ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2022

Χαρούλα Λαμπράκη, μια εξαιρετική φωνή με...Ηλειακή χροιά...

 


Στις 5 Ιουνίου 1947 γεννήθηκε στον Κακόβατο της Ηλείας, ένα χωριό κοντά στη Ζαχάρω, η Χαρούλα Λαμπροπούλου… Παιδί μιας φτωχής οικογένειας με τρεις αδελφές, στα δεκαπέντε της ανέβηκε στην Αθήνα για αναζήτηση καλύτερης τύχης. Με τη μεσολάβηση της θείας της, που γνώριζε τη μητέρα του Μπάμπη Μπακάλη, πέρασε από ακρόαση από το γνωστό λαϊκό συνθέτη, ενώ λίγο μετά υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τις εταιρείες Columbia και His master’s voice.

Ο Μπάμπης Μπακάλης έγινε ο καλλιτεχνικός της νονός, αλλάζοντάς της το επώνυμο από Λαμπροπούλου σε Λαμπράκη, για να μη θεωρηθεί πως υπάρχει συγγένεια με τον ισχυρό άνδρα της Columbia Τάκη Β. Λαμπρόπουλο.

Η φωνή της Χαρούλας Λαμπράκη ακούστηκε για πρώτη φορά σε δίσκο το 1963 σε ένα τραγούδι του Μπάμπη Μπακάλη με τίτλο «Δεν σου μοιάζει καμιά». Εκεί η νεαρή τραγουδίστρια σιγοντάρησε τον Βαγγέλη...

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2021

Ο μεγάλος Ήλειος του κινηματογράφου, Σπύρος Σκούρας.

 


Ο Σπύρος Σκούρας γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1893 στο Σκουροχώρι Ηλείας. Ο πατέρας του ήταν ένας φτωχός βοσκός, o οποίος είχε να θρέψει ακόμη 9 παιδιά. Οι συνθήκες δεν προδιέγραφαν ένα λαμπρό μέλλον για τον μικρό Σπύρο. Η μοίρα όμως είχε διαφορετικά σχέδια. Σε ηλικία μόλις 7 ετών έφυγε μαζί με δύο από τα αδέρφια του, τον Κάρολο και τον Γιώργο, για το Μιζούρι της Αμερικής, αποβλέποντας σε ένα καλύτερο μέλλον.

Τα πρώτα χρόνια στην Αμερική

Τα τρία αδέρφια δυσκολεύτηκαν πολύ να μάθουν τη γλώσσα και για να βγάλουν τα προς το ζην έκαναν κάθε είδους δουλειά. Εργάστηκαν ως σερβιτόροι σε μπαρ και ξενοδοχεία και ζούσαν για αρκετό καιρό με πολλές στερήσεις. Η μόνη τους διασκέδαση ήταν να πηγαίνουν κάθε Κυριακή στον κινηματογράφο. Αγαπούσαν τόσο τη «μεγάλη οθόνη», που διέθεταν εκεί τις ελάχιστες οικονομίες τους. Μειώνοντας στο ελάχιστο τα έξοδά τους και δουλεύοντας μέρα-νύχτα κατάφεραν μέσα σε τέσσερα χρόνια να συγκεντρώσουν 3.500 δολάρια και σε συνεργασία με δύο ακόμη Έλληνες έφτιαξαν ένα δικό τους κινηματογράφο, τον «Olympia». Σιγά-σιγά, άρχισαν να αγοράζουν και άλλες κινηματογραφικές αίθουσες της περιοχής και μέσα σε λίγα χρόνια κατέληξαν να κατέχουν το σύνολο των κινηματογράφων του Σεντ Λούις. Σε πολλούς από αυτούς, ο Σκούρας, για να προσελκύσει περισσότερους πελάτες, έβαλε ορχήστρα να παίζει μουσική κάτω από την οθόνη του βωβού σινεμά.

Το 1926 τα αδέρφια Σκούρα κατασκεύασαν το «Ambassador», ένα τεράστιο κτιριακό συγκρότημα κινηματογράφων, το οποίο πούλησαν μαζί με όλες τις άλλες αίθουσες που κατείχαν στη Warner Bros. Το «Ambassador» ήταν ένα μεγαθήριο 17 ορόφων και θεωρείται προπομπός των πολυ-κινηματογράφων. Με τα χρήματα που πήραν, αγόρασαν...

Κυριακή 21 Ιουλίου 2019

Επιφανείς Ηλείοι: Ιωάννης Σπηλιόπουλος, ο πρώτος εικαστικός που εκτοπίστηκε με το ιδιώνυμο.

spiliopoulos21

Ο όρος αναφέρεται στο «ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα όπως περιγράφεται στον νόμο N.4229/24 Ιουλίου 1929 (ΦΕΚ 245/Τεύχος Πρώτον/25 Ιουλίου 1929) μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Ο τίτλος του νόμου ήταν "Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών". Ο στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των "ανατρεπτικών" ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων. Ιδιώνυμο στη Νομική Επιστήμη ονομάζεται το έγκλημα εκείνο για το οποίο προβλέπονται ιδιαίτερες ποινές σε σχέση με τα εγκλήματα της γενικής κατηγορίας, όπου αυτό υπάγεται. Ο όρος από το 1929 απέκτησε πολιτική σημασία και σήμανε κάθε κατασταλτικό μέτρο που εφαρμόστηκε έως το 1974 και ποινικοποιούσε την υποστήριξη και διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών. Ο Ιωάννης Σπηλιόπουλος 1906-1975 γεννήθηκε στον Δούκα της Ηλείας το 1906. Φοίτησε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβου Πολυτεχνείου το 1926-1933 μετά από παρότρυνση του Γεωργίου Ροΐλου. Δάσκαλοι του ήταν οι Ιακωβίδης, Ροΐλος, Παρθένης, Σκίπης, Αργυρός, Δημητριάδης, Θωμόπουλος, Μαθιόπουλος και ο Σπύρος Βικάτος από το εργαστήρι του οποίου αποφοίτησε με Αριστείου Έπαινον το 1933. Η ένταξή του στην αριστερά κατά τα φοιτητικά του χρόνια καθυστέρησε την αποφοίτησή του.

Ο περιβόητος Μανιαδάκης τους κυνηγούσε για τρεις ημέρες...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Τσικληρόπουλος Μπάμπης (1939-2011)!



Ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος , θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στον Πύργο το 1939… αλλά δεν έμαθε ποτέ του γιατί –όπως σημειώνει στα βιβλία του. Τέλειωσε το Γυμνάσιο στη γενέτειρά του και κατόπιν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Η συγγραφέας Ζωή Σπυροπούλου  σε σχετικό αφιερώμά της για τον συγγραφέα  στην εφημερίδα «Πατρίς» Πύργου της 6-5-2011 αναφέρει: «Γεννήθηκε το 1939,εποχή δύσκολη και ακατανόητη για ένα παιδί. Είδε το αδελφό του να πεθαίνει, τον άλλον, γραμματέα του ΕΑΜ στο νομό Ηλείας να σέρνεται στις εξορίες και τις φυλακές….»
Για την ιδιαίτερη πατρίδα του συνήθιζε να λέει με πικρία « Ο Πύργος σκοτώνει τα παιδιά του».
Ανήκει στη γενιά των συγγραφέων που ακολούθησαν τη διαδρομή από το θέατρο του παραλόγου, στην καταγραφή περιθωριακών φαινομένων του νεοελληνικού βίου.
Στα γράμματα εμφανίσθηκε για πρώτη φορά το 1966, με την ποιητική συλλογή «Επίσκεψη».
Άφησε τα χνάρια του στο νεοελληνικό θέατρο, δίνοντας σημαντικά έργα που παρουσιάστηκαν στο κρατικό και ελεύθερο θέατρο. Έγραψε σενάρια για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο αλλά και μυθιστορήματα , παιδικά βιβλία, στίχους.
Ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος, που όλη του τη ζωή αναζητούσε την πεμπτουσία της ζωής σε ομορφιές που οι άλλοι γύρω του προσπερνούσαν, είχε υπογράψει τους στίχους σε δύο από τα πιο αγαπημένα τραγούδια ,την «Ελένη»….Ζούμε σ’ έναν κόσμο μαγικό που υποχθόνια δουλεύει σε μοναδικό σκοπό…. και το «Γράμμα»

…. κι εσύ με ρωτάς αν αντάμωσα την ευτυχία γραμμένη στον τοίχο την είδα σε μια συνοικία…του συνθέτη Θάνου Μικρούτσικου με ερμηνεύτρια την Χαρούλα Αλέξιου.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ένωσης  Σεναριογράφων Ελλάδος.
Έργα του:
Μυθιστορήματα: Ο Βαρώνος (το οποίο έγινε και ταινία σε σκηνοθεσία Σάκη Μανιάτη και Νίκου Ζερβού το 1996), Η Οδύσσεια του Μήτσου,  Μην ξεχάσω και δε γυρίσω, Αποδέσμευση, Επίσκεψη, Τα απομνημονεύματα ενός εμβρύου, Ερασιτέχνης άνθρωπος (έγινε διασκευή για τηλεόραση), Η δευτέρα παρουσία σε απευθείας μετάδοση
Θεατρικά έργα: Η έκπληξη, Οι κερατάδες, Λέγε Μήτσο, Η πρόσκληση, Ο κύριος, Σάλτο Μορτάλε, Οι γίγαντες, Ούρσουλα, Κραυγές κυριων, Ο Παρασκευάς, Ο κήπος με τα χελιδόνια, Είμαστε όλοι θεατές, Το υπόγειο, Ωχ τα νεφρά μου
Τηλεόραση: Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα του Ν. Τσιφόρου σε σκηνοθεσία Μ .Παπανικολάου, Η επιστροφή σε σκηνοθεσία Αν. Τέμπου, Η Κρουσταλλένια του Αν. Τραυλαντώνη σε σκηνοθεσία  Γ. Μιχαηλίδη, Ζητείται γνωριμία σε σκηνοθεσία Πωλ Σκλάβου,  Η μικρή μας πόλη σε σκηνοθεσία Χρήστου Ράλλη, Η κρουαζιέρα της ελπίδας σε σκηνοθεσία Αντώνη Τέμπου
Κινηματογράφος: Ο Βαρώνος, Τα βαποράκια σε σκηνοθεσία Παύλου Τάσιου, Το πέταγμα του κύκνου σε σκηνοθεσία του Νίκου Τζήμα που ήταν και το κύκνειο άσμα του συγγραφέα
Παιδικά: Το νησί της χελώνας Καρέτα-Καρέτα, Στο νησί της  φώκιας Μονάχους-Μονάχους, Στο νησί των γλάρων, Τα Χριστούγεννα ενός χαμένου σκύλου, Ο αετός που δάκρυζε.
Ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος έφυγε σε ηλικία 72 ετών  στις 30 Μαρτίου 2011 και ετάφη στη γενέτειρά του.
Πηγές : Γ. Γώτης, Δ. Κράγκαρης, Α. Φουσκαρίνης: Ανθολογία Ηλείων λογοτεχνών ,Μορφωτική Ένωση Λεχαινών,1981
Ηλειακή πρωτοχρονιά-Ηλειακό πανόραμα 12 (Λεωνίδας Καρνάρος :Στο δρόμο προς την αιωνιότητα-Ηλείοι πνευματικοί δημιουργοί)

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Επιφανείς Ηλείοι: Δημήριος Κόκκος (1856 - 1891).

Γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως σταθμάρχης της χωροφυλακής. Κατάγεται από την Νάξο. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο ήρθε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Νομικά. Μετά από μια σύντομη και μικρή διπλωματική σταδιοδρομία (υπηρέτησε στην Τεργέστη ως γραμματικός του Ελληνικού προξενείου) διορίστηκε γραμματέας στο υπουργείο οικονομικών. Χρημάτισε ιδιαίτερος γραμματέας του Χ.Τρικούπη. Δολφονήθηκε το 1891 στην Αθήνα από έναν παράφρονα λοχία που νόμισε πως ο Γερο-Νικόλας, ήρωας του Κόκκου γελοιοποιούσε τον παππού του! Ό Κόκκος άνηκε στην γενιά των ποιητών του 1880, σύντομα όμως φανέρωσε την σατιρική φλέβα του και συνεργάστηκε για ένα διάστημα με τον Σουρή, στο Ρωμιό. Διακρίθηκε κυρίως με τα κωμειδύλλια που έγραψε.
Βασική Βιβλιογραφία:
Γέλωτες, ποιήματα (1880), Κατακλυσμός, Δευτέρα παρουσία (1885), Μακεδονικοί παιάνες (1885), Αναμνήσεις και ελπίδες (1886), Ποιήσεις (1889), Οι Μαργαρίται… (1891), Αφοπλισμός της Ελλάδος, κωμικόν παίγνιον (1887), Κωμειδύλλια: Η λύρα του Γερο-Νικόλα (1903), Ο Μπαρμπα-Λινάρδος (1903), Ο Καπετάν Γιακουμής (1903), Η Νύμφη του χωριού (1903).
Άνθρωπος – Θεός
Αν είν’ αλήθεια, ότι κατ’ εικόνα
με τον θεό πλασθήκαμε κι ομοίωση του,
δεν ξέρω τι τραβάμε τον χειμώνα,
αλλά κι αυτός θα βλαστημάει την ποίησή του.

Φαντάσου ο θεός χιονίστρες νάχει
Ή και ποδάγρα μ’ ένα τέτοιο κρύο.
Φαντάσου να τον έπιανε συνάχι

Ή και ρευματισμοί!! Povero Dio!!
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΗΛΕΙΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, Πεζογραφία & ποίηση


Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Επιφανείς Ηλείοι, Δημήτρης Λαμπίκης (1889 – 1956)!

