ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ













ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΙΣ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.

ΒΟΥΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ  ΓΙΑ ΖΑΧΑΡΩ!!!!!!!!!







Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΗΛΕΙΟΙ:ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΤΣΗΣ

Ο Ιωάννης Σ. Λάτσης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1910 στο παραθαλάσσιο Κατάκoλο του Νομού Ηλείας, όντας το δέκατο τέταρτο από τα 15 παιδιά της οικογένειας  του Σπύρου Λάτση και της Αφροδίτης Ευθυμίου. Ο πατέρας του ήταν ψαράς, μικροκαλλιεργητής και βαρκάρης. Προερχόμενος από μια φτωχή και ιδιαίτερα μεγάλη οικογένεια, η ανάγκη να βρει τον δρόμο του και να δραπετεύσει από την οικονομική ανέχεια τον ανάγκασε να δουλέψει σκληρά από μικρή ηλικία.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

ΙΘΑΚΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Η Ιθάκη είναι το μικρότερο μετά τους Παξούς νησί  των Επτανήσων  και βρίσκεται στα νότια της Λευκάδας και στα βορειοανατολικά της Κεφαλονιάς, από την οποία χωρίζεται με τον ομώνυμο πορθμό. Πρόκειται για επίμηκες νησί με έκταση 96 τ.χ.μ και πληθυσμό 3.084 κατοίκους. Μαζί με άλλα μικρότερα νησιά αποτελεί την επαρχία Ιθάκης που ανήκει στο νομό Κεφαλληνίας και Ιθάκης.

Η Ιθάκη παρουσιάζει πλούσιο διαμελισμό στις ανατολικές ακτές, που χαρακτηρίζονται από πολλούς κόλπους και ακρωτήρια. Το βορειότερο άκρο του νησιού αποτελεί το ακρωτήριο Μέλισσα ενώ το νοτιότερο το ακρωτήριο Άγιος Ανδρέας. Ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα παρεμβάλλονται ο όρμος Φρικών, το ακρωτήριο Μαυρωνάς, το ακρωτήριο Άγιος Ηλίας, ο κόλπος Μώλου, το ακρωτήριο Σχοίνος και άλλα ακρωτήρια. Το μήκος των ακτών φτάνει συνολικά τα 101 κ.λ.μ. Στο νησί δεν υπάρχει εξ ορισμού κάποιο βουνό, αλλά υπάρχουν οι λόφοι  Νηρίτο Όρος (806 μέτρα) και το Μεροβίγλι (669 μέτρα).


Χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα άγονα εδάφη του και η λειψυδρία, που εμποδίζουν την ανάπτυξη γεωργίας. Το νησί στηρίζεται οικονομικά κυρίως από τον τουρισμό  και την αλιεία. Το όνομα του νησιού είναι γνωστό από την αρχαιότητα, καθώς αναφέρεται στην Οδύσσεια, κάποιες νεότερες μελέτες όμως αμφισβητούν κατά πόσο η σημερινή Ιθάκη ταυτίζεται με την Ομηρική. Η γενική εκτίμηση των ειδικών δέχεται την ταύτιση της σημερινής με την ομηρική Ιθάκη, εξηγώντας ότι οι διαφορές από την περιγραφόμενη τοπογραφία στην Οδύσσεια προέκυψαν είτε λόγω άγνοιας της τοπογραφίας του νησιού από τον ποιητή, είτε λόγω «ποιητικής αδείας».
ΤΟΠΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
Μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι και οι τροφές από τα γενετικά εργαστήρια κυριαρχούν, η Ιθάκη αντιστέκεται. Το νησί αποτελεί σήμερα κυριολεκτικά ένα ορυχείο διατήρησης και συντήρησης ελληνικής προέλευσης πανάρχαιων ποικιλιών φυτών και φυλών ζώων. Εκατοντάδες στρέμματα των ντόπιων ποικιλιών καλλιεργούνται με τις μεθόδους της βιολογικής γεωργίας χωρίς την χρήση χημικών λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων και τα προϊόντα που παράγονται είναι πιστοποιημένα από τους οργανισμούς πιστοποίησης ΔΗΩ και ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ.
Η ομάδα βιοκαλλιεργητών Ιθάκης αριθμεί 22 άτομα και υπάρχουν συνολικά 700 στέμματα βιολογικής καλλιέργειας ελιάς και αμπελιού στο νησί.
Αξίζει να δοκιμάσετε το αγνό παρθένο ελαιόλαδο Ιθάκης που προέρχεται από την ντόπια ποικιλία ελαιόδεντρου Θιακό και τις δύο ποικιλίες κρασιού την μαυροδάφνη και το λευκό (πιστοποιημένα βιολογικά προϊόντα), καθώς επίσης και τη μεγάλη ποικιλία γλυκών κουταλιού. Γλυκό κυδώνι, γλυκό κούμαρο, γλυκό αχλάδι, μαρμελάδες, ραβανί, μέλι αλιφασκιάς και άλλα πολλά. Μην διστάσετε να δοκιμάσετε τα τοπικά ροφήματα, το χαμομήλι, το τσάι, τη μέντα και ιδιαίτερα τον Αίσωπο ο οποίος είναι ευεργετικός για το αίμα λόγω της πλούσιας περιεκτικότητάς του σε σίδηρο.
Τις τοπικές γεύσεις συμπληρώνουν το τυρί φέτα και το κρέας από την ντόπια φυλή ζώων ερυθρωπό πρόβατο της οποίας τα χαρακτηριστικά μοιάζουν με αυτά της Συριακής φυλής προβάτου που αποτελεί τον κοινό πρόγονο όλων των φυλών ζώων της Ν.Α Ευρώπης και της Μ. Ανατολής.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΣΤΕΛΙΟ ΣΥΚΙΩΤΗ ΠΟΥ Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥΣ ΕΦΕΡΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΝΗΣΙ!
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΥΣΙΑ ΔΑΝΕΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΥΚΙΩΤΗ.

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΗΛΕΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ

