του βασιλιά Καμβύση είχαν κατακτήσει την Αίγυπτο απειλώντας τους άμεσα.
Στα δυτικά, οι Καρχηδόνιοι επεκτείνονταν διαρκώς πλησιάζοντας επικίνδυνα τα κυρηναϊκά σύνορα. Οι Κυρηναίοι, που είχαν συμπληρώσει μόλις έναν αιώνα στην περιοχή, κινδύνευαν να συνθλιβούν και πιθανώς να εκδιωχθούν πάλι προς την Ελλάδα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η αποστολή του Δωριέα οργανώθηκε από το επίσημο σπαρτιατικό κράτος, πιθανώς αποτελούσε μέτρο το οποίο έλαβε η Σπάρτη για τη σωτηρία της αποικίας της, Κυρήνης.Ήταν επόμενο να δράσει για τη σωτηρία της τελευταίας, ειδικά σε μια εποχή που ο Ελληνισμός κινδύνευε από την επέκταση των εχθρών του από την Ανατολή (Πέρσες και Συροφοίνικες) και τη Δύση (Καρχηδόνιοι και Ετρούσκοι). Οι Κυρηναίοι θα ήταν ευτυχείς από την ίδρυση μιας «δίδυμης» δωρικής αποικίας στον Κίνυπα η οποία θα ενίσχυε υπέρμετρα το ελληνικό στοιχείο στη Λιβύη.
Η σπαρτιατική αποστολή οδηγήθηκε αρχικά από Θηραίους ναυτικούς έως την Κυρήνη (515/4 π.Χ.). Εκεί ο Δωριέας συνάντησε τον εξόριστο Φίλιππο από τον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας, τον οποίο....

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

29 ΜΑΪΟΥ 1453!


Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ!


Στα τέλη του τέταρτου αιώνα , η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε μετά από μία περίοδο ακμής, σχεδόν 500 χρόνων, ως η μεγαλύτερη υπερδύναμη του κόσμου .
Οι ιστορικοί έχουν αποσαφηνίσει τους λόγους για την κατάρρευση, καθώς και τους διαφορετικούς παράγοντες που οδήγησαν στις στρατιωτικές αποτυχίες που ακρωτηρίασαν την οικονομία, τις φυσικές καταστροφές , ακόμη και την αλλαγή του κλίματος . Ακόμα άλλοι υποστηρίζουν ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν είχε πραγματικά πέσει στο 476 μ.Χ. , από τότε που το ανατολικό μισό συνεχίστηκε για τα επόμενα χίλια χρόνια , με τη μορφή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας . Ενώ ακριβώς πώς- και πότε - η αυτοκρατορία έπεσε εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συνεχούς συζήτησης , ορισμένες θεωρίες έχουν αναδειχθεί ως οι πιο δημοφιλές εξηγήσεις για την πτώση της  Ρώμης. Διαβάστε παρακάτω για να ανακαλύψετε οκτώ λόγους για τους οποίους μία από τις πιο θρυλικές αυτοκρατορίες της ιστορίας, έπεσε τελικά.

Εισβολές από βάρβαρες φυλές
 Η πιο απλή θεωρία για την κατάρρευση της Ρώμης εστιάζεται σε μια σειρά από στρατιωτικές απώλειες  που υπέστη από εξωτερικές δυνάμεις .Η Ρώμη είχε για πολλούς αιώνες , πριν την πτώση της, πολέμους με γερμανικά φύλα,  αλλά και με τους Γότθους, οι οποίοι είχαν σφετερισθεί εκτάσεις στα σύνορα της αυτοκρατορίας . Οι Ρωμαίοι κατέστειλαν μια Γερμανική εξέγερση στα τέλη του τέταρτου αιώνα , αλλά το 410μχ ο βασιλιάς των Βησιγότθων Αλάριχος κατέλαβε με επιτυχία την πόλη της Ρώμης . Η Αυτοκρατορία πέρασε τις επόμενες δεκαετίες υπό τη διαρκή απειλή πριν λεηλατηθεί   και πάλι το 455 μχ η Αιώνια Πόλη ", αυτή τη φορά από τους βανδάλους . Τέλος , το 476μχ , ο Γερμανός ηγέτης Odoacer οργάνωσε μια εξέγερση και καθαίρεσε τον αυτοκράτορα Romulus Augustulus . Από τότε , κανένας Ρωμαίος αυτοκράτορας δεν θα κυβερνήσει ποτέ ξανά από θρόνο στην Ιταλία , οδηγώντας πολλούς να αναφέρουν το 476μχ  ως το έτος της πτώσης της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Τα οικονομικά προβλήματα και υπερβολική εξάρτηση από την καταναγκαστική εργασία
 Η Ρώμη ήταν διαρκώς υπό επίθεση από εξωτερικές δυνάμεις , με αποτέλεσμα να καταρρεύσει από οικονομική κρίση . Οι συνεχόμενοι πόλεμοι και οι σπατάλες είχαν αδειάσει σημαντικά τα αυτοκρατορικά ταμεία , και η καταπιεστική φορολογία και ο πληθωρισμός είχαν διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών . Με την ελπίδα να αποφευχθεί η εφορία , πολλά μέλη των εύπορων τάξεων είχαν καταφύγει στην ύπαιθρο και είχαν δημιουργήσει ανεξάρτητα φέουδα . Την ίδια στιγμή , η αυτοκρατορία συγκλονίστηκε από ένα έλλειμμα εργατικού δυναμικού . Η οικονομία της Ρώμης εξαρτιόταν...