Ο Δημήτρης Λαμπίκης γεννήθηκε στα Λεχαινά. Άρχισε να γράφει ποιήματα και πεζά από τα γυμνασιακά του χρόνια. Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Εργάστηκε σαν δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες, περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες. Έγραψε λογοτεχνικά, ταξιδιωτικά και λαογραφικά κείμενα. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του βρίσκεται σκόρπιο σε εφημερίδες και περιοδικά του καιρού του και αφορά σε μορφές και θέματα της φιλολογικής και θεατρικής ζωής της χώρας. Από τους ιδρυτές της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, διετέλεσε ακόμη διευθυντής της βιβλιοθήκης του δήμου Αθηναίων. Τ΄ όνομα του έχει δοθεί σε δρόμο των Λεχαινών μπροστά στο Γυμνάσιο.
Η βιβλιογραφία του πλούσια και διανθισμένη με διηγήματα και ταξιδιωτικές εμπειρίες, τα πιο κύρια είναι τα παρακάτω:
Σελίδες διπλωματικής ιστορίας (1924),
Ο ερημίτης του Μωπασάν,
Πως αγαπούν οι φθισικοί (1924),
Απ΄όσα βλέπουμε στην Αθήνα (1930),
Αθηναϊκές αγάπες (1933),
Ελληνισμός της Νοτίου Ιταλίας (1933),
Ο ναύαρχος Κουντουριώτης (1935),
Ελληνίδες ποιήτριες (1935),
Τα αττικά του Παυσανίου (1937),
Αθηναϊκός δήμος (1938),

Η ζωή μας (1939).

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ: ΝΤΙΝΟΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ!

Γεννήθηκε στο Νεοχώρι Ηλείας το 1915 και ήταν γιος του Δημητρίου Ψυχογιού. Τα γυμνασιακά του χρόνια τα πέρασε στην Πάτρα. Το 1940 διορίστηκε ταμειακός υπάλληλος στις Φιλιάτες και στη συνέχεια, με κάποια διακοπή λόγω κατοχής, στην Αμαλιάδα και τα Λεχαινά. Το 1962 με τον βαθμό του διευθυντή μετατέθηκε στον Πειραιά διαμένοντας για κάποια χρόνια στην Αθήνα. Το 1972 μετατέθηκε για πολιτικούς λόγους στα Χανιά για να επιστρέψει τελικώς στην Αθήνα μετά την πτώση της Χούντας. Το 1977, έτος συνταξιοδότησής του, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Νιοχώρι Ηλείας.
Την περίοδο 1933-1935 εξέδωσε ποιήματα σε παιδικά περιοδικά και εφημερίδες του Πύργου και της Ζακύνθου.Το 1949 εξέδωσε την συλλογή «Γεωργικά Ηλείας», η οποία και βραβεύθηκε από την Ελληνική Γλωσσική Εταιρία, ενώ ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε την μελέτη του «Ο Κώδικας της Παναγίας της Λεχαινίτισσας και τα Λεχαινά». Το σημαντικότερο έργο του ήταν η έκδοση του τριμηνιαίου περιοδικού «Ηλειακά», η κυκλοφορία του οποίου ξεκίνησε το 1951, διακόπηκε όμως το 1962 λόγω της μετεγκατάστασής του στην Αθήνα. Το 1977 επανακυκλοφόρησε τα "Ηλειακά" μέχρι το 1982, οπότε και απεβίωσε. Κατά τον ιστορικό Κώστα Τριανταφύλλου, «το λαογραφικό του έργο είναι πολύτιμο και για την επαρχία των Πατρών εκτός από αυτήν της Ηλείας». Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ετοίμαζε ιστορικό λεξικό της Ηλείας, έργο όμως το οποίο δεν ολοκληρώθηκε λόγω του θανάτου του.[
Αρθρογραφούσε τακτικά στις εφημερίδες Αυγή, Καθημερινή, Πελοπόννησος κ.α. Επίσης είχε εκδώσει τις εξής μελέτες: Ηλειώτικα Παιδοκόμια (Θεσσαλονίκη 1951), Τα πατριαρχικά σιγίλλια της Μονής Βλαχέραινας Ηλείας (Πάτρα 1956), Περί γοητειών και μαντείας (Λεχαινά 1989). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ηλειακών Σπουδών καθώς και μέλος της Εταιρίας Πελοποννησιακών Σπουδών και του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών. Το  2008 επανεκδόθηκαν όλα τα "Ηλειακά" σε δύο τόμους.
Απεβίωσε το 1982 στο Νιοχώρι Ηλείας. Ήταν παντρεμένος με την Διονυσία Μανιάτη και απέκτησαν έξι παιδιά. Την Ιωάννα (Ψυχογιού) Ανδρέου, αρχαιολόγο, την Ελένη Ψυχογιού, λαογράφο και συγγραφέα, τον Δημήτρη Ψυχογιό, δημοσιογράφο, συγγραφέα, καθηγητή πανεπιστημίου και αρθρογράφο του "Βήματος", τη Χλόη Ψυχογιού , φιλόλογο, τον Πάνο Ψυχογιό, πολιτικό μηχανικό, και τη Φανή (Ψυχογιού) Φούντα , αρχιτέκτονα.
ΠΗΓΗ: WIKIPEDIA

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Παπανδρέου Γεώργιος (1859- 1940)

Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στο Σκούπι (Πάος) Καλαβρύτων στις 16-5-1859.
Ήταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά του Ανδρέα Παπαγεωργίου ή Οικονομόπουλου και της Εξακουστής Μασούρα. Τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό του. Το 1871 κατατάσσεται με εξετάσεις στην β τάξη του Ελληνοδιδασκαλείου Σοποτού, το οποίο συνεχίζει στην Κοντοβάζαινα και ολοκληρώνει στον Πύργο.Υπήρξε άριστος μαθητής .Το 1878 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1883.Παράλληλα με τις σπουδές του , διορίζεται ως Ελληνοδιδάσκαλος σε χωριά της Αρκαδίας, Εύβοιας και Ηλείας. αφού στο μεταξύ υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία.Στο πανεπιστήμιο συνδέθηκε με τους καθηγητές του  και ήταν ένθερμος οπαδός των ιδεών του Μιστριώτη. Παίρνοντας το πτυχίο του  διορίσθηκε σχεδόν αμέσως στον Πύργο ως καθηγητής .
Το 1886 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών με τη διατριβή του «Περί της αρχαίας Ψωφίδος» και το 1896 υφηγητής της ίδιας σχολής στην έδρα της Γλωσσολογίας με τη διατριβή του «Περί της των Ηλείων διαλέκτου».Στη θητεία του ως καθηγητής υπηρέτησε σε διάφορα σχολεία, απολύθηκε και επαναπροσλήφθηκε 3 φορές .Προβιβάσθηκε σε Γυμνασιάρχη Πύργου το 1892.Το 1905 συνταξιοδοτήθηκε από Γυμνασιάρχης στον Πειραιά όπου υπηρετούσε , χωρίς όμως να πάψει να εργάζεται σε σχολεία ή να παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα.
Μετά από μια πολύπαθη ζωή, με πολλά οικογενειακά δράματα (ασθένεια και θάνατο της γυναίκας σε νεαρή ηλικία, θάνατο των έξι από τα εννέα παιδιά του, πολύχρονες παθήσεις του ιδίου), πέθανε πλήρης ημερών την 26-7-1940.Υπήρξε ακάματος  σε όλη του τη ζωή με εξαιρετική μόρφωση. Εξέδωσε ιστορικές ,αρχαιολογικές ,γλωσσολογικές και γεωγραφικές πραγματείες, μετέφρασε πολλά έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, συμμετείχε σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και πνευματικής ζωής του τόπου.Το έργο του « Η Ηλεία δια μέσου των αιώνων» αποτελεί για τους ερευνητές μια από τις σημαντικότερες πηγές της καταγραφής της ιστορίας της Ηλείας.
Δυστυχώς  το έργο έμεινε ημιτελές, αφού ο Β τόμος του έργου του δεν εκδόθηκε ποτέ.
Έργα του:
-Αζανιάς, ήτοι αρχαιολογική πραγματεία πασών των αρχαίων πόλεων της Αρκαδικής Αζανίδος μετά των περιοχών αυτών, 1886
-Ηλειακά, ήτοι αρχαιολογική, γεωγραφική, ιστορική συγγραφή πασών των Ηλειακών χώρων από αρχαιοτάτων μέχρι των καθ’ ημάς χρόνων  1888,
-Η Μεσσηνία προ Χριστού :πραγματεία αρχαιολογική, ιστορική και γεωγραφική αναπτυχθείσα δια δύο διαλέξεων εν τη εμπορική λέσχη Καλαμών κατά Μάϊον του 1894  ,1895
-Περί της των Ηλείων διαλέκτου,1897
-Καλαβρυτινή επετηρίς, ήτοι πραγματεία περί της ιστορικής των Καλαβρύτων επαρχίας , 1906
-Η Ηλεία δια μέσου των αιώνων τόμος Α, , 1924
-Η ιστορία του Σκουπίου και της  Πάου ,1925
-Ιστορία των Καλαβρύτων, 1928
-Οι Φωτηλαίοι κατά τον ιερόν αγώνα,1931