Ὁ Ἀνδρέας Καρκαβίτσας εἶναι ἀπὸ τοὺς κύριους πεζογράφους τῆς ἑλληνικῆς λογοτεχνίας, ποὺ θεμελίωσε τὸ διήγημα μαζὶ μὲ τὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὸν Κονδυλάκη καὶ ἐκπροσώπησε τὴν περίοδο τῆς ἠθογραφίας μὲ πλῆθος ἔργα.
Γεννήθηκε στὰ Λεχαινὰ τῆς Ἠλείας τὸ 1866. Σπούδασε γιατρὸς καὶ ὑπηρέτησε ὡς στρατιωτικὸς γιατρός, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐμπορικὰ καράβια. Κατὰ διάφορα ἐπίσης διαστήματα ὑπηρέτησε ἐκτάκτως στὴ δημοσιογραφία, ἀναλαμβάνοντας διάφορες ἀποστολὲς καὶ περιοδεῖες.
Οἱ ἀπασχολήσεις αὐτὲς τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ γνωρίσει καλὰ τὸ ἑλληνικὸ ὕπαιθρο, τὴ ζωὴ τῶν χωρικῶν, τὰ ἐπαρχιακὰ ἤθη καὶ τὸν κόσμο τῆς θάλασσας. Γνώρισε δηλαδὴ τὴ ζωντανὴ Ἑλλάδα τῆς ἐποχῆς, κι αὐτὴν μᾶς ἀπεικονίζει πιστὰ καὶ μὲ ἐνάργεια στὶς σελίδες του.
Ὁ Καρκαβίτσας μᾶς δίνει στὰ βιβλία του μιὰ Ἑλλάδα ταπεινὴ καὶ βασανισμένη, μὲ τοὺς καημοὺς καὶ τὴ φτώχεια της, τὶς χαρὲς καὶ τὶς πίκρες της. Γίνεται ὁ ἀπαράμιλλος ζωγράφος της. Καὶ κερδίζοντας ὁλοένα σὲ πεῖρα καὶ τεχνική, κυκλώνει τὰ θέματά του ἀπὸ παντοῦ, κεντάει τὴ λεπτομέρεια, τραγουδάει μὲ τὸ διάλογο, ξεδιπλώνει τὴν περιγραφή, εἰσδύει στὰ μύχια τῶν ἀνθρώπων καὶ συλλαμβάνει τὰ μυστικὰ παλέματα τῆς ψυχῆς τους. Γλαφυρός, παραστατικός, νευρώδης καὶ φωτεινός, δίνει τὸν καλύτερο ἑαυτό του στὰ ἔργα του: Λόγια τῆς πλώρης, καὶ Ὁ Ζητιάνος - ἕνα δροσερὸ πλοῦτο φωτοσκιάσεων στὸ πρῶτο, ποὺ ἀποθεώνει τὴ ναυτική μας ζωή, ἕναν ἄτεγκτο ρεαλισμὸ στὸ δεύτερο, πού, γιὰ μερικούς, συμβολίζει τὴν ἴδια τὴν Ἑλλάδα.
Γράφοντας ἀρχικὰ στὴν καθαρεύουσα, δὲν ἄργησε νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ δημοτικὴ ἔπρεπε νὰ ἐπικρατήσει (ὅπως στὴν ποίηση) καὶ στὸν πεζὸ λόγο. Κατάκτησε ἔτσι μιὰ ἐπίζηλη θέση στὴ μόλις διαμορφούμενη πεζογραφία μας, καὶ πέτυχε μιὰ θελτικὴ ἀπεικόνιση τῶν ἠθῶν τῆς Ἑλληνικῆς ζωῆς, μέσα σε ἠθογραφικὰ πλαίσια.
Ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχολογικὴ ἀποτύπωση τῶν ἡρῴων του ἀποδείχτηκε ἐπίσης δεξιοτέχνης. Ἐξέδωσε τὶς συλλογές: Διηγήματα, Παλιὲς ἀγάπες, Λόγια τῆς Πλώρης, Ὁ Ζητιάνος, Ἡ Λυγερή, Ὁ Ἀρχαιολόγος, ποὺ γνώρισαν πολλὲς ἐπανεκδόσεις. Τὰ Ἅπαντα τοῦ Καρκαβίτσα ἐκδόθηκαν τὸ 1966.
Οἱ κακουχίες τῶν πολέμων καὶ οἱ διάφορες κατὰ καιροὺς ἀρρώστιες, εἶχαν σκάψει σιγὰ-σιγὰ τὴν ὑγεία του. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1917 νοσηλεύτηκε γιὰ λίγο καιρὸ στὸ σανατόριο τῆς Πεντέλης. Ἀπ᾿ τὸ 1918 εἶχε ἀποσυρθεῖ σὲ κακὴ κατάσταση ἀπὸ τὴ φυματίωση, στὸ Μαρούσι, ὅπου καὶ πέθανε στὶς 24 Ὀκτωβρίου τοῦ 1922.

Ἐργογραφία

Συλλογές

  • Διηγήματα (1892)
  • Τὰ λόγια της πλώρης (1899)
  • Παλιὲς ἀγάπες (1900)
  • Διηγήματα του γυλιού (1922)
  • Διηγήματα γιὰ τὰ παλληκάρια μας (1922)

Νουβέλες

  • Ἡ Λυγερή (1896)
  • Ὁ ἀρχαιολόγος (1905)
  • Ο ζητιανος (1897)

http://users.uoa.gr

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ (ΜΕΡΟΣ Δ'):ΜΝΗΜΕΙΑ

Ναός του Δία

Ο Ναός του Διός, 470 - 456 π.Χ.
Ναός της Ήρας
Ο Ναός της Ήρας, τέλος του  7ου αιώνος π.Χ.
Η Παλαίστρα
Η Παλαίστρα.

Είσοδος του Σταδίου
Η κυρία Είσοδος των αθλητών και δικαστών στο Στάδιον.

Το Στάδιον
Το Στάδιον όπως είναι σήμερα χρονολογείται από τον 4ον αιώνα π.Χ.
Είναι το τρίτο κατά σειρά που κτίσθηκε. Το πρώτο ανήκε στην Αρχαϊκή
περίοδο και τον 5ον αιώνα π.Χ. μετακινήθηκε ανατολικά.
Το στάδιο όπου οι αθλητές αγωνίζονταν γυμνοί, είχε μήκος 192 μέτρα
 και πλάτος 30 μέτρα. Σύμφωνα με την παράδοση τα μέτρα τα είχε
προσδιορίσει ο ίδιος ο Ηρακλής.
Το εργαστήριο του Φειδία
Το εργαστήριο του Φειδία, όπου κατασκεύασε το χρυσελεφάντινο
άγαλμα του Διός.
Θησαυροφυλάκιο της Σικυώνος
                       Το Θησαυροφυλάκιο της Σικυώνος.
Ένα από τα δύο καλύτερα διατηρηθέντα θησαυροφυλάκια
στην Ολυμπία, είναι της Σικυώνος. Είχε αφιερωθεί από τον
αδελφό του Ορθαγόρα, Μύρωνα, στην 33η Ολυμπιάδα, το
648 π.Χ., για να τιμήσει την νίκη του στην αρματοδρομία.
Ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι είδε δύο θαλάμους, έναν
Δωρικό και έναν Ιωνικό, οι οποίοι είχαν κατασκευασθεί από
μπρούντζο και το βάρος τους ήταν 500 τάλαντα, σύμφωνα
με την επιγραφή στον μικρότερο θάλαμο. Μέσα στους
θαλάμους υπήρχαν προσφορές, όπως το ξίφος του
Πέλοπος
με την χρυσή λαβή, το ελεφαντένιο κέρας της
Αμαλθείας
, μία ξύλινη εικόνα του Απόλλωνα, του οποίου
το κεφάλι ήταν επιχρυσωμένο, μία μπρούτζινη ασπίδα
διακοσμημένη με ζωγραφική, και πολλά άλλα. 
http://www.sikyon.com


Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ (ΜΕΡΟΣ Γ'):ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ


Ανατολικό αέτωμα του ναού του Διός
Αναπαράσταση του ανατολικού αετώματος του ναού του Διός στην Ολυμπία, το
οποίο ξεκίνησε ο Ηλείος Λιβών το 572 π.Χ. και τελείωσε γύρω στο 450 π.Χ.
 Απεικονίζει τον μύθο της αρματοδρομίας μεταξύ του Πέλοπος και Οινόμαου, με τον
 Δία να στέκεται ανάμεσα των δύο παρατάξεων. Το σχέδιο φιλοτέχνησε ο Παιώνιος.

Το δυτικό αέτωμα του ναού του Διός

Αναπαράσταση του δυτικού αετώματος του ναού του Διός στην Ολυμπία.
 Απεικονίζει την μάχη μεταξύ των Κενταύρων και Λαπήθων. Οι Κένταυροι ήταν
 καλεσμένοι στον γάμο του ήρωα των Λαπήθων Πειρίθους, και μετά την μέθη
 προσπάθησαν να απαγάγουν την νύφη Δειαδάμια και τις άλλες γυναίκες. Στο μέσο
 στέκεται ο Απόλλωνας
, ενώ ο Πειρίθους και ο Θησέας μάχονται τους Κένταυρους.
Το σχέδιο φιλοτέχνησε ο Αλκαμένης της Αθήνας.


Το άγαλμα του Διός του Φειδία (αναπαράστασης)

Αναπαράσταση του χρυσελεφάντινου αγάλματος του Διός στην Ολυμπία.

Το άγαλμα κατασκευάσθηκε από τον Φειδία γύρω στο 432 π.Χ. και είχε ύψος περίπου 12 μέτρα (επτά φορές το ύψος του κανονικού ανθρώπου).
Ο Δίας καθόταν επάνω σε θρόνο, ο οποίος ήταν κατασκευασμένος από χαλκό, χρυσό, ελεφαντοστούν και διάφορες πολύτιμες πέτρες. Ο θρόνος ήταν διακοσμημένος από τους μαθητές του, Πάναινο και Κολώτη, με μυθολογικές παραστάσεις. Το γυμνό σώμα του Διός ήταν φτιαγμένο από ελεφαντοστούν και η ρόμπα του ήταν καλυμμένη από χρυσά φύλλα, διακοσμημένα με κρίνους και ζωδιακές σκηνές. Τα σανδάλια του ήταν χρυσά. Το κεφάλι ήταν στεφανωμένο με ασημένιο στεφάνι ελιάς και τα μαλλιά του και η γενειάδα του ήταν από χρυσό. Στο δεξί του χέρι κρατούσε την Νίκη, φτιαγμένη από χρυσό και ελεφαντοστούν και στο αριστερό του κρατούσε σκήπτρο, φτιαγμένο από όλα τα γνωστά μέταλλα εκείνων των χρόνων, με αετό στην κορυφή, Το πρόσωπο ήταν επιβλητικό, και όταν ο ανιψιός του (ή αδελφός του) Πάναινος ρώτησε τον Φειδία από που το εμπνεύσθηκε, αυτός απήντησε με τους στίχους της Ιλιάδος του Ομήρου, που περιγράφουν το μέτωπο και τα μαλλιά του Δία.
Ο Παυσανίας γράφει, ότι όταν τελείωσε το έργο, ο Φειδίας ρώτησε τον Δία αν ήταν ευχαριστημένος και ο θεός απάντησε με ένα κεραυνό που διαπέρασε τον ναό, χωρίς να καταστρέψει τίποτα. Στο σημείο που χτύπησε ο κεραυνός, τοποθετήθηκε μια χάλκινη υδρία. Ήταν ντροπή να πεθάνει κανείς χωρίς να επισκεφθεί την Ολυμπία για να δει το άγαλμα. Ο Δίων Χρυσόστομος, σε ομιλία του μπροστά στον Ναό το 97 μ.Χ., είπε: "Αν ένας άνθρωπος, με βαριά καρδιά από τις στεναχώριες και λύπες της ζωής, βρεθεί μπροστά στο άγαλμα, τα ξεχνάει όλα".
Το άγαλμα βρισκόταν στην Ολυμπία μέχρι το 393 μ.Χ.  Αργότερα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου καταστράφηκε στην μεγάλη φωτιά του Λαυσείου, το 476 μ.Χ.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ (ΜΕΡΟΣ Β'): ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ



 
Οι πρώτοι Πανελλήνιοι αγώνες έγιναν κατά τον Τρωικό πόλεμο, προς τιμή
του νεκρού Πάτροκλου, από τον φίλο του Αχιλλέα, ερυθρόμαυρος κρατήρας, 500 π.Χ.
                                                           
Ο θάνατος του Πάτροκλου, ερυθρόμαυρος κρατήρας, 500 π.Χ.
Κάθε τέσσερα χρόνια μία πανελλαδική εκεχειρία αναγγέλλονταν και άνθρωποι από όλη την Ελλάδα έρχονταν στην Ολυμπία για να λάβουν μέρος και να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Το έπαθλο του νικητή ήταν ο κότινος, ένα στεφάνι από αγριελιά.
Η Ολυμπία ήταν ιερό μέρος, όσο και οι Δελφοί. Η ιερή περιοχή ήταν στην πεδιάδα του ποταμού Αλφειού, στην περιοχή Πισάτις και στον περίβολο του Άλτη, "το ωραιότερο μέρος της Ελλάδος", στην βόρειο-δυτική Πελοπόννησο.
Αν και οι αγώνες ιστορικά αρχίζουν από το 776 π.Χ., ημερομηνία που θεωρείται ως η πρώτη Oλυμπιάδα, ελάμβαναν μέρος εδώ από τους πανάρχαιους χρόνους και σύμφωνα με την παράδοση ένας από τους ανακαινιστές τους ήταν ο ήρωας Ηρακλής.
Σ' αυτό το ενοποιητικό γεγονός, μόνον ελεύθεροι Έλληνες επιτρέπονταν να λάβουν μέρος. Έλληνες από τις Πύλες του Ηρακλέους, την Κασπία Θάλασσα και την Αφρική έρχονταν να αγωνισθούν και να παρακολουθήσουν τους αγώνες, μεταξύ αυτών φιλόσοφοι, σοφοί, ήρωες και φημισμένοι άνδρες.
Δεν είναι τυχαίο γεγονός, ότι η Ελλάς για πρώτη φορά στην ιστορία έκανε τους αγώνες. Αυτό ήταν ένα ιδιαίτερο γεγονός, προϊόν υψηλού πολιτισμού, στο οποίο ο κόσμος τιμούσε την φυλή του και τους Θεούς, που τους είχαν ευνοήσει με αρετή, δύναμη και χάρη.

 
                                                                                                                                                                      

Ολυμπιονίκες της Ηλείας




Ήταν ο Όρσιππος από τα Μέγαρα, ο νικητής του αγώνος δρόμου το 720 π.Χ., ο οποίος διακρίθηκε σαν ο πρώτος Έλληνας που έτρεξε γυμνός στην Ολυμπία και επαινέθει για την πράξη του, γιατί έτσι άνοιξε τα σύνορα της πατρίδος του, ενώ οι εχθροί της προσπαθούσαν να τα μικρύνουν.
Κόροιβος
Στάδιον

776 π.Χ.
                                                      
Αισχίνης

Στάδιον

760 π.Χ.

Πολυνείκης (ή Πολυνίκης)
Στάδιον παίδων

632 π.Χ.

Άγις
Στάδιον

572 π.Χ.

Απελλαίος
Στάδιον

540 π.Χ.

Αγιάδας
Πυγμαχία παίδων

488 π.Χ.

Πυθοκλής
Πένταθλον

452 π.Χ.

Χαρμίδης
Πυγμαχία παίδων

444 π.Χ.

Παντάρκης
Πάλη παίδων

436 π.Χ.

Λυκίνος
Πάλη παίδων

432 π.Χ.

Αμέρτας
Πάλη παίδων

420 π.Χ.

Ευαγόρας
Συνωρίς

408 π.Χ.

Σύμμαχος
Πάλη

404 π.Χ.

Τίμων
Τέθριππον

400 π.Χ.

Αρχέδαμος
Πάλη παίδων

396 π.Χ.

Ευπόλεμος (ή Εύπολις)
Στάδιον

396 π.Χ.

Κράτης
Αγώνας κηρύκων

396 π.Χ.

Τίμαιος
Αγώνας σαλπιγκτών

396 π.Χ.

Αριστόδημος
Πάλη

388 π.Χ.

Κλεογένης
Κέλης

388 π.Χ.

Ύσμων
Πένταθλον

384 π.Χ.

Δεινόλοχος

Στάδιον παίδων

380 π.Χ.

Ίππος
Πυγμαχία παίδων

380 π.Χ.

Στόμιος
Πένταθλον

376 π.Χ.

Τρωίλος
Άρμα πωλικόν

372 π.Χ.

Τρωίλος
Συνωρίς

372 π.Χ.

Ασάμων
Πυγμαχία

340 π.Χ.

Σάτυρος
Πυγμαχία

332 π.Χ.

Σάτυρος
Πυγμαχία

328 π.Χ.

Πύτταλος
Πυγμαχία παίδων

320 π.Χ.

Χοιρίλος
Πυγμαχία παίδων

316 π.Χ.

Θεότιμος
Πυγμαχία παίδων

308 π.Χ.

Κάλλων
Πυγμαχία παίδων

304 π.Χ.

Νίκανδρος
Δίαυλος

304 π.Χ.

Ιππόμαχος
Πυγμαχία παίδων

300 π.Χ.

Νίκανδρος
Δίαυλος

300 π.Χ.

Τιμοσθένης
Στάδιον παίδων

300 π.Χ.

Αρχίδαμος
Τέθριππον

296 π.Χ.

Επέραστος
Οπλίτης δρόμος

292 π.Χ.

Τηλέμαχος
Τέθριππον

292 π.Χ.

Παραβάλλων

Δίαυλος

280 π.Χ.

Νίκαρχος

Πάλη

272 π.Χ.

Αλεξίνικος

Πάλη παίδων

268 π.Χ.

Άγνωστο όνομα
Πένταθλον

252 π.Χ.

[...]ς
Άγνωστο αγώνισμα

248 π.Χ.

Ευρυάδης
Άγνωστο αγώνισμα

248 π.Χ.

Λαστρατίδας
Πάλη

248 π.Χ.

Ευανορίδας
Πάλη Παίδων

240 π.Χ.

Πάνταρκος
Κέλης

228 π.Χ.

Θρασωνίδης
Ιπποδρομία πώλων

216 π.Χ.