Πηγές :Κων/νου Κυριακόπουλου΅Συμβολή στη βιογραφία και την εργογραφία του Γεωργίου Α. Παπανδρέου (1859-1940) ανάτυπο από την «Επετηρίδα των Καλαβρύτων « τ. ΙΔ (1982), Αθήνα ,1982
Δημοτική Βιβλιοθήκη Πύργου

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ: ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ ΤΣΕΛΑΛΗΣ (1905 - 1968)


Γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα, δευτερότοκος γιός οικογενείας εγκατεστημένης στο Μωριά. Το 1923 εισήχθη ως άριστος και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, μετείχε στη Φιλολογική Συντροφιά. Από νωρίς ακολούθησε Λόγια Πορεία επηρεασμένος από τα λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής, παράλληλη ερευνητική και διδακτική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με καθηγητή στην Ιστορία τον Νικόλαο ΒΕΗ.
Εν αρχή εργάστηκε εις το τμήμα Αρχείων και Χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης, στην Ακαδημία Αθηνών, στην ιστορική Βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας (1932 -1952-1967) διεύθυνση, οργάνωση & λειτουργία της Νικολοπουλείου Δωρεάς, ίδρυση νέας Δανειστικής βιβλιοθήκης και παιδικής. Συγκέντρωση, Επιμέλεια, Δημοσίευση Αρχικού Καταλόγου, Καταλόγων Ιστορικού Αρχείου περιόδου 1770 κ.ε., πολιτικό αρχείο νεώτερου τύπου, πολιτικών και επιστημονικών περιοδικών, χαρτών και εφημερίδων, Δημιουργία Αρχείου Εφημερίδων πελοποννησιακού Τύπου.
Συνεργάστηκε: εις το «Ολυμπιακό Αρχείο», τα ολυμπιακά δημοτικά κλέφτικα τραγούδια, μελετήματα Ακαδημίας Αθηνών, Ιστορικόν Λεξικό της Νέας Ελληνικής, τομ.Ι,2. Βιβλιογραφία. Λαογραφικά Διάφορα, 1937, Σύμμικτο Υλικό 1938, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό « Ηλίου» τα. Α, Η…, «Μέγα ελληνικόν Βιογραφικό Λεξικό» των Σπ. & Κ. Βοβολίνη, 1958,«Μεσσηνιακόν Έτος» 1938, «Μεσσηνιακά Γράμματα», «Χρονικά του Μοριά», «Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά», κ.α..,

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ: ΒΑΣΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ!


Ο δικηγόρος και πολιτικός Βασίλειος Στεφανόπουλος (γνωστός ως Βάσος) γεννήθηκε στη Δίβρη (Λαμπεία)  το 1902 και απεβίωσε αιφνίδια στις 26 Μαρτίου 1952. Γόνος της μεγάλης και ιστορικής Διβριώτικης οικογένειας των Στεφανοπουλέων, με παρουσία στη Βουλή από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έως πρόσφατα. Ήταν πρώτος ξάδερφος του πρωθυπουργού Στέφανου Στεφανόπουλου.
Το 1927 υπήρξε συνιδρυτής του Προοδευτικού Συνδέσμου Δίβρης. Το 1933 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ηλείας και υπηρέτησε το ελληνικό κοινοβούλιο έως το 1952, οπότε πέθανε.
Στις 18 Νοεμβρίου 1948 διορίστηκε Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου με καθήκοντα Υφυπουργού Οικονομικών. Μάλιστα υπήρξε και ο εισηγητής για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1950.
Δημοσίευσε σωρεία μελετών σε οικονομικά και πολιτικά θέματα, καθώς και λογοτεχνικά κείμενα. Είχε γράψει δοκίμια και στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια.
Στις 23 Μαρτίου 1957 ο Σύλλογος Λαμπειέων Διβριωτών Αθήνας, υπό την προεδρία του Νικολάου Σωτηρόπουλου διευθυντού της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, πραγματοποίησε Φιλολογικό Μνημόσυνο στο Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός, με παρουσία πληθώρας πολιτικών προσωπικοτήτων και ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης.
Ήταν παντρεμένος με την Τασία Δημουλιά και είχε έναν γιό, τον Στέφανο Στεφανόπουλο, βουλευτή με τη Νέα Δημοκρατία και την Πολιτική Άνοιξη.
Το 1936 είπε για την αναρρίχηση του Μεταξά στην πρωθυπουργία:«Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζει δεν θέλω να με κυβερνήση ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήση ο Μεταξάς».

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ : ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΗΣ!

Ο Παύλος Μάτεσης γεννήθηκε το 1933 στο χωριό Δίβρη, στην Πελοπόννησο. Μέχρι τα 19 του έζησε σε πολλές επαρχιακές πόλεις. Σπούδασε θέατρο (πτυχίο ηθοποιού), μουσική (πτυχίο βιολιού), ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά). Δίδαξε υποκριτική (1863-64) στη σχολή Σταυράκου. Διετέλεσε βοηθός - δραματουργός στο Εθνικό Θέατρο, 1971-1973. Έμεινε στο Λονδίνο καθόλη τη διάρκεια του 1969. Έγραψε και σκηνοθέτησε 2 τηλεοπτικές σειρές (ΥΕΝΕΔ 1974-6) και έχει γράψει κείμενα για Floor Show. Η πρώτη παρουσία του στα ελληνικά γράμματα ήταν το 1967 με το θεατρικό έργο "Η τελετή" (θέατρο Ν. Ιωνίας 1967 και Εθνικό Θέατρο 1969) Τα 11 από τα 13 θεατρικά έργα του είναι κυρίως παιγμένα από το Εθνικό Θέατρο. Το έργο του "Ενοικιάζεται φύλακας άγγελος" παίχτηκε στην Αθήνα και στο Βελιγράδι.
Βραβεία - Διακρίσεις:
1. Διάκριση στο διαγωνισμό μονόπρακτων
του θεατρικού οργανισμού "12 Αυλαία" (1964) για το μονόπρακτο "Ο σταθμός".
2. Κρατικό βραβείο θεάτρου 1966 για το έργο "Η τελετή".
3. Έπαθλο "Κάρολος Κουν"-Πόλις των Αθηνών 1989 για το καλύτερο ελληνικό έργο της χρονιάς ("Περιποιητής φυτών").
4. Βραβείο Ελληνόφωνων Κάτω Ιταλίας (1998) για το μυθιστόρημα του "Η μητέρα του σκύλου".
5 . Μέγα Βραβείο Κριτικών θεάτρου έτους 2000.
6. Βραβείο Acerbi (2002) για το μυθιστόρημα "Η μητέρα του σκύλου".
Έχει μεταφράσει στα ελληνικά: Mrojek, Ben Johnson, Roger Vitrac, Harold Pinter, Henrik Ibsen, Sean O' Casey, Fernando Arrabal, Joe Orton, Antonin Artaud, Margaret Atwood, Map. Macdonald, William Shakespeare, Beaumarchais, Stendhal, Alain Fournier, Στρατή Χαβιαρά, Alba Ambert, Peter Ackroyd, William Faulkner και στα νέα ελληνικά τα έργα του......