Παιάνιος
Πάλη

216 π.Χ.

Κάπρος
Πάλη

212 π.Χ.

Κάπρος
παγκράτιον

212 π.Χ.

Τίμων

Πένταθλον

200 π.Χ.

Λύσιππος
Πάλη παίδων

164 π.Χ.

[...]ς
Πάλη

148 π.Χ.

Αντιγένης
Συνωρίς πωλική

096 π.Χ.

Αριστόδαμος
άγνωστο αγώνισμα

096 π.Χ.

Φίλιστος
Συνωρίς

084 π.Χ.

(Πραξ)αγόρας
Τέθριππον

084 π.Χ.

Στρωγιανός
Κέλης

084 π.Χ.

(Τ)ηλέμαχος
Κέλης

084 π.Χ.

Θεοδότα
Τέθριππον πωλικόν

084 π.Χ.

Τιμαρέτα
Συνωρίς

084 π.Χ.

Λασθένης
Κέλης

076 π.Χ.

Άγνωστο όνομα
Τέθριππον

076 π.Χ.

Φιλόνικος
Στάδιον

076 π.Χ.

Αριστόλοχος
Τέθριππον

072 π.Χ.

Ελλάνικος
Τέθριππον πωλικόν

072 π.Χ.

Ελλάνικος
Συνωρίς

072 π.Χ.

Ηγήμων
Κέλης

072 π.Χ.

Κάλας
παγκράτιον παίδων

072 π.Χ.

Κάλλιππος
Κέλης πωλικός

072 π.Χ.

Κλητίας
Συνωρίς πωλική

072 π.Χ.

Σωτήριχος
Πυγμαχία παίδων

072 π.Χ.

Μενέδημος
Συνωρίς

060 π.Χ.

Χάρωψ
Ιπποδρομία πώλων

056 π.Χ.

Αγίλοχος
Ιπποδρομία πώλων

052 π.Χ.

[...]χος

Αγώνας πώλων (Τέθριππον ή Σνωρίς)

048 π.Χ.

Άγνωστο όνομα
άγνωστο αγώνισμα

048 π.Χ.

Θαλλίαρχος

Πυγμαχία παίδων

040 π.Χ.

Λυκομήδης
Κέλης

036 π.Χ.

Θαλλίαρχος

Πυγμαχία

032 π.Χ.

Πολύκτωρ

Πάλη παίδων

012 π.Χ.

Αρχιάδας

Ιπποδρομία πώλων

001 μ.Χ.

Δαμαιθίδας
Συνωρίς πωλική

001 μ.Χ.

Κάλλιππος Πεισαίος

Ιπποδρομία πώλων

  53 μ.Χ.

Τιβέριος Κλαύδιος Αφροδείσιος
Κέλης

  53 μ.Χ.

Κασίας Μ(νασιθέας)
Τέθριππον πωλικόν

153 μ.Χ.
                                                                                                                                    ΠΗΓΗ:www.sikyon.com                                        


Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΙΛΑΕΤΗΣ (Ο ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ 1821)

Ο Χαράλαμπος Βιλαέτης καταγόταν απο σπουδαία οικογένεια του Πύργου η οποία ήταν απο τις πρώτες που κατοίκησαν την περιοχή του Πύργου. Γεννήθηκε το 1781 και υπηρέτησε το 1806 στη Ζάκυνθο με τον βαθμό του λοχαγού δίπλα στο Κολοκοτρώνη. Ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας.
Το 1821αναγνωρίστηκε αρχηγός των Ελλήνων στην Ηλεία Ήταν αυτός ο οποίος σήκωσε τη Ελληνική Σημαία και κήρυξε την επανάσταση στον Πύργο.
Ο Χαράλαμπος Βιλαέτης επινόησε πρώτος την ιδέα για αποκλεισμό των Τούρκων του Λάλα.Οχυρώθηκε στην θέση Στρέφι με 100 συντρόφους του. Στη μάχη τραυματίστηκε, αλλά παρ'ολα αυτα δεν διστασε να ορμήξει σε έναν Μπέη και να τον σκοτώσει. Όμως ένας υπηρέτης του Μπέη τον πυροβόλησε πισώπλατα και τον σκότωσε. Οι Τούρκοι πήραν το κεφάλι του ως λάφυρο. Όταν πέθανε ήταν 40 χρονών.

Οι ιστορικοί γράφουν για τον Χαράλαμπο Βιλαέτη:
Γράφει για τον Χαράλαμπο Βιλαέτη ο επιφανής Ηλείος ιστορικός Δημήτριος Οικονομόπουλος:
«Βιλαέτης Χαράλαμπος. Υπήρξεν ο διαπρεπέστερος της οικογενείας Βιλαέτη. Ούτος μετά του αδελφού του Νικολάου κατά τους διωγμούς της κλεφτουριάς της Πελοποννήσου το έτος 1805 κατόρθωσε να διασωθεί εις Ζάκυνθον. Εκεί υπηρέτησε μετά του Θ. Κολοκοτρώνη μετά του οποίου είχε συνδεθεί στενότατα ως αξιωματικός εις τα συσταθέντα Ρωσικά, Γαλλικά και κατόπιν Αγγλικά τάγματα της Επτανήσου υπό τον Αγγλον φιλέλληνα στρατηγόν Ριχάρδον Τζώρτζ με τον βαθμόν του λοχαγού.
Ο Τζώρτζ εις ιδιαιτέραν έκθεσιν του (αρχείον αγωνιστών αριθ. 17253) πιστοποιεί ότι υπήρξεν εκ των ικανοτέρων λοχαγών του Συντάγματος και κρίνει ιδιαιτέρως την συμμετοχήν ως ηρωικήν εις την άλωσιν του φρουρίου της Λευκάδος το έτος 1810.
Μυηθείς μετά του αδελφού του Νικολάου την 20η Οκτωβρίου 1818 υπό του Α.Τζοχαντάρη εις τα της Φιλικής Εταιρείας εις Ζάκυνθον, παρέμεινεν εις αυτήν μέχρι των παραμονών του Αγώνος. Μόλις εξερράγη η Επανάστασις, εντολή της Επιτροπής Ζακύνθου διεκομίσθη, μετά του αδελφού του Νικολάου και εκατόν πεντήκοντα Πελοποννησίων, υπό του πλοιάρχου Λουκά Ακρατόπουλου, αγωνιστού εκ Καλαβρύτων μετερχομένου τον εμποροπλοίαρχον εν Ζακύνθω προ του αγώνος, παρά το Ακρωτήριον Κόρακα του Πύργου και εκείθεν ενωθείς μετά του Γ. Σισίνη εξήγειραν όλην την Ηλείαν εις την Επανάστασιν και ανεγνωρίσθη αμέσως αρχηγός των όπλων.
Οι εν Γαστούνη εγκατεστημένοι Τούρκοι φοβηθέντες την εξέγερσιν ανεχώρησαν εξ αυτής και επορεύοντο εις Λάλα προς εξασφάλησιν των. Εν ώ δε ευρίσκοντο καθ’ οδόν, οι εν Λάλα τουρκαλβανοί τους ειδοποίησαν, ότι δεν θα τους δεχθούν και εκ τούτου ηναγκάσθησαν να επιστρέψουν και να κλειστούν εις το φρούριον Χλουμούτσι. Την 27η Μαρτίου 1821 ο Γ.Σισίνης και ο Χ.Βιλαέτης τους επολιόρκησαν, επελθόντες όμως οι Λαλαίοι έλυσαν την πολιορκίαν και απέστειλαν τους πολιορκημένους εις τας Πάτρας. Επειδή έκτοτε οι Λαλαίοι ενήργουν εκ περιτροπής επιδρομάς κατά του Πύργου και διαφόρων άλλων χωρίων της Ηλείας, ο Βιλαέτης ως ο μόνος στρατιωτικός εξ επαγγέλματος εις την περιφέρειαν του μεταξύ των αγωνιστών, διοργάνωσε θαυμασίως τους αγωνιστάς, ίδρυσε στρατόπεδον και ημύνετο εις διάφορα σημεία προξενών ζημίας εις τους Λαλαίους, οίτινες γενναίοι όντες ετίμων την ανδρείαν του αποκαλούντες αυτόν « Φραγκοπαλλικάρι» ως υπηρετήσαντα εις τα τάγματα της Ευρώπης.
Την 10ην Μαΐου 1821 εξεστράτευσεν κατά των Λαλαίων μετά των οποίων συνεπλάκη εις την πεδιάδα του χωρίου Σμύλα. Επί πέντε ώρας διεξήγετο η μάχη πεισματωδώς, τέλος ο Βιλαέτης εφονεύθη υπο τινός ιπποκόμου μπέη, τον οποίον είχε φονεύσει εις την μάχην ο Βιλαέτης. Εις την μάχην αυτήν εφονεύθησαν και εικοσιπέντε σύντροφοι του και οι γενναίοι τριφύλιοι οπλαρχηγοί Δημ.Κινάς, Αναγ. Δονάς και οι εκ Ζακύνθου αδελφοί Καμπασαίοι ηρωικώς αγωνισθέντες. Οι Τούρκοι απαλλαγέντες του φοβερού τούτου εχθρού κατενθουσθιάσθησαν και αποκόψαντες την κεφαλήν του ήρωος επέστρεψαν θριαμβευτικώς εις Λάλα, όπου οι Αγάδες διέταξαν εορτάς, την δε κεφαλήν αυτού εκρέμασαν εις τον, παρά το τζαμί των, πλάτανον».
Ο επιφανής ακαδημαϊκός Δ. Κόκκινος εις το περισπούδαστον ιστορικόν έργον του γράφει δια τον Χ.Βιλαέτην: « ο ηρωισμός του και η αυτοθυσία του κατά την μάχην του Λαντζοίου ενθυμίζουν τον Αθ. Διάκον εις την Αλαμάναν και τον Αθαν.Καρπενισιώτην εις το Σκουλένι. Ηρνήθη να εγκαταλείψη το πεδίον της μάχης και έμεινε με τους ολίγους άνδρας του μαχόμενος και αποφασισμένος να αποθάνη. Καταλέγεται μεταξύ των ανδρών, των οποίων ο θάνατος κατά την αρχήν της Επαναστάσεως εστέρησε τον πολυετή αγώνα πολυτίμων αρχηγών».
Η απόφασις του Βιλαέτη και η επιμονή του να μείνη προ του προφανεστάτου κινδύνου κατηγορήθη από όλους, διότι άλλως θα ηδύνατο να προσφέρη μεγάλας υπηρεσίας εις τον Αγώνα. Ο ιστορικός Φιλήμων γράφει ότι «αν το παράτολμον θάρρος του δεν τον εξώθει εις την φοβεράν μάχην του Σμύλα, η Πελοπόννησος θα επεδείκνυε και έτερον ήρωα και γίγαντα».