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ


«Η Ελλάδα έδωσε ένα μεγάλο δώρο την Ελβετία. Αυτό το δώρο ήταν ο Παναγιώτης  Πετρόπουλος, ένα τέκνο της Πελοποννήσου, ο γιος ενός βοσκού της Ανδρίτσαινας».
Με αυτά τα θερμά και γεμάτα συγκίνηση λόγια, μίλησε ο πρόεδρος του ελβετικού Συλλόγου Φίλων της Βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας Μάρτιν Νικολέν για τον αείμνηστο γιατρό, χειρούργο Παναγιώτη Πετρόπουλο, οραματιστή και ευεργέτη της ιδιαίτερης πατρίδας του, όπου καταξιώθηκε και μεγαλούργησε στον τομέα του στην ελβετική πόλη Φρίσμπουργκ.

Τίμησαν το παιδί της Ανδρίτσαινας

Το απόγευμα του Σαββάτου πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων και διακεκριμένοι επιστήμονες  Έλληνες και Ελβετοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, του πολιτισμού, εκπρόσωποι φορέων και συλλόγων και αιρετοί της Ηλείας τίμησαν το τέκνο της Ανδρίτσαινας, ιδρυτή και πρόεδρο του Συλλόγου Φίλων της Βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας πραγματοποιώντας εκδήλωση για τα αποκαλυπτήρια αναμνηστικής πλάκας προς τιμήν του στην είσοδο του ιστορικού μνημείο της περιοχής.
Τα αποκαλυπτήρια πραγματοποίησαν ο πρόεδρος του εν Ελβετία Συλλόγου Φίλων της Βιβλιοθήκης Ανδρίτσαινας Μάρτιν Νικολέν, ο αντιπεριφερειάρχης Ηλείας Χαράλαμπος Καφύρας και ο δήμαρχος Ανδρίτσαινας - Κρεστένων Σάκης Μπαλιούκος παρουσία και της συζύγου του αείμνηστου Εντίθ Πετροπούλου.
Ο Παναγιώτης Πετρόπουλος απεβίωσε πέρσι σε ηλικία 73 ετών έχοντας προσφέρει όσο ελάχιστοι για την πατρίδα του. Ήταν ο άνθρωπος που κινητοποίησε Ελβετούς φίλους του να ενισχύσουν το έργο για τη συντήρηση και αναβάθμιση της ιστορικής Βιβλιοθήκης, του εμπλουτισμού και εξοπλισμού της προκειμένου να δύναται ως χώρος να ανταποκρίνεται στο μεγαλείο των σπάνιων και ανεκτίμητων συγγραμμάτων και εκδόσεων που  φιλοξενεί.
patrisnews

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

EΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ:Αθανάσιος Κανελλόπουλος

Ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος (1923-1994) ήταν Έλληνας πολιτικός.
Γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Ολυμπίας το 1923 και καταγόταν από τη σπουδαία οικογένεια Χριστόπουλου. Σπούδασε νομικά και πολιτικές και οικονομικές επιστήμες και αναγορεύθηκε διδάκτορας πολιτικών και οικονομικών επιστημών. Το 1963 έγινε Καθηγητής στο  Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Στις 21 Απριλίου 1967 παραιτήθηκε από τη θέση του ως Καθηγητής και αποκαταστάθηκε το 1974 ως Καθηγητής στην Ανώτατη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά. Το 1976 ορίσθηκε επισκέπτης Καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών. Δίδαξε κοινωνιολογία και οικονομία. Από το 1948 ως το 1950 διατέλεσε Σύμβουλος του Υπουργού Συντονισμού και από το 1950 ως το 1978Διευθυντής του περιοδικού Οικονομικός Ταχυδρόμος και υπεύθυνος Οικονομικός συντάκτης των εφημερίδωντου Συγκροτήματος Λαμπράκη. Από το 1969 ως το 1970 χρημάτισε οικονομικός εμπειρογνώμονας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Τοποθετήθηκε επικεφαλής των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ στη Λιβύη ως Σύμβουλος της Λιβυκής Κυβέρνησης στην οικονομική πολιτική και στην εκπόνηση του πενταετούς προγράμματος της Λιβύης.
Διετέλεσε δύο φορές Υφυπουργός σε Υπηρεσιακές Κυβερνήσεις. Εκλέχθηκε Βουλευτής Ηλείας το 1963, το 1964, το 1974, το 1977, το 1981, το 1985 και τον Ιούνιο του 1989. Από τον Φεβρουάριο του 1964 ως τον Ιούνιο 1965 χρημάτισε Υφυπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου. Κατά τη διάρκεια της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, το 1974, χρημάτισε Υπουργός Εμπορίου. Από τον Μάιο του 1978 ως τον Μάιο του 1980, χρημάτισε Υπουργός Οικονομικών και από τον Μάιο του 1980 ως τον Ιούνιο του 1981 Υπουργός Γεωργίας. Το 1984 ορίσθηκε Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας. Από τον Ιούνιο ως τον Οκτώβριο του 1989, διετέλεσε Υπουργός Προεδρίας. Το Νοέμβριο του 1989 εκλέχθηκε Βουλευτής Επικρατείας. Τον Απρίλιο του 1990, αναδείχθηκε Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Δικαιοσύνης και τον Αύγουστο του 1991 Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Επικρατείας.
Συνέγραψε πληθώρα επιστημονικών εργασιών, τις οποίες έχει εκδώσει στα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993 εξελέγη με τη Ν.Δ. δεύτερος κατά σειρά στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Πέθανε το Δεκέμβριο του 1994.


wikipedia

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ : ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ



Τόπος Γέννησης:Πύργος
Έτος Γέννησης:1884
Έτος Θανάτου:1967
Λογοτεχνικές Κατηγορίες:Πεζογραφία
Θέατρο - Σενάριο
Μελέτη

Βιογραφικό Σημείωμα
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Α. ΚΟΚΚΙΝΟΣ (1884-1967)