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ (ΜΕΡΟΣ Α'): Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ


Δεκαέξι χιλιόμετρα από το Ιόνιο πέλαγος, στο εσωτερικό της δυτικής Πελοποννήσου και στο σημείο όπου οι ποταμοί Αλφειός και Κλάδιος συναντούνται, ευρίσκεται το αρχαίο τέμενος της Ολυμπίας και ο τόπος όπου γίνονταν οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Στα πολύ αρχαία χρόνια, η περιοχή ανήκε στην κυριαρχία της πόλης Πίσας, αλλά μετά το 570 π.Χ. περιήλθε στην κηδεμονία της Ηλείας.

Ο μύθος
Οι πιο αρχαίοι κάτοικοι της Ηλείας ήταν Αχαιοί από την Θεσσαλία, Αρκαδία, Αιτωλία, καθώς και από την Βοιωτία και Αττική. Ο Παυσανίας αναφέρει, ότι πρώτος βασιλιάς της Ηλείας ήταν ο Αίθλιος, ο οποίος ήλθε στην περιοχή από την Θεσσαλία με τους υπηκόους του. Ο γιος του, Ενδυμίων, σύμφωνα με τον μύθο, είχε αποκτήσει πενήντα θυγατέρες και τρεις γιους. Ο Ενδυμίων ήταν ο πρώτος που οργάνωσε αγώνα δρόμου στην Ολυμπία, μεταξύ των τριών γιων του, Παίονα, Επειού και Αιτωλού. Ο Επειός κέρδισε τον αγώνα και το βασίλειο και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Επειοί, όπως τους ονομάζει και ο Όμηρος. Ο Παίονας μετά την ήττα του έφυγε και πήγε στην περιοχή του ποταμού Αξιού, η οποία πήρε το όνομα του, Παιονία.
Ο Οινόμαος, από την μετόπη του ναού του Διός στην Ολυμπία, 470-455 π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Επειού, ο Οινόμαος, ο γιος του Αλξίωνα (ή του Άρη, σύμφωνα με τα εγκώμια των ποιητών), κυβερνούσε την περιοχή της Πίσας. Ο Οινόμαος είχε λάβει ένα χρησμό από το μαντείο των Δελφών, ο οποίος έλεγε, ότι όταν η κόρη του παντρευτεί, αυτό θα σήμαινε και το τέλος της ζωής του.  Έτσι, ανακοίνωσε ότι θα παντρέψει την κόρη του, Ιπποδάμεια, με τον μνηστήρα που θα τον νικούσε σε αρματοδρομία, με την προϋπόθεση, ότι ο μνηστήρας θα έπρεπε να έχει την κόρη του πάνω στο άρμα του. Είχε επίσης συμφωνηθεί, ότι εάν ο μνηστήρας έχανε τον αγώνα, ο Οινόμαος θα τον σκότωνε.
Ο Οινόμαος είχε σκοτώσει δεκατρείς μνηστήρες (ή σύμφωνα με άλλους δεκαοχτώ), όταν ο Πέλοψ, γιος του Τάνταλου από την Λυδία, ήλθε για να λάβει μέρος. Με την βοήθεια του Μυρτίλου, γιου του Ερμή, ο οποίος ήταν βοηθός στην άμαξα του Οινόμαου, ο Πέλοψ νίκησε. Ο Οινόμαος σκοτώθηκε κατά την διάρκεια της αρματοδρομίας (ή αυτοκτόνησε κατά άλλους). Ο Πέλοψ παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια, έγινε βασιλιάς της Πίσας, κατέλαβε την Ολυμπία από τους Επειούς και επανέφερε τους Αγώνες με μεγάλη αίγλη, και γι' αυτό τον τιμούσαν σαν ήρωα.
Ο Αιτωλός, ο οποίος έγινε βασιλιάς μετά τον Επειό, αναγκάσθηκε να φύγει από την Πελοπόννησο, επειδή κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων σκότωσε με το άρμα του τον Άπη, τον γιο του Ιάσονα της Αρκαδίας. Εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Αχελώου ποταμού και από αυτόν η περιοχή ονομάσθηκε Αιτωλία.
Μετά τον Αιτωλό, την χώρα των Επείων κυβέρνησε ο Ηλείος, ο γιος της Ευρυκύδας, η οποία ήταν μία από τις πενήντα κόρες του Ενδυμίωνα. Από αυτόν, η περιοχή ονομάσθηκε Ηλεία και οι κάτοικοι Ηλείοι
Ο γιος του, Αυγέας, ο οποίος αργότερα έγινε βασιλιάς, είχε τόσα πολλά βόδια και γιδοπρόβατα, που η περιοχή δεν μπορούσε να καλλιεργηθεί, λόγω του μεγάλου αποθέματος της κοπριάς των ζώων. Για να επιλύσει το πρόβλημα του, κάλεσε τον Ηρακλή και του υποσχέθηκε να του δόση μερίδιο, από το βασίλειο. Όταν ο Ηρακλής κατόρθωσε να καθαρίσει την περιοχή, αλλάζοντας την ροή του ποταμού Μήνιου, ο Αυγέας αρνήθηκε να του δώσει την αμοιβή του. Ο Ηρακλής τότε με την βοήθεια του Άργους, της Θήβας και Αρκαδίας επιτέθηκε και κατέλαβε την Ηλεία, τιμώρησε τους Ηλείους και είχε πρόθεση να επιτεθεί και στους συμμάχους της, την Πίσα και την Πύλο, αλλά ένας χρησμός των Δελφών, τον σταμάτησε. Ο Ηρακλής έδωσε τον θρόνο στον μεγαλύτερο γιο του Αυγέα, Φυλέα, σε ανταπόδοση για την στάση που πήρε εναντίον της αδικίας του πατέρα του. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ηρακλής ανακαίνισε τους Αγώνες και έκτισε βωμούς.