Ο Διονύσιος Κόκκινος του Αντωνίου και της Αγγελικής γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. Φοίτησε στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, δεν ολοκλήρωσε όμως τις σπουδές του, καθώς από νωρίς τον κέρδισαν η δημοσιογραφία και η λογοτεχνία. Από το 1935 και για είκοσι χρόνια εργάστηκε ως διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο των γραμμάτων το 1908 με τη δημοσίευση ενός διηγήματος στο Νουμά του Δ.Ταγκόπουλου και την ίδια περίοδο εξέδωσε την εφημερίδα Μέλλον, ενώ παράλληλα συνέχισε να δημοσιεύει κριτικά άρθρα και χρονογραφήματα σε έντυπα της εποχής (όπως οι εφημερίδες Ακρόπολις, Καθημερινή, Έθνος, Πρωία) με διάφορα ψευδώνυμα, κυρίως τα Μακκαβαίος και Άριελ. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως οπλίτης και το 1914 εξέδωσε τέσσερις τόμους με εντυπώσεις του. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ιστορίας της Ακαδημίας Αθηνών (για το ογκώδες ιστορικό έργο του Ελληνική Επανάστασις) και το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών (1948, για τη συνολική προσφορά του). Το 1950

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ:ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΤΣΗΣ

Ο Ιωάννης Σ. Λάτσης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1910 στο παραθαλάσσιο Κατάκoλο του Νομού Ηλείας, όντας το δέκατο τέταρτο από τα 15 παιδιά της οικογένειας  του Σπύρου Λάτση και της Αφροδίτης Ευθυμίου. Ο πατέρας του ήταν ψαράς, μικροκαλλιεργητής και βαρκάρης. Προερχόμενος από μια φτωχή και ιδιαίτερα μεγάλη οικογένεια, η ανάγκη να βρει τον δρόμο του και να δραπετεύσει από την οικονομική ανέχεια τον ανάγκασε να δουλέψει σκληρά από μικρή ηλικία.

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΗΛΕΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ

Ὁ Ἀνδρέας Καρκαβίτσας εἶναι ἀπὸ τοὺς κύριους πεζογράφους τῆς ἑλληνικῆς λογοτεχνίας, ποὺ θεμελίωσε τὸ διήγημα μαζὶ μὲ τὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὸν Κονδυλάκη καὶ ἐκπροσώπησε τὴν περίοδο τῆς ἠθογραφίας μὲ πλῆθος ἔργα.
Γεννήθηκε στὰ Λεχαινὰ τῆς Ἠλείας τὸ 1866. Σπούδασε γιατρὸς καὶ ὑπηρέτησε ὡς στρατιωτικὸς γιατρός, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐμπορικὰ καράβια. Κατὰ διάφορα ἐπίσης διαστήματα ὑπηρέτησε ἐκτάκτως στὴ δημοσιογραφία, ἀναλαμβάνοντας διάφορες ἀποστολὲς καὶ περιοδεῖες.
Οἱ ἀπασχολήσεις αὐτὲς τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ γνωρίσει καλὰ τὸ ἑλληνικὸ ὕπαιθρο, τὴ ζωὴ τῶν χωρικῶν, τὰ ἐπαρχιακὰ ἤθη καὶ τὸν κόσμο τῆς θάλασσας. Γνώρισε δηλαδὴ τὴ ζωντανὴ Ἑλλάδα τῆς ἐποχῆς, κι αὐτὴν μᾶς ἀπεικονίζει πιστὰ καὶ μὲ ἐνάργεια στὶς σελίδες του.
Ὁ Καρκαβίτσας μᾶς δίνει στὰ βιβλία του μιὰ Ἑλλάδα ταπεινὴ καὶ βασανισμένη, μὲ τοὺς καημοὺς καὶ τὴ φτώχεια της, τὶς χαρὲς καὶ τὶς πίκρες της. Γίνεται ὁ ἀπαράμιλλος ζωγράφος της. Καὶ κερδίζοντας ὁλοένα σὲ πεῖρα καὶ τεχνική, κυκλώνει τὰ θέματά του ἀπὸ παντοῦ, κεντάει τὴ λεπτομέρεια, τραγουδάει μὲ τὸ διάλογο, ξεδιπλώνει τὴν περιγραφή, εἰσδύει στὰ μύχια τῶν ἀνθρώπων καὶ συλλαμβάνει τὰ μυστικὰ παλέματα τῆς ψυχῆς τους. Γλαφυρός, παραστατικός, νευρώδης καὶ φωτεινός, δίνει τὸν καλύτερο ἑαυτό του στὰ ἔργα του: Λόγια τῆς πλώρης, καὶ Ὁ Ζητιάνος - ἕνα δροσερὸ πλοῦτο φωτοσκιάσεων στὸ πρῶτο, ποὺ ἀποθεώνει τὴ ναυτική μας ζωή, ἕναν ἄτεγκτο ρεαλισμὸ στὸ δεύτερο, πού, γιὰ μερικούς, συμβολίζει τὴν ἴδια τὴν Ἑλλάδα.
Γράφοντας ἀρχικὰ στὴν καθαρεύουσα, δὲν ἄργησε νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ δημοτικὴ ἔπρεπε νὰ ἐπικρατήσει (ὅπως στὴν ποίηση) καὶ στὸν πεζὸ λόγο. Κατάκτησε ἔτσι μιὰ ἐπίζηλη θέση στὴ μόλις διαμορφούμενη πεζογραφία μας, καὶ πέτυχε μιὰ θελτικὴ ἀπεικόνιση τῶν ἠθῶν τῆς Ἑλληνικῆς ζωῆς, μέσα σε ἠθογραφικὰ πλαίσια.
Ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχολογικὴ ἀποτύπωση τῶν ἡρῴων του ἀποδείχτηκε ἐπίσης δεξιοτέχνης. Ἐξέδωσε τὶς συλλογές: Διηγήματα, Παλιὲς ἀγάπες, Λόγια τῆς Πλώρης, Ὁ Ζητιάνος, Ἡ Λυγερή, Ὁ Ἀρχαιολόγος, ποὺ γνώρισαν πολλὲς ἐπανεκδόσεις. Τὰ Ἅπαντα τοῦ Καρκαβίτσα ἐκδόθηκαν τὸ 1966.
Οἱ κακουχίες τῶν πολέμων καὶ οἱ διάφορες κατὰ καιροὺς ἀρρώστιες, εἶχαν σκάψει σιγὰ-σιγὰ τὴν ὑγεία του. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1917 νοσηλεύτηκε γιὰ λίγο καιρὸ στὸ σανατόριο τῆς Πεντέλης. Ἀπ᾿ τὸ 1918 εἶχε ἀποσυρθεῖ σὲ κακὴ κατάσταση ἀπὸ τὴ φυματίωση, στὸ Μαρούσι, ὅπου καὶ πέθανε στὶς 24 Ὀκτωβρίου τοῦ 1922.