Ο Ηρακλής μάχεται τους εχθρούς του

Σύμφωνα με ένα άλλο μύθο, οι Ηρακλείδες, που ήθελαν να επιστρέψουν στην Πελοπόννησο, πήραν χρησμό από τους Δελφούς, να βρουν ένα οδηγό με τρία μάτια και να περάσουν μέσα από ένα στενό φαράγγι. Οι Ηρακλείδες τότε, συνάντησαν τον εξόριστο ευγενή από την Αιτωλία, Όξυλο, ο οποίος ακούσια είχε διαπράξει φόνο κατά την διάρκεια αγώνων στο ρίξιμο του δίσκου, και ο οποίος είχε χάσει το ένα μάτι του και ήταν καβάλα σε ημίονο, και του ζήτησαν να τους οδηγήσει στην Πελοπόννησο.
Ο Όξυλος τους συμβούλευσε να περάσουν στην Πελοπόννησο με πλοία και να μην προσπαθήσουν να περάσουν από τον Ισθμό, με στρατό. Έτσι, τους οδήγησε στο ταξίδι από την Ναύπακτο στο Μολύκριο και για ανταμοιβή του συμφώνησαν να του δώσουν την περιοχή της Ηλείας. Ο Όξυλος με πονηρία οδήγησε τους Δωριείς δια μέσου της Αρκαδίας, γιατί δεν ήθελε να δουν τις εύφορες πεδιάδες της Ηλείας, οι οποίες ήταν καλλιεργημένες.
Ο Όξυλος ήθελε να γίνει βασιλιάς της Ηλείας χωρίς να γίνει μάχη, αλλά ο αρχηγός των Επείων, Δίος, δεν συμφωνούσε και πρότεινε να γίνει μονομαχία, με ένα άνδρα από την κάθε στρατιά. Από την Ηλεία διαλέχτηκε ο τοξότης, Δέγμενος, και από τους Αιτωλούς, ο σφενδονιστής, Πυραίχμης. Ο Πυραίχμης νίκησε και ο Όξυλος έγινε βασιλιάς της Ηλείας. Ο Όξυλος απέδωσε τιμές στον Δίο, ο οποίος τιμήθηκε σαν ήρωας, και επέτρεψε στους Επειούς να κρατήσουν τα κτήματα τους, αλλά συγχρόνως έφερε Αιτωλούς να κατοικήσουν και τους έδωσε μερίδιο από την γη. Κατάφερε να πείσει τους κατοίκους των γειτονικών χωριών να έλθουν και να εγκατασταθούν μέσα από τα τείχη της Ηλείας και έτσι μεγάλωσε την περιοχή και επίσης ανακαίνισε και τους Αγώνες. Αυτούς τους χρόνους, πολλοί κάτοικοι από την Πίσα και την κοίλη Ηλεία, άφησαν τις περιουσίες τους και μετανάστευσαν στην Ήπειρο. Μεταξύ των αποικιών ήταν η Ελάτεια, Πανδοσία και Βουχέτιο. 