Ἐργογραφία

Συλλογές

  • Διηγήματα (1892)
  • Τὰ λόγια της πλώρης (1899)
  • Παλιὲς ἀγάπες (1900)
  • Διηγήματα του γυλιού (1922)
  • Διηγήματα γιὰ τὰ παλληκάρια μας (1922)

Νουβέλες

  • Ἡ Λυγερή (1896)
  • Ὁ ἀρχαιολόγος (1905)
  • Ο ζητιανος (1897)

http://users.uoa.gr

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ


Ο Κωνσταντίνος Χριστόπουλος ή Χριστιάς (1872-1957) ήταν ο ιδρυτής της «Ηλειακής Βιβλιοθήκης»
Γεννήθηκε στον Πύργο και σπούδασε ιατρική. Υπηρέτησε ως στρατιωτικός γιατρός απο το 1897 έως το 1920, οπότε και παραιτήθηκε. Είχε έναν γιό, ο οποίος απεβίωσε μόλις σε ηλικία 17 χρονών και μια κόρη, τη Φανή, μητέρα του τέως πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Σημίτη. Στους Βαλκανικούς πολέμους συμμετείχε ως γιατρός και κατάφερε να προαχθεί ως τον βαθμό του γενικού αρχιάτρου. Το 1925 έθεσε χωρίς επιτυχία υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο.
Στις 25 Απριλίου 1923 ίδρυσε την «Ηλειακή βιβλιοθήκη» ενώ το 1953, ύστερα απο δικές του προσπάθειες, την μετέτρεψε σε κρατική. Στην βιβλιοθήκη δώρισε χιλιάδες τόμους καθώς και την πατρική του οικεία με σκοπό να στεγαστεί η βιβλιοθήκη. Το ταφικό μνήμειο, το οποίο κατασκεύασε στο Α΄ νεκροταφείο Πύργου για τον νεκρό γιό του, ξεχωρίζει για την τεχνική του.
wikipedia

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Σάκης Καράγιωργας

O Σάκης (Διονύσης) Καράγιωργας (Πύργος Ηλείας 1930 -17 Αυγούστου 1985) ήταν πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου ενώ στην περίοδο της Χούντας είχε αναπτύξει έντονη αντιδικτατορική δράση.
Γεννήθηκε το 1930 στον Πύργο Ηλείας. Εισήχθη στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραία και αργότερα και στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών Αθήνας. Η πρώτη του επαφή με την ελληνική δημόσια οικονομική διοίκηση ήταν αρχικά στη Διεύθυνση Προγράμματος του υπουργείου Συντονισμού (1955-1956) και μετά στη Διεύθυνση Μελετών της Τράπεζας της Ελλάδος. Παράλληλα εμπλουτίζει τις εμπειρίες του ερευνώντας επίκαιρα προβλήματα της οικονομικής πολιτικής και συνεργάστηκε στη συγγραφή λημμάτων της Oικονομικής και Λογιστικής Εγκυκλοπαίδιας.
Ακολουθώντας άλλους συναδέλφους του, αποφασίζει να μεταβεί για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Επιλέγει ως γνωστικό αντικείμενο τα Δημόσια Οικονομικά και ως πανεπιστήμιο το London School of Economics. Το 1962 γίνεται διδάκτορας και επιστρέφει στη Ελλάδα στην Τράπεζα της Ελλάδος όπου συνεχίζει την ερευνητική του δραστηριότητα. Το 1963 γίνεται επιμελητής στην έδρα της Εφαρμοσμένης Οικονομικής στην Ανωτάτη Βιομηχανική ενώ, επί κυβέρνησης ¨Ενωσης Κέντρου και υφυπουργού Συντονισμού του Ανδρέα Παπανδρέου ορίζεται γενικός γραμματέας της οικονομικής εξ υπουργών επιτροπής. Το 1964 αποσπάστηκε στο "Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών" και ενώ ήταν ήδη υφηγητής της Δημόσιας Οικονομικής, συνεργάστηκε στην κατάρτιση του πρώτου πενταετούς προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης της χώρας (1966-1970), συμμετέχοντας ενεργά στη διαδικασία σύνταξής του.
Το 1965 συμμετέχει μαζί με άλλους διανοούμενους στην ίδρυση του πολιτικού ομίλου «Αλέξανδρος Παπαναστασίου» και αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Νέα Οικονομία», που καθιερώνεται την εποχή εκείνη ως το κατ'εξοχήν βήμα τεκμηρίωσης και υποστήριξης κοινωνικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα. Το 1966 εκλέγεται έκτακτος καθηγητής της Δημόσιας Οικονομίας στό Πάντειο Πανεπιστήμιο και σύντομα κυκλοφορούν και τα πρώτα πανεπιστημιακά του εγχειρίδια.
Πρωτοπορεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στη συγκρότηση της "Δημοκρατικής Άμυνας" και τον Ιούλιο του 1969 συλλαμβάνεται καθώς εκρήγνυται στα χέρια του εκρηκτικός μηχανισμός, ο οποίος προοριζόταν για αντιστασιακή δράση κατά του καθεστώτος. Ο Καράγιωργας βασανίστηκε απάνθρωπα όντας βαριά τραυματισμένος. Ακολουθεί η δίκη της "Δημοκρατικής Άμυνας" και η καταδίκη του απο το Έκτακτο Στρατοδικείο τον Απρίλιο του 1970 σε ισόβια, ποινή που θα εκτίσει ως την αμνηστία του 1973.
Μετά την πτώση της δικτατορίας επιστρέφει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και παράλληλα συμμετέχει στην ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1973. Σύντομα και λόγω διαφωνιών θα διαγραφεί μαζί και με άλλα στελέχη απο το ΠΑΣΟΚ χωρίς όμως να πάψει να συμμετέχει και να παρεμβαίνει στη καθημερινή πολιτική, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην εκπαιδευτική, ερευνητική και θεσμική παρέμβαση στο χώρο της ανώτατης παιδείας. Ενθαρρύνει διεπιστημονικές έρευνες και αφιερώνει μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς του στο θέμα της αναβάθμισης της ανώτατης παιδείας γενικότερα και της Παντείου σε σύγχρονο πανεπιστήμιο κοινωνικών επιστημών ειδικότερα. Ανώτατη τιμή υπήρξε η εκλογή του σε πρύτανη του ιδίου ιδρύματος.
Απεβίωσε στις 17 Αυγούστου 1985. Ο δήμος Πύργου τον τίμησε ώς γνήσιο τέκνο του δίνοντας το όνομα του στη Κεντρική Πλατεία της πόλης (Επαρχείο).
wikipedia

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Γιώργης Παυλόπουλος (Πύργος Ηλείας, 22 Ιουνίου 1924Πύργος Ηλείας, 26 Νοεμβρίου 2008) ήταν Έλληνας ποιητής της μεταπολεμικής γενιάς.
Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στην γενέτειρά του. Ξεκίνησε να σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Για βιοποριστικές ανάγκες, εργάστηκε για πολλά χρόνια ως λογιστής και γραμματέας στο ΚΤΕΛ Ηλείας.
Άρχισε να γράφει ποιήματα από το 1941. Οι πρώτες του δημοσιεύσεις έγιναν το 1943 στο περιοδικό Οδυσσέας, που εξέδιδε ο ίδιος με φίλους του στον Πύργο. Ήταν στενός φίλος με τον Τάκη Σινόπουλο και συνεργάστηκε μαζί του σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων, τα οποία συμπεριέλαβε ο Σινόπουλος στο έργο του. Ήταν επίσης φίλος με τους πεζογράφους Νίκο Καχτίτση και Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο, καθώς και με τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη.
Η πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή ποιημάτων με τίτλο Το κατώγι κυκλοφόρησε το 1971. Είχαν ωστόσο προηγηθεί πολλές δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε λογοτεχνικά περιοδικά του Πύργου και της Αθήνας, καθώς και σε έναν τόμο Για το Σεφέρη, που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1962. Ακολούθησαν οι συλλογές: Το σακί (1980), Τα αντικλείδια (1988), Τριάντα τρία χαϊκού (1990), Λίγος άμμος (1997), Ποιήματα 1943–1997 (2001), Πού είναι τα πουλιά (2004) και Να μην τους ξεχάσω (2008, κυκλοφόρησε λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του ποιητή). Επίσης το 2008, κυκλοφόρησαν σε έναν μικρό τόμο με τίτλο Γράμματα από την Αμερική οι επιστολές που έστειλε από τις ΗΠΑ σε φίλο του ψυχίατρο το 1985.
Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και μπήκαν και σε σχολικά βιβλία. Ο ίδιος συμμετείχε σε συνέδρια και παρουσιάσεις ποιητών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Πέρα από την ποίηση, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά και με την ζωγραφική. Με την φροντίδα μερικών φίλων του, πίνακές του εκτέθηκαν στην ΙΘ΄ Πανελλήνια Έκθεση Ζωγραφικής το 1977.
Τα ποιήματα του, όλα σε ελεύθερο στίχο, έχουν έντονο βιωματικό χαρακτήρα. «Αυτό που γράφω το έχω ζήσει», είχε πει ο ίδιος. Στα πρώτα του ποιήματα σκιαγραφούνται οι τραυματικές εμπειρίες της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στα τελευταία του ποιήματα, ο λόγος του επικεντρώνεται στις υπαρξιακές αγωνίες του ανθρώπου: τον έρωτα και τον θάνατο.
wikipedia

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

ΤΑΚΗΣ ΔΟΞΑΣ

O Τάκης Δόξας (1913-1976 ήταν ποιητής, συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας. Το πραγματικό όνομα του ήταν Παναγιώτης Λαμπρινόπουλος
O 'Τάκης Δόξας' γεννήθηκε στον Πύργο και σπούδασε στη Σχολή Συνεταιριστών στην Αθήνα. Θα αναφερθώ στον αριστοτέχνη του λόγου τον άνθρωπο με την ακατάβλητη ζωτικότητα, το νεανικό σφρίγος, τη ζηλευτή αισιοδοξία τον εκλεκτό κι ακαταμάχητο πνευματικό εργάτη που όλη του τη ζωή τη διάβηκε μέσα από τριβόλους και παγίδες μέσα από τα αγκάθια της πικρής αγνωμοσύνης και τα κώνεια της αδιαφορίας, αλλά μέσα στην καθολική αναγνώριση από το ανώνυμο πλήθος τον απλό χωρικό, το μαθητή , το φοιτητή, τον επαγγελματία, τον εργάτη, τον βιομήχανο, από όλα τα στρώματα του λαού.
Ο Τάκης Δόξας, το λαμπρό παιδί της μυθικής Ήλιδας και της πανανθρώπινης Ολυμπίας είχε γίνει ο αγαπημένος ποιητής του λαού που τα έργα του μυστικά και μαστορεμένα γίνονταν τροφή και ζωογόνο νερό από τη δική του ανεξάντλητη κρουσταλλένια νερομάνα.
Ο ποιητής μας μπορούσε να μεταδίδει γόνιμα τους εσωτερικούς κραδασμούς και κρατούσε αδιαφιλονίκητα τη μυστική ακτινοβολία του λόγου και της τέχνης.
Ο Δόξας ήταν κυρίως πεζογράφος και καλλιέργησε όλα τα είδη του πεζού λόγου: Διήγημα, Μυθιστόρημα, Νουβέλα, Δοκίμιο κ.λ.π.
Ως ποιητής φανερώθηκε το 1938 με την ποιητική συλλογή «ΛΕΥΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ». Μ’ αυτή τη συλλογή έμπαινε με το σπαθί του στο χώρο της ποίησης όπως νωρίτερα είχε μπει επίσης επάξια στον πεζό λόγο με τα έργα του «Οι ίδιες πάντα ιστορίες», 1932. Η απολογία του Καμπούρη» 1936 «Μαρία Πολυδούρη» 1937.
Από εκείνη την ώρα που ο Τάκης Δόξας έμπαινε στην ποίηση είχε στα χέρια, από το δρόμο της εσωτερικής και εξωτερικής γοητείας, την καρδιά και το νου του αναγνώστη και από τότε ακριβώς κέρδισε την ωραία μάχη της πνευματικής ευθανασίας
Με την ποίησή του έδινε στο συνάνθρωπό του ότι καλύτερο έκρυβε ο εσωτερικός του κόσμος και δενότανε γερά με τους κόσμους της πιο άδολης ανθρώπινης αγάπης και προχωρούσε στο άπειρο θεϊκό κάλλος.
Η αγάπη είναι μια δικαίωση της ανθρώπινης αποστολής στη γη και τούτο το συναίσθημα δονούσε κάθε στιγμή κάθε ώρα την ψυχή του ποιητή και τον έκανε να πάσχει και να συμπάσχει με τις αγωνίες και τις προσδοκίες της επαρχίας ειδικότερα.
Γεννημένος και ριζωμένος στον Πύργο έμεινε πιστός στον τόπο που τον γέννησε, στον τόπο που πέρασε πικρές κι ευχάριστες στιγμές γιατί έτσι πραγματικά είναι το μωσαϊκό της επαρχίας πολλές φορές κακότεχνο και υπερβολικά πολλές φορές φορτωμένο με τα ψηφίδια της πίκρας.
Παρ΄ ότι η πίκρα της μοναξιάς και η πλήξη της επαρχίας τον μάστιζε, ο Τάκης Δόξας έμεινε το μετερίζι των πνευματικών του αγώνων στον Πύργο και από εδώ γράφει για την επαρχιακή πλήξη στο ποίημα του «ΕΠΑΡΧΙΑ 1951»

Πόσο πλήξαμε σ΄αυτό τον τόπο
Με μια θλιμμένη νεραντζιά π΄ανθίζει και πεθαίνει
Με μια καρδιά που περιπατεί
Ίδιο σκυφτή φθινόπωρο ίδιο σκυφτή στον ήλιο.
Μας κούρασε κι ο δρόμος
Να σέρνεται με τα άλογα τα’ αστέρια τους ανθρώπους
Πρόσωπα τόσο γνώριμα μες΄του καιρού τη σκόνη
Φτηνά ξεπερασμένα.
Είναι κι ένα βιβλίο
Που μείναμε διαβάζοντας την πρώτη του σελίδα
Μια ιστορία που εξέφτησε αμέσως.
Κι απάνω μας ο ουρανός
Με τα μαγουλά του στα δυο του χέρια
Σάμπως να σκέφτεται την ξέρα την απέραντη
Που μήτε μια ώρα δεν εκάρπισε
Κι ούτε μια προσδοκία δεν φυτρώνει.
Αλήθεια η επαρχία του Τάκη Δόξα μήτε μιαν ώρα δεν εκάρπισε ούτε μια προσδοκία δεν φυτρώνει.

Υπηρέτησε στο πρωτοδικείο του Πύργου ενώ το 1954 διορίστηκε διευθυντής της δημόσιας βιβλιοθήκης της ίδιας πόλης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Το 1957 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο Πελοποννησιακής Πεζογραφίας από την ΑΚΑΔΗΜΊΑ ΑΘΗΝΩΝ. Με την διαθήκη του κληροδότησε 6.466 τόμους βιβλίων στη δημόσια βιβλιοθήκη.