Ίφιτος
Κατά την διάρκεια της βασιλείας του γιου του, Λάϊου, οι Αγώνες εγκαταλείφθηκαν επί πολλά χρόνια και ανακαινίσθηκαν από τον Ίφιτο, απόγονο του Όξυλου, ο οποίος ήταν σύγχρονος του βασιλιά  Λυκούργου της Σπάρτης. Η παράδοση αναφέρει, ότι ο Ίφιτος επισκέφθηκε τους Δελφούς και εκεί τον συμβούλευσαν να ανακαινίσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Ίφιτος έκανε συμφωνία με τον Λυκούργο και τον βασιλιά της Πίσας, Κλεοσθένη, και προκήρυξαν την Ηλεία ιερό του Διός, επιβάλλοντας για πρώτη φορά εκεχειρία, κατά την διάρκεια των αγώνων.
Σύμφωνα με την συνθήκη, κάθε εχθροπραξία μεταξύ των Ελληνικών πόλεων έπρεπε να σταματήσει, κατά την διάρκεια των αγώνων και όποιος έμπαινε στην Ηλεία, έπρεπε να παραδίνει τα όπλα του, τα οποία μπορούσε να τα πάρει πίσω, όταν έφευγε. Η συμφωνία αυτή ήταν έγκυρη και σεβαστή επί πολλούς αιώνες, από τις Ελληνικές πόλεις. Για το κατόρθωμα αυτό, ένα άγαλμα του Ίφιτου ανεγέρθηκε στον ναό του Διός στην Ολυμπία, όπου η Εχθρότης στεφάνωνε τον ήρωα Ίφιτο. Ο Αριστοτέλης γράφει για την συμφωνία αυτή, ότι ήταν γραμμένη πάνω σε ένα χάλκινο δίσκο, ο οποίος φυλάσσονταν στο ιερό της Ήρας. Ο Ίφιτος έπεισε τους κατοίκους της Ηλείας να θυσιάζουν προς τιμήν του ήρωα Ηρακλή, ο οποίος θεωρείτο από αυτούς ως εχθρός.
Οι Αγώνες ελάμβαναν μέρος στο ιερό άλσος της Άλτης (ή το ιερό άλσος του Δία) από το 776 π.Χ. έως το τέλος του 4ου αιώνος π.Χ.
Στην αρχή οι αγώνες διαρκούσαν μόνο μια μέρα και περιλάμβαναν μόνον ένα αγώνισμα, τον αγώνα δρόμου, ο οποίος γίνονταν κατά το μήκος του σταδίου. Αργότερα, άλλα αγωνίσματα προστέθηκαν όπως οι αρματοδρομίες, η δισκοβολία, το πήδημα, το ακόντιο, η πυγμαχία, η πάλη και το πένταθλο, και η διάρκεια των αγώνων έγινε πέντε μέρες.
Οι νικητές των Αγώνων θεωρούνταν ήρωες και οι ποιητές και οι μουσικοί τραγουδούσαν την δύναμη και την ομορφιά τους και γλύπτες έφτιαχναν τα αγάλματα τους.
Τον έβδομο αιώνα π.Χ., η Πίσα με την βοήθεια του δυνατού βασιλιά του Άργους, Φείδωνα, και την συμπαράσταση των Μεσσηνίων και Αρκάδων, νίκησε τους Ηλείους σε διαφορετικούς πολέμους και πήρε υπό την ηγεμονία της, τους Αγώνες. Αλλά στις αρχές του έκτου αιώνα π.Χ., η Ηλεία ανέκτησε και πάλι την δύναμη της, ίσως με τον θάνατο του Φείδωνα.
Το 580 π.Χ., με την βοήθεια της Σπάρτης, οι Ηλείοι κατέλαβαν την Πίσα και επανέκτησαν το ιερό της Ολυμπίας και τους Αγώνες. Κατέστρεψαν επίσης τις πόλεις της Πίσας, αναγκάζοντας τους κατοίκους να  μεταναστεύσουν. Αυτοί που παρέμειναν, υποχρεώθηκαν να πληρώνουν ετήσιο φόρο. Η Ηλεία με την βοήθεια των Αρκάδων, κατέλαβε μέρος της Τριφυλίας. Από τις τέσσαρες επαρχίες που αποτελούσαν τώρα την Ηλεία, μόνο οι κάτοικοι της κοίλης Ηλείας ήταν πολίτες. Οι κάτοικοι της Πίσας, Ακρώρειας και Τριφυλίας, μόνον κατά διαστήματα κατάφεραν να γίνουν πολίτες. Αυτά ήταν και τα πιο ευημερή χρόνια στην ιστορία της Ηλείας. Η χώρας τους θεωρείτο ιερή και οι κάτοικοι ζούσαν σε ειρήνη και ευημερία. Ως αναφορά με τους Αγώνες, εμπλουτίστηκαν με την προσθήκη νέων αγωνισμάτων.
Τον πέμπτο αιώνα π.Χ., κατά την διάρκεια της Περσικής εισβολής, η Ηλεία υπό τον Κλεόμβροτο, έστειλε στρατό για να βοηθήσουν στην φρούρηση του Ισθμού, αλλά δεν έλαβαν μέρος στην μάχη της Σαλαμίνας και των Πλαταιών, γιατί ο στρατός τους έφθασε αργά, μετά την μάχη.
Τα μέσα του πέμπτου αιώνος π.Χ., το Λέπρεο, μια πόλη της Τριφυλίας, η οποία είχε καλές σχέσεις με τους Ηλείους, ζήτησε την βοήθεια τους, στον πόλεμο που έκαναν με τους Αρκάδες, με την υπόσχεση ότι θα τους δώσουν την μισή περιοχή. Με την βοήθεια της Ηλείας, το Λέπρεο νίκησε τους Αρκάδες και συμφώνησαν να δίνουν επίσης κάθε χρόνο, ένα τάλαντο στο ιερό της Ολυμπίας.
Η Ηλεία και το Λέπρεο ήλθαν σε διαμάχη και η Σπάρτη, αν και είχε καλές σχέσεις με την Ηλεία μέχρι τότε, επήρε το μέρος του Λέπρεο.
Το 435 π.Χ., οι Ηλείοι έστειλαν χρήματα και πλοία για να βοηθήσουν του Κορίνθιους εναντίον των Κερκυραίων, στην Επίδαμνο. Οι Κερκυραίοι όμως μετά την μάχη της Λευκίμνης πήραν εκδίκηση και έκαψαν το λιμάνι της Κυλλήνης.
Το 433 π.Χ., οι Ηλείοι πήραν μέρος στην ναυμαχία στα Σύβοτα, με δέκα πλοία και από το ένα δέκατο της λείας, έκτισαν την στοά των Κερκυραίων, στην αγορά της Ηλείας. Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Ηλείοι πήραν το μέρος της Σπάρτης και την βοήθησαν με χρήματα, πλοία και στρατό.
Το 431 π.Χ., οι Αθηναίοι με τους Κερκυραίους κατέλαβαν το λιμάνι της Φειάς και λεηλάτησαν την ιερή γη της Ηλείας.
Γύρω στα 422 π.Χ., το Λέπρεο αρνήθηκε να συνεχίζει να δίνει το ένα τάλαντο, το οποίο είχαν συμφωνήσει να πληρώνουν στο ιερό της Ολυμπίας και ζήτησε την βοήθεια της Σπάρτης. Όταν οι Ηλείοι άρχισαν να λεηλατούν την περιοχή τους, η Σπάρτη πήρε το μέρος του Λέπρεο και τοποθέτησε φρουρά στην πόλη, για την προστασία της.
Το 421 π.Χ., στο Πελοποννησιακό συνέδριο, οι Ηλείοι μαζί με τους Κορινθίους, Μεγαρείς και Βοιωτούς, αρνήθηκαν να υπογράψουν την συμφωνία μεταξύ της Σπάρτης και της Αθήνας και λίγο αργότερα η Ηλεία, Κόρινθος και το Άργος πήγαν εναντίον της Σπάρτης.
Το 420 π.Χ., η Ηλεία έκανε συμμαχία με την Αθήνα. Τον ίδιο χρόνο, κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, η Σπάρτη προσπάθησε να καταλάβει το οχυρό του Φείρκου και η Ηλεία της επέβαλλε αυστηρό πρόστιμο, αλλά οι Σπαρτιάτες αρνήθηκαν να το πληρώσουν και έτσι η Ηλεία τους απέκλεισε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το 418 π.Χ., οι Ηλείοι, Αργείοι και Μαντίνειοι πολέμησαν τους Σπαρτιάτες στην Αρκαδία και Φλειούς και κατέλαβαν τον Ορχομενό (στην Πελοπόννησο), αλλά όταν οι Ηλείοι πρότειναν να επιτεθούν στο Λέπρεο, οι σύμμαχοι της αρνήθηκαν. Μετά από αυτό, οι Ηλείοι απομακρύνθηκαν από την συμμαχία, για μικρό διάστημα.
Μετά τον επιτυχή πόλεμο της Σπάρτης εναντίον της Αθήνας, οι Σπαρτιάτες πήραν εκδίκηση για τις πολλές ύβρεις που είχαν υποστεί από τους Ηλείους. Οι Σπαρτιάτες είχαν αποκλεισθεί από τους Αγώνες και είχε απαγορευθεί στον βασιλιά τους, Άγη, να κάνει θυσία. Οι Ηλείοι με τους Αργείους και Μαντινείους πολέμησαν εναντίον τους. 
Το 401 π.Χ., οι Σπαρτιάτες υπό την αρχηγία του Άγη εισέβαλλαν στην Ηλεία, όταν οι Ηλείοι αρνήθηκαν να ελευθερώσουν τις πόλεις γύρω από την περιοχή τους. Κατέκτησαν και λεηλάτησαν μέρος της Ηλείας, η οποία σώθηκε τελικά από έναν ισχυρό σεισμό. Οι Σπαρτιάτες θεώρησαν τον σεισμό ως κακό οιωνό και αποσύρθηκαν. Τον ίδιο χρόνο όμως, ο Άγης και οι σύμμαχοι του, Βοιωτοί, Κορίνθιοι και Αθηναίοι εισέβαλλαν και κατέλαβαν ολόκληρη την Ηλεία, εκτός από την πόλη. Οι Ηλείοι αναγκάστηκαν να υποταχθούν, αποδεχόμενοι σκληρούς όρους. Έχασαν την Ακρώρεια, την Τριφυλία και το Λέπρεο και άλλες πολλές πόλεις, κρατώντας μόνο το ιερό της Ολυμπίας, στο ανατολικό μέρος της Πίσας και την κοίλη Ηλεία. Επίσης συμφώνησαν να κατεδαφίσουν τα τείχη της Ακροπόλεως και των λιμανιών της Φειάς και της Κυλλήνης και να δώσουν στους Σπαρτιάτες τον στόλο τους.
Μέχρι το 371 π.Χ., τον χρόνο που η Σπάρτη έχασε την μάχη στα Λεύκτρα, η Ηλεία είχε παραμείνει ένα αδύναμο και μικρό κράτος. Με την εξασθένηση της Σπάρτης, η Ηλεία κατάφερε να ανακτήσει μερικές από τις πόλεις, τις οποίες είχε χάσει τριάντα χρόνια πριν, μεταξύ αυτών την Πίσα, Τριφυλλία και Ακρώρεια. Όταν ο Αγησίλαος, το 370 π.Χ., βάδισε εναντίον της Μαντινείας, η Ηλεία ήλθε προς βοήθεια τους. Επίσης έλαβαν μέρος στην εκστρατεία του Επαμεινώνδα εναντίον της Σπάρτης και το ιππικό τους υπέστη μεγάλες απώλειες, κοντά στις Αμύκλες. Όταν ο Επαμεινώνδας για δεύτερη φορά, εισέβαλλε στην Πελοπόννησο, η Ηλεία πήρε μέρος στην εκστρατεία εναντίον της Σικυώνος.
Το 365 π.Χ., στην τρίτη εισβολή του Επαμεινώνδα, η Ηλεία βοήθησε τους Θηβαίους. Τον ίδιο χρόνο η Ηλεία ήλθε σε διαμάχη με τους Αρκάδες, οι οποίοι είχαν εισβάλλει στην Ακρώρεια και κατέλαβαν τις πόλεις και το ιερό της Ολυμπίας. Με την βοήθεια των δημοκρατικών, οι Αρκάδιοι εισέβαλλαν στην πόλη της Ηλείας, αλλά αναγκάστηκαν να αποσυρθούν, όταν οι Σπαρτιάτες το 364 π.Χ. κατέλαβαν την πόλη Κρόμνος. Όταν οι Αρκάδες επανέκτησαν την πόλη Κρόμνος, εισέβαλλαν ξανά στην Ηλεία και οχύρωσαν την Ολυμπία. Από τα λάφυρα του ιερού, έκοψαν χρυσά νομίσματα.
Το 364 π.Χ. και κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, οι Ηλείοι με τους συμμάχους τους, Αχαιούς και Αργείους, επιτέθηκαν στην Ολυμπία και κέρδιζαν την μάχη, αλλά δυστυχώς γι' αυτούς, ο ηγέτης των τριακοσίων επίλεκτων, Στρατόλας, σκοτώθηκε και αναγκάσθηκαν να αποσυρθούν. Οι Αρκάδες αναγκάσθηκαν να φύγουν από την Ολυμπία και το 363 π.Χ. έκαναν συμφωνία με τους Ηλείους, δίνοντας πίσω τις πόλεις τους, εκτός από το Λέπρεο και το Λάσιο, οι οποίες αφιέρωσαν ένα μπρούτζινο άγαλμα του Διός στην Ολυμπία.
Το 362 π.Χ., η Ηλεία έλαβε μέρος στην μάχη της Μαντινείας με τους σύμμαχους Αθηναίους και Λακεδαιμόνιους, εναντίον της Θήβας.
Κατά την διάρκεια του τετάρτου αιώνος π.Χ., στο πολιτικό σύστημα της Ηλείας έγιναν πολλές και απότομες αλλαγές.
Το 334 π.Χ., οι ολιγαρχικοί ανέτρεψαν τους δημοκρατικούς και ζήτησαν την φιλία του βασιλιά Φιλίππου των Μακεδόνων. Οι Ηλείοι πήραν μέρος στην εκστρατεία του Φίλιππου εναντίον της Σπάρτης, αλλά μετά τον θάνατο του η Ηλεία προσπάθησε να αποδεσμευτεί από την Μακεδονική κυριαρχία.
Το 331 π.Χ., οι Ηλείοι, Σπαρτιάτες, Αρκάδες και Αχαιοί επαναστάτησαν εναντίον του Αντίπατρου και προσπάθησαν να καταλάβουν την Μεγαλόπολη, το κύριο κέντρο της Μακεδονικής κυριαρχίας. Όταν νικήθηκαν από τον Αντίπατρο, η Ηλεία τιμωρήθηκε να πληρώνει το πρόστιμο των εκατόν είκοσι ταλάντων στην Μεγαλόπολη.
Το 313 π.Χ.,  ο Αντίγονος έστειλε στην Ηλεία τον Τελέσφορο, για να την προστατεύσει από τον Κάσσανδρο. Όταν όμως ο Αντίγονος έστειλε τον ανιψιό του Πτολεμαίο στην Πελοπόννησο, τότε ο Τελέσφορος προσπάθησε να καταλάβει την Ηλεία για τον εαυτόν του. Πήρε από το ιερό της Ολυμπίας πενήντα τάλαντα, οργάνωσε ένα στρατό μισθοφόρων και οχύρωσε την Ακρόπολη. Αργότερα, όταν έμαθε ότι ο Πτολεμαίος κινήθηκε εναντίον του, έφυγε από την Ηλεία και πήγε στην Κυλλήνη, αλλά υποχρεώθηκε να επιστρέψει τα χρήματα στην Ολυμπία.
Από το 308 έως το 281 π.Χ., η Ηλεία βρίσκονταν κάτω από την Μακεδονική ηγεμονία του Κάσσανδρου, Δημήτριου Πολιορκητή και Αντίγονου Γονατά.
Το 271 π.Χ., ο αδίσταχτος τύραννος Αριστόδημος κυβέρνησε την Ηλεία για έξι μήνες. Εξολόθρευσε τους πολιτικούς του αντιπάλους και έκλεψε τις περιουσίες τους. Μια ευγενής γυναίκα, η Μεγιστώ, αντιτάχθηκε στην τυραννία του και όταν ο Αριστόδημος έψαξε να βρει τον γιο της για να τον σκοτώσει, αυτή τον φανέρωσε λέγοντας, ότι είναι προτιμότερο να τον δει να πεθαίνει παρά να είναι σκλάβος. Οι Ηλείοι σύντομα με συνομωσία σκότωσαν τον Αριστόδημο και ανήγειραν άγαλμα στην Ολυμπία, στον Κύλωνα, τον άνδρα που τον δολοφόνησε.
Κατά την διάρκεια του Χρεμωνιδίου πολέμου, 267-262 π.Χ., η Ηλεία και η Σπάρτη πολέμησαν εναντίον του Αντίγονου Γονατά, αλλά έχασαν τον πόλεμο.
Το 245 π.Χ., η Ηλεία πολέμησε τους Αρκάδες και Αχαιούς και κατέκτησε πολλές πόλεις μεταξύ αυτών το Λάσιο, την Ψοφίδα και πιθανώς το Λέπρεο.
Ο Άρατος, αρχηγός της Αχαϊκής Συμμαχίας, εισέβαλλε στην Ηλεία, αλλά αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω, όταν έμαθε ότι ο βασιλιάς Κλεομένης της Σπάρτης ερχόταν προς βοήθεια τους.
Η Ηλεία άλλαξε το πολιτικό της σύστημα πολλές φορές.
Το 220 π.Χ., οι Ηλείοι διάλεξαν να πάνε με το μέρος των Αιτωλών εναντίον της Σπάρτης.
Το 219 π.Χ., λεηλάτησαν την Αχαϊα και την Αρκαδία, αλλά οι Αχαιοί με την βοήθεια των Μακεδόνων νίκησαν την Ηλεία στον Στύμφαλο και πήραν υπό την κατοχή τους τις πόλεις Λάσιο και Ψοφίδα. Μεγάλη λεηλασία και καταστροφή υπέστη τότε η Ηλεία, η οποία έχασε πολλές πόλεις.
Το 218 π.Χ., ο Φίλιππος ο πέμπτος εισέβαλλε στην Ηλεία και το 217 π.Χ., οι Ηλείοι αναγκάσθηκαν να συνθηκολογήσουν.
Το 212 π.Χ., οι Ηλείοι και Ρωμαίοι πολέμησαν εναντίον των Μακεδόνων και Αχαιών.
Κατά την διάρκεια του Μακεδονικού πολέμου, 200-197 π.Χ., οι Ηλείοι έγιναν σύμμαχοι ξανά με τους Ρωμαίους, αλλά απογοητεύθηκαν όταν οι Ρωμαίοι έδωσαν την Τριφυλία και την Ηραία, στους Αχαιούς.
Το 191 π.Χ., οι Ηλείοι εντάχθηκαν στην Αχαϊκή Συμμαχία και το συνέδριο της Συμμαχίας, το 189 π.Χ., έλαβε μέρος στην Ηλεία.
Η Ηλεία είχε πάντα καλές σχέσεις με τους Ρωμαίους και όταν ο Μόμμιος κατέλαβε την Πελοπόννησο το 146 π.Χ., δεν την λεηλάτησε, αλλά αντιθέτως πρόσφερε είκοσι μία επιχρυσωμένες ασπίδες στο ναό του Διός, για την νίκη του.
Το 87 π.Χ., ο Σύλλας λεηλάτησε την Ολυμπία, για να κάνει πόλεμο εναντίον του Μιθριδάτη, αλλά μετά την επιτυχή έκβαση του πολέμου έδωσε την μισή περιοχή των Θηβαίων, στους Ηλείους. Γενικά η Ολυμπία και η υπόλοιπη Ηλεία ωφελήθηκε από τους Ρωμαίους και κατά τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., η Ηλεία ευημερούσε.
Το 267 π.Χ., οι Γότθοι λεηλάτησαν την Ολυμπία, καθώς και άλλες πόλεις της Ελλάδος.
Το 393 μ.Χ., οι Αγώνες καταργήθηκαν από τον Θεοδόσιο Ι. Ήταν ο ίδιος χρόνος, όπου το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός, το έργο του Φειδία, μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και καταστράφηκε αργότερα στην μεγάλη πυρκαγιά του Λαυσείου, το 476 μ.Χ.
Το 395 μ.Χ., η Ηλεία λεηλατήθηκε ξανά από τον βασιλιά Αλάριχο των Βησιγότθων.
Το 467 μ.Χ., οι εισβολείς έκαναν μεγάλη καταστροφή στην Ηλεία.
Στον 6ον αιώνα μ.Χ., ένας μεγάλος και καταστρεπτικός σεισμός, κατέστρεψε ότι είχε απομείνει και οι ποταμοί Αλφειός και Κλάδιος κάλυψαν με λάσπη τα χαλάσματα, τα οποία επανήλθαν στο φως τον 19ον αιώνα μ.Χ.
  ΠΗΓΗ:www.sikyon